hoe uit elkaar in overspannen woningmarkt?

Okee Leanne

Dat haalde ik er niet direct uit.

En voor de rest, tja wat kan ik zeggen: dat is naar.
Zeker ook van ex.

Mara en te makkelijk scheiden

“Ik denk dat uit elkaar gaan te makkelijk wordt gedaan. Maar dat is een hele andere discussie”
Ik denk Mara dat jij in overgrote deel van de scheidingen geen benul hebt wat er daadwerkelijk speelt. Want er zijn genoeg mensen die hun vuile was binnen houden, omdat het te pijnlijk is, te lastig, omdat er kinderen zijn.
Dus ik zou je makkelijke mening maar voor me houden als ik jou was.

Te makkelijk scheiden

Ik denk dat mensen te makkelijk hun relatie in de soep laten lopen. Dat er dan vervolgens een scheiding uitkomt is niet echt verbazend.

Wie er de 'schuld' is is voor iedereen lastig te achterhalen, maar het is onwaarschijnlijk dat die schuld maar bij een partij ligt, zelfs als een 'partner' zomaar uit het niets wegloopt...

In zekere zin is iedere mening makkelijk, ook een gebaseerd op persoonlijke trauma's. Het wordt wel een beetje bizar als alleen de echtscheidingsslachtoffers er een mening over mogen hebben.

Ad Hombre

Ik begrijp dat jij goed zicht hebt op hoe mensen hun relatie in de soep laten lopen. Dan kun je er uiteraard wel een mening over hebben.
Ik en mijn ex hebben destijds als verklaring naar buitenwereld gegeven dat het echt niet meer ging. Dat scheiden voor iedereen in ons gezin beter was.
Ik realiseer me nu dat ik voor jou en Mara waarschijnlijk in de categorie “makkelijk scheiden” vallen.
Nou ja. Het maakt mij ook weinig uit. Zolang wij (incluis de kinderen) beter weten, mag jij van mij tegen gescheiden mensen zeggen dat ze bijltje er wel erg makkelijk bij neer gooien

Alkes

"Ik realiseer me nu dat ik voor jou en Mara waarschijnlijk in de categorie “makkelijk scheiden” vallen."

Niet makkelijk, maar 'te makkelijk', subtiel verschil. Dat, of jullie zijn te vroeg aan kinderen begonnen.

Tja Ad

Dan begin je na 15 jaar, incl 5 jaar uitstel om medische redenen, ruim na je 30e aan kinderen en dan komt je partner 10 maanden na de bevalling thuis met de mededeling ik denk dat ik wil scheiden, om een maand later te zeggen het gaat echt niet meer, pakt z'n tas en gaat weg.

Ben je dan te snel aan kinderen begonnen?
Nee, dan ben je gewoon aan de kant geschoven, 8 maanden na de uitspraak van de scheiding was ie hertrouwt. Dat was ook binnen een jaar nadat hij de deur achter zich dicht trok.

Iets milder kan geen kwaad, je weet niet wat er achter de voordeur speelt. Mijn ouders zijn bij elkaar gebleven voor de kinderen. De enige keer dat ze nog iets samen voor mij of mijn dochter gaan doen is mogelijk samen naar mijn begrafenis mocht ik onverhoopt voor hun komen te overlijden (heb geen plannen daartoe) maar mogelijk is zelfs dat niet mogelijk.
Hebben zij het lang genoeg geprobeerd volgens jou normen?

Ben ik blij dat mijn ex het niet zo ver heeft laten komen en wij nu er samen kunnen zijn voor dochter en niet over haar hoofd onze conflicten hoeven uitvechten.

Mildheid is een groot goed.

"Niet makkelijk, maar 'te makkelijk', subtiel verschil. Dat, of jullie zijn te vroeg aan kinderen begonnen."

Oei, je weet het echt altijd beter , he?

Even een paar vragen:
1. Denk jij dat mensen die scheiden aan de buitenwereld alles vertellen wat er voorgevallen is en wat ze allemaal geprobeerd hebben?
2. Verwijt jij het dat mensen te snel scheiden als hun partner weg wil uit het huwelijk en niets meer wil proberen ook al wil de andere partner het wel?
3. Hoe kom je erbij dat mensen OF te makkelijk scheiden OF te vroeg aan kinderen zijn begonnen? (heb je wetenschappelijk onderzoek gedaan of gelezen waar dat uit blijkt?)
4. Hoeveel jaar relatieproblemen (en van alles proberen) rechtvaardigt bij jou een echtscheiding?
5. En omdat jij altijd aangeeft dat je zo'n goed huwelijk hebt en ik dat ook geloof (en ik je dat van harte gun) en ik daarom de vraag wel durf te stellen:-): Wordt jouw vrouw nooit gek van jou dat je het altijd beter weet? (nb Ik kan jouw bijdragen vaak genoeg waarderen, maar nu sla je wat mij betreft nogal door)

Kaori

Ik lees dat wel vaker van je, dat je blij bent dat jouw ex het niet zover heeft laten komen, maar ik blijf dat een hele rare redenering vinden.

In jouw geval zou ik blijer zijn geweest als je ex tijdig aan de bel had getrokken over zijn onvrede in jullie relatie. Zodat je samen serieus had kunnen kijken wat er aan zijn onvrede ten grondslag lag en wat daaraan gedaan had kunnen worden. De ander en je relatie geen kans geven, vind ik per definitie niet om blij van te worden. Je bent elkaar na zoveel jaar ech wel iets anders verplicht in mijn ogen. En kinderen die er in betrokken zijn al helemaal.

Voor de rest ben ik het wel eens met degenen die stellen dat van de buitenkant de dingen er anders uit kunnen zien dan hoe het aan de binnenkant gebeurt.

Aagje

Aagje

ja, dat had ik ook wel graag gewild, en voor de schijn heeft hij dat een maand gedaan.

Maar aan de andere kant hoeven we dus niet nog dingen uit te vechten. Iets dat mijn ouders die na 40 jaar huwelijk zijn gescheiden nog steeds doen. Wij hebben die vechtonderwerpen nooit gehad omdat we toen al uit elkaar waren.

Dat inzicht heb ik gekregen mbv de bedrijfsmaatschappelijkwerker/therapeut bij de arbodienst. Heeft me ook mijn deel in het neergaan van mijn huwelijk laten zien, al kon ik weinig aan de achteraf gezien postnatale depressie doen. En daar ben ik erg blij om.

Evelien

"Hoe kom je erbij dat mensen OF te makkelijk scheiden OF te vroeg aan kinderen zijn begonnen? (heb je wetenschappelijk onderzoek gedaan of gelezen waar dat uit blijkt?)"

En/of ze hebben de verkeerde partner gekozen natuurlijk.

achteraf kijk je een koe in zijn kont, na 17 - 40 jaar denk je toch wel safe te zitten.

Ad Hombre

Dat laatste (te vroeg aan kinderen beginnen) is zeker niet geval. Wel onderschat dat een relatie zoals de onze met kinderen niet vol te houden was. Maar dat is alles wat ik er publiekelijk over zeg.

Alkes

Dat is waarschijnlijk de grootste menselijke uitdaging. In de loop van een (niet zo lang) mensenleven iemand vinden met wie je kinderen kunt krijgen en die kinderen een veilig thuis kan bieden. En dat - met name voor vrouwen - terwijl de biologische klok blijft tikken. Ik heb nooit beweerd dat dat makkelijk is, in tegendeel, het is een van de moeilijkste dingen die er zijn. Maar als je relatie dan mislukt is het toch uiteindelijk altijd je eigen schuld. (nou vooruit, ernstige ziektes, overlijden en andere dramatische gebeurtenissen kunnen natuurlijk iedereen overkomen)

Sorry dat ik zo vervelend ben hoor, maar volgens mij is een advocaat van de duivel in dit soort discussies altijd nuttig.

keep on dreaming Ad

keep on dreaming en ik hoop dat jouw vrouw jou nooit voor een voldongen feit zal stellen.
Want van die wolk afvallen is een hard gelach.

Kaori

Gelag, Kaori, want met lachen heeft het niks te maken

Ze moet de grote hormonale ommezwaai nog meemaken, dus wie weet? We hopen er maar het beste van.

Da's trouwens ook een beetje een taboe-onderwerp. Vrouwen veranderen onder invloed van hormoonspiegelwijzigingen (PMS, zwangerschap, monopauze). Goeie kans dat dat ook een rol speelt in de echtscheidingscijfers.

Ik heb me laten vertellen dat vrouwen minder verzorgend worden, wat er wel eens toe kan leiden dat ze minder tolerant worden jegens bepaalde karakteristieken van hun mannen. Ook nog eens in een levensfase waarin mannen soms meer thuis zijn. Nou ja, aan de pluskant zijn de kinderen dan al vaak (bijna) de deur uit...

Schulf

Ik vind zeker dat ik schuld heb aan mislukken huwelijk. Daar is absoluut geen twijfel over mogelijk. De vraag was of we het te makkelijk hebben opgegeven - wat jij en Mara stellen- . Dat vind ik niet. En ga je niet uitleggen wat er gebeurd is. Maar makkelijk opgeven is iets anders dan schuld hebben aan mislukte relatie.

Te makkelijk?

Ik denk dat sommige stellen te makkelijk uit elkaar gaan, bij ons was dat zo.
Maar elk geval is anders, het hangt van heel veel verschillende redenen af en ik wilde niet generaliseren.

Woehaa

De verkeerde partner kiezen, jee...
De meeste mensen kiezen de partner (waar ze al dan niet van scheiden) in hun twintiger jaren. Max.

Tsja, fijn als je dan al je perfecte partner kunt kiezen, maar het is natuurlijk verre van realistisch te denken dat de meeste mensen dat kunnen, op die leeftijd.

Eerlijk gezegd denk ik dat succesvolle relaties vaak (dus niet altijd!!) meer een kwestie van geluk dan van wijsheid is.

Sowieso ben je niet 'af', op welke leeftijd dan ook.
Je ontwikkelt door, en je partner ook.
Het hangt af van de kwaliteit vd relatie in hoeverre je 'bij elkaar blijft', maar volgens mij kan het ook zomaar zijn dat je kanten uit ontwikkelt die gewoon niet meer matchen. Dat valt lang niet altijd te voorzien/ voorspellen.
Tenzij je een soort van perfect mens bent.
Maar daar zijn er maar weinig van!

Tja

Naar de buitenwereld toe hebben we gebracht dat we uit elkaar waren gegroeid. Puur om hem te beschermen voor oordelen en daarmee de kinderen te beschermen.
De waarheid is dat hij eindelijk de ballen had om me te zeggen dat hij zich niet tot me aangetrokken voelde, nooit van me gehouden had en nooit met me had moeten trouwen.
Maar, dat lag natuurlijk aan mij, ik begrijp het.

Relatietherapeut

Lang geleden zag ik bij Rondom 10 een aflevering over scheiden. De presentator vroeg toen aan een relatietherapeut: " Vind u niet dat mensen te snel gaan scheiden? ".

De therapeut zei : " Nee, ik vind juist dat de meeste mensen te laat gaan scheiden. Er is dan al zoveel kapot, waardoor ook na de scheiding de ellende doorgaat".

Ik heb altijd gedacht dat wij mensen alleen geschikt zijn voor een monogamie van een jaar of 5. Verliefdworden dankzij onze hormonen, relatie krijgen, kind maken, kind veilig laten opgroeien tot een jaar of 4. Dan is het evolutionair tijd om een volgende genencombinatie te maken.

Volgens biologen ( en Darwin) is dit het meest natuurlijk.

Maar in de samenleving hebben we bedacht dat we doorgaan tot de dood ons scheidt. Soms krijg je dan de Paradise by the dashboardlight versie: " So now I 'm praying for the end of time".

Het gevolg is wel dat we onszelf op deze manier vaak bovenmenselijke eisen opleggen. Waar we gemaakt zijn voor hormonaal gedreven relaties van 5 jaar moeten we nu minstens 30 jaar of nog langer succesvol bij dezelfde persoon blijven. En dat in een wereld waar zoveel stressoren elke dag op ons afkomen.

Ik begrijp best dat dit vaak niet lukt. Nog afgezien van de vraag of je ernaar moet willen streven.

Tihama

Ja, dat zijn de sprookjes waar sommige gescheiden mensen zich mee troosten. Het aardige van jouw soort stellingen is dat een enkel tegen voorbeeld genoeg is om het hele verhaal onderuit te halen.

Ik ben een tegenvoorbeeld en ik ben niet alleen.

(Doe nog even een citaat over seriële monogamie van Darwin...)

Sprookjes

"Ja, dat zijn de sprookjes waar sommige gescheiden mensen zich mee troosten. Het aardige van jouw soort stellingen is dat een enkel tegen voorbeeld genoeg is om het hele verhaal onderuit te halen.

Ik ben een tegenvoorbeeld en ik ben niet alleen."

Wat bedoel je nu? Dat het feit dat sommige mensen wel een lange en gelukkige relatie hebben, betekent dat Darwin dus ongelijk had?

Ik denk dat het sprookje eerder is dat je denkt dat je op je 20e de volmaakte partner vindt waar je op je 85e nog steeds blij mee bent.

Antropologe Margaret Mead stelt dat we voor verschillende perioden in ons leven verschillende paarbehoeften hebben.
The first for love
The second for parenting
The third for companionship

She was interviewed before her death, and asked about the failure of her 3 marriages. ”

“What failure?” Mead responded. “I had three successful marriages for three different developmental periods of my life.”

Leuk bedacht

Ik denk dat je vooraf niet goed kunt afdekken hoe het met je huwelijk zal gaan. En er zijn uiteraard meer factoren. Je investeert ook in je relatie, huis en kinderen en alles wat daarom heen zit. Elke vijf jaar veranderen is dan niet zo praktisch.

Je hebt niet alleen hormonen maar ook verstand.

Als het wel goed gaat, je bent vrienden voor het leven, partners en ouders, vind ik nog steeds wel een mooi ideaal om naar te streven hoor. En er zijn ook wel echtparen waar het wel goed bij gaat.

Het mooi is tegenwoordig kun je kiezen. Maar het is dan wel handig als je beiden eenzelfde keuze maakt.:-)

Tihama

Sprookjes, oftewel cognitieve dissonantie. Mensen als ik, en ik ben heus niet de enige op dit forum, zij voor mensen als jij een herinnering aan hun falen, daarom moet hun bestaan ontkend worden.

Ik moet toegeven dat zelfs de meest verstokte hippie tegenwoordig niet meer met Margaret Mead aankomt, dus dat is op zich wel grappig.

Maar de treurige waarheid is natuurlijk dat wetenschappers geen autoriteit zijn op het gebied van hun eigen gezinsleven. Zoals Rouseau zijn kinderen verpestte eindigde Margeret treurig en alleen. Niet in staat haar grootste geliefde aan zich te binden:

"She readily acknowledged that Gregory Bateson was the husband she loved the most. She was devastated when he left her, and she remained his loving friend ever after, keeping his photograph by her bedside wherever she traveled, including beside her hospital deathbed."

Die hele hippieideologie van vrije liefde is voor veel mensen geëindigd in eenzaamheid en in massa's gebroken gezinnen. Maar oh, wat zijn we vrij en onafhankelijk.

Grappig

"Mensen als ik, en ik ben heus niet de enige op dit forum, zij voor mensen als jij een herinnering aan hun falen, daarom moet hun bestaan ontkend worden"

Mensen zoals jij.....dat is grappig.

Mijn man en ik zijn inmiddels al 30 jaar bijzonder gelukkig met elkaar en er is geen enkel teken dat hier op korte termijn iets in gaat veranderen. Dus welke 'jij' en welk 'falen' bedoel je?

Het punt is dat ik niet zo arrogant durf te zijn dat mijn lange en gelukkige relatie bewijst dat anderen het 'fout' doen.