U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Man heeft conflict met zijn ouders.
Er speelt al ruim een jaar een ongemakkelijke situatie tussen mijn man en zijn ouders. Hij heeft vermoedelijk iets gedaan of gezegd waar ze boos over zijn. Wat dat is geweest blijft raadselachtig. Een hele warme band heeft hij nooit met ze gehad, ook niet met zijn zus en broer, maar hij heeft altijd zijn best gedaan contact met ze te onderhouden, ook omdat ze een leuke opa en oma zijn en onze kinderen dol op hen zijn. Dus we gingen met regelmaat langs, vroegen ze te eten, vierde alle feestdagen samen etc.
Maar sinds een jaar is de relatie heel moeizaam gebleken en hebben zich een aantal incidenten voorgedaan die mijn man veel verdriet doen. Zijn ouders lijken het contact tot het minimum te beperken. Ze reageren niet meer op zijn uitnodigingen om iets af te spreken, ze komen een enkele keer nog op een verjaardag maar vertrekken dan weer na een half uur en tonen zelf geen initiatief meer om bv sinterklaas of kerst met ekaar te vieren.
Daarnaast zijn er een aantal incidenten geweest. Zo zijn ze op de verjaardag van onze oudste zoon abrupt vertrokken omdat een andere aanwezige, die ook die dag jarig was, een kado kreeg en zij dat niet gepast vonden (bleek achteraf). Vorige maand zijn mijn man en ik getrouwd (al jaren samen overigens) en hun aanwezigheid op die dag voelde uiterst stroef. Mijn man heeft in de aanloop naar ons huwelijk geprobeerd hen te betrekken maar op al zijn voorstellen hebben ze afwijzend gereageerd. Zijn moeder wilde niet met hem mee een pak kopen en zijn vader is niet op zijn vrijgezellediner op komen dagen bijvoorbeeld. Op de dag zelf kwamen 10 minuten te laat bij het wettelijk huwelijk, ze weigerde bij de rest van de gasten te gaan zitten, hebben ons niet gefeliciteerd en zijn zonder gedag te zeggen aan het begin van de avond vertrokken. We hebben sindsdien niets meer van ze gehoord.
Mijn man is het afgelopen jaar een paar keer bij hen geweest om te praten in de hoop er achter te komen wat er speelt. Dat heeft niets opgeleverd. Sterker, het lijkt het zelfs alleen maar erger gemaakt te hebben. Ook heeft hij met zijn zus gesproken, die wel een hele goede band heeft met hun ouders. Zij geeft aan dat hun ouders vinden dat hij zijn bestaan aan hen te danken heeft maar dat hij niet dankbaar genoeg voor is. Mijn man, praktisch van aard, kan hier op zijn beurt niet erg veel mee.
Omdat hij niet weet wat hij in de ogen van zijn ouders verkeerd heeft gedaan is hij voortdurend bang iets verkeerds te doen. En hij voelt zich afgewezen door hen. Desalniettemin vindt hij het heel belangrijk om, ook voor de kinderen, wel contact met hen te blijven houden.
Nu komt de verjaardag van onze jongste zoon en er aan. Mijn man wil doen alsof er niets aan de hand is en gewoon de hele familie uit nodigen, zoals altijd. Ook omdat onze zoon dat het liefste wil en heel loyaal is aan zijn opa en oma. Maar het conflict staat als een soort roze olifant in de kamer. Zijn ouders hebben niet alleen mijn man verdriet gedaan. Maar ook mij, onze andere zoon door te vertrekken op zijn laatste verjaardag en nog een aantal andere familieleden die ze het afgelopen jaar tegen de schenen hebben geschopt. Ik vind het dus lastig ze uit te nodigen, van iedereen te vragen zich omwille van zoon keurig te gedragen terwijl zijn ouders eigenlijk het probleem zijn. Iedereen loopt op eieren.
Ik vind dat hij, voor de verjaardag van zoon, weer naar zijn ouders moet om met hen te praten en nogmaals moet proberen te achterhalen wat er aan de hand is. Omdat hij dat al 3x heeft geprobeerd het afgelopen jaar moest hij heel diep zuchten toen ik het voorstelde en is ie nog niet geheel overtuigd dat dat zin heeft. Een andere oplossing zie ik niet. Maar wij zitten ook een beetje in een groef vermoed ik. Heeft iemand zoiets aan de hand gehad of een briljant probleemoplossend idee?
Kwetsende ervaringen
Kwetsende ervaringen kunnen naast relaties ook personen beschadigen. De vraag ‘hoe ermee om te gaan?’, zal door iedereen zelf (dienen te) worden beantwoord. Elk individu ziet zich immers voor strikt persoonlijke moeilijkheden geplaatst en heeft zijn eigen leven te leiden.
Het ligt misschien voor de hand om te denken: hoe extremer het kwetsende gedrag, hoe groter de problemen die eruit voortvloeien. Toch is dit niet per se het geval. Gedrag dat buiten normale proporties valt, kan ook juist ogenblikkelijk duidelijk maken, dat er iets niet aan klopt.
Zo trof ik het op de basisschool van mijn oudste kind dat een medemoeder mij binnen de kortste keren wist te stigmatiseren tot ‘femme fatale’ en ‘ontaarde moeder’. Dit op basis van de valse veronderstelling dat ik haar man van haar zou proberen af te pakken, hetgeen dan ook mijn eigen gezin zou doen opbreken. En raad eens? Zo slecht als ik was, zo goed was zij. In haar ogen. Mij gaf het uiteraard slechts te denken over haar partner en de kwaliteit van hun relatie.
Hun bejegening van mijn persoon wees me erop, dat zij beiden nogal behept waren met het Madonna-hoer complex, dan wel er handig gebruik van probeerden te maken als stok om de hond mee te slaan. – Wie zou denken dat deze waanvoorstelling louter leeft onder mannen, vergist zich! – De discours omtrent vrouwen die eruit voortvloeit, ken ik maar al te goed en weiger ik aan te gaan. Dan maar aan de schandpaal.
Toeval of niet? Juist toen dit speelde, ging er hier op dit forum iemand prat op vreemd te gaan, terwijl niemand dat van haar zou denken. Ik vond het een nogal onvolwassen, kinderachtig gebaar; die lange neus die zij hiermee maakte naar haar medemensen. Tegelijk was ik meer dan geërgerd door de impliciete belediging aan het adres van vrouwen als ik.
Achteraf bezien was het misschien wat ‘reactief’ van mij, maar toen zag ik er een gerede aanleiding in om ook eens mijn ideeën over vreemdgaan te ventileren op dit forum. Inmiddels ga ik deze sociale strijd niet meer aan. Valkuilen zijn er om te ontwijken, nietwaar?
Uiteraard heb ik de akelig agressieve, venijnige cocktail van jaloers en egotripperig gedrag van de vrouw in kwestie thuis uitvoerig besproken. Op mijn vragen omtrent de situatie stelde mijn partner op een gegeven moment de volgende wedervraag: “Heb je niet gewoon met narcisme van doen?” Het bleek een gouden vondst. Naarmate ik mij verdiepte in dat verschijnsel, begreep ik eens te meer van de hectische taferelen die ik zoal heb meegemaakt.
Het is dat de betreffende medemoeder zich als een ware kwelgeest heeft opgesteld naar mij; maar eigenlijk zou ik ook haar kunnen bedanken voor de rol die zij heeft gespeeld in mijn leven. Doordat zij aanmerkelijk verder van mij af stond dan degene die mij het leven heeft geschonken, kon ik haar gedrag veel beter analyseren en duiden.
En zoals dat dan gaat: van het één kwam het ander. Bezag ik mijn moeder voorheen enkel als een getraumatiseerde vrouw; nu raakte ik beter op de hoogte van wat het precies met haar had gedaan.
In de tussentijd zijn er alweer heel wat jaren voorbij gegaan. Kennis, inzichten en bewustzijn ten aanzien van narcisme zijn groeiende. Mede dankzij de sociale media kan iedereen daarvan profiteren. Onlangs stuitte ik op het volgende artikel: http://www.huffingtonpost.com/entry/5-damaging-lies-we-learn-from-narcissistic-parents_us_586608e7e4b068764965c0ff Ik breng het jullie gaarne (strikt vrijblijvend) onder de aandacht.
Rode krullenbol
RK ','
Niet alleen narcisme kan bijdragen aan een uit elkaar groeien van familie. Nu is een kind dat met een narcistische ouder opgroeit, niets anders gewend tot het moment dat de ogen open gaan. Maar dat is vaak een gestaagd groeiend proces. Er zijn ook andere elementen die een rol kunnen spelen die tot een botsing kunnen leiden.
Hier speelt geloof een rol. Ik bedoel het geloof zelf niet maar de arrogantie van het 'beter, ouder en wijzer zijn' , gesterkt door het veilige gevoel van christen zijn, als een podium van onaantastbaar. Zo'n schril contrast met waar het geloof juist voor staat. ( Ik ben zelf ook gelovig.)
Je kan het vergelijken met de vroegere katholieken en de hervormden, ze gunden beiden het licht niet in de ogen.
Die arrogantie van onaantastbaarheid tornt boven nederigheid uit en maakt hier dat ik door hen nu wordt neergezet als een ondankbaar iemand, want ze hebben zoveel voor mij gedaan wat trouwens wederIjds is geweest. No way dat de werkelijke oorzaak van de breuk ruimte krijgt om uitgesproken te worden. Dat is te confronterend want volgens hen leeft Christen volgens de bijbel en doet niets fout. Het ligt zodoende altijd aan een ander.
Dan ontstaan er ook keiharde standpunten waarvoor er wel twee voor nodig zijn om ze weg te werken. De man van Paxx lijkt mij een betrokken man die veel van zijn ouders houdt. Mocht het geloof een rol spelen in hun familie, dan lijkt mij dat eerder een nadeel dan een voordeel. Want owee, wie twijfelt aan de invulling die iemand geeft aan de status Christen zijn.
Ik heb in mijn eigen situatie het gevoel dat die onaantastbaarheid juist tussen mij en mijn schoonouders staat. En ik weet niet hoe ik dat kan veranderen want ik kan hen niet vertellen dat hun manier van doen niet in lijn is met het geloof. Daarvoor ben ik maar een snotneus die haar mond moet houden.
Ik ben geen therapeut, noch theoloog, maar ...
Of je kwetsende ervaringen nu opdoet, doordat iemand zich narcistisch naar jou gedraagt of zonder dat er sprake is van narcisme; herstel van je gemoedsrust (en eventueel ook van de relatie met degene met wie je in onmin bent geraakt) kan op eenzelfde manier worden bereikt. Atheïsten noemen het wel ‘loslaten’. Christenen ‘vergeven’. Loslaten/vergeven is de sleutel tot de oplossing van het probleem.
Nu weet ik ook wel dat dit makkelijker is gezegd, dan gedaan. Gelukkig zijn er altijd wel weer medemensen die hierover de nodige informatie kunnen verstrekken: je naasten, pastoraal werkers, therapeuten, YouTubers, noem maar op! Kern van de zaak, lijkt mij, dat je bij een ander laat wat niet bij jou hoort.
Hoe een ander over jou denkt, kun je wel denken (positief) te kunnen beïnvloeden, maar als dat dan toch niet lukt, is dat alleen maar frustrerend. Sterker: je geeft er die ander alleen maar macht mee over jou. En van macht kan ook misbruik worden gemaakt. Machtsmisbruik roept op zijn beurt woede op. Hetgeen je weer verder van huis brengt dan je zou willen.
Net zo goed als atheïsten en gelovigen vreedzaam met elkaar kunnen omgaan, zou verschil in geloofsopvattingen een harmonieuze relatie niet in de weg hoeven staan. Een kwestie van elkaar in zijn/haar waarde laten. Iemand die over voldoende zelfrespect beschikt, is daar het beste toe in staat.
Enfin; wie gekwetst is door een ander doet er goed aan zich te richten op werken aan zijn/haar gevoel van eigenwaarde; los van de persoon die de kwetsing heeft veroorzaakt. Je komt dan boven de situatie te staan en wordt niet langer omlaag getrokken, het moeras van negativiteit in. Alleen al daarmee stel je een grens. Mocht het evenwel toch nog nodig zijn om nadere grenzen te stellen aan het gedrag van de ander, dan gaat dat aanmerkelijk makkelijker.
Bedankt voor je reactie. @Paxx, ik wil je draadje niet overnemen maar ik zie wat overlappingen. Ik denk dat zowel je man als ik bewust zijn van onze eigenwaarde, zoals Rode Krullenbol die aankaart.
Het vervelende en in de weg staande is de instelling dat het kind wordt geacht de eerste stap moet zetten om respect te tonen vanwege all zorg die (schoon)ouders hebben verricht, terwijl dat niet het punt is. Ondankbaarheid is vaak en ecxuus voor de schreeuw om aandacht. Die eerste stap heeft zodoende geen waarde en zal niets veranderen aan de wijze waarop men in de relatie staat.
Als de man van Paxx tegen zijn ouders zegt: 'jullie hebben gelijk, jullie kunnen rekenen op meer aandacht van mij', dan verandert dit zijn beleving niet want het is niet zijn wens om zijn ouders meer dan gebruikelijk op te zoeken omdat hij ook een eigen leven heeft. ( of vul ik nu te veel in.) Zo is het ook niet mijn wens om tegen mijn schoonouders te zeggen, 'sorry ik had beter een diplomatiek antwoord kunnen geven ipv de waarheid waarom ik minder vaak op visite kwam'.
In mijn geval is extra gewicht gaan mee tellen nu we sinds een paar dagen weten dat ze een ziekte onder de leden heeft dat haar leven drastisch verkorten zal. Ik vind het ingewikkeld omdat de eerste stap nu niet in teken staat van een actie uit het hart maar één in teken van medeleven naar mjn man. Als ik nu de eerste stap zet, komt deze zo gemaakt over. Zo van, ' Ja ik doe de eerste stap omdat jij ouder bent en nu ook zo ernstig ziek, maar als je niet ziek was, had ik je wel kunnen vergeven ( loslaten) maar vergeten zal ik het niet'. Het komt dan zo huigelachtig over.
@Flanagan
Wat doet het er nog toe hoe het overkomt, als het een beslissing is waar jijzelf helemaal achter staat?
Ook @Flanagan
Ik denk dat er in deze situatie geen goed of fout is.
Steun je man in het aanhalen van de banden met zijn ouder en hou je zelf op de achtergrond. Deze tijd komt nooit meer terug.
De buitenwacht
@RK en Ginny, bedankt.
Tussen manlief en zijn ouders is de band ook probleemloos. Loslaten is het probleem niet zo. Maar de verwachting van de buitenwacht, de familieleden die maar een half verhaal kennen of je kinderen die weten hoe je over hun oma denkt, knagen wel eens aan de beslissing eigenwaarde in acht te nemen.
Dat herkende ik ook in het verhaal van Paxx. Omdat Paxx tegen de verjaardagen op kijkt, lijkt het net of haar man, onderdruk van 'buitenwacht' in actie moet komen.
Dergelijk gevoel druist tegen je eigen beslissing in.
Sorry zeggen
Sommige mensen kun je beter geen 'sorry' tegen zeggen. Die nemen dat dan op als een bevestiging dat jij een fout hebt gemaakt en niet als een beleefde manier om zaken glad te strijken.
Dan gaan ze juist door of nog verder.
Hoe lastig ook kun je dan beter zo vriendelijk en neutraal mogelijk, maar vooral duidelijk, stelling nemen. En daarbij blijven, zonodig herhalen.
En het vooral niet persoonlijk opvatten. Zij hebben er waarschijnlijk meer last van, je bent vast niet de enige, dat er makkelijk wrijving ontstaat in het contact.
Hoe lastig ook, want ze kunnen voor een hoop verwarring zorgen over jou bij anderen.
P.S.
Voor de link die ik in voorgaande bijdrage heb geplaatst, geldt hetzelfde als eerder ter sprake kwam. Het betreft weliswaar een verhandeling over narcisme, maar deze kan evenzeer meer in het algemeen van nut zijn.
AnneJ,
Ik ben ook niet de enige, alleen wel degene die dankzij een huwelijk dicht bij hen staat. Maar het klopt wel, ik ben eentje in een lijst van meerdere met blauwe schenen.
Rode Krullenbol,
Bedankt voor de link in post#60.
Soms praat ik met anderen over die emoties maar dan merk ik of geven anderen aan dat ze het moeilijk kunnen begrijpen omdat ze het zelf nooit ervaren hebben. Dat bezorgt zo'n alleenstaand gevoel.
De video was goed omdat de lichaamstaal zo herkenbaar is.
Zo fijn dat een onbekende of het nu via een vlog of een forum het juiste weet te zeggen of te schrijven. Het zalvende effect van mensen met vergelijkbare ervaringen. Ik moet geen munitie geven. Als ze niet kan schieten, zal ik haar op den duur vervelen omdat ze geen grip op de situatie krijgt.
Gevoel en beslissing
Flanagan, over gevoelens kun je toch geen beslissing nemen, die je dan onderbouwt met argumenten? Als er een andere situatie is (schoonouder wordt ernstig ziek), dan zijn er andere gevoelens, die je opnieuw moet verkennen en waar je opnieuw je handelen op gaat aanpassen. Dat is geen huichelarij, maar verandering van situatie. Ik zou niet bang zijn over wat de buitenwacht daar nou van denkt. Maar je moet jezelf ook niet in de weg gaan zitten, omdat je ooit bepaalde 'beslissingen' hebt genomen die je hoog wil houden.
Tsjor
Beleefd
Tsjor, ik snap wel wat je bedoeld. Als iemand is overleden, is er geen gelegenheid meer om tot een verzoening te komen.
Recentelijk ging een vriendin naar een haptonoom om zo 'uit haar lichaam' op zichzelf te kunnen terugkijken. Een methode om te leren loslaten zodat je in de toekomst kan negeren en wegkijken. Een snellere methode dan problemen uitpraten omdat daar minimaal twee met goede wil voor nodig zijn . Wel jammer ergens, want zo wordt niets weggewerkt. Ik besprak dat met mijn man.
Mijn man legde mij uit dat in een moeilijke tijd met school en kind de therapeut hem vertelde dat wat de directeur geflikt had ergens genoeg was om haar de nek om te draaien ( figuurlijke zin) maar dat hij dat niet had gedaan omdat dit niet in hem zat en hij te beleefd was. Dat deed hem begrijpen waarom hij toen zoveel pijn uit machteloosheid voelde. Hij was blij niet over eenzelfde karakter te beschikken als die gewetenloze directeur. Zo kon hij zijn emoties handelen.
Het deed mij goed dit te horen. Het heeft mij ook een andere kijk op mijn situatie geboden. Ook ik was te beleefd omdat het niet in mijn karakter ligt een ander aan te pakken. Ik begrijp nu waarom het zo gelopen is. De vraag of ik in actie moet komen, is voor mij hiermee beantwoord. Ik voel nu rust.
Flanagan
Dat is mooi uitgelegd, en food for thought voor een vurig typje als ik:-)
In welke zin?
Ouders die van hun kinderen verwachten dat ze dankbaar zijn en respect hebben,dat heb ik de afgelopen weken al heel vaak gehoord.
Maar in welke zin zien ze dit dan?
Moet er een tegenprestatie zijn naar de ouders toe of willen ze dit met regelmaat horen?
Lijkt me allemaal toch nogal verstikkend naar jullie toe.Het is best normaal dat het ene kind misschien een wat sterkere band heeft met zijn ouders dan de anderen.Daar spelen heel veel factoren in mee.Iemand die nogal op zijn privacy is gesteld,wat terughoudender is,druk bezig is met werk enz...zal misschien ook wat minder tijd over hebben om veel contact te onderhouden.
Belangrijk is dat jullie er achter komen waarom de ouders zich zo gedragen.
Ik kan de zus best begrijpen.Zij heeft een goede band met haar ouders en wil zich niet mengen in de situatie,waarschijnlijk uit angst dat ze die relatie in gevaar brengt.