U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ik heb geen contact met mijn ouders meer
Ik ben moeder van twee puber-dochters en heb een fijne relatie met hun vader.
Na een ingewikkelde jeugd en vele depressies heb ik onlangs het contact met mijn ouders verbroken. Ik was als kind niet zo geliefd, en ik dacht altijd dat ik gewoon erg stom was. Mijn grote zus was een engel, en werd (en wordt) op handen gedragen. Ook zij vond mij maar vervelend. Dat heeft me erg onzeker gemaakt, en ik ben altijd bang om afgewezen te worden. Ook heb ik tot voor kort altijd geprobeerd een leuke dochter voor mijn ouders te zijn, maar kreeg daar niks voor terug. Dat besef ik achteraf (ook met hulp) pas.
Ik ben daarnaast ook gepest op de basisschool, en kreeg daarvan zelf de schuld. Dat was volgens mijn moeder normaal in die tijd.
Sinds mijn pubertijd ben ik erg somber. Maar toen ik nog thuis woonde werd dat afgedaan als aanstellerij. Nu heb ik al heel wat psychologische hulp gehad. Het gaat op zich ook wel beter omdat ik alles beter snap.
Onlangs had is mijn schoonmoeder na een ziekbed van een ruim jaar overleden. Dat was een zeer heftige tijd, waardoor ik minder tijd had voor mijn eigen ouders. Ik merkte dat mijn moeder jaloers was op de aandacht die mijn schoonmoeder kreeg en dat vond ik echt de doorslag geven.
Op de begrafenis (waar ze alleen op het condoleren wilde komen) wilde ze vooral klagen over hoe weinig tijd ik voor haar had gehad en wanneer ik nou eens langs kwam.
Steeds meer was ik van slag als ik met mijn moeder contact had gehad. Mijn vader heb ik al sinds mijn pubertijd geen normaal contact meer mee (hij vindt me denk ik verschrikkelijk en gaat mee omdat het zo hoort). Dus ik wil ze niet meer zien.
Ik merkte in eerste instantie vooral opluchting. De psycholoog waar ik een paar sessies heb gehad over deze kwestie vond dat ik er goed aan had gedaan om het contact voor nu in ieder geval te stoppen. Inmiddels weer gestopt, want ik kreeg geen vergoeding meer en het werd te duur.
Met mijn zus lukt het niet om een normaal gesprek te voeren hierover. Iedereen (moeder vader en zus) is woedend op me.
Wie moet er nu voor mijn ouders zorgen (ze zijn al 70+ en niet meer heel gezond)? Dat vraagt mijn zus me dan. Mijn zus woont te ver. Ik woon (helaas) vlakbij.
Mijn dochters mogen wat mij betreft nog wel gewoon hun opa en oma bezoeken. Dat is inmiddels een keer gebeurd, mar meer om te voorkomen dat ze bij ons op de stoep zouden staan. Een dochter was jarig namelijk.
Wat ik precies wil met dit bericht weet ik niet zo goed. Mijn hart luchten? Ervaring en van anderen lezen?
Mijn angst is ook om dezelfde fouten te maken als mijn ouders. Hoe voorkom ik dat?
veel herkenbaars hier
alhoewel het bij mij niet zo erg is als bij jou, Saturnus. Van mijn ouders weet ik zeker dat ze vroeger goede bedoelingen hadden, niet doorhadden dat ze dingen verkeerd deden. Weet jij zeker dat je ouders het slecht met je voor hebben? Of zijn ze (hoe lullig ook) ontzettend onhandig in de opvoeding en sociale omgang?
Ik mocht bijvoorbeeld met heel veel kinderen niet afspreken, of het werd mij afgeraden met het argument: "ze komen alleen voor je speelgoed" of "ze komen alleen als ze niemand anders te spelen hebben". Later in de puberteit was iedereen 'gevaarlijk'. Ik was superbraaf, maar wat waren mijn ouders bang dat ik aan de drugs zou raken, een vriendje zou krijgen, of in het algemeen op het slechte pad zou belanden. Ze wilden mij beschermen maar nu pas, ook met enige hulp, ben ik erachter dat ik nooit het vertrouwen heb gekregen van mijn ouders dat ik het wel zou redden (en nu durf ik nog steeds niks 
. En ook dat ik impliciet de boodschap kreeg dat ik niet leuk was. Dus ik heb ook moeite met vriendschappen..... ik heb best wel wat vriendinnen gelukkig, maar ik ben ook bang voor afwijzing en die komt altijd heel hard aan. Of ik vraag me af of de vriendschap wel echt zo wederzijds is. (niemand belt mij ooit, bijvoorbeeld. Niet helemaal waar, maar ik bel wel veel vaker. Maar om dan maar te gaan wachten tot iemand anders belt....? Moeilijkmoeilijk. Mijn moeder zou 'de eer aan zichzelf houden' en niet meer bellen).
Maar ook nu nog zijn mijn ouders niet van die enthousiaste mensen. Ze geven me altijd een gevoel dat ik verkeerde keuzes maak, ze zijn nooit echt enthousiast voor dingen die ik heb ondernomen. Op alles wat ik (of wij) kopen of ondernemen, wordt iets gezegd van 'laat je je niet afzetten', 'zou je dat wel doen', of 'zie je wel' als er iets misgaat. Dus ik vertel maar niks meer. En ze kunnen hun liefde alleen maar tonen door veel en dure kado's te kopen.
"Leanne; Ik durf mijn verjaardag niet meer te vieren, omdat ik bij iedere afwijzing totaal van de kaart raak. En er is altijd wel iemand die niet komt... Wel wil ik het dit jaar misschien wel gaan doen; het verbreken van het contact is toch een soort nieuw begin."
Ik vier mijn verjaardag wel en afgelopen keer kwamen er ook veel mensen, maar.... ik ben sindsdien maar bij 1 iemand op de verjaardag geweest. En dat knaagt dan wel. Ik projecteer het ook op mijn man en kinderen... (probeer het niet te laten merken, maar ik denk het vaak wel), dat zij te weinig vrienden hebben. Of ik denk dat mijn gezin mij eigenlijk niet zo leuk vindt. Heel irritant.
Mijn ouders komen beide trouwens ook uit gezinnen met veel kinderen en weinig geld, en met name bij mijn moeder was er weinig liefde en veel strijd in haar jeugd. Ze wilde ook maar 1 kind omdat er bij haar thuis altijd zoveel (heftige) ruzie was tussen de broers en zussen.
Lieverdje
Bedankt voor je uitgebreide verhaal.
Ik denk voor een groot deel ook dat het met de onhandigheid van mijn ouders te maken heeft. En vooral van mijn moeder. Mijn moeder is zelf erg onzeker en laat zich heel makkelijk een mening aanpraten. (ik heb daar als puber nog heel gemeen mee geëxperimenteerd en heb haar zover gekregen dat ze een jurk die ze had gekocht ging ruilen omdat ik zei hem afschuwelijk te vinden...)
Mijn vader is denk ik het begin van het probleem. Hij had (vermoed ik) liever een zoon gehad. Hij is een man die houdt van een balletje trappen en stoeien en aan auto's sleutelen.
Dat deed hij wel met neefjes/ buurjongens enz. Maar ondanks dat ik daar ook voor ging vond hij dat geen meisjes dingen en keurde het af. Ik mocht niet op voetbal (er was ook geen meisjesvoetbal in die tijd en ik heb 0 balgevoel) en dat sleutelen deed ik dan aan mijn fiets. Zonder succes...
Ik kwam in protest en dat werd afgekeurd; ik was lastig...
Mijn zus zag mij ook niet zo zitten (ik was een vervelend klein rot zusje voor haar) en dat ging toen mijn zus ouder werd ook over op mijn moeder. Zouden we met zijn drieën gaan winkelen wilde mijn zus mij niet mee en kreeg mijn moeder zo ver dat ik dan inderdaad niet mee mocht. Zij zal 15 zijn geweest en ik 10 toen dat begon.
Toen mijn zus het huis uit ging (ik was 18) was ik ineens wel goed genoeg. Nou dat heeft heel wat strijd opgeleverd. Ik ben op mijn 19e het huis uit gegaan om te studeren. Maar dat laatste jaar alleen thuis was echt het meeste rotte jaar uit mijn leven... Terwijl mijn moeder toen juist wel ineens aandacht voor me leek te hebben . Dat vond ik toen echt heel verwarrend.
Ergens denk ik dat mijn moeder gewoon te weinig eigen wil heeft. En dat is voor haar erg.
Maar ik weet ook dat ze nare dingen over mij heeft gezegd aan anderen die niet kloppen. Dus tja...
aanvulling
Na mijn geboorte werd mijn moeder afgeraden om nog meer kinderen te krijgen. Ik was dus de laatste kans op een zoon voor mijn vader.
Ik heb mijn moeders lijf zo gesloopt dat ze geen kinderen meer mocht. Dat laatste heb ik een keer als verwijt gehad.... Bizar
inderdaad bizar
zoiets heb ik ook eens gehoord van iemand anders. Die kreeg van z'n moeder altijd te horen dat hij haar carriere had verpest (ook een enig kind). "Als ik geen kinderen had gehad, had ik een veel betere positie gehad". En bedankt. Mijn moeder zei dat soort dingen eigenlijk ook wel.... "als ik geen kinderen had gehad, had ik het wel geweten." of toen ik op mijn 18e op kamers ging: "iedereen vraagt of ik het niet erg vind dat jij het huis uitgaat, maar nee hoor. Waarom zou ik dat erg moeten vinden? Ik mis jou helemaal niet." Misschien troostte ze daar zichzelf mee hoor, zou kunnen. Maar het is toch een soort van lullig.
En het vreemde is, tenminste zo ervaar ik het nu met zulke opmerkingen, je wéét dat ze niet waar zijn, maar het heeft je toch gevormd. Vroeger heb ik nooit bewust gedacht dat ik niet leuk was, of dat ik dingen niet zelf zou kunnen, maar nu wel ergens. En ik weet tegenwoordig niet meer helemaal (of beter, ik ben me daar bewust van) wat normaal is op gebied van sociale contacten enzo. Heel raar.
die opmerkingen
"En het vreemde is, tenminste zo ervaar ik het nu met zulke opmerkingen, je wéét dat ze niet waar zijn, maar het heeft je toch gevormd."
Nou ja, NU weet ik dat. Toen ik 20 was niet.
Ik heb ook het nodige te horen gekregen. Iets positiefs was er nooit bij. Of, wel een keer, maar dat werd later lacherig ontkend met 'hahaha hoe kun je dat nou denken, dat is helemaal niet waar'.
Het heeft geen enkele zin om het ter sprake te brengen. Dan komt er meteen een aanval op mij, en ben ik raar/egoïstisch/jaloers/gek/vulmaaraan dat ik haar onschuldige zelf van zoiets beticht.
Het was ook niet eens alleen 1-op-1, maar bijvoorbeeld midden op een verjaardag iets raars over mij hard door de kamer roepen. Ik begrijp gewoon niet dat iemand de behoefte heeft om negatieve dingen over je eigen kind te verzinnen en die dan in gezelschap door de kamer te roepen.
Of überhaupt verschil te maken tussen je kinderen, en als er 2 hetzelfde doen, het van kind A altijd negatief te beoordelen en van B en C positief of vergoeilijkend.