Ik vind zo weinig aansluiting bij anderen

Zo herkenbaar!

De reactie die ik hier lees zijn al aardig gedateerd en ik hoop dan ook dat het nog steeds een onderwerp is wat speelt en waarop mensen zullen reageren.

Ik ben erg onzeker, heb van vroeger uit niet echt een stabiele en liefdevolle basis gehad. Werd vaak gepest, buitengesloten en uitgelachen. Een stille Willy zeg maar.

Ik vermoed dat door onzeker overkomen en niet altijd een handig overkomen / houding, mensen van me afstoot. Ik ben een rustig, op me zelf, serieus type. Ik kan me voorstellen dat mensen me vanaf een afstand gezien stuurs, chacherijnig (arrogant) vinden overkomen.

Door alles wat ik in het verleden heb meegemaakt durf ik me bij gelegenheden niet altijd open op te stellen.

Ik heb nu een goed leventje opgebouwd met man en kinderen. Dit voelt veilig en vertrouwd.

Ik heb een baan, maar wordt vooral getolereerd, dit voelt pijnlijk. Vanaf de buitenkant lijkt het alsof ik me daar prima overheen weet te zetten.

Wat ik mis in het leven is een vriendin, een gelijkgestemde. Serieus, aardig. Maar waar ontmoet je die?

Hoop wat terug te lezen en mogelijk gelijkgestemden te kunnen ontmoeten.

ik heb zo'n vriendin

die erg onzeker is en afstandelijk. Zij heeft behalve mij nog een soort van vriendin, meer niet, volgens mij. Ik zie dit draadje nu pas; ik denk dat Vreemde Eend zomaar die vriendin zou kunnen zijn. Soms is het contact minder en dan bel ik maar weer eens. Ook zij durft zelf niet te bellen omdat ze bang is zichzelf op te dringen... en het is ook wel eens voorgekomen dat we een tijdje geen contact hadden omdat zij een terloopse uitspraak verkeerd had opgevat, een beetje zoals Vreemde Eend de opmerking over kleding op een negatieve manier op zichzelf betrok. Zo doet die vriendin van mij ook vaak. Dat is zo jammer, want vaak weet ik al niet eens meer waar het over ging en dan heeft zij er een hele tijd mee gezeten!

En alhoewel ik zelf wel aardig wat vriendinnen heb, word ik daar dan soms ook onzeker van (ben ik wel aardig genoeg? Ben ik te direct/te aanwezig geweest?). Wel herkenbaar dus, maar vanuit een ander standpunt! Alhoewel ik zeker niet standaard ben en toch ook wel 'een beetje vreemd' :-)

'vrouw'

wat goed verwoord over jezelf. Een heleboel herken ik.
En mensen die tegen mij zeggen dat ik zus-en-zo overkom, terwijl ik zelf binnenin behoorlijk onzeker ben.
Nu ik in overgang kom, merk ik wel dat ik bepaalde opmerkingen van me af kan laten glijden, maar naar mijn zin nog niet genoeg...
Je zoekt gelijkgestemden, in mij heb je er een gevonden

Ook gelijkgestemde

Ik had 'vroeger' als kind ook altijd maar weinig echte vrienden, deed vooral mee om het meedoen zeg maar, en werd naar mijn gevoel dan ook 'getolereerd'. Ik heb ook helemaal geen contacten meer uit die tijd (alleen een paar op facebook). Nog steeds heb ik geen vrienden, wel veel goede kennissen. En ik heb twee fantastische puberzoons, een leuke hobby, ik doe bestuurswerk, en ik heb een goede baan (4 dagen/week). En ik heb helaas een man die aan de drank is, en vorig jaar zijn contract is kwijtgeraakt... zie mijn andere draadjes hierover. Op mijn werk heb ik goed contact met de directe collega's, maar het blijven alleen collega's en zijn nog nooit vrienden geworden, terwijl ik sommige toch al heel lang ken. Ik ben inmiddels 50, maar nog niet in de overgang. Ik heb langzaamaan een dikke huid ontwikkeld vooral waar het het (drankgerelateerd) gedrag van mijn man aangaat, maar de maat is vol. Ik ga hem binnenkort vertellen dat ik wil scheiden. Nu nog even niet, eerst mijn operatie komende vrijdag.

Waar ik het vooral merk dat ik onzeker ben is bij het oppakken van nieuwe dingen, het 'erop af stappen' is voor mij nooit vanzelfsprekend geweest, en nog steeds niet. Terwijl veel mensen mij zien als heel vasthoudend en capabel, is juist het beginnen voor mij altijd moeilijk. Ook op feestjes en bijeenkomsten zal ik niet snel zelf contact zoeken met (groepen) onbekenden, maar altijd aansluiten bij groepjes bekenden. Tenzij bijna iedereen elkaar niet kent, dan heb ik er weer geen probleem mee.

Fijn om deze reacties te lezen

@mijk, zojuist Tedtalk gezien. Een aanrader. Wat me raakte was het gegeven wanneer je jezelf afsluit voor de negatieve emoties, je ook de positieve emoties/ gemoedstoestand blokkeerd. zoals je terecht in je reactie schrijft is het van belang om je open te stellen en je hierdoor kwetsbaar opstellen. Ik probeer me erg open te stellen, maar heb vaak de deksel op mijn neus gekregen. Ik stel mezelf vaak de vraag of mensen wel betrouwbaar en te vertrouwen zijn. Dan neem ik van een afstandje een kijkje in mijn directe omgeving, mijn man en kinderen, en denk ik bij hen voel ik me veilig en goed. Mijn conclusie tot dusver ja er zijn betrouwbare mensen die te vertrouwen zijn en ja er zijn ook mensen die dat niet zijn. Hierop zet ik overigens al direct mijn voelsprieten op uit. Wat mogelijk een tegenwerking kan zijn in het ontmoeten van mensen doordat er direct een onzichtbare blokkade aanwezig is. Voor sommige zal deze blokkade mogelijk zichtbaar zijn en een rede tot afstand nemen zijn.

Ik wordt vaak beoordeeld op mijn uiterlijk. Ik zie er een heel stuk jonger uit dan ik ben. Dit resulteerd zich in het gegeven dat ik soms een schrikreactie bij mensen zie, wat bij mij direct onzekerheid oproept. Dit zal zichtbaar zijn in het contact. Ik maak wel eens mee dat men denkt dat ik een tienermoeder ben, terwijl ik de 40 inmiddels gepasseerd ben. Ik probeer me erover heen te zetten en steeds te bedenken " schijt" te hebben aan wat anderen vinden. Echter vreemde blikken / reacties doen toch echt pijn. En geeft me een knauw in mijn gedachtegang ; " ben ik een freak "......Vervolgens kijk ik in de spiegel en denk, ik ben goed zoals ik ben ondanks mijn " babyface".
Ik zou me minder negatief willen laten raken, maar weet niet altijd hoe dit aan te pakken.

Bijzonder (o.t.)

Ik kan me niet anders voorstellen dan dat het een pré is als je er als 40+'er uitziet als twintiger. Hoe kun je daar nu onzeker van worden?
Aansluiting vinden zit niet in je uiterlijk. Het gaat om wat je uitstraalt naar anderen en interesse die je in anderen toont. Plus dat het nogal wat energie vergt om die contacten te onderhouden. En anderen zitten vaak niet te wachten op mensen die veel energie vergen, dus uithuilen (bijv.) kan wel bij vrienden die je al langer hebt en die je ook in je toptijd kenden.
Disclaimer: ik heb geen vrienden, dus ik heb er eigenlijk ook niet echt verstand van ;-)

Nee hoor zo'n pré is dat niet. Mensen van 40- schrikken zich rot als je moet zeggen dat je 50+ bent! (in mijn geval dan)

Maar ik herken die situatie wel van deze TS en anderen. Ben zelf niet verlegen en had vroeger genoeg vrienden en vriendinnen, maar tegenwoordig is het akelig stil.
Onze gezamenlijke vrienden wonen allemaal meer dan 100km van ons vandaan (we zijn een paar x verhuisd). School/clubjes/vrijwilligerswerk/werk hebben de afgelopen jaren niet de kennissenkring gebracht die ik hoopte. Vroeger ging dat anders naar mijn idee. Dan had ik zó aanspraak. Tegenwoordig lijkt het me niet meer te lukken. Mensen zijn wel vriendelijk of zo. Maar meer dan dat wordt het niet. Ik vind het best belangrijk om een of twee vriendinnen in de buurt te hebben om af en toe es te gaan kletsen, koffie te drinken, iets te gaan doen. Maar ik heb geen idee hoe je zoiets aanpakt eigenlijk.

Plek in real life om gelijkgestemden te leren kennen

@ Katnis, om als tienermoeder benaderd te worden ervaar ik als volwassen vrouw als heel vervelend. Veel bemoeienis en niet altijd serieus genomen worden omdat anderen niet direct in de gaten hebben dat zij met een volwassene te maken hebben. Wanneer ik met anderen in gesprek zit, denkt men of erg intelligent voor d'r leeftijd of krijgen in de gaten dat ik geen kind meer kan zijn. Wanneer men denkt een intelligent kind voor zich te hebben buit ik dit natuurlijk wel uit ( en kan ik er inwendig ook wel om lachen op zo'n moment).

Ik lees op het forum veel berichten en vraag me af hoe e.i hier terecht komt. Ik heb bijvoorbeeld gegoogeld op weinig aansluiting vinden op een moment dat ik slecht in mijn vel zat. Mijn gezondheid laat me op dit moment in de steek en merk dan hoe fijn het zou zijn wanneer je een telefoontje, appje, sms of kaartje zou krijgen. Niet om uit te huilen of zielige verhalen te vertellen, maar even een moment dat je weet dat er iemand is die aan je denkt. Of om iets voor iemand te doen zodat je voelt dat je er toe doet ( in een wederkerige vriendschapsrelatie).

Als er meerdere mensen in een zelfde situatie zitten dan zou je zeggen dat je elkaar ergens tegen moet kunnen komen. Helaas en toch ook wel gelukkig dragen we geen kaartje met "ik vind het moeilijk aansluiting te vinden".
Is er een reallife plek waar gelijkgestemden in deze categorie elkaar kunnen ontmoeten om vriendschap te kunnen sluiten? Ik heb wel eens gekeken naar sites waar je vriendinnen kunt vinden en elkaar in reallife kunt ontmoeten. Dit zijn naast betaalsites ook sites waar iedereen op kan zitten. Wanneer ik weet dat het een gelijkgestemde is, durf ik makkelijker het contact te leggen. Omdat je het daar dan open over kunt hebben zonder de schijn op te moeten houden. Tenminste zo voelt dat voor mij.

…kan het….

Lieve vreemde eend,

Een aantal opmerkingen van jou triggerden mij omdat ik momenteel met mijn zoontje in een traject zit:

Je zegt o.a.:

- Ik heb nooit veel vriendinnen gehad, en ben altijd wel graag op mezelf

- Om te beginnen werd ik in mijn jeugd al buitengesloten (gepest) omdat ik raar was.

- Ik vind het ook lastig concentreren met mensen om me heen. Ben erg snel,afgeleid.

- Bovendien durf ik ook niet te vaak contact te zoeken met deze mensen, want ik ben ook een keer afgewezen als zijnde te opdringerig.

Excuus dat ik zo direct ben, maar zou het kunnen dat je ADHD hebt? Ik zeg dt met de nadruk op 'Zou' he, niet dat je het hebt. Kijk maar eens op internet naar de kenmerken. Heel veel van wat je zegt zie ik daar ook terug. Ik ben er momenteel ook erg mee bezig omdat ik er ook veel van mezelf in terug zie. Best wel een eye-opener.

En bovenal: je bent niet raar, alleen anders zoals velen. Iedereen is uniek met zijn zwakke, maar ook sterke punten. Haal jezelf niet naar beneden (doet mijn zoon ook) en let minder op 'hoe anderen mogelijk over je denken'.

vrouw

"Is er een reallife plek waar gelijkgestemden in deze categorie elkaar kunnen ontmoeten om vriendschap te kunnen sluiten? Ik heb wel eens gekeken naar sites waar je vriendinnen kunt vinden en elkaar in reallife kunt ontmoeten. Dit zijn naast betaalsites ook sites waar iedereen op kan zitten. Wanneer ik weet dat het een gelijkgestemde is, durf ik makkelijker het contact te leggen. Omdat je het daar dan open over kunt hebben zonder de schijn op te moeten houden. Tenminste zo voelt dat voor mij."

Gelijkgestemden, in de zin van mensen die het óók moeilijk vinden om contact te maken met anderen? Hmmm.... organiseren gemeenten vaak niet onder de noemer welzijnswerk theekransjes om mensen met elkaar in contact te brengen? Ik neem aan dat daar mensen op af komen die echt op zoek zijn naar vriendschap en daar een beetje mee geholpen moeten worden. Of gaat je dat te ver, misschien? Ben je in de gelegenheid om iets in de avond te doen aan hobby's/sport/vrijwilligerswerk buiten de deur? Ik zou toch zeggen dat het op die manier echt moet lukken om leuke contacten op te bouwen. Gewoon volhouden en blijven proberen. En als de groep niet wat voor je is, door naar de volgende activiteit. Wat je zegt, er zijn genoeg anderen met hetzelfde probleem, maar als je thuis blijft zitten gebeurt er sowieso niks, wie niet waagt die niet wint. Zo is het echt. Nu maak ik wel altijd makkelijk contact, maar tref ik niet overal leuke mensen, of mensen die ik leuk vind in elk geval. Is niet erg, ergens anders zijn ze wel. Grappig is wel dat ik steeds beter ben geworden in het ontdekken wat ik zelf echt leuk vind en dan komen de contacten ook vanzelf.

Misschien zit daar ook een deel van het probleem: weet je zelf wel wat je leuk vindt, wie je bent en waar je van houdt?

Crea Bea

Dank voor je meedenken hierin. Ik ben zelf maatschappelijk werker en aansluiten bij maatjes projecten ed. is dan ook geen optie. Ik zou dan tussen mijn cliënten terecht komen.
Verder heb ik het idee, ook al zijn je bedoelingen goed, dat je niet begrijpt wat het is om steeds afgewezen te worden. Ondanks deelname aan allerlei activiteiten. Ik ben mij zeker ervan bewust dat er ook echte iets bij mij zal zijn. En ik ben er niet achter wat dit is, ook na navraag bij anderen.

Vrouw

Hm... sorry Vrouw, dan hoop ik dat mijn bericht (inderdaad goed bedoeld) niet bot is overgekomen.

Misschien begrijp ik je inderdaad niet (maar wat vreselijk moet het zijn), maar weet je zeker dat je echt altijd wordt afgewezen, of dat je dat voornamelijk zelf zo ervaart? Van bekenden die zelf slecht in hun vel zitten (of zaten) weet ik dat ze alles negatief op zichzelf betrekken. "Ze doen nu wel aardig tegen me, maar dat is vast omdat ze iets van me willen hebben", of bij voorbaat denken dat men toch tegen je wil praten. Dat soort dingen. Heb je niet een heel negatief zelfbeeld, heb je al eens psychologische hulp ervoor gehad? Het lijkt me dat je hier echt heel ongelukkig door kunt zijn.

En wat betreft hoe je eruit ziet: ik weet natuurlijk niet hoe je je kleed en je haar hebt enzo, dus misschien slaat deze suggestie nergens op. Zou het helpen als je je wat meer passend bij je leeftijd (of iets ouder) kleedt en je haar ook zo doet zodat je zeker niet als een tiener overkomt?

Open blijven staan voor ontmoetingen

Ik doe mijn best om me open te stellen en heb inmiddels weer activiteiten gepland.

Mijn intentie bij het plaatsen van mijn reacties op deze site was vooral om een nieuw iets te creëren om gelijkgestemden te leren kennen. Ik had bedacht, wat mogelijk belachelijk overkomt, om met gelijkgestemden af te spreken op een neutrale plek met bijv. een witte roos als herkenning. Zodat deelnemers van elkaar weten dat elk van hen het lastig vind om anderen te ontmoeten en aansluiting te vinden.

Nog eendje

Ook ik werd in mijn jeugd gepest en ik herken het meedoen om het meedoen. Inmiddels ben ik er overheen, dat mag ook wel want ik ben de vijftig gepasseerd. Een klein beetje onzeker ben ik nog wel maar dat zijn veel mensen, zelfs een vriend die heel zeker en joviaal overkomt, heeft me eens opgebiecht dat hij diep in zijn hart verlegen is. Wat afstotend kan werken op je medemens, is dat je te veel met jezelf bezig bent in de zin van "hoe kom ik over" en dergelijke. Als ik dit bij iemand merk, vind ik dat altijd een beetje beklemmend, ik weet dan vaak niet goed wat ik moet zeggen, iets waar ik bij zelfverzekerder mensen geen last van heb. Vergeet je ego nou eens en richt je op die ander. Mensen vinden het altijd heerlijk om erop los te mogen kletsen. Stel belangstellende vragen en luister naar het antwoord. Als je echt luistert, schiet je altijd wel iets aardigs te binnen om daarop terug te zeggen. Ik moet zeggen dat het angstige, gepeste kind ook is verdwenen omdat ik later in mijn leven veel positieve reacties op mijn persoonlijkheid heb gekregen.

Wat uiterlijk betreft: mainstream is hip/elegant, een tikje sexy, hakje, misschien beetje oogschaduw, lipglossje. Maar er zijn ook mensen (en zelfs mannen) die hoge hakken belachelijke onzin vinden en make-up lelijk vinden. Waarmee ik wil zeggen: over smaak valt te twisten dus je moet je niet zo druk maken over je uiterlijk, ik neem aan dat je er niet uitziet als Ipie van Koefnoen. En zelfs al zou dat zo zijn, dan ben je nog geen vreemde eend in de bijt want het is een typetje dus dat betekent dat meer mensen zich zo kleden.

Je kunt je ook verzoenen met je "vreemdheid". Wat kan jou het schelen dat je niet veel vriendinnen hebt? Niemand heeft veel echte vrienden, de meeste zijn kennissen. Is het niet zo dat je aan een norm probeert te voldoen? Neem nou kleren kopen. Er is een tijd geweest dat ik het een beetje genant vond dat ik altijd in mijn eentje kleren kocht, hoorde dat niet samen met een vriendin? Was ik niet een beetje sneu? Maar eigenlijk vind ik gezellig samen shoppen helemaal niet zo leuk. Dat gewacht op elkaar, het schiet niet op. Misschien ben ik wel een einzelgänger geworden omdat ik me in mijn jeugd noodgedwongen alleen moest zien te vermaken. Het zij zo, het heeft het voordeel dat ik er erg onafhankelijk van ben geworden.

Hoe erg is het?

Ik ken wel wat mensen die ik zou kunnen bellen om iets te gaan doen of op de koffie te gaan. Dat durf ik ook wel en ze zouden het waarschijnlijk ook nog leuk vinden. En toch doe ik het niet, dan zit ik toch liever alleen thuis of met kinderen of vriend.
Is dat heel erg? Waarschijnlijk zou ik het wel doen als ik geen partner had, en dus meer tijd voor mezelf zonder kinderen.

genant?

brunette

Vaak zitten dingen inderdaad slechts in je eigen hoofd.

Ik heb voldoende sociale contacten, maar winkelen en shoppen doe ik het liefst helemaal alleen. En ik heb werkelijk nog nooit gedacht dat iemand daar iets (vreemds) van zou kunnen vinden.

precies

alleen winkelen gaat veel efficiënter. Als ik met een vriendin de stad in ga kijken we eigenlijk alleen naar leuke prulletjes en zitten we op een terrasje. Maar serieus kleding winkelen, nee. En met zijn tweeën op weg naar de stad in het ov is ook wel gezellig, maar in je eentje met een boekje erbij ook!

alleen winkelen

is helemaal niet raar. Het niet hebben van een vriendin betekent niet dat je niet kunt winkelen! Ik vind alleen winkelen prima. Daar gaat het niet om. Ook toen ik nog veel vriendinnen had, ging ik altijd alleen.
Zonder vriendin(nen) mis ik dat je niet een middag/avond even gezellig kan 'geiten'. Samen iets doen. Dingen uitwisselen. Een andere mening horen. Dat soort dingen. Tenminste, voor mij geldt dat zo.

In dit draadje wordt gefocust op 'vreemd' of verlegen zijn waardoor je geen contact zou kunnen maken. Zelf ben ik nogal doorsnee en ook niet verlegen. Ik kom gewoon niet vaak mensen tegen met wie ik een klik heb. En als ik mensen ontmoet waarbij die klik er wel is, weet ik eigenlijk niet goed hoe ik dat dan moet uitbouwen tot een mogelijke vriendschap. Bijv. bij sport dochter: bij het ophalen tref ik een moeder en sta daar even gezellig mee te praten. Leuk mens. Maar een volgende keer is ze er bijv niet. Of mijn man haalt. Of dochter zit in een vroegere/latere shift. Ik ken haar dus eigenlijk niet en en ze woont ook niet in de buurt (sport is buiten het dorp en zij komt ook van een ander dorp).

zo'n moeder

die je alleen ziet bij de sport van je kinderen, zie je dan net te weinig denk ik. Ik zou dan toch proberen een klik te vinden bij een activiteit waarbij je elkaar beter leert kennen. Een georganiseerde reis/meerdaagse cursus of iets dergelijks, daar houden mensen vaak nog wel leuke contacten aan over.

Of toch een ouder maar dan van school die je vaker tegenkomt: een paar keer in de week op het schoolplein en evt. speelafspraakjes, waarmee je makkelijk een keer thee kunt gaan drinken. Of zo iemand die je óveral tegenkomt, op het schoolplein, bij de fitness, in de supermarkt......

ffzondernick

Als je zo weinig een klik met iemand voelt, denk ik dat je voortvarender te werk moet gaan. Dan moet je juist focussen op zo'n moeder van de sport. Zorg dat je elkaar vaker ziet, dan kun je alsnog kijken hoe het zich ontwikkelt. (dus zorg in het gesprek voor een goede reden af te spreken, of speel gewoon open kaart? Wat een gezellig gesprek, zou dit wel willen voortzetten, koffie een keer?

Shoppen

Dat bedoel ik nou, dat ik me vroeger druk maakte over iets waarvan jullie nu bevestigen dat het helemaal niet gek is. Ook ik heb genoeg sociale contacten om er samen op uit te trekken als ik dat per se zou willen.

Eenzaamheid en faalangst

Ik las vandaag dat eenzaamheid vaak veroorzaakt wordt door faalangst. Ik ga maar niet op die cursus of dat koor, want... En dat herken ik wel. Smoesjes verzinnen of echt tegenzin voelen om aan iets nieuws te beginnen, omdat je toch geen talent hebt of ergens handig in bent. Daar blijft je wereldje wel kleiner door.

Ik voel me momenteel best in mijn hum thuis op de bank met man en de honden om ons heen. Of het verstandig is, is een ander verhaal. Ďat zit me weleens een beetje dwars.

Zo herkenbaar...

@Vrouw: Ik herken zo veel in jouw berichten! Ik ben ook al mijn hele leven jonger geschat. Laatst vroeg iemand hoe oud ik dan was, omdat ik kinderen in de puberleeftijd zou hebben?! Vervolgens vul ik dan zelf in dat ze vervolgens vinden dat ik er niet alleen niet uitzie als een veertiger... ik gedráág me ook niet als een veertiger. Want die zouden namelijk wel wat zekerder zijn van zichzelf, als je af gaat op het aantal jaren aan extra levenservaring... In mijn geval geldt dat niet. Sterker, ik verbaas me over de doortastendheid van sommige (veel jongere) collega's. Ik ben verlegen en timide en val als vanzelfsprekend in een volgzame rol... wat zeker een nadeel is als je wat betreft je leeftijd wat meer capaciteiten krijgt toegedicht. Het maakt me ook onzeker nu ik net in een nieuwe baan ben begonnen.

Het blijven hangen in je comfortzone is voor veel onzekere mensen een valkuil. Ik ben onlangs in een nieuwe baan begonnen. Noodgedwongen vanwege ontslag, wat op zich niet slecht voor me was, want anders was ik daar nooit weggegaan... en ook ik zat in een situatie van 'getolereerd worden', dat voelt inderdaad niet fijn, minderwaardig soms... en andere keren pep je jezelf op met de gedachte dat je blij mag zijn dat je een baan hebt, maar tóch! Ik vind het ontzettend moeilijk om mezelf neer te zetten in deze nieuwe baan en het kost me veel energie om iets op te bouwen met collega's, hoe oppervlakkig ook. Ik vraag me af of ik oprecht overkom, of dat ik vooral leuk gevonden wil worden... want ergens heb ik ook wel dat wat jij hebt Kaaskopje, je het allerprettigst voelen in de nabijheid van je gezin. Als ik terugkijk sus ik mezelf al m'n hele leven zo: 'Ach, straks ga ik weer lekker naar huis... wat kan mij het schelen dat ik er niet bij hoor...'.

Fijn die herkenbaarheid

@Leanne, fijn om te weten dat ik niet alleen met dit probleem te maken heb. Wanneer ik Google op jonger uiterlijk, dan stuit ik vaak op verhalen van mensen die een stuk jonger zijn. Ik vind het prettig om verhalen te lezen van iemand van mijn eigen leeftijd. Ik merk, en weet niet of jij dit misschien ook herkent, dat naarmate ik ouder wordt ik juist meer last heb van het feit dat anderen me jonger schatten. Het geeft me een minderwaardigheidsgevoel. Vanuit de theorie weet ik best wel dat ik maar daar boven zou moeten zetten, het zegt nl. meer over de ander dan dat het over mij zegt. Maar door het totaal plaatje ( weinig mensen om op terug te vallen, verlegen, onzeker) maakt dat het behoorlijk hard binnenkomt en ik niet goed genoeg ben voor anderen. En stel ik mezelf de vraag vind ik mezelf wel goed genoeg? Ik antwoord dan met ja, echter klopt dit niet als ik kijk naar de mate van beïnvloeding door anderen / situaties op mijn welbevinden. Ik wil heel graag uit deze cirkel, maar weet niet zo goed hoe.

@kaaskop, ook ik denk vaak wat heerlijk om met mijn man en kinderen te zijn. Zij zorgen ervoor dat ik me goed voel, blij en gelukkig ben. Al het andere kan me dan gestolen worden. Waarvan ik me ook bewust ben dat het verstandiger is het gelukkig zijn niet van anderen af te laten hangen. Wanneer zij weg zouden vallen, dan heb ik waarschijnlijk niemand. Die gedachte doet me pijn.

Om niet alleen in het denken te zitten, wil ik iets gaan ondernemen om de cirkel te gaan doorbreken. Ik ben via Google terecht gekomen op de site van de vereniging voor verlegen mensen. Ik vind dit spannend, echter wil ik ook graag uit die visieuse cirkel zien te komen waar ik zo ongelukkig van word ( ik kan hele dagen bezig zijn met de mening van anderen, ik word daar zelf inmiddels depressief van). Ik lees theorieën over communicatiestijlen en bedenk dan dat ik een veilige oefenplek nodig heb om er in de praktijk mee aan de slag te gaan.

Vrouw maak van

je zwakte een sterkte. (Hoewel ik me serieus niet kan voorstellen dat er jonger uit zien een zwakte is, maar goed..)
Jij vindt het iig niet fijn. Buig dat om, omarm het, het is iets van jou, buit het uit.
Bijna iedereen wordt afgewezen. Bijna niemand wordt door iedereen fantastisch gevonden. Ik denk echt dat je geen problemen hebt met anderen, maar echt met jezelf. Je bent gefocused op de afwijzingen. Een succesvol iemand is blind voor de afwijzingen, ziet ze niet eens. Maar ze zijn er net zo goed.