Huidige partner heeft veel moeite met ex partner

Fatsoen

"Ik zelf hecht niet zo heel veel waarde aan dat soort fatsoensregels in elke situatie."

Ik wel, als het schenden van die fatsoensregels schadelijk is voor mijn kind(eren).

Yara, het feit dat je dat nu zelf inziet

is een goede eerste stap. Een waarom heeft vaak te maken met ervaringen vanuit je jonge jaren. Of met je persoonlijkheid, misschien ben je gewoon heel trouw.

Ik zou het zelf bv. heel irritant vinden dat je (aankomend) ex nu eigenlijk weer een soort toenadering zoekt, (Hij wil in contact blijven om het verder uit te zoeken.... [zegt] ik ga hem gewoon nog zien. We kunnen toch nog met elkaar op momenten blijven eten en elkaar zien'). Een heel dubbele boodschap. Zeker als jij geneigd bent om sprankjes hoop te halen uit dit soort opmerkingen, vormen dit soort opmerkingen weer een valkuil voor jou.

Ga bij jezelf na: wat vind jijzelf/wat wil jijzelf op basis van jullie eerdere geschiedenis en wat er is gebeurt.
Ga nou niet meer piekeren over wat hij allemaal wilt en bedoelt, dat is aan hem. Het brengt niets en kost alleen maar energie. Je hebt in de praktijk gezien hoe het ging met hem, en voor jou en je kind werkte het iig niet. Ook zonder kind trouwens moet je volgens mij volledig aan zijn eisen en wensen voldoen, pas je alleen maar in zijn leven als je je helemaal aanpast aan hoe hij dat leven voor zichzelf voor je ziet. Het lijkt net alsof je dan een ornament binnen zijn perfecte woonomgeving mag zijn.

Dus stel dat jij zelf zeker in het begin geen contact meer wilt, dan kun je dat gewoon stellen en ook doen. Je bent hem niks verplicht. Hij stuurt jullie weg! En nu wil hij samen met jou nota bene eens gaan uitzoeken wat er is mis gegaan?

Op basis van wat je schrijft denk ik dat jouw partner gewoon alleen moet wonen en een relatie zou moeten hebben met iemand zoals hijzelf. Dan kan het waarschijnlijk heel goed gaan.

Vaak was het zoon die enthousiast “ hee ..... ( bijnaam) wil je mijn Pokémon kaarten ( oid) zien/voetballen/spelletje doen etc” Of hij zat in de slaapkamer Netflixen en ging er niet op in. Of in gesprekken opeens weinig respons geven. Ik denk ook in die afwezigheid zijn omdat hij liever zijn eigen ding deed. Of nee zeggen, geen tijd/zin, andere afspraak. Dat was wel eerder regelmaat dan uitzondering en dat is zoon elders gaan delen. Dat hij niets met ons doet of met hem. Zoon sprak hem daar zelf een paar maand geleden op aan: “ vind je het niet leuk om wat met ons samen te doen?” Eigenlijk is in dat gesprek door partner aangegeven dat hij druk is met werk en daarom niet meegaat op vakantie. Er was ook geen ander alternatief besproken. Ook geen andere initiatief door hem om toch nog in een andere vorm iets te doen terwijl zoon wel die behoefte had. Ook afzwemmen en zijn kinderfeestje met zijn klas wees hij af. In een kort tijd heeft dit gewoon vraagtekens opgeleverd bij mijn zoon. Hij is een KIES training gaan doen en daar bracht hij het ook zelf ter sprake. “ de partner van mama doet nooit iets met mij en kijkt alleen maar Netflix en gaat naar zijn vrienden”

Het is nu een lastige fase

Zoals jij ook zegt Mirreke!
Ik moet handelen naar wat ik wil en wat ik mijn zoon gun/wens. Natuurlijk kan een kind geen non stop aandacht opeisen. Maar zoon is hier 4 of 3 dagen, zit op school, sport en heeft vriendjes. We hebben precies 50/50 co- ouderschap. De momenten die er dan waren dat ze elkaar zagen dat was rond etenstijd en om de week in het weekend. Partner zegt wel; het ging grotendeels ook prima. “Misschien overdrijf ik ook en focus ik mij teveel op de momenten die ik wel vertikkend en irritant vond”

Het is geen zorgwekkende situatie!!!!!
Zoon is gelukkig en zit goed in zijn vel. Maar heeft ook verwachtingen rondom partner. En dat is partner zelf niet eens van zijn eigen vader gehad. Die was afwezig. En hij zegt ook: “ ik ken dat zelf niet eens van vroeger en dan moet ik het wel doen bij een kind wat niet van mij is en waar ik geen raakvlakken mee heb”

Ik denk dat de rust vanaf het alleen wonen met kind straks weer voelbaar is. De boosheid zal verdriet zijn omdat het niet gelukt is en omdat ik het jammer vind dat we gericht niet er aan werken en nog wel onder 1 dak te blijven. Daar zit de frustratie in. Ik ben niet boos op hem. Dat is helemaal niet voelbaar bij ons thuis. We balen allebei hiervan.

Persephone

Natuurlijk moet je niet iets doen dat schadelijk is voor een kind.
Maar ik lees dat niet in de berichten.
Ik lees wel dat zoon de wens had dat er meer aandacht/contact was. Dat er niet aan die wens voldoet wordt betekent niet (automatisch) dat dit schadelijk is!!!

Verder heeft iedereen zo zijn eigen behoeftes op dit gebied. Dat is zeer uiteenlopend en het een is niet beter dan het andere.
Mijn eigen partner wijs ik wel hier en daar op behoeftes van onze kinderen die hij mi onvoldoende oppikt. Maar wel onder de noemer 'ouderschap'. Bij een partner die niet de ouder is ligt dat toch anders. (daar zou ik wrs ook mee praten maar terughoudender)
Andersom wijs ik onze kinderen ook op behoeftes van vader en mij. Het is een wisselwerking in een gezin en loopt niet altijd vanzelf, behoeftes en wensen kunnen botsen.

En ik had dus gehoopt en gedacht dat we de afstemming met elkaar hadden kunnen doen. Ik had al bij zoon gemeld dat hoe het bij vader is dat niet automatisch zo bij ons ook moet wezen. Dat is niet de standaard.

Maar in de afstemming met elkaar. Verwachtingen passend maken naar wat kan en waar we allemaal ons goed bij kunnen voelen helder te krijgen.

Dat wil partner dus niet. Doe daar een mengelmoesje bij dat bijna iedereen in zijn omgeving in de kindfase zit en naar buiten de stad gaat en hij had al de laatste maand heel erg benauwd kreeg.

Yara

Maar waarschijnlijk heeft je ex wél veel aanpassingen gedaan en voelde het voor hem als veel investeren...
Als hij die emotionele band niet zo heeft met je zoon dan kan het heel indringend overkomen, zo'n vrolijke noot die contant door huis heen fladdert.
En als dat vanalles bij hem opriep (help, wat moet ik hiermee, ik voldoe niet etc) dan kostte hem dat wrs bakken vol energie.

Ik wil hem zeker niet verdedigen.
Maar het leven met kinderen vliegt wel meer kinderen af en toe naar de strot. Ben ik nog wel mezelf of alleen maar een ouder. Als je ex daarbij intimiteit met jou miste dan kan ik me wel voorstellen dat de relatie voor hem misschien te functioneel voelde.

Hella

Ik ben het uiteraard met je eens dat de wisselwerking in een gezin niet vanzelf loopt, en dat dat ook weer iets heel anders is als er geen bloedband is. Ik denk zeker dat Yara teveel verwachtte van het gezinsleven met haar zoon en haar (ex)partner, maar ik vind OOK dat haar ex zich vooraf had kunnen realiseren dat hij niet zo geschikt is om samen te leven met een kind. Yara en hij hebben immers jarenlang een LATrelatie gehad voordat ze gingen samenwonen.

"Natuurlijk moet je niet iets doen dat schadelijk is voor een kind.
Maar ik lees dat niet in de berichten."

Ik wel, want ik lees dat Yara's ex het niet eens op kon brengen om Yara's zoon te begroeten als hij binnenkwam en vrolijk "hoi" riep. Ik kan me zo voorstellen dat de constante afwijzing en het totale negeren van het bestaan van dat kind toch echt ook voelbaar is voor een 8-jarige en ik kan me dan ook niet voorstellen dat dat NIET schadelijk is.

Uit verbinding

Wat ik lees is iemand die, waarschijnlijk uit een vorm van zelfbescherming, vergaand uit verbinding gaat. Hij verdeelt zijn huishouden in delen en laat zijn vriendin wel binnen, op zijn voorwaarden, maar haar zoon laat hij emotioneel niet toe. Gecombineerd met zijn rigiditeit mbt de ordening van zijn woonomgeving, maakt dat een heel kille indruk. Geen omgeving waarin je een kind wil laten opgroeien. Hij splitst moeder en kind, alsof een mens ooit helemaal los gezien kan worden worden van de mensen van wie ze houdt, laat staan haar kind! Hij wil haar wel, als ze aan zijn standaarden voldoet, maar hem niet, want het/een kind kan onmogelijk aan zijn standaarden voldoen. Natuurlijk hoeft hij geen intensieve vaderrol te vervullen maar hier is de hele gedachtengang ‘off’.

In de context van relateren en samenleven is dat geen verbindend, opbouwend gedrag maar dwingend gedrag. En er is geen uitweg omdat hij niet twijfelt aan de juistheid van zijn uitgangspunten: moeder en zoon moeten zijn en doen zoals hem dat voor ogen staat en anders is het en zijn zij niet goed. Waarschijnlijk ontleent hij hier zijn stevigheid aan.

Die vrienden verbazen zich waarschijnlijk omdat ze hem zo niet kennen. Als je niet zo dichtbij leeft, kun je om dit soort trekken nog wel grapjes maken. Maar ze hebben de reikwijdte ervan nooit beseft. Voor deze mensen wordt nu misschien enigszins zichtbaar hoe ver zijn bijzondere gedrag gaat.

Er is geen reden om hem als persoon af te branden maar wel om je conclusies te trekken. Vaak heb je boosheid nodig om te voelen en zien hoe ver iemand over je grenzen gaat.

Groet,
Jo Hanna

Huh??

Ik lees blijkbaar iets heel anders dan jullie.
Jullie beschrijven een situatie die veel extremer is dan ik hem lees.

Ik besef mij echt wel dat ik teveel heb verwacht van hem in zijn ogen. Er zit zo’n groot gebied tussen full on stiefvader en compleet afwezig. Zoals gezegd op de vraag van zoon kwam de afwijzing om betrokken te zijn en dat heb ik gelijk geaccepteerd. Heb geen enkel moment daarover doorgevraagd en het gelijk bij zijn antwoord gelaten. Ben absoluut geen drammer. Nooit geweest. Ik heb ze ook pas na 1 jaar daten met elkaar in contact gebracht en we hebben natuurlijk lang gelat. En 2 x 3 maand proef samengewoond. Op het moment van samenwonen in dit huis heeft hij niet kenbaar gemaakt dat hij liever bleef latten. Of dat hij mijn zoon niet accepteerde. Hij had er ook zin in. Maar hij zag het alsnog wel als een proef om echt langere tijd samen onder 1 dak te wonen.

In onze lat relatie zagen zoon en ex-partner elkaar soms 4 maanden niet eens. En wanneer hij niet aanwezig wilde zijn heb ik gelijk ook een vriendin meegevraagd als extra aanwezige bij het afzwemmen of het kinderfeestje. Ik ga niet doordrammen!

Zijn eigen moeder en zus begonnen de laatste maand al vraagtekens te plaatsen dat hij zo afwezig is. Ik kan iets niet afdwingen. Ik heb geluisterd naar zijn wensen om vanaf een zijlijn toe te kijken en geen actieve betrokkenheid. En nu moet ik accepteren dat hij met 10 maanden onder 1 dak tot deze conclusie is gekomen dat het voor hem erg heftig is en het niet hij hem past. Dat is jammer. Maar daar kunnen we niets aan veranderen want dat wil en kan hij niet. En dus worden wij weggestuurd. Het samenwonen was al zijn grote stap/commitment en dat was zijn offer. Meer dan dat zat er niet in.

Hella

Hella, het beeld van de (ex)partner van Yara heeft niet alleen betrekking op zijn gedrag richting zoon van Yara, maar ook richting Yara zelf.
Het feit dat het aanpassen van haar woning niet snel genoeg en op de goede manier gaat, naar de zin van (ex)partner. Vind je dat niet bijzonder?
En dat Yara schrijft dat zij en zoon op eieren lopen? Vind je dat normaal? Of vind je dat dat (dus) aan zoon en Yara liggen?

Mag ik eens vragen: heb jij persoonlijk ervaring met het samenleven met iemand die wat rigide is, wat starre beelden heeft over hoe dingen moeten en zouden moeten zijn?

Heb jij ervaring met op eieren lopen bij een partner of huisgenoot?

Ik denk (vul ik in), dat mensen die hier negatiever op de (ex)partner van Yara reageren, misschien ook iets meer ervaring hebben met dergelijk gedrag en dus uit alle signaaltjes een beeld krijgen van "Dit is niet goed voor jou en je zoon, Yara, wegwezen!"

Want dat is wel degelijk het beeld dat ik er uit alle posts van Yara van krijg.
Het is nooit goed genoeg voor (ex)partner. Al loopt ze op haar tenen, houdt zoon zich in, proberen ze hem te ontzien, doet ze eindeloos haar best net zo netjes op te ruimen als (ex)partner wil, het is nog niet goed genoeg.

En tot slot: een zeer herkenbaar fenomeen is dat ik zie dat Yara aldoor aan zichzelf twijfelt en zichzelf de schuld ervan geeft. Ik heb niet gelezen dat (ex)partner ook zo over zichzelf denkt (maar misschien heb ik iets gemist).

Daarom een vraag aan Yara:
Yara, heeft je (ex)partner ooit gezegd dat hij dingen niet goed aangepakt heeft? Dat het eigenlijk zeker ook zijn fout is dat het niet goed gegaan is?

“Die vrienden verbazen zich waarschijnlijk omdat ze hem zo niet kennen. Als je niet zo dichtbij leeft, kun je om dit soort trekken nog wel grapjes maken. Maar ze hebben de reikwijdte ervan nooit beseft. Voor deze mensen wordt nu misschien enigszins zichtbaar hoe ver zijn bijzondere gedrag gaat.”

Nou. Ze kennen zijn leefstijl. Tot in de puntjes geregeld en de grote schoonmaak tik. Die opmerkingen werden regelmatig gemaakt door zus en vrienden in gesprek. Ook als grapjes naar hem toe. “ hoe houd je het vol!” Een ieder ziet dat en in zijn vorige relatie was dit voor ex ook een breekpunt. Zijn ex liep op haar beurt ook op eieren rondom het schoonmaken en de structuur in huis.

Zijn vrienden zijn eigenlijk verbaasd omdat wij ook bekend staan als het knappe, leuke stel. Nooit ruzie. Altijd leuk erbij. Geen gezeik. Overal waar we komen horen we dat. Bijkomend, niet arrogant bedoelt, maar ik val vlot in de smaak bij mensen. Pas mij makkelijk aan en ben een prima aanvulling. Ook zoon valt in de smaak. De vrolijke noot. Match goed ook met zijn familie en vrienden. Gaat allemaal heel gemoedelijk. Leuke klik. Dat is iets wat hij nu ook lastig vindt bijkomend bij het besluit wat genomen is. Eerlijk is eerlijk, het is maar de vraag of je dat terug gaat krijgen. Qua intimiteit zijn we elkaar wel even kwijtgeraakt maar de kwaliteit van onze intimiteit is altijd heel heel goed. Daarnaast ben ik ook attent naar mensen in zijn omgeving en oprecht geïnteresseerd.
Ik ben niet bepaald een draak van een vriendin zeg maar.... 🤪

—-“ Daarom een vraag aan Yara:
Yara, heeft je (ex)partner ooit gezegd dat hij dingen niet goed aangepakt heeft? Dat het eigenlijk zeker ook zijn fout is dat het niet goed gegaan is?——“

Esmee, nee eigenlijk niet direct uit zichzelf. Hij was vooral gericht op wat voor hem niet prettig was. En dat kreeg ik te horen. Wat hem belemmerde, niet zinde. Ik ben zelf niet snel iemand die gaat hameren op wat ik niet goed vind gaan. Of pietluttig is. Omdat ik conflictmijdend ben en te flexibel wellicht in het leven sta. Ik hou eerder rekening met de wensen van een ander dan met mijn wensen. Dat zie je nu ook terug dat ik mij afwachtend opstel en hem de regie geef. Bekend patroon bij mij. Ik maak niet snel een punt ergens van. Hij wel.
Toen hij met iemand anders had gezoen ben ik wel echt heel boos geworden en verdrietig. Dat was zo intens heftig voor mij. Voelde me echt verraden. Zeker door mijn verleden. Maar over andere zaken heb ik dat niet. Ik voel soms de teleurstelling wel en dan word ik wat afstandelijk omdat ik mij afgewezen dan voel in mijn behoeftes. Maar wat er dan gebeurd is dat ik een muurtje optrek ipv direct een gesprek aanknopen en op mijn strepen gaan staan. Het gebeurd wel, maar dan wat later en ik benoem het op de meest veilige wijze.

**In mijn vorige post is er hem komen te staan. Met auto correct via mijn iPhone lees ik achteraf vaak verkeerde woorden terug.
Ik bedoelde er mee dat zijn zus en vrienden opmerkingen naar mij gingen maken of ik het nog vol kon houden met hem en zijn gekke regeltjes in het huishouden, het is echt een bekend issue van hem**

nog volhouden met hem?

Yara, je schreef: "Ik bedoelde er mee dat zijn zus en vrienden opmerkingen naar mij gingen maken of ik het nog vol kon houden met hem en zijn gekke regeltjes in het huishouden,"

Ik denk dat ze niet voor niets zeiden 'of je het nog vol kon houden met hem'. Ik denk dat zeker zijn zus beter weet dat hij niet makkelijk is om mee te leven.

Maar omdat jij je eigen wensen wegstopt/niet onderkent en je het anderen (hem) aldoor naar de wens wilt maken en je daardoor aldoor aanpast (tot je op eieren loopt) is het nog lang goed gegaan. Dat zegt meer over jouw aanpassingsvermogen dan over zijn kwaliteiten, denk ik.

vrij

Ik denk dat je zoon en jij je heel erg vrij en opgelucht gaan voelen als jullie weer zonder hem wonen.

Echt, op eieren lopen is niet fijn. Dat wil je niet in je eigen huis.

Hella

Ik sluit me aan bij jouw verbazing. Van een vriendje dat niet veel zin had om met de zoon van TS op te trekken, is hij veranderd in een psychopathische kinderhater met autistische trekken en dwangneuroses. Heel onfris. De opmerkingen dat zijn vrienden hem 'zo' niet kennen, snap ik al helemaal niet. Yara was door zijn vrienden en familie gewaarschuwd. Dat Yara het beter dacht te weten, doet er niet toe.

De traantjes kwam net bij hem

En toen was hij toch weer even in tranen. Stond bet bed van zoon uit elkaar te halen. En van hem het compliment dat ik zo ontzettend dapper, nog vrolijk ben en sterk ermee omga.
“ ik word helemaal warrig van de situatie, de spullen, verhuizing, emoties, jouw zien of s ochtends naar het werk gaan en je nog zo lief zien liggen, als we de verhuizing maar eerst doen dan kijken we verder”
Waarop ik heb gezegd vrede te hebben met de situatie, ik niet boos ben maar het alleen heel jammer te vinden dat het niet gelukt is en ik mij er echt nog wel in vast had willen bijten. En dat ik hoopte dat hij ook de vele positieve aspecten van ons en mij ook nog ziet. Maar ook dat er iemand voor mij is, niet nu gelijk maar op den duur die mij volledig accepteert om wie en wat ik heb, kan bieden en hoe leuk ik eigenlijk ben. En niet omdat ik moet veranderen in een kopie van zijn eigen smaak. Zoals mijn huis. Of rondom het schoonmaken en ik hoop dat hij beseft dat ik best ver mee ben gegaan in zijn wensen. Maar hem wel benadrukte dat ik ook snap en zie dat hij wensen en zijn eigen behoeftes heeft en dat begrijp ik.
Alle positieve dingen ziet hij al te goed en dat maakt het zo intens moeilijk.
Heb hem een knuffel gegeven..

——Ik sluit me aan bij jouw verbazing. Van een vriendje dat niet veel zin had om met de zoon van TS op te trekken, is hij veranderd in een psychopathische kinderhater met autistische trekken en dwangneuroses. Heel onfris. De opmerkingen dat zijn vrienden hem 'zo' niet kennen, snap ik al helemaal niet——-

Wacht, dit is wel echt overdreven.
Hij is geen kinderhater, niet psychopatisch of autistisch.

Wel zijn er grapje gemaakt over zijn planmatig leven en de extreme schoonmaak issues. Hij zou een schoonmaak bedrijf moeten oprichten. En zelf er in werken en hij wordt nog rijk ook 🤪
Feit is wel, altijd een super clean huis. Ik heb er van mee geprofiteerd en ben er zelf ook qua schoon houden van een huis op vooruit gegaan.
En heeft geen kinderwens, ik zie echt wel in. En mede dank voor jullie berichten daarover. Dat als je dit niet hebt en er loopt een kind rond dat het best heftig allemaal kan wezen.

Yara

Ik spreek misschien voor Knurf maar zelf bedoel ik echt de reacties van anderen in dit draadje en niet jou.

Verder zijn er in Nederland wel veel mensen met schoonmaakissues, al zijn het dan vaak vrouwen.

He watte?

“Van een vriendje dat niet veel zin had om met de zoon van TS op te trekken, is hij veranderd in een psychopathische kinderhater met autistische trekken en dwangneuroses.”

Zien jullie posts die ik niet zie ofzo? Waar staat dit?

Wending

Dit draadje heeft inderdaad een bijzondere wending genomen. Daar heb ik me al eerder over verbaasd. De kwalificaties zijn voor jullie rekening, maar ik vind zijn gedrag inderdaad extreem. Een kind straal negeren en jezelf slachtoffer voelen van een vrouw omdat ze niet snel genoeg (!, het gebeurde dus wel!) toeliet dat hij HAAR huis naar zijn wensen aanpaste, ook nog eens een gebeurtenis die al geruime tijd achter ze ligt. Ik vind het al bijzonder dat hij het zonder reserve uitspreek, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Die verbazing heb ik inderdaad verkeerd geïnterpreteerd. Maar evengoed vind ik het dan weer bijzonder dat vrienden en familie je waarschuwen en aan je vragen of je het wel trekt. Ik zou dat. Ik zou dat niet gauw serieus doen tegen een partner van broer, zus of vriend(in). Dan moet er, voor mij, wel echt wat aan de hand zijn.

In een draadje als dit gaan op enig moment nekharen overeind staan, waarschijnlijk inderdaad vooral bij mensen die er iets in herkennen. Het is aan Yara om die opmerkingen al dan niet te kunnen plaatsen in haar realiteit. Het zou haar eens met een andere blik naar haar leven kunnen laten kijken, wat ontspanning kunnen geven en schuldgevoel kunnen wegnemen. Natuurlijk is het niet precies zoals het hier weergegeven wordt. Dat kan helemaal niet. Wij kennen deze mensen helemaal niet.

Succes Yara, jullie verdienen alledrie alle goeds.
Groet,
Jo Hanna

Niet gezegd

Niemand heeft de woorden psychopaat, kinderhater of autist gebruikt. Er zijn opmerkingen gemaakt over het rigide gedrag en gebrekkig empatisch vermogen van partner, en over gebrek aan fatsoen bij het negeren van een achtjarig jongetje. Doen alsof de partner volledig gedemoniseerd wordt slaat nergens op.
Bottom line, los van alle opmerkingen over twee kanten aan elk verhaal (dat klopt natuurlijk): deze meneer lijkt niet geschikt voor het leven met een moeder met kind. Heeft hij zich dat volledig gerealiseerd? Waarschijnlijk niet. Is hij te kwader trouw? Nee, dat denk ik ook niet. Is het beter om niet meer samen te wonen? Ik denk het wel. Maar dat maakt het allemaal niet minder pijnlijk.

Dat ging een beetje snel

Maar op basis van de door mij gegeven details is dat die kant wellicht wel zo snel opgegaan.
Hij voelt zich schuldig. Dat zie ik en dat uit hij ook.
De verhuizers zijn nu bezig en hij werkt volop mee. Ik heb even een plekje opgezocht waar ik wat tranen voel opkomen. En hier even schrijf.

Dank voor jullie input en zoals Jo Hanna zegt ik plaats de opmerkingen in mijn realiteit. Zit er ook met een dubbel gevoel in.
En bij het lezen van mijn berichten en het werkelijk niet kennen van mij, mijn kind en ex partner kan je de berichten zelf gaan vormen. Wat ik jullie verzeker is dat het niet zorgwekkend is. We zijn beiden goed volk. En allemaal goede mensen met de beste intenties. Hij dus ook. Het pakte voor hem niet positief uit. En om de voorkomen dat we ruzie zouden krijgen of het wel zou escaleren heeft hij dit besluit genomen. Het pakte voor mij en zoon ook net anders uit want wij beiden hoopten op iets meer interesse in zoon. De situatie was voor mij ook niet leuk anders was ik medio mei niet op dit forum gekomen om er over te schrijven. Ik wist ergens al dat hij mij ging wegsturen anders had ik mijn huis niet aangehouden ( dubbele lasten, niet mals)
Hij was het zat met mijn ex, ondanks dat deze al 10 maanden koest is, ik moest maar veranderen in huis en mijn zoon was een dilemma. Ik heb het oprecht geprobeerd om zoveel mogelijk hem wel te ontlasten. Door hem weghouden bij mijn ex, zo min mogelijk er meer over praten en zelf meer doen in huis. En geen verwachtingen meer te hebben rondom interactie met zoon.

Ik ga de aankomende tijd dit verwerken. Probeer de schuld niet bij mezelf te leggen. ( misschien ben ik niet leuk genoeg, het niet waard genoeg, etc etc spookt ook nu wederom door mijn hoofd) weer verlaten door een man. Vorige keer met een baby van 8 maanden omdat hij liever een open relatie had en verliefd was op een ander en meer vrijheid nodig had. Want ik voelde mij ongelukkig in de relatie. En nu een partner die mijn kind alsnog na 6 jaar niet accepteert. En hop, weer word ik opzij geschoven. Want zo voelt het wel. En dat vind ik een intens rot gevoel.

Goed besluit, en verdrietig zijn mag

Het inzicht komt in rap tempo, zie ik. Gelukkig. Dat maakt het niet minder pijnlijk. Je mag ook best verdrietig zijn. Het is ook verdrietig en rot, hoe je weer zo opzij wordt geschoven. Maar dat verdriet betekent niet dat dit een foute beslissing is, dit is een heel goede beslissing.

Leven met zo'n dwingende persoon, waarin hij de eisen stelt en jij je altijd moet aanpassen, en jij de schuld krijgt als hij zich niet goed voelt, dat is geen leven. Over een tijdje kijk je hierop terug en dank je God op je blote knietjes dat je op tijd ontsnapt bent, want zo'n relatie kan gierend uit de klauwen lopen. Dat blijft je bespaard. Dus wees verdrietig, wees lief voor jezelf. Maar snijd de banden door, ga ook niet half-half verder want dan blijf je in zijn greep en sta je niet open om verder te gaan met je leven. Ik raad je aan om 3 of 6 maanden helemaal geen contact met hem te hebben, dan zal er een wereld voor jou en je zoon opengaan. Een veel leukere wereld.