U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Man heeft conflict met zijn ouders.
Er speelt al ruim een jaar een ongemakkelijke situatie tussen mijn man en zijn ouders. Hij heeft vermoedelijk iets gedaan of gezegd waar ze boos over zijn. Wat dat is geweest blijft raadselachtig. Een hele warme band heeft hij nooit met ze gehad, ook niet met zijn zus en broer, maar hij heeft altijd zijn best gedaan contact met ze te onderhouden, ook omdat ze een leuke opa en oma zijn en onze kinderen dol op hen zijn. Dus we gingen met regelmaat langs, vroegen ze te eten, vierde alle feestdagen samen etc.
Maar sinds een jaar is de relatie heel moeizaam gebleken en hebben zich een aantal incidenten voorgedaan die mijn man veel verdriet doen. Zijn ouders lijken het contact tot het minimum te beperken. Ze reageren niet meer op zijn uitnodigingen om iets af te spreken, ze komen een enkele keer nog op een verjaardag maar vertrekken dan weer na een half uur en tonen zelf geen initiatief meer om bv sinterklaas of kerst met ekaar te vieren.
Daarnaast zijn er een aantal incidenten geweest. Zo zijn ze op de verjaardag van onze oudste zoon abrupt vertrokken omdat een andere aanwezige, die ook die dag jarig was, een kado kreeg en zij dat niet gepast vonden (bleek achteraf). Vorige maand zijn mijn man en ik getrouwd (al jaren samen overigens) en hun aanwezigheid op die dag voelde uiterst stroef. Mijn man heeft in de aanloop naar ons huwelijk geprobeerd hen te betrekken maar op al zijn voorstellen hebben ze afwijzend gereageerd. Zijn moeder wilde niet met hem mee een pak kopen en zijn vader is niet op zijn vrijgezellediner op komen dagen bijvoorbeeld. Op de dag zelf kwamen 10 minuten te laat bij het wettelijk huwelijk, ze weigerde bij de rest van de gasten te gaan zitten, hebben ons niet gefeliciteerd en zijn zonder gedag te zeggen aan het begin van de avond vertrokken. We hebben sindsdien niets meer van ze gehoord.
Mijn man is het afgelopen jaar een paar keer bij hen geweest om te praten in de hoop er achter te komen wat er speelt. Dat heeft niets opgeleverd. Sterker, het lijkt het zelfs alleen maar erger gemaakt te hebben. Ook heeft hij met zijn zus gesproken, die wel een hele goede band heeft met hun ouders. Zij geeft aan dat hun ouders vinden dat hij zijn bestaan aan hen te danken heeft maar dat hij niet dankbaar genoeg voor is. Mijn man, praktisch van aard, kan hier op zijn beurt niet erg veel mee.
Omdat hij niet weet wat hij in de ogen van zijn ouders verkeerd heeft gedaan is hij voortdurend bang iets verkeerds te doen. En hij voelt zich afgewezen door hen. Desalniettemin vindt hij het heel belangrijk om, ook voor de kinderen, wel contact met hen te blijven houden.
Nu komt de verjaardag van onze jongste zoon en er aan. Mijn man wil doen alsof er niets aan de hand is en gewoon de hele familie uit nodigen, zoals altijd. Ook omdat onze zoon dat het liefste wil en heel loyaal is aan zijn opa en oma. Maar het conflict staat als een soort roze olifant in de kamer. Zijn ouders hebben niet alleen mijn man verdriet gedaan. Maar ook mij, onze andere zoon door te vertrekken op zijn laatste verjaardag en nog een aantal andere familieleden die ze het afgelopen jaar tegen de schenen hebben geschopt. Ik vind het dus lastig ze uit te nodigen, van iedereen te vragen zich omwille van zoon keurig te gedragen terwijl zijn ouders eigenlijk het probleem zijn. Iedereen loopt op eieren.
Ik vind dat hij, voor de verjaardag van zoon, weer naar zijn ouders moet om met hen te praten en nogmaals moet proberen te achterhalen wat er aan de hand is. Omdat hij dat al 3x heeft geprobeerd het afgelopen jaar moest hij heel diep zuchten toen ik het voorstelde en is ie nog niet geheel overtuigd dat dat zin heeft. Een andere oplossing zie ik niet. Maar wij zitten ook een beetje in een groef vermoed ik. Heeft iemand zoiets aan de hand gehad of een briljant probleemoplossend idee?
vraagje aan Tsjor
Tsjor schrijft:
Je kunt ter plaatste iedereen ondersteunen die door hen klem wordt gezet op een duidelijke manier.
Natuurlijk kan dat, en moet je dat ook zeker doen op momenten, maar waarom zou je dat willen op de verjaardag van een kleinkind? Dat zou ik op elke willekeurige bijeenkomst inderdaad doen, maar moet dat nu een verjaardag (van een kind) zijn?
Tsjor schrijft;
Het is dan weer aan hen om te reageren zoals zij dat willen en kunnen. Jij hoeft geen ruzie te maken, je hoeft hen ook niet te laten verdwijnen, je mag wel opkomen voor je gasten, maar doe dat op een manier die past bij een gastvrouw.
Elke partij bepaalt voor zichzelf of ergens een hoogdravend conflict van kan komen. Dat vind ik ook. En ookal wil jij dat zelf niet, de keuze is aan jezelf vóór jezelf, daar kan de andere partij heel anders over denken (en doen). Mensen kunnen opstaan en onaangenaam op hoge poten vertrekken. Dat hou je niet tegen, mensen zijn niet te besturen. Dat kan je als 'hun probleem' definiëren maar wat schiet je in de praktijk op met het wegzetten van die definitie? Zij zien het niet als hun probleem. Bovendien wil jij iets met die verjaardag, niet zij.
Sounds like...
Ik kan je niet verblijden met allerlei diepte analyses Paxx. Wel kan ik je zeggen dat ik heel veel herken in de relatie met mijn schoonouders. T is geen blauwdruk met jouw relaas maar het moeilijk doen en het hebben van allerlei onuitgesproken verwachtingen herken ik wel. Ik ben er pas na 18 jaar achtergekomen dan mijn schoonvader een stoornis in het autistische spectrum had. Dat mocht hij niet weten want dat zou hij toch niet begrijpen aldus schoonma. Maar hierdoor begreep hij zelf ook niet waarom het telkens misging in sociale situaties. De oplossing bij mij was vooral accepteren dat hij zo was en geen verwachtingen hebben dat hij zich normaal zou gedragen in alledaagse ogenschijnlijke gewone situaties. Hij kwam gewoon zelf niet meer op een verjaardag of was na een half uur weer weg. Hij kon er gewoon niks mee met n verjaardag. Op ons 12 1/2 huwelijksfeest is hij ook niet geweest. Ik zie het schuim nog om zijn mond staan toen ik hem daarvoor uitnodigde (we gingen naar t strand en hadden een strandtent afgehuurd voor n hapje en n drankje). Hij ging daar toch niet naar toe! Hij kon t van de zeik niet aanzien (waren zijn letterlijke woorden, was er nog nooit geweest).
Kort houden, ander moment kiezen en dat voorstellen of inderdaad een uurtje eerder uitnodigen. Dat wilde ik nooit want n uur van te voren ren ik nog door de keuken om alles te bereiden en klaar te zetten.
De onzekerheid speelt denk ik in hun leven n grote rol. Onzeker dat jou ouders Paxx leuker gevonden worden dan de ouders van je man. En misschien jaloers...jaloers op het warme gezin waar je zelf uitkomt en dat je omringt. Daar kun jij niks aan doen. Dat is t gemis van de ouders van je man....
Om de simpele reden dat een verjaardag van een kind zo'n gelegenheid is waar de hele familie bij elkaar komt. Je offert de verjaardag van je kind daar niet aan op. Nogmaals, ik heb nog nooit meegemaakt dat een kind braaf in de kring van volwassenen gaat zitten om iets te drinken en ergens over te praten. Vijf minuten en dan is 't kind weg om te spelen. Hopelijk met neefjes of nichtjes of vriendjes.
Tsjor
Mooi rode krullenbol
Wat schrijf je dat mooi en treffend.
Daar nog iets aan toevoegend, waarom het juist met familie iets dringender en minder vrijblijvend is: er komt nog een levensfase aan, waarin zij ouder worden en afhankelijk van zorg, hulp en aandacht van kinderen. Hoe meer je nu al uitvogelt wat de beste manier is om met hen om te gaan, des te beter kun je ook die periode aan, zonder al te veel extra stress.
Een uur eerder laten komen, als je man dat wil, is ook een prima oplossing. Stel dat ze een goede bui hebben, dan kunnen ze de rest van het gezelschap ook nog zien. en anders gaan ze maar.
Ik snap dan nog niet zo goed waar om ze jouw ouders op hun tenen trapten met die vreselijk botte opmerking over de broer van je man. Hoe gaan die broer en zijn vrouw hiermee om?
Tsjor
Tsjor
Reactie op jouw bijdragen;
#22
Wel of niet oppassen op kleinkinderen, is dat een graad voor iets over de kwaliteit van grootouderschap?
Sommige mensen zullen dat vinden maar dat wil niet zeggen dat dat in het zijn algemeenheid zo is. Dat ligt toch helemaal aan jezelf en de familiecultuur? Ik zou zeggen, vooral niet doen als je het met tegenzin doet. Het is mooi meegenomen als je graag oppast maar niet iedereen is dol op (klein)kinderen.
#23
Kinderen maken spanningen mee, ja, maar ze hoeven die spanningen niet op te lossen, dat moeten volwassenen doen. Ze moeten van ouders de geruststelling meekrijgen, dat het niet erg is en dat ouders het wel aankunnen. Zonder dat kinderen weten waarover het gaat.
Ik vind een verjaardag helemaal geen plek om spanningen te creëren. Natuurlijk hoeven kinderen die niet op te lossen maar kinderen geven zichzelf de schuld van spanningen als ze niet begrijpen hoe het zit. En misschien ken jij verjaardagsfeestjes waar kinderen verdwijnen om te spelen in de tuin/kelder/etc. maar niet elk feestje is zo. Kinderen lopen in en uit, blijven hangen om te kletsen, willen iets laten zien, komen een tekening geven en krijgen zo heus genoeg mee. Waarom zou je ze meegeven dat verjaardagen ook gevierd dienen te worden met mensen waar een nare sfeer van uitgaat of waar een geladen sfeer omheen hangt?
#29
Om de simpele reden dat een verjaardag van een kind zo'n gelegenheid is waar de hele familie bij elkaar komt.
Nou, dat ligt er maar net aan. Als mensen niet gezellig samen kunnen gaan op een feestje, en zoals jij stelt in een kring in de woonkamer, waar je aan elkaar wat lastig kan ontkomen, waarom moet je dan perse samenkomen? Waarom zou je dan iedereen dwingen om op gescheept te zitten met een geladen situatie?
Misschien vind jij het belangrijker dat bepaalde sociale regels hoe dan ook worden nageleefd en een sfeer meteen zwart randje tijdens zo'n bijeenkomst op de koop toe neemt?
Het gaat niet om de sociale regels, het gaat erom wie de last krijgt van het nare gedrag. Als jij vooruit al alles zodanig gaat plannen dat het nare gedrag geen enkel gevolg zal hebben voor degene die zich naar gedraagt, dan heb jij alle last, want jij moet dan van alles gaan bedenken. Als je het 'laat gebeuren' komt de last bij de gasten te liggen, maar ook bij degene die het nare gedrag vertoont, want je kunt als gastvrouw wel duidelijk maken dat sommige dingen niet gewenst zijn, of dat iets een nare opmerking is, en de andere gasten zullen dat ook vinden. Hoe naar het wordt heb je zelf overigens wel voor een deel in de hand.
Tsjor
ik ben de schuld van alles
Ik lees al sinds zaterdag mee in dit topic en heb al 3 reacties getypt en weer gewist. Ik weet niet goed hoe ik het moet verwoorden wat ik wil zeggen.
Mijn man heeft/wigestampte p ook een moeilijke relatie met zijn ouders. Het contact, de bejegening van zijn ouders moest vanaf jongs af aan formeel. Begroeten met een hand en kus, u zeggen no matter what. Volgens schoonmoeder laat dat zien dat je respect hebt voor je ouders.
Inmiddels is mijn man 27 jaar op zichzelf maar de opvoeding gaat nog steeds door. Daar binnen komen met een baby in je armen, die hand en kus MOET meteen gegeven worden. Als schoonouders hier zijn en man zegt jij tegen mijn ouders (dat is al jaren geleden zo afgesproken) wordt hij door zijn moeder nog maar weer eens gewezen op het u zeggen tegen en respect hebben voor ouderen.
Vorig jaar heeft schoonmoeder een hele emmer bagger over mij uitgestort. Ik ben de schuld van alles. Dat haar zoon niet meer op afroep beschikbaar is om klusjes voor haar te doen is mijn schuld, ik zou hem dat verbieden. Man moest en moet wel eens nee zeggen, omdat wij andere activiteiten hebben met het gezin. Dat haar zoon zo brutaal en respectloos is tegen anderen is ook aan mij te danken. Ik geef het verkeerde voorbeeld, ben "veel te vrij". Dit was dus de kern van ons "conflict". Er valt niet over te praten, dat ik anders ben opgevoed dan haar zoon dat moet ik maar onder het tapijt vegen. Het liefst zou zij ons gezin zien als een exacte kopie van haar gezin destijds. Dat man en ik daar geen trek in hebben dat telt niet.Schoonmoeder kan niet begrijpen dat een nieuw gezin een samenvoegsel is van 2 opvoedstijlen en dat de nieuwe ouders nieuwe regels maken. Onze kinderen begroeten mijn ouders informeel maar met respect, schoonouders worden begroet volgens protocol maar of ze, inmiddels 15 en 12 jaar oud, nog resoect hebben voor opa en oma, ik twijfel daar echt aan. Ze hebben inmiddels zoveel onterechte uitbranders gehad van oma, niet meer normaal.
Tijdens momenten van contact over en weer is de sfeer altijd gespannen, we lopen allemaal op eieren, bang iets verkeerds te zeggen, iets verkeerds te doen.
Man en schoonzus hebven meerdere keren geprobeerd het gesprek aan te gaan maar dat kwam altijd uit op hetzelfde. Zij zijn de ouders, zij weten hoe het hoort en daar hebben wij ons maar naar te schikken. Bij hun thuis willen we daar wel in meegaan met het idee, hun huis hun regels.
Bij ons thuis mag schoonmoeder zich gedragen volgens haar regels, als zij mijn ouders met u wil aanspreken, omdat ze ouder zijn en niet haar familie, prima doe maar! Wat ik echter niet wil is dat ze haar regels dwingend op gaat leggen aan mijn kinderen en mijn gasten. Zij meent dat ze daar wel recht op heeft, omdat ze ouder en dus "wijzer" is.
Inmiddels gedogen we elkaar, heb ik hele lage verwachtingen. Bezoekjes duren kort, zijn niet gezelig maar het is niet anders.
Waar 2 mensen een relatie beginnen ontstaat een nieuwe gezinscultuur. Mijn ouders kunnen daar goed mee omgaan mijn schoonouders niet. Mijn man komt uit een gezin van de gestampte pot, ik uit een gezin waar ook wel nasi of mosselen op tafel kwam. In ons nieuwe gezin komt stampot op tafel en ook wel nasi, mosselen meestal niet. Dat is ons compromis. Schoonmoeder mag meeeten, eten we stamppot dan heeft ze geluk, eten we nasi dan heeft ze pech maar moet ze wel haar commentaar voor zich houden, nasi is namelijk niet smerig, alleen zij vind het vies.
geen advies
Ik besef dat ik je geen advies heb gegeven hoe je het kan oplossen maar misschien hwb kan ik je wel op een andere manier naar de situatie laten kijken met mijn verhaal. Dat je gaat zien hoe dinfen zij ontstaan.
stickertje
Wat jammer dat je er al jaren zoveel last van hebt. Bij TS is het wat mij betreft wel van een andere orde. Bij jullie is tenminste (al jaren) duidelijk wat de oorzaak is en dat het niet verandert. Dan kun je zelf stappen zetten en het contact verbreken bijvoorbeeld, omdat je weet dat je het alleen zelf kunt oplossen. Bij TS is er nog ruimte om wat zaken uit te proberen en misschien een modus te vinden. Bij jou is die kans nul als ik het zo hoor. Ik zou me er niet meer voor lenen als ik jou was en/of proberen minder verbitterd te zijn. Je hebt nog genoeg jaren voor je nadat je kennelijk jarenlang geprobeerd hebt te voldoen aan hun beeld.
gr Angela
Paxx,
De spanning binnen de familie is voor mij heel herkenbaar. Daarom zou ik je schoonouders niet eerder dan de rest uitnodigen. Dat is juist spanningsverhogend. Door je aandacht te kunnen verdelen over minder prettige maar ook wel prettige gasten, kan je de boog wat laten vieren. De anderen kunnen ook fungeren als vluchtroute igv sneren. Met hen kan je van onderwerp veranderen. Zonder hen, heb je geen escape.
Door gezellig met je zwager en zijn vrouw om te gaan, zendt je ook een signaal af naar zijn ouders. Zo van: de broers vallen elkaar niet af. Je kan ook tijd steken in het aanhalen van de band tussen de gezinnen van de twee broers. Die band is sowieso belangrijk tegen de tijd dat ouders hulpbehoevend worden.
---
Zet je dus niet in op herstel tussen zoon en ouders. Het legt je man een druk op alsof hij moet buigen voor zijn ouders omdat zijn vrouw de spanning niet fijn vindt. Geef hem aan dat je hem steunt in welke weg hij ook gaat. Als hij afstand wenst, steun hem daarin. Het heeft namelijk niets met dankbaarheid te maken. Maar met op een menswaardige manier met elkaar omgaan. We zijn geen eigendommen van onze ouders. Wat stelt liefde voor als die niet onvoorwaardelijk is. Jullie kunnen beter op gezonde manier wat afstand houden en stil staan bij de goede banden die jullie wel hebben met anderen.
-----
Het gedrag van schoonzus herken ik ook. Allemaal vrees voor ook een ruzie met haar ouders. Maar zij heeft dan een oppasprobleem erbij en dat kan haar geld kosten. Heel vervelend om zo onder druk te staan van je ouders.
Leef je eigen leven met je gezin, door je niet te laten leiden door je ( schoon) ouders. Dat lukt het best als jullie er samen er in staan.
Nou Sticker
Niet om er weer een schoonmoeder verhaal van te maken, en ik vermoed ook dat de metafoor van de gestampte pot voor veel meer staat dan alleen het eten, maar ik heb toch altijd wel geprobeerd om aan dit soort minimale wensen te voldoen.
Ik trok de grens bij de hond van schoonmoeders.
Dat ie meemoest prima, en dat ze hem dan graag bij zich had ook goed, maar dan niet midden tussen de rest van het bezoek. Dat beest lag bijna bovenop de voeten van mijn vader.
Ik heb toen wel voor de directe confrontatie gekozen. Dat zou ik nu niet meer doen. Maar ik heb nu ook een andere verstandhouding met haar. Ik zou haar nu even apart nemen en vertellen dat mijn vader dit niet prettig vindt en of ik een ander mooi plekje voor haar schatje mag maken.
Dat zij een blinde vlek voor dat stomme beest had, zou ik haar nu vergeven.
Wat ik wil zeggen: ze zijn er, en ze zijn toch (ondanks alles) belangrijk voor de mensen die je lief zijn. Dus ik zou echt proberen om de plooien te blijven gladstrijken. Als schoondochter is dat vaak makkelijker dan als kind.
Nooit goed genoeg
Wij moeten respect tonen maar het is nooit goed genoeg. Ik weet sinds vorig jaar dat dat mijn schuld is. De man van paxx moet laten zien dat hij dankbaar is, wat hij nu doet is niet genoeg. Dat gaat niet veranderen wat paxx en haar man ook gaan doen het is niet genoeg. Praten kan even de druk van de ketel halen maar de schoonuders van paxx gaan niet veranderen zij gaan die dankbaarheid niet zien. Vrees ik.
Die metafoor van de stamppot staat voor veel meer dan eten alleen inderdaad. Al maak ik de zuurkool volgens recept van schoonmoeder dan is het nog steeds niet haar stamppot. Alleen om het feit dat ik het gemaakt heb.
Tsjor (ot)
Wat leuk!! Proficiat.
stickertje
Wat herkenbaar zeg, heb je de zelfde schoonouders als ik.
In hun ogen heb ik hun zoon afgepakt, mijn heeft heeft nu een druk gezinsleven en kan niet meer altijd klaarstaan voor zijn ouders.
Ze vragen soms een dag van te voren of hij een muurtje kan slopen, toen zei hij nee omdat hij moest slapen omdat hij nachtdienst had. Het antwoord was, maar dan passen wij op de kinderen? Ook de kinderen balen van oma, ze mogen alleen tv kijken die te hard staat en snoepjes eten, en mopperen ze, dan krijgen ze nog een snoepje, dan zijn ze stil. De kinderen willen niet meer naar oma. Oma heeft al verschillende keren ruzie met ons gemaakt waar de kinderen zij zijn, mijn man kan nu eenmaal met wisselende diensten en een gezin niet meer zoveel voor ze doen.
Op alle 7 verjaardag van mijn oudste heeft ze hier ruzie lopen maken, bij de laatste verjaardag van de jongste hebben we gezegd dat ze niet meer mocht komen. Ze kwam 2 weken later. Ik ben maar een dag weggeweest en de kinderen vluchtte naar buiten om te spelen. Ik ben hier klaar mee. Mijn man voelt zich in de steek gelaten, al een paar keer aangegeven maar vervolgens hoor je er niets meer van. Lekker rustig en die rust hou ik nu aan. Ben er klaar mee.
mijn schoonzus en zwager zijn kinderloos
Dus Brenda nee wij delen de schoonouders niet. Wel de ellende zo te lezen.
Gruwel letterlijk de kinderen "zoet houden" door veel snoep te geven. Die had ik nog niet genoemd. Gebeurde hier ook. Kinderen zijn inmiddels wijs. Die willen niet meer "nekken" in de suto op de terugweg.
Ginny o.t. hond
Ik lees dat jij je geërgerd hebt over het feit dat de hond van je schoonouders gewoon in 'de kring' van bezoekers lag. Het is een ouwe koe natuurlijk, maar ik vind het eigenlijk niet meer dan normaal dat een hond pal bij zijn baas komt te liggen. Ik zou wel opletten of hond dan bij een ander gaat liggen, ook vragen of het lastig is als hij bij een ander gaat liggen, maar het uitgangspunt is dat hij bij ons moet liggen. Zo kun je hem in de gaten houden. Anders zou ik de hele tijd door de kamer rondkijken, hoor ik wat, waar is hij nu, wat doet ie.. ? We nemen de honden overigens nooit mee, twee is wel erg veel. We hebben wel eens een hond ergens mee naar toe genomen, maar na uitgebreid overleg en niet tijdens drukke visite. Nu hebben we een oppas voor de honden.
Waarom dan?
Hoe kom je er toe als ouders dat je t idee hebt dat je schoondochter hun zoon heeft afgepakt? En dat je je volgend bovenstaande verhalen je zo misdraagt dat je het contact helemaal verliest? En hoe gaan ouders er mee om die het juist niet zo aanpakken? Niet dat ik t draadje van TS wil kapen maar gewoon pure interesse.
Afpakken
Ik denk dat ouders van jongens, misschien meer dan van meiden, het gevoel hebben dat hun zoon in beslag wordt genomen door zijn gezin en zijn partner. Tenminste, dat is mij wel eens opgevallen. Hebben vrouwen kinderen dan trekken meer naar hun ouders, wat ook niet altijd goed gaat, soms zelfs nog wat meer naar hun moeder. Mannen hebben dat minder naar mijn idee of alleen als de gelegenheid zich toevallig voordoet. Volgens mij komt zo'n idee daar vandaan.
Iets soortgelijks heb ik ook meegemaakt maar dan anders; na een paar jaar 'verkering' kreeg ik ten overstaan van iedereen te horen dat ik nu werd geaccepteerd in het gezin (van mijn partner dus) en dat het daarom mijn taak was om te zorgen dat hun zoon met regelmaat bij hun op bezoek ging. Plus, dat ik voortaan voor alle cadeautjes (van&voor alle gezinsleden van mijn partner) moest zorgen. Dit is een gezin dat nooit iets aan feestelijkheden heeft gedaan. Ik sputterde nog tegen dat ik geen secretaresse was (van mijn man, van het gezin waar hij uit kwam) maar dat kwam niet aan. Dit heeft tot gevolg gehad dat ik met tegenzin cadeautjes gaf, daar eerst een paar keer goed nadacht welke 'boodschap' ik daarmee gaf. En man gaat nauwelijks naar zijn ouders, wat ik volledig begrijp. Mijn schoonouders hebben feitelijk het tegenovergestelde bereikt.
Toen schoonzus een paar jaar geleden opeens met de afblaffende opdracht aankwam dat ik toch heel wat werk van mij verwacht werd als haar ouders ziek, zwak en misselijk werden (en dement), ben ik definitief afgehaakt. Dat neem ik mijzelf niet kwalijk (ik breng het gewoon niet meer op) maar het voelt niet goed om te moeten nadenken bij iets waarbij je normaal wel van aanpakken weet. Het is haar niet eens opgevallen.
We weten waar de pijnpunten liggen en leven zoveel mogelijk parallel langs schoonouders en schoonzus. En dat bevalt goed. Natuurlijk hadden wij het liever anders gehad maar dat scenario is alles behalve realistisch. Dit is het beste alternatief. En als schoonouders moeilijk doen, vieren we de verjaardag zonder ze, omdat wij wel een fijne verjaardag willen.
Verhuiswagen wist ik het maar
Door mij is hun zoon geworden tot wat hij nu is.
Brutaal (zo hebben zij hem niet opgevoed). Door mij heeft hij geen tijd meer om acuut hun kapotte tv, cv ketel, klemmende deur te repareren. Van mij moet hij met zijn gezin later komen op gemaakte (zeg maar gerust opgelegde) afspraken.
Dat om 15.00 op verjaarsvisite komen godsonmogelijk is met 2 schoolgaande pubers en een baan willen zij niet snappen.
Ik kom daar niet van harte na deze bak bagger die ik vorig jaar woord voor woord letterlijk over mij heen kreeg. Hier gedoog ik het bezoek, maak koffie vraag plichtsgetrouw hoe het gaat maar wezenlijk contact dat er toe doet is er niet. En dat hoeft van mij ook niet meer.
Uit die woorden heb ik afgeleid dat ik hun zoon heb afgepakt, tenminste dat zij dat gevoel hebben.
reactie
Ik denk dat mijn man en ik ook last hebben van het rode autootjes syndroom. Wellicht net als zijn ouders. Naar ons gevoel hebben ze ons het afgelopen jaar een paar keer behoorlijk afgewezen. En nu zien we dat misschien overal in. Tsjor legt daar goed de vinger op. Zo dreigen de problemen die er spelen en waar we last van hebben keiharde standpunten te worden. En dan is het eind zoek natuurlijk. Dat staat een oplossing in de weg.
Maar ik vind het ook zoveel om de schouders over op te halen. Ik herken ook wel het een en ander in jouw post Verhuiswagen. Feit is dat er niets anders op zit dan over ons eigen ego heen te stappen. De gesprekken hebben niets opgeleverd. Gesprekken waar mijn man heel wijs hen niet als ouders heeft afgekeurd maar heeft geprobeerd aan te geven wat het met hem doet (jaja, hulpverlenersgezin he 
Zij verzanden dan wel in een soort anecdotische verwijten. Waar mijn man niets mee kan omdat hij zich simpelweg niet meer kan herinneren wat er vorig jaar tijdens een verjaardag van een neefje heeft afgespeeld, bijvoorbeeld. Ze communiceren waarschijnlijk op een heel ander level.
Mijn man zal nooit het contact met zijn ouders verbreken. Juist vanwege het feit dat ze ouder worden en aandacht nodig zullen hebben. En vanwege onze kinderen. Dat siert hem. Ik weet niet of ik dat op had kunnen brengen als het mijn ouders had betreft. Maar ik ben dan ook wat strakker afgesteld qua karakter. Ik vind dat we allemaal ons best moeten doen de relatie goed te houden. En die balans is er niet. Overigens speelt er geen psychiatrische dignose of achtergrond. Er is geen sprake van autisme. Dat had ik zeker herkend.
Wrok zal een grote rol spelen. En dat ze het lastig vinden om naar hun eigen aandeel te kijken. Het is niet op mij persoonlijk gericht. Hun sociale leven is verder erg schraal geworden in de loop der jaren. Mijn schoonouders hebben geen contact met hun eigen broers en zussen, terwijl ze allebei uit een groot gezin komen en de meeste nog in leven zijn. Geen vrienden. Ruzie met de buren. Ze zijn allebei nog maar half zestig en topfit. Heel verdrietig en eenzaam eigenlijk.
Maar goed. Ik zet op de verjaardag van zoon een gezellig mambo muziekje op zoals Rode Krullenbol aanraadt (Al is Nick Cave meer mn genre. Ik gooi het zélfs muzikaal volledig over een andere boeg!)
Oh prima Kaaskopje
Maar ik neem aan dat je dan zo gaat zitten dat de hond alleen op jouw voeten ligt? En niet juist op de voeten van een ander.
Mijn zwager nam zijn hond ook weleens mee, maar die legde hem onder zijn stoel of zocht een plekje waarbij de hond achter hem lag.
Ginny
Ja daar doe ik uitermate mijn best voor. Tenzij men zegt dat ik moet ontspannen en niet zo moeilijk hoef te doen .
Terug naar toen,
@Paxx, soms zou ik niets liever willen dan de klok terug zetten naar toen, toen we gewoon met ( schoon)ouders om gingen. Maar na meerdere malen te zijn gekwetst of genegeerd, verloor ik het vertrouwen in de ander. Een sorry veegt dat niet meer uit. De negatieve ervaringen liggen opgeslagen in mijn geheugen. Als de 'tegenpartij' zich te hoogverheven voelt om in te zien wat dit een ander doet, trek de ander een muur op uit zelfbehoud.
Ik snap het niet waarom hier die ouders zich naar hun schoondochter na jaren goed contact zo gevoelloos en uit eigen belang, opstellen. Maar ik ben blij dat het niet mijn ouders zijn want de pijn voelt soms als het afrukken van een stuk van je hart. Dit klinkt best heftig maar een juiste beschrijving (mede doordat hun kind er tussen staat en het soms ook moeilijk vindt.) als het wel mijn ouders waren, zou ik dit ervaren als toppunt van verraad. Alsof die band tussen bloedverwanten een lege omhulsel is. Alsof de poten onder je stoel, die fungeerden als een fundament voor je ontwikkeling welke je ouders je hebben meegegeven, onder je vandaan gezaagd worden.
Dan sta je aan een nieuw begin van je leven: je wilt niet zo met hen verder maar durft (uit belang van andere familieleden) geen drastische stappen te nemen en denkt 'het slijt wel'. Eén ding vergeet je niet, je weet hoe harteloos ze ook kunnen zijn.
Dus de keren dat ik ze tegen kom, blijf ik beleefd ook al wordt er langs mij heen gekeken terwijl ik ze een hand geef.
Mijn eigen ouders worden hulpbehoevend. Die zorgtaken neem ik op met mijn broers. Dat gaat prettig, zo met je eigen broers waarbij ieder wat bijdraagt. Manlief houd ik erbuiten. Maar nu het met zijn moeder niet zo goed gaat, laat ik die zorgtaken aan hem en zijn zussen over. Nu moet ik daarbij vertellen dat ik zelf net een operatie achter de rug heb en zij niet geïnformeerd hebben hoe het met mij gaat.
Ik wil hier geen schoonmoederdraadje van maken. Het gaat mij meer om hoe je dergelijke gekwetste ervaringen beleeft en dit je beeld in een ander doet veranderen. Sterkte voor je man. Haal de spanning bij hem weg door er zelf luchtiger er in te staan. Je wens weer een normale verjaardag te kunnen vieren, legt juist meer gewicht op de schouders van je man. Alsof hij er iets aan moet doen maar hij kan er niets aan doen.
Flanagan
Heel goed omschreven, precies zoals het bij ons ook gaat. Tegen beter weten in hopen op verbetering, hopen dat het slijt. Hun kind dat ertussenin staat, uit belang van andere familieleden geen drastische stappen durven nemen maar zo ook niet verder willen.