Hoe vaak zie je je ouders?

Watervrouw en Skik

Watervrouw: wat een moeilijke situatie, dan is het begrijpelijk dat je je ouders nog meer mist.

Skik: hier komt het er niet van om onze zoon te bezoeken in het appartement waar hij doordeweeks verblijft vanwege zijn stage. Het ene weekend komt hij hierheen, het weekend erna gaat hij naar zijn vriendin die regio randstad woont. Soms komen ze beiden hierheen.

verschilt

Toen ik nog geen kinderen had, zag ik mijn ouders een keer of 6 per jaar. Ik belde wel elke week.
Toen de kinderen kwamen zag ik mijn ouders vaker, ik denk elke maand. Mijn moeder is overleden toen de oudste 5 was. Ik zag mijn vader daarna ook ongeveer maandelijks en we belden wekelijks. Ik heb dat nooit als een verplichting beschouwd. Het was ook prima als we door omstandigheden (vakanties, druk op werk etc) elkaar wat minder vaak zagen. Mijn broer zag mijn ouders wel vaker, ik denk wel iedere week. Maar hij woonde op 10 minuten fietsen en ik een half uur met de auto.
Hoewel ik mijn ouders minder vaak zag dan de meesten hier, had ik een hele goed band met ze. En ik mis ze ook nog geregeld.Vooral dat gevoel dat er altijd iemand is die onvoorwaardelijk van je houdt en alle vertrouwen in je heeft.

Toen mijn moeder nog leefde besprak ik eigenlijk bijna niets met haar. Dat was zo gegroeid nadat ik op kamers was gegaan. Ik zag haar een keer of 4 op verjaardagen en kerst.

Mijn man besprak ook niets met zijn ouders. Zijn moeder belde nog wel eens om een monoloog af te steken, maar dat kun je geen gesprek noemen. Toen mijn schoonvader nog leefde kwamen ze rond de 6 weken een uurtje langs, maar ook dan hadden ze weinig te vertellen en konden ze eigenlijk weinig met wat wij hadden gedaan in de tussentijd. Ik had met mijn oudste zoon een bingokaart gemaakt nadat hij een keer had opgemerkt dat ze altijd hetzelfde zeiden en vroegen. Dan gaven we elkaar even een knipoogje.

Mijn schoonmoeder heeft nu geen auto meer en ze kan ook niet meer bellen op onze huistelefoon, dus het is nog afwachten hoe vaak ik die ga horen of zien.

2x per week

Ik woon 6 km van mijn moeder vandaan, ze is sinds 2 jaar weduwe. Ze is 80 jaar en woont nog alleen. Ik ben er ongeweer 2x per week en we appen wel vaak tussendoor (niet iedere dag) en mijn broer komt er ook een paar keer per week. Ze woont in haar oude buurtje, waar ze al 40 jaar woont, dus kent veel mensen in de straat, waar ze, als er wat zou zijn, ook op terug kan vallen.
Mijn kinderen komen ook regelmatig even aanwaaien, ze woont in de buurt van het station, en in de buurt van het winkelcentrum en de bioscoop, dus haar oprit wordt ook vaak gebruikt als gratis parkeerplaats (en dan drinken ze meteen even een drankje bij oma)
We hebben altijd wel wat te babbelen, en anders ga ik nog even naar het winkelcentrum, wat halen voor mezelf en als ze wat nodig heeft neem ik het meteen voor haar ook mee. Als ik terugkom na een uurtje dan doen we nog even een wijntje en ga ik weer naar huis.
Ik weet niet hoe lang ik haar nog heb, dus ga zeker niet minder dan dit.

Zelden

Ik heb alleen een vader en die zie/spreek ik zo min mogelijk.
Alleen als hij naar een medische afspraak moet ofzo.
Ik heb overwogen helemaal met hem te breken maar dan moet mijn zus alles alleen opknappen met hem, dat ging me te ver. Ik ben wel klaar met zijn egocentrisme en overig gedrag. Al bedoelt hij het niet eens slecht, ik kan er niet meer tegen.

Spanningen

Ik had hele lieve zorgzame ouders. Maar inderdaad waren er ook wel eens wat spanningen tussen mijn moeder en mijzelf. Vooral om dat je heel dicht bij elkaar komt. En mijn moeder was ook altijd wel sterk aanwezig. Ik kon haar niet bij mijn bevalling hebben, ik weet niet eens of ze dat wel had gewild, maar gezien onze band had dat gekund, maar ze had ook zoveel invloed op me dat ik bang was me in een kwetsbare positie niet te kunnen weren tegen haar. Terwijl ze het alleen maar goed bedoelde en we meestal ook op een lijn zaten.
De verhouding moeder dochter is een bijzondere. Je komt elkaar heel dichtbij maar dat kan ook heel gevoelig zijn.
Soms, als er iets was tussen ons, ging meestal nergens over, dan hield mijn vader met ons beiden een gesprekje.
Het is soms zoeken naar een balans. Dus Swaen ik denk dat ik me er ergens wel iets bij voor kan stellen. Je moeder kan je soms teveel zijn, terwijl je haar ook niet kwijt wil en haar zeker niet pijn wil doen, maar je hebt voor je eigen manouvreerruimte iets meer afstand nodig.

Vaak genoeg

We hebben bijna dagelijks contact via de diverse apps. Een app met opa en oma alle kinderen en kleinkinderen, een app met mijn vader en moeder en mijn zussen (zeg maar het kerngezin) en een persoonlijke app met beide.
Een keer in de week zeker een belletje en ik probeer een keer in de week langs te gaan maar dat is soms moeilijk, omdat we allemaal druk zijn. Ouders zijn tweede helft 70 maar nog heel actief, er valt soms gewoon niks te plannen.
Ik kan goed met ze praten en in moeilijke tijden kunnen weer op elkaar rekenen en staan we voor elkaar klaar. Als het nodig is zelfs bij nacht en ontij.

Mijn man ziet zijn ouders veel minder, dat ligt allemaal wat moeilijker. Ze wonen op 20 minuten met de auto die wij altijd moeten rijden om dan het verwijt te krijgen dat we te weinig komen een ze daardoor de kleinkinderen te weinig zien. Zelf hierheen komen voor een kop koffie is er niet bij. Appen daar doen ze niet aan, bellen is moeilijk vanwege gehoor problemen en het weigeren van de daarvoor ontwikkelde hulpmiddelen. Een gesprek over meer dan de koetjes en kalfjes is niet meer mogelijk. Jammer maar we hebben er inmiddels mee leren leven.

Spontaan is aardig voor: liever niet===

Nee, dat hoeft toch niet? Minder dan je zou willen kan wel. Dat merk ik ook weleens, maar ik zou het echt niet fijn vinden als een bezoek verplicht voelt. Bij ons is kerst wel een soort verplicht ritueel, wat door vooral 1 kind toch wel als een soort vaststaand gegeven bij haar leven hoort. Aan verjaardagen heeft ze een hekel. Doe maar gewoon die dag, dat is al gek genoeg. Ik hoor tussendoor soms dagenlang niets. Een paar weken kan ook. Eerlijk is eerlijk, daardoor wordt ik geconfronteerd met mijn éigen minder attente inborst, ik ben niet anders, maar ik snap het en moet het accepteren. Gek genoeg voel ik me al tevreden met de wetenschap dat we in één woonplaats wonen. Dit voelt dichtbij, dat voelt goed. Mocht er een vertrekken dan zou ik even moeten slikken. Ik hoop namelijk stiekem, ja fout om daar op te hopen, dat ik ooit wel een béétje betrokken mag zijn bij eventuele kleinkinderen. Wonen ze verder weg dan beperkt dat de spontane momenten zéker.

Stukje aandacht

Vroeger zag ik mijn ouders weinig; alleen met verjaar- en feestdagen. Dat had zijn oorzaak.
Een paar jaar geleden belandde mijn vader in een verpleegtehuis. Dat heeft hij ruim een jaar gewoont. Omdat ik ‘dichtbij’ woonde, ging ik wekelijks bij hem langs en mijn broer om de twee weken. Hij ging daarentegen weer wekelijks bij mijn moeder langs, die ik weer om de twee weken bezocht.
Beide ouders kregen van de zorgteams goede zorg en aandacht. Dit was voor ons een hele geruststelling. Maar aandacht dient niet alleen vanuit een zorg- en activiteitenteam te komen. Wij, kinderen, kunnen een zorgteam gerust wat werk uit handen nemen door ouders te bezoeken.
Met name in de weekenden is er sprake van onderbezetting.

Mijn vader is ondertussen overleden. De aandacht die hij van ons ontving, was warm en oprecht. Ik ben blij dat we dat nog van dichtbij meegemaakt hebben.
Mijn moeder kan ook geen lange gesprekken meer volgen. Maar haar dankbaarheid is van haar gezicht af te lezen. Sinds het overlijden van mijn vader, ga ik wekelijks langs mijn moeder.

Ik ben blij dat de bezoeken altijd oprecht zijn; dan zijn ze vol warmte. Ze geniet als ik de haren van haar kin epileer en haar huid streel of haar een manicure geef of.
Allemaal vormen van aandacht waar vroeger geen gelegenheid voor was.

Het gaat er niet om of je hoeveel keer per maand of per week je naar je ouders gaat, als het maar uit liefde gebeurd ipv verplichting.

Ongeveer eens per maand

Mijn vader is jong overleden (hij was pas 46) maar mijn moeder heeft net haar 89e verjaardag gevierd! Ze woont nog zelfstandig op een klein uur rijden bij ons vandaan en komt ook af en toe bij ons. We appen altijd 's avonds voor het slapen gaan en hebben ook regelmatig telefonisch contact. Toen de kinderen klein waren kwam ze bijna elke week.
Ik zie haar sinds een klein jaar wat minder omdat mijn man een hersenbloeding heeft gehad, daar ging een tijd lang al mijn aandacht en tijd naar toe. Nu dat min of meer stabiel is verwacht ik weer wat vaker die kant op te kunnen gaan.
Wat ik leuk vind is dat ook de kleinkinderen haar steeds vaker weten te vinden. Mijn moeder vindt dat heel gezellig, kookt lekker voor ze en is zich zelfs op haar oude dag nog gaan verdiepen in veganistisch eten voor onze dochter.
Ik ben heel blij dat ze er nog is!

Zo min mogelojk

Schoonmoeder zie ik in ieder geval als ik mijn zoon er ophaal zij past 1 middag na school op. Daarnaast komen we regelmatig in het weekend of spreken we met elkaar af uit eten te gaan. Dat is dan meestal heel gezellig geloof dat manlief er door de week ook nog weleens langs gaat hij regelt de financiële zaken dus is er regelmatig als ze weer eens post heeft ofzo.

Mijn ouders zie ik zo min mogelijk en dat is moeilijk. Want ieder contactmoment wordt aangegrepen om te benadrukken dat we haar nooit zien. Dat is begonnen in de tijd dat zij verhuisden en er voor mij (hun studerende dochter) geen plek meer was in het nieuwe huis. Ik moest een plekje voor mezelf vinden dat lukte maar betekende ook dat ik naast mijn full time studie 4 avonden (vanaf rond 17:00-22:00) en een zaterdag moest werken. De zondag had ik dan voor huiswerk en huishouden. Mijn moeder had wel heel.zielig gezegd dat ze het uit huis gaan van haar kinderen heel zwaar vond en ze wilde graag dat we wekelijks kwamen eten. Dat deed ik dus ook trouw en iedere keer kreeg ik het verwijt de rest van de week niets van mij te hebben laten horen. Op een gegeven moment kwam dat mijn spuigaten uit en besloot ik om de week te gaan en dan werd het verwijt groter en stond ze soms ineens op zondag terwijl ik druk met mijn huiswerk bezig was voor de deur en kreeg ik verwijten. Tijdens mijn studietijd besloten ze samen met mijn (afgestudeerde zus) dag we weer eens met het gezin op vakantie moesten, uiteraard midden in mijn tentamenperiode dan moest ik maar voor de herkansingen gaan. Uiteraard ben ik niet meegegaan en maar wel ingezet voor de verzorging van huisdieren en huis. Ik kreeg jaren nadien nog van onbekenden voor mij maar bezoekers van de verjaardag van mijn ouders te horen dat ik toen niet mee wilde op vakantie.

Maar goed ik ontmoette op een gegeven moment mijn man en verhuisde op 1,5 uur afstand. Soms gingen we in het weekend een keer langs maar iedere keer alleen maar verwijten en gezeur over mankementen en dingen maakte het iedere keer een zware 3 uur rijden en 2 uurs zit. Op dit moment speelt ze het via ons kind. En iedere schoolvakantie probeert ze mij te claimen. Als we niet weg gaan werk ik 3x10 in plaats van 3x9 en 1 X5. Ik heb dan een zware week maar heb dat voor mijn kind over maar helaas wordt de week vaak zwaarder omdat mijn ouders haast dwingend eisen dat we langskomen. Als we dan zijn langskomen en ze zet we iets over op Facebook dan zie ik tenekrommende reacties "wat fijn dat je ze weer eens hebt gezien", "koester deze dag" en dag soort dingen.

Vorig bezoek sprak ik met ze en liegen ze weten dat ze wel beseffen dat ik geen mantelzorger voor ze zal worden. Mijn moeder barstte in tranen uit toen ik aangaf dat als ik een betere jeugd had gehad (toen was ik feitelijk gedwonfen mantelzorger) en ze minder dwingend naar mij was geweest dat ik dat best over had gehad om wekelijks een ritje te maken, maar ik gaf aan dat ik de moederliefde als groot gemis heb gezien in mijn jeugd.

zebra/ vader is ook kort geleden overleden.

Mijn vader is eind november overleden en begin december begraven. De laatste periode zagen wij hem vaak, circa 2 keer per week. Wij wonen 40 min rijden van de woonplaats van mijn moeder. (en tot eind november vader.) Mijn vader zat de laatste periode in een verpleeghuis. Hij is toch vrij onverwachts overleden, het was heel troostend dat we nog zoveel goede momenten met hem gehad hebben.
Moeder heeft ook hulp nodig dus ik ga nog steeds 2 keer per week naar haar toe. Daarnaast bellen we meerdere keren per dag vaak. Mijn kinderen gaan ook regelmatig alleen langs omdat ze graag bij mijn ouders zijn. Toen mijn ouders nog goed waren zagen we ze ook een stuk minder hoor. Maar het is fijn om er voor ze te zijn in deze levensfase.

Afstand

Jippox gecondoleerd! Ouders gaan altijd te vroeg, hoe oud ze ook worden.. Mijn vader is al veel jaren dood, mijn moeder overleed ruim 2 jaar geleden. Ik mis vooral haar nog elke dag.

Ik heb mijn hele volwassen leven op 1,5 uur rijden van mijn ouders gewoond. Zij hadden geen auto dus meestal bezochten wij hen, zo eens in de 4 a 6 weken. Kost zoveel tijd in een jong druk leven met werk en kinderen. Ze deden daar overigens nooit moeilijk over. Ik belde overigens wel elke week met mijn moeder. Hingen we gerust een uur aan de telefoon. Mijn moeder bezat de gave om mij beter te laten voelen. Als ik ergens mee zat kon ik het bij haar kwijt en zij wist de juiste woorden te vinden. Ze was met recht een steun en toeverlaat. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn brussen. We hebben dan ook met liefde voor haar gemantelzorgd toen ze ziek werd. In die paar maanden ben ik 1 a 2 keer per week naar haar toe gereden.

Nu heb ik zelf een kind dat op 1,5 uur rijden weg woont. Ik herken in hem het drukke jonge leven dat ik toen had; hij heeft weinig tijd. We zien hem en zijn vriendin ook eens in de 4 a 6 weken, al hebben wij wel een auto en kunnen ook naar hen toe, ze hebben geen tijd om ons te ontvangen... De verstandhouding is overigens prima, ik bel met hem zoals ik vroeger met mijn moeder belde. Ik zie de generatie opschuiven.. ik ben mijn moeder geworden..:-). Hoop dat ik voor hem -en mijn andere, studerende kind- kan zijn wat mijn moeder voor mij was. Ze was een fantastisch voorbeeld.

hier

Ik wandel 1x in de week samen met mijn moeder.

En vaak ga ik 1x in de week nog langs met mijn man en kinderen.

Ik heb een hechte band met mijn moeder.

eens in 1 à 2 maanden

Mijn ouders wonen op 1,5 rijden hier vandaan en het is zodanig ongezellig bij hun dat we daar niet meer zo vaak komen. We zien ze vooral met verjaardagen en af en toe een keer extra.

Vroeger was het meer maar toen was mijn vader minder tenenkrommend negatief dan nu en werkte hij nog. Nu zijn mijn ouders beide alle dagen thuis waardoor ze verschrikkelijk op elkaars lip zitten en de spanning torenhoog is. De kinderen worden ook ouder en hebben niet meer zoveel oppas nodig en logeerpartijtjes zijn ook verleden tijd.

Klavertje4

ook nog gecondoleerd! Bij jullie is het dan toch nog een stuk zwaarder omdat jullie verder weg wonen en je moeder ook zorg nodig heeft.

Ikzelf woon op loopafstand en mijn zus binnen 10 minuten met de auto dus dat scheelt. En mijn moeder heeft (nog) geen zorg nodig, gaat weer wat vaker de deur uit nu ze alleen is en is weer meer in de gelegenheid zelf boodschappen te halen.

door fysieke afstand 1x/maand

Mijn verhaal lijkt wel wat op dat van Jippox: mijn vader is ca. 10 jaar geleden overleden. Mijn moeder, toen 80, was nog zeer vitaal en kon het in haar uppie prima bolwerken. Druk sociaal leven. Als je haar probeerde te bellen, lukte dan 9 van de 10 keer niet: ze was niet thuis OF telefonisch in gesprek...
Het was voor mij en mijn man en kinderen de eerste 7 jaar altijd een feestje om een weekend bij haar langs te gaan. Enkele-reis-tijd 2 uur (zonder files) dus daar zaten altijd wel 1 of 2 overnachtingen bij. Zo eens per maand haalden we al gauw. Daarnaast ook enkele keren per week telefonisch contact.

Ca 2 jaar geleden werd haar gezondheid snel minder. Toen werden de bezoeken en telefoontjes minder 'feestjes' maar meer 'zorgen'. Op een gegeven moment besloot ik dat ik echt elke maand een keer zou gaan, dus gewoon in mijn agenda inplannen. Man en kinderen gingen ook niet altijd meer mee, vooral omdat dat praktisch niet altijd te realiseren was met sport en huiswerk.
En, nu 2 maanden geleden, is mijn moeder overleden. Het niet meer (hoeven) zorgen is fijn. Maar ik mis de telefoontjes en gesprekken over allerhande zaken heel erg! Ik had haar nog zoveel willen vragen.

Tine Winkel

nog gecondoleerd met het verlies van je moeder.

Verplichting

Bij mijn schoonouders gaan we momenteel wekelijks langs. Dit is een verplichting. Kunnen we niet, dan melden we ons af en dan moeten we ook de reden vertellen. Dit is niet helemaal waar, maar daar komt het wel op neer. Ik sla wel eens een weekje over als ik erg druk ben. Dan probeert mijn man een van de kinderen mee te krijgen. Schoonouders zijn oud, toe aan het verpleeghuis (maar dat willen ze niet), slechthorend en snappen vaak niet precies wat er gezegd wordt. De bezoekjes zijn dus vaak niet echt heel gezellig. Maar ze wonen in de buurt en anders erg eenzaam. Schoonzus komt zeker twee keer in de week.

Bij mijn ouders kom ik graag, maar niet regelmatig. Ze zijn vaak ook zelf op pad. Ook app ik regelmatig met mijn moeder, maar niet structureel dagelijks. Soms heel veel, soms een week niet.

Een keer per 4-6 weken, 100- 200 km verderop

Soms zit er zes weken tussen, soms vier. Ik ga vaker naar mijn ouders dan dat zij bij mij komen. Ze komen ongeveer 2/3 keer per jaar bij mij. We bellen iedere week en appen vaker dingetjes tussendoor.
Mijn man gaat maandelijks naar zijn ouders, vaak in combinatie met een werk afspraak in die regio. Wonen ook op dik een uur rijden. Ik zie hem een keer per drie maanden. De kinderen (studeren en op kamers) zien hun opa's en oma's nu sinds dat ze studeren nog zo'n drie keer per jaar denk ik.
Wij hebben er vrede mee, zo loopt t. Als ze om de hoek hadden gewoond denk ik dat we wekelijks wel een of twee keer langs zouden gaan voor n kop koffie. Zo'n druk sociaal leven hebben wij niet en ik vind het ook gezellig. Ik vind t zelf wel n beetje zielig voor de oudjes als volwassenen te druk zijn met hun eigen zaken om zich om de bejaarde ouders te bekommeren. Als je studeert , prima, wereld ontdekken, daarna carrière opbouwen, enzovoorts, maar vanaf een jaartje of 45 heb je dat toch wel gedaan , en kan je je ook weer een beetje meer om je ouders bekommeren die dan ook een stukje ouder en misschien wel wat minder mobiel zijn. . Tenzij het onaangename mensen zijn. Dan snap ik het wel. Je moet ook als bejaarde het wel en beetje gezellig maken en houden vind ik. Anders jaag je ze weg.

Voordat je bejaard bent al

Dan moet je het al niet ongezellig maken. Als je voordat je stopt met werken iedereen in je omgeving al negatief benadert, of zelfs mee breekt, wordt het wel heel stil als je ineens hele dagen thuis zit. De kinderen en kleinkinderen zijn er niet voor om dat op te lossen.

Hoe komt het tot stand dat je verplicht bij een schoonmoeder langs moet? Ik probeer dat soort dingen echt te voorkomen. Zo zal ze best gezelschap kunnen gebruiken, maar ik bied het niet aan.

eigen ouders

Voor ons werkte het heel goed om ieder de eigen ouder(s) te bezoeken. Zo konden we ze vaker bezoeken ondanks druk met werk en gezin. Mijn man had wel minder behoefte om zijn eigen ouders te bezoeken maar dat is zijn keuze. Paar keer per jaar gingen we wel een keer met elkaar mee.

Moeilijk

Ik kan wel eens jaloers zijn op gezinnen waarbij het contact zo moeiteloos verloopt. Dat is bij ons niet zo, helaas. Mijn ouders hebben vroeger een vaste dag per week op de kinderen gepast, maar desondanks is het niet gelukt om een band met ze op te bouwen. Dat steekt hen. En ze pakken het ook verkeerd aan door te verwijten dat 'ze' nooit komen, 'nu kan het nog, straks zijn we er niet meer'... Dat wil een jongvolwassene niet horen. We gaan af en toe naar ze toe, ik schat in 1x per 2 maanden, maar meestal zonder kinderen.

Wij gaan vrij afstandelijk met elkaar om, al had ik het graag anders gezien... het gaat van generatie op generatie zo. Mijn ouders grijpen de standaard gebeurtenissen aan om ons te dwingen om te komen: vader/moederdag, verjaardagen, feestdagen... dan MOETEN we. Zo voelt het dan ook echt. Ik snap wel dat zij het zo zien, want zij zaten zelf elk weekend bij beide ouderparen... – en wij als kleinkinderen moesten mee. Ik heb mijn onvrede wel geuit over hoe dwingend mijn ouders konden zijn en mijn kinderen gebruiken dit om niet te hoeven gaan (want ik wil zelf toch ook liever niet?). Er woont nu 1 kind uit huis en die loopt hier de deur ook niet plat. Juist omdat ik niks wil opleggen vanwege mijn eigen ervaringen... maar dan is de noodzaak er dus ook niet voor míjn kinderen om langs te komen.
Het is zoals het is... denk ik. Ik weet niet wat ik kan doen om het anders te laten zijn, want kennelijk heb ik het niet kunnen doorbreken, ook al had ik dat vanaf dat ik zelf kinderen kreeg wel voor ogen...

1 x per 2 maanden

Eens per 2 maanden denk ik. Ze wonen 1,5 uur reizen bij ons vandaan. En eens per week à 2 weken telefonisch contact.