U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Jubileumfeest ouders overslaan?
De laatste jaren heeft de band met mijn familie nogal op de proef gestaan. Ik hou het kort, de 2 belangrijkste dingen en het globale voortraject zijn:
Voortraject: Bij zo ongeveer alle belangrijke jubilea/verjaardagen/uitvaarten zijn mijn gevoelens, emoties, ideeën, wensen aan de kant geschoven ten gunste van mijn andere broer/schoonzus/zus/zusje/zwager, vanaf nu sibs genoemd (naar het Engelse siblings). Dit speelt al vanaf jonge leeftijd vanaf een heftig verlies, dit is een diepgewortelde pijn die opspeelt zodra er 'weer iets' gebeurt, maar blijft evenzogoed telkens weer gebeuren in nieuwe situaties. Het is een ongezond patroon.
Gebeurtenis 1: mijn ouders wilden geen getuige zijn op mijn 2e huwelijk, om de gevoelens van mijn zusje te sparen (zij was verliefd op hem, is nog steeds getrouwd en mijn man en ik waren allebei single - ik heb het erg tegengehouden om haar te sparen, maar hij wilde duidelijk mij en niet haar) Mijn ouders zijn dus niet op onze trouwdag geweest, bijzonder pijnlijk en vernederend. En ik heb hierbij iedereen de hand boven het hoofd gehouden om niemand in diskrediet te brengen.
Gebeurtenis 2: mijn zoon is openlijk door de sibs overgeslagen met een bepaalde verjaardag, hierover heb ik destijds een topic hier geopend 2017 (voor wie wil weten hoe het zat heel kort: hij kreeg op een gezamenlijk feestje geen kadootje terwijl de andere jarigen in de rij die in dezelfde week jarig waren wel iets kregen). Mijn ouders waren het volledig met mij eens, maar hebben het niet voor mijn zoon/ons opgenomen (ik vermoed dat ze meer belang bij de relatie met de sibs hebben, zij wonen om de hoek en wij verder weg)
En nu...vieren mijn ouders dit jaar een huwelijksjubileum die ze met alleen hun kinderen en kleinkinderen willen vieren. De uitnodiging is binnen.
Ik heb er lang over nagedacht, en uiteindelijk kom ik tot de conclusie dat ik uit zelfrespect mijn ouders deze keer niet tegemoet wil komen. Ik wil dus niet naar het feest. Door gebeurtenis 1 voel ik me daartoe niet meer verplicht.
Wat vinden jullie?
Youtube
Ik ga ze bekijken, bedankt voor de tip Rode Krullebol en Flanagan!
Er zijn geen anderen dan de sibs op het feest, het is alleen voor het gezin met aanhang, dat is nu juist het punt Tsjor. Anders was het voor mij ook geen groot punt geweest, dan kon ik ze vermijden.
Ik heb mn moeder gesproken en gezegd dat we alleen deel 1 komen. Met voor mezelf in het achterhoofd dat mn man sowieso niet gaat en ikzelf natuurlijk altijd nog een buikgriep kan oplopen mocht ik het toch niet zien zitten om te gaan. Zo hebben ze iig geen kosten of gedoe met het restaurant.
Netjes.
Een mooie tussenweg op deze manier en geen onnodige kosten voor een ander. En nu wat loslaten. Je hebt alles goed overdacht en je keuze gemaakt.
updateje
Het feest is natuurlijk al lang achter de rug. We zijn er alle vier naar toe gegaan, mijn man wilde mij in mijn beslissing steunen. Toen we allemaal zaten, zei mijn moeder tegen mijn broer: Sorry, het was niet mijn bedoeling dat je bij hun kwam te zitten. Wij zaten op het eind van de tafels, mijn moeder en zus aansluitend tussen ons en de rest van de familie, maar mijn broer was dus 'verdwaald' komen te zitten. En zo zit je dan 'gezellig' de hele avond om maar niemand te kwetsen. Inmiddels heeft mijn moeder weer een ander feestje georganiseerd met iedereen erbij maar daar heb ik voor bedankt aangezien het vorige feestje zo verliep en mijn moeder alleen maar zei "oh, heb ik dat hardop gezegd?" en ze verwacht dat ik mijn gevoel maar aan de kant zet om haar geen gezichtsverlies te laten lijden richting andere familie. Zij is namelijk het slachtoffer van dit alles.....Gelukkig is het door corona allemaal niet doorgegaan, maar toch....Sinds deze uitnodiging, die bij mij met veel emoties gepaard ging, geen contact meer gehad en het begint een soort van te wennen, het wordt rustiger van binnen. Ik ben er zo klaar mee.
goed zo
Voor jezelf zorgen, veel afstand nemen en je niet mee laten trekken in haar drama's. Ze gaat niet veranderen. Jij verdient rust.
dank je marola
voor je begrip en inzicht
Fijn
Fijn dat jullie als gezin gingen. Ik zou het triest vinden als mijn man mij alleen zou laten gaan, wetende hoe ik er tegenop keek.
Hier ook een moeizame familieband. Na overlijden van de oma, is die band er niet op verbeterd; iedereen is zo druk bezig met zichzelf. Ik zei tegen man:’ Met de dood van je moeder, lijkt de hele familie te zijn uitgestorven.’Verstandhouding s momenteel koeltjes. Maar misschien trekt dat over een paar jaar wel weer bij...
Belangrijkste is dat jullie het samen goed hebben.
Kiezen
Kiezen.voor jezelf,
Ben natuurlijk ook met
therapeut aan de slag gegaan en ook heb ik nog met enkele anderen in mijn nabije omgeving erover gesproken. Allen zeggen dat dit, het afstand nemen, de eerlijkste en gezondste keuze is voor mezelf. Ook de moeilijkste. Ik zie het als een pauze, waarvan ik nog niet weet hoe lang die duurt, maar misschien wordt het wel een heel erg lange wereldreis als het goed bevalt...ook al doet dit me ook wel pijn, deze is beter te verdragen. Ik neem nu mijn eigen verantwoordelijkheid hierin. In contact met de familie, met moeder, komt die pijn vroeg of laat weer, in een andere toonhoogte misschien maar wel hetzelfde liedje. En daar pas ik nu voor.
Flanagan, wat jij zoal aan reacties bij de diverse onderwerpen op het forum neerzet....je verwoordt meestal precies wat ik ook vind, we zitten erg op 1 lijn 🙂
Hobbels
Ik merk dat ik ondanks de hobbels en daarbij behorende tranen er altijd wat van opsteek. Zo leer ik zaken anders te plannen, meer tijd te nemen in het antwoord geven om zo ook mezelf niet te vergeten.
Hobbels zijn lastig, maar openen ook je ogen. Dat is best ‘bevrijdend’ want het haalt je ook uit je cocon. Het maakt dat ik minder bevreesd ben voor de hobbels op mijn pad.