Ik weet t even niet meer Woede uitbarstingen man

nou nee Flanagan

"Juist als ouders wel die moeilijke jaren ‘uitzingen’ , zodat de kinderen niet te maken hebben meteen gebroken gezin, geven de ouders de kinderen mee een relatie te steunen ipv opgeven."

dat geldt niet als er sprake is van grensoverschrijdend gedrag van de ene ouder en co-dependant faciliterend gedrag van de andere hoor. Dan leer je ze alleen maar dat de ene partij dingen moet pikken en de ander uit zijn pitje mag gaan zonder inlevingsvermogen voor degenen die daardoor gekwetst worden.

Eens met Jutta,

Sommige mensen kunnen reageren zoals ze vroeger zelf opgevoed zijn. Dat is lastig maar op het moment dat het zich voordoet, kunnen die momenten ook anders opgepakt worden, in belang van het gezin; allemaal wat mee bewegen.

PS4 idd op slaapkamer ouders zodat alleen op gezette tijden gespeeld kan worden en de snel opvliegende vader op slechte dagen ook normaal tegen zijn kinderen kan doen.
Ben bijna geneigd te adviseren die sp4 bij de vuilnis te zetten..🤔

De schoenen chaos kan verholpen worden door de aanschaf van een schoenenkast.

Kinderen hebben prima in de gaten wanneer pa en ma niet op één lijn liggen: als ma te snel de kolen uit het vuur haalt, branden de kinderen hun vingers niet.
Wanneer pa klaagt, geef hem dan aan dat hij bij zijn kinderen moet wezen, zodat hij jou niet voor zijn karretje zet. Oftewel; wat afstand nemen en niet naar je toe trekken.

Mark,

Toch zijn er nog wel elementen waar TS en haar gezin verandering in kunnen brengen, voor ze de stekker eruit trekt omdat het schadelijk is voor de kinderen.

Daarnaast

Daarnaast zou het goed zijn eens samen te kijken naar de (al dan niet afgesproken) regels in huis. Je man is blijkbaar een voorstander van regels opleggen ipv afspraken maken, maar dat werkt over het algemeen niet zo goed met pubers. Het zou echt een goed idee zijn als hij zich eens verdiept in pubers, het puberbrein leest of een opvoedcursus gaat volgen. Zijn verwachtingen zijn echt totaal niet realistisch. Dan kan die woede-uitbarsting wel beperkt zijn tot twee keer per jaar, maar de rest van de tijd klinkt hij ook niet als een gezellige vader als ik dit zo lees.

En ga eens samen met de kinderen aan tafel om samen af te spreken wat je van elkaar mag verwachten en wat haalbaar is. Wel of niet yoghurt 's avonds, schoenen opruimen of niet, tijd dat aan huiswerk wordt besteed, wie waar zit aan tafel (!), daar kun je toch compromissen over sluiten die voor iedereen ok zijn.

Dat er gezeurd wordt over bord al dan niet leeg eten doet mij haast van mijn stoel vallen. Zo'n discussie voerde ik al niet eens met een peuter, laat staan met oudere kinderen. Waarom laat hij ze niet gewoon met rust?

Een opmerking als: als de kinderen gewoon doen wat ik wil dan hoef ik ook niet boos te worden is mi echt een rode vlag! Je man moet bij zichzelf te rade gaan waarom hij zo buitensporig boos wordt, ipv de schuld bij de kinderen neer te leggen. Tijd voor therapie of een agressieregulatietraining lijkt me.

En geheel terecht dat jij dan voor je kinderen opkomt. Als je man zo'n onveilige situatie creëert, is het aan jou om je kinderen te beschermen.

ja Flanagan

Ze kan wat doen: grenzen stellen en daar consquenties aan verbinden.

Wat jij voorstelt in #54 is gecultiveerd op eieren lopen om vader niet te ontrieven. Dat is dus co-dependant gedrag. En het zal niet helpen want hij gaat toch uit zijn dak. Omdat zijn zoon yoghurt eet bijvoorbeeld.

Klopt

Wat Mark zegt. Ik deed altijd enorm mijn best om geen steken te laten vallen, maar mijn ex vond altijd wel iets om over te ontploffen.

Onzichtbaar

Ik vraag me af: doet je man pas zo sinds de puberteit van je kinderen, of eerder ook al?

Groeten,

Temet

samen

'Is dat echt zo, dat de Playstation perse in de woonkamer moet staan? Als jouw man zo flipt op het schelden dan zou ik dat ding werkelijk overal willen neerzetten om daar maar vanaf te zijn. '
Of overleg het met hem: wat helpt om het ontspannener te laten zijn?
'Ik heb niet de indruk dat ze er onder lijden ofzo. Ze beloven wel beterschap, halen dan hun schouders op en gaan verder met hun leven.' Misschien de kinderen erbij betrekken? Zijn ze ondertussen ook wel in staat om rekening te houden met elkaar?
'Ik wil ook niet scheiden, geef echt wel om hem en wil mijn kinderen gewoon een jeugd met vader én moeder bieden en een zoveel mogelijke stabiele thuissituatie.' Een stabiele thuissituatie is niet hetzelfde als een blauwe lucht, zonder enig wolkje. Een stabiele thuissituatie betekent ook dat er twee volwassen mensen aan het roer staan die in staat zijn om de golven te doorstaan. Dat betekent dat hij meer aangesproken moet worden op de vraag of zijn manier van omgaan met stress en opvoeden van de kinderen de beste manier is; wat hij kan veranderen; en dat jij je niet alleen maar moet opstellen als degene die eronder lijdt, maar je bewust bent van de stappen en de beslissingen die je neemt en je de vraag moet stellen of dit het beste is wat je kunt en of er geen andere opties zijn.
Niet willen scheiden, omdat je anders je eigen spaargeld moet delen vind ik wel een bijzondere reden. Maar als dat effectief is als argument om naar andere mogelijkheden te zoeken, prima.

Tsjor

Meer informatie over woede

Ik kwam op internet deze informatie tegen
https://www.depsycholoog.nl/woede/
En ik moest gelijk aan dit draadje denken. Ik vind het wel verhelderend.

Mooi artikel

Elledoris, staan veel zinnige en praktische dingen in.

Tsjor

Zeker interessant

Inderdaad een verhelderend artikel in Elledoris’ post. Het is gericht aan degene die hulp zoekt voor zijn/haar eigen probleem met te heftige woede. Misschien eens aan de mannen van TS en Onzichtbaar laten lezen?

Op zich is het natuurlijk positief dat je als partner kunt bijdragen aan oplossingen. Natuurlijk kun je samen kijken naar aanpassingen, ideeen aandragen om de stress van de ander te verminderen en daardoor het welzijn en de sfeer in huis te verbeteren. Maar als dit wordt gezien als de taak en verantwoordelijkheid van de partner bevestigt het juist de rechtmatigheid van de extreme reactie. Dan moet je als ‘vrouw van’ maar beter je best doen. In dat artikel lees je ook dat de eerste en belangrijkste voorwaarde om iets te kunnen doen aan hevige woede de overtuiging en ervaring is dat de persoon zelf er iets aan kan en moet doen. Al het andere is pappen en nathouden. Het kan noodzakelijk zijn omdat het de enige manier is om de veiligheid te bewaren maar gezond en gelijkwaardig is het niet. Er moet veel onder het tapijt worden geveegd. De vrouw moet de wijste zijn, haar kalmte bewaren en zorgen voor een oplossing. De woedende partner claimt juist dat hij de sterke is, weet hoe het moet, gelijk heeft en zijn vrouw of zijn kinderen zijn zwak, slecht. Zij falen, daarom is het logisch dat hij ontploft. Hier moet je dan als vrouw in meegaan terwijl je intussen de hele verantwoordelijkheid op je neemt om de boel niet volkomen te laten ontsporen. Als dit een enkele keer gebeurt, deemoedig wordt toegegeven en hersteld, is dat tot daarentoe. Maar als dit door de woedende partner structureel voor waar wordt gehouden en uitgespeeld heb je toch wel een serieus relatieprobleem, vind ik.

Iets te gemakkelijk

'De woedende partner claimt juist dat hij de sterke is, weet hoe het moet, gelijk heeft en zijn vrouw of zijn kinderen zijn zwak, slecht.'
In een van de verhalen hebben bijvoorbeeld de scheldende kinderen achter hun playstation in feite de macht, beschermd door hun moeder. Hij komt er niet doorheen.
Het artikel ademt juist de geest van: geen eenzijdige, simpele verklaring, ook geen eenzijdige, simpele oplossing dus. Maar wel goede handvatten. Zeker goed om samen eens te lezen.

Tsjor

Mooi artikel

inderdaad. Er is in de situaties hierboven echter vooralsnog één probleem: de persoon met de woede-aanval vindt dat hij geen probleem heeft en wil er dus niets aan doen.
Misschien een idee om dit artikel te laten lezen?

Shosha e.a.

Ja ik had jouw reactie nog niet gelezen voordat ik mijn reactie hierboven gaf. Jij hebt zo gelijk imho.
vooral dit: "Natuurlijk kun je samen kijken naar aanpassingen, ideeen aandragen om de stress van de ander te verminderen en daardoor het welzijn en de sfeer in huis te verbeteren. Maar als dit wordt gezien als de taak en verantwoordelijkheid van de partner bevestigt het juist de rechtmatigheid van de extreme reactie. Dan moet je als ‘vrouw van’ maar beter je best doen. In dat artikel lees je ook dat de eerste en belangrijkste voorwaarde om iets te kunnen doen aan hevige woede de overtuiging en ervaring is dat de persoon zelf er iets aan kan en moet doen. Al het andere is pappen en nathouden"

Daarom blijf ik vinden: als je als partner hiermee te maken hebt moet je juist grenzen stellen en mag je eisen dat de ander hulp zoekt zoals eerst dit artikel lezen en vervolgens een deskundige raadplegen zoals de psycholoog die dit artikel heeft geschreven.

Met al het andere ben je niet alleen aan het pappen en nathouden maar ben je zelf co dependant bezig het buitensporige gedrag van de ander te ondersteunen. Ten koste van jezelf en je kinderen.

Dat is niet je huwelijk opbreken, dat is juist het welzijn van ieder individu binnen het gezin bevorderen ook het welzijn van de explosieve persoon. Het is juist je huwelijk redden.

Maar ik begrijp ook heel goed dat mensen denken in een catch 22 te zitten: hij wil niet veranderen, dus als ik het aankaart, gaat mijn huwelijk stuk. Dan moet ik het maar pikken en eromheen werken.

Ik denk dat je de moed moet hebben om het wel aan te gaan en zo'n artikel als dit kan daarbij enorm helpen. Ik kan me niet voorstellen dat die vaders willen dat de kinderen zich van hem afkeren omdat ze altijd een grote bek en afkeuring van vader konden verwachten.

Miskenning

“In een van de verhalen hebben bijvoorbeeld de scheldende kinderen achter hun playstation in feite de macht, beschermd door hun moeder. Hij komt er niet doorheen.“

Moeder komt er ook niet ‘doorheen’. Zij is het met hem eens wat betreft het gescheld maar beschermt de kinderen tegen zijn ‘oplossingsrichting’. Een alternatieve oplossing draagt hij voor zover wij hier lezen ook niet aan. Dus omdat ze beiden nog geen goede oplossing weten voor de ongewenste situatie en zij ingrijpt als hij in heftige woede uitbarst tegen de kinderen is hij het machteloze slachtoffer? Het is precies deze gedachtengang, dat hij het wel weet, wel kan, ware het niet dat zijn vrouw het hem niet op zijn manier laat oplossen, dat zijn kinderen zijn gezag tarten, die zijn woede voedt. Hij heeft gelijk maar krijgt het niet. Ze zouden voor hem moeten ‘buigen’.

Iedereen is wel eens boos, woest zelfs. Maar als het structurele vormen aanneemt en je erin gaat geloven dat het volkomen terecht is, krijgt het onvermijdelijk narcistische trekjes.

Wat beslist niet wil zeggen overigens dat er geen reeel probleem onder deze kwestie schuilgaat. Ik zou geloof ik knetterdol worden als ik vaak en lang geconfronteerd zou worden met gamende, schreeuwende, scheldende kinderen. Daar zou in mijn huishouden echt heel urgent een oplossing voor gevonden worden. Man zal zijn ‘last’ zo voor het voetlicht moeten brengen dat duidelijk wordt dat andere overwegingen daar niet tegen opwegen: dan bijvoorbeeld toch maar de PS op de slaapkamer en een andere oplossing voor begrenzing, wat hij dan op zich neemt. Het vervelende is: zodra er agressie aan te pas komt, trekt dat alle aandacht naar zich toe en raakt een oplossing alleen maar verder uit beeld. Als je met agressie als machtsmiddel je slagen binnenhaalt, verlies je tegelijkertijd iets veel belangrijkers. Als volwassen man moet dat besef op enig moment toch bij hem indalen.

machtsanalyse

Als je een machtsanalyse maakt waarbij je kijkt naar 'wie bepaalt nu hoe de situatie zo is', dan zij dat het in het voorbeeld van de playstation: de kinderen. Het 'geen oplossing weten' en dus ook maar niets doen van de moeder lijkt heel aardig en lief, maar in feite is het faciliterend en laf en ondersteunend aan de machthebbenden. Daar komt dan geweld tegenover te staan, omdat de ander niet alleen tegenover zijn kinderen, maar ook tegenover zijn partner machteloos is.
Zoals iemand schreef (ik haal de verhalen door elkaar): als hij dan weer eens gezegd heeft wat hij niet accepteert reageren de kinderen braaf en gaan vervolgens weer verder met hun eigen gedrag.
Ik snap wel dat iemand die groter is, sterker, en ook nog eens boos wordt, dat een oppervlakkige analyse leidt tot het oordeel dat die persoon de machtige is die zijn eigen wil wil doordrukken. Maar machtspatronen lopen veel subtieler: Kijk naar wie bepaalt, kijk naar wie faciliteert, kijk naar wie wel of geen verandering kan bewerkstelligen en je ziet dat in dit geval de kinderen de machtigsten zijn.
Dan wordt de vraag ook anders: hoe krijgen wij als ouders onze macht weer terug? Wat willen wij (allebei dus) en hoe willen we dat bereiken? Wat accepteren we wel (accepteren is ook een vorm van macht) en wat niet.

Tsjor

oh oh tsjor

Wat een moeite weer om aan te tonen dat het vooral niet aan vader ligt die uit zijn plaat gaat en een grote bek op zet.

En natuurlijk heb je ook gelijk: waar ouders een evenwichtig samenspel vertonen en een ´front´ vormen, hebben pubers minder de kans hun eigengereidheid uit te acten.
Juist daarom zou vader zijn probleem in moeten zien en wat aan zijn explosieve woede moeten doen. Want dat is het probleem in dit draadje.

Helpt het?

De analyse dat hij het afschuwelijke monster is dat zomaar het lieve leventje van vrouw en kinderen kapot maakt? The beauty's and the beast? Dat leidt direct tot een scheiding.
Een andere bril kan helpen om de situatie anders te bekijken en andere oplossingen te zoeken, die constructiever zijn dan haar tot zielig slachtoffer verklaren en hem tot ellendeling.

Tsjor

Mijn 'bril'

Als ik de situatie door mijn 'bril' bekijk, dan zie ik een stel kinderen dat ten prooi is gevallen aan de commercie en te weinig wordt gecorrigeerd in hun gedrag. Mooi en aardig dat gamen, maar schelden zou uit den boze behoren te zijn. Geeft het niet in de eerste plaats te denken over die spelletjes?

Geen sprake van dat ik ooit zou toestaan dat 'creatieve' geldwolven een wig drijven tussen mij en mijn naasten!

Rode krullenbol

Mooie analyse

Zoals jij het beschrijft Tsjor, dat is heel erg in de richting zoals ik het bedoelde. Wanneer moeder de kinderen de hand boven het hoofd houdt in een situatie waar de vader onder lijdt, dan voelt vader zich buitengesloten en niet meer serieus genomen in zijn eigen gezin. Hij is goed om het gezin financieel te onderhouden ( daarom twijfelt de vrouw over scheiden) maar heeft eigenlijk niets meer te zeggen. Hij staat machteloos. En precies dat kan die enorme woede uitlokken. Niet goed te praten, maar wel om te buigen tot een situatie waarin ook vader zijn rol weer kan oppakken. Samen de regels stellen, en elkaar niet afvallen waar de kinderen bij zijn. Elkaar laten weten wanneer het je teveel wordt, en elkaar dan helpen. Vader zou wel moeten leren aanvoelen wanneer hij " overloopt" en dit moeten communiceren met moeder. Ik denk zeker dat hij dat kan leren wanneer hij een stukje regie terug krijgt.

wat een flauwekul

`De analyse dat hij het afschuwelijke monster is dat zomaar het lieve leventje van vrouw en kinderen kapot maakt?´

Wat een baarlijke flauwekul zeg, dat zegt niemand. Het gaat om een man met een probleem. Niet een slecht mens, dat hoor je niemand zeggen. Prachtig beschreven in bovenstaand artikel. Hij kan geholpen worden en daarmee zijn kinderen zijn vrouw en zijn huwelijk als hij slechts een millimetertje toe zou willen geven.

Alleen is die oplossing te ver weg of te zielig voor hem dus er moet co dependant gepamperd worden door vrouw en kinderen. En juist dat helpt huwelijken om zeep.

Jutta maakt het helemaal bont
`Hij is goed om het gezin financieel te onderhouden ( daarom twijfelt de vrouw over scheiden) maar heeft eigenlijk niets meer te zeggen` Hoe kom je daar bij in vredesnaam? Zowel ts als onzichtbaar zeggen hun man een leuke man en een leuke vader te vinden maar alleen met het woede probleem te zitten.
Jij doet daar aannames over Jutta: hij heeft niets meer te zeggen. En op die aanname baseer je dan de conclusie dat hij daarom zo boos wordt.

Er zijn mensen in de wereld die niet niet boos kunt maken omdat ze al boos zijn. Misschien zijn deze mannen zo. Ze zijn niet slecht, ze hebben een probleem. Althans, dat zou de psycholoog uit het artikel zeggen.
Zijzelf niet, zijzelf vinden dat de rest een probleem heeft.
En zij schreeuwen er wel overheen, over hun vrouw, hun kinderen en hun eigen gevoel.

Boos?

Mark, je lijkt zelf wel zo'n boze man. Laten we eens aan onzichtbaar vragen of ze iets aan onze reacties heeft. Anders kunnen we er beter mee ophouden.

jutta

Je doet weer een aanname zonder ergens inhoudelijk op in te gaan.

Mark

' Het gaat om een man met een probleem.' Nou nee, het gaat om een vrouw met een probleem.

Tsjor

echt tsjor?

Heb je het artikel wel gelezen?
Maar je hebt gelijk hoor, hij heeft geen probleem. Dat vindt hij zelf ook. Jammer dat zijn omgeving, zijn vrouw en kinderen het wel zo ervaren.