Huidige partner heeft veel moeite met ex partner

Zo snel mogelijk doorknippen die navelstreng

Hoe meer je schrijft, hoe meer ik denk dat je inderdaad veel beter af bent zonder hem. En je zoon al helemaal. Hoewel ik best snap dat je zoon graag in dit huis wil blijven, denk ik dat jullie beter af zullen zijn in jullie oude huis. Los van je (ex)partner.

Ik snap helemaal dat je vind dat het iets over jezelf zegt, dat je alweer een man hebt uitgezocht die niet de juiste bleek. Ik denk dat het zegt dat je jezelf steeds weer een beetje beter leert kennen. En ook steeds helderder krijgt dat je zoon en jij het allerbelangrijkst zijn. Ga nu eerst maar eens samen met je zoon tot rust komen. Ik denk dat het je alles mee zal vallen. Als ik lees hoe jij je het aangepast al die jaren, en hoe weinig positiefs je dat heeft opgeleverd, denk ik dat je je al heel snel opgelucht zult voelen. Draai de wijzigingen die partner heeft doorgedrukt in je oude huis terug (voor zover het geen echte verbeteringen waren en als het niet teveel geld kost) en maak er lekker weer jullie eigen veilige haven van.

Heel veel sterkte, maar weet zeker dat jullie er samen wel komen.

Chronisch overprikkeld?

Je ex maakt de indruk zo gevoelig te zijn dat hij alles wat onverwacht is als overprikkeling ervaart. En vervolgens heeft hij niet in de gaten dat die ‘overlast’ niet door anderen wordt veroorzaakt maar vooral door hem intens wordt ervaren. Daar valt niet mee te leven: zoals je het beschrijft lopen jij en zoon steeds op eieren en dan is het nog de bedoeling dat je je schuldig voelt over jullie ‘grensoverschrijdende gedrag’, wat in werkelijkheid een heel gewoon leven is. Hij wil dat jij hem gelukkig maakt, alles om zijn prikkelgevoeligheid heen plooit. Maar hij gaat veel en veel te ver in zijn eisen aan de mensen met wie hij samenleeft. Het zou chique zijn als hij zou kunnen erkennen dat hij niet geschikt is voor een leven met kinderen en eigenlijk ook niet voor het samenleven met een partner. Zijn eisen aan zijn leefomgeving zijn extreem en hij maakt het zichzelf en jullie veel te moeilijk door samen te willen wonen. Want hij overschrijdt jouw grenzen in plaats van andersom. Jij moet zijn mate van orde, structuur, tijdsindeling, huisinrichting, bezigheden, waarden, relaties helemaal volgen en als je dat niet doet verwijt hij je dat. Dat is geen liefde. Dat is controle. Daar zal hij vast zijn redenen voor hebben maar het is geen leven. Jij bent zelf iemand, met wensen, een kind, prioriteiten, een familie. Jij hebt het recht om zelf te bepalen wat je belangrijk vindt en in een relatie is er voor beide partners ruimte. In deze relatie is dat niet zo: er is ruimte voor jou voor zover hij er ruimte voor ervaart. Ervaart hij die niet, dan vindt hij verregaande aanpassing van jou de logische stap. Maar dat is niet logisch! Hier is iets helemaal mis. Maar dat weet je al. Ik vind dat je je niet hoeft te schamen dat het niet gelukt is. Alsof het zo gemakkelijk is om een ‘ideale partner’ te vinden!?! Je hebt je opengesteld, liefde gegeven, je best gedaan. Maar dat is niet genoeg om deze relatie tot een succes te maken. En dat ligt niet aan jou! Jij kunt niks meer doen, wat dan wel tot succes gaat leiden. Dat is triest maar het is het anders. Gun jezelf en je kind ruimte om te leven! Daar heb je recht op!

Groet,
Jo Hanna

Gevraagd

Heb het gevraagd van het huis en zijn antwoord was:

“ pardon, jij hebt een huis. Wat je hebt aangehouden en niet bepaald in een achterstandswijk ligt. De impact valt wel mee aangezien het een bekend huis is voor je zoon. Waar moet ik dan heen? En dit huis is door mijn goede vriend geregeld. Mocht je geen back up huis hebben gehad dan was dit huis wellicht bespreekbaar geweest maar dat is niet aan de orde. Je kan prima daar terug en zoon zal snel weer wennen. Zie het als een lange vakantie en dat je dan terugkeert. Ik denk dat je het niet zwaarden moet maken dan het is aangezien er nu geen stress is van huizen zoeken en kopen”

snel beëindigen

Hoe akelig ook, ik denk dat je beter naar je eigen huis terug kunt gaan en vervolgens zoveel mogelijk de banden met hem verbreken. Hoe meer ik lees, hoe meer mijn mond openvalt. Hoe heb je het in vredesnaam met deze Pietlut uitgehouden!

Ja, zelfs de grootste engerd heeft wel goede kantjes. Maar ik krijg het plaatsvervangend benauwd bij elke nieuwe informatie die je over hem geeft.

Echt, hoe vervelend het ook is van het huidige huis, het enige antwoord is inpakken en héél snel wegwezen.

Dat hij verhuist ...

... past waarschijnlijk ook niet in zijn plaatje. Waarschijnlijk jaagt het hem de stuipen op het lijf. Misschien werkt het als je het meer benadert als: wat zou er voor jou nodig zijn om die stap, de gezamenlijk betrokken woning verlaten, wel te kunnen zetten? Misschien ontstaat er dan ruimte om het op zijn manier te kunnen doen en er zijn keuze en beslissing van te maken?

Succes,
Jo Hanna

Oh, je hebt het gevraagd

Zo’n discussie is zinloos. Daar kom je niet uit. Hij bepaalt namelijk wat (niet) belangrijk en (niet) belastend is. Ga daar vooral niet over debatteren. Dat levert niks op. Hij weet toch al hoe het ‘echt’ zit. Omtrekkende bewegingen zijn je enige kans, if any .

Groet,
Jo Hanna

Wil er wel echt bij zeggen: hij heeft ook veel leuke kanten! Anders had ik het niet zo lang volgehouden. Is niet een complete engerd of mega brombeer etc. Hij heeft een onwijze gun factor als persoon, is attent naar zijn vrienden en stopt daar veel tijd in. Er zijn echt wel veel positieve aspecten. Maar, niet in een relatie dus met mij en mijn zoon. Daar komt het allemaal niet zo goed uit de verf. En had ik eerder zelf die vuist moeten maken dat ik van een partner wat meer optimisme en acceptatie verwacht.

Maar het zit em dus wel in het cruciale momenten. En in kleine gebaren en in het accepteren dat hij niet mij zo mag veranderen volgens zijn verwachtingen. En niet zien hoe erg ik er in mee ben gegaan met zijn behoeftes en wensen. Juist hoe flexibel ik ben geweest.

Blijven hier is niet bespreekbaar. En ja, gelukkig heb ik mijn huis nog.

Johanna (178) wat je zegt dat klopt.
Alles komt heftig bij hem binnen. Worden er gelijk conclusies getrokken en is niet flexibel. Tegen het pessimistische aan. En alles wat dan om mij heen negatief is geweest wil hij zo snel mogelijk achter zich laten.
Daarom zei hij ook gisteren: “ ik denk dat de enige optie is dat we nu de harde knip maken en allebei los zonder elkaar met een schone lei ons leven weer opnieuw gaan opbouwen ( incl. de eerdere onderbouwing over mijn zoon, vader van zoon en dat hij geen vertrouwen heeft dat het beter zal gaan of dat ik verander rondom huishouden)
want ik heb het gevoel dat ik telkens een taart aan het bakken ben en deze nooit mooi opstijgt en weer instort. Ik wil een nieuwe mooie taart maken die niet telkens instort”

Overdreven

Poeh, hij wordt hier wel erg afgeschreven hoor, vind dat niet zo netjes.
Niet door jou Yara, en dat jij genoeg van hem hebt snap ik helemaal.

Maar in mijn ogen blijft het een verhaal van 2 kanten, jullie konden beiden niet voldoen aan de verwachtingen van de ander.

Ik vind dat er ook hard geoordeeld wordt over zijn capaciteiten als stiefouder.
Zo vreemd vind ik dat nu ook weer niet dat hij (te) weinig inlevingsvermogen heeft als hij zelf geen vader is. Hij is ook niet bepaald de enige, veel mensen, ook ouders, zijn niet al te empatisch.

En jee, ik dacht dat hier op oo toch wel bekend was dat ook wij ouders niet altijd de perfecte ouder zijn en altijd geduldig en dankbaar naar onze kinderen toe treden.
En niet iedereen geniet altijd van vrolijkheid en optimisme.

Hella

Klopt wat je zegt. Ik som wat zaken op maar uit mijn vorige reactie probeer ik ook kenbaar te maken dat hij ook echt een leuk mens is. En dat is hij echt wel. Maar niet in combinatie met een kind. Want zelf geen kinderwens etc. Zoals eerder al besproken combinatie van elkaar niet kunnen bieden wat we verwachten. In de berichten wat ik schrijf voel ik mij ook wel wat schuldig aangezien ik ook erg van hem hou, verliefd nog ben op hem en juist erg baal van de situatie. Er zit echt nog veel liefde tussen ons. Van beide kanten. Dat maakt het ook zo dubbel.

Ik heb mijn eigen aandeel hierin. Daar moet ik lering uit trekken. Eerder conclusies trekken omdat ik een kind heb en mijn eigen rol in de communicatie. Had dit alles dan anders geweest. Nee vast niet. Want mensen zijn wie ze zijn. En wat ze verwachten van elkaar. Maar hadden we waarschijnlijk al eerder afscheid genomen van elkaar :(((

'Had dit alles dan anders geweest. Nee vast nieiet'

Je had kunnen luisteren naar alle mensen die je afraadde om samen te wonen. Je had je zoon serieuzer kunnen nemen. Dan was het wel anders geweest, dan was je jaren geleden al gestopt .

Knurf

Ja dat is waarschijnlijk waar.... maar ik bedoel dat dat in onze relatie geen verschil had gemaakt had ik die conclusie eerder zelf al getrokken en naar gehandeld. Dan was de outcome dan ook zo geweest. Ik geloofde ook in de liefde, hoop en dat iets moest groeien.

Logisch

'Ik geloofde ook in de liefde, hoop en dat iets moest groeien.'

Dat is natuurlijk ook hoe het werkt. Normaal gesproken. Jammer dat het niet lukte, aan je inzet heeft het waarschijnlijk niet gelegen.

Maar

Wat je benoemd aan positieve dingen zijn geen toegevoegde waarde voor jou of je zoon, alleen voor hem en zijn vrienden. Volgens mij hou je van/ben je verliefd op een imago, niet op de mens zelf.

Alles wat je schrijft over zijn gedrag naar jou en zoon toe is waardeloos. Sterker nog, ik vind zijn gedrag naar je achtjarig kind (!) schadelijk. Nogmaals, hij brengt moedwillig niet de fatsoensnormen op naar een kind, dat heeft niks te maken met klunzig stiefouderschap, dan ben je passief aan het pesten.
Hebben die geweldige vrienden van hem kinderen? Hoe behandelt hij die?

Waarom je deze man op een voetstuk zet is mij een raadsel maar ik hoop dat je nu echt weg gaat bij hem en binnenkort een geweldige lieve vent tegenkomt die je laat voelen dat een relatie van meerwaarde kan zijn in je leven

Ik weet het niet Hella

Ik heb de indruk dat Yara haar best doet om aan te geven dat hij naast alle tekortkomingen ook best een fijne man is die veel voor zijn vrienden overheeft en zo, en dat ze dus niet alleen maar op hem zit af te geven.

Je hebt zeker gelijk dat beide partijen verkeerde verwachtingen hadden, maar dat geeft Yara ook toe. Daarnaast echter is ze toch in de valkuil gestapt dat het allemaal haar schuld (en die van haar kind) zou zijn, en dat is waar ik in ieder geval tegen ageer.

Verder, ja, bij een eventuele nieuwe relatie geen aannames doen maar dingen concreet en duidelijk bespreken. Ook de punten waarvan je misschien anders zou willen en verwachten dat het wel vanzelf gaat.

Dat is absoluut mijn leerproces. Mocht ik in de toekomst een leuke man tegenkomen dan is wel het eerste wat ik duidelijk wil hebben dat mijn zoontje welkom is en dit als essentieel onderdeel van mij ook geaccepteerd wordt.

We zijn gisteren als laatste avond met zijn drie wezen eten buiten de deur. Dat gaat echt allemaal prima. Zoon vrolijk. Hij deed heel relaxt. This niet dat het altijd een drama was hier. Zeker niet. Maar het ontbrak gewoon net te vaak in het spontaan reageren, stukje oprechte aandacht.... of met de verkeerde verwachtingen wat ik had: het initiatief nemen van zijn kant om samen wat te doen.

De laatste dagen. Ook mede door hier te schrijven. Gaan kwartjes vallen. Land het een beetje en tussen de verhuisdozen in...
In mijn berichten heb ik eerder al benoemd het onwijs zonde en jammer te vinden omdat we op andere fronten wel een match zijn en ik hem erg ga missen maar dit los moet laten. Ik ben vorige week ook nog eens begonnen aan een nieuwe baan dus mijn leven is momenteel flink in verandering. Maar daar kan ik mij ( naast zoon) goed op storten de aankomende tijd. Zoon gaat lekker met zijn vader op vakantie deze week. En als hij terugkomt is ons oude huisje weer helemaal in gebruik. Dat weet zoon.

Ex partner zei nog gisteren: “ik ga hem gewoon nog zien. We kunnen toch nog met elkaar op momenten blijven eten en elkaar zien “ Dat vind ik wel dubbel...
steeds meer vrienden uit zijn omgeving horen het nieuws en snappen het niet. Ik snap het ergens ook nog niet helemaal. Hij baalt zelf dat hij mij laat lopen. Maar dit werkbaar maken gelooft hij niet in....

Yara

Misschien heeft hij ook moeite om het totaalplaatje in zijn hoofd los te laten, net als jij. Ook hij zal zich vooraf een beeld hebben gevormd over hoe het zou gaan. De realiteit blijkt anders, dus dan moet je afscheid nemen van het toekomstbeeld dat je had. Dat zal voor hem net zo goed gelden als voor jou.

Hi Knurf

Ja dat is het ook. Ook hij heeft er veel moeite mee. Naast dat hij morgen in een leeg huis zit. Gaat hij mij ook missen. Loslaten terwijl er wel veel aspecten zijn wat goed zit. Is ervan overtuigd dat we de aankomende tijd nog veel in contact zijn met elkaar en we eerst de verhuizing moeten doen en alles laten bezinken. Hij wil in contact blijven om het verder uit te zoeken. Ik heb daar zelf moeite mee, voel me toch wel afgewezen en weggestuurd.
En als ik alles laat bezinken zal er echt wel boosheid naar boven komen... en inzien dat rondom mijn zoon er geen match is tussen ons.

Ik zou direct een flinke pauze inlassen na de verhuizing

Neem de tijd voor jezelf om voor je zoon te zorgen, je op je nieuwe baan te storten en om alles te verwerken wat er gebeurd in je relatie. Spreek bijvoorbeeld af om drie maanden geen contact te hebben. Daarna zie je weer verder.
Als jullie samen blijven eten, gaan latten, rommel je verder zonder toekomst.

Yara

Het feit dat je boos bent op hem, toont aan dat je nog steeds de volledige fout van het mislukken van jullie nieuw samengesteld gezin bij hem legt.
Nochtans is hij er met de beste bedoelingen aan begonnen, maar draaide het anders uit (hij wilde er een kerngezin van maken, wat nooit kan lukken) en toen hij zag dat het niet goedkwam, raakte hij de pedalen kwijt. Maar al die negatieve commentaren verdient hij zeker niet.
Dat hij ook in een LAT-relatie niet meer verder wil, heeft vermoedelijk veel te maken met het feit dat hij (te) weinig begrip voelde/voelt van jou voor zijn situatie en dat hij bang is om jouw zoontje nog meer te kwetsen. Ik ben er nochtans van overtuigd dat vanuit een LAT-relatie er nog veel mogelijk is voor jullie.
Mijn vriendin en ikzelf hebben samen 5 kinderen uit ons vorig huwelijk en exen langs beide kanten; ik begrijp perfect de problematiek die speelt.

Alweer

Alweer laat je je acties afhangen van wat hij wil: hij wil in contact blijven, hij wil dingen verder uitzoeken.... wordt het geen tijd om dat niet meer mee te laten spelen? Als jij dingen zelf ook wil: prima. Maar mij lijkt het onverstandig om maar door te blijven sukkelen. Zie jij dit op de lange termijn een prettige, bevredigebde relatie worden waarin ook voor jouw behoeftes en manier van leven ruimte is? Zo nee, dan lijkt me een definitieve breuk beter. Voor zover ik het zie zijn er geen praktische redenen (hypotheek, koophuis, gezamenlijke kinderen) om in contact te blijven en verlengt het alleen de periode van onzekerheid.
Maar net zoals hij niet mag beslissen hoe jij je leven inricht mag ik dat ook niet.

Hella

"Ik vind dat er ook hard geoordeeld wordt over zijn capaciteiten als stiefouder.
Zo vreemd vind ik dat nu ook weer niet dat hij (te) weinig inlevingsvermogen heeft als hij zelf geen vader is. "

Een 8-jarig kind actief negeren en niet eens begroeten bij binnenkomst, heeft weinig te maken met een eventueel gebrek aan inlevingsvermogen als stiefouder, maar alles met een totaal gebrek aan normaal fatsoen.

Onduidelijk

Mirreke, ik bedoelde niet dat ik vind dat Yara alleen maar op hem afgeeft. Ik vond dat hij als mens door anderen wel erg neergehaald werd hier.

Persephone, ook als je dat gedrag erg onfatsoenlijk vindt dan nog vind ik niet dat hij als mens totaal neergesabeld moet worden hier.
Ik denk dat we ook over het gedrag niet helemaal kunnen oordelen want je moet het toch echt zien en meemaken. Je hebt negeren en negeren en het is volledig afhankelijk van context en details of het kwetsend is of niet.

Dat het per definitie onfatsoenlijk is kun je natuurlijk wel vinden, dat is ook een kwestie van smaak. Ik zelf hecht niet zo heel veel waarde aan dat soort fatsoensregels in elke situatie. Dus zeker bij mensen die me 'eigen' zijn laat ik ze soms makkelijk los.

Echt Hella?

Jij kan situaties bedenken dat iemand samenwoont met een moeder en diens achtjarig kind en het kind negeert en mijdt? Terwijl hij een liefdesrelatie heeft met de moeder? Hoe kan dat niet kwetsend en nadelig zijn voor een kind?
Ik kan echt geen context verzinnen dus ben benieuwd naar de jouwe

Ja ik stel mij echt afhankelijk op. Vind dat zelf ook zo frustrerend en minder sterk van mij. Ik kan zelf nu ook heel goed de knip maken omdat ik zie dat het zeer mogelijk geen toekomst meer heeft. Maar waarom gebeurd dat niet bij mij zelf vanuit eigen overtuiging. Ben altijd goed in hoop houden en vasthouden terwijl ik beter zal moeten weten.

Maske

Ik haakte aan bij het groeten (bijv) : het is volkomen afhankelijk van context of het nalaten daarvan kwetsend is of 'gewoon onfatsoenlijk'.

Verder zou ik ook niet blij zijn in Yara's plaats denk ik. Ik zou ook willen dat mijn lief mijn kind het liefste vindt.
Maar ik vind kinderen ook vaak veel vragend.
Veel kinderen zouden graag meer aandacht krijgen dan ze daadwerkelijk krijgen.
Ik vind mijn eigen kinderen ook regelmatig vermoeiend. Ik probeer me dan voor te stellen hoe ik het zou vinden als ze ook nog eens niet van mij waren. Kan me best voorstellen dat ik daar niet altijd zin in zou hebben.

En juist 'die verwachtingen', die hij benoemt te voelen, ik vind het invoelbaar dat dat zwaar voelt voor hem. Het klinkt toch als iemand die het allemaal graag goed doet. (zijn probleem, ik weet het, maar tegelijkertijd zijn die signalen er altijd al geweest naar Yara toe)

Verder denk ik dat het nog niet heel lang geleden is dat veel vaders hun kinderen meden en negeerden;)
En nee, ik ben daar niet voor, integendeel.
Maar we hoeven het ook niet op te blazen.
Ik krijg op geen enkele manier signalen van ts dat het gaat om een zwaar verwaarloosd kind.

Nogmaals, dat ts wel meer wilde/verwachtte is een ander verhaal en ook heel invoelbaar.