Kinderen en werk: mijn man verkiest vaak werk boven zorgtaak

Oplossing vanuit school

Hier zijn alle presentaties die er toe doen in de avond. Schooltoneel, open podium voor moderne muziek, dans en cabaret, muziekavond klassiek, presentaties PWS, oriëntatie studie/ beroepskeuze en dan nog gewone ouderavonden en 10 minutengesprekken.
Alleen voor de grote overleggen over ons NAH kind moeten we overdag naar school. Die worden 6 weken van tevoren gepland dus daar is plek voor te maken in de agenda.
Een ernstig ziek kind heeft hier wel gezorgd voor meer balans in wie wat doet aan zorg. Waar ik vroeger alleen naar de poli kno moest voor de 5 jarige met broertje van nog geen twee in de buggy gaan we nu in ieder geval voor de grote overleggen op school of de revalidatie in ieder geval samen.
Een sessie fysiotherapie op het revalidatiecentrum 30 km van onze woonplaats kan 1 ouder doen.

Ik heb ook geluk

Denk ik met werk. Ik neem voor dit soort dingen geen vrij. Ik maak die uren dan in de avond wel of een keer op zondagochtend. Whatever. Ik word afgerekend op resultaat. Niet op hoe lang ik achter mijn Buro te vinden ben. Dus dat is natuurlijk heel fijn dat ik daarin flexibel ben als dat nodig is. Bij een ziek kind kan ik eventueel deels thuiswerken. Hangt ook van afspraken af.

Alison

Maar waarom zou ts kunnen bepalen hoe haar man het vaderschap invult op zijn dag?

Groet Pom

precies Alison

Veel mensen richten zich nu op het incidentele geval van de presentatie maar gaat topic stelster natuurlijk om het patroon: zij zet eerder zaken van haarzelf opzij voor de kinderen dan hij. En hij verwacht dat ook omdat dat zo gegroeid is. Helaas is dat hoe vaak zaken gaan: vrouw geeft veel van haar werk voor kleine kinderen, man werkt meer. In beginsel een aardige afspraak en misschien een goede verdeling (ook als het andersom zou zijn). Maar het blijkt later moeilijk nog te veranderen. En dan wordt er vaak tegen de vrouw gezegd: "nou je hebt daar toch zelf voor gekozen"? Euh ja, maar niet voor altijd. Daar komt nog eens bij dat veel mannen (en vrouwen) stiekem gewoon vinden dat de kinderen meer het 'probleem' van de moeder zijn. Zelfs onderzoeken bij pubers en jongvolwassen laten dit zien.
Wat ook een factor is in deze dynamiek: vrouwen, moeders doen zaken toch maar in het kader van "ja iemand moet het doen, anders gebeurt het niet". En dat houdt de dynamiek in stand. Want vader ziet dat het toch wel gebeurt. Maar ja... laat je je kind daar de dupe van zijn? Ik kon het niet hoor.

Apart zo'n man

Mijn man en ik verdelen de taken gewoon. Doen we al vele jaren.
Iedereen vindt het prettiger om zich alleen op zijn werk te hoeven richten, maar dan had je beter bij je moeder kunnen blijven wonen. Eenmaal zelfstandig zal er toch thuis ook wat gedaan moeten worden.

Op de dag dat mijn man vrij is (want we werken allebei niet fulltime) doet hij alle dansjes, doktersbezoeken, dierenarts, schoonmaakwerk, kortom, alles wat langskomt. En op mijn thuisdag geldt dat voor mij.
Zaken die op beider werkdagen vallen bespreken we van tevoren, meestal gaat hij omdat hij dan even vanuit zijn werk op de fiets kan terwijl ik verder weg werk. Maar als ik makkelijker weg kan dan ga ik.
En allebei hebben we ook wel de mogelijkheid om thuis te werken, dus een ziek kind (of ziek huisdier of een cv-man of loodgieter of ...) valt op die manier wel op te vangen.
Toen de kinderen nog klein waren bleef hij ook thuis als ik te ziek was om voor ze te zorgen (en andersom natuurlijk).

Zieke pubers (mits niet al te ziek) laat ik ook gewoon alleen thuis, er komt vanzelf weer een andere puber thuis en anders bellen ze wel.

Mijn man is overigens niet zo mild over andere mannen die zich te goed voelen om voor hun kinderen te zorgen of voor het huishouden.
Gewoon samen de lasten verdelen en niet piepen. Als dat niet lukt heb je als man je leven niet goed ingericht.
Het werk gaat alleen voor onder werktijd. Thuis en op vrije dagen gaat de telefoon uit, behoudens echte uitzonderingen.

Presentaties op school

Inderdaad heb ik het wel altijd ergerlijk gevonden hoe makkelijk vanuit school berichtjes komen over een presentatie, voorstelling of spreekbeurt op dinsdag om 11 uur, of de vraag om te chauffeuren op een dinsdag of donderdag op een onmogelijke tijd met "het zou toch jammer zijn als we dat leuke uitje niet konden doen". Dan dacht ik (of schreef ik boos terug) "ja juf, regel eerst dat je alle vervoer rond hebt, en ga dan pas de kinderen wat beloven".
Nederland zit echt nog keihard vast aan "moeders zit thuis toch maar de Margriet te lezen tot de kindertjes weer van school komen".
Gelukkig wil mijn laatste schoolkind helemaal niet dat we naar presentaties komen, hij vindt het al erg genoeg zonder zijn ouders erbij.

het is volgens mij ook een natuurlijke reactie

dus het is niet raar dat het nu boven water komt.
Maar ik had al eerder enorm verschil in verwachtingspatroon, nog voordat er kinderen waren . Dus ik werd al veel sneller geconfronteerd met de vraag waarom ik eigenlijk vond dat hij xxx en dat ik dan yyy en dat hij daar natuurlijk hetzelfde over dacht. Dus ja ik heb wel eerder het stadium bereikt dat ik denk: wacht effe, als hij niet 'automatisch' doet wat ik denk dat normaal is, ben ik dan 'de norm'? Of moet ik me zelf dus afvragen - wat hierboven ook wordt gesteld - hoe belangrijk vind ík dat er iets gebeurt (in huis, met betrekking tot kinderen, m.b.t. kadootjes, bezoekjes whatever)? En als ik het echt belangrijk vind (maar het is te groot om gewoon even te doen) dan 'moet' ik dus het gesprek aan. En dan is het vrijwel nooit een probleem want de 'toon' waarop ik het dan breng is heel anders dan 'ja maar als jij een vrije dag hebt waarom ga je dan niet naar die presentatie? dat zou ik toch ook doen?'.

maar het blijft ingewikkeld. En toch ook bevrijdend als je erachter komt dat jij eigenlijk ook helemaal geen zin hebt in die presentatie en dat er dus echt geen doden vallen omdat altijd de helft van de ouders wel gaat en de andere helft niet . . .

gr Angela

Ik begrijp het ook niet helemaal

Maak je het nu niet te moeilijk? Inmiddels zijn de kinderen pubers, dus in feite kunnen pa en moe gewoon werken overdag. En schooldingetjes overdag, nee daar kun je in principe niet bij zijn als je werkt. Jij niet, je man niet. Het is niet anders.
Jij werkt 32 uur. Ik neem aan dat je dus 1 dag doordeweeks vrij bent. Die dag zou ik gewoon invullen naar eigen wens: met en/of zonder 'iets' met de kinderen. I.i.g. wat extra tijd om zelf in te vullen en evt. wat dingen te doen, zodat jij en man in het weekend minder 'moeten'. Ideaal toch? En als op een dergelijke dag iets van school is, dan kan je daar mooi eens heen. Is het op een werkdag, dan niet. Ook je man niet. En verder hebben jullie een huishoudelijke hulp. Lijkt me ook wel prettig (en in een dergelijke situatie ook meestal fin. wel haalbaar), als jullie allebei (bijna) ft werken.

Daarom moeten ze ook afspraken maken. Dus TO beslist niet hoe hij de zorg invult, en hij beslist niet eenzijdig dat zijn werk altijd voorgaat.

Communicatie

Daar staat en valt alles mee. En oog hebben voor wat er moet gebeuren en wat mag vervallen. Daar kun je verschillend over denken. Ga niet voor een ander beslissen wat belangrijk is. Leg uit hoe jij iets ziet en gun de ander de ruimte daarover anders te denken.

Ik vind het raar als school overdag ouders bij activiteiten verwacht, en al helemaal in het voortgezet onderwijs. Plan zulke dingen in de avond of tijdens het weekend. Ook dan kan niet iedereen, zo is het leven.

Hier

Kwam ook veel op mij neer. Maar ik werkte dan ook minder.
Maar ik was weer veel minder flexibel met schuiven in werk op korte termijn. Ik heb gewoon een baan waarin dat lastig kan. Man kon veel makkelijker vrij krijgen. Dus deed hij de noodgevallen vaak, na onderling beraad.
En verder hadden we ook andere opties zoals grootouders. Als je moeilijk vrij kunt krijgen is het natuurlijk wel ook zaak wat netwerk te hebben voor noodgevallen zoals een ziek kind dat je niet graag alleen laat.

Alison

Misschien laat hij het werk helemaal niet voor gaan? Misschien heeft TS dat zo geduid en is het vanuit haar optiek zo?

Zoals wilgenkatje al zegt: communicatie.

Groet Pom.

Allison

'Het gaat erom dat TO afspraken gemaakt denkt te hebben met haar man om de verdeling van de zorgtaken en dat hij die afspraken met voeten treedt. '

Dat is maar de vraag. Het kan best zo zijn dat Jess degene is die zich niet aan de afspraken heeft gehouden, door meer te gaan werken. Zij vond de leeftijd van de kinderen aanleiding voor een carrierestap, dan is het toch niet logisch dat haar man dat moet opvangen? Óf je vindt de kinderen oud genoeg om een stapje terug te doen, of niet. Maar da moet je het niet op je man afwentelen.

Knop om

Stel je hebt een man die onplooibaar is bij zorgtaken. Vrouw vangt alles alleen op en moppert hier vootdurend over. Uiteindelijk wordt het een scheiding. Dan is de vraag of de man een 50/50 verdeling wil of alleen weekendvader wil zijn. Vaak zie je dat de man dan toch 50/50 wil. En hoe doen ze het dan met hun werk? Dan kan het meestal ineens wel. Dan moet het werk maar meeveren want de man wil zijn kinderen niet kwijt. En dat is maar gelukkig ook. Bij jouw man, TS, moet de knop echt nog om. Werk is om te leven, niet andersom.
Nb Ik wil hiermee niet zeggen dat je naar elke presentatie op school moet gaan.

Jutta

Ja dat heb ik mijn omgeving ook gezien. Man kon geen uur minder werken per week. Vrouw bracht en haalde kinderen van de opvang etc. Tot er een scheiding kwam, werd er co-ouderschap geregeld en was man ineens 2 twee middagen thuis. Want dan hoefde hij minder alimentatie te betalen...

Ik snap frustratie van TS heel goed. Niet omdat je perse naar een presentatie moet gaan, maar omdat het fijn is om samen verantwoordelijk te zijn voor de kinderen, het huishouden en eventuele mantelzorgtaken. Wij werken ieder 4 dagen, man verdiend meer, maar ik verdien ook genoeg. Op zijn vrije dag doet hij alles wat nodig is, boodschappen, poetsen, koken etc. Ik doe dat op mijn vrije dag. In het weekend verdelen we het poetsen en gaan we samen ook ergens lunchen of koffiedrinken.

Hier was er een relatiecrisis voor nodig

Niet dat man niks deed hoor, zeker waar het de kinderen betrof deed hij meer dan genoeg. Maar huishouden en andere regel- en zorgtaken, nee, die zag hij niet en dus kwam dat allemaal op mij neer. Tot we bijna uit elkaar gingen. Hij woonde toen doordeweeks op een appartement, en daar heeft hij letterlijk leren huishouden. Koken, wassen, boodschappen, stofzuigen, toilet en badkamer, alles moest hij ineens zelf doen. En toen pas viel het muntje, hij leerde ineens wél ‘zien’ wat er moest gebeuren, en bleek een heleboel te kunnen en ook nog eens leuk te vinden! Zoals koken. Het is erg jammer dat het ons een heel heftige paar jaar heeft gekost, maar we zijn allebei wel heel blij met hoe het nu gaat.

Helaas heb ik geen idee hoe je een man aan zijn verstand moet peuteren dat er meer is dan werk, en dat je de taken en verantwoordelijkheden (!) graag eerlijk wil verdelen, of liever, dat je graag samen verantwoordelijk bent voor het geheel.
Ik hoop dat er in dit draadje tips voorbij komen waar je wat aan hebt. Maar ik denk dat je vooral zelf moet beginnen met loslaten van een aantal verantwoordelijkheden die jij jezelf hebt opgelegd. Zoals dat aanwezig zijn op school bij presentaties.

Ja herkenbaar

En ook weer niet
Ik werk 40 uur (in loondienst) en man wisselende uren (ondernemer), ik ben ook de hoofdverzorger en breng (verreweg) het meeste geld binnen (de richtlijn van Ad gaat bij ons niet op dus)
Als er een kind ziek is en man heeft geen werkzaamheden dan blijft hij thuis, als hij werk heeft gooi ik mijn werk om. Gelukkig kan ik geregeld ook vanuit huis werken en - nog fijner, afkloppen- zijn we hier niet zo vaak ziek
Aanwezigheid bij school dingen zie ik los van elkaar; ik ga als ik kan, hij maakt zijn eigen afwegingen. Als we geen van beiden kunnen is er niemand (grootouders helaas niet beschikbaar).
Mijn carrière had er anders uit gezien als ik geen kinderen had gehad en/of vrijgezel was gebleven, al mag ik niet mopperen trouwens. Ik heb ook wel 32 uur gewerkt maar nooit minder trouwens, bewust, toen de kinderen klein waren hadden we drie dagen opvang en werkten we allebei 32 uur

Als ik me een enkele keer erger dan gaat dat meestal over regeldingen. Ik wil nl altijd mijn kinderen het gevoel geven dat ik er voor ze ben - ook als werkende moeder. En bij ze zijn vind ik een feestje. Maar dat alle telefoontjes (oppas, schoonmaak, logopedist, tandarts, etc etc) op mij neerkomen vind ik wel suf en onhandig. Maar wordt word ik er niet om, ik heb bewust gekozen voor kinderen en een carrière, geniet er elke dag van en ben trots op ons gezin.
Een enkele keer - als het me even aanvliegt - help ik mezelf te relativeren door te bedenken dat ik t zonder man (bv als ik zou scheiden) nóg drukker zou hebben 😎

Jutta

Hm ja, na een scheiding zie je ook wel dat man net zo veel blijft werken maar zijn nieuwe vriendin of moeder vraagt de kinderen op te vangen.

Ja mart

Dat zie je inderdaad ook wel eens. Maar dan zullen ze dit toch zelf moeten regelen. Dat is al een klein dingetje. Wel ( weer) een gemiste kans als de man het zo oplost. Snap die vrouwen die de " de nieuwe vriendin" zijn en meteen beginnen te zorgen ook voor geen meter, eerlijk gezegd.

Tsjakkie

"de richtlijn van Ad gaat bij ons niet op dus"

Daar zou ik dan maar eens iets aan doen.

"Tsjakkie

"de richtlijn van Ad gaat bij ons niet op dus"

Daar zou ik dan maar eens iets aan doen."

Ad, het is jouw richtlijn. Die moet jij zelf handhaven. Aan de slag dus.

Ik sta open voor adviezen en suggesties 😊
En dan bedoel ik niet het advies om erover te praten, dat doen we heus. Wellicht krijg ik hier een briljant inzicht, ik zou het erg waarderen

Herkenning

Ik herken dit probleem ook van voor mijn scheiding. Later heb ik wel ingezien dat ik erg vast zat in mijn eigen overtuiging van 'hoe het hoort'. Mijn ex zag dat anders en dat ik het belangrijk vond dat er altijd iemand op de uitvoeringen verscheen, was mijn probleem. Wat ik hier ook wel las, feitelijk is het je eigen schuldgevoel wat bedekt moet worden. Soms gaat dat ver. Ook ik moest altijd even scannen welke ouders verstek hadden laten gaan, en dan voelde ik me goed omdat ik er wel was. Of de kinderen het gewaardeerd hebben, want daar is het toch allemaal om te doen? Ze weten het niet eens (meer).

Inmiddels ben ik gescheiden en heb een vriend. Het probleem doet zich nu niet meer voor, want het zijn mijn kinderen dus logisch dat ik ervoor opdraai. Alles wat hij doet (veel!) is geen vanzelfsprekendheid omdat hij de vader niet is, maar is meegenomen. Een heel andere mindset. Ik kan ook meer loslaten wat vader dan laat liggen. Maar hij ziet inmiddels dat hij het nu zelf moet doen, w.b. de band met z'n kinderen onderhouden... inmiddels een puber en jongvolwassene. Hij doet het trouwens een stuk beter, moet ik bekennen. Hij zet in op leuke uitjes en ik op de verzorging/regelwerk. De klassieke gescheiden ouder-verdeling. Rara, wat wordt meer gewaardeerd...?

Wendelmoed o.t.

"Ad, het is jouw richtlijn. Die moet jij zelf handhaven. Aan de slag dus." Zo werkt het niet hoor. Ad komt hier om adviezen te geven, of de les te lezen. Niet om adviezen of suggesties met betrekking tot zijn eigen leven te krijgen. Dat heeft hij niet nodig :-)
Heb je Ad hier wel eens een topic zien openen waarin hij iets vraagt of voorlegt over zijn eigen situatie? Ik niet hoor.

Altijd zelf geregeld

Ik ben gescheiden toen mijn oudste 3 was, dus alle regeldingen heb ik altijd zelf geregeld. Wat mijn ex deed was leuk meegenomen, maar ik ging daar niet op rekenen. Van de schoolse uitvoeringen (altijd donderdagmiddag om 14.00 uur) heb ik er bij twee kinderen pakweg 6 bijgewoond. Af en toe kwam hun vader wel kijken, en soms zaten we daar met zijn tweeën.
Leanne, ik weet niet hoe jij dat bedoelt met wat meer wordt gewaardeerd, maar hier weten de kinderen echt wel op wie ze kunnen rekenen. Misschien doet hun vader meer de krenten uit de pap (dat weet ik wel zeker), maar als het om belangrijke zaken gaat (medisch/school) willen ze dat ik meega.