U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Man is niet te genieten na geboorte dochter
Hallo, ik zal proberen kort te zijn. Sinds de geboorte van ons dochtertje (9 weken geleden), heeft mijn man stress en reageert dit af om mij. Door middel van snauwen, en stem verheffen. In de eerste week van de kraamtijd is het al mis gegaan. Hij beschuldigd mij dat ik me raar gedraag maar kan geen concreet voorbeeld noemen. Eerlijk gezegd vind ik zelf dat mijn mam zich raar gedraagt, hij gamed tot diep in de nacht (4 uur) slaapt op de bank, komt vast pas naar bed als wij opstaan, daarna komt hij om 14.00 pas uit bed. Ik moet zeggen dat hij de afgelopen twee dagen bij ons in bed is komen liggen, en gisterochtend was hij "al om 10 uur wakker". Alleen vandaag is hij rond 3 uur naar bed gekomen en ligt er nu nog in. Dit terwijl we een dochtertje van 9 weken hebben. Ik doe altijd de nachtvoeding, dus ik sinds de bevalling zijn mijn nachten elke nacht gebroken.
Mijn man geeft aan dat hij stress heeft en dat hij wel een keer paar weekjes zonder stress wil leven. Maar ondertussen zorgt hij er wel voor dat hij zelf genoeg slaap krijgt. Ik ben sinds de bevalling nog nooit uit mezelf boos op hem geworden, ik laat me wel horen als hij om de meest stomme dingen loopt te snauwen. Paar dagen geleden is hij boos weggestormt,omdat ik om 14.00, met mijn dochter naar buiten wilde voor een wandeling, echt belachelijk. Terwijl we na half uurtje weer terug zijn. Hij kijkt dan echt eng uit zijn ogen, op het moment dat we terugkomen, vraagt hij heel rustig of ons dochtertje slaapt. Echt vreemd. Ander probleem, Als hij a zegt, en ik vind b (verschil van mening kan gebeuren in mijn optiek) ziet hij dit alsof ik mij verzet. En wordt dan boos. Terwijl ik het absoluut niet zo bedoel. Op mij komt het over dat hij geen tegenspraak dult. En op deze manier alles als een teken van verzet ziet.
Een voorbeeld: wij waren op bezoek bij vrienden van ons, en hun dochtertje van 2 weken ligt op de bank op verschoonkussen te slapen. Onze dochter vind het niet fijn om overal in de kinderwagen te slapen. Dus zijn oplossing was om nog een verschoonkussen aan te schaffen zodat ze misschien daar goed op slaapt bij andere mensen. Alleen inmiddels is ons dochtertje 9 weken. Mijn antwoord was, dat dat dan een oplossing was voor paar weken omdat ze rond d 3 maanden elk moment op de zij kan gaan liggen (ze is nu al erg beweeglijk), en dat dat dan niet meer voldoet omdat dat niet meer veilig is dan. Ik heb campingbedje voorgesteld (die hebben wij gewoon), maar het matras is volgends hem te dun. Daarna stel ik voor om onze dochter elke dag na wandeling in reiswiegje te laten slapen zodat ze hopelijk went daraan. Mijn man werd weer boos en zegt (snauwt) naar mij waarom ik mij altijd moet verzetten. Ik begrijp serieus niet waarom hij dat zo opneemt. Plaats van na te denken over waarom ik b zeg en niet a, ziet hij dat meteen als teken van verzet. Hij heeft blijkbaar een heel naar beeld van mij gekregen nu ik moeder ben geworden.
Ik wordt er knettergek van, in mijn optiek is het mijn man die zich raar gedraagt. Wel de lusten maar niet de lasten dragen met ons meisje. En dan raar reageren op mij. Ik heb gisteren ook tegen hem gezegd dat ik zijn gedrag vreselijk vind. En ben gaan slapen en heb niet meer naar hem omgekeken. Ik weet niet meer wat ik moet doen om het tij te keren. Op deze manier kan ik ook echt niet genieten van deze bijzondere tijd. Het lijkt of mijn man juist last van hormonen heeft (dit bedoel ik niet sarcastisch). Ik weet niet goed wat te doen.
In eerste instantie zijn veel mensen denk ik geneigd met de eerste gereageerders mee te gaan. Zo'n man moet je niet willen... Maar als je de berichten van bijv AnneJ leest, zie je dat er ook wat anders achter kan zitten dan gewoon horkerigheid. Ik denk zelf ook dat er iets aan de hand is met je man, ik kan me niet voorstellen dat een 'normaal' iemand zo zou reageren op de geboorte van zijn eerste kind.
Ik snap helemaal dat jij op je tandvlees loopt, en dat het nu gewoon teveel gevraagd is om ook nog begrip op te brengen voor je man, en geduld te hebben. Je hebt hem gewoon nodig om je te helpen bij de verzorging van je dochter! Maar op dit moment kan (of wil) hij je niet helpen. Dus ik zou nu inzetten op het organiseren van andere hulp. Je ouders, schoonouders, broers, zussen, buren, vrienden, er is vast iemand die bij kan springen. En je man zou ik proberen zover te krijgen dat hij tijdelijk ergens anders verblijft. Zodat hij ook tot rust kan komen.
Heel goed dat hij naar een psycholoog gaat. Je schrijft hierboven trouwens 'zijn psycholoog', betekent dat dat hij er al een heeft? Ik weet niet hoeveel zin tegelijkertijd relatietherapie heeft als er echt iets als een psychische stoornis speelt, maar dat kun je vast met die psycholoog bespreken. Ik vind het overigens wel vreemd dat je meegaat, heb ik nog nooit van gehoord, dat dat kan. Ja, bij relatietherapie natuurlijk wel, maar bij een gesprek tussen patiënt en psycholoog? Dat lijkt me uitermate privé, ook al ben je getrouwd en heb je samen een kind.
Sterkte, het is even helemaal niet makkelijk allemaal. Kleine troost: er zijn maar heel weinig mensen met een roze wolk na de geboorte van een kind hoor. Alleen zegt bijna niemand dat hardop en heb jij nu toevallig ook nog eens een man die niet meewerkt.
goede stap
Ik vind het positief dat hij al bereid is mee te gaan naar de psycholoog en relatietherapie! Dan is er toch hoop!
Wat wel/geen diagnose betreft: ik schreef mijn reactie toen nog niet geschreven was dat hij naar de psycholoog wilde gaan. Iemand die echt nergens voor open staat en het zijn/haar partner heel lastig maakt, niet alleen door donderbuien maar ook door in bed blijven liggen, teveel gamen en zo, kan dan wel een diagnose hebben, en daar kun je rekening mee houden, maar waar ligt de grens?
Nota bene: ik weet zelf heel goed wat autisme is, meer dan me lief is. Een autist die naar zichzelf wil kijken, daar valt een stuk beter mee te leven dan iemand met vermoedelijk autisme die ervoor zorgt dat je leven op een mijnenveld lijkt, tenzij je jezelf volledig wegcijfert, hem altijd zijn zin geeft en meegaat in het idee dat het aan iedereen behalve die persoon ligt.
Maar zoals ik al schreef: er is nog hoop ;)
Paperclip
Klopt hij heeft deze psycholoog al langer. Maar is al een tijd niet geweest. Ik ben ooit eerder mee geweest naar zijn psycholoog (als man daar mee instemt) mag dat gewoon.
Paperclip
Waarom zou je geen partner kunnen meenemen naar een psycholoog? Er zijn ook genoeg mensen die iemand meenemen naar een arts. Als de client/patient dat graag wil, kan dat gewoon. Ook naar een psycholoog. (ja, ervaring)
Verwarring
https://wrongplanet.net/forums/viewtopic.php?t=268350&sid=0b8a8c0f5b27c24cdc08aeef9ec9d8ad
Als er sprake is van autisme dan kan relatietherapie of elke therapie soms juist verwarring in de hand werken. Zaken als hoe je je voelt, of psychologische duidingen kunnen onlogisch en verwarrend overkomen. Het is goed om daar op bedacht te zijn.
Niet elke therapeut kan dit aan. Mijn huidige therapeut heeft mij doorverwezen. Ze denkt zelf meer in een vorm van transactionele analyse en systeemtherapie. En dan krijg je weer van die rare kip ei verhalen waar je niet uitkomt. Is mijn dochter zo lang onzelfstandig gebleven omdat ik haar teveel pamperde of had ze die betrokkenheid uit praktische overwegingen gewoon nodig. Nou ja, zo'n idee dus.
Man heeft geen autisme
Ik weet niet waarom de term autisme voorbij komt. Mijn man heeft geen autisme diagnose, anders was dat wel aan het licht gekomen. Hij heeft een paar jaar geleden de diagnose adhd gehad. Maar dat vind ik zelf totaal geen excuus voor zijn gedrag.
diagnose en gedrag
Daarom was ik ook zo voorzichtig met het trekken van de autismekaart. Er kan van alles aan de hand zijn.
En een diagnose kan een verklaring zijn, maar nooit een excuus. Gebrek aan zelfinzicht en de schuld bij anderen leggen is een groter probleem dan een diagnose. Daar is namelijk niet mee te leven, tenzij je het geduld en opofferingsvermogen van een heilige hebt.
Ik hoop dat de psycholoog en de relatietherapie jullie zal helpen!
excuus
Het gaat niet om excuus, het gaat om een verklaring en van daaruit handvaten, ook voor jouzelf, om om te gaan met echt wel een lastige beperking die je wel zo goed mogelijk kunt compenseren, maar die meestal niet verdwijnt.
Overigens kunnen autisme en adhd vlak bij elkaar liggen. En bovendien is adhd ook nog weleens de diagnose die bij autisme gesteld wordt omdat de geestelijke onrust, door onbegrip bij autisme, op de voorgrond ligt.
Maar ik hoor wel dat je er genoeg van hebt en vind dat je partner verantwoordelijkheid dient te nemen voor zijn gedrag. Daar is wat voor te zeggen. Echter daarop hameren gaat je niet helpen.
Dat is nauw verwant C
En weet je, in de praktijk maakt dat ook niet zo gek veel uit.
Het is natuurlijk ook helemaal niet zeker dat zijn ADHD de onderliggende oorzaak is, maar helpen zal het in ieder geval niet.
zorg voor kind
Hij wil duidelijk wel iets betekenen voor het kind, gezien het gedoe met het verschoonkussen, maar hij weet niet hoe. Zou hij er goed op reageren als je hem een suggestie aan de hand deed? Bijvoorbeeld: ik weet niet of je borstvoeding geeft, maar als je dat niet doet, zou je kunnen zeggen: als jij toch al laat gaat slapen, is het dan een idee dat jij de nachtvoeding doet? Dan ben ik lekker uitgerust voor de ochtendvoeding. Of zoiets. Als er idd iets van autisme of ADHD aan de hand is, geven vaste afspraken houvast. Dan ontlast hij jou en raakt hij meer betrokken bij het kind.
adhd
totale ontwrichting, dat is wat een baby brengt. Je kunt je er al niets bij voorstellen bij de impact van een baby, maar voor iemand met ADHD die misschien tenauwernood de zaak draaiend houdt in z'n hoofd kan het killing zijn. Wat overigens ook nog wel een ego-ding kan zijn: het is volgens mij moeilijk om te erkennen dat je adhd hebt en wat dat kan betekenen voor flexibiliteit etc. Dus als hij ontzettend hard werkt in zijn hoofd en daarom die game-ontspanning nodig hebt en hij denkt daarmee weer grip te krijgen en dat alles weer normaal wordt, dan is het natuurlijk ondenkbaar dat hij iets verkeerd aan het doen is, want hij werkt toch zo hard. . . .
gr Angela
ps ik praat het niet goed maar als hij echt niet aan reflectie doet dan wordt het wel ingewikkeld
AnneJ
Waarom voor een verklaring zoeken voor zijn gedrag. Ik ken meer mensen met adhd, ook met kinderen. En die liggen niet de halve dag op bed te slapen. Die willen zoveel mogelijk tijd met hun kindje doorbrengen. Deze opmerking is al eerder voorbijgekomen, maar het gedrag van mijn man voelt erg onnatuurlijk aan. En daar ben ik het helemaal mee eens, ik kan dar echt geen begrip voor opbrengen. Niet meer in ieder geval. Dat begrip is op.
Angela67
Hij mag van mij best gamen om te ontspannen. De baby ligt om 20.00 uur op bed. Dan mag hij gerust een paar uurtjes gamen Geen probleem. Ik vind het ook niet erg als het zo nu en dan tot 4 uur is, bijvoorbeeld een keer in de week in het weekend. Maar niet elke dag, en op deze manier zijn verantwoordelijkheid ontlopen. Dit vind ik gemakkelijk. Als adhd-er kun je best wel manieren vinden om tot 12 uur te gamen, hij kan de wekker zetten ps uitzetten en in bed komen liggen. Heb ik hem gisteren ook gezegd trouwens. Ik heb hem medegedeeld dat hij uiterlijk om 1 uur in bed komt liggen en uiterlijk om 11 uur er uit. Dan ben ik meer dan schappelijk naar hem toe. Hij is een volwassen man (met adhd) en dat moet voor hem gewoon te doen zijn.
Precies C
Ik heb familieleden met adhd en die hebben gewoon zelf hun gezin grootgebracht, gestudeerd, goedlopende bedrijven opgezet, gewerkt, etc. Blijft natuurlijk wel zo dat niet alle adhd'ers hetzelfde zijn, net als 'gewone' mensen 
Wat jouw man doet herken ik niet als een adhd-probleem overigens. Weet je zeker dat hij geen drugs/alcohol gebruikt of andere psychische problemen heeft?
tuurlijk is het te doen maar hij doet het niet.
vraag is of hij niet kan of niet wil.
ik zou het ook zo doen als jij, dus eerst helder krijgen welke problemen jullie allebei zien (stress, balen, niet-afgestemde verwachtingen) en welke jullie afzonderlijk hebben. Dan kijken wat er nodig is om te verbeteren. Als hij geen probleem ziet en/of geen verbeteringen wil of kan zien dan heb je een ander probleem.
gr Angela
Angela67
Hij kan het zeker. Toen hij nog werkte ging hij netjes op tijd naar bed en stond vroeg op. Daar kan hij wel verantwoordelijkheid voor opbrengen maar voor zijn dochter niet. Ook kan hij zich heel goed lief en respectvol gedragen naar mij toe, maar dit doet hij alleen in bijzijn van anderen zoals bezoek. Gelukkig komt zijn ware aard naar boven drijven af en toe zodat anderen het ook zien. Dus hij vertikt het gewoon om normaal met mij om te gaan achter gesloten deuren. Dit is echt een vreselijk slecht voorbeeld voor mijn dochter. Als hij zicg zo blijft gedragen ben ik genoodzaakt om bij hem weg te gaan. Ik wil namelijk niet dat mijn dochter leert dat mannen zo met vrouwen om mogen gaan.
Wat als
En wat als je dit gewoon zo brengt? Dus dat je benoemt dat je overweegt bij hem weg te gaan mocht hij niet wat aan zijn gedrag doen? Omdat een verantwoordelijke ouder niet elke dag tot 4 uur 's nachts zit te gamen terwijl zijn partner alle verzorging op zich neemt? Wat als jij ziek was geweest, en hij dus alles had moeten doen.. Nou daar wil je ook niet aan denken. Hoe verantwoordt hij zijn gedrag als je dit zo benoemt, vindt hij zichzelf normaal?
Jackie
Ik heb net een goed gesprek met hem gehad. Ik heb hem verteld dat ik denk dat hij depressief is. Hij heeft uiteindelijk best wel erkend dat hij zich niet goed voelt. Ook heb ik hem gezegd dat het vreemd gedrag is, en dat als we de rollen zouden omdraaien (dat ik dus tot 4 uur snachts ga geven en dan om 14 uur uit bed kom) dat hij dan toch op zijn minst bedenkingen zou hebben. Als moeder is zoiets ondenkbaar, waarom is het wel acceptabel als een vader dat doet. Daar heb ik geen antwoord op gekregen helaas. Wel hebben we afgesproken dat we moeten proberen niet boos op elkaar te zijn, en op een ontspannen manier met elkaar omgaan, zonder stress en bekvechten. We bewaren het voor de relatie therapie. Het is belangrijk dat ons meisje in een stressloze omgeving is, en niet zo'n start in het leven gaat krijgen.
Mijn man gaat nu voortaan ook om (maximaal)1 uur naar bed en niet enorm uitslapen.
Kan het verkeerd hebben
Maar toen ik je bijdragen snel las, dacht ik dat je het over een (ouder) kind had. Ik vind het gedrag van je partner bijzonder, maar de manier waarop jij daar mee omgaat ook. Hoezo 'mag' hij wel of niet gamen? Je bent zijn moeder niet, toch? En hoezo is het geen goed voorbeeld voor 'jouw' dochter? Het is ook zijn dochter, toch?
Het kan zo maar zijn dat hij jouw dominantie zat is. En zich heel kinderachtig aan het verzetten is.
Misschien kun je inzetten op hoe je samen het ouderschap vorm wilt geven, waarbij hij dan bij voorkeur ook nog wat heeft in te brengen.
En zoek er hulp bij, want volgens mij zijn jullie elkaar echt totaal kwijt.
pff moederziel
Man gedraagt zich als een puber en vrouw die alles op zich neemt qua verzorging van hun kind, krijgt het op haar brood. Dit gebeurt vaak als er mannen zijn die zich egoïstisch opstellen: dat andere vrouwen de vrouw in kwestie verantwoordelijk stellen. Dat heet 'blaming the victim'. Als hij haar zogenaamde dominantie zat is, moet hij zich volwassener gedragen. Klaar.
Markat
Misschien zit het 'm er vooral in denk ik dat ik me niet kan voorstellen dat je zo met z'n tweeën in een relatie zit. Dan is er echt totaal geen wederzijds respect meer. Terwijl je nota bene net samen een kleine hebt gekregen.
En 'blaming the victim' is een principe dat zich voordoet bij bijvoorbeeld narcisme en geweld. Misschien ligt dat hier wel onder de vraag van TS, maar dat kan ik er vooralsnog niet uit halen.
Ik denk dat beide partners hier goed bij zichzelf en vervolgens bij elkaar te rade moeten gaan. De interactie in de relatie is uiteindelijk wat de problemen geeft, niet het individu.