Jubileumfeest ouders overslaan?

Beter

Zou voor mij eerder zijn helemaal niet gaan, dan afwachten wat er nu weer gaat gebeuren.

Maar ik vind familie ook geen noodzaak. Leuk als ze leuk zijn, maar als ze absoluut niet leuk zijn, dan doei. Genoeg leuke mensen op de wereld verder. Geen tijd voor vervelende mensen.

Limi

Ik joop niet dat jouw kinderen een keer zo over je gaan denken.

Tsjor

haha

Dat is altijd zo'n dooddoener.

Daar ben ik helemaal niet bang voor. Ik denk eerder dat het andersom is: als je je altijd als pispaaltje of deurmat opstelt richting je familie, dan zijn je kinderen ook niet zo geneigd om je te respecteren of rekening met je gevoelens te houden. Ze hebben immers nooit gezien dat iemand dat deed, en hebben nooit gezien dat jij dat van iemand vereiste.

Ik heb geen contact meer met mijn vader sinds hij niets meer liet horen. Daar mis ik niks aan. Ook de kinderen missen niks. Er zijn namelijk genoeg andere personen die leuk met ze kunnen doen. Dat geldt natuurlijk ook voor andere soorten familieleden.

soort van, madee

Ik heb het niet helemaal kunnen afmaken, want mijn moeder overleed. Maar, ja: op een gegeven moment begon ik het patroon te herkennen.

Het werd niet beter zolang ik het negeerde. Het werd wel een beetje beter toen ik terug ging praten. Ik was toen niet zo'n makkelijk slachtoffer meer. Maar dan kwam het patroon van: Zij gooide een lullig verzinsel over mij de groep in - ik wees haar op haar niet kloppende opmerking - zij zou wel nooit meer komen als ik altijd zo gemeen was. In vele varianten.

Toen ze overleed was ik er wel voor 95% klaar mee.

Er zijn er twee voor nodig

Iemand die kwetst, maar vooral ook iemand die zich gekwetst voelt. Als je jezelf daar bovenuit weet te krijgen, dus dat het je niet meer raakt, dan ben je immuun geworden. Dan gaat het niet meer over jou, maar over hen, hoe dom, naar, vervelend zij zijn. Maar dan raakt het jou niet meer.

Tenzij je denkt dat er bewust een campagne gaande is om jou kapot te krijgen. Dan kun je vragen aan je moeder: wil je wel dat ik erbij ben, want ik heb het gevoel dat jullie mij liever niet erbij hebben.
.
Niemand zegt dat je iets moet vergeven. De vraag is alleen of je nu moet afrekenen. Jij hebt een lange rekening open staan, maar wellicht weten zij niet eens waar die uit bestaat, hooguit een paar posten.

Tsjor

Tsjor

Je post hier altijd wel superbetweterig over conflicten, maar ik heb het idee dat je er geen bal van snapt, sorry.

Dat is ook een dooddoener.
Ik had even de neiging om mijn cv op dit gebied neer te leggen, maar dan lijkt het alsof ik met recht meen dat ik het beter weet. Ik weet het niet beter, maar ik zoek wel altijd naar een andere insteek, andere visie en de mogelijkheid tot een andere uitkomst.
Nou goed, een eigen ervaring dan. Ik was blij dat mijn zus na 32 (!) jaar geen kontakt te hebben gehad op de 80ste verjaardag van mijn moeder verscheen en de laatste 5 jaar van mijn moeders leven gewoon mee heeft gedraaid met bezoekuren en alles rond de uitvaart. Zij zal zich in dezelfde positie als Madee hebben gevoeld, denk ik. En dan was ik een van de andere zussen, waarschijnlijk, voor haar. Ik kan best wel nare patronen zien in mijn gezinssituatie, maar ik zou (als zus) niet hebben geweten hoe dat veranderd kon worden. Haar vriend heeft het belangrijkste gedaan: hij heeft helemaal geen familie meer en heeft haar juist daarom gestimuleerd kontakt op te nemen.

Tsjor

Hmmm

Madee, wat ik als buitenstaander in jouw omgang met de situatie lastig vind, is dat je een enorm lang bestaand probleem nu op een bijzonder moment voor de ander wilt laten escaleren. Er waren al zo veel momenten waarop je een streep had kunnen zetten maar dat niet deed. Dat je het juist nu wilt doen, maakt dat ik de indruk krijg dat je niet zozeer voor jezelf kiest maar een rekening wilt presenteren.

Ik vroeg niet voor niets in mijn eerste posting wat je wilt bereiken. Jouw antwoord was op een gegeven moment dat je diep van binnen -en tegen beter weten in- hoopt dat je moeder tot inkeer komt en ziet wat zij en de anderen jou hebben aangedaan.
Je gaf in die posting ook aan dat je weet dat dat niet komt en ik denk dat dat een realistisch uitgangspunt is. Juist daarom vind ik het klinken als op een gevoelig moment de rekening van het verleden presenteren. En eerlijk gezegd zie ik dat toch wel als het vertonen van gedrag dat je de anderen verwijt.

Ik kan me overigens best voorstellen dat mensen in extreme situaties het contact met ouders/broers/zussen verbreken. Het is wel pijnlijk, ingrijpend en verregaand (voor alle partijen), maar er kunnen situaties zijn die maken dat het voor iemand beter is. En of het in jouw situatie goed, gerechtvaardigd enz is, kun je alleen zelf bij jezelf nagaan. Alleen door je argumentatie en het moment wek je de indruk ahw ‘terug te pesten’.
Maar goed, misschien redeneer ik te gemakkelijk en is juist het feit dat het gaat om een belangrijk feest een trigger voor je die het nu allemaal acuter voor je maakt dan in de tijd ervoor.

voor je uit schuiven

Als ik even voortborduur op de reactie van Aagje, kan het inderdaad heel goed zijn dat Madee de beslissing al heel lang voor zich uit aan het schuiven is en dan nu komt die uitnodiging en moet er wat besloten worden, vooruitschuiven kan niet meer.

Een andere vraag kwam wel in mij op, waarom laat je man jou alleen gaan? Juist samen sta je toch sterker in deze situatie? Als je man meegaat dan heb je in ieder geval nog wat steun aan hem en je kunt naderhand makkelijker dingen nog even evalueren.
Misschien dus wel samen gaan en het kort en oppervlakkig houden?

Tsjor

'Als je jezelf daar bovenuit weet te krijgen, dus dat het je niet meer raakt, dan ben je immuun geworden.'

Ik denk dat je de cursus RET te ver doorvoert. Ja, je kunt ervoor kiezen om je niet langer dwars te laten zitten of te laten kwetsen door anderen. Maar dat wil niet zeggen dat je jezelf keer op keer moet blootstellen aan diezelfde mensen. Je zegt toch ook niet je hand op een brandende kachel en vertelt jezelf dan dat je er voor kunt kiezen om de pijn niet moet tet voelen?

maar tsjor

"Iemand die kwetst, maar vooral ook iemand die zich gekwetst voelt. Als je jezelf daar bovenuit weet te krijgen, dus dat het je niet meer raakt, dan ben je immuun geworden. Dan gaat het niet meer over jou, maar over hen, hoe dom, naar, vervelend zij zijn."

Ja okay, maar wat voor poppenkast ben je dan aan het opvoeren? Dan ga je dus als plichtpleging naar een festiviteit van mensen die jou in niets meer raken. Want het lijkt me niet dat als je jezelf boven de kwetsingen hebt uitgekregen dat je dan nog je hart open gaat stellen om vervolgens weer gekwetst te worden. Dus dan kom je een toneelspelletje opvoeren. Is dat feestelijk?

Houd me ten goede: ik ben erg voor solidariteit tussen generaties en heb me zelf over veel lelijke dingen heengezet in het kader van "het is toch mijn vader/moeder" maar nooit zodanig dat tot onechtheid leidde. En als dat voor ts wel zo is, dan is zij het aan haarzelf verplicht de eer aan haar zelf te houden

Verschil

Madee: 'Tsjor ook bedankt voor het delen van een stukje van je geschiedenis, niet gek dat ik je als 1 van mijn sibs vond klinken, je constateert zelf ook al die mogelijkheid.' Gezien jouw verhaal, bedankt. Maar wat je mist is dat ik me van geen kwaad bewust ben. Dat mijn moeder niets te verwijten valt. En dat het onderlinge gekibbel en gedoe tussen broers en zussen in de kindertijd zo ongeveer het meest normale patroon heeft gevolgd dat je maar kunt denken.
Met andere woorden: het kan zijn dat jij je gekwetst voelt door bepaalde dingen, zonder dat de anderen iets doen om jou te kwetsen. Dat is ook meteen mijn reactie op Knurf en Marola.
Een voorbeeld: ik was de oudste en ging als eerste studeren en op kamers wonen. Later woonde ik vanwege werk ook altijd op grote afstand. Als ik dan een keer thuis kwam was dat voor mijn moeder bijzonder. Anders dan broer en zus die in de buurt bleven wonen en regelmatig koffie kwamen drinken. Dat 'bijzonder zijn' is me kwalijk genomen. alsof ik de prinses was etc. Dat heeft een onderhuidse weerstand laten groeien, waar ik me nauwelijks van bewust was.
Ander voorbeeld: mijn schoonvader was erop tegen dat we voor het trouwen gingen samenwonen. Hij is niet op ons trouwen geweest en heeft twee jaar lang geen woord tegen ons gesproken. Hij heeft me wel gekwetst, toen hij zei dat het kwam omdat ik opgevoed was zonder vader (ja, dood). Maar ik heb hem daar verder niet negatief over benaderd. Hij kon niet anders blijkbaar, jammer voor hem. We hebben nooit een goede band ontwikkeld, maar ik heb hem ook niet vermeden of geëist dat hij iets terug zou nemen. Ik ben de enige die hem kleinkinderen heeft geschonken. En toen hij stervende was en de eigen kinderen op vakantie waren was ik er wel, met de kinderen. We zijn nooit vrienden geworden, maar dat hoeft ook niet. Daar is familie niet voor. Maar je kunt wel met elkaar op een bepaalde manier omgaan. En de eerste stap is dan dat je je eigen gekwetstheid niet op anderen projecteert. Dat heeft niets met toneel spelen te maken.

Tsjor

jeetje Tsjor

Je lijkt wel verlicht met je betoog dat je je gekwetstheid niet op anderen moet projecteren. En dat meen ik niet eens sarcastisch want ik ben het er mee eens dat dat een heel loffelijk streven is. De kwestie is alleen: hoever ga je daar in? Een schoonvader die zo vijandig opstelde omdat jullie gingen samenwonen is zeker naar maar ik vind het van een heel andere orde dan bijvoorbeeld een vader die je zes jaar lang seksueel misbruikt heeft. Of een bewezen narcistische moeder waarvan jij niets mocht zijn, alleen een verlengstuk van haar en die je hele jeugd en later de andere kinderen tegen je opgezet heeft.
In zulke gevallen is er vaak zoveel gebroken bij mensen dat je je over je eigen gekwetstheid heen zetten een onmogelijkheid lijkt te worden. En waarom zouden die mensen dat ook? Mogen mensen hun eigen gevoelens valideren, juist omdat ze dat in hun jeugd niet hebben mogen doen? Ik vind van wel. En hoeverre de kwetsing te diep is geweest is altijd aan de persoon zelf. Het is een dunne lijn tussen wijs of een deurmat zijn.

En dat is ook altijd het gevoel dat ik heb als ik je berichten lees: het voelt zo onpersoonlijk. Heel wijs vaak en je hebt ook menigmaal een heldere nieuwe invalshoek, maar het voelt zo koel en onaangedaan. Het bevreemdt me wel eens. Ik lees ook nooit eens een Tsjor die om raad komt vragen voor haar eigen problemen. Vergis ik me? Het is geen aanval hoor, meer verwondering. Iets wat ik me afvraag. Natuurlijk wat off topic maar juist in dit draadje komt die gedistancieerde levenshouding zo tot uiting.

dan moet je het archief in, ik ben inmiddels uit de kleine kinderen. Hooguit nog iets in de rubriek jong-volwassenen, als ik me ergens druk om maak.
Ik zal me inderdaad niet zo snel melden om te onderstrepen hoe erg iets is of reageren vanuit de onderbuik. Ik neem eigenlijk altijd even de tijd om na te denken voordat ik reageer.

Tsjor

ja nou ja

laatste opmerking van mij over dat ik je weinig vragen zie posten is ook wel wat ongepast bij nader inzien. En je kan natuurlijk ook onder een andere nick zaken plaatsen...
OT: blijft dat het een dunne lijn tussen wijs zijn en een deurmat zijn is en dat er zaken zijn die zodanig ondermijnend zijn dat je 'over je kwetsing heenzetten' een forse zelfontkenning zouden betekenen. Mijns inziens dan

Andere elementen

Ik denk dat andere elementen zoals de aanwezigheid van kinderen/ kleinkinderen een grote rol spelen in de beslissing met iemand zodanige afstand te nemen dat die beslissing opgeschoven wordt.
In geval van Madee zou afstand/ breken betekenen dat niet alleen zij, maar ook haar kinderen afstand nemen naar de rest van de familie. Het is moeilijk om wel contact met oma te behouden maar de anderen mijden. En wat als ze de anderen weer tegen komen...
Ik wil geen druk opleggen of Madee van haar keuze afbrengen. Alleen kunnen deze dingen spelen.

Dat heb ik zelf recent mogen ervaren. Tijdens mijn poging zaken uit te praten, mocht ik ervaren dat die behoefte niet van twee kanten kwam. Oh, wat voelde het bevrijdend toen ik tegen haar zei nooit meer een stap bij hen over de vloer te zetten. Alleen denken een paar gezinsleden er anders over; het ultieme gevoel van bevrijding is nu overschaduwd door

Oeps

Te snel gedrukt.
vervolg:
Overschaduwd door het gevoel wat voor mij ook niet prettig is. De gevoelens van de kinderen zijn nog gewichtiger dan mijn walging voor die vrouw.

Marola, als er geen (klein)kinderen waren, was hier de deur allang dicht gegaan. Het afstand nemen is moeilijk te overzien; pakt het goed uit of niet..

Ondertussen

heeft Madee een weloverwogen keuze gemaakt. Ik hoop dat ze op het feest mensen vindt met wie ze een gezellige middag kan hebben, de ergernisgevende mensen zoveel mogelijk kan vermijden en ondertussen ziet hoe de patronen zich herhalen alsof er een geschreven script achter zit en iedereen met verve zijn of haar rol speelt.

Tsjor

“I refuse!”

Er rekening mee houdend dat je van doen hebt met narcisme – gezien de bizarre verwikkelingen – breng ik je volgaarne de YouTuber dr. Les Carter onder de aandacht, Madee. Het is een Texaan van 75 jaar oud met jarenlange ervaring als psychoterapeut. Met name de volgende video ‘says it all’:

Rode krullenbol

‘How to argue with...’ van dezelfde psychotherapeut.
Die vind ik persoonlijk heel leerzaam.