Huidige partner heeft veel moeite met ex partner

het is erg dubbel

voor je zoon om weer te gaan verhuizen maar als hij nu al aangeeft dat je partner niks met hem wil doen en vaak chagrijnig is, dan is het toch een goede keuze. Nu is je zoon nog jong en vrolijk maar wie weet hoe hij is als hij gaat puberen. Dat kan reuze meevallen maar ook flink tegenvallen, hoe zou je partner dan tegen hem doen?

Toekomst

In de toekomst zal mijn partner daar niet in veranderen. Het is de aard van het beestje. Snel nukkig en heeft zijn ruimte ( zonder binding en verantwoordelijkheid) en veel rust nodig. Dit patroon herhaalt zich vanuit zijn vorige relatie.
En Partner herkent zijn gedrag vanuit zijn vader. Ook altijd afwezig, zat op zolder, kil. Deed weinig met de kinderen. Dat heeft hij hem ook kwalijk genomen jaren later.
Kan mij niet voorstellen dat zodra mijn zoon pubert dat geen leuke situatie zal zijn, mits hij echt veranderd en er 100 procent voor wil gaan. Ik denk dat überhaupt het alleen mogelijk is om te matchen met een stiefkind wanneer je oprecht aandacht stopt in het contact. Vaak ontstaat daaruit een vertrouwen of een band. Maar dat gaat toch niet automatisch. Doe je dat niet, lijkt mij logisch, dan ben je niets aan het opbouwen.

Zijn moeder en zusje vroegen zich ook al eventjes af wanneer hij van plan was een band op te gaan bouwen. Daar heeft hij al jaren voor gehad. Deed hij het toen ook al niet, nu niet en zal dan in de toekomst ook niet zo zijn.

Status relatie

Over de status van de relatie hoef je nu niet te beslissen en zou ik ook niet doen, als ik jou was. Hoewel ik de behoefte eraan goed begrijp.

Als ik het zo lees, lijkt hij zo geïrriteerd dat elk gesprek daar aan toe bijdraagt, voor hem dan. Zo snel mogelijk naar je eigen stek en laat hem een paar weken ervaren hoe het is om alleen te zijn. Misschien komt hij dan wat tot inkeer.

Heel sneu voor je zoon deze situatie. Vertel hem keer op keer dat het echt niet aan hém ligt.

I Will waterlelie

Wat ik nu heb gedaan;

Uitleg dat ik hem betrek in dit proces en we het samen doen. Wat heeft zoon van mij eventueel nodig om terug te verhuizen met mij naar ons vorige huis ( huis is hij geboren en 7 jaar lang gewoond, dus hele bekende&vertrouwde plek) zoon noemde vooral Pokémon kaarten en snoepjes te willen en toen kwam de lach te voorschijn.

Verder ook duidelijk benoemd: Dat het niet aan hem ligt maar aan partner en hij graag alleen woont. Wij elkaar heel lief vinden en geen ruzie hebben maar je soms een beslissing moet nemen wat het beste is voor ons allemaal en dat dit nu verdrietig is.
Ik heb wel bevestigd dat ik zoon zijn bevinding ook zie; hij doet amper iets met ons en is vaak chagrijnig. Ik heb benoemd dat ik dit ook lastig vind en niet leuk maar dat dit niet met zoon te maken heeft.
Ik heb partner gevraagd om aankomende week een ijsje samen met hem te gaan halen zonder mij en eventueel er nog even met hem over te praten en het zelf ook te benoemen. Verder gaan we rustig over en wil ik voor een zachte landing gaan.

Tips zijn welkom!!!

Mijn indruk? Wil je je relatie nog een kans geven, zo snel mogelijk weg.
Hoe pijnlijk het ook is, neem de man serieus. Hij geeft aan dat hij rust en ruimte nodig heeft. Hij kan het niet en hij wil het niet kunnen, voorheen niet en nu ook niet.
Door jouw zoon nu soort van verplicht en ijsje te laten eten, welke boodschap geef je hem mee? En niemand erbij.. wie zegt er dan wat van als de juiste woorden worden gezegd maar niet de juiste toon? Kan jouw zoon opkomen voor zichzelf (en wat je nu zegt is onzin, hier je ijsje, ik ga hier weg, kom mam, inpakken en wegwezen)?

Door te blijven hangen, en daarmee zoon in deze situatie te laten, zeg je tegen partner dat hoe hij je ook behandelt, je niet snel op zal geven, een soort vrijbrief eigenlijk, en naar je zoon toe zeg je eigenlijk, ook al ben je ongewenst, we blijven het liefst want dat heb ík graag.

Ik weet niet of je veel moet verhuizen, huur desnoods studentenverhuizers in oid.

Waarom?

'Ik heb partner gevraagd om aankomende week een ijsje samen met hem te gaan halen zonder mij en eventueel er nog even met hem over te praten en het zelf ook te benoemen.'
Waarom? Zoon komt terug, moet dan aan jou vertellen wat hij heeft gezegd, als dat neit goed is weer onrust. Partner geeft duidelijk aan geen vader-capaciteiten te hebben. En toch moeten beiden dan in een door jouw gefabriceerde situatie met elkaar gaan communiceren over een van de moeilijkste onderwerpen die er is: niet kunnen samenwonen.
Kinderen verwerken dingen niet zoals een volwassene. Kinderen accepteren een korte uitleg (van jou) en hebben zo hun eigen observaties; en maken zich ondertussen vooral druk om de pokemonkaarten. Laat je partner hem pokemonkaarten en een snoepje geven als afscheidskado. Geen opgelegde moeilijke gesprekken voor een 7-jarige. En laat hem meehelpen met de verhuizing. Het was een verkeerde beslissing om te gaan samenwonen en achteraf gezien, uit alle verhalen die je nu vertelt, is het niet verbazingwekkend dat het verkeerd uitgepakt heeft. Je kind heeft zijn vader nog. En zijn moeder. Voor hem is er verder niet zoveel aan de hand, behalve dan dat hij weer moet verhuizen.

Tsjor

Ok Thanks voor dit inzicht.
Beter het niet beladen te maken. Door partner zelf het ook nog te laten toelichten. Zoon kreeg een lach van de Pokémon kaarten en snoep en dit ga ik inzetten.
Partner wil niet dat we hals over kop weggaan. Hij slaapt twee nachten nu elders en ik ga met zoon morgen een week met vakantie. Na de vakantie zijn we hier nog 2 dagen en daarna uit logeren bij opa en oma. Week daarop zal hij hier nog 2 dagen zijn en dan gaat hij met vader mee op vakantie 2 weken. Ik ga dan het andere appartement klaarmaken. Vanaf terugkomst en dat is eind augustus zal de nieuwe woonsituatie in gaan. Zoon en partner worden nog minimaal met elkaar geconfronteerd in het huidige huis.

Ik wil hem inderdaad een beetje helpen met inpakken. De verhuizing zelf zal plaatsvinden als zoon op vakantie is met vader.

'Ik wil hem inderdaad een beetje helpen met inpakken.' Ik weet niet wie je hier met 'hem' bedoelt.
Het is belangrijk dat hij het zich konkreet kan voorstellen. Dus voordat hij met vader op vakantie gaat een verhuisdoos voor hem: wat ga je meenemen? En als hij terugkomt diezelfde doos nog ongeopend in zijn kamer: dit moet je nog uitpakken.

Tsjor

Met hem bedoel ik zoon.
Ik ga het met de verhuisdoos aankomende week doen. Leek mij ook goed on dit samen met zoon te gaan doen. We gaan volgende week even kijken in het oude huis. Hij is daar 2 maand terug nog geweest en zo gek zal dat niet zijn om binnen te lopen. Denk ik. Misschien moet ik het ook niet te zwaar allemaal maken. De buurtjes weten het ook en zijn buurtvriendje is dolblij dat hij weer terugkomt. Dat weet zoon ook.
De huizen liggen op max 10 min fietsen van elkaar.

Wat partner betreft laat ik hem voor wat het is. Even stilte via de ap. Ik neem wat afstand, wat hij vervelend vindt en niet leuk want ik kom dan wat zakelijker over of op een ander moment kan ik weer mijn verdriet ook uiten. Ik kan prima mijn gevoelens en emoties onder woorden brengen maar voel mij ook erg afgewezen. Maar snapt dat dit nu even een mechanisme is. Ik start op 1/8 ook met een nieuwe baan dus er gaat even veel veranderen voor mij.

Succes

met alle veranderingen Yara.
Ik hoop dat je het gevoel van afgewezen zijn van je af kunt zetten. Zoals je zelf tegen je zoon hebt gezegd: het gaat niet om jou. Dat kun je in de spiegel ook tegen jezelf zeggen: het gaat niet om jou. Deze meneer heeft een poging gedaan om een rol op zich te nemen, die hij eigenlijk niet wilde en waarin hij naar zijn eigen gevoel ook niet goed in slaagde (wat bevestigt kan worden dor jou en je zoon): de rol van tweede vader. Hij komt daar niet uit. Dat is zijn probleem en daar kun jij helaas weinig aan doen, want je hebt nu eenmaal een kind, dus je zult als je samenwoont altijd een beroep blijven doen op iets wat hij niet kan.
Even pas op de plaats, even de zon laten schijnen en dan maar eens kijken hoe alles gaat.

Tsjor

Tsjor

Dankjewel. Ook voor al je bijdrages al vanaf het openen van dit topic. Elke keer met veel bewondering hoe je dat schreef gelezen.

Veranderingen zijn altijd even eng en ik weet dat de keuze uiteindelijk het beste is voor mijn zoon, voor mij en voor partner. Misschien heel naïef; maar ik dacht altijd dat onze liefde dit aankon. Hij gaf het al de laatste drie maanden al aan en sinds 3 weken dat zijn filter weg is. Zelfs bij een vlek op het aanrecht werd hij al chagrijnig of wanneer het bday feestje van zoon eraan kwam ontliep hij dit.

Ik moet het gevoel van mij afgewezen voelen, Wat immers ook een beetje mij issue is gaan nuanceren. En onthouden dat partner dit niet kan en niet wil om een flexibele rol in te nemen. Ik vroeg niet veel van hem maar wat ik vroeg was al teveel.
De afgelopen dagen is hij alles onder een loep gaan leggen... zijn beiden afstand gaan nemen.

Upje

Schrijf toch nog even een keer van mij af. Wellicht leest er nog iemand mee. :)
Valt mij zwaar de hele situatie. Ook het terug naar latten is geen optie voor hem. Waar hij eerst zei dat hij ruimte nodig heeft en we een andere manier moeten vinden en op dit moment klem staat tegen een muur omdat hij de dynamiek in huis niet prettig vindt. Is er überhaupt ook geen wil van hem om vanuit latten het verder te onderzoeken. Of door samen te investeren in leuke momenten met zoon om te kijken wat er nog mogelijk is. Het is definitief uit. Ziet mijn zoon als ieder ander 8 jarige jongetje en voelt er niets bijzonders bij. Dit heeft hij voorheen nooit uitgesproken. Hij is tot deze conclusie gekomen tijdens het samenwonen en ziet hem teveel als ‘ belichaming’ van de ellende van mijn ex. Hij zegt het oprecht geprobeerd te hebben om een knop te vinden om dit om te zetten oid. Maar in een band is niet geïnvesteerd. Hij vind bij nader inzien dat ik dit had moeten oppakken. In plaats van vragen om met zn 3 iets te doen had ik mijn eigen koers moeten varen en het verleidelijk voor hem maken in activiteiten die hij dan leuk vindt en daarom makkelijker zou aanhaken. Dus ik krijg er nog een verwijt bij. Maar de relatie om mij verbreken nee dat is een emotioneel onmogelijke keuze voor hem. En dan nog zeggen dat als zoon er niet was geweest het de perfecte match is want wij samen zijn leuk en dat zit goed.
Ik word er eigenlijk steeds bozer om...

Zoon kreeg de laatste maanden afwijzingen en trok hij zelf al twijfel bij de smoesjes waarom hij niet kwam kijken bij het afzwemmen. “ oh hij is zeker weer bij zijn vrienden hè Jaa Jaa”
Mijn eerdere uitspraak dat als hij mij en zoon niet meer wil onder 1 dak dat de relatie dan voorbij is daar is hij zich achter gaan verschuilen. Lekker makkelijk want dan verbreek ik de relatie. Maar toen ik met hem opzoek ging in een grijs gebied gaf hij aan dat het niets zou veranderen aan de situatie. Want het gevoel is er nu niet en hij wil er ook niet in investeren. Maar gooide er wel tegenaan dat hij geen glazen bol heeft, niet weet wat de toekomst brengt of wellicht vinden we elkaar weer in de toekomst. Echt wachtbankje filosofie. Zo beledigend.

Volgende week is de verhuizing. Inmiddels ex en ik hebben al flink wat afstand naar elkaar. Voel mij wel echt genaaid. Geen zin om lief en vrolijk te zijn als hij thuiskomt. Zoon is bij opa en oma logeren.

Weetje, had dit dan eerder benoemd dat je niets voelt bij mijn zoon. Maar na 6 jaar pas! Snap echt dat het een lastige situatie ook voor hem is en ergens dat hij oprecht het heeft probeert. Hij heeft zich volledig neergelegd bij zijn keuze dat het voorbij is en ik voel mij boos.

Boos

Natuurlijk ben je boos want eigenlijk ben je al die tijd voorgelogen. En het kind van je geliefde alleen maar zien als een willekeurige achtjarige en vervolgens ook die geliefde nog voor de voeten werpen dat zij de situatie niet heeft opgelost... hoe oud is die man, twaalf? Ik ben ervoor teruggefloten hier maar ik blijf erbij: dit is geen leuke man. Sterkte met de situatie, het is nogal wat allemaal.

Misschien dat ik hem ook sterk het gevoel heb gegeven dat hij thuis in het huishouden, mij bijstaan met mijn ex en qua klussen het allemaal moest regelen en hem geen bevestiging heb gegeven door weinig initiatief te tonen mbt intimiteit. Daarin ben ik nalatig geweest. Wil niet zeggen dat dit dan alles wel had goedgemaakt. Maar we zijn de connectie ff kwijtgeraakt terwijl de liefde en aantrekkingskracht er nog sterk is en het daarom emotioneel een onmogelijke keuze is.
Ik denk dat dit is gekomen omdat ik mij om mijn zoon voelde afgewezen of niet bevredigd. En dit zo voor mij heeft uitgepakt.

O Yara

Wees alsjeblieft niet zo hard voor jezelf. Op basis van je berichten denk ik dat deze man gewoon niet geschikt is een vaste relatie met kind(eren). Sommige mensen zijn hier gewoon niet voor in de wieg gelegd. Dat kunnen hele leuke en aantrekkelijke mensen zijn maar met iemand een gezin draaiende houden vraagt meer dan alleen dat en dat kan deze man (net zoals sommige anderen) niet opbrengen. Dat is verdrietig maar neem jezelf niet zoveel kwalijk, dat is echt niet terecht of zinvol. Tuurlijk heb jij niet alles perfect gedaan en het is lastig om een goede relatie op te bouwen, zeker als je al kind(eren) hebt, denk ik ...

Yara

Ik wil toch wel een tegengeluid laten horen; ik begrijp de situatie goed waarin jouw partner zat. Dit zinnetje van jou kenmerkte zijn problematiek : "Ik vroeg niet veel van hem". Fout. Je besefte gewoon niet wat je van hem vroeg. Als biologische ouder besefte je ook veel te weinig wat de impact was van jouw kind - waar je een bloedband mee hebt - op een nieuwe partner. Zaken die voor jou vanzelfsprekend zijn, zijn dat niet voor hem. Ik denk dat je net tevéél van hem hebt verwacht - het hebben van een (geforceerde) band met jouw zoon en contact met jouw ex incluis (fout !) - en de zaken te weinig vanuit zijn standpunt hebt bekeken. Het falen van jullie relatie is echt niet alleen zijn fout.

Ja maar snap ik ook

Dank voor je tegengeluid. Die ik echt ook snap. Zie eerdere post. Dat heeft mij ook zeker bezig gehouden. En die erkenning heb ik hem ook gegeven. Ik ben van mening dat ik hem zeker niet gepusht heb in alle verplichtingen. Niet bewust hoor maar ik hoopte op een connectie dat deze wel ging ontstaan. En heb ik blijkbaar toch hem niet tijdig gehoord in zijn behoefte om niets van een stiefvaderrol te willen en kunnen vervullen.
Hij had graag willen blijven latten, af en toe om de week een keer mee eten met zoon. In het verleden gebeurde het ook wel dat ze elkaar makkelijk 4 maanden niet zagen. En partner al helemaal niet het initiatief nam. Door het samenwonen heeft hij denk ik ook oprecht wel het geprobeerd maar was een rol langs de zijlijn voor hem (zoals voorheen) veel prettiger.

Op een gegeven moment uitte hij zich vaak negatief en kritisch dat ik een blok aan zijn been was. Hij moest meer inleveren. Want ik bracht een Vervelende ex en een druk kind mee. Dat heeft onze emotionele verbondenheid geen goed gedaan. Terwijl deze echt heel sterk was.

Mwaoh

Ik vind helemaal niet dat Yara de zaken te weinig van zijn kant heeft bekeken. Misschien juist wel een beetje te veel.

Yara: jouw ex ging met open ogen en zijn volle verstand (althans, dat neem ik gemakshalve maar aan) na jaren LAT-ten met jou en jouw zoon samenwonen. Hij wist dus allang dat hij jouw zoon "erbij kreeg". Dat jij in een situatie waarin je samenwoonde van hem verwachtte dat hij een of andere band met jouw zoon zou ontwikkelen, vind ik helemaal niet te veel gevraagd. In een LAT-situatie is dat anders, dan kun je de kinderen van je geliefde "ontlopen", maar als je besluit te gaan samenwonen dan kun je je niet meer aan die kinderen onttrekken. Dat hij zich dat vooraf niet voldoende gerealiseerd heeft, dat kan ik me nog wel voorstellen. Maar dat ligt dan toch echt bij hem, niet bij jou.

Samenwonen met een vrouw en haar kind, en dan vervolgens doen alsof dat kind niet bestaat, vind ik egocentrisch. Net als Maske denk ik dat deze man gewoon niet geschikt is voor een relatie met een vrouw met een kind. En dat is op zich helemaal niet erg (ik zou ook niet willen samenwonen met een man en zijn kinderen), maar hij zou dan dus beter moeten weten dan te gaan samenwonen met een vrouw en haar kind.

Leermomentje

'maar hij zou dan dus beter moeten weten dan te gaan samenwonen met een vrouw en haar kind.'

Ik vermoed dat het voor beiden een leermoment is geweest. Yara beseft nu dat het contact tussen een nieuwe vriend en haar zoon vooraf al goed moet zijn, voordat over samenwonen wordt nagedacht (ga eerst eens maand met z'n drieen kamperen, zou ik zeggen). En ex-vriend weet nu dat een partner met kind niet handig is als je zelf niks met kinderen hebt.

Niks aan te doen, behalve een nieuwe weg inslaan.

Al eerder getest

We hebben het samenwonen al eerder getest. Hij verhuurde via air bnb dan zijn appartement en zat 2 jaar achter elkaar de hele zomer bij mij. 2 x 3 maanden en dat ging goed. Hij vond dat ook gezellig. Toen gingen we ook over samenwonen praten alleen was mijn huisje te gehorig. Toen het huis waar wij nu wonen op ons pas kwam was dat de perfecte match. Ook hij stond er helemaal achter en wist het zeker.

Zoon is de helft van de week bij ons. Er waren altijd 3 a 4 dagen per week dat wij alleen met z’n twee waren. Partner en ik. We ondernemen veel, of hij alleen, weekendjes weg, uit eten, vrienden, barretjes etc. Voldoende quality-time en momenten dat wij ons beiden weer konden opladen. Mijn zoontje is mijn leven, maar het is ook heerlijk om naast een 32 urige werkweek en zelf het ‘ management’ rondom je kind te doen toch de rust momenten te hebben.

Ik ben van mezelf een heel vrolijk en flexibel persoon. Heb hem nog gevraagd of hij mij opdringerig vond oid. Hij zei van niet maar wel voelt dat ik meer van hem verlang. Verlang dat hij een band opbouwt en hij zei gisteren dat hij ook mijn ex verantwoordelijk houd voor het breekpunt. Zoals ik al eerder in dit topic had aangekaart. Hij haat intens mijn ex en dat kost hem veel stress. Ik heb hem altijd daar de erkenning voor gegeven en ze zagen elkaar al 10 maanden niet meer. Overigens hebben ze elkaar maar hooguit 5 x gezien. En hij zegt het oprecht ook pijnlijk te vinden dat hij daarom zelfs ook toen de enkele belangrijke momenten in zoon’s leven waren die heeft laten schieten.
De laatste paar maanden was hij zo knorrig. Chagrijnig thuiskomen. Terugtrekken in de slaapkamer. Zoon toonde enthousiast Pokémon of vroeg om een potje voetbal en telkens wees hij dat af. Hij zei zelfs al: oh hij komt vast niet naar mijn kinderfeestje omdat hij weer naar zijn vrienden gaat.

Omdat mijn ex kut is, mijn zoon druk en hij geen rol wil spelen op de momenten dat hij hier is en hij merkt dat ik andere behoeftes heb en de dynamiek tussen zoon en mij niet leuk is is het voorbij. Met dynamiek wordt bedoelt dat we soms kibbelen, zoon in verweer gaat, treuzelt met aankleden. De bekende moeder zoon prikkelen 💀
Maar alsnog zegt hij uit zichzelf gisteren: ik geef om jullie en wil graag nog contact houden met zoon om nog eens met hem op stap te gaan als de situatie is afgerond want als ik 1 op 1 met hem ben is hij rustig en gaat dat helemaal goed.

Vind het echt zo intens lastig. Ik moet dit loslaten. Zei gisteren ook tegen hem dat ik echt wel opzoek wil in een grijsgebied en terug naar latten maar dat je dan niet mijn zoon ontloopt. Dat vind ik wel onacceptabel. Maar ook daar durft hij zich niet aan vast te leggen want is bang voor valse hoop geven en dat wil hij niet uitspreken want dat kan je alleen doen als je het kan waarmaken.

Vreemd

"Maar alsnog zegt hij uit zichzelf gisteren: ik geef om jullie en wil graag nog contact houden met zoon om nog eens met hem op stap te gaan als de situatie is afgerond want als ik 1 op 1 met hem ben is hij rustig en gaat dat helemaal goed."

Nou snap ik er eigenlijk helemaal niks meer van. Hij wilde toch juist absoluut helemaal niks nada noppes met je zoon te maken hebben?

Onacceptabel

‘Maar dat je dan niet mijn zoon ontloopt, want dat vind ik onacceptabel.’
Bewust mijden zou ik ook erg vinden, maar dat wil hij niet. Er zit nog een heel terrein tussen ‘ontlopen’ en ‘een band opbouwen die moeder graag wil’ . Ik denk dat je zoon wel kan accepteren dat hij niet het middelpunt van jouw leven is. Of moet zijn. Je hebt je eigen leven ook nog.

Tsjor

Ik lees alleen maar je zoon en je vriend

Ik hoop dat ik het goed onder woorden krijg, maar wat me opvalt is dat het vooral over de relatie met je zoon gaat. Maar wat wil jij? Krijg jij nog kriebels in je buik als je hem ziet? Vind jij hem als man nog leuk? Of is, doordat hij zich nu in jouw ogen niet-acceptabel naar je kind gedraagt, ook zijn "leukzijn"gekelderd? Dan geeft dat niets, maar is het wel zaak om daar eerlijk over te zijn en dát als argument te gebruiken om de relatie te verbreken. Want om alles wat met je relatie te maken heeft nu aan je zoon op te hangen, vind ik nogal wat. Ook voor het kind zelf.
Vind je hem nog wel leuk, maar niet met kind erbij, dan kun je inderdaad kiezen voor een relatie in de "overige uren".

En eerlijk gezegd: dat gehak van je vriend op je ex, zou hem voor mij erg onaantrekkelijk maken. Volwassen mensen snappen dat ze soms iemand niet zo leuk vinden, maar begrijpen al helemaal dat als diegene een belangrijke rol speelt in het leven van hun geliefde, dat ze zich daarnaar plooien. Door eens wat toe te geven, slim en tactisch te ontwijken en vooral er niet over te zeuren.

Ik denk, als ik mezelf teruglees, dat ik van je berichten het gevoel krijg dat ik je vriend niet zo leuk vind, en dat ik het gevoel van je krijg dat je vooral bezig bent met heel hard proberen het toch leuk te maken met zijn drieen. En dat gaat niet. Zet jezelf in het midden, en kijk wat jij nodig hebt, in plaats van nadenken wat je kind nodig heeft en wat je vriend van een relatie verwacht.

Nuance

Er zit een inderdaad een heel gebied tussen de bloedband en een warme gevoel/band/acceptatie. Gisteren in gesprek deed hij toenadering, waaruit bleek dat hij vooral met angst/schuldgevoel zit ivm die band waarover we het hebben gehad.
Hij dacht, want zo had hij mij geïnterpreteerd, dat ik vond dat hij een soortgelijke band als een bloedband moest voelen. Dat frustreerde hem want dat kan niet. Voor hem een onmogelijke opgave. Daarin hebben we elkaar blijkbaar niet goed begrepen terwijl ik dat wel duidelijk kenbaar heb gemaakt. Hij was resoluut in het “ ik heb geen connectie of band met hem”
Zijn rationele keuze had hij daar mede op gebaseerd. Het niet kunnen voldoen aan mijn en zoons verwachtingen.

Een uurtje zwembad zegt hij ook prima te kunnen uitzitten, maar in het bijzijn van mijn ex vind hij dat wel onmogelijk.
Toen ik hem nogmaals zei dat het ook een kleine gebaren zit, hij zich ook niet zo moet frustreren en verplicht voelen. Maar misschien makkelijker gezegd dan gedaan. Maar laat mij dan helpen bij het vinden wat acceptabel is. Wellicht kunnen we daar met iemand in ondetsteuning over praten heb ik hem al eerder voorgelegd.
Want ik heb nooit een vaderrol voor hem in gedachten gehad want dat wil hij en kan hij niet. Ik ben daar ok mee want zoon heeft een vader en ik red alles rondom hem als hij hier is prima zelf. Af en toe eens voorlezen, balletje trappen, gesprekje of in aanmoedigende woorden of samen een dagje strand vind ik echt al helemaal goed. Dat vind ik ook acceptatie en quality time. En volgens mij is dat ook voldoende voor zoon. Zoon verwacht niet dat hij elke week langs de lijn staat met voetbal of dat hij hem naar school brengt.

Hij ziet ook met het verbreken van de relatie dat het veel vragen oproept in zijn hoofd, onderwerpen lopen door elkaar, frustratie gevoel en twijfels. En dat terwijl wij samen goed zijn. Ik ben oprecht nog erg gek op hem. We zijn een goede match en ik voel nog ( na 6 jaar) verliefde gevoelens. Dat deelt hij ook.

Verwachtingen

"Af en toe eens voorlezen, balletje trappen, gesprekje of in aanmoedigende woorden of samen een dagje strand vind ik echt al helemaal goed. Dat vind ik ook acceptatie en quality time."

Misschien loopt het daar mis. Ik vind dat namelijk best veel en ook "vader-achtig", en waarschijnlijk vindt jouw (ex)vriend dat dus ook. Er zit een groot verschil tussen bewust mijden en je zoon ontlopen of zelfs negeren en actief dingen met hem doen. Het eerste zou ik niet accepteren, en het tweede zou ik niet verwachten.