man delen met een ander?

Antje

Ik weet het zo net nog niet, of het makkelijker is de stekker eruit te trekken. Ik denk dat die man zich ook wel realiseert dat die keuze de nodige gevolgen heeft met het oog op zorg voor de kinderen en de financiën. En dat dat van hem ook allerlei verplichtingen vraagt waar hij zich nu juist aan kan onttrekken.

En dat die man het gezin zonder veel overleg hele delen van de week aan Emmeken overlaat vind ik eigenlijk best wel een vorm van verwaarlozing...

Trouw aan de eerste partner ...

is die kerel in ieder geval niet geweest, Antje. Anders was er geen tweede partner bijgekomen.

Reaktie

Jippox, jij noemt het verwaarlozing maar Emmeken heb ik daar niet over gehoord. Er wordt hier over haar gepraat maar niet echt naar haar geluisterd. Emmeken zegt steeds dat zij het wil proberen en dat zij haar relatie goed vindt. Laten we dat dan ook als uitgangspunt nemen.
Rode krullenbol, trouw blijven kan ook betekenen dat je bij elkaar blijft, de ander lief blijft hebben.

Antje

Ik denk dat het voor de vreemdgaande partner juist een hele makkelijke oplossing is. De comfort van het gezin, van het vertrouwde van thuis en daarnaast de leuke, spannende minnares (of minnaar). Het is ook niet heel origineel allemaal maar vrij cliche matig verder. Scheiden levert meer gedoe op: financieel moet je alles regelen, de kinderen moet je alleen voor zorgen gedurende jouw tijd, rechtszaken... veel gedoe.

En trouw aan de eerste partner ben je niet want je hebt immers partner 2 er ook bij. En tenzij partner 1 dat helemaal geen probleem vindt dan is de trouw over. En de man van Vera is niet van plan die los te laten voor partner 1. Dus dan moet ze leven met de wetenschap dat zij meer van haar man houdt dan hij van haar. Ook niet makkelijk.

Chronische ziekte

Het verschil met een chronische zieke partner is dat de patient geen keuze heeft. In dit geval heeft de man van Vera/Emmeken alle keuze. Hij kan er ook voor kiezen om met zijn minnares te breken. Een chronisch zieke heeft die keuze niet. Dat maakt de situatie wezenlijk anders.
Het is wat dat betreft eerder te vergelijken met samenzijn met alcoholist of drugsverslaafde. En dan alsnog vind ik het een moeilijke vergelijking want een verslaafde heeft een deel van zijn vrije wil geruild voor de drugs.
Maar de verslaafde heeft in elk geval nog een vrije keuze.

Ziekte

Emmeken vergelijkt haar situatie niet met een chronische ziekte. Ze legt een link met haar reactie op haar situatie en hoe men kan reageren op het hebben van een chronische ziekte.
Er wordt in deze discussie emmeken veel in de mond gelegd wat ze niet zegt.

Hmm ...

Wat nu als er sprake is van een chronische geestesziekte? De man in kwestie zou zo maar een anti-sociale persoonlijkheidsstoornis of iets dergelijks kunnen hebben!

Rode krullenbol

Gaat het wel met je?
Je maakt zulke opvallende opmerkingen in deze draad. Je hebt het over aanzetten tot zelfmoord, chronische geestesziekte of anti-sociale persoonlijkheidsstoornis. Religie wordt erbij gehaald, je noemt de man van Emmeken/vera nu al een 'kerel'.
Raakt dit onderwerp een snaar?

mirreke

"Je maakt zulke opvallende opmerkingen in deze draad."

Je kent Rode krullenbol inmiddels toch wel? :-)

keuze

Man van Emmeken heeft inderdaad een keuze. Hij kan kiezen om de relatie met minnares te breken. Hij kan ook kiezen om te scheiden van zijn vrouw. Hij kan kiezen om met beide relaties te stoppen en alleen verder te gaan en hij kan kiezen om beide relaties aan te houden.

In de meeste keuzes is hij wel afhankelijk van een ander.

Hij kiest om beide relaties aan te houden.

Emmeken kan kiezen om van haar man te scheiden. Of om bij man te blijven.

Zij kiest nu om te blijven. In eerste instantie heeft zij minder keuzes dan man. Maar zij heeft wel veel keuzes over hoe dit in te vullen.

Dagelijks gaan er stellen scheiden. Op het moment dat 1 van beide partners kiest om te willen scheiden heeft de andere partner helemaal geen keuze meer. Maar dat is meer geaccepteerd in onze samenleving.

tussen de 25% en meer (50%?) van de mensen gaat vreemd. Het is pijnlijk als je partner dat doet. Maar al die mensen zou ik niet anti-sociaal of geestesziek willen noemen. Het aanzetten tot zelfmoord noemen vind ik helemaal ongepast.

menselijk.

Misschien is vreemdgaan wel gewoon menselijk.

Chronische ziekte

De metafoor is om aan te geven hoe gevangen Vera zit. Als je partner te maken krijgt met een chronische ziekte, wat doe je dan... Je houdt heel veel van hem en je wilt hem niet kwijt, dus blijf je bij hem en zorg je voor hem ookal is dit voor jou lichamelijk of geestelijk zo zwaar.
Toch zijn er partners van chronische patienten, die de zorg (mede door het vooruitzicht) niet meer trekken, ze kiezen voor een nieuw leven voor zichzelf.
Vera heeft drie keuzes; scheiden vanwege ontrouw, blijven vanwege de band tussen hen, of het aanzien tot ze een punt heeft bereikt waarin blijven niet meer werkt.
Vera gokt op herstel, weg nr 4 waarin haar man tot inzicht komt.

Ik denk dat de kinderen bepalen hoe de reis zal verlopen; als zij hun vader niet meer willen zien, is het gedaan. Als de kinderen hun vader willen blijven zien, houdt Vera het nog lang vol.

Flanagan

Denk je echt dat er een moment komt dat de kinderen hun vader niet meer willen zien? Kinderen zijn zo trouw over het algemeen... Ik denk wel dat ze het heel moeilijk gaan krijgen met het idee dat papa een deel van de week deel uitmaakt van een ander gezin. Op de momenten dat vader moet kiezen. Kiest hij dan voor zijn eigen kinderen, of die van de andere vrouw? Dat soort momenten lijken me een lakmoesproef.

Intussen ben ik heel benieuwd hoe het met je gaat Vera/emmeken! Heb je wat aan onze hersenspinsels? Heb je intussen nog met je man gesproken?

Ja Pennestreek,

Als pubers, want het zijn geen kinderen meer, hun respect voor hun vader verliezen en voelen hoe hun moeder die hun dagelijkse leven mogelijk maakt zonder het heen en weer tussen twee huizen etc,, kan hun afkeer voor het gedrag van hun vader leiden tot een zo'n gespannen sfeer dat ze liever willen dat hun ouders gescheiden waren.
Dan gaan pubers nog liever heen en weer om het contact met vader mogelijk te maken, zodat hun veilige thuishaven stressvrij is.

Ik ken een jongen die vroeger als zijn vader zijn moeder en hun ki deren kwam bezoeken, hij als oudste zoon zich opsloot in zijn slaapkamer om zijn vader niet te hoeven zien, zo kwaad. Of een andere jongen die als vader hem en zijn oudere broer kwam ophalen, niet te bewegen was en uiteindelijk de rechter de keus aan de jongen liet. Of een volwassen man die door de respectloze wijze ( geeneens ontrouw) met zijn moeder omging zoveel afkeer voeldedat hij later nachtmerries kreeg en zich heeft afgekeerd.

Vera kan de gevoelens van de kinderen in 'redelijke banen' sturen door de manier hoe ze er zelf in staat. Maar ze kan niet voorkomen hoe de kinderen ermee omgaan. Daarom lijkt mij dat hun gevoel van 'geluk' bepalend in deze situatie.

Misschien

Speelt mee dat meiden snel iets zorgens over zich hebben en hun moeder igv verdriet willen troosten. Daarentegen zie ik dat jongens soms minder emotie tonen, maar en een natuurlijk gevoel van bescherming van hun moeder hun standpund laten zien.
Zo van' zelfs al ben ik soms best bot tegen mijn moeder, kom niet aan haar.....'
De onomkeerbare standpunten van de jongens in de post hierboven en wat ik soms om mij heen hoor, bevestigen het idee van beschermer.

Ja maar flanagan

Het lijkt er in je berichtje wel op dat vera/emmeken dan als een zielig, triest, over zich heen lopend vrouwtje/moedertje wordt neergezet. Waar de kinderen zich beschermend over buigen en de meisjes voor gaan zorgen. Nou, echt, misschien heb ik iets verkeerds gedaan in de opvoeding, maar no way dat mijn kinderen mij als hulpeloos zien, zelfs niet als ik in de put zit of verdrietig of teneergeslagen ben. En gelukkig hoeven kinderen, zeker als ze wat al wat oudere pubers zijn, helemaal niet zo behoudend en kortzichtig te zijn, dat ze een ouder meteen afvallen als hij een opvallende relatievorm wil nastreven. Of liever, want ik denk dat je dat samen moet doen, als je samen aangeeft dat je je leven op een andere manier invulling wil geven.

Het gaat er (wat mij betreft) in deze draad niet om wat wij vinden van de keuze van vera/emmeken, maar om wat de vraag is van vera/emmeken.

Zij geeft duidelijk aan: op dit moment is dit mijn keuze, en daar zoek ik nu bevestiging in. Hebben jullie voorbeelden?

In plaats daarvan valt de halve draad over haar heen, en wordt ze weggezet als iemand die over zich laat lopen. Ik vind haar metafoor van een ongeneeslijke/slopende ziekte juist wel goed: inderdaad in deze situatie heb je geen keuze: je wilt bij iemand blijven, maar dan gebeurt er iets. Hoe ga je daarmee om...

Zij heeft geen keuze hierin, want haar keus is al lang geleden gemaakt. Zij wil bij deze partner blijven, en vraagt hoe ze zich nu in deze situatie kan handhaven.

In feite kun je een partner met een ziekte ook altijd in de steek laten, maar dat wil zij nu juist niet.

Over terechtkomen in een slechte film

Vreemdgaan mag dan menselijk zijn, in de zin van: dat is nu eenmaal iets dat mensen kunnen doen; maar het is allerminst een daad uit liefde naar de vaste partner. Naar de minnaar of minnares wèl? Dat is nog maar de vraag. Het wekken van valse hoop getuigt niet zozeer van liefde. Eerder van een manipulatieve geest.

In sommige gevallen zou je het misschien zelfs een vorm van seksueel geweld kunnen noemen. Bijvoorbeeld als het gaat om lieden die zichzelf wijsmaken, dat in oorlog en de liefde alles is geoorloofd om maar aan je trekken te komen. Met dit idee druisen deze onbenullen linea recta in tegen een tamelijk universele gedragsregel in de romantiek: van volwassen personen mag men verwachten dat zij enigszins opgewassen zijn tegen afwijzing.

Vrouwenjagers! Ze komen natuurlijk in soorten en maten. Zelf heb ik in mijn leven veel hinder ondervonden van een wel heel speciaal slag. Die verkrachten je niet, randen je ook niet aan, maar belasteren je door de suggestie te wekken dat jij met hun het bed deelt.

En zo vervelend als het is om te worden gereduceerd tot lustobject; terecht te komen in de rol van ringetje aan de vinger van een of andere narcistische, patriarchale egotripper? Dat is wat mij betreft nog extra vernederend.

De tactiek is te vergelijken met de buitenspelval in het voetbal. Je komt tamelijk machteloos te staan. Vreemdgaan is nu eenmaal een gevoelig onderwerp. Het is moeilijk, zo niet onmogelijk de illusie te ontkrachten, die zo’n ijdel heerschap zo nodig de wereld in wil helpen. Hoe bewijs je immers dat iets wat nooit heeft plaatsgevonden, ook echt niet is gebeurd? Sta er maar aan!

Het zijn eenvoudigweg geraffineerd opererende, doortrapte uitvreters! Terwijl zij met jou lopen te pronken – soms zelfs zonder ooit avances naar je te hebben gemaakt! – , beschadigen ze je reputatie en positie. En dan zijn er altijd nog wel anderen die daar fijn van kunnen profiteren.

Dus ja; het onderwerp raakt bij mij een gevoelige snaar. Vast wel om een andere reden dan jullie hadden gedacht. Ik vraag me wel af: ben ik nou de enige moderne vrouw die dit heeft meegemaakt? Misschien maar eens een apart draadje over starten!

Enfin; wie stellig verkondigt dat vreemdgaan veel voorkomt, suggereert over realiteitszin te beschikken, maar getuigt slechts van een pessimistisch mensbeeld. Zelf ben ik maar wat blij om, dat onze samenleving modern genoeg is om ongewenste seksuele intimiteiten als aanranding of verkrachting per definitie af te keuren. Lankmoedige tolerantie naar vrouwenjagers keur ik af. Een mens dient te worden beoordeeld op daadwerkelijke eigenschappen en gedrag en niet op vermeende.

Rode krullenbol

Vera/emmeken

Ik ben benieuwd hoe jij er nu in staat.

Menselijk, wenselijk

Dat iets gebeurt maakt het nog niet menselijk en zeker niet wenselijk.
Ik vind het apart als je pubers ergens niet achterstaan zij kortzichtig genoemd worden.
Niet elk mens vindt dat alles maar moet kunnen. Hoe bandenloos moet een mens mogen zijn, zonder schaamte maar doen wat je wilt?

Wat deze meneer doet is niet menselijk, niet wenselijk en zeer destructief en anderen over de grenzen jagend.
In zijn partnerschap is de vrouw de nietszeggende blijkbaar, de keus staat al vast. Dat wil je toch niet als mens? Niet hygiënisch en ook gevaarlijk.
Ik krijg het gevoel dat sommige vrouwen soms vrijwillig tegen een muur blijven oplopen. Ten koste van zichzelf en ergens ook van hun kinderen. Onder het mom om alles bij elkaar te houden terwijl er maar 1 van dat gezin echt blij is.

Hufterige man - mediator

RK, wauw, mooi gezegd. Ik heb dit niet meegemaakt en ken voor zover ik weet ook geen vrouwen die dit hebben meegemaakt.

Ik vind wel dat de man van Vera/E zich ook hufterig gedraagt ten opzichte van een vrouw, zijn echtgenote. Iedere keer dat ik de draad open, wind ik me weer op over zoveel ongelijkwaardigheid. Het liefst schreef ik hier een paar flinke krachttermen achteraan.

Vera/E, ik hoop echt dat je op je strepen gaat staan om goede, gelijkwaardige afspraken te maken. Gelijkwaardig tussen hem en jou, die andere vrouw doet er daarbij niet toe. Dus als hij drie dagen en nachten "gezinsvrij" neemt, moet jij dat eerlijkerwijs ook mogen (niet dat je dat nu al wil, maar als jij een keer smoorverliefd bent op een andere man, wil je dat waarschijnlijk wel, dus leg het vast!). Dan blijft er nog maar 1 dag voor jullie samen over, heeft hij zich dat gerealiseerd? Hoe ziet hij een relatie met zijn "teerbeminde" echtgenote die uit 1 dag en 1 nacht per week bestaat? Terwijl de minnares er 3 krijgt? Volgens mij is jullie huwelijk op die manier snel afgelopen.
Dus eis dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt, niet meer dan 1 nacht per week naar zijn minnares gaat, en jij ook 1 dag en nacht per week het recht op gezinsvrij krijgt (desnoods 2-2, maar dan blijft er weinig samen-tijd over). Je hoeft dat recht niet meteen op te eisen, maar dan KAN het tenminste.

Ik zou ook weten hoe hij het financieel wil doen. Kan hij altijd maar gratis bij zijn minnares logeren? Betaalt hij wel eens een restaurantbezoek, de boodschappen? Dat gaat gaat van jullie gezinsbudget af. Ik zou inzicht eisen. Kunnen jullie het missen? Kan jij datzelfde bedrag voor jezelf krijgen (eerlijk, toch?)? Wat als er ineens grote uitgaven zijn aan de ene of andere kant? Heeft hij daar over nagedacht?
Ik kan me voorstellen dat jullie de inkomsten indelen in vaste/te verwachten lasten en een vrij te besteden deel, noem het zakgeld. Het zakgeld deel verdeel je in 2 en dat mag hij desgewenst aan zijn minnares besteden, en jij aan jezelf (en eventueel een toekomstige minnaar). Zo lijdt je gezin financieel hopelijk niet onder zijn escapades. Overleg hierover en zet het op papier!

Jullie hebben toen jullie trouwden allebei beloofd goed voor elkaar te zorgen, jullie hebben nu ook nog kinderen om voor te zorgen. Wijs hem op die belofte. Een huwelijk is geen waardeloos papiertje, het is een serieuze verbintenis. Wil hij die niet, dan kan hij altijd nog scheiden.

Ik zou zeggen: op naar een mediator die hier verstand van heeft en zet alles op papier!

Mirreke,

Ik vind de metafoor ook goed omdat het aangeeft dat ze ondanks alles liever samen wilt blijven.
Ik zie haar ook niet als een zielige vrouw, maar wel een vrouw die ook moeilijke momenten meemaakt. En dan zijn in het algemeen de aanwezige dochters die hun arm om haar schouders slaan en de zonen die afstand voelen naar hun vader.

Drie dagen

Ik snap niet hoe het principe van '3 dagen hij dan ook 3 dagen zij' gaat werken.

Ook al is hij er 3 dagen niet, dan nog ben je gewend om 7 dagen deel te maken uit een gezin. Dat ben je door de jaren gewend en dat wil je, blijven doen, ongeacht wat hij doet.

Ze zijn niet gescheiden en Vera woont daar. Wie weet, wilt ze niet eens 3 dagen het heft uit handen geven.
En 1 dag met een vriendin op pad, kan ook zonder papa-dag. Daar zijn haar kinderen oud genoeg voor.

Gelijk oversteken

Nee, dat wil ze nu waarschijnlijk niet, maar in de toekomst misschien wel. Daar gaat het nu ook niet om. Het gaat erom dat de privileges die hij opeist (minaar(es), gezinsvrij, privé-uitgaven voor eigen genot), ook voor Vera/E op te eisen moeten zijn. Gelijkelijk. Hij moet inzien wat hij van haar eist en dat zij redelijkerwijs hetzelfde moet kunnen eisen. En wat de gevolgen daarvan zijn.

The wisdom to know the difference

Toen ik onlangs mijn verzet opgaf, heb ik me voorgehouden dat ik dan maar de wijste van ons tweeën moet zijn, dat ik zo wijs moet zijn het verschil te zien tussen dingen die je wel kunt veranderen en dingen die je maar moet accepteren. Velen onder jullie zijn van mening dat ik de situatie niet hoef te accepteren. Nee, dat klopt, dat hoeft ook niet, en misschien hebben jullie gelijk; maar ik heb ervoor gekozen het wel te doen. Ik waardeer jullie bezorgdheid, begrijp jullie onbegrip, maar ik hoop dat jullie kunnen respecteren dat ik om allerlei redenen hiertoe besloten heb en daar zo goed mogelijk mijn weg in probeer te vinden. (Ik heb er tot nu toe niet op gereageerd, maar ik heb de indruk dat sommigen onder jullie nogal grote en heftige woorden gebruiken waarvan ik in ieder geval niet het gevoel hebben dat die iets te maken met mijn situatie of met mijn man.) Enkelen onder jullie snappen, van een afstand, wel zo'n beetje wat ik bedoel en wat de achtergrond van mijn vraag hier was.
Even in concreto: we hebben het de kinderen in algemene termen verteld (daarbij benadrukkend dat we nog veel van elkaar houden, en van hen, en niet uit elkaar gaan). Ze reageerden wisselend maar minder heftig dan ik had verwacht. Sindsdien is mijn man (bewust) nog niet naar haar toe geweest (nou ja, 1x onder werktijd), de kinderen hebben het er niet meer over gehad, wilden er niet meer over praten, dus het dringt nog niet zo goed tot ze door. Hoe dat verder loopt moeten we afwachten, en uiteraard bijsturen. We (allebei!) houden ze goed in de gaten, maak je daar geen zorgen over. (Natuurlijk ben ik er niet gerust op; wie die ongerustheid deelt: lees de laatste alinea.)
Hij is ook nog niet bij haar ingetrokken, ik weet ook niet of het iedere week over drie aaneengesloten dagen zou gaan, dat is in ieder geval niet de opzet, maar hij (en zij) wil meer dan alleen een 'affaire' waarbij ze elkaar 1x per week op gestolen momenten zien. Ook daar kan ik van alles van vinden, en dat doe ik ook, maar Het Is Niet Anders, hij houdt van haar (en van mij, en ik van hem). Ik heb me heel lang tegen deze optie verzet, gepraat als Brugman voor 1x per week zodat ons gezinsleven er niet onder zou hoeven lijden, maar dat leidde alleen maar tot dramatisch moeilijke gesprekken. Hoe we het precies gaan invullen weet ik nog niet; stom van me, ik weet het, maar ik schrik er een beetje voor terug om het heel concreet in te vullen, maar er moet wel meer helderheid komen, dat weet ik. Ik heb in ieder geval al gezegd dat ik niet op mijn/onze vakantie ga beknibbelen, dat ik niet met oud en nieuw alleen ga zitten, niet dit jaar en ook niet volgend jaar, en dat ik ook mijn eigen avonden ga 'claimen'.
Tot slot (voor nu) nog even ter toelichting en misschien geruststelling: ze hebben, als ik de periode dat ik van niks wist niet mee reken, drie periodes een relatie gehad. Eerst in de weken nadat ik erachter gekomen was. Heftige toestanden natuurlijk, en na een maand of twee heeft mijn man besloten dat ze elkaar twee maanden niet moesten zien zodat hij kon nadenken. In die periode heb ik gezegd: wat er ook gebeurt, zolang wij nog basisschoolkinderen hebben ga jij hier sowieso niet weg. Hij heeft toen besloten: ik wíl ook helemaal niet weg, maar ga ook die andere vrouw niet opgeven. Toen hebben ze een kleine vier weken de draad weer opgepakt, hij blij, maar zij kwam al snel tot de conclusie dat ze alles of niets wilde. Drama. Mijn man was zo intens verdrietig, ik kon niet eens blij zijn. Dat heeft een maand of acht geduurd; hij kon er maar geen punt achter zetten, en eind vorig jaar heeft hij bijna voor haar gekozen, maar is daar op het laatste moment van teruggekomen, hij wil(de) écht niet bij me weg.
Toen hebben ze opnieuw de draad weer opgepakt, min of meer in overleg ook met mij. Ik was zó blij dat hij de twijfels van die acht maanden achter zich had gelaten en hij was zó blij dat hij weer contact met haar had, dat dat in het begin redelijk goed ging (hoewel ik uiteraard mijn moeilijke momenten had). Tot mevrouw na een week of zes meer duidelijkheid wilde, meer echt een relatie. Ik had daarop gegokt, maar het kwam voor mijn man veel te snel, hij was er nog niet aan toe om in te zien dat het te veel gevraagd was, van mij in ieder geval, en dat het niet zou gaan werken. Enfin, ze hebben het weer uitgemaakt, weer drama natuurlijk. Maar hij was er opnieuw gewoon niet klaar voor om er een punt achter te zetten, het had na die verschrikkelijke acht maanden van vorig jaar gewoon te kort geduurd en we (ja, we) hadden het ook niet goed aangepakt: niet duidelijk alles besproken, deels ook om elkaars gevoelens te sparen. Dus op enig moment dit voorjaar heeft hij in overleg met mij toch weer contact met haar opgenomen om te zien of er toch een werkbare variant uit zou kunnen rollen, waarbij er voor alle partijen meer duidelijkheid is. Ik snapte zijn behoefte daarin, maar heb me, toen het er inderdaad op uit ging draaien, natuurlijk toch tegen verzet, maar inmiddels heb ik na veel (niet alleen innerlijke) strijd dat verzet maar opgegeven. En ik voel me er nu eigenlijk wel rustig onder. Maar, en dat wil ik eigenlijk zeggen met dit al te lange verhaal: ik heb hem wel gezegd dat dit de derde en laatste keer is. Het gaat nu, opnieuw, zoals hij het wil, maar als het nu weer misgaat tussen hen, is het definitief over en uit, en als de kinderen of ik het écht niet trekken idem dito; dan wil ik ook geen gezeur meer dat hij zoveel van haar houdt en niet zonder haar kan, dan heeft hij zijn kans gehad en dan gaat het zoals ik het bepaal. (Overigens gaat het nu in heel veel dingen ook al zoals ik het bepaal, ik ben echt geen zielig willoos poppetje, maak je geen zorgen.)
Enfin, veel te lang verhaal weer. Wie geen zin heeft moet het vooral niet lezen. Dank maar weer aan degenen die 'constructief' meelezen!

Een constructief bedoelde bijdrage

De zwabber die claimt met zijn gedrag slechts modern te zijn, plaatst zijn vaste partner voor een keuze uit twee opties: ofwel zij voegt zich en is ook modern, of zij accepteert het niet en is ... ouderwets. Ik wil eerlijk gezegd niet eens weten hoe vaak deze chantagetruc al met succes is toegepast om vrouwen plat te krijgen. Of die vrouwen er veel profijt van hadden? Ik waag het te betwijfelen.

Het is eenzelfde beheersingsstrategie als toegepast, voordat de vrouwenemancipatie van de grond kwam. Wilde een vrouw eerzaam zijn, dan diende zij zich te voegen naar de toenmalige heersende normen en waarden. Van echte keuzevrijheid was geen sprake.

Inmiddels zijn die normen en waarden danig veranderd. Over het algemeen is het hebben van seks als zodanig minder beladen geraakt. De publieke aandacht is overduidelijk verschoven naar de voorwaarden waaronder het plaatsheeft.

Op basis van verhalen op dit forum zou je bijna gaan denken, dat duurzame relaties als bij donderslag ineens kunnen imploderen dan wel exploderen. – Voorwaar een angstaanjagende, maar tegelijkertijd onzinnige gedachte. – Dit draadje in het bijzonder zou bovendien de indruk kunnen wekken, dat duurzame relaties niet duurzaam zijn om goede redenen, maar om achterhaalde noties uit het verleden, als ‘eeuwige trouw’.

Zelf ben ik van mening dat alleen goede relaties het verdienen stand te houden. Maar wat is een goede relatie? Die vraag moet uiteraard ieder voor zichzelf beantwoorden. Ook jij, Vera.

Rode krullenbol