Laatbloeiers

De ware

Ik ken veel mensen die pas ver na hun dertigste hun (tot nu toe) definitieve ‘ware’ zijn tegengekomen. Als ze daarvoor geen relaties of scharrels hadden gehad hadden ze ook een boel plezier gemist. Ik denk dat het gros van de twintigjarigen toch al minstens een keer hebben gezoend. De leeftijd waarop de meesten hun maagdelijkheid verliezen ligt ook al jaren rond de 18.
Het hoeft van mij niet al allemaal, en het is zeker niet maandelijks onderwerp van gesprek. Ik leg daar echt geen druk op.

Triva

Ik snap heel goed dat overleven kan maken dat er geen ruimte in je hoofd en hart is om verliefd te worden. Maar dat klinkt in mijn oren toch anders dan dat het als het ware een besluit is dat eenzijdige verliefdheid onzinnig is en daarmee voorkomen kan worden. Maar in principe is het natuurlijk wel handig als het je lukt.

Verder ben ik helemaal met je eens dat het geïnformeer naar het ‘heb je al een vriendje’ of ‘ben je al verliefd’ niet alleen vervelend is, maar ook een verkeerde boodschap afgeeft naar de ander. Maar daar schreef ik al over in #21.

Aagje

kaboem

'Als ze daarvoor geen relaties of scharrels hadden gehad hadden ze ook een boel plezier gemist.'

Tja, je hebt ook heel veel liefdesverdrietgedoe gemist. Echt ik heb helemaal niet het gevoel dat ik wat gemist heb. Integendeel.

Hoe is het eigenlijk met jouw eigen liefdesleven na al dat plezier voor je 20ste? Al jaren gelukkig getrouwd, net zoals ik?

plezier

Het kan ook een soort 'plezier' zijn dat iemand helemaal niet nodig heeft. Of niet als plezier ervaart.

Net als uitgaan. Daar heb ik ook nooit de lol van ingezien, terwijl andere mensen maar beleven hameren op het plezier dat ik miste.

Triva

Het is geen oordeel, of in ieder geval niet zo bedoeld. Jij bent gelukkig met jouw keuzes, dat is mooi. En ik ben inderdaad ook al jaren heel gelukkig getrouwd.

Verstokte vrijgezellen

Ik ken er niet veel, maar de verstokte vrijgezellen die ik ken, zijn zeer op hun levenswijze gesteld en verkiezen het leven als vrijgezel met volle overtuiging. Je hoeft namelijk met niemand rekening te houden, je runt je huishouden op jou manier en daar raak je mee vertrouwd. Ze zijn niet zielig.
Toen mijn broer op zijn vijfendertigste voor het eerst een serieuze relatie had met in dit geval een gescheiden moeder met twee pubers, was ik blij voor hem maar ook voorzichtig positief. Was hij wel in staat om rekening te houden met anderen..
Mjn ouders waren ook wat huiverig maar om een andere reden, want nu was het idee van een kleinkind wel verkeken.
Mijn broer en zijn vriendin hebben het rustig opgebouwd en leven nu al twintig jaar samen. Mijn twijfel was ongegrond.

Mijn zus had al vroeg meerdere verkeringen. Op haar vijfentwintigste besloot ze met een man die ze pas een jaar kende te trouwen ( huisje boompje beestje). Het heeft niet lang mogen duren.
Twee uitersten in één gezin.

Kaboem, maak je geen zorgen die er niet zijn.

Ach, dat is nou ook wat...

komt dochter net thuis, in tranen... het is uit. Zo snel had ik nu ook weer niet verwacht. Sneu.

Liefdesleed

Best prettig rustig als je het een tijd zonder dat liefdesleed kunt stellen. Is het weer uit inderdaad. Treurig. Liefde kan een mijnenveld zijn.

Maar ik snap dat je ook wat onzeker kunt worden als je nog geen relatie van enige betekenis hebt gehad. En dan de omgeving die er ook van alles van kan vinden.

Een vriendin van mij, vroeger, destijds 19 jaar. Ik zie haar nog zitten. Dikke tranen in haar Vermouth want ze had nog nooit een relatie gehad.
Het jaar daarop was ze getrouwd en in verwachting.

Nou ja, inmiddels gescheiden, twee volwassen kinderen, en alweer een jaar of twintig een hele prettige relatie, een goede partner en een goed leven samen.

Gescharrel voor de vaste relatie

Ik weet uit mijn omgeving, dat een lang en gelukkig leven met de eerste en meteen laatste liefde in je leven zeker succesvol kan zijn. Als je niet beter weet en gelukkig bent met elkaar, dan is dat gewoon zo. Toch heb ik zelf wel het gevoel dat ik profijt heb van een wat 'wildere' voorgeschiedenis. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn kinderen. Ik begrijp vanuit mijn eigen ervaring hoe het is om in bepaalde situaties te zitten en met bepaalde mensen om te gaan. En ook al was het met enige regelmaat "himmelhoch jauchzend zum tode betrübt", heeft het waarde voor de rest van mijn leven.

Dochter

Van 20 zoekt t ook nog niet, wel verliefd geweest,scharrels gehad maar dr is nog geen vriendje hier geweest.
Veel vriendinnen van haar ook niet, ze studeren allemaal, hebben t druk enz.
Prima denk ik dan, leef lekker, komt vanzelf.

Nou Kaaskopje wat een oordeel klinkt er toch nog door

in wat je zegt. ‘Als je niet beter weet en gelukkig met elkaar bent, dan is dat gewoon zo’.
Ik vind met name het eerste deel van die zin wel een lelijk oordeel bevatten hoor. Dat klinkt meewarig: als je beter wist, zou je niet zo denken. Daarnaast speel jij op deze manier gelukkig zijn en niet beter weten tegen elkaar uit.

Daarnaast vind ik het best apart dat jij jouw wat wildere verleden inbrengt als voordeel voor je dochters. Alsof ouders die dat niet hebben minder begrip hebben voor hun kinderen als die het anders doen.

Je bedoelt het vast niet zo, hoop ik, maar het klinkt behoorlijk normatief en zelfs wat arrogant.

Aagje

Aagje

Nee, nu trek je echt geen goede conclusie. Ik bedoelde er niets mee. Het is toch gewoon zo dat er niets mis is met een situatie waarin je gelukkig en tevreden bent? Mijn vriendin was er uiteindelijk niet tevreden over. Het ging wringen, omdat het huwelijk ging wringen. Dat is achteraf kennis, maar zo was het wel. Zij dacht, leuk en aardig, maar wat weet ik eigenlijk van mannen? Is dit wat het is, of kan het beter, of kan het ook slechter? En die vraag groeide en groeide tot ze besloot dat ze tijdelijk apart wilde wonen. Niet om de bloemetjes buiten te zetten, maar om te bepalen wat ze wilde. Tijdelijk werd blijvend. Toen we dat bespraken bekroop mij het gevoel dat ik blij was dat ik minder onervaren het huwelijk ben ingegaan. Als het even minder leuk is, weet ik dat het gras bij andere mannen lang niet altijd groener is dan het gras van man.

Wat betreft mijn ervaring t.o.v. mijn moederschap, is die mening, of dat gevoel, tot stand gekomen door mijn eigen ouders. Wisten die veel vanuit hun achtergrond? Maar ook hun vooroordelen... pfff. Ze waren erg makkelijk in shock te brengen.

Ik vind het prettig dat ik vanuit bepaalde kennis, niet van horen zeggen gekregen, met mijn dochters kan praten. Uiteraard is dit geen verplichting om een goede adviseur van je eigen kinderen te kunnen zijn. Ik zie het als 'mooi meegenomen'.

Gelukkig dat je het niet zo bedoelt

maar als je het schrijft zoals je deed, wek je echt een verkeerde indruk. Woordkeuze is namelijk niet neutraal.

Aagje

Aagje

Ik kan niet altijd voorzien dat mijn woordkeus minder neutraal overkomt dan ik denk. Maar fijn dat het weer is rechtgezet.

Bleeh

Dochter hier is (pas!, mijn gevoel) 14, en de opmerkingen van vooral oma's zijn niet van de lucht. (Al jaren!!)
En dan ziet ze de oma's ook nog vaak zonder dat ik erbij ben, wil helemaal niet weten wat ze dan allemaal te horen krijgt, bah bah bah.

Laatste keer toen schoonmoeder weer zo zeurde: ja, daar zijn ze nu mee bezig he, met uitgaan en vriendjes ed. Ik: nee hoor, dat doen ze niet allemaal. Zij: nee dat klopt, maar de meesten toch wel!

Dochter lijkt er laconiek onder, maar schijn kan bedriegen en het is toch een onzekere puber.
Het stoort me vooral dat ze haar niet lijken te 'zien', want 1 blik op haar en het is duidelijk dat ze er niet mee bezig is.
Voor mij juist een positief iets. Al sta ik áltijd oordeelsloos tov haar dus zou ik vriendjes net zo goed omarmen.

Ik ben het niet helemaal eens met dat overleven trouwens. Zelf moest ik als puber behoorlijk overleven en misschien wel juist daarom stortte ik me op verliefdheden ed.

Aagje nogmaals

Als het even minder leuk is, weet ik dat het gras bij andere mannen lang niet altijd groener is dan het gras van man=== van mezelf

Ik weet het natuurlijk niet absoluut zeker, maar ik vermoed dat het gevoel dat het gras ergens anders wél groener is, best wel eens meespeelt bij scheidingen. Ontevredenheid over wat je hebt, dat kan vast beter. Maar de man die aanvankelijk beter leek, wordt na een poosje ook gewoon iemand met foutjes en gebreken, waar je mee moet leren leven. Tweede relaties stranden niet voor niets nóg vaker dan eerste.

Ik snap niet dat je niet ziet

dat je woordkeuze in deze erg ongelukkig was. Als je spreekt over ‘niet beter weten’ suggereer je mi echt dat het anders toch beter zou zijn.
Maar goed, dit wordt mss wel meta.

Aagje

Aagje

Dat komt toch omdat Kaaskopje meer ervaring ook daadwerkelijk beter vindt, ik blijf het zo lezen.
Ik ben het daar helemaal niet mee eens trouwens.

Gloria

"Zelf moest ik als puber behoorlijk overleven en misschien wel juist daarom stortte ik me op verliefdheden ed."

Precies wat mijn dochter deed een paar jaar geleden. Zij werd om de haverklap verliefd maar kreeg ook al met 14 een echte serieuze vriend. Die jongen heeft haar door een moeilijke tijd gesleept. Daarna ging het uit om andere redenen maar met haar ging het beter.

Andersom, als vroegbloeier dus, was het trouwens ook soms vervelend wat ze te horen kreeg: "Véértien? Dat is toch niet serieus haha." Nou, dat was het dus wel. Oma's vonden haar daar veel en veel te jong voor. Alsof je niet verliefd mag worden omdat oma je te jong vindt.

Ja dat zeggen ze dan hè

Dat je blijven hangen aan je eerste liefde niet altijd voordelig is op de langere termijn. Omdat je dan geen vergelijkingsmateriaal hebt.
Ik kan me zo voorstellen dat dit klopt als je om de 10 jaar van partner wisselt omdat de relaties dan gelijkwaardig aan elkaar zijn.

Als ik naar mezelf kijk, denk ik dat het geen bal uitmaakt. Ik heb mijn man op mijn 19e leren kennen. Daarvoor heb ik echt wel een paar relaties gehad die voldoen aan de definitie van Triva. In haar ogen was ik er dus jong bij... Mijn eerste echte serieuze relatie had ik namelijk op mijn 16e. En ik was toch ook echt geen uitzondering op mijn toch wel hoge schoolniveau. Dus wat dat betreft wil ik wel wat kanttekeningen plaatsen bij het beeld dat Triva hier zo even neerzet.

Toch vind ik dat die relaties op geen enkele wijze te vergelijken zijn met wat ik nu met mijn man heb en deel. Bijna 30 jaar samen, 3 kinderen op de wereld gezet, een hoop lief en leed gedeeld is in mijn ogen echt niet te vergelijken met een middelbare school verkering die een paar jaar geduurd heeft. Zelfs niet met een relatie die je hebt als je begin 20 bent en nog een beetje freewheelt. Ik heb ook op geen enkele manier het idee dat ik nog iets zou moeten inhalen met een andere man.

Hooguit kun je wat mij betreft stellen dat 'laatbloeien' echt niet hoeft te beteken dat je overblijft. Mensenschuw zijn en bij moeders achter de geraniums blijven zitten misschien wel. De meeste oude vrijsters die ik ken (mannen vooral) zijn niet goed in contact maken. Als je daar bang voor bent zou ik daar op in zetten.

Aagje

Ik snap dat jij het zo ziet en dat aanvaard ik. Echt. Bij het schrijven bedoelde ik er niets mee.

Kaboem

Je schrijft "voor zover we weten". vertelt ze je alles? Hier een 18-jarige die voor zover ik weet nog nooit een relatie heeft gehad. Ik heb tenminste nog nooit over een vriendinnetje gehoord of gezien. Ik weet niet of hij ook nooit verliefd is geweest.
Dat laatste lijkt me best bijzonder, maar dat komt omdat ik zelf geregeld verliefd was tijdens middelbare schooltijd en ook toen eerste zoen en scharrel had. Maar dat vertelde ik niet thuis. Waarom weet ik niet, want ik had wel een goede relatie met mijn ouders. Volgens mij dacht ik, laat ik eerst maar zelf eens kijken of het wat wordt. Dus bij mijn eerste echte vriendje (als in langer dan twee weken heb ik het wel thuis verteld. Toen was ik 17.

keuze?

'Jij bent gelukkig met jouw keuzes, dat is mooi'

'Ik weet uit mijn omgeving, dat een lang en gelukkig leven met de eerste en meteen laatste liefde in je leven zeker succesvol kan zijn. Als je niet beter weet en gelukkig bent met elkaar, dan is dat gewoon zo. Toch heb ik zelf wel het gevoel dat ik profijt heb van een wat 'wildere' voorgeschiedenis. '

Het wordt steeds gekker, alsof het een keuze zou zijn? Alsof je je eerste ware maar moet lozen omdat het beter is om met meer mannen een relatie te hebben. Je ruilt als kind je ouders toch ook niet in omdat je dan weet hoe het is om andere ouders te hebben? Zo ook met vriendinnen en vrienden, waarom moet dat opeens wel met een levenspartner?

Het komt zoals het komt en het is zoals het is. Wel of niet scharrelen is niet de reden of je wel of niet gelukkig bent met elkaar. Wie weet was het voorbeeld van Kaaskopje ook mis gelopen als die vriendin wel had gescharreld en hadden ze het op iets anders gegooid.

Ginny

'Daarvoor heb ik echt wel een paar relaties gehad die voldoen aan de definitie van Triva. In haar ogen was ik er dus jong bij... Mijn eerste echte serieuze relatie had ik namelijk op mijn 16e. En ik was toch ook echt geen uitzondering op mijn toch wel hoge schoolniveau. Dus wat dat betreft wil ik wel wat kanttekeningen plaatsen bij het beeld dat Triva hier zo even neerzet.'

Fijn weer! Ik heb er steeds bij gezet dat dat mijn referentiekader is, juist om het tegen het referentiekader van Kaboem aan te zetten. Jij hoeft dat dan vervolgens niet weer om te draaien om kanttekeningen bij mijn ervaringen te zetten. Zo blijven we bezig, toch?

Laatbloeiers

De term “laatbloeiers” verwijst naar het plantenrijk, wanneer een bloem bloeit.
En wanneer die bloem bloeit, is afhankelijk van het soort. Zo is een sneeuwklokje geen vroegbloeier en een herfst-aster geen laatbloeiers. Het zijn gewoon bloeiers, De ene in februari en de ander in september.

Pas als die herfst-aster in mei gaat bloeien, het sneeuwklokje in juni, dan pas heb je het over een laatbloeier en een vroegbloeier

Voor nu wil ik het er gewoon op houden dat mensen bloeien wanneer zij daar aan toe zijn. En dat kan vroeg in een mensenleven zijn, gemiddeld of laat