Huidige partner heeft veel moeite met ex partner

Ik snap het niet meer

De focus is totaal veranderd. Zoals je het nu beschrijft, heeft het probleem niks meer met je ex te maken. Jij voldoet gewoon niet aan de verwachtingen: je hebt een zoon, een ex en je doet niet genoeg aan het huishouden. Hij wil dit leven met jou gewoon niet. Ik zie het niet goedkomen.

Groet,
Jo Hanna

Hmmm

Hoe meer je over je partner vertelt hoe meer ik het idee krijg dat het deze man vies tegenvalt om samen te leven met een moeder met kind. En dat hij een enorm rookgordijn creëert door het verhaal van vader/ex maar dat dat écht niet het enige is wat hij niet trekt. Hij is zo te lezen vooral erg gehecht aan zijn eigen ideeën over hoe zijn leven eruit zou moeten zien en het leven met een kind past daar slecht in. Op zich niks mis mee en hij is beslist niet de enige maar dan moet hij wel kiezen: of hij stelt zijn beeld bij over hoe hij wil leven of hij verandert het feit dat hij met een kind leeft. Kind kan niet uitgegumd/onzichtbaar verklaard/geminimaliseerd worden, die heeft nl geen keus en kan bovendien nog niet zien wat het effect is van zo’n afwijzende stiefouder. Lijkt me niet iets om te onderschatten.

Ik heb nog nooit iemand gesproken die vertelde dat hij/zij als kind met een (stief)ouder samenleefde die maar zeer beperkt met hem/haar te maken wilde hebben, waar samen een ijsje halen al bijzonder was maar dat diegene daar positief op terugkijkt. Jij?

Ik kan ook helemaal niks met je argument dat het ‘gênant’ zou zijn als jullie met zn vieren op bepaalde happenings zijn. In sommige gevallen is het onpraktisch of ligt het gevoelig (bij artsen of behandelaars ofzo) maar heel veel dingen zou ik denken dat het alleen maar prachtig is als zijn volledige support team er zou staan. Heerlijk voor een kind om een mooie groep mensen om zich heen te hebben waar hij op kan vertrouwen en bouwen.

Heeft imo niks te maken met op de stoel van dr vader gaan zitten. Een kind kan allerlei mensen in zn leven hebben die belangrijk zijn, allemaal in een eigen rol met zijn eigen toegevoegde waarde. Of het een buur, familie of stief is zegt alleen iets over hoe het in elkaar zit, niks over de (mogelijke) band. Tuurlijk is het belangrijk dat het geen Poolse landdag om een kind heen wordt maar mijn ervaring is dat je als stief een goede en unieke band met je kind kan hebben zonder op de stoel van de bio te gaan zitten. Is alleen maar rijkdom

Steef ik deel echt je mening. Er goede aanvulling in het leven van een stiefkind. Waar kind op kan bouwen en een fijne band mee kan opbouwen. Dat er vanuit die persoon oprecht contact momenten plaatsvinden en niet met tegenzin. En niet een keer naar de mac Donalds of een ijsje eten op 2 vingers te tellen in 1 jaar tijd.
Ik voel ook steeds meer de irritatie spelen bij mij. Hij kiest ervoor om thuis te blijven ipv mee te gaan na het afzwemmen van zoon. Hij wil het gewoon niet. Omdat hij weekend heeft en zijn tijd wil besteden aan wat hij wil en daarnaast ex niet wil tegenkomen.

Hij legt de keuze nu bij mij neer dat ik de knoop mag doorhakken. Want ik voel niet dat hij überhaupt overweegt om wat meer initiatief te nemen. Anders was hij er vandaag wel geweest.

En eerlijk gezegd vind ik het ook onaantrekkelijk gedrag.

Wensdroom

“Terug naar latten zou wel een optie zijn voor mijn. Ik zou het wel lastig vinden omdat ik ook wil bouwen aan mijn toekomst met een partner die voor mij en mijn zoon gaat. Het complete plaatje.”

Dat is een wens van jou, maar jouw partner deelt deze wens niet. Deze man gaat voor zichzelf, tolereert jouw zoon en ziet jou waarschijnlijk het liefst als vrouw zonder verleden met ex en kind uit eerdere relatie.

“Ik weet dat menig man mij en zoon met open armen ontvangt. Vooral omdat je er echt een heel intens, slim, gezellig, lief, vrolijk mannetje bij krijgt :)”

Dit klinkt als een sollicitatie naar een relatie met een pedofiel.

Als ik jouw berichten lees, denk ik steeds: Waar is jouw autonomie? Waar zijn jouw prioriteiten?

Je kunt toch niet van iemand verwachten dat hij spontaan van je kind gaan houden? Het kind komt erbij, dat is niet makkelijk. Daar schijn je wel van uit te gaan, sterker, je denkt dat menig man dat als ideaalbeeld heeft en jou en zoon binnenhaalt en bluebandgezinnetje gaat spelen.
Ik vind dat wel naïef eigenlijk. Dat wil niet zeggen dat je je kind niet moet behoeden, natuurlijk wel. Maar ik vind niet dat jij iemand kunt binnenhalen en vervolgens verwacht dat die persoon stapeldol op jouw kind wordt..

Target

Dat ben ik niet met je eens. TS en haar zoon zijn een setje, in de zin dat haar vriend de zoon er altijd bij krijgt als hij een relatie met TS heeft. Dat betekent dat hij beiden 'leuk' moet vinden. Anders is het gedoemd te mislukken.
Ik zou geen relatie willen die mijn dochter beschouwd als hinderlijk, en niet kan wachten tot ze de deur uit is.

Dat klopt

Dan gaat het m niet worden.

Maar zo gaat het toch meestal: man en vrouw worden verliefd en kind moet maar afwachten tot het klikt. In het begin lukt dat wel, maar na het samenwonen wordt het contact intenser en moet je ineens van een kind houden en het het leukste kind van de wereld vinden. Dat lukt als eigen ouder wel, maar ik begrijp best dat iemand dat niet zomaar kan. Bij een vriendin van mij gaan ze dus niet samenwonen en bij een andere vriendin staat de boel precies daardoor op klappen.
Soms kun je gewoon beter latten.

eens met target

Mensen worden verliefd. Degene die kinderen heeft zegt "ja je moet wel mijn kind erbij nemen hoor, we zijn een totaalpakket". Natuurlijk zegt de ander "ja, leuk, tuurlijk". Maar vooral als je zelf geen kinderen hebt, weet je totaal niet wat dat inhoudt. Wat het opbouwen van een band inhoudt. Wat ouder zijn, verantwoordelijkheden dragen, met 'lastig gedrag'omgaan inhoudt. Maar toch gaan verliefde stelletjes er 'helemaal voor' en moeten de kinderen daar maar in mee. Want de ouder wil weer het kerngezin wat zij/hij voor de scheiding had en de nieuwverliefde partner denkt 'hoe moeilijk kan het zijn'? Beiden houden er geen rekening mee dat je met een eigen kind die je van baby af aan hebt meegemaakt een heel andere dynamiek voortbrengt dan een kind van een andere vader/moeder. Iedereen heeft zijn eigen invulling van opvoeden en als je bij een ander dingen ziet die jij heel anders zou doen, is de irritatie snel gevoed.
Maar er zijn zoveel stellen die er gewoon maar voor gaan en de kids moeten daar maar in mee. Ik vind dat naief en kan me voorstellen dat het niet altijd goed voor de kinderen is. Ik zou zeggen: eerst een aantal jaren latten en de partijen aan elkaar laten wennen waarbij de rollen duidelijk zijn: oom Jan/ tante Truus is niet je vader/moeder. Dus niet te snel eisen dat beide partijen elke wel moeten mogen of van elkaar houden. Respecteer de gevoelsontwikkeling van beide partijen.
En dan kijken wat er zich ontwikkelt, ook van het kind uit. Respect voor het gevoelsleven van zowel nieuwe partner als het desbetreffende kind: het duurt langer maar in mijn ervaring is het eigenlijk veel relaxter en comfortabeler dan geforceerd nieuw gezinnetje spelen en eisen dat nieuwe partner/ kind meteen elkaar als familie aannemen

Lange relatie

Yara schrijft in haar openingsbericht dat ze deze man al 6 jaar kent. Hij is al 4 jaar betrokken bij haar zoon en ze wonen sinds 1 jaar samen. Dan kun je ondertussen toch wel een beetje toeschietelijkheid en genegenheid verwachten? Dat kind komt niet uit de lucht vallen?

Elizabeth

Ja tuurlijk, mijn insteek was een reactie op de wat meer algemenere stellingname van Target. Maar dan nog ligt er veel aan hoe mensen in deze situatie gestapt zijn: moest het meteen een ideaal kerngezin zijn, of hebben partijen de kans gehad aan elkaar te wennen? Ts vindt gaan latten een vorm van "een stap terug". Het lijkt mij dat dat op het navolgen van een ideaalbeeld lijkt

Meteen

@Marola, meteen een nieuwe happy family vormen is natuurlijk niet mogelijk, maar als partner na 6 jaar (kind is 8 jaar) nog steeds zoveel afstand neemt, lijkt me dat schadelijk voor kind. Kind investeert zelf wel in relatie met stiefvader. Hij verdient meer dan gedoogd worden.

Ideaalbeeld

Marola, er zit behoorlijk veel verschil tussen het 'ideale harmonieuze gezin' en een stiefzoon amper tolereren.

Ik heb al uitgelegd dat het een algemene reactie was van toepassing op de meeste koppels die verliefd worden en waarvan één al kinderen heeft. Pak het als zodanig ajb. Het was geen poging het gedrag van deze aflatende stiefvader goed te praten.

Goeie levendige discussie.

Misschien is het ook wel nu een natuurlijke fase waarin het op korte het besluit gaat vallen. Nu ligt alles inmiddels open op tafel.
Ik wil echt niet iets door iemands strot douwen. Maar toen zoon gisteren vroeg waarom hij niet kwam kijken bij zijn afzwemmen klonk dat als een teleurstelling. We hadden het er net over, ik vroeg hem hoe HIJ het samenwonen vind. Zoon zei: “leuk, normaal, hij mag soms wel wat meer met mij doen. Net als bij papa met zijn partner vind ik het leuk. Soms is hij wel chagrijnig of zit in de slaapkamer op Netflix ipv dat hij iets met mij doet”

De grens van nalatendheid

Maar waar ligt nu de grens van nalatendheid....
Vinden je partner en je zoon ook dat de grens van nalatendheid is gepasseerd of is dit jouw interpretatie?
Genoeg kinderen met biologische ouders of andere gezinssamenstellingen, waarvan buitenstaanders zeggen dat het gezin elkaar genoeg aandacht geven ( kan beter, maar volstaat), accepteren een vader die niet genoeg tijd met zijn kinderen kan doorbrengen. Maar als ze wel samen iets doen, weten en voelen kinderen dat het uit een warm hart komt.
Dat iets uit een warm hart komt is zoveel waardevoller dan een frequente invulling uit plichtmatigheid.

Wat had je partner eiegenlijk verwacht van het samenwonen? Dat zijn contact met zoon minder onderhevig was aan de dominantie van je ex dan nu het geval? Had hij verwacht dat je ex zou ‘terugkrabbelen’, nu jij niet meer alleen woont? Is zijn hoge verwachting ook niet enigszins wat tegengevallen gelijk aan jouw hoge verwachting over jouw toekomst met een partner dat meer met je zoon zou .

Jullie wonen nog niet zolang samen, te kort om een balans te vinden. Geef elkaar de tijd om te wennen aan de veranderingen ipv klagen over dingen, die in ogen van de zoon misschien niet eens zo zwaar wegen.
Samenwonen is wat anders dan latten. Bij latten hoef je beduidend minder rekening te houden met de ander. Denk bv alleen maar aan de kleding die de ene over een stoel laat slingeren of de schoenen van de ander die sinds samenwonen onder de salontafels staan. Allemaal kleine zaken die je daarvoor niet opvielen. Samen leven is een kwestie van geven en nemen. Hoeveel wil je elkaar geven om een balans te vinden?
Qua samenwonen zitten jullie nog in een ‘proeftijd’. Die tijd is verlengd omdat er nog een derde persoon aanwezig is.

Een update

Twee maanden terug schreef ik op dit forum over mijn situatie. Waarin mijn partner waarmee ik 6 jaar samen ben en sinds maanden samenwoon en ik issues hebben binnen onze relatie.
We zijn de proeftijd niet doorgekomen. Afgelopen week heeft hij het volgende besloten: hij wil geen rol spelen in de opvoeding of tijd en aandacht investeren in mijn zoon. Dat deed zijn vader ook niet vroeger en hij heeft geen bloedband met mijn kind. Dat merkt hij en staat hem tegen.
Hij wil ruimte en rust. Ipv op de dagen dat mijn zoon er is ( helft van de week) en in een kermis attractie te leven. De dynamiek van onder 1 dak leven valt hem zwaar. Zo vind hij dat ik niet consequent ben in de opvoeding. Niet streng genoeg maar hij wil zich ook niet actief opstellen om bij te springen. Dus krijg ik als we in bed liggen de klachten.
Hij wil terug naar latten. 70% van de tijd gaat het goed maar de andere 30% mist hij dat hij thuis kan komen en zich kan ontspannen. Er zijn geen ruzies, zoon is er immers ook de helft van de week en zit daarnaast op school, sport en speelt met vriendjes. Het kan en zal nooit perfect zijn. Maar toch pakt hij de momenten eruit en die tellen dubbel en dwars in zijn beleving en beoordeling. Momenten wanneer de iPad even te hard staat, wanneer zoon in discussie met mij gaat, zijn eten niet wil opeten of een keer van tafel ging zonder akkoord. Af en toe druppelt naast het toilet of het gekibbel wat zoon en ik kunnen hebben.

In al die jaren nooit een uitstapje of vakantie, wil niet mee naar afzwemmen en wil niet aanwezig zijn op zijn kinderfeestje.
Hij wil wat comfortabel is voor hem en daar heb ik lang geaccepteerd en hem daar nooit in gepusht.
Hij vind dat hij zich er echt voor heeft ingezet en veel heel geschikt. En veel, te veel, negativiteit van mijn ex heeft gepikt. Genoeg is genoeg, de filter is weg. Ik snap het. Maar ook weer niet want ik heb de werkelijk effort niet gezien. En dat valt mij zwaar.

Ik accepteer dit. Kan weinig anders doen. Maar ik voel mij veel te goed om een parttime relatie aan te gaan. Als hij nu al niet kan samenwonen met een kind dan kan dit over 2 jaar ook niet zo zijn.

Voel me afgewezen, verdrietig/boos omdat ik en zoon te leuk zijn. Zoon en ik horen bij elkaar, essentieel onderdeel van mijn leven. Ookal klikken we verder goed bij elkaar en zit daar met name ook zijn twijfel ( wat krijg je er voor terug, eenzaamheid, verder is het een goede relatie etc)
Ik ga de aankomende weken terug naar mijn andere appartement en probeer zo rustig mogelijk alles op orde te maken en betrek mijn zoon in dit proces.
F*ck ik baal hier heel erg van. Weer een verandering in zijn leven 😔

erg jammer

maar ik denk dat het voor je zoon beter is dat hij niet meer constant met je partner geconfronteerd wordt want dat lijkt me toch schadelijk voor hem.

Voor jou veel sterkte want dit is toch een tegenvaller.

Dank

Ja behoorlijke tegenvaller

Yara

Ik snap dat je je rot voelt en dat het tegenvalt. Maar je hebt helemaal gelijk met ""omdat ik en zoon te leuk zijn. Zoon en ik horen bij elkaar, essentieel onderdeel van mijn leven" Dat is gewoon de basis waaruit je verder gaat.
Overigens vind ik de dingen die je noemt waaraan partner zich ergert vallen in de categorie "dat hoort er nu eenmaal bij als je kinderen hebt". Als mijn partner zich daaraan zou ergeren, dan zou ik latten en elkaar alleen zien als je zoon bij zijn vader is. En dan kun je vervolgens zien of je partner de moeite waard vindt om een latrelatie mee te hebben. Je bent overigens niet de enige. Ik ken meerdere mensen waarbij het samenwonen met kinderen die niet eigen zijn, niet goed liep, maar de relatie als latrelatie wel goed loopt. Dus wie weet.

Yara

Verdrietig voor je dat een toch best lange relatie zo eindigt. Maar ik denk dat jij, en vooral je zoon, ontsnapt zijn aan jarenlang op je tenen lopen om het partner maar naar de zin te maken. Hij klinkt niet als een leuke man. Hij klinkt als een verwende man die alleen aan zijn eigen belang denkt. Dat is prima, het is zijn leven, maar wie alleen aan zijn eigen belang denkt moet dit leven niet met een ander delen.

AlisonH

Ik weet niet of de partner van Yara alleen aan zijn eigen belang denkt. Ik denk dat het een man is die geen gezinssituatie of kinderen is gewend. De een stapt daar makkelijker in dan de ander. De partner van Yara is duidelijk niet flexibel hierin. Dat zou voor mij ook reden zijn om de relatie zoals die is te beëindigen. Maar dat wil niet zeggen dat partner in algemeenheid een grote egoïst is.

Het is toch geen beëindiging?

Ik lees dat partner terug wil naar de relatie zoals die eerder was, een lat-relatie.
Yara zegt daarop: 'Maar ik voel mij veel te goed om een parttime relatie aan te gaan.' Dat begrijp ik niet zo goed. Hoezo ben je daarvoor 'te goed'? Je hebt het jarenlang gedaan. Of was dat alleen met het oog op: ooit gaan we samenwonen?
Natuurlijk kunnen wij gaan analyseren dat hij 'alleen comfortabel wil leven' of 'alleen aan zijn eigen belang denkt'. Nog even en hij is een egoïst en een narcist (aren't the all?). Maar dan ga je voorbij aan wat hij zelf zegt, namelijk dat hij het echt geprobeerd heeft, maar dat jij die 'effort' niet gezien hebt.
Het is geen afwijzing van jou, noch van je kind. Het is zijn eigen constatering dat de rol van tweede vader voor hem te moeilijk is.

Jullie wonen nu in zijn huis, begrijp ik. Gelukkig dat je je eigen appartement nog hebt. Ja, zuur om daar weer naar terug te gaan, het voelt als wegsturen. Als het andersom geweest was had het wellicht minder impact gehad voor je kind en voor jezelf.
Gedane zaken nemen geen keer.

Ik hoop dat jullie een nieuw evenwicht vinden.

Tsjor

Het samenwonen was voor mij wel een stap zetten samen na jaren van latten. Samen onder 1 dak. Hij vond het niet zo nodig. Toen ons huidige huis vrij kwam ( erg comfortabel etc) zijn we daar samen ingetrokken. We willen beiden er ook blijven wonen maar hij staat als hoofdhuurder op het contract.
Bij is nu de persoon die zegt uit rationeel oogpunt dat het samenwonen onder 1 dak niet werkt voor ons allemaal. Ik loop op mijn tenen, hij is de filter kwijt qua mijn zoon ( als die eens van tafel loopt, iPad geluid staat aan, druk is) en zoon mist het contact met hem en vind hem soms chagrijnig.

Ik zie het teveel als afwijzing en zit in mijn emotie. Wij moeten weg. Want hij wil rust maar wil ook niet met een coach oid praten om te kijken naar oplossingen die we kunnen treffen om het nog een keer te proberen.Terwijl ik echt wel de situatie snap en dat het op deze wijze niet optimaal is. Er zijn geen ruzies maar zo nu en dan als zoon er is zijn er vanuit partner spanningen voelbaar. En dat is bij hem een bekend patroon. Ook bevestigd door zijn familie en vrienden. Hij drukt dan gelijk een stempel met een hele chagrijnige houding. Ik op mijn beurt ga op eieren lopen want doe de opvoeding alleen en probeer zoveel mogelijk te sussen maar wordt naar hem toe soms afstandelijk. Wat resulteert dat ik geen initiatief neem tot intimiteit. Iets waar partner dus moeite mee heeft. Hij neemt meestal het initiatief. Voor mij heeft dat te maken dat ik mij niet volledig geaccepteerd voel omdat hij geen aandacht aan mijn zoon schenkt. Het samenwonen was voor hem namelijk het grootste gebaar maar verdere verantwoordelijkheid wil hij niet nemen.

Ik denk vooral dat ik door de afwijzing zo zwart wit redeneer. Het is alles of niets. Het voelt voor mijn zoon zo naar dat als we de relatie weer doen zoals voorheen dat zoon dit interpreteert dat het met hem te maken heeft en geen onderdeel is. De reden is en blijft mijn zoon en de situatie met mijn ex maar ook dat ik niet consequent genoeg ben met opvoeden en hij dat ook niet met mij samen wil doen.

Dus terug naar af. Moet ik hier niet voor mezelf juist een grens trekken? Ik snap dat er verschillende vormen van relaties zijn en een traditionele relatie niet een must is maar dat je moet kijken wat het beste bij de situatie en je wensen/kunnen past.
Ik weet dat ik uiteindelijk wil samenwonen. Hij wil nu rust en vind dat niet de juiste vorm.

Inmiddels zijn de gesprekken zo, zitten nog onder 1 dak alsof er niets aan de hand is, maar er wordt gesproken dat het uit is. Hij is heel rationeel en praktisch en ik hoop telkens dat er hoop is en hij tot inkeer komt..

Eerlijk gezegd

'In al die jaren nooit een uitstapje of vakantie, wil niet mee naar afzwemmen en wil niet aanwezig zijn op zijn kinderfeestje.'

Dit zou voor mij toch wel het einde van de hele relatie zijn. Een partner die op geen enkele manier deel wil uitmaken van iets wat zo essentieel is in mijn leven, is geen partner. Daar zou ik niet verder mee kunnen.

Ruim geprobeerd

Ik heb echt wel begrip dat het lastig kan zijn een partner te hebben met kind. En hem de ruimte gegeven dat we dit rustig opbouwen. Maar het werd wel erg afzijdig zo. Mijn zoontje is er verdrietig onder. Kwam met traantjes thuis en heeft gedeeld bij zijn vader. Wil niet dat partner en ik gaan scheiden en het verhuizen vind hij niet leuk. Anderzijds heeft hij ook daar uitgesproken dat hij mijn partner niet zo heel leuk vind omdat hij niets met hem wil doen en vaak chagrijnig is.