man delen met een ander?

succesverhaal

Dat kan alleen als er vanaf moment één sprak is van gelijkwaardigheid en openheid. Als het een gezamenlijke beslissing is om de relatie(s) zo vorm te geven. Het kan natuurlijk nooit een succesverhaal worden als de ene partner het de andere 'oplegt'.
Dus Emmeken, volgens mij houd je jezelf heel erg voor de gek als je denkt dat het 'vast wel went en misschien ooit wel gaat werken'.
En het is uiteindelijk jouw eigenwaarde waar niets van overblijft. Niet alleen omdat je partner geen rekening met je houdt, maar vooral toch omdat jij zo over jouw grenzen laat lopen.

hier wel enige ervaring

Emmeken, ik heb ook deel uitgemaakt van een soort van driehoeksrelatie, ook al zag mijn man dat anders. En precies daar wringt het: vaak hebben beiden andere behoeften en juist daaruit komt deze wijziging in de 'relatievoorwaarden' uit voort. Maar het is wel een eenzijdige wijziging en dat is niet hoe het in een goede relatie moet zijn. Zeg eens eerlijk: had jij dit zonder deze aanleiding ook vrijwillig voorgesteld? Dus zonder dat de andere vrouw al in beeld was?

Ik vind het knap dat je zegt dat je er beiden mee kan leven. Vraag je alleen wel af of je echt bereid bent je man te delen, of dat je op dit moment genoegen wilt nemen met second best zijn uit angst te verliezen wat je hebt. Uiteindelijk is een kenmerk van een vaste en onvoorwaardelijke relatie dat je enige exclusiviteit hebt. Dat raakt ook aan basisvertrouwen, liefde en respect. Zonder vertrouwen en overgave wordt liefde heel moeilijk. Liefde en delen verhouden zich moeilijk tot elkaar.

Voor mij was het belangrijk om te begrijpen waarom mijn man dit deed. Twee relaties hebben is vaak een teken van iets zoeken wat niet in een persoon zelf ligt. daarom nogmaals mijn tip: lees erover. Niet om te veroordelen of te kiezen, maar louter om te begrijpen en zo dichter bij je eigen keuze te kunnen blijven. Vraag is namelijk niet of jij er mee kunt leven, vraag is of je het ook echt zo WILT.

Het is natuurlijk ook maar ...

waar je je geluk uit haalt!

keuze

"...maar op dit moment voel ik echt dat ik geen keus heb."

Fout. Je hebt wel een keuze.

Hou jezelf niet voor de gek dat je geen keuze hebt.

Je hebt wel een keuze, maar iets houdt je tegen.

Bedenk nou eens goed wat je tegenhoudt en probeer daar eerlijk over te zijn. Ik zeg niet dat je weg moet bij hem, maar het is wel goed als je eerlijk bent tegenover jezelf.

Ben je bang dat de kinderen het jou gaan verwijten als jij een grens trekt en je man kiest niet voor jou, dat dan dus een echtscheiding volgt?
Ben je bang dat als jij een grens trekt je man voor haar kiest en jij dus echt volledig door hem afgewezen wordt, terwijl je nu denkt dat hij toch nog van je houdt?
Ben je bang voor de financiële consequenties?
Ben je bang om echt alleen de kinderen te moeten opvoeden?

Misschien is het goed om, zolang je geen grens durft te trekken, je probeert sterker te worden en meer eigenwaarde te creëren voor jezelf door boeken te lezen als Niet morgen maar nu en De moed van imperfectie. Of andere boeken. Dat kan sowieso geen kwaad. Veel sterkte.

De andere waarheid

Ja dat verhaal was er ook. Door hun relatie naast de onze te accepteren hadden wij het samen goed. We verspilden onze tijd niet met geruzie. Als we samen waren hadden we het goed.En we hadden dus geen suffe burgerlijke relatie, maar iets bijzonders en spannends, wat anderen niet snapten. Dat versterkte de band ook wel. Bovendien - en dat was het allerbelangrijkste voor mij - waren wij verschrikkelijk goede vrienden. Die vriendschap, daar kon zij echt niet aan tippen.
Dat kun jij ook hebben. Je kunt een gave en sterke vrouw zijn, zijn vrienden zullen jaloers op hem zijn en je vriendinnen vol medelijdende bewondering. Oh en wees niet verbaasd als vrienden van hem toenadering zal zoeken. Voor de buitwereld hebben jullie dan gewoon een beetje excentrieke relatie en dat maakt jou ook interessant. Daar kun je ook van genieten.
Jij kunt je daarnaast ook nog optrekken aan het feit dat jullie samen kinderen hebben. Daar kan zij niet aan tippen en dat zal jullie voor altijd binden.
Dus: accepteren, niet meer smeken, neem het leven zoals het komt en negeer de pijn. Het kan echt een kick geven.
Vertel je kinderen dar jullie dit samen de beste oplossing vinden, dat jij papa's verdriet niet aan kunt zien en dat jij gewoon heel sterk bent en hier best tegen kunt. Ze zullen trots op je kunnen zijn en het fijn vinden dat het warme familieleven toch behouden blijft, al is het maar 2/3 van de tijd. Je kunt deze rol omarmen. Misschien past ie je goed.
Hoe het eindigt weet je niet. Je gaat gewoon zien hoe het gaat. Niet meer tobben, maar genieten. Trots zijn op jezelf en je uithoudingsvermogen. Trots zijn op je kinderen die straks natuurlijk ook uiteindelijk de situatie zullen accepteren.
Ja, zo kun je het ook beleven. Zo heb ik het ook beleefd. Maar dan zonder kinderen.
Als uiteindelijk de keuze op mij zou zijn gevallen, zou het het succesverhaal geweest zijn waar je op hoopte. Dat verhaal zou zijn huidige vrouw je kunnen vertellen.

Het is met mij meer dan goed afgelopen. Ik ben heel gelukkig met man en kinderen. Ik vind mijn ex nu een uiterst onaantrekkelijke man.
Maar het verdriet is er nog steeds. Net als de liefde die ik ook nog steeds voor hem voel en waar ik niets meer mee kan. De vriendschap, voor mij het belangrijkste, was niet bestand tegen de breuk en de schaamte die hij voelde.

Ik herhaal mijn advies: laat je coachen of laat iemand met je meedenken om de schade voor jezelf en je kinderen te beperken.

een co-huwelijk

Als je toch voor deze situatie kiest zou het dan niet verstandig zijn om met de partijen om tafel te gaan zitten en de dagen te verdelen? Denk ook aan de feestdagen vakanties. De kind alleen dagen voor als jij weg moet of werkt. Ik zou een soort van co-huwelijksconvenant op laten stellen. En financieel, heeft het financieel nog consequenties?
Misschien een kaartje rond laten gaan naar familie en kennissen dat jullie huwelijk is uitgebreid met Truus en zoontje. Dan maar gewoon duidelijk zijn en doen alsof het iets leuks is.
Sterkte.

In mijn famile

komt een dergelijke constructie voor. Mijn tante is en blijft getrouwd, is in het weekend bij haar man. De dagen door de week is ze bij haar vriend. Kerstkaarten worden door 3 personen ondertekend: oom,tante en bij-man.
Ik zie ze nooit meer, dus weet niet hoe deze constuctie voor oom is. Ik weet wel dat mijn ouders en de rest van de familie de bij-man nog nooit hebben ontmoet, en daar ook niet op zitten te wachten. Ontmoetingen met tante worden ook schaars. Het lijkt mij persoonlijk dan ook schier onmogelijk om te leven in een dergelijke verscheurdheid in de relaties. Wellicht ben ik niet modern, maar in een relatie is mijn partner prioriteit, en geen optie. Op mijn beurt wil ik ook zijn prioriteit zijn. Maar misschien getuigt het wel van een heel ruim hart en groot mededogen om de liefde van je leven te kunnen delen met een ander. Etty Hillesum schrijft daar wel mooie dingen over in haar dagboek.

Vergeet daarbij niet ...

de te verrichten seksuele handelingen op elkaar af te stemmen. Anders wordt het toch nog saai voor hem!

Verplicht hem bovendien per geval aan jou te melden of de overige vrouwen met wie hij te maken heeft/krijgt een Truus betreft of een Geertruida. Anders loop jij nog het risico nodeloos lang te rivaliseren met vrouwspersonen die die 'eer' helemaal niet verdienen!

Dan wel eerlijk

Als je besluit het te accepteren, laat hem het dan wel eerlijk spelen. Laat hem het maar aan de buitenwereld vertellen. Dan mag jij ook een paar dagen per week voor jezelf, en blijft hij bij de kinderen. Dan mag jij er ook een minnaar bij als je dat (op termijn) wilt. Spreek dat nu af, leg het vast. Dan heb je kans op enige gelijkwaardigheid. Want echt, zonder gelijkwaardigheid kan dit niet. En momenteel is het heel, heel ongelijkwaardig!

Veilig vrijen

Ook geen slecht idee om vanaf nu alleen nog maar veilig te vrijen. Je weet niet met wie die andere mevrouw verder allemaal nog in bed ligt en heeft gelegen, en met wie die personen het allemaal doen.

Lusten en lasten

Emmeken, ik sluit me aan bij de dames hierboven. Dit kan alleen maar werken als je man niet alleen de lusten, maar ook de lasten ervaart.
Dus als hij dit graag wil, mag hij het zelf uitleggen aan de buitenwereld en aan jullie kinderen. Laat je niet in de positie manoeuvreren dat jij het straks moet gaan uitleggen en/of verdedigen! En laat je niet gebeuren dat JIJ met een geheim moet rondlopen, want dan kun je ook niet bij anderen terecht als je het moeilijk hebt.
Maak een schema, met die andere vrouw erbij!, waarin ook ruimte is voor jou alleen. Dus dat je man ook een paar dagen alleen (wederom !) voor de kinderen zorgt. Hij zal merken dat een week dan maar heel kort is, want dan moet hij die week in 3-en hakken: deel met jou en de kinderen, deel alleen met de kinderen, deel met die andere vrouw.
Veilig vrijen is al genoemd, eis dat hij jou beschermt en laat hem als de sodemieter een SOA-test doen. Als hij echt van je houdt zou dat geen punt moeten zijn.
Bespreek dat jij ook op zoek gaat naar een minnaar voor erbij. Ongetwijfeld zal hij nu zeggen dat hij daar geen probleem mee heeft, kijk hoe hij reageert als je echt een afspraakje hebt.
Leg vast, liefst bij de notaris, hoe de financiën geregeld worden. Hij kan niet (NIET) ook nog een tweede vrouw plus kinderen onderhouden van JULLIE gezinsinkomen. Dan neemt hij er maar een krantenwijk bij.
Zorg als de sodemieter, als je dat niet al hebt, voor gescheiden rekeningen en zorg dat op jouw rekening minstens de helft komt te staan, en niks geen en/of rekening, die is van jou alleen.
Ik weet niet hoe ver die andere vrouw bij jullie vandaan woont, maar hoe zit het met zijn werk? Kan hij van daaruit ook makkelijk op zijn werk komen?
En wat ik me nog afvroeg, kunnen jullie kinderen bij hem terecht als hij bij die ander is? Kinderen moeten t.a.t. bij beide ouders terecht kunnen. Als jij ziek bent of plots moet werken of wat dan ook, dan dient hij zijn eigen kinderen op te vangen. Daar kan hij pas onderuit als jullie officieel gescheiden zouden zijn, tot die tijd is hij gewoon 24/7 verantwoordelijk zijn eigen kinderen.

Het lijkt me zaak dat je dit en eventuele andere dingen die je zelf bedenkt op de kortst mogelijke termijn met je man bespreekt en schriftelijk vastlegt, met een getuige erbij, en die overeenkomst ergens op een neutrale plek (notaris dus bijvoorbeeld) opslaat.
Door zelf nu je eisen en voorwaarden te stellen zorg je ervoor dat je relatie tenminste iets gelijkwaardiger wordt. En ik denk dat hij ervan schrikt. Je man kent jou, gok ik, als erg meegaand. Dit zal hij niet verwachten. Confronteer hem met zijn verantwoordelijkheden. En gaat hij niet akkoord, dan heeft hij 2 opties: jij OF zij. Geen lusten als hij niet bereid is ook de lasten te dragen.

Kom op meid, kom voor jezelf op. Als je dit wil laten werken kan dat alleen maar als jij binnen deze driehoek heel goed voor (de belangen van) jezelf en je kinderen zorgt en opkomt.

Ik snap heel goed dat je graag wil dat dit werkt, inderdaad onder het motto 'als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan'. Ik heb zelf net ook het een en ander meegemaakt op relatievlak, maar voor mij ligt de grens toch echt bij exclusiviteit heb ik gemerkt. Ik begrijp je behoefte om te behouden wat je hebt, je gezin intact te laten omdat je je kinderen geen scheiding aan wilt doen. Maar ik heb echt mijn twijfels of dit kan werken. Dat valt en staat in dit geval met de opstelling van je man. Is hij bereid om water bij de wijn te doen? Is hij bereid om aan jouw wensen en eisen tegemoet te komen? Bedenk van tevoren heel goed hoe je het aan wilt pakken, oefen dat desnoods van tevoren, maar een puntenlijstje om erbij te houden tijdens het gesprek. Verder lijkt het me belangrijk dat je ervoor zorgt om niet emotioneel te worden. Dan houd je zelf meer controle over het gesprek. Hou het zakelijk. Dit zijn je eisen, en daarmee uit. Het kan helpen om daarbij op je ademhaling te letten. Goed diep ademen naar je buik. Leg het gesprek stil als je merkt dat je toch emotioneel wordt. Benoem dat ook. Sta even op, ga een kopje koffie/thee zetten.

Heel veel sterkte.

Twee keer meegemaakt

1x bij een collega. Zijn vrouw had twee mannen. Ze woonden met zn drieën plus kinderen (van beide mannen) in 1 huis. De mannen hadden samen geen relatie, maar hadden de relatie van hun partner met de andere man volledig geaccepteerd.

Of het lot ermee speelt heeft helaas een van beide mannelijke partners een slopende ziekte gekregen waaraan hij is overleden. Dus uiteindelijk is mijn collega toch als enige man met de vrouw en alle kinderen overgebleven. Daarna is het contact verwaterd, weet dus niet hoe het nu gaat.

Verder: een vriendin van mij. Zij is als derde vrouw in een lesbische relatie opgenomn. Zij hadden dus wel degelijk een relatie met zijn drieën. Gek genoeg, alsof het niet mag zijn of zo, is ook bij hen 1 van de drie vrouwen aan kanker overleden. Zij zijn nu nog steeds met zijn tweeën.

Bij de beide mannen en de vrouw hield de vrouw van beide mannen en kon/wilde niet kiezen. De mannen accepteerden dat, en ze leefden als een gezin met elkaar.

Bij mijn vriendin is het inderdaad begonnen zoals vaak het geval is: ze kreeg een relatie met/werd verliefd op 1 van beide partners uit de reeds bestaande relatie maar dit werd dus al snel een echte relatie met z'n drieën. De inmiddels overleden partner was degene op wie zij oorspronkelijk verliefd werd, zij is nu al 20 jaar samen met de andere vrouw.

Het verschil met jouw situatie nu: in deze relaties die ik nu beschrijf is goed overleg geweest met alle partijen, en hebben alle partijen ermee ingestemd. Omdat ik dit zelf heel bijzonder en eigenlijk ook heel mooi vind, wilde ik er destijds best veel van weten en heb ik met beiden (vriendin en collega) nogal uitgebreid gesproken en gevraagd hoe dat nou werkt, zo in het dagelijks leven. Sleutelwoord: openheid. Naar alle partijen toe. En de commitment dat als iemand iets niet kan verdragen, daar ook aan wordt gewerkt. En allerbelangrijkst: vertrouwen. Je moet elkaar echt kunnen vertrouwen.

Wat ik jammer vind hier in dit draadje: dat er nogal sarcastisch over wordt gedaan. Ik denk dat het misschien nog wel meer bestaat dan velen denken of weten. Ik denk ook helemaal niet dat je automatisch een voetveeg bent als je probeert uit te vogelen of je een niet-alledaagse situatie met je partner kunt overleven. Maar hier is dus ook vertrouwen en openheid belangrijk. Ten eerste je partner: hoe ziet hij dit. Houdt hij 'gewoon' van twee vrouwen, en wil hij dit in stand houden, of is hij bezig met het opbreken van zijn relatie met jou, en denkt hij dat dit een zachte landing is? Daarover moet je duidelijkheid zien te krijgen. Je vertelde dat hij al eerder de relatie met deze vrouw heeft verbroken, maar daar heel verdrietig van werd. In de tussentijd heeft hij blijkbaar wel voor jou gekozen. Is toen in wederzijds overleg besloten dat hij het contact met de andere vrouw toch weer zou aanhalen? Of heeft hij dat op eigen houtje gedaan en jou ermee geconfronteerd of kwam jij daar toevallig achter? Enfin, dat soort vragen en vooral de antwoorden erop, zegt natuurlijk ook veel over jullie.

En dan zou ik veel, heel veel, samen praten. En ook contact willen met die andere vrouw. Heel belangrijk: misschien heeft zij wel een verborgen agenda, maar misschien ook niet. Ook die moet je kunnen vertrouwen...

En wat de kinderen betreft: zoals ik al zei woonde het gezin met de twee mannen gewoon in 1 huis, en waren de kinderen dit gewoon gewend. Het is dus ook afhankelijk van hoe het voor jou voelt en hoe jij het presenteert. Ook naar de kinderen toe moet je open zijn: als jij het er eigenlijk heel moeilijk mee hebt maar het toch wilt proberen, zou ik daar naar de kinderen toe ook heel open over zijn. Ik wil het eigenlijk niet, maar ik wil papa ook niet kwijt, en ik ga nu proberen of dit voor mij leefbaar is.

Weet je: normen over relatievormen, wat goed en slecht of normaal en abnormaal is, zijn ook maar bedacht. Het is geen heilige waarheid. Toevallig vertelde mijn zoon (15 jaar) gisteren over zijn klasgenoot dat die vier moeders heeft. Heel gewoon voor hem. Het is gewoon zo.

Dus daar zou ik mij niet teveel zorgen over maken. Zelf zijn we ook vaak gewoon gewend geraakt aan een bepaald wereldbeeld. Dat is niet in beton gegoten natuurlijk.

Belangrijkste is denk ik: maak hierin toch ook je eigen keuzes. Als jij vanuit je tenen voelt dat je dit niet wilt of kunt, moet je daar ook met je partner over (kunnen) praten. En dan weer zien hoe hij daar op reageert. En afhankelijk daarvan ook weer een keuze maken.

Sterkte in ieder geval, want het schudt je leven wel behoorlijk door elkaar...

mirreke

Het grote verschil is dat TO dit door haar strot geduwd krijgt, terwijl het in jouw voorbeelden in overleg en vrijwillig ging en dat iedereen zijn/haar verantwoordelijkheid nam. Dat is een heel, heel groot verschil! Een relatie werkt niet zonder gelijkwaardigheid en wederzijdse verantwoordelijkheid.

vrij keuze

Open relaties werken zelden op de lange termijn. Zelfs niet als beide partners van te voren hebben afgesproken dat ze een open relatie aangaan. Want uiteindelijk spelen gevoelens als jaloezie en dergelijke toch vaak een grote rol.

Polygamie kom je vooral tegen in sekte achtige omgevingen of in bepaalde culturen. Gek genoeg werkt het eigenlijk zelden twee kanten op: het is eigenlijk altijd de man die meerdere vrouwen heeft.

Of polgygamie werkt is lastig te zeggen. Het is geen mainstream bezigheid en het grootste deel van de polygame relaties is niet open aangegaan maar onder druk van geloof/cultuur/sekte.

zelfs in de Islam waar polygamie traditioneel is toegestaan is het weinig mainstream. Ook in bijvoorbeeld de golfstaten is het maar een heel klein percentage van de mannen dat een polygaam huwelijk heeft. En het is natuurlijk sterk de vraag of de vrouw dit wel echt wil. Dat geldt sowieso voor de meeste polygame relaties. Vaak is het een cultuur/sekte/omgeving waar de vrouw weinig in te brengen heeft.

Maar je kan eindeloos filosoferen over of polygamie echt kan werken in volledige balans want dat speelt bij jullie helemaal niet.

Jij wil namelijk helemaal geen polygame of open relatie. Jij wilt een relatie met deze man en het liefst wil je dat hij monogaam is en dat de relatie exclusief is. Als je accepteert dat hij een maitresse heeft dan doe je dat alleen maar omdat je perse bij hem wil blijven, niet omdat je er achter staat.

Dus dan kom je bij de keuze die je moet maken:
accepteren dat je man er een maitresse op na houdt en niet exclusief voor jou wil kiezen. Dat zijn liefde niet groot genoeg is om dit offer te brengen. Jij houdt meer van hem dan hij van jou. Dat is duidelijk. Als je daarmee kan leven dan doe je dat. Als je iets beter vind dan niks dan leer je het accepteren. Dan verberg je het verdriet en de woede die je voelt en hoop je dat in de loop van de tijd die gevoelens afzakkenn en dat het went. en dat kan best. Talloze vrouwen die leven in een huwelijk met een man die er een of meerdere maitresses op na houdt. Grin it and bear it totdat hij of zij een einde maakt aan hun relatie.

Of hij uiteindelijk kiest voor haar. Dat kan natuurlijk ook. Want zij zal hem ongetwijfeld ook onder druk zetten om voor haar te kiezen.

Of je stelt hem nu voor de keuze dat hij tussen jullie moet kiezen en dan accepteer je de consequenties van de keuze die hij maakt. Dan is de kans er dus dat je alleen doorgaat. Zonder hem maar wel met je eer en trots intact. En met de mogelijkheid om te genezen en een nieuwe weg te vinden voor je zelf en wie weet zelfs een partner die je echt op waarde kan schatten.

Jij wilt hem niet delen. Dat spreekt uit al je berichtjes. Je zult dus voor jezelf duidelijk moeten krijgen of je liever hem deelt hoeveel pijn en verdriet dat ook doet of dat je liever nu zelf de keuze maakt en dus misschien alleen verder gaat.

In het geval dat ...

eenieder over flink wat narcisme beschikt, is er wel een kans dat e.e.a. gunstig uitpakt voor de betrokkenen.

Nou sorry, maar ik lees juist dat Vera/Emmeken

aangeeft dat ze, hoewel ze het moeilijk vindt, in eerste instantie juist wel wil gaan proberen om dit vorm te geven, om hiermee te kunnen leven.

"Kennelijk zijn er onder jullie geen mensen die een dergelijke situatie kennen (of daar zelf in leven of geleefd hebben) waarin het op een of andere, en voor de buitenwereld ongetwijfeld onbegrijpelijke, manier tóch werkte. Misschien kan het ook wel niet, ik weet het niet, maar het voelt voor mij op dit moment als het enige wat erop zit en er dan maar het beste van te maken, onder het motto: als het niet kan zoals het moet dan moet het maar zoals het kan.
Dank voor jullie meelevende reacties, die ik echt wel ter harte neem maar waar ik op dit moment, sorry, eigenlijk niet veel mee kan. Ik sluit niet uit dat ik later zal moeten toegeven dat jullie gelijk hadden, maar het zou ook kunnen dat wij het eerste stel zijn bij wie het wél werkt."

En vera/emmeken: twee redelijke succesverhalen

hierboven, bij mijn eerste reactie.

Maar het zijn dus wel succesverhalen met een aantal randvoorwaarden: openheid, vertrouwen en eerlijkheid. En een goed contact met de andere partij, of je dat in eerste instantie nu wilt of niet.

En dan zou ik, als jij dat zelf wilt, gewoon gaan kijken of jullie het vorm kunnen geven. Of de voordelen voor jou uiteindelijk groter zijn dan de nadelen.

Daarbij is ook eerlijkheid naar jezelf heel belangrijk. Wil of kun je het echt wel. En daarnaast zou ik ook niet bij de eerste tegenslag opgeven.

Verder blijf ik nog steeds bij mijn mening over (sommige) sarcastische reacties. Dat voegt niets toe, maakt juist het taboe en stigma alleen maar groter.

Mirreke

Uit alles lijkt het alsof Vera niet een positieve keuze maakt voor een relatie met een derde erbij. Het is geen wederzijds besluit het leven zo in te richten, maar een besluit van haar man om zelf zo te gaan leven. Ze voelt zich gedwongen om dat te doen, blijkbaar omdat het alternatief voor haar geen optie is. Dat is een keuze van haar, ik noem dat dan wel een verlegenheidskeuze in plaats van dat ze uit overtuiging voor een bepaalde levensstijl kiest. En dat maakt dat jouw positieve draai niet helemaal op z'n plek is in mijn ogen.

Aagje

Overigens ...

Ik begin niet puur uit sarcasme over narcisme, maar eveneens uit realisme. Het is echt niet uit te sluiten, dat sommige mensen elkaar goed liggen, juist omdat zij beide narcistische trekken vertonen. Wat te denken bijvoorbeeld van mensen die allebei bindingsangst hebben opgelopen in hun jeugd? Die begrijpen elkaar toch eerder goed, dan niet?

Maar dat kan ze er toch van maken?

Tenminste, ik denk dat de beschreven situaties waar zo'n driehoek wel werkte ook niet ontstaan zijn omdat beide partners samen besloten er een derde bij te zoeken. Eerder omdat een van beide nog iemand ontmoette en daarvoor liefde voelde. Dan is in eerste instantie de andere partner toch ook voor het blok gezet lijkt mij. Alleen is daar in alle openheid en eerlijkheid besloten een driehoeksrelatie aan te gaan. Maar die zijn vast ook niet overnight gegroeid/ontstaan.
Wel zijn de voorbeelden van Mirreke en bijvoorbeeld de sister wives allemaal communeachtig van opzet, namelijk met alle 3 de benen van de driehoek in 1 huis, of in ieder geval in openheid met elkaar. Ik denk niet dat een man in twee totaal gescheiden werelden kan leven, dat bijt elkaar uiteindelijk lijkt mij.

Maar als Vera/Emmeken wil proberen om dit te laten werken, wat ik me op zich voor kan stellen, dan zou ze dat naar mijn idee wel op een gelijkwaardig speelveld moeten doen, dus inderdaad openheid tussen de 3 spelers en vooral zou ze haar eigen positie moeten versterken door nu meteen haar kaders vast te stellen. Hoewel dat vreselijk moeilijk is, vooraf je grenzen bepalen. Ik denk dat de situatie ook nog wel eens kan keren als ze echt duidelijk haar grenzen stelt en harde voorwaarden neerlegt bij haar man. Dat dwingt hem namelijk ook om na te denken over zijn verantwoordelijkheden en over de lusten en de lasten. Die zijn nu niet gelijk verdeeld. Hij alleen de lusten, Emmeken alleen de lasten. Dat gaat natuurlijk nooit goed uiteindelijk.

Nou ...

Dat kan wel, als Vera van kindsbeen af zichzelf heeft leren wegcijferen en op deze eigenschap is uitgeselecteerd door haar partner.

Ja maar Aagje

vaak gaan dingen zo, komen er dingen op je pad die je niet altijd wilt. Je kunt ervoor kiezen ze zomaar af te wijzen of je kunt ervoor kiezen ze ten goede te keren, of ze minimaal in ieder geval eens goed te bekijken en uit te proberen.

Daar gaat het om. Of je uiteindelijk nou wel of niet besluit om dit te laten voortduren is een tweede. Daar kan Vera/emmeken alleen zelf over oordelen.

De vraag was: kennen jullie succesverhalen? Mijn antwoord: jazeker, en wel twee. Met wel daarbij enkele basisvoorwaarden.

Daarnaast, bedenk ik me nu, ken ik nog een succesverhaal. Toen ik klein was hadden mijn ouders twee vriendinnen, een lesbisch koppel, waarvan 1 ook relaties buiten de deur had. Die dames zijn samen oud geworden.

Is dat in alle openheid en eerlijkheid samen afgesproken? Ik kan me zomaar voorstellen dat het in eerste instantie slikken of stikken is geweest. Toch hebben zij het tot het einde met elkaar uitgehouden...

Er is in ieder geval meer onder de zon dan het standaard plaatje van de heteroseksuele monogamie. Tegenwoordig heb je trouwens steeds vaker seriële monogamie, terwijl dat vroeger natuurlijk ook toch een beetje een schande was...

Seriële monogamie ...

was (en is in zekere mate nog steeds) een schande binnen de Rooms-katholieke gemeenschap. De mogelijkheid tot scheiden bestaat echter al heel lang en is niet voor niets in het leven geroepen.

Scheiden kan altijd nog

Als Emmeken er nu zo van overtuigd is dat ze geen keuze heeft, dan is er toch niets op tegen om uit te proberen of het werkt, en onder welke voorwaarden? Waar ze denk ik wel voor moet zorgen, zeker met het oog op haar eigenwaarde en het voorleven voor hun kinderen, is dat de relatie met haar man op dit punt veel gelijkwaardiger wordt. Door zelf de kaders te bepalen, eisen te stellen, goed voor haar financiën te zorgen. Dan kan ze namelijk helemaal zelf bepalen tot waar en wanneer ze in deze relatie wil blijven.

En als aan haar voorwaarden niet wordt voldaan kan ze altijd nog tegen man zeggen dat hij kan vertrekken naar vrouw 2. Maar ze hoeft dat niet nu al te beslissen. Ze kan het proces in haar eigen tempo doorlopen. Net zoals ik dat heb gedaan, en RoosjeRaas, en moederziel.

Emmeken, je kunt alleen maar zelf voelen wat je moet doen. En zelf bedenken wat je wil. En stappen zetten als je eraan toe bent. Maar hou wel altijd voor ogen wat je je kinderen wil voorleven. Een moeder die er heel veel voor over heeft om haar gezin intact te houden is belangrijk, maar niet ten koste van alles. Zie het verhaal van moederziel. Ik wens je sterkte en wijsheid. En rust.

Ja Rode Krullenbol

scheiden is voor de Rooms Katholieke kerk een schande. Maar zelfs daar is verandering bezig.
Punt is dat scheiden, of liever meerdere relaties na elkaar, nu heel gewoon is geworden. Terwijl dat voorheen veel minder geaccepteerd werd. Waarmee ik wilde aangeven dat de mores aan verandering onderheving zijn. Waar er nu nog fronsend naar wordt gekeken (hoe is het voor de kinderen, wat doe je met de familie, durf je het wel te zeggen...), is het over een poosje wellicht toch minder afwijkend. En worden er niet alleen maar negatieve adviezen over gegeven...