man delen met een ander?

En ...

Kerels die van hun partner onvoorwaardelijke liefde eisen, nadat zij verliefd zijn geraakt op een ander, vergissen zich op minstens vier punten:
1. Liefde tussen levensgezellen is niet onvoorwaardelijk. Ieder mens stelt onwillekeurig voorwaarden aan omgang met de ander. Wordt aan die voorwaarden niet voldaan, dan is het een kwestie van tijd eer de liefde verdwijnt.

2. Verliefdheid staat niet gelijk aan liefde, maar wordt er wel vaak voor aangezien.

3. Verliefdheid ontslaat een mens niet van zijn/haar verantwoordelijkheden.

4. Een mens kan van een ander weliswaar geen liefde eisen, maar wel een minimum aan respect.

Ik weet niet of je ook een dochter hebt. Je bent er in ieder geval wel een. Ik sluit me van harte aan bij de raad die anderen ook al hebben gegeven: hou vooral onvoorwaardelijk van jezelf, als was je je eigen dochter. Dan kun je ook het meeste betekenen voor je kinderen.

Sisterwives.

Zo ging het niet helemaal. Hij ontplofte niet van woede. Hij kon dat niet verdragen en zou jaloers zijn maar zag zelf ook in hoe krom dat was. Je moet ook niet vergeten dat deze mensen grootgebracht zijn met hoofdvrouwen en bijvrouwen en dat een paar uur verder vliegen bij een aantal landen dit ook gewone kost is.
Verder helemaal eens met wat je zegt overigens.. zij kozen er allemaal bpvoor en kregen het niet door de strot geduwd om met af en toe een brokje tevreden gehouden te worden.

Tussen wrok en boosheid en acceptatie zit trouwens nog een scala aan opties. Je kunt m ook glimlachend de deur wijzen bij wijze van;-)

Illusies

"als jullie, die mij niet kennen, allemaal al zo negatief zijn, dan hoeft hij zich geen illusies te maken over de reacties van mijn familie (en de zijne) en onze vrienden als ze ervan horen."
Vooral: Jij hoeft je daarover ook geen illusies te maken.
Ik krijg de indruk dat je dat wel doet. Misschien wel de illusie dat die directe omgeving hem tot de orde zal roepen. Ik denk niet dat je dat cadeau zult krijgen.

De situatie waar je in zit is niet zo gewoon en niet zo geaccepteerd. Je eigen familie en je eigen vrienden zullen het er moeilijk mee hebben. Met het accepteren van de situatie neem je de last op je schouders om het hen uit te leggen. Om het te verdedigen ook.
Alleen als je dat goed kan dan kan de situatie rustig landen, zo dat je kinderen er geen last van hebben.

Nee, ik heb geen ervaring. Maar ik sluit niet uit dat zo'n dubbele relatie mogelijk is. Zelfs met respect voor alle deelnemers. Maar volgens mij kan dat alleen als de argumenten om het zo te doen voor het oprapen liggen. Zij heeft iets wat jij niet wil hebben. Hij haalt iets wat jij niet wilt geven. Jij krijgt er iets van dat hij niet kan geven. Dat soort logica.

Het past bij respectvol samenleven na een life changing event. Een ziekte. Een ongeluk. Een onafwendbare verandering waar niemand om gevraagd heeft maar waar je wel samen mee te dealen hebt. Waarbij niet telt wat je niet meer samen doet, maar juist wat je nog wel samen en ondanks alles samen doet.

Die situatie is bij jullie niet aan de hand. Jouw grootmoedigheid kent geen wederkerigheid. Bovendien: je hebt het ook over je kinderen. Moeten die ook grootmoedig gunnen? Hebben ze keus?
Wat zal je familie zeggen?
Dat het zo knap is dat je dit aankunt?

Illusie

Annie M.G.

herkenning

Zonder kinderen, nog voor mijn 21e, heb ik jaren in een driehoeksverhouding gezeten. Het was mijn eerste serieuze relatie en ik was erg knap en sterk. Hoewel het zo anders was - op die leeftijd spelen er toch heel andere dingen een rol - herken ik maar al te goed wat je schrijft. Aan jou zal het niet liggen. Jij bent niet de jaloerse vrouw, maar je bent redelijk, begripvol en vriendschappelijk. Eerlijkheid en openheid voor alles en jouw liefde voor hem kan wel tegen een stootje. Je zit niet in de positie om zaken te forceren, omdat je deze strijd niet wilt voeren. Je wilt maar een ding: zoveel mogelijk behouden van wat er goed is. Ondanks alles.
Maar de tijd heelt in dit geval geen wonden, maar zorgt voor ontstekingen. Het lijkt nu nog te organiseren, maar 'de ander' en zijn relatie met haar zal steeds meer een rol gaan spelen in het dagelijks leven. Het sluipt in de manier waarop hij zich gaat kleden, een parfum, een nieuw gerecht dat hij kookt, een plaats die hij je wil laten zien, muziek die hij draait. Je kunt heel heel heel niet jaloers zijn en dan toch die diepe pijn voelen, omdat je weet en aan alles voelt en merkt dat iets wat lijkt op fijn samen zijn, niets meer te maken heeft met jou of zijn liefde voor jou, maar alles met hem en haar.
En dan je kinderen. Hij maakt met haar kinderen dingen mee, hij zal met haar erover praten en het gaat gebeuren: situaties worden vergeleken. Je hoort hem praten over jullie kinderen, of met jullie kinderen en voelt aan alles dat hij nu anders kijkt. Door haar ogen? Vanuit de situatie met haar zoon?
Dit is geen kwade opzet, dit is gewoon wat er gebeurt. En aangezien jij vindt dat je niet jaloers bent en sterk moet zijn om de boel bij elkaar te houden, zul je al die kleine prikjes en grote steken negeren. Je slikt even en gaat door. En zo stomp je je emoties af.
Jouw grens is nog lang niet bereikt. Bovendien is jouw grens van elastiek. Ik denk niet dat je het nu op kunt brengen om er een eind aan te maken. Dat zeg je al. Maar doe jezelf één plezier: bedenk nu waar je grens wel ligt. Bedenk goed wat voor jou nog een acceptabel minimum is en houd je daaraan. Stel eisen aan hoe hij zich hoort te gedragen. En houd hem daaraan. En als je dat niet kunt, zoek hulp. Zoek misschien sowieso maar hulp. Laat je coachen om jezelf niet al te zeer door deze situatie en door jouw eigen opstelling / houding te laten beschadigen.
Heel veel sterkte!

Als je zelf de regie had

Zou je dit dan doen? Als je in bed ligt en fantaseert, is dit dan je scenario? Ik ben het met de rest eens: als jij hier ook voor had gekozen zou het anders zijn.

Een kennis van me is de bijvrouw van een man met vier kinderen. Al meer dan tien jaar. Ze hebben hetzelfde vakgebied en ik kan zeggen dat ze helemaal 'bij' zijn in hun vak want ze missen geen (buitenlands) congres. Samen. Zijn vrouw doet alsof ze het niet weet. Denk ik.
Een paar jaar geleden is het een jaar uit geweest. De reden was dat er een oude jeugdvriend van haar uit het buitenland was overgekomen en een avond bij haar had gegeten en op de bank was blijven slapen. Dat kon niet volgens de man met de vier kinderen en vrouw thuis. Na een jaar zijn ze toch weer bij elkaar gekomen.

Als ik erover nadenk vind ik wat jouw man doet eigenlijk nog misselijker. Zo in your face en je voor t blok zetten. Ik neem aan dat je met opgefrist bedoeld dat je vaker en anders seks hebt? Ja wat denk je waardoor dat komt? Zo zit de biologie in elkaar. En onbewust zul je echt nu harder je best doen voor hem want je gaat volgens mij toch een soort de competitie aan. Als jij dol bent op witlof uit de oven en hij niet zo ga jij hem dat nu echt niet meet voorzetten, wedden?

Ik heb niks tegen open relaties en polygamie, mits het vanuit alle betrokkenen vrijwillig is. En dat is het in dit geval overduidelijk niet. Ik denk dat als je voor je kinderen wilt kiezen je beter een soepele scheiding kunt kiezen waar jullie voorleven hoe je respectvol met elkaar omgaat. Jij laat je nu pijn doen en hij doet jou willens en wetens pijn. Ik vind het een slecht voorbeeld.

Sorry als ik hard ben, ik gun je dat je hem wakker kunt schudden en hij voor jiu kiest, op zijn blote knietjes zijn excuses maakt over deze onzin en je vergeving vraagt. Dat zal de boel pas echt opfrissen.

Iets te winnen

'Natuurlijk is het niet ideaal, maar als je accepteert wat haalbaar is, de goede kanten ziet en niet blijft hangen in boosheid en wrok, maar de ander ruimhartig en grootmoedig kunt gunnen wat hij kennelijk nodig heeft. Dat zou toch mooi zijn, als dat zou kunnen?'

Ik denk wel dat het zou kunnen. Maar, alleen als je er zelf iets voor terug krijgt. Wat dan ook; tijd en ruimte (fijn, hij is een paar dagen weg nu heb ik het rijk voor me alleen), vrijheid (hij kan 'iets' ongebruikelijks doen, ik dus ook), seksuele rust (platonische liefde is voor mij genoeg), of het geloof dat meer liefde, meer liefde geeft (hij is veel liever/fijner als hij weer bij mij is). Nou ja, als jij er iets bij te winnen hebt dus, wat dan ook.

Maar, dat lees ik bij jou niet. Jij wilt dit niet. En vraagt ons hoe je het tóch zou kunnen willen/gedogen/verdragen. Maar iets dat zó in gaat tegen wat jij wilt... dat kun je toch niet gáán willen?

O, het kan best wel eens een keer. Ik geef/gun mijn man ook wel eens iets wat ik eigenlijk niet wil, op sexueel gebied, een te dure vakantie met zijn vrienden. Maar, dat is dan eenmalig, een soort kadootje van mij aan hem omdat ik van hem hou.

In jullie geval is het een dagelijks voelbaar, steeds doorgaand, diepgaand groot iets wat van je gevraagd wordt. Wat Knap hierboven beschrijft lijkt mij wat er gaat gebeuren.

En je wilt je kinderen een scheiding besparen? Je geeft ze misschien geen scheidingsleed, maar wel iets anders wat mínstens zo ongewenst is lijkt mij: een diepongelukkige moeder die over haar grenzen heen laat gaan. En een vader die dat weet, en er toch voor kiest zijn vrouw, hun moeder, dit verdriet aan te doen. En, ja wel meer dagen bij jullie is, maar eigenlijk liever vaker bij z'n vriendin en haar zoontje is...

Maar goed, het zal vast kunnen dus, deze situatie, op voorwaarde dat jij goede kanten gaat zien aan de bijvrouw-situatie van je man. En naar die goede kanten ben je op zoek. Ik hoop echt dat je ze zult vinden. En als je ze niet vindt, je de eer aan jezelf zult houden. En ook je kinderen de situatie de situatie zult besparen.

En idd

Hoe voelt het voor je kinderen dat hun vader ervoor kiest een significant deel van zijn tijd bij een ander kind door te brengen? Dat is mi niet hetzelfde als dat papa veel weg is voor zijn werk of papa om en om met mama zien door een scheiding. Mijn stiefkind weet dat hij altijd welkom is bij beide ouders maar dat het feit dat zij gescheiden leven maakt dat hij of bij de één of bij de ander is. Met andere woorden: hij wordt niet afgewezen. Hoe gaan jouw kinderen dat ervaren?

Anemoon

"Hoe voelt het voor je kinderen dat hun vader ervoor kiest een significant deel van zijn tijd bij een ander kind door te brengen?"

Dat is nou net een argument dat niet relevant is.
Als TO haar grens trekt en een scheiding volgt dan zou het zomaar kunnen zijn dat haar dan ex-man bij bijvrouw met zoo the gaat wonen. Die situatie doet zich sowieso bij veel echtscheidingen voor.

Scheiding

Een scheiding is duidelijk voor alle betrokken partijen. Papa wil bij een ander zijn, mama is vrij om naar een ander om te kijken als ze dat wil, of niet als ze daar geen zin in heeft.
Een driehoeksverhouding is niet duidelijk. Alle vrouwen leven volgens een schema (ideaal) en zijn kwetsbaar want de man kan ieder moment beslissen dat hij liever toch naar de een of de ander gaat, vooral als er een ruzie is of onenigheid of als hij iets te eten krijgt wat hij niet blieft.
Voor de kinderen is het helemaal vreselijk, als zij de aanleiding (niet de oorzaak) zijn van de ruzie en papa vertrekt worden ze enorm afgewezen en zullen ze de conclusie trekken dat het aan hen ligt dat papa een ander gezin wil.
Dan zie ik in het belang van de kinderen toch liever een scheiding. Dan hoeven ze zich niet afgewezen te voelen. Financieel gaat man nu toch aan beide gezinnen bijdragen, of hij nou een driehoeksverhouding heeft of gescheiden is.

Sister Wives

Bij Sister Wives zorgen de vrouwen voor hun gezinsinkomen. Kody slaapt gewoon elke dag in een ander gespreid bedje. Het zou mijn keuze niet zijn, maar die vrouwen zien het als een huwelijk met vijf personen en zeggen niet anders te willen. Ze zorgen ook gezamenlijk voor de (20 of zo) kinderen.

Hoe meer ik er over nadenk

des te meer ik aanhik tegen de omstandigheden die jij beschrijft, Vera.

En dat heeft vooral te maken met, zoals anderen dat ook heel duidelijk benoemen, de ongelijkwaardigheid in de besluitvorming. Het is geen gedeeld besluit van jullie samen dat er ruimte is voor meerdere partners. Hij besluit en jij volgt. Dat laatste is op zich ook een besluit, dat weet ik ook. Maar jij beschrijft dat hij over jouw grenzen heengaat. En op dat gebied zijn eigen belang veel zwaarder laat wegen dan dat van jou en dat van jullie relatie met elkaar. Dat je vindt dat jullie het ondertussen ook goed hebben, daar kan ik niet bij. Dat is op basis van alles wat je verder beschrijft, in mijn ogen jezelf voor de gek houden.

Ik vind dat mensen hun leven moeten inrichten zoals ze dat willen. Als ze graag monogaam willen leven, prima. Als dat met meerdere relaties is, even prima. Belangrijk zou voor mij zijn dat het leven wordt ingericht met wederzijdse toestemming en dat het op basis van gelijkwaardigheid gaat.

Aagje

Vera,

dat voelt niet fijn; hij speelt gezinnetje met zijn vriendin en haar kind. Ontloopt daarbij zijn gezin met jou.
Wat maakt het dat het 'huisje boompje beestje' gevoel daar beter of leuker is? Bemoeit hij zich met haar kind? Of is hij daar puur voor zijn lusten?
Als dat laatste zo is, wat zijn dan in zijn ogen eventuele lAsten bij jou?
Jij bent dus 7 dagen per week bezig met jullie kinderen of hoe ga je om met je tijd als hij er is en juist niet is?

Ff zo

Dat was ik niet. Hier geen tweede vrouw.

die sister wives

Bij de sister wives gaat het ook niet echt lekker. Vrouw nummer 1 was de enige die officieel getrouwd was met Kody. Zij zijn gescheiden, edelmoedig van haar, zodat hij kon trouwen met vrouw nummer 4 waardoor hij haar kinderen, uit een ander huwelijk, kan adopteren. Toch was het misschien wel edelmoedig van haar maar heeft het een hoop met haar gedaan. Zij is aan het internetdaten gegaan, is gecatfisht, moest met de billen bloot en nu is iedereen boos op haar. Inmiddels schijnt zelfs de hele harmonie weg te zijn tussen de vrouwen en Kody en zijn er barsten ontstaan.
Kody's inkomen zijn de inkomsten uit de uitzendrechten van TLC.

Om in het thema te blijven ...

Of deze natuurlijk ...

Stil houden

Ik zou het in ieder geval niet aan de kinderen vertellen. Dat is toch enorm genant als je in de puberleeftijd zit en je vader heeft 2 vrouwen. Dat je op een verjaardag komt en een tante vraagt: waar is papa? En puber moet antwoorden: bij zijn andere vrouw. Of moeten ze dan voor jullie liegen? En hoe moeten ze dat aan vriendjes en vriendinnetjes uitleggen? Gaan die kinderen over de tong op school? Durven ze straks niemand meer mee naar huis te nemen? En hoe gaan ze tegen jou aan kijken? Wat voor voorbeeld geef je ze? Dat het okay is voor een vrouw om als deurmat van de man te dienen? Dat zijn behoeften voorop staan? Dat daar alles om draait? Dat alles beter is dan alleen te zijn?
Als jullie (hij) het dan zo nodig zo willen, houd dan de kinderen erbuiten en vertel ze dat papa voortaan regelmatig in het buitenland zit voor zijn werk ofzo. Ten eerste om ze de schaamte te besparen, ten tweede om te zorgen dat ze nog een beetje respect voor jou houden. Al zal het ooit echt wel een keer uitkomen natuurlijk.

Je hebt de keuze

Nee, natuurlijk hoef je dit niet te pikken. Het wordt jou opgedrongen. Je hebt wel een keuze hierin. Een keuze voor jouw eigenwaarde en die van jullie kinderen. De keuze om hem voor het blok te zetten. De keuze om te zeggen: JIJ kunt dit wel willen, maar IK wil dit helemaal niet! Ik ga hier niet in mee. Je kunt mij hebben en houden, maar ik ga je niet delen. Ik ben de enige, of ik je gaat maar naar die ander. Kies maar.

doe hetzelfde

Beste Vera,

Ik zou lekker gaan tinderen in zijn bijzijn. Natuurlijk hoef je niet in het echt te gaan daten, maar dan speel je wat met tinder en dan zeg je dat je voor vanavond beet hebt en ga je weg. En dan ga gewoon naar een vriendin en kom je lekker laat thuis. Misschien kun je één vriendin in vertrouwen nemen, zodat ze weet waarom je langs komt en/of blijft slapen.
Eens kijken of hij dat wel zo leuk vindt dat je ook een bijslaap zoekt. Als hij het geen probleem vind dan weet je dat de relatie van zijn kant toch wat minder voorstelt. En als hij wel boos wordt dan begrijpt hij misschien wat beter hoe jij je voelt, want kennelijk ziet hij dat nu niet.

Zorg voor kinderen

Ik vind het ook heel raar dat elke week hij zomaar een paar dagen weggaat en de zorg voor de kinderen dus "gewoon even" aan jou laat. Kun jij ook elke week zomaar een paar dagen weg en de de zorg aan hem overlaten? Probeer het eens.

Niet gelijkwaardig

Op dit moment hebben jullie geen gelijkwaardige relatie.
Man besluit er een tweede gezin bij te nemen, jij hebt te slikken.
Man besluit er iedere week een paar dagen tussenuit te gaan, jij hebt het maar op te vangen.

Als er geen gelijkwaardigheid en overleg mogelijk is, is de relatie ten dode opgeschreven volgens mij.

Tijdelijk

Als die relatie al eerer een lange tijd in de halt stond, is het nog maar de vraag of het nu wel blijvend is.
Is het een vreemde gedachte als die relatie omdat de vriendin eerder alles of niets wilde, op een gegeven moment niet genoegen kan nemen met drie dagen.
Er is moeilijk, maar je kan ook even de kat uit de boom kijken. Scheiden haalt ook je gezin overhoop.

Dank voor jullie reacties

Lieve mensen, wat een boel reacties, kennelijk maakt het veel los... Maar echt, alles wat jullie zeggen en aandragen heb ik ook al honderd keer bedacht (en tegen hem gezegd), en misschien is het heel onverstandig van me, maar op dit moment voel ik echt dat ik geen keus heb. Ik zou hem eventueel kunnen dwingen met die andere vrouw te breken, maar ik kan hem niet dwingen haar te vergeten of niet meer van haar te houden. En echt, we houden nog heel veel van elkaar, en willen ook echt niet bij elkaar weg. Dus ja, ik vind het geen fijn perspectief, zacht gezegd, ik vind het niet verstandig van hem, niet eerlijk, niet respectvol jegens mij, ik vind het puberaal gedrag van hem, etcetcetc, maar ik wil toch proberen ermee te leven. Kennelijk zijn er onder jullie geen mensen die een dergelijke situatie kennen (of daar zelf in leven of geleefd hebben) waarin het op een of andere, en voor de buitenwereld ongetwijfeld onbegrijpelijke, manier tóch werkte. Misschien kan het ook wel niet, ik weet het niet, maar het voelt voor mij op dit moment als het enige wat erop zit en er dan maar het beste van te maken, onder het motto: als het niet kan zoals het moet dan moet het maar zoals het kan.
Dank voor jullie meelevende reacties, die ik echt wel ter harte neem maar waar ik op dit moment, sorry, eigenlijk niet veel mee kan. Ik sluit niet uit dat ik later zal moeten toegeven dat jullie gelijk hadden, maar het zou ook kunnen dat wij het eerste stel zijn bij wie het wél werkt. Ik hoop het (maar ik hoop natuurlijk vooral dat de dame in kwestie zich eindelijk definitief terugtrekt of dat mijn man zelf tot de conclusie komt dat de prijs die de kinderen en ik betalen te hoog is – maar of dat ooit zal gebeuren weet ik niet).
Veel dank nogmaals voor jullie betrokkenheid. Ik zal hier zeker nog terugkomen. En als iemand dit leest en denkt: maar ik ken wél zo'n 'succesverhaal', houd ik me aanbevolen!
Hartelijke groet, Vera/Emmeken

Succes

Gelukkig geen ervaring hier met het dilemma waar jij voor staat. Ik wil je heel veel succes en wijsheid wensen en hoop voor jou en je man dat jullie in deze situatie beide oprecht gelukkig kunnen zijn en dat de kinderen er geen hinder van ondervinden maar de situatie (leren) nemen voor wat hij is. Wie weet wat voor moois de toekomst jullie brengen gaat.