U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ik weet t even niet meer Woede uitbarstingen man
Ik heb een lieve, leuke, sterke man die er veel voor zn gezin is. Leuke vader die veel onderneemt. Goede baan, leidinggevende functie, mooi huis en iedereen gezond.
Meestal leuke sfeer in huis, kids zitten op clubjes, ze doen het goed op school. Ik ben een drukke werkende moeder (30 uur per week) die de kids overal heen brengt, school etc etc.
Perfecte plaatje!
Echter mn man heeft een ongeveer 2 x per jaar mega woede-uitbarstingen. Razernij. Naar mij toe. Alles wat ik doe doe ik verkeerd. En dan komen er ook nieuwe beschuldigen. Dat ik bv erg slecht ben in huishouden (waarvan ik denk, huh? Huis is tip-top). De seks is dan waardeloos en hij vindt het dan eigenlijk allemaal niet leuk meer met mij. Ik maak er een potje van en in het opvoeden ben ik gemakzuchtig. Hij blijft dan bij me voor de kinderen. Hij tiert, gooit met spullen, schreeuw en scheld (oei, de buren). Ik ben een achterlijk mens en kan niet nadenken. Scheld me uit voor kutwijf en moet zich inhouden mij niet aan te vallen. De kleren die ik aan die zijn ooo vreselijk. Hij vindt me lui en ik kan niet communiceren. Vervolgens komt de negeer-fase. Wijst me af door niet bij me te willen liggen en dat duurt paar dagen. Loopt rond met boos gezicht. De kinderen lopen op eieren. Oudste gaat tegen hem in, neemt het op voor mij (zo intens zielig)
Na een paar dagen is er niks meer aan de hand. Heeft hij het nergens meer over. Ik tril nog na en al zn woorden zitten in mn hoofd. Het duurt ook altijd even voordat ik hem weer vertrouw. Dan duurt het weet een maand of 5/6 en dan begint t weer. Altijd weer volgend zelfde patroon. Altijd deze verwensingen en kwetsende woorden. Ik ken ze inmiddels.
De trigger ben ik. Ik ben niet met iets eens en spreek hem daarop aan. Dat knalt dan. Dus ik doe dat zo weinig mogelijk.
Ik neem altijd gelijk een rustgevend middel omdat ik de emoties die ik hierbij voel (totale paniek en ontreddering) niet goed kan verdragen.
Ik hoef geen tips. Maar ik vind t meest erg voor de kinderen. Die moeten dit horen en zien. Ii probeer dan rustig te zijn en na die tijd praat ik er met ze over.
Mijn man zegt dat de kinderen hier last van krijgen vanwege mijn houding tijdens de ruzie. Als ik zeg dat ze vooral zijn geschreeuw en getier eng vinden, zegt ie dat de veroorzaker ben en dat de schuld bij mij ligt.
Is dit herkenbaar?
en wat misschien niet overkomt
is het feit dat ik het ook rot vind voor de man zelf: gefrustreerd zijn, woede opbouwen, de bully uithangen, kinderen die schrikken en later zich wellicht van hem afkeren, een vrouw die stil wordt en op eieren gaat lopen, dat wil je als man toch zelf ook niet?
Ik denk dat voor veel mensen in deze uitspraak opgaat: ´Als een vrouw huilt, is het kleine meisje in haar boos, als een man boos is, huilt het kleine jongetje in hem´.
Ik zou de man gunnen dat hij zelf dat kleine jongetje koestert, niet dat zijn omgeving zijn copingmechanismes in stand houdt door hem uit de wind te gaan houden en als zodanig zijn huilende kleine jongetje nog niet gezien wordt.
En ja ik kan me voorstellen dat het juist zou helpen als de partner in deze voor haar boze kleine meisje op komt en grenzen stelt.
Veel meer dan twee keer per jaar
Het gaat niet om twee keer per jaar. Vrouw45 loopt HET HELE JAAR op eigeren:
> De trigger ben ik. Ik ben niet met iets eens en spreek hem daarop aan. Dat knalt dan. Dus ik doe dat zo weinig mogelijk.
Met twee woedeuitbarstingen per jaar weet man45 voor zichzelf het HELE JAAR door speciale privileges te veroveren: Vrouw45 gaat niet tegen hem in, en spreekt hem niet aan op gedrag.
Woedetrainingen zijn onzin. Nou ja, als Man45 ook twee keer per jaar op staande voet ontslagen wordt vanwege een woedeuitbarsting op het werk, en ook twee keer per jaar in het ziekenhuis of in een politiecel belandt vanwege een woedeuitbarsting in de openbare ruimte, dan zal zo'n training vast een hoop zin hebben. Maar dat is niet wat er aan de hand is. Man45 heeft perfecte controle over zijn woedeuitbarstingen. Hji doet ze alleen thuis, omdat hij weet dat 'ie er mee weg komt (en hij doet het pas sinds hij weet dat 'ie ermee weg komt, dus na het trouwen of kinderen krjigen). Hij doet het, omdat het hem iets oplevert: een disbalans (ongelijkwaardigheid) in de relatie waar hij het hele jaar van profiteert.
Vrouw45: ik durf te wedden dat er veel meer uit balans (ongelijkwaardig) is in jullie relatie dan alleen die twee woedeuitbarstingen per jaar. Lees het boek 'Why does he do that?" van Lundy Bancroft. https://www.docdroid.net/py03/why-does-he-do-that-pdf
ja Syboor
Er lopen trouwens twee kwesties door elkaar in dit draadje. Misschien ging dat ´twee gevallen per jaar´ over een andere situatie.
Maar ik ben het met je eens dat bij woede uitbarstingen de zaak vaak situationeel is: man in kwestie doet het niet tegen baas of broer, want dan krijgt hij weerwerk. Wel tegen vrouw en kinderen en zo is zij het dumpputje van zijn frustraties én blijft een zekere machtsongelijkheid waar hij baat bij heeft in stand.
Ik hoorde eens een verhaal over een echtpaar dat hier ook mee kampte. Op een gegeven moment namen ze een hond, niet in verband hiermee. Maar die hond bleek heel beschermend tegenover de vrouw: elke keer als man ging schreeuwen, nam de hond een dreigende en grommende houding aan jegens hem. En zo leerde hij het af. Wat hij verder met zijn frustraties deed vertelt het verhaal niet.
Ik ben het met je eens: als dit speelt in een relatie is er waarschijnlijk meer aan de hand dan die woede aanvallen. Daarom heeft het imho ook weinig zin ´om hem heen te werken´ door de triggers van de aanvallen van hem weg te houden. Misschien bevestig je dan juist die scheve verhoudingen wel...
en trouwens Syboor
wat een goede link heb je gestuurd. Het is gewoon een heel boek dat online staat! Ik heb even gescand en hier en daar wat gelezen en het lijkt een heel goed boek en leesvoer voor een ieder die hiermee te maken heeft.
tsjor
"Ik snap wel dat iemand die groter is, sterker, en ook nog eens boos wordt, dat een oppervlakkige analyse leidt tot het oordeel dat die persoon de machtige is die zijn eigen wil wil doordrukken."
Ik vraag me af of je het echt snapt. Of je snapt hoe intimiderend dit soort gedrag kan zijn. Niet alleen voor de vrouw (die in jouw optiek niet moet zeuren) maar ook voor de kinderen.
Lees nog eens een post van partners die dit mee hebben gemaakt. Vooral op eieren lopen want anders wordt de ander boos, woedend en dat is echt zo naar. Dat wil je voorkomen
Op eieren lopen
Zie je het voor je? Gefluister in andere kamers, of de keuken. "Doe nu maar niet, dat geeft maar gedoe". "Je weet hoe hij is, waarom doe je het dan tóch?" Of de deur gaat dicht " dan hoort hij/zij ons niet praten ". Of een kind wat liever bij vriendjes gaat spelen, weg uit die beklemmende sfeer.
Assertiviteit
"Ik snap wel dat iemand die groter is, sterker, en ook nog eens boos wordt, dat een oppervlakkige analyse leidt tot het oordeel dat die persoon de machtige is die zijn eigen wil wil doordrukken."
Dit vindt mijn zoon ook heel frustrerend en oneerlijk, dat hij van mij niet mag schreeuwen en vloeken en smijten met spullen als hij zich tekort gedaan voelt. En dat ik daar zo moeilijk over doe. Maar het is geen 'oppervlakkige analyse' dat die persoon zijn wil wil doordrukken. Het is een feit. Mijn zoon trekt álles uit de kast om zijn zin te krijgen vanuit dat gevoel van slachtofferschap. Of het misschien terecht zou zijn dat het oorspronkelijke conflict in zijn voordeel wordt beslecht? Dat zou kunnen. Maar dat betekent niet dat agressie in dat geval géén machtsmisbruik is.
Ik probeer mijn zoon bij te brengen dat hij mede-verantwoordelijk is voor de kwaliteit van het contact en dat we het natuurlijk over 'zijn punt' kunnen hebben, namelijk door de zaak samen van twee kanten te bekijken: die van hem en die van mij. Dat lijkt me zeker aan een volwassen partner een reële vraag.