U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
In hoeverre kan je je broer/zus aanspreken over zijn/haar kinderen?
Ik vraag me af of ik iets waar ik mee zit over zijn kinderen tegen mijn broer kan zeggen. Hij is gescheiden en kinderen komen paar dagen per week bij hem. Het gaat iets over het uiterlijk van het kind waar ik me druk om maak, waarmee hij eventueel zou worden gepest en ook waar ik denk dat het kind hinder van heeft en over iets over de verzorging van de kinderen (tandarts).
Zouden jullie wel in gesprek gaan of denk je dat zijn mijn zaken niet?
Hoe oud
Hoe oud zijn die kinderen dat ze niet zelf kunnen bedenken waar ze mee gepest kunnen gaan worden? Of hoe komt het dat jij het wel denkt en zij niet? Vinden ze het dan wel erg als er iemand iets van zou zeggen? Hoe realistisch is het? Je hebt bijvoorbeeld ook mensen die denken dat een kind gepest gaat worden in een broek van de zeeman.
Pesten
Volgens mij is pesten om uiterlijk meer iets van vroeger.
Ik zie juist dat er verschillend uitzien mag. Op de bs èn op het vo.
Mijn zoon koos vorige week leren sandalen uit. Omdat ze lekker zitten. Ik vind ze helemaal niet hip, had eigenlijk liever teva’s oid gekocht. Toen ik zei dat hij er misschien opmerkingen over zal krijgen keek hij mij heel raar aan. Hij draagt deze zomer jeruzalem-Nike’s🤔
In ‘mijn tijd’ droeg iedereen een levi 501 en Allstars. Die kreeg ik niet en daar heb ik vroeger wel commentaar op gehad. Als je iets bij Zeeman kocht, dan deed je dat in een andere tas, want no way dat je met een Zeemantas ging lopen. Ik denk dat ik er nu gevoeliger voor ben dan mijn kinderen. Mijn puber gaat rustig met konijnenoren op naar school als ze dat wil😁
Mede zorgen
Hoi,
Als het om dit soort dingen gaat mag je best een beetje mee zorgen. Vaders zijn in de praktijk vaak niet zo van de tandarts / wat moeten ze aan zaken, en als moeder het ook niet zo oppakt is daar wellicht een schone taak voor jou weggelegd. Een lieve tante kan heel belangrijk zijn in een kinderleven. Natuurlijk moet je voorzichtig zijn maar kinderen hebben mensen nodig die voor ze zorgen, en dat hoeven niet persé de ouders te zijn. Succes.
Dank je
Leentje.
Ik maak me vaak druk om dingen. Het zijn ook vaak dingen die ook niet goed zijn voor kinderen, net zoals de tandarts, er wordt niet gelet op eetgedrag, gamegedrag, als je zelf mag bepalen dan maar de hele dag. Als je dan 2 jongens de hele dag op de computer hebt zitten lijkt me niet echt gezond, want ze willen verder niks meer. En 1 meisje ligt hele dag in bed filmpjes te kijken.Ik vind ook wel verzorging, allemaal dingen die niet goed zijn voor kinderen... Toch zijn er nog wel meer dingen waar ik dan mee zit, maar ik moet het meer loslaten, ik ben niet hun opvoeder. Maar ik wil de kinderen graag blij zien. Ze zijn toch sneller aan de depressieve kant, nergens zin in hebben. Ik kan daar dan echt wakker van liggen.
Hebben jullie dat dan niet dat je dingen bij familieleden ziet waar je je zorgen om maakt?
Kiki39
Alleen als de ouders zich ergens zorgen om maken probeer ik mee te denken over een oplossing. Maar misschien komt het ook dat jouw familie zo klein is en je aandacht dus alleen naar de kinderen van je broer gaat? Ik heb een hele grote familie en iedereen leeft anders, doet het anders, heeft een andere manier van opvoeden. Ik heb al jong geleerd dat er geen "goede" of "slechte" manier is. Inclusief een neefje die alleen naar de angsttandarts kan voor een behandeling onder narcose. De beugel is een drama project gebleken van korte duur.
Uiterlijkheden en gedrag heb ik ook in allerlei varianten voorbij zien komen. Veel loste zich vanzelf op in de loop der jaren.
Zelf heb ik ook een zoon waar jij je vast ernstig zorgen over zou maken, wel lief wat medeleven, maar een kant en klare oplossing heb je niet. Dus mensen in mijn omgeving laten dat ook maar achterwege, hij droogt vast wel leuk op hoor ik ze denken...ze hebben ervaring met de verschillende fases waar zoon doorheen gaat.
Wees er voor ze, accepteer ze, gooi er eens een liefdevolle "tantetip" tegenaan en heb wat vertrouwen.
hoe goed is jouw band met je broer?
Want als die maar 'zo zo' is, zal een goedbedoelde opmerking over de tandarts wel eens kunnen overkomen als 'waar bemoei je je mee' en dan ben je verder van huis. Ik denk dat het belangrijk is dat te beseffen. Hoe graag zien je neefjes en nichtjes jou? Ben jij wel een beetje hun type? Vroeger had ik weliswaar een lieve tante, maar ze matchte niet zo goed met mijn ouders en had ook vaak commentaar op de opvoeding van mijn ouders (sommige dingen achteraf terecht). Het maakte wel dat ik vroeger die tante niet zo heel leuk vond, omdat mijn ouders (vader) een beetje een hekel aan haar hadden.
Over de tandarts:
Misschien voldoen hun gebitten wel niet aan het schoonheidsideaal, maar zijn ze prima in orde. (Zelf vroeger ook wel eens 5 jaar niet naar tandarts geweest, niets aan de hand).
Daarbij komt dat uiterlijk niet voor iedereen zo belangrijk is. Ik vraag me zelfs af of de fixatie op uiterlijkheden naar je kinderen toe niet eerder schadelijk voor ze is dan dat het goed doet.
Een kaarsrecht gebit vind ik zelf bijvoorbeeld ook niet zo interessant. Oké, je hebt heel rampzalig scheve tanden waar alle aandacht naartoe gaat als je de betreffende persoon aankijkt, dus daar zou een beugel geen overbodige luxe zijn. Maar als ik kijk naar het enorme aantal kinderen en pubers dat een beugel heeft tegenwoordig vraag ik me sterk af of er niet sprake is van een enorm verdienmodel van orthodontisten.
Het stukje over het uiterlijk gaat over iets wat hinderlijk is voor het kind, dus zeker niet wat hij aan heeft, was dat maar zo. Iedereen heeft een anders smaak, wie ben ik daar iets over te zeggen.
Kinderen mogen altijd op de computer, dat is niet goed voor een kind. Die 2 jongens zien ook niks meer anders, zijn ze even buiten is de vraag wanneer we weer naar binnen gaan na 2 minuten. Dadelijk zijn ze verslaafd.
Met het eten vragen ze alleen maar om de Mac, ze lusten ook niks, er word niet naar gekeken en krijgen heel vaak friet, maar een jongen is al heel erg dik, dus maak ik me weer zorgen. Die kinderen zijn heel snel boos, maken veel ruzie, krijgen ze heel erg op kop, dat gaat het er soms hard aan toe, schreeuwen . Ook ben ik heel bang dat de moeder het niet aan kan, maar daar weet ik dus niets van,dat ze bij haar in huis het er heel vaak van langs krijgen, dat vind ik zo erg , want dat was vroeger wel altijd zo.De ouders zijn zelf al heel druk, hebben een hele drukke baan, dan zijn ze ook nog gescheiden dus sta je er ook alleen voor dat snap ik wel. Maar ik wil het meer loslaten, ik kan er toch niks aan veranderen, maar het doet me veel.
Denk dat ze het wel goed hebben gehad bij mij. Altijd bij mij slapen enz. Ben overal met ze naartoe geweest, vakantie speeltuin. Nu zijn ze wat ouder en hebben ze tante niet meer nodig. Kom ik daar dan is het dus gamen en probeer ik te vragen of ze een spelletje willen doen, speeltuin, maar alles is nee. Gaan mijn dochters mee dan nog ondernemen ze niks met hun.
Daarbij
Even 1 ding. Ik Zie ik ook lieve dingen hoor van vader die echt heel goed zijn. Niet dat ik over alles negatief ben, maar dat is om mijn ei kwijt te kunnen en advies te vragen.
NIet aanspreken
Kijk liever wat je wel kunt doen en waar je broer en zijn kinderen wat aan hebben.
Vraag de jongens, en hun vader, 1x per week voor een lekkere maar gezonde maaltijd.
Biedt aan om met een of beide jongens naar de tandarts te gaan.
Kapiteins aan de wal zijn er altijd genoeg.
Kikki39
“Kun je na de coronacrisis eens geinteresseerd informeren of de kinderen 'binnenkort' ook aan een beugel moeten ... Onder het mom van 'het schijnt dat kinderen tegenwoordig veel vaker een beugel krijgen dan vroeger' of zo. Dan ga je in ieder geval het gesprek aan zonder je broer tot de orde te roepen.“
Precies als boven. Of je kunt zeggen:” Pfff, nou mijn kinderen moeten binnenkort weer naar de tandarts. Die van jou ook? “X” moet misschien een beugel. “Y” ook?
Betrek het verhaal eerst op jezelf en stel dan een vraag aan je broer. Dat komt inderdaad niet aanvallend over, eerder belangstellend en het kan als resultaat hebben dat je broer misschien denkt:”Goh ja, eigenlijk niet naar geïnformeerd of aan gedacht, of “nou....nu je het zegt...”.
Je hebt het dan toch gezegd en je laat hem nadenken.