hulp nodig Egocentrische schoonmoeder

Dat alstublieft

Wat is er mis mee om dan tegen je kind te zeggen: nou volgens mij hoorde ik jou toch echt wel alstublieft zeggen. Zou oma het misschien verkeerd verstaan hebben? Niet dat je schoonmoeder daardoor verandert, maar om je kind te steunen. Die kan dan instemmend knikken en dan is het alweer klaar....

Ginny

Dat zeggen we ook maar oma draait toch haar hele riedel af over beleefd en respect.

Ik ben niet zo aardig geloof ik

Als mijn schoonmoeder of moeder zo zou doen dan zeg ik gewoon "zeur niet zo" tegen ze en loop weg. Ik ben snel klaar met gezeur.

De tijd kent geen genade

We neigen het te niet op te merken, dan wel weer snel te vergeten; maar er is een slag van mensen voor wie de kwaliteit van leven (in de zin van levensgeluk) eigenlijk niet zo telt. Toch kent ieder van ons wel zo eentje. Wie in fundamentalistische geloofskringen vertoeft, kent er ongetwijfeld nog wel meer dan één. Je weet wel: mensen voor wie verleden, heden en toekomst geheel in het teken staan van de vraag: hel of hemel? Voor wie het (veronderstelde) leven na de dood hoofdzaak is, en het leven op aarde slechts bijzaak.

Als ouder, schoonouder, grootouder, medemens spelen zij uiteraard een bijzondere rol: die van moraalridder. Aan die rol ontlenen zij eigenwaarde én vertrouwen in de toekomst.

Geduldig wachten zij op kansen om andersdenkenden mores te leren. Naarstig gaan zij op zoek naar kansen hun medeschepsels op ´het´ juiste pad te brengen en grijpen elke kans die zich voordoet gretig met beide handen aan. En zien zij zo snel geen kans tot moraliseren; dan creëren zij in al hun wijsheid wel kansen!

Zo blijft geen kans onbenut. En in principe ook geen middel. Het doel is immers heilig?

Gedreven door angst om zelf naar de verdommenis te gaan, maken zij het leven van anderen met een gerust hart tot een hel op aarde. ¨Als je problemen maar groot genoeg zijn, dan weet je de weg naar het (juiste) geloof wel te vinden¨; zo luidt daarbij doorgaans de leidende en rechtvaardigende gedachte.

Hoe de dag nog te plukken, als een zo onthecht type zich nadrukkelijk manifesteert in je leven? Hoe om te gaan met al die zogenaamd door de Almachtige geautoriseerde agressie? Hoe tegen te gaan, dat ook in jouw hoofd niet langer gezond verstand, maar angst komt te regeren?

Dit zijn, niet alleen wereldwijd, maar zeker ook in Nederland, ongetwijfeld voor velen hoogst actuele, prangende vragen. En echt niet alleen binnen de Islam! Zonder nu in de voetstappen te willen treden van Salman Rushdie of Ayaan Hirsi Ali: wie zou denken, dat deze aangelegenheid zich niet (meer) voordoet binnen het Christendom, vergist zich of huichelt.

Uit ervaring weet ik, dat veel leed verborgen blijft; met de mantel der liefde bedekt of onder het tapijt geveegd. Nu is dit vanzelfsprekend absoluut geen issue voor diegenen die een nietig beeld hebben van de mens en de lijdensweg van Jezus aan iedereen ten voorbeeld stellen. Maar het druist wel lijnrecht in tegen heersende, moderne opvattingen met betrekking tot individuele mensenrechten en de inrichting van onze maatschappij.

Zo ongelijk als de strijd mag lijken, is hij dus niet.

Een Chinese spreuk werpt een bemoedigend licht op de netelige levenssituatie waarin menigeen verkeert: ¨Het is de tegenwind die de vlieger doet stijgen¨. En zo zijn er wel meer van dit soort wijsheden aan te dragen. Wat dachten jullie van: ¨Aan de rand van het ravijn bloeien de mooiste bloemen¨? En vergeet niet: De tijd heelt alle wonden. Bovendien is voor je het weet het leed alweer geleden, want: ¨De tijd kent geen genade¨. Zijn we toch weer terug bij het ¨Gedenk te sterven¨. Ieder zijn zin!

Rode krullenbol

De familieblues

Aardig boek. Ik meende er zelfs verhalen in te lezen die ik hier ook vernam. Yvonne Kroonenberg.

En anders ' Wees blij dat je ze nog hebt', onlangs verschenen van dezelfde schrijfster. Misschien leuk voor vaderdag nu moederdag reeds voorbij is:)

Treffend Rode krullebol

Waar haal jij die wijsheden vandaan Rode krullebol? Schrijf je dat zelf, heb je hier over geleerd?
Die eerste 5 alinea's kan ik zo plakken op de situatie waar wij mee leven.
Geluukig wordt ik niet bang door het geloof, daar heb ik zo mijn eigen gedachten over, maar wel bang van de persoon en dan vooral de belerende preken die hier de revue passeren.

Daar gaat het niet om Lies

Het gaat erom dat kind zich gesteund voelt door jou. Ze krijgen op een gegeven moment zelf wel door dat oma een beetje apart is. Tot die tijd is een steuntje in de rug heel belangrijk. Daarna trouwens ook wel, eigenlijk....

Ginny

Kinderen van ons voelen zich gesteund hoor. Oudste heeft al prima door dat oma een beetje (heel erg) apart is.

En toch

Volg af en toe dit draadje, heb niet alles gelezen.
Maar ik snap het nu niet meer zo goed. Lies, wat wil je nu eigenlijk? Ik dacht dat je begrip wilde en tips hoe beter om te gaan met je schoonmoeder.

Maar nu ik je zo hoor hoe je je uit eigen vrije wil laat muilkorven en naar haar pijpen danst, dan bekruipt mij toch een beetje het gevoel van 'gezeur'. Je werkt zelf hard mee om de situatie te handhaven zoals die is! Daar dan over lopen klagen heeft dan totaal geen zin.

Soms dans ik naar haar pijpen, in het begin van onze relatie moest ik volgens man "wennen" aan zijn ouders en dus meedoen met ma in haar comfort zone houden.
Na bijna 20 jaar ma's dominantie getolereerd te hebben zijn wij door voortschrijdend inzicht tot de conclusie gekomen dat ma's invloed schadelijk is voor ons als gezin.
We proberen nu sinds ruim een jaar grenzen te trekken en hopen dat die grenzen gerespecteerd worden. Ma moet daar erg aan wennen en wij ook nog. De contacten met ma zijn gelukkig niet dagelijks maar daardoor ook minder tijd om te oefenen. Ter vergelijk: als je in je eigen gezin iets wilt veranderen heb je dagelijks met elkaar en de nieuwe grens te maken dan oefen je dus elke dag.
Als ma tevreden is met haar moederdag kadootje zoals tijdens ons laatste contact dan loopt alles wat soepeler, preekt ma minder snel en zo. Na twee maanden van overmatig contact was dat wel even lekker.
Ma's preken in haar huis kan ik redelijk goed handelen op dit moment. Die uitbarstingen in mijn huis maken mij toch nog steeds een beetje bang. Ma bestraffend toespreken heeft geen effect en mijn mondige visite bemoeit zich er dan ook mee waardoor de situatie helemaal onhoudbaar wordt.
Ik wil mij niet laten muilkorven, ik wil mij uiten zoals ik ben en ben opgevoed maar dat is soms bijna onmogelijk, omdat ik dan weer "uitlok" dat ma gaat preken over respect hebben voor en zo.

Ik weet het, voor buitenstaanders is het bijna niet te begrijpen dat ik mij laat "muilkorven" voor de lieve vrede en toch doe ik het af en toe. Ik doe dat, omdat ik niet weer een verjaardag wil laten eindigen als een mislukt feest. Buitenstaanders (goede vriendin van mij en haar man) maken de ruzies/ hoog oplopende discussies 2 keer per jaar mee op mijn verjaardag en die van mijn man, begrijpen niet dat het ons boos maakt, zien niet in dat het voor ons minstens 12 keer per jaar gebeurt. (Dan heb ik het alleen over de verjaardagen, vaderdag, moederdag, pasen en kerst) De overige contact momenten zijn vaak wat kleinschaliger en beter te regisseren maar lopen soms ook volledig uit de hand.

Klagen heeft geen zin, maar ik heb hier al diverse tips gekregen die ik in bepaalde situaties kan toepassen. Dus ik heb wel wat aan dit draadje, leer er wel van.

maar hoe erg is het nu

Ik krijg niet zo goed hoogte van je berichten. Zijn er bijv echt ruzies op verjaardagen (no way dat ik dan nog een verjaardag zou vieren met hen op die manier) of zijn het discussies die jij je aantrekt en valt het wel mee? (je schrijft buitenstaanders snappen je boosheid niet). Hetzelfde wb je kinderen, het ene moment krijg ik het idee dat ze echt schadelijk zijn voor de kinderen, het andere moment vraag ik me af of jij dat er niet van maakt. (zo bang kunnen de kinderen toch niet zijn als ze zich door jullie gesteund voelen?ik neem aan dat als ze bang zijn ze zich niet gesteund voelen als jij ze blootstelt aan schadelijke figuren of aan het schadelijke gedrag)
Als je schoonmoeder echt zo erg is, vind ik het toch wel apart dat je je zo'n moeite doet voor haar, en al helemaal dat je blij bent dat het 'werkt'.
En nogmaals, ik geloof niet zo in oefenen, niet in de situatie die jij schetst. Het heeft te maken met assertiviteit. En jaja, voor iedereen weer over me heenvalt, dat hele communicatieproces verloopt anders als er ass in het spel is. Bottom line is en blijft dat je eerst naar jezelf moet kijken, wat zijn mijn grenzen en waarom laat ik die overschrijden door anderen. Het is een keuze die je maakt. Iedere keer weer opnieuw.

Het duurt al jaren en onze houding is pas kort veranderd.

Ruzie op een verjaardag hebben we nog niet meegemaakt, wel in kleinere kring. Op een verjaardag ga ma op luide toon sommeren dat iemand haar hoort te begroeten (de moeder van een vriendin van mijn dochter, mensen uit een andere cultuur) steekt een heel verhaal af over respect hebben voor ouderen, u zeggen enz. Op luide toon andere gasten gaan zich er mee bemoeien en er wordt op luide dreigende toon gediscussieerd. In het verleden waren de kinderen en ik er angstig voor. Inmiddels zijn de kinderen er alleen nog bang voor als zij zelf de preek krijgen, voor een verkeerd woord voor een niet geheel opgegeten stuk taart.
De angst zat er bij mijn dochter zo diep in dat zij helemaal nerveus werd als ik op een manier met onze bejaarde buurt genote sprak die niet overeen kwam met oma's eisen. Ze stond toen 8 jaar oud naast mij bijna te huilen en te zeggen: Mama, u zeggen tegen die mevrouw straks wordt ze net zo boos als oma.
Dus ja, oma's gedrag was/is schadelijk voor de kinderen.
We proberen met oma om te gaan alsof er ASS in het spel is, en dat werkt soms goed en soms helemaal niet.
Met moederdag maakte ik heel bewust de keuze ma even in haar comfort zone te houden. Ik had ook moederdag en had geen zin in gezeur.

Dat is de grens

De angst zat er bij mijn dochter zo diep in dat zij helemaal nerveus werd als ik op een manier met onze bejaarde buurt genote sprak die niet overeen kwam met oma's eisen. Ze stond toen 8 jaar oud naast mij bijna te huilen en te zeggen: Mama, u zeggen tegen die mevrouw straks wordt ze net zo boos als oma.

Deze angst en reactie van mijn kind zou voor mij een duidelijk grens zijn. En zo wordt leed en gedrag van generatie op generatie doorgegeven. Laat het hier stoppen.

Is het een idee om alle positieve en negatieve aspecten van contact met oma voor het gezin eens op papier te zetten.

Judith / waarom ermee doorgaan?

En je bedoelt: .... en dan eens te bepalen of je als gezin überhaupt nog wel contact met oma/schoonmoeder wil? (of in elk geval: voor zover de kinderen erbij zijn)

Ik zou er overigens geloof ik wel klaar mee zijn als schoonmoeder zulke toestanden maakt waar ook andere vrienden bij zijn.

Ik geloof dat ik dan zou zeggen: schoonmoeder, dit keer even zonder jou.

Dan wordt ze wel boos, maar het zij zo. Elke keer gezeur op verjaardagen bij mij thuis, daar zou ik echt geen zin in hebben. Waarom gaan jullie daarmee door? Ooit overwogen dat gewoon te stoppen?

Dus alleen nog maar naar schoonmoeder (evt. zonder de kinderen) en zodra ze gaat tieren zeggen "schoonmoeder, hier heb ik geen zin in, dus stop er nu mee". En als ze niet stopt, dan opstappen?

Lynn

"….en zodra ze gaat tieren zeggen "schoonmoeder, hier heb ik geen zin in, dus stop er nu mee". En als ze niet stopt, dan opstappen?"

Niet met zoveel woorden, maar dat hebben wij dus wel een keer gedaan. Daarna was het hek helemaal van de dam. Toen begon ze als een gek te bellen en hysterisch te gillen wat ze fout had gedaan en maar blijven huilen met een hysterische schoonvader op de achtergrond die allerlei dreigementen uitte naar ons. "

Ik heb toen wel op een hele rustige toon tegen man gezegd dat dit dus de laatste keer is geweest. Nog zo'n uitbarsting en ze ziet ons en de kinderen nooit meer.

Onze oudste was toen 2 geloof ik en die was echt heel erg bang geworden van zijn vader die ook heel erg boos werd door de telefoon en die vervolgens tegen de muur kapot gooide….

Dat is ook de angst van mijn man. Dat hysterische gehuil en die woede uitbarstingen van zijn vader…het weglopen uit huis die van kinds af aan er al waren. Maar man is nu volwassen zeg ik nu ook steeds.
Dan gaat opa maar uit zijn dak en gilt schoonmoeder maar raak. Hun probleem.
Maar man probeert dan toch steeds weer de goede vrede te bewaren. Ik ben er nu ook wel van overtuigd dat het contact staat of valt met de houding van mijn man hoor. Wat mij betreft zie ik ze nooit meer. Ik heb er gewoon totaal niets mee. Het zijn eigenlijk vreemden voor me in alle opzichten.

afgelopen zondag

naar verjaardag van schoonvader geweest. Ze hebben het kennelijk over het te enthousiaste fotograferen van schoonmoeder gehad, want schoonmoeder pakte weer de camera om iets aan mijn man te vragen.. Schoonvader schudde zijn hoofd en ze zei toen: "Nee, ik vraag alleen even hoe iets werkt". Kennelijk hebben ze het erover gehad en dat ze maar geen foto's moest maken. Dit keer waren er nog wat andere mensen bij en kennelijk wilde schoonvader geen kwade gezichten op zijn verjaardag. Mooi zo.

Vervolgens stortte ze zich weer vol op jongste. Keer op keer aan jongste zitten terwijl kind helemaal wegdook tegen me aan; en maar aan jongste pulken…Jongste wilde spelen met poes, maar die wilde dat niet dus haalde die uit (als waarschuwing). Kind was ervan geschrokken en een beetje boos, meer niet.

Zowel ik ik als mijn man herhaalde tot drie keer toe tegen schoonmoeder om jongste maar even met rust te laten. Bij schoonmoeder valt dat kwartje kennelijk niet snel. Ze beleef maar aan de gang en bood van alles aan….Ze heeft het gewoon niet door dat kind gewoon even met rust gelaten moet worden. Die signalen vangt ze gewoon niet op.

Toen kreeg op een gegeven moment de poes een schop van schoonmoeder, want die moest weg….(ze trapte hem gewoon weg). Daar hebben we wel wat van gezegd. Kwam niet erg aan geloof ik want ze lachte er een beetje smalend om…stom wijf.

Toen we naar huis gingen, kwam mijn jongste tot mijn verbazing met 2 zakjes chips aanlopen. Oudste had er één gekregen. "Ja", zei schoonmoeder, "ik wist niet of jongste er twee mocht hoor"...
??WTF???
Echt, Ik pakte één zakje van jongste af stond op en legde het in de keuken. Man merkte nog op tegen zijn moeder dat ze natuurlijk geen 2 zakjes chips aan jongste kon geven en maar 1 zakje aan oudste. Het lijkt gewoon alsof schoonmoeder het echt niet snapt. Volgens mij is dit geen autisme, maar gewoon pure onnozelheid.

Ik was blij dat we weer konden gaan. Kinderen hadden er ook meer dan genoeg van.

Moeite

Ik snap je verhaal en wat er zo moeilijk gaat.
Als je haar vraagt dat ze iets moet laten, zou je erbij moeten zeggen wat ze wel moet doen. De ene keer is dat makkelijker dan de andere keer. Je moet haar min of meer 'richten'. Als je dat niet doet, komt de focus op wat je haar vraagt te laten en daarmee wordt dat heel groot (en dus heel belangrijk) en weet ze er geen raad mee en dus blijft ze doen wat ze al deed. Een nee is voor mensen met autisme veel lastiger te interpreteren dan ja. Voor mensen zonder autisme is dat lastig te begrijpen en in te verplaatsen.

Zeggen wat je wel verwacht.

Een zinnig advies en vast toepasbaar in sommige situaties. Ik ga hem onthouden en uitproberen, hoewel ik in sommige gevallen al weet wat ma's antwoord gaat worden.
Ik vraag ma te stoppen met het afdwingen van handjes en kusjes van de kinderen, vertel haar dat ze blij moet zijn met een spontane high-five (zeker van jongste krijgen wij als ouders ook niet iedere dag een kus) en dan krijg ik een preek over de non opvoeding die ik de kinderen geef, dat ik te weinig respect heb voor haar, dat handjes en kusjes geven is zoals het hoort.
Ik vraag ma te stoppen met het overvoeren van mijn kinderen, (één king-size candy-bar is meer dan genoeg) vraag of ze volgende keer mini candy-bars wil meebrengen en dan ben ik weer de zeurkous die de kinderen niks lekkers gunt. Oma's zijn er om hun kleinkinderen te verwennen met wat lekkers.
Dat de kinderen ook al jaren in de nee, echt niet nog meer eten modus staan ontgaat oma volledig.

Judith-t

Nou, ik weet het nog zo net nog niet hoor van dat autisme. Krijg ook steeds meer het gevoel dat ze gewoon super verwend is en altijd haar zin heeft gekregen. Daarnaast 'onder moeders rokken' opgegroeid, altijd zijn alle problemen door anderen voor haar opgelost en schoonvader doet lekker mee. Die vrouw heeft inderdaad nooit tegengas gekregen. Als ze die al krijgt, dan is het huis te klein. Nu weet ik gelijk ook weer waarom mijn kinderen daar nooit hebben gelogeerd en ook nooit zullen logeren. Ik laat ze nog geen minuut alleen met ze achter. Wat het ook zou mogen zijn, ik voel gewoon dat er iets niet klopt en ik voel dat de rest van die familie dat ook wel weet..maar niet bij naam noemt, want ja….het is wel gereformeerd natuurlijk. Dan noem je het beestje niet bij de naam .

meer

Zo had schoonmoeder het over een nicht van haar waarmee ze op vakantie ging. Nicht, man, schoonmoeder en schoonvader dus. Man van nicht reed met de auto. Schoonouders waren uitgenodigd zegmaar om een weekje in een huisje op een park door te brengen.
Bij thuiskomst klaagde schoonmoeder steen en been over het kleine huisje dat zo donker lag, dat ze iedere dag een potje met gekookte aardappelen at met meegebracht vlees. Dat ze niets leuks deden wat zij leuk vond…en zo ging het maar door. Het was niet het weekje weg wat schoonmoeder in haar hoofd had. Maar zeggen hoe je de dingen graag zelf wil doen, dat deden ze weer niet. Nee, klagen en klagen tegen ons….

Die nicht zou ook komen met man op die bewuste verjaardag op zondag. Zoals mijn schoonmoeder over die nicht sprak, kwam die nicht op me over als erg stijf en strak. Niets bleek minder waar. Ik heb gezellig zitten babbelen met die mevrouw die voor mijn gevoel heel open was. Niets mis mee….ja, iets mis met hoe schoonmoeder andere mensen ziet. Kan dat ook autisme zijn dan?

autisme

Toen mijn zoon met zijn diagnose bij de huisarts kwam was het eerste wat die mijn zoon vertelde dat hij moest 'lijden in stilte'. Het leven met autisme vreet namelijk energie, je moet over veel dingen heel erg nadenken vooral als ze niet in je routine zitten. Communicatie met mensen loopt nogal eens fout waarna mensen onbegrijpelijke dingen tegen je gaan zeggen of je afwijzen of uitschelden of buitensluiten. Alle prikkels komen ongefilterd binnen zodat je elk zuchtje wind, piepende tv, aardegeur in de keuken, chloorgeur in de toilet binnenkrijgt. Er jengelt ergens wat en je komt er maar niet achter maar daardoor kun je je niet goed concentreren. Je voelt elk zandkorreltje in je kous, de muggebeet onder je elleboog, de kouwe drukte van de passerende hondenuitlater. De zon steekt ineens in je oog door een gordijn dat niet helemaal dicht blijkt te zijn.
Je wilt de dingen precies zo want anders alarmeren ze je zo alsof er iets mee is. Het brood moet bruin met zonnepitten zijn en niet grofvolkoren, die structuur smaakt anders en irriteert je verhemelte maar er is in dat dorp niets anders te krijgen.
Al die ergerlijke dingetjes kunnen iemand met autisme de hele dag heel erg hinderen. Prinses op de erwt noem ik mijn dochter.
Het kost een enorme concentratie en oefening om dat te blocken. Daar wordt je wel sacherijnig van. Maar je omgeving ook. Het is moeilijk om dan positief en optimistisch te blijven, dat moet je jezelf echt aanleren en als je niet weet wat het allemaal is en niemand legt je dat uit dan komt daar niets van terecht. Je denkt dat toch iedereen voelt wat jij voelt en zich ergert aan de dingen waar jij je aan stoort. Hoe is het dan mogelijk dat die andere mensen zo zelfverzekerd en luchtig doen?
Lijden in stilte. Net als oudere mensen die hun best moeten doen om niet altijd over hun kwalen en kwaaltjes te praten. Terwijl ze die wel hebben en die vragen ook de hele tijd hun aandacht.
Ja, het kan zeker autisme zijn.

AnneJ

"Ja, het kan zeker autisme zijn."

Ergens voelt ze wel dat er iets niet klopt. Dat ze erge moeite heeft met mensen en situaties. Schoonvader loopt al bij een psychiater en slikt anti-depressieva (hoewel ik niet denk dat hij wat heeft, maar 'gek' van haar wordt). Ze ziet hem ook als het probleem en zo goed als de omgeving de oorzaak is van haar problemen.
We. of liever gezegd man (haar zoon dus), hebben haar meerdere keren voorgelegd om eens met de huisarts te praten zodat deze haar kan doorverwijzen. Dit hebben we meerdere keren geprobeerd.
Het enige dat ze direct stellig zegt: "Ik ben niet gek!!" (zal wel met haar gereformeerde achtergrond te maken hebben waarin niets in de openbaarheid mag komen. want stel je voor dat het schijnbare perfecte leventje helemaal niet zo perfect is als het lijkt?!) vervolgens doet ze er niets mee en gaat het maar door.

Ik weet het ook niet meer. Wij trekken onze conclusies en houden gepaste afstand van mijn schoonouders. Dat is dan wel het resultaat waar ze dus kennelijk voor kiezen.

tsja

Kinderen niet met rust laten, dat doen de oma's hier ook echt niet. Maar weet je, het stoort mij. De kinderen overduidelijk niet, die hebben een goede band met grootouders. Ik probeer mijn moeite niet over te brengen op de kinderen. Oma's hier zijn vooral erg onhandig. Maar ik weet dat ze mijn irritatie oppikken en vanuit spanning nog onhandiger reageren. Dus neem ik afstand. En geef ze de kans te oefenen met elkaar waar ik niet bij ben.

Nee joh, en wat maakt het nou uit wat voor stoornis het is. Het gaat erom hoe JIJ er mee omgaat. Dat jij je niet hoeft te irriteren, het lijkt me eerder autistisch dat jij dat wel doet :-)
Je schoonmoeder durft kennelijk haar grenzen totaal niet aan te geven. Misschien heb jij daar ook problemen mee als jij je er zo aan ergert? Iets om over na te denken.

autisme

Het is vaak gewoon menselijk gedrag dat iedereen wel herkent. Alleen in het geval van autisme kan het heel extreem zijn en lost het echt niet op als je het aan de betrokkenen zelf overlaat.
Je zult er een positieve instructie bij moeten geven en hopen dat dat opgepakt wordt. Of ze bij de hand nemen, als men dat accepteert, en zorgen dat de gekozen oplossing inslijt.