Ik heb geen contact met mijn ouders meer

bregje

O dat is dan wel 'fijn'. Bij mij zijn ze fan van oma's huisdier. Wat ze van oma vinden weet ik niet, maar oma neemt ook bijna geen initiatief om ze te zien. Op andere manieren contact opnemen ook niet. Dus ik kan me niet voorstellen dat ze heel gehecht zijn. Mocht iemand het contact verbreken dan missen ze niet veel.

Helaas geen echte leuke oma hier, alleen leuke die geen familie zijn.

Ja hier ook geen leuke oma, een oma die ze alleen kan stillen met tv kijken snoep geven, terwijl ze liever aandacht willen. En als ze dan iets zeggen dan moeten ze niet zo hard praten. Op verjaardagen komt ze vaak maar hooguit een half uur en dan krijgen ze echt cadeautjes waar ze absoluut niet om gevraagd hebben, vaak action spul dat meteen kapot is. Ik kan een boek schrijven over mijn schoonmoeder.. Het erge vind ik dat ze gewoon 100 meter van school woont (gelukkig moeten we de andere kant op), ze heeft ze nog nooit opgehaald van school en als we ze tegen komen in het dorp doet ze net of ze ons niet ziet..

Dit jaar vieren we maar alleen de verjaardag met mensen die wel aardig doen en ze aandacht geven, dus zonder oma. Die ruziet al 7 jaar op onze verjaardagen.

contact met familie/vrienden van je ouders

Dat zou ik wel willen. Contact met familie, of met (de schaarse) vrienden van mijn ouders. Ik weet niet precies wat ik dan zou willen: misschien vragen wat zij van mijn ouders vinden, of hoe ze tegen mijn jeugd aankeken, zoiets. Ik weet ook niet of ik daar wat mee opschiet, en of ze wel op mij zitten te wachten (want ja: ik kreeg ook altijd te horen dat ik niet interessant genoeg was voor de familie. Ik geloof overigens niet dat mijn ouders dat deden om mij te plagen, maar omdat ze daar zelf door gekwetst waren.) . Ik heb sowieso mijn familie al lang niet meer gezien, en nog nooit zonder mijn ouders erbij, de vrienden idem dito. Ze wonen ook niet bepaald in de buurt. Klinkt misschien stom, maar ik heb geen idee hoe ik dat moet aanpakken...

Wel fijn dat jij contact hebt gehad met de vriend van je vader, Saturnus. Dan krijg je toch nog een beetje bevestiging van je gevoel achtergesteld te zijn. Heb je zelf dat contact gezocht, of kwam je hem toevallig tegen?

Die vriend

We wonen in een kleine stad. Die vriend heeft een baan in de horeca en ik kom daar best vaak, niet altijd als hij werkt, maar toch.
En we doen boodschappen bij dezelfde winkel. Dus ja die loop ik best vaak tegen het lijf.
Die bevestiging is vind ik wel heel fijn. Ik heb bijna mijn hele leven gedacht dat ik gewoon stom en vervelend ben. Dat is best moeilijk om af te leren. Dan is een beetje bevestiging wel erg fijn.

De "missing missing reasons"

@Fransje: "Beide ouderparen kunnen niet een duidelijke oorzaak aangeven en hebben er heel veel verdriet van. "

Als het aan het kind ligt, kunnen ouders dat meestal heel goed aangeven: verslaving, psychiatrische stoornis, een partner die het kind 100% controleert en isoleert.

Het onvermogen om een oorzaak aan te geven komt vaak voort uit het onvermogen om te luisteren; een onvermogen om kritiek in ontvangst te nemen dat zo extreem is dat de kritiek niet eens onthouden wordt.

Een goede uitleg van dit verschijnsel is hier te vinden:
http://www.issendai.com/psychology/estrangement/missing-missing-reasons.html

Kinderen willen niets liever dan gezien, geaccepteerd en geprezen worden door hun ouders. Saturnus zal ongetwijfeld meerdere pogingen gedaan hebben aan haar ouders uit te leggen wat er mis gegaan is. En ongetwijfeld zullen Saturnus' ouders ook zeggen dat ze niet weten waarom Saturnus het contact verbroken heeft.

Saturnus: je hoeft niet bang te zijn om de fouten van je ouders te herhalen. Je hebt een sterk persoonlijk verantwoordelijkheidsgevoel dat je in staat heeft gesteld een goede opleiding te voltooien ondanks alle bagage van thuis, je kunt je verplaatsen in het standpunt van anderen, en je ziet je kinderen als zelfstandige personen die hun eigen keuzes mogen maken (bijvoorbeeld over contact met je ouders) en als ze iets anders kiezen dan jij doet dan zie je dat niet als een aanval op jouzelf. Dat zijn zo maar drie punten die ik in de topic kan vinden waarop jij heel anders bent dan je ouders.

De zondebokken van de wereld komen vaak veel beter terecht dan hun broertjes en zusjes. Ze maken niet dezelfde fouten. Ze worden veel eerder slachtoffer (pesten, huiselijk geweld) dan dader.

Het is waar dat veel narcissisten mishandeld zijn als kinderen. Maar dat is nog steeds een minderheid van de mishandelde kinderen die tot narcissist wordt. Dat kan gebeuren, dat kinderen zo bang worden voor straf dat ze niet durven toegeven dat ze iets fout gedaan hebben, ook aan zichzelf niet. Dan ontstaat het narcissistische "ego" en een hele reeks aan misvattingen, drogredenen en gedragingen om dat ego te beschermen tegen confrontatie met de werkelijkheid.

En heel veel volwassenen die mishandelen zijn helemaal niet zelf mishandeld, maar zijn "alleen maar" getuige geweest van mishandeling (van een broertje/zusje of van een van hun ouders). Zekers als het betreffende kind tegelijkertijd ook nog eens "nooit iets fout kon doen" in de ogen van de ouders. Dat is een verwachting waar een kind onmogelijk aan kan voldoen en ook dat kan veroorzaken dat het kind zichzelf voor de gek gaat houden en een narcissistisch "ego" vormt dat vervolgens beschermd moet worden. Jouw zus loopt waarschijnlijk meer risico dan jij.

Saturnus, het is mogelijk dat je door een rouwproces bent gegaan. Niet alleen het contact met je ouders ben je kwijtgeraakt, maar je hebt ook afscheid moeten nemen van de hoop dat je ouders zich ooit nog als "ouders" naar jou toe gaan gedragen. Daarbij krijg je niet de ondersteuning van je omgeving die je zou krijgen als je ouders daadwerkelijk dood gingen, wat het misschien moeilijker maakt. Misschien ook makkelijker, want er komen minder verwachtingen op je af over hoe je zou "moeten" voelen. Anyway, wat ik wil zeggen, een rouwproces bestaat uit meerdere fasen met heel veel verschillende gevoelens, en misschien dat dat systeem (7 stages of grief ofzoiets) je kan helpen je eigen gevoelens een plekje te geven? Ik proef een beetje uit je bericht de vraag "Is het raar dat ik me opgelucht voel? Zou ik iets anders moeten voelen?"

Syboor

Wat een goed bericht! Heel fijn om het te lezen, echt!

En ja ik denk zelf ook dat ik er beter uit ben gekomen dan mijn zus, al zullen er weinig mensen zijn die dat inzien. Ik maak me zelfs een beetje zorgen om haar kinderen. Maar ik heb me daar verder nooit mee bemoeid. Maar dat is een ander verhaal...

Opgelucht

Uit ervaring kan ik zeggen dat het helemaal niet raar is om je opgelucht te voelen. Er valt een last van je schouders als je eenmaal de knoop hebt doorgehakt. Maar ik zeg dat wel bescheiden, omdat het bij ons toch anders ligt dan bij Saturnus. Bij ons begrijpt letterlijk iedereen hoe de vork in de steel zit en hebben mijn zussen en ik ons hart tot in den treuren kunnen luchten. Daardoor kon ik stoppen met twijfelen, twijfelen of het toch aan mij of de zussen lag. Het lijkt mij daarom zinvol, voor Saturnus, om die steun te zoeken. Hier op OO is prima natuurlijk, maar misschien toch ook nog bij een professioneel luisterend oor. Of een praatgroep.

Leeg

Ik heb ook een moeizame relatie met mijn ouders. Als ik er heen ga, ben ik daarna compleet leeg… Waar het precies aan ligt, weet ik niet. Het verleden is altijd aanwezig… in mijn geval het verleden van een zeer beklemmende jeugd. Mijn vader is nogal zwart-wit dominant en mijn moeder doet alles om het hem naar de zin te maken. Ze gaan er prat op dat ze zo’n twee-eenheid zijn… dat irriteert me, want mijn moeder is zo volgzaam… maar dat is niks om te verheerlijken! Ze hadden geen contacten buiten het gezin (en de familie). Nooit de vuile was buiten hangen was het motto… Ik was een eenzaam kind, ben vroeg het huis uitgegaan en toen bloeide ik eigenlijk pas op. Mijn moeder is er ooit eens een gesprek begonnen… heel ongemakkelijk: ‘Wat doen wij dan fout, dat jij zo bent?’ Mij wordt verweten dat ik mijn man en kinderen tegen ze heb opgezet, want ook die gaan liever niet naar opa en oma. Als we er eens zijn, dan wordt tegen mijn zoon gezegd dat hij toch best met de bus kan komen. “Nu kan het nog, want straks zijn we er niet meer!”. Ik vind dat best manipulerend maar zij vinden het wanhoop, “Wat moeten we dan?”.

In de familie sta ik bekend als een harteloze dochter. Ik voel me er niet prettig onder, ik ontloop die contacten dus ook. Sowieso zijn het stuk voor stuk heel andere types… extreem extravert, dus die klik is er niet. Ik troost me met het idee dat mijn schoonouders met me weglopen… zie je wel, zo slecht ben ik dan toch niet? Ik doe er ook wel m’n best voor om attent te zijn… Dat doe ik bij mijn eigen ouders inderdaad niet.

Zoiets lees ik in jouw verhaal eigenlijk ook, Saturnus… vooral het jaloers zijn. Dat is een rare contradictie toch, want verder beschrijf je een zekere onverschilligheid van je ouders. Wat zou het hen uitmaken als het toch alleen om je zus draait? Mijn ouders hebben ook wel dat soort uitspraken gedaan, in de trant van dat mijn schoonouders ‘er beter af komen’, ook al wonen ze in het buitenland.

herkenbaar

"Nooit de vuile was buiten hangen was het motto… Ik was een eenzaam kind, ben vroeg het huis uitgegaan en toen bloeide ik eigenlijk pas op."

Niet dat jonge, want ik was 19, maar dat van die vuile was en het opbloeien. Mijn moeder zei altijd 'denk erom dat je nooit tegen iemand vertelt hoe het hier gaat' en dat deed ik dus braaf ook niet.

Nu denk ik, had ik het maar gedaan.

Wat zouden ze ervan denken?

Er schiet opeens iets door mijn hoofd: hebben jullie ook last gehad van een door ouders beïnvloed geweten? Ik heb heel lang last gehad van de vraag 'wat zouden ze daarvan denken?'.

Kaaskopje Leanne

Wat ze ervan zouden denken? Tja ik denk dat het bij mij anders is gegaan. Dat is voor mij behoorlijk complexe materie.

Ik was een kind dat snel moest huilen. En als ik me niet lekker voelde gaf ik dat ook aan. Maar dat is dus steeds afgestraft. Ik kan me daar nog best veel van herinneren. Achteraf had ik toen al de eerste verschijnselen van de ziekte die ik nu heb en me bijna fataal is geworden 7 jaar geleden.

Nu durf ik nooit meer aan te geven als ik me niet lekker voel en ga ik maar door. Dat is erg lastig als je chronisch ziek bent.

Maar op andere gebieden doe ik gewoon mijn ding, ondanks dat ook daar veel commentaar op kwam. Mijn studiekeuze deugde niet, want die zou me opleiden tot werkloze (integendeel in de praktijk). Mijn vriendinnen waren raar (tja ook studiebollen...)
Mijn vriendje (nu mijn man) deugde niet. Maar mijn moeder draaide wel bij hierin toen het echt serieus bleek. Ook luisterde ik naar rare muziek. Maar goed die laatste dingen daar hadden mijn vriendinnen ook mee te maken. Het huis dat ik heb is stom, zonde van het geld (mijn zus heeft daarentegen een fantastisch huis...)

En Leanne; ik herken heel veel van wat ik lees bij jou. Vooral altijd alles op zichzelf betrekken. Wat hebben wij fout gedaan dat jij zo bent geworden?! Hoe leg je dat uit?!

En mijn ouders waren toen ik ongeveer 15 was een keer heel boos geworden omdat mijn klassenmentor had gebeld omdat ze zich zorgen maakten op school. Waarom liep ik me zo aan te stellen op school!? En ik haalde goede cijfers. Waar hadden ze dat aan verdiend? Wat moesten ze wel niet denken op school?!

Ik had last van hyperventilatie en paniekaanvallen. Vanaf dat moment ben ik echt een deskundige geworden in "hoe verberg je een paniekaanval voor de buitenwereld??"

Wat ik erg vind; ik ben erg slecht in het vertrouwen van mensen. Mijn allerbeste vriendin dat is een vrij oppervlakkige vriendschap (maar voor mij dus de meeste close). Ik was niet eens uitgenodigd toen ze 40 werd en een leuk intiem feestje gaf ervoor. Dan zijn sociale media erg kut. Want daar zag ik het dus. Ook dat is zo complex.

Het ligt wel aan mij, dat besef ik...

Saturnus

Wat word ik intens verdrietig van je post. Ooit las ik ergens dat je je niet druk moet maken om die mensen die alles van je afkraken. T leven wordt een stuk leuker als je je omringt met mensen die wel voor je juichen. T kost zoveel energie om jezelf aan te passen tot iets wat zij van je willen zien. Waarom zou je dat willen? Je bent jij. En niet iemand anders.
Leef je eigen leven! Bedenk wie jij graag zou willen zijn en ben die persoon. Gedraag je er naar. En realiseer je dat je leven wordt zoals je wil.

Gouden dienblad

@ Saturnus, hier waren de ouders ook niet blij met een telefoontje van de mentor. Het taboe woog zwaarder dan mijn welzijn. Het heeft mij doen inzien dat ik mijn ouders nimmer nooit op een gouden dienblad moest plaatsen.
Ik vond ze eigelijk best wel ' zielig'.

Dat speelt mogelijk ook bij jou. Draag dat dienblad niet meer. Leg het opzij! Laat alles wat ervoor staat, de zorg voor je ouders en de band met je zus, jou niet in de weg staan.

Ik bezoek mijn ouders als een buitenstaander. De band is niet verbroken maar wel begrensd. Ik help ze waarmee ze hulp nodig hebben maar ik laat er niet alles voor vallen.

Saturnus

Ik vind het erg om te lezen dat jij iemand je beste vriendin noemt die dat omgekeerd blijkbaar niet zo ziet. Dat is geen verwijt aan jou, maar het zegt wel iets over je. Je laat het toe dat iemand jou onbelangrijk vindt en daar nog steeds vriendschap in ziet. Is de 'vriendschap' dusdanig oppervlakkig dat je dit ook niet voorzichtig kunt bespreken?

Saturnus

O, herkenbaar... Ik heb ooit mijn hart eens uitgestort bij de moeder van een vriendinnetje. Ik kwam daar dagelijks over de vloer en voelde me vast veilig genoeg. Had ik het maar nooit gedaan. De moeder van dat vriendinnetje heeft het aangekaart en het huis was te klein... Op school was ik juist een verlegen meisje met goeie cijfers die nooit moeilijkheden maakte. Mijn ouders hoorden dat aan tijdens 10-minutengesprekken en wisten niet wat ze hoorden. "Ze moeten je hier eens meemaken!", zeiden ze dan.

Wat pijnlijk, het verhaal van je beste vriendin... Je wilt wel graag die verbondenheid, maar kunt het gewoon niet opbrengen om je in die zin kwetsbaar op te stellen... Ik herken het ook wel. Zo geeft mijn schildersclubje een expositie en iedereen nodigt (veel) mensen uit voor de opening, behalve ik... ik wil dat niet. Ik realiseer me dat ik maar weinig mensen uit kan nodigen... dat vind ik confronterend. De anderen dachten dat ik uit bescheidenheid niemand wilde uitnodigen en begonnen op me in te praten... jouw werk is toch de moeite waard, je vriendinnen willen er toch bij zijn op zo'n moment? Ik werd emotioneel, kon niet zeggen dat ik geen vriendinnen heb... Dat is voor mij als toegeven dat ik niet leuk genoeg ben om mee om te gaan.
Ik heb dit ooit wel aangekaart bij een psycholoog, die verbaasde zich ook... 'Ik zie een leuke vrouw tegenover me zitten, waar haal je dat idee vandaan?', maar het zit diep... als je het zo voelt, dan houd je afstand. Ik snap heel goed dat het veel pijn doet om op social media te zien hoe jouw beste vriendin dat feestje heeft gevierd, zonder jou. En waarschijnlijk heb je ook de neiging om dan nog meer terug te trekken... terwijl die vriendin niet eens weet dat het je zo heeft geraakt?

Mij helpt het wel om te denken aan het gezin waar mijn ouders uit komen. Mijn moeder komt uit een liefdeloos gezin en had het voor zichzelf graag anders gezien... dus eigenlijk erg sneu. Misschien denk ik er nog aan terug als mijn eigen kinderen volwassen zijn...

Kaaskopje, Leanne en Flanagan

@ Flanagan, ik heb bewondering dat je je ouders nog bezoekt. Ik kon het niet meer opbrengen. En ergens zijn ze ook gewoon zielig..

@Kaaskopje, "Je laat het toe dat iemand jou onbelangrijk vindt " Dat is het precies. Ik ben bezig te leren hoe dit moet stoppen. Overigens heb ik met die vrouw inmiddels wel een fijne vriendschap. Ik heb het nooit over dat vooral gehad, maar realiseerde me dat ik juist degene was die afstand hield.

Leanne; Ik durf mijn verjaardag niet meer te vieren, omdat ik bij iedere afwijzing totaal van de kaart raak. En er is altijd wel iemand die niet komt... Wel wil ik het dit jaar misschien wel gaan doen; het verbreken van het contact is toch een soort nieuw begin.

En inderdaad mijn ouders komen ook uit liefdeloze nesten. Mijn vader is nog in de oorlog en mijn moeder net erna. Alleen maar armoede. En op een kind zaten mijn opa's en oma's eigenlijk niet te wachten destijds. Maar ja de pil was er nog niet.
En de moeder van mijn moeder had na elke geboorte een postnatale depressie (al bestond dat toen nog niet).

Zelf probeer ik er een liefdevolle moeder te zijn. Mijn kinderen krijgen ook de ruimte om verdrietig, boos of bang te zijn, dat vind ik erg belangrijk. Huilen mag. Ze mogen met alles bij mij komen, maar het hoeft ook niet.
En knuffelen alleen als er behoefte aan is. Ik kreeg altijd zo'n hypocriete knuffel en mocht niet meer piepen "want nu is het toch goed?!"
Ik hoop gewoon dat ik het goed doe voor ze.

Elkaar zien

Misschien scheelt het dat mjn ouders genoodzaakt zijn apert te wonen. Als ik op visite ben, is er geen sprake meer van een 'blok' waar je rekening mee moet houden om het gezellig te houden.
Je vader en je moeder zijn apart mogelijk gemakkelijker in omgang omdat ze elkaar niet hebben. Ze kunnen elkaar niet versterken.
Wie op een gegeven moment hulpbehoevend is, kan veranderen omdat ze afhankelijk zijn van degege die hen helpt. Ik zeg KAN, maar dat is dan wel een wereld van verschil.
Je vind het knap, in praktijk valt het reuze mee. Is er één onaardig, dan ben ik er niet lang. Zoals ik al schreef, ik zit niet meer op de stoel van dochter maar op die van een maatschappelijk medewerker, dat scheelt in beleving.
Ik zie mijzelf ook niet als hun kleine meisje want ik heb allang een eigen leven. Zij zijn familieleden, niet meer niet minder.

Saturnus

Het trieste is dat de postnatale depressie al wel bestond, maar niet erkend werd en geen behandeling kreeg.

Ik vraag me altijd af of de omstandigheden kunnen vergoelijken dat ouders minder van een kind houden dan zou 'moeten'. Dat ouders zich meer zorgen maken over hoe ze het allemaal moeten rondbreien, dat snap ik, maar dat heeft m.i. niets met liefde voor een kind te maken. Dan moet er (denk ik) in psychisch opzicht iets mis zijn. Wie weet dus toch die postnatale depressie. Ik heb ooit gehoord, dat vrouwen echt tot járen later nog last kunnen hebben van zo'n depressie en maar doormodderen, terwijl er iets aan te doen is.

postnatale depressie

Dat bestond inderdaad gewoon natuurlijk. Alleen werd er (in het geval van mij oma) niet herkend en niks aan gedaan. En als je tussen je 19e en 42e steeds maar kinderen baart (8 stuks waarvan 2 het niet gehaald hebben)... Best erg.

Voor zover ik weet heeft mijn moeder zelf geen depressies gehad na de geboorte van mijn zus en mij.

Ik wil de omstandigheden ook niet helemaal vergoelijken, maar zo begrijp ik het wel; dan ligt de schuld niet bij mij.
Want dat is wel waar ik jaren in geloofd heb, dat mijn ouders zo'n rotleven hebben omdat ze mij hebben gekregen.

Aan de andere kant ik vind; als je voor kinderen kiest (en in de tijd van mijn ouders kon dat al!) dan kies je ook voor een kind dat misschien niet zo'n meegaand of bij jou passend persoon is. Ik vind eigenlijk dat alle toekomstige ouders dat in overweging zouden moeten nemen. Dat hebben mijn man en ik in ieder geval wel gedaan.

Zet dat uit je hoofd

Want dat is wel waar ik jaren in geloofd heb, dat mijn ouders zo'n rotleven hebben omdat ze mij hebben gekregen.===

Nu dus niet meer hoop ik?

Nee nu niet meer

Daar ben ik ruim 20 jaar geleden met hulp van een psych achter gekomen.

Ik geloof....

dat ze jou hebben gekregen om te kunnen groeien en te ontwikkelen....helaas een gemiste kans voor ze. Maar niet voor jou! X

Saturnus

Gelukkig maar:-)

Saturnus

Wat ik niet begrijp is dat je ouders je nog steeds zo behandelen. Kan dat echt komen door een postnatale depressie terwijl je al tientallen jaren verder bent? Een PND staat toch los van het kind zelf.
Zoals ik het lees, hadden ze moeite met jouw anders zijn en je ontwikkeling en je vermogen makkelijk te leren. Dat verklaard ook het gedrag van je zus. Ik lees dat erder als jaloersheid. En dan is jaloersheid iets waar jij helemaal niets aan kan doen. Het is dan hun onvermogen om normaal en gezellig met jou om te gaan, (zoals je dat van familie mag verwachten).

http://www.ratgevallen.nl/Ratmoeder1.pdf

Puntje van de staart

En de clue ligt in het puntje van de staart. : er bestaan ook rattenvaders en het ligt niet aan jou.