Ik zit zoveel alleen beneden (man achter laptop boven)

samen zwijgen

of stil zijn, dat vind ik ook best prettig zo op zijn tijd hoor. Wij kunnen rustig een hele tijd in dezelfde ruimte zijn en dan slechts af en toe een paar woorden wisselen. Als we samen in huis bezig zijn, wat aanrommelen, kletsen we wel veel, tijdens het avondeten vaak serieuzere gesprekken. Maar ik zou er niet aan moeten denken om constant samen te werken binnen hetzelfde bedrijf.

mirreke

"Je bent dus eigenlijk 'joined at the hip' met je partner?
Ieder zijn meug, maar voor mij zou dat echt teveel zijn."

De een werkt full time en de ander half time en daarnaast hebben we ook nog het een en ander. Maar als we samen thuis zijn gaan we in het algemeen niet op verschillende verdiepingen zitten. (komt ook wel eens voor maar dat heeft zeker niet de voorkeur)

"Waar ik een beetje moeite mee heb is het (ver)oordelende wat je in jouw reacties proeft. Alsof het niet anders kan dan zoals jij jouw relatie beschrijft en dat het anders geen goede relatie is, want kijk maar in het draadje met scheidingen..."

Ja joh? Lees eens even met mij terug:

"Volgens mij is het belangrijkste dat je elkaar elke dag een uurtje echt spreekt."

Dat schrijf ik niet, maar Dora, die schrijft ons allemaal voor (#12) dat we elkaar dagelijks een uurtje echt moeten spreken! (dat bedoelt ze vast niet maar het staat er wel)

Dit schrijf ik wel (#13):

"Voor mij (let op het verschil met 'Volgens mij') is het in elkaars omgeving verkeren onmisbaar."

Voor mij! Zie je het verschil? (ik zette het er zelfs bij!) Nee, vast niet, want mijn 'toon' valt blijkbaar meer op.

"Verder: zijn jullie dan samen zzp-er in hetzelfde bedrijf? Hele dagen bij elkaar op de bank en achter de krant?"

Heb ik dat ergens beweerd dan? Nee, nee en nog eens nee.

"Ik geloof beslist dat er mensen zijn bij wie het gaat zoals jij beschrijft, en dat die daar ook behoefte aan hebben, maar mij persoonlijk zou het verstikken..."

Ik heb de indruk dat wat ik beschrijf en wat jij leest toch wel redelijk verschillende dingen zijn. We hebben ooit een jaar lang 'op elkaars lip' gezeten tijdens onze wereldreis en dat ging verder prima, maar verder leiden we een redelijk normaal leven met gescheiden banen in geheel verschillende branches. We werken geen van tweeen 70 uur in de week, zoals sommige mensen, dat niet. Dat lijkt me ook vrij funest voor je relatie.

"Jammer dat jij niet lijkt te accepteren dat er stellen zijn bij wie het heel anders is, maar die wel degelijk een goede relatie hebben."

Of ik het accepteer is van geen belang. Of het zo vol te houden is lijkt me belangrijker. Ik vrees dat het in veel gevallen niet zo goed zal gaan (zie Molletje #22). Dat die scheiding van verdiepingen er niet voor niks is, zeg maar...

zebra

"Maar ik zou er niet aan moeten denken om constant samen te werken binnen hetzelfde bedrijf."

Dat heeft mirreke erbij verzonnen, voor de sjeu zeg maar...

"of stil zijn, dat vind ik ook best prettig zo op zijn tijd hoor. Wij kunnen rustig een hele tijd in dezelfde ruimte zijn en dan slechts af en toe een paar woorden wisselen."

Natuurlijk, maar samen uit eten en dan de hele tijd zwijgen dat heeft wel iets treurigs.

dat constant samen werken

dat bedoel ik in het algemeen. Ik zou het niet fijn vinden als ik mijn man telkens tegen zou komen op mijn werk, ook al zou het dan zijn in een andere functie. Bij hetzelfde bedrijf werken maar dan op verschillende locaties zou ik niet zo'n probleem vinden.
Met het samen stil zijn bedoel ik voornamelijk thuis of in de auto, tijdens een etentje praten we meer. Eigenlijk zien we de avondmaaltijd toch wel als moment om bij te praten.

Wel grappig dat je tegen mij zegt dat ik voorschrijf hoe het moet, terwijl je zelf hetzelfde doet. Tja, iedereen heeft daar zo zijn ideeën over. Het belangrijkste lijkt me dat jouw idee van wat een relatie inhoudt matcht met dat van je partner, of dat je elkaar daarin tenminste tegemoet wilt komen. Als je het allebei OK vindt om elkaar nauwelijks te spreken, of alleen over praktische zaken, dan kan dat prima werken. Maar ik denk (mijn mening dus he) dat de kans dat het mis gaat toch groter is bij weinig contact over wat je bezighoudt. Dat kan ook zoiets sufs als school-ellende zijn. Of samen de slappe lach hebben over iets raars. Wij gaan dan weer nauwelijks uit, maar dat deden we meer toen de kinderen klein en erg aanwezig waren.

Volgens mij ligt het misverstand in het feit dat jij denkt dat echt contact betekent dat je een meta-gesprek over je relatie hebt. Ja, dat lijkt mij ook niks, dat soort gesprekken hebben wij nooit.

Elektrische treintjes

Als iemand een hobby heeft en uren op zolder aan een landschap met treintjes knutselt, is het minder pijnlijk om beneden in je eentje een boek te lezen. Het wordt pas pijnlijk als je elkaar mijdt.

Flanagan

Precies, dat is het. Niks mis met een lieve treintjesbouwer en het is ook prima om constant tegen elkaar aangeplakt op de bank te zitten. Maar dat contact lijkt me in beide gevallen wel essentieel.

best wel herkenbaar

"Mijn grootste grief is, dat het initiatief vrijwel altijd van mij moet komen om toenadering te zoeken. Ik zoek hem op op zijn kamer, ik knuffel hem, kus hem, stel voor samen iets te kijken op de buis, nodig hem uit een nacht bij mij te slapen, maar van zijn kant blijft het windstil. Bij periodes is die wederkerigheid er wèl geweest, maar er breekt altijd weer een winterse tijd aan van eenzijdigheid en afstand en onwillige reserve. En dat doet zo'n pijn, begrijp je? De behoefte aan wederkerige genegenheid blijft vaak onbeantwoord, dat schept het verdriet in mij. Voortdurend en onafgebroken in zijn mannenhol blijven zitten en zonder enig initiatief van mij daar ook niet uitkomen, onderstreept deze kille gevoelens van eenzaamheid."

Dat herken ik wel, voor mijn gevoel moet het initiatief altijd van mij komen. Niet alleen voor mijn gevoel trouwens, maar als ik droog ga tellen dan is het ook zo. Alle knuffels, kusjes, samen tv kijken, uitjes met het gezin, "waar zullen we naartoe gaan op vakantie" komen van mij.

Eens in de zoveel tijd barst bij mij de bom (voor hem meestal onverwacht) en dan hebben we het erover. Mijn man vindt het dan weer niet terecht, volgens hem is het niet waar wat ik zeg, "wat kan ik dan wel goed doen" etc. en dan weer niks. Niet dat hij me niet lief vindt, maar hij begrijpt niet waar ik het over heb, lijkt het. En ik voel me niet echt serieus genomen.

Er zijn vast boeken over geschreven

Maar volgens mij zijn er gewoon veel verschillende manieren van je liefde tonen en is het de kunst die van elkaar te (h)erkennen. Mijn man zal nooit een weekendje weg boeken als verrassing maar heeft wel laatst mijn auto sochtends afgetankt en de ramen gekrabd toen hij zag dat ik in een spagaat kwam, dat was een hele plezierige verrassing, wellicht niet zo romantisch maar ach

Soms hebben we misschien niet eens door dat de ander het zo bedoeld

Herkenbaar

Oooo, zo herkenbaar. Ik heb ook een man die uren achter de laptop kan zitten en die minimaal contact nodig heeft. Het initiatief voor een knuffel of een open gesprek - of wat voor gesprek dan ook wat verder gaat dan een mededeling - moet vrijwel altijd van mijn kant komen. En dit is inderdaad zó verrekte pijnlijk. Ik word er knetter onrustig van en zou zo graag zien dat het anders is.
Ik kan thuiskomen na een dag leuk contact te hebben gehad met collega's of andere mama's op het plein en dan tegen een muur van stilte en stugheid aanlopen. Dit is al jaren zo. Ik ben er boos om en ook verdrietig.
Weggaan is natuurlijk een optie, maar er zijn ook tijden waarin het wel gezellig is. Dat is vaak zo als hij niet te veel aan zijn hoofd heeft, bijvoorbeeld als hij veel vrij is van zijn werk. Dan kan hij het allemaal beter overzien volgens mij en staat hij veel meer open voor contact. Het autistische herken ik er dan ook wel in, al moet je dat ook niet te snel zeggen, want echt autistisch zijn is nog wel even wat anders.
Maar jee, die ongemakkelijke stiltes, die onuitgesproken ergernissen... de sfeer kan echt om te snijden zijn.
Het beste laat ik 'm alleen, maar waarvoor heb ik dan een relatie?

Ely en Eloise

"Mijn man zal nooit een weekendje weg boeken als verrassing maar heeft wel laatst mijn auto sochtends afgetankt en de ramen gekrabd toen hij zag dat ik in een spagaat kwam."
Dat soort dingen doet mijn man ook wel, hij doet ook wel veel in het huishouden. Maar vooral praktisch voor mijn gevoel, "dan is dat maar weer gedaan". Eigenlijk heb ik maar zeer zelden het gevoel dat hij iets speciaal voor mij doet. Meer voor het gezin.

oeps

.... ik was nog niet klaar.
"Ik kan thuiskomen na een dag leuk contact te hebben gehad met collega's of andere mama's op het plein en dan tegen een muur van stilte en stugheid aanlopen. Dit is al jaren zo."
Ja, precies. Nouja, dan is mijn man niet zo erg stug en stil (wel meer dan vroeger, eerder was hij een behoorlijke kletskous maar hij lijkt een beetje uitgepraat). Maar ik heb na zo'n dag wel het idee dat ik zo ongeveer met de hele wereld meer communiceer dan met mijn man. En in het weekend is het vaak een beetje....saai. Hij heeft ook nooit plannen voor het weekend, doet in zijn vrije tijd zelf ook niks interessants.

Oja en Eloise

Wat opmerkelijk, dat jij (Eloise) echt precies hetzelfde omschrijft als wat ook ik ervaar! Inderdaad, thuiskomen van een leuk contact, en dan thuis tegen die zwijgzaamheid en afstand aanlopen. Ik heb tijden gehad dat ik er tegenop zag weer naar huis te moeten.
En jazeker, als hij niet veel aan zijn hoofd heeft, is hij beter te pruimen. Hij werkt al een hele tijd niet bijster hard (reorganisaties e.d., doen al zijn collega's ook) en enorm veel thuis en dan gaat het beter. Hoewel dat alleen zitten dan wel blijft. Maar nu is al een dikke maand zijn busje in reparatie en dat speelt hem parten. In slechte tijden, als hij allerlei dingen aan zijn hoofd heeft, gooit hij me ook voor de voeten dat 'hij alles hier ook alleen moet doen' (wat natuurlijk niet waar is, vaak werk ik zelfs harder dan hij).

Maar dat terugwijken als je hem wilt aanhalen, altijd maar zelf hem moeten aankruipen, altijd initiatief nemen tot aanrakingen, kussen, sex, letterlijk achterover leunen als ik probeer hem op te winden, met de handen achter het hoofd (vroeger was het een enthousiaste minnaar en kwam er meer van zíjn kant): je krijgt het er koud van en je gaat jezelf er een grote aansteller van voelen, een aandachtstrekker, terwijl ik er altijd wel weer van ga tranen als ik om me heen kijk op straat of in gezelschappen en zie hoeveel andere mannen hun vrouw aanraken, hand in hand lopen of gearmd -dan weet je weer dat het echt niet gebruikelijk is zoveel afstand te hebben in je eigen relatie.
En het is ook echt bij periodes. Soms is het er wèl, die wederkerigheid. Maar momenteel niet en dan doet het pijn om samen naar huis te lopen en te beseffen dat de arm die ik even om hem heen sla af en toe, niet terugkomt. Eenzaam voelt het.
En ja, ik heb enkele boeken in huis, onder meer over een Asperger-partner van Maxine Aston en oei, de herkenning is groot.

Ik herken

Heel veel uit je verhaal. Ook mijn man is, als ik heel eerlijk ben, vanaf het begin op zichzelf. Ik kwam uit een relatie waarbij ex en ik allebei voelden dat hier geen toekomst in zit.

Ergens vind ik mezelf een enorme loser.
Na de scheiding naderde ik de dertig, had een enorme kinderwens en een grote angst alleen te zijn.
Dus toen mijn huidige man, toen nog een kennis, mij te kennen gaf mij errug leuk te vinden en daar heel overtuigend in was, liet ik het maar gebeuren. Ik was niet echt verliefd maar voelde me wel erg veilig en thuis bij hem.
Nu 20 jaar later denk ik heel vaak: wat is er nog over? We delen de hypotheek. De kinderen zijn nu 13 en 19, dus over een tijdje zijn zij ook zelfstandig.

Als ik mijn man van een afstandje bekijk, kan ik hem uittekenen achter zijn computer. Al 20 jaar lang. Hij ziet geen klusjes uit zich zelf. Sex of intimintimiteit??? Oei. Dat is wel heel erg lastig voor hem. En als er al iets gebeurt, dan het liefst zonder woorden en vooral supervoorspelbaar.
Praten over gevoelens is een no go.

En dat allemaal omdat ik 20 jaar geleden mijn onderbuikgevoel negeerde. Ik ben er zelf debet aan dat ik hem in mijn leven liet.

Ik ben een loser, te laf om een scheiding aan te vragen, want wat doe ik de kinderen aan. Ik ben al een keer gescheiden. Het zal dus ook wel ergens aan mij liggen.

Hij loopt de hele dag te gapen, nee, niet gamen, echt, gaaaaap, computer te kijken en vooral mij uit te weg te kijken. Nou ben ik ook niet meer de leukste en gezelligste vrouw. Maar na 20 jaar trekken aan een dood paard probeer ik te accepteren dat dit is wat het is. Maar wat doet het pijn wanneer ik andere stellen met elkaar fun zie hebben. Ik voel alleen maar een enorme dikke muur tussen ons. En it takes two to tango. In mijn eentje krijg ik die muur niet omver.

Maar Bertha

waarom ben je dan nog bij hem?

@Moosje

dat zegt ze al: "Ik ben een loser, te laf om een scheiding aan te vragen, want wat doe ik de kinderen aan. Ik ben al een keer gescheiden. Het zal dus ook wel ergens aan mij liggen."

En soms is 'economische afhankelijkheid' een reden om iets uit te zitten, bedenkend dat er ook nog wel leuke dingen zijn

okay

Dat is best verdrietig. Hoewel ik me kan voorstellen dat als er kinderen in het spel zijn, het anders ligt. Aan de andere kant geef je misschien ook geen fijn voorbeeld

Het 'uitzitten' klinkt niet goed. Ik ben dan liever alleen. dat kost me minder energie dan met iemand zijn met wie ik geen contact kan krijgen.

Oeps

Gauw mijn grietje een knuffel geven...