U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Krijg geen contact met mijn man
Hoi. Mijn man en ik hebben zo'n 15 jaar een relatie. Hebben samen een dochter. Het probleem is dat ik in toenemende mate geen contact met hem krijg. Hij vertelt niks over zichzelf, vraagt niet naar mij. Hij is ook moe, wat hem sowieso al geslotener maakt dan hij al is. En langzaam verdwijnt onze relatie onder mijn handen. De afstand is ook fysiek geworden terwijl dat eerst iets was waarin we elkaar nog wel vonden. En inmiddels ben ik zelf ook afstandelijker geworden. Eerst vertelde ik nog wel dingen maar nu denk ik waarom zou ik dat doen? Of ging ik tegen hem aan zitten of kusjes geven, maar daar kwam zo weinig respons op dat ik daar ook mee op ben gehouden. En zo langzamerhand is er bijna niets meer over. Heel af en toe een leuk moment, maar veel te weinig om het (in mijn ogen) echt een relatie te noemen. Ik heb dan ook gezegd dat wat mij betreft de relatie over is. Maar ik vind het zo frustrerend dat het zonder gesprek, zonder uitleg van zijn kant (hij heeft geen ander of zo, dat weet ik, hij zegt gewoon 'ik ben moe') als een nachtkaars uit gaat. Een paar maanden geleden zei ik voor het eerst dat het volgens mij over was en dat resulteerde in een romantische opleving waarbij hij zei veel van me te houden etc. Maar dat ebde weer weg, en kwam niet meer terug. Het lijkt alsof al zijn gevoelens ver weg zijn, net als hijzelf. Ook anderen geven trouwens aan dat ze weinig contact voelen, hij vraagt mijn vriendinnen of familie ook nooit hoe het gaat, vertrekt snel naar boven. Al met al voel ik me eenzaam, en dat lijkt me nou niet de bedoeling van een relatie. Kent iemand dat afstandelijke? Ik vind het heel naar. Liefs, Leentje
Me-time
Wat me-time is ook fijn, maar dat kan je toch inplannen?
Zelf loop ik ook wel eens tegen dat knagende gevoel van beperkte wantrouwen aan.
Mijn man is dan wel geen bezit van het werk maar laat zich sturen uit een bepaalde loyaliteit naar zijn moeder. Wanneer er weer wat herstel te zien is, ( o.a. door minder hand boven haar hoofd te houden), vind ik het moeilijk om de spiegel van oprechtheid erbij te halen. Maat met die argwaan kwel ik mijzelf alleen maar.
Maar ja, weg naar Rome is ook niet in één dag gebouwd.
alleen
"En net op het moment dat ik dacht: ok, ik red me alleen, prima draait hij 180 graden om. "
Ja, het is misschien toch goed om dat gevoel van 'ik red me prima alleen' vast te houden. Blijkbaar is dat voor hem een wake up call. Of hij voelt zich vrijer dingen te geven als hij geen vraag voelt. Zoiets.
Ben wel benieuwd hoe hij zich gaat gedragen als hij het gevoel heeft dat hij je weer 'heeft' want er lijkt toch een aspect bij te zitten van 'bezit van de zaak = einde van het vermaak'
Dat laatste
Dat vraag ik me ook wel af, hoe zou het gaan als ook zou zeggen ik ga er weer helemaal voor. Op de een of andere manier lijkt het beter te werken als ik mijn eigen gang ga/ plan trek. Dat je constant moeite moet doen voor een relatie heeft hij niet echt door. Het leek meer nou we hebben verkering, we zijn klaar voor der rest van ons leven! Hij vond het fijn dat hij zichzelf kon zijn maar beetje moeite doen is ook nooit weg.
Stemming beter, contact weet ik niet
Sinds hij meer thuis is (3 weken thuis daarna er beetje aan het werk) is de stemming in huis behoorlijk verbeterd. Hij doet normaal tegen iedereen. Maakt weer grapjes en zo. Maar zelf spreek ik hem nog steeds niet. Overdag is er werk of kind in de buurt, en savonds valt hij om 8 uur in slaap of ligt boven in bed ipad te kijken. Toen het even echt slecht ging had hij wel behoefte om te praten maar nu veel minder. Hij negeert me niet overdag en zegt af en toe wel gewone dingen. Maar ik wil ook praten over hoe het gaat, met hem en met mij.
Ik voel me net mijn moeder, die was vroeger ook wanhopig omdat mijn vader nergens over kon praten. Overigens kan hij dat nu hij ouder is wel wat beter, althans met ons.
Ik heb al wel voorstel gedaan om oppas te regelen maar werd niet op gereageerd.
Ik denk steeds als ik me zo eenzaam voel moet hij zich toch ook alleen voelen? Maar ik vrees toch dat dat niet zo is of in ieder geval dat hij dat niet erg vindt. Of gewoon niet die behoefte heeft aan het soort contact dat ik zoek. Echt dichtbij elkaar zijn. Of zoek ik nou iets wat niet bestaat? Ik heb wel relaties gehad waarbij ik me van tijd tot tijd echt samen voelde.
Onderwerp
Wilt hij helemaal niet met je praten of wilt hij niet over het onderwerp relatie praten, uit angst dat gesprek averechts uit pakt.
Probeer eerst andere onderwerpen uit. Wederzijds vertrouwen moet weer groeien, dat is niet één twee drie terug.
Dat laatste
Dat laatste denk ik, geen behoefte aan dramatische gesprekken. Want verder bespreken we nu meer dan anders dingen als de kinderen, werk, vrienden. Ik vind dat heel fijn want heb dat erg gemist. Maar wat je zegt dat vertrouwen dat kost tijd. Ik ben steeds bang dat hij terugschiet in de stille afwijzende kant.
Toch vorm van therapie?
Fijn dat er in ieder geval een soort van begin is om met elkaar te praten. Van hieruit kun je langzaam op gaan bouwen. Maar als je man ‘bang’ is voor drama’s, dan is het misschien toch goed om te kijken naar een vorm van therapie. Dan heb je in ieder geval een onpartijdige derde die het gesprek kan begeleiden en zorgen dat het niet ontaardt in verwijten of juist drama.
Maar wat ook kan is af te spreken om het op moment x over onderwerp y te hebben. Ik heb ervaren dat als je niet ‘in de hitte van de strijd’ met elkaar praat, het veel minder snel emotioneel wordt. Dat zou je hem voor kunnen stellen.
Verder regelmatig zeggen dat je zo blij bent met hoe het nu gaat. Laat hem merken dat je dat op prijs stelt. En dan aangeven dat je dat een goed begin vindt en dat je hoopt dat jullie nog verder kunnen komen daarin.
Pennestreek, Leentje
"Maar wat ook kan is af te spreken om het op moment x over onderwerp y te hebben. Ik heb ervaren dat als je niet ‘in de hitte van de strijd’ met elkaar praat, het veel minder snel emotioneel wordt. Dat zou je hem voor kunnen stellen."
Maar hou het dan ook bij y. Spaar niet alles op om het in *een* sessie over je partner uit te storten. Dat geeft je misschien het warme gevoel dat jij gelijk hebt, maar dan schiet de beklaagde al snel in de verdediging (afwijzing).