Hoe omgaan met vriendin na sex met mijn partner? (Lang)

kinderen en gevoel ouders

En Pennestreek hier verschillen we inderdaad fundamenteel "
" vind jij echt dat je als (ouder) kind niks te maken hebt met het gevoelsleven van je ouders? Ben ik het niet mee eens. Je merkt als kind namelijk dat er dingen spelen, en ik denk dat je kinderen dan beter kunt vertellen wat. Daardoor neem je ze serieus als onderdeel van het gezin, en je neemt als het goed is onrust weg. Want wel weten dat er iets is, maar niet wat, geeft een onveilig gevoel."
Als er iets speelt op mijn werk, of als ik een aanvaring zou hebben met een vriendin of ruzie met de buurvrouw, dan vertel ik dat mijn kinderen. Dat ze inderdaad snappen dat ik sacherijnig ben. Maar als er iets speelt tussen mij en hun vader, dan vertel ik ze dat niet. Ook nu niet na de scheiding. Mijn ex doet dat ook niet. Omdat het hun vader is en ik hun moeder. Omdat zij niet willen weten als er gedoe tussen ons is. Omdat het voor hun niet makkelijk is om neutraal te blijven bij dingen die er spelen. En dat heeft er niets mee te maken dat ik mijn kinderen niet serieus zou nemen. Ik vind alleen dat zij niet betrokken hoeven te worden bij de dingen die tussen hun ouders spelen.

Wenda

Ik vind je nogal uitgesproken over hoe ik mijn gevoelens ervaar. Ik ben juist erg blij dat ik niet blijf hangen in mijn 'gekwetstheid'. Er is sprake van een flinke beschadiging door allerlei oorzaken waarvan het bedrog door mijn ex er één was, maar stapsgewijs heb ik daar mee leren omgaan en inmiddels is er een stevige(re) basis en gaat het met mij goed. Ik heb heel diep gezeten, maar mijn leven heeft inmiddels volop kleur en liefde. Ik voel me beter dan in hele, hele lange tijd

Dat is geen spaan heel laat van mijn ex, vind ik een uh... bijzondere conclusie. Ik kan de feiten en de krankzinnige gebeurtenissen niet veranderen. Ja, ik vind hem een enorme idioot in hoe hij de dingen aanpakt. Dat zeker. Als je bij elkaar optelt hoe groot de 'opbrengst' van zijn recente levenswandel is en hoeveel last de kinderen en ik daar tot op dit moment van ondervinden, vind ik het nog best knap van mezelf dat we on speaking terms zijn en dat zijn kinderen nog iets met hem te maken willen hebben. Ik vind het nog altijd heel erg moeilijk laveren omdat hij erg onvoorspelbaar en boos kan zijn op alle fronten, maar ik heb een vriendelijk-afstandelijke modus gevonden die werkt. Dat jij dit verwart met rancune of blijvende gekwetstheid kan ik me voorstellen, maar het is niet hoe ik het voel. Ik voel nog een basale liefde voor hem, die weliswaar nooit meer 'in praktijk' zal worden gebracht maar die ons wel blijvend zal verbinden. Die liefde is niet gekwetst, maar een gegeven. Wij delen een groot deel van ons leven samen.
Ik gun hem oprecht een fijner leven dan dit, maar het is een grote jongen dus het is toch aan hem hoe hij dat invult. Maar ik zit hem geen strobreed in de weg, hoor. Ik grijp alleen wel in als hij mij of onze kinderen in de weg zit. Dat heb ik inmiddels geleerd en had ik in onze relatie al veel eerder moeten doen.

Op tong bijten

Alkes, ik bijt ook geregeld op mijn tong en ben het zeker met je eens dat je wilt voorkomen dat er partij getrokken wordt. Dus alle details vertellen zeker niet. Maar als je zoals in ons geval merkt dat kinderen met vragen blijven zitten. Dan zul je daar toch op moeten blijven inspelen. En dat is wat ik probeerde uit te leggen in hoe wij het gedaan hebben. En nog doen want alles is hier volop in beweging.

Alkes

jouw kinderen waren als ik het me goed herinner een stuk jonger. Dat scheelt al een heel stuk. En wij hebben ook voorkomen dat ze hoefden te kiezen. Dat heeft niets te maken met uitleggen hoe het zit. Ik heb ook nergens man 'de schuld' van gegeven. En ik heb ook naar de kinderen duidelijk uitgesproken wat mijn aandeel was. Maar he, op zo'n forum kun je niet de hele situatie van jaren letterlijk uitspinnen, dan krijg je de korte samenvatting. Daar kun je dan kort-door-de-bocht op reageren, maar daar doe je de ander dan geen recht mee. En je hebt destijds meegelezen, dus je had kunnen weten dat ik prima in staat ben de hand in eigen boezem te steken, en dat ook gedaan heb en doe. En dat onze kinderen nooit het gevoel hebben gehad te moeten kiezen, of dat hun vader een slechte man zou zijn. Zeker niet.
Het enige dat wij hebben gedaan is uitgelegd wat er gebeurde, en ja, daar hoorde naar ons idee ook bij vertellen dat vader het niet meer zag zitten in plaats van dat te brengen als gezamenlijk besluit. Nogmaals, dat kan best in theorie een betere manier zijn, maar was destijds echt niet door mij geloofwaardig te brengen. En dan kun je, naar mijn idee, met pubers, beter eerlijk zijn dan een zeer ongeloofwaardig toneelstukje op te voeren.

Wenda

Je zit er zo ongelooflijk naast. Er is geen andere waarheid opgebouwd op gekwetstheid. Integendeel. Wij hebben allebei in leren zien hoe onze relatie scheef genoeg heeft kunnen lopen om man te doen besluiten eruit te stappen. We hebben allebei enorm veel geleerd over onszelf en elkaar de afgelopen tijd. We hebben een veel betere relatie op dit moment dan voorheen.

Maar... dat neemt niet weg dat de manier waarop man eea heeft aangepakt enorm en onnodig beschadigend was voor mij. Hij erkent dat ook. En dat blijft een litteken, een pijnpunt, een kwetsbare plek, hoe je het maar wil noemen. Ik ben ook maar een mens.

Ik heb besloten te stoppen met reageren op de mensen die wat ik schrijf om voor mij onduidelijke redenen negatief uit willen leggen. Daar deel ik mijn zieleroerselen niet voor.

Domi, ik hoop dat je alweer een beetje op adem bent gekomen de afgelopen dagen. En ik hoop dat je wat hebt aan de reacties in dit draadje, ook al is het lichtelijk ontspoord. Sorry daarvoor.

Betrekken kinderen

Of je wel of niet je kinderen betrekt in zaken is geen principiële keuze. De leeftijd van de kinderen doet ertoe, het gedrag van de ouders, de gebeurtenissen, de vragen die kinderen zelf hebben. Soms kan het goed zijn te zwijgen, soms niet.
Als één van de ouders liegt en kinderen komen daar zelf achter, kun je als andere ouder niet meer zwijgen. Wat had ik moeten zeggen tegen mijn oudste die vader en zijn truus tegenkwam? Kind begreep er helemaal niets van, wist niet beter dan dat vader 'voor zichzelf' koos. En hetzelfde kind vond intussen de condooms van vader tussen zijn spullen. Tsja. Ik heb er toen voor gekozen niet te liegen of te dempen, maar om open en eerlijk te zijn. Ja, papa is verliefd op truus. Ja, dat is een van de redenen waarom we straks geen gezin meer zijn.
Ik had mijn kinderen graag de ranzige praktijk van vreemdgaan bespaard. Ik was tot dat moment zelf maar nauwelijks bewust wat dat inhield, het stond zo ver van me af (naïef, I know). Maar ongewild en ongevraagd kwam het hun leven in en ik heb toen gemeend er goed aan te doen om het open met ze te bespreken. Alleen de kinderen boven de 12 trouwens. Dat geldt trouwens ook voor thema's als drugs, seks en alcohol.

Nu we iets verder zijn, geven ze aan blij te zijn met de openheid. Ze hebben hun eigen gevoelens niet hoeven wegstoppen of met vragen hoeven rondlopen. En, op dit moment een actueel thema voor ze: ze hebben hun eigen positie tov truus kunnen bepalen. Vader veegt de valse start van hun relatie het liefst onder het tapijt, maar voor de kinderen bepaalt het hoe ze naar haar kijken. Niet per definitie afwijzend trouwens, wel heel verschillend.
Ik ben altijd open geweest tegen mijn kinderen. Hierover dus ook. Ik heb het idee dat mede daardoor onze band heel sterk en vertrouwd is.

Eigen aandeel

Ik ga toch proberen het bruggetjes naar de TS weer even terug te vinden....

Vaak wordt gesteld dat ook de bedrogene bij vreemdgaan een 'eigen aandeel' in de zaak heeft. Dat is een onterechte stelling. Je hebt beiden een aandeel in en invloed op de dynamiek in je relatie, bewust of onbewust. Maar het vreemdgaan van je partner is een individuele keuze om jouw grenzen te treden (uitgaande van monogamie-afspraken). Op het moment dat die grens wordt overgestoken, is je aandeel uitgespeeld. Dat is meteen ook de frustratie achteraf: je hebt er niets aan kunnen veranderen.

Laat geen enkele bedrogen partner zich ooit aanpraten dat je een aandeel hebt gehad in het bedrog van je man of vrouw. Dat legt de verantwoordelijkheid weg van waar-ie hoort.
Een slechte relatie is je beider verantwoordelijkheid, vreemdgaan is de keuze van één.

Nu weer naar Domi: laat je niet wijsmaken dat je over je eigen grenzen heen hoeft te gaan om de zaak te 'redden'. Dat is aan de veroorzakers van het bedrog, niet aan jou.

Domi?

Kun je wat met de opmerkingen?

Pennestreek

Ik denk dat we er gewoon verschillend over denken wat kinderen willen weten van de relatie van hun ouders. Ik heb kinderen die nog steeds geen details willen weten. Jij hebt andere kinderen. Gelukkig passen onze respectievelijke kinderen bij ons.
Dat we kinderen niet in detail over onze relatieproblemen hebben verteld of zullen vertellen, wil niet zeggen dat ze hun gevoelens weg hebben moeten stoppen. Integendeel zou ik zeggen.

Zachte heelmeesters

Ik zal ervoor zorgen dat hun misdaad overal bekend is. Laat ze maar allebei leven met de sociale gevolgen hiervan, jij bent hun niet verschuldigt om dit geheim te houden.
Jij bent ook niet degene die zich moet schamen.
Natuurlijk moet je de pubers geen details vertellen, een simpel "papa is vreemd gegaan met X" is voldoende. Gezien je pubers omgang hadden met haar en niet een beetje ook, hebben hun wat mij betreft een recht op de waarheid.

Als het mijn vriend was zal ik m echt publiek aan de schandpaal zetten. In het trant van "zachte heelmeesters maken stinkende wonden"

Hell

Hell hath no fury like a woman scorned

Moederziel

Ik heb me vaak afgevraagd wat er was gebeurd als zij het fatsoen had gehad om hem en daarmee ons met rust te laten. Dan was mijn man nooit vertrokken. "

Je kunt niet Truus hier de schuld van geven. Je man heeft gehapt, Truus was de beet.

"Misschien snap je dan ook wat beter de walging die ik voel bij truzen."

Ja dat snap ik. Ik denk alleen wel dat het de walging voor de verkeerde is. Op zich ligt het voor de hand om je boosheid neer te leggen bij iemand die je toch niet kent.
Wellicht vluchtgedrag voor jezelf? Want als je de oorzaak bij een ander legt, hoef je niet naar je eigen aandeel te kijken ....

Hou es op over dat ‘eigen aandeel’ vande onwetende partner bij vreemdgaan. Blame-shifting.

Schandpaal

Het lijkt me niemand helpen om je man en zijn fuckbuddy publiekelijk aan de schandpaal te nagelen. Daar zou ik me ook echt te goed voor voelen. Waarom jezelf daartoe verlagen?
Ga in je hoofd lekker los op alle wraak-acties en hou ze daar, in je fantasie. En vertrouw op karma: je oogst wat je zaait.

Doe je kinderen en jezelf een plezier en sta er boven.

Dank voor jullie reacties

Beste allen,

Verrast door jullie vele en uitgebreide reacties op mijn verhaal (en nieuwe discussies die daardoor weer ontstaan!). Ik vind AL jullie reacties waardevol, dank daarvoor. Het is wel wat veel dus lastig om nu even op iedereen apart te reageren, dat komt wellicht later nog.

Misschien dat ik het niet duidelijk genoeg heb opgeschreven, maar mijn grootste probleem is niet het vreemdgaan op zich, daar ben ik heel kwaad over en ook wel verdrietig. Maar volgens mij maak ik daar niet een drama van (dan was ik eerder wel opgestapt). Kwaadheid gaat over en verdriet zakt wel op den duur.
Het ‘drama’ zit hem in het feit dat het zo dichtbij komt dat ik het eigenlijk met niemand kan delen zonder een heleboel kapot te maken. En dat het daardoor haast makkelijker lijkt om dan maar gewoon zelf op stappen. Dan maak ik ook een hoop kapot, maar hoef ik er in elk geval de verantwoordelijkheid minder voor te nemen, omdat ik het dan kan delen, uit uit kan leggen en op veel begrip zal kunnen rekenen. Al ben ik het daar dan ook niet mee eens, want inderdaad, vreemdgaan gebeurt natuurlijk niet voor niets, hij krijgt niet van mij wat hij wenst en dat begrijp ik wel. Maar het lijkt een stuk een eenvoudiger om er gewoon uit te stappen. Nu ben ik een sjacherijnig jankend en cynisch rotwijf waarvan niemand snapt waarom ze zo doet (nou ja nu overdrijf ik, ik sla me dapper doorheen hoor, en probeer echt vrolijk te blijven. Maar ik ben veel stiller dan anders, sarcastisch naar mijn man en weet het gewoon even niet meer zo goed). Ik heb het nu trouwens wel gedeeld met een collega die stomtoevallig ongeveer hetzelfde meemaakt, ze heeft geen kinderen, vreemd is gegaan met onbekende. Het voelt wel prettig dat in elk geval een iemand het weet.

De andere kant van het verhaal, als ik het wel zou openbreken:
Wat zouden mijn kinderen wel niet denken als ze zouden weten dat hun vader vreemd gaat (dat ik af en toe een rotwijf ben, en dat onze relatie niet ideaal is, dat beseffen ze wel, maar ook dat papa en ik van elkaar houden).
En als ze weten met wie? Dan willen ze loyaal zijn aan mij en zeggen ze hun hobby’s en bijbaantjes direct op.
Wat zal de partner van de vriendin doen als hij wist dat zijn vriendin, waar hij net een huis mee heeft gekocht en smoorverliefd op is, vreemd gegaan is? Maakt hij het uit? Daar voel ik me dan op zijn minst mede verantwoordelijk voor.
Wat doen de ouders van de vriendin, die vrienden van ons zijn, als ze wisten dat hun dochter met mijn man sex had op hun bankstel? Gaan ze hun dochter anders zien? Daar ben ik dan op zijn minst mede verantwoordelijk voor.
Wat doen onze vrienden die allemaal in ditzelfde clubje zitten maar vaster verbonden zijn aan haar dan aan mij? Raak ik al die vrienden kwijt?

Ik heb nu trouwens relatietherapie voorgesteld. Ik zit erg op de lijn van Esther Perel (die van Zomergasten, iemand gezien?). Hij stemt in. Nu nog iemand vinden in de buurt. Heb al een prettige therapeut gevonden, maar is twee uur rijden. Dus ik moet nog even verder zoeken.

Groet en nogmaals dank.

Jezus domi

Even kort omdat ik aan het werk moet.

Jij voelt je verantwoordelijk voor uhhh zowat alles?

Heb je dat in de gaten??????

Het is ZIJN verantwoordelijkheid. Het is HAAR verantwoordelijkheid.
Dat is helemaal niet aan jou.

Blijf jij de komende 30 / 40 jaar met dit geheim in je rugzak vrolijk verder gaan voor de rest van je leven?

Ik ben best verbaast. Dat jij je verantwoordelijk voelt voor alles. Dit is iets waar jij aan moet gaan werken en kijken.
Mijn man ging minmaal 4x vreemd ( dat is wat ik weet daar na ben ik gestopt met vragen)

Daar koos HIJ voor. Met HUN het bed in te duiken.
Precies Zoals jou partner dat is voor zijn daden.

Verwachtingen

Wees voorzichtig met je verwachtingen. Het is niet gezegd dat je kinderen hun bijverdiensten opgeven daar geld verdienen wel belangerijker voor hen kan zijn dan je denkt. Haar ouders kunnen ook je man, een ouder persoon dan hun dochter en dus ‘wijzer’, er op aan kijken ipv hun dochter. En je man wilt wel mee naar therapie, maar voor hoe lang. Vervelende tegenslagen, waar je je niet door moet laten verrassen of van de kaart laten brengen.

Je kan je puur focussen op het, op subtiele manier, uitsluitend van contact met haar zodat de vriendschap heeft plaatsgemaakt voor leegte. Ze zal waarschijnlijk het contact met jou gaan missen. En wanneer je onder vrienden bent, praat je met iedereen, behalve haar omdat je haar niet vertrouwd. Zo groei je uit elkaar.
Sta boven haar en sta boven je man. Ook hij mag ervaren dat je hem dit aanrekent.
Kijk eerst eens aan hoe de gesprekken bij de therapeut verlopen, voor je je druk maakt over die vrienden.

Hier heb ik na een conflict het ware gezicht van twee mensen gezien. We hebben het klein gehouden in belang van de kinderen. Maar ik heb ik heb ook mijn verwachtingen moeten bijstellen. Dat laatste ervaarde ik als een flinke schep bovenop de arrogantie van die twee mensen. Zodoende is er een afstandelijkheid gegroeid als gevolg van mijn grens waarin ik met respect behandeld wenst te worden.

Monogamie/huwelijk

In dit draadje kom ik tegen dat er zijn die vinden dat een relatie/huwelijk aan gaan niet zou betekenen dat je toe aan elkaar moet zijn. Ik denk dat niets de "standaard" is dat als je in een relatie/huwelijk zit, je trouw bent aan elkaar.

Vreemd gaan, of dat nu platonisch of ook lichamelijk is, is een bewuste keuze. Verliefd worden overkomt je, maar wat je vervolgens met verliefdheids gevoelens doet, afstand nemen of niet, is een bewuste keuze. Als je er voor kiest er iets mee te doen, zonder oog voor je bestaande relatie, ben je gewoon echt heel fout bezig.

En natuurlijk ontstaat zo'n situatie misschien niet, of niet snel, als je huidige relatie tip top in orde is. Maar blijft een feit, dat als je gevolg heeft aan verliefdheids gevoelens achter de rug van je partner om, je heel fout en onethisch bezig bent.

Type fout

👆 eerste alinea

staat:
aan gaan niet zou betekenen dat je toe aan elkaar moet zijn.

Moet staan:
aan gaan niet zou betekenen dat je trouw aan elkaar moet zijn.

Nog een typefout

In dit draadje kom ik tegen dat er zijn die vinden dat een relatie/huwelijk aan gaan niet zou betekenen dat je TROUW aan elkaar moet zijn. Ik denk dat HET de "standaard" is dat als je in een relatie/huwelijk zit, je trouw bent aan elkaar.

Korte samenvatting (toch lang geworden)

- Hij vindt blijkbaar dat jullie relatie tekort schiet en gaat vreemd met een bekende die in dezelfde hobby/vriendenkring zit als jullie
- Hij vindt dit geen probleem, zij vindt dit geen probleem, jij weet nog van niets
- Zij werpt zich steeds meer op als grote vriendin in jullie gezin (dit is een aanname, maar dit is hoe het op mij overkomt) en stelt zich in mijn ogen daarmee naast jou op, op bijna dezelfde plek in het gezin
- Jij komt achter het vreemdgaan en bent verdrietig en praat met je man over de oorzaken en wil de relatie zo veranderen dat jullie allebei gelukkig zijn
- Jij hebt moeite om haar in jullie leven te zien aangezien je haar associeert met het vreemdgaan van je man

Vanaf nu zijn er vier opties mogelijk:
- zij trekt zich terug uit de hobby/vriendenkring en dat zal als vreemd ervaren worden door de anderen
- jij trekt je terug uit de hobby/vriendenkring en daarmee zet je jezelf buiten een flink stuk van je oude vriendenkring en breng je verwijdering tussen jezelf en de rest van het gezin
- jij trekt je terug met opgave van reden, daarmee zet je de verhoudingen aardig op scherp en is het nog niet te voorspellen hoe iedereen zal reageren, het zal wel de hele hobby/vriendengroep veranderen
- je man en jij trekken je gezamenlijk terug en zoekt een nieuwe hobby/vriendenkring

Als ik je goed begrijp is 'doen alsof er nooit iets gebeurd is' voor jou geen optie.

Ik zit eigenlijk nog met twee vragen:
Weet de vriendin eigenlijk dat het vreemdgaan uitgekomen is?
Is het vreemdgaan gestopt?

Het lijkt mij een heel ongemakkelijke situatie voor iedereen. Je man had beter eerst met jou kunnen gaan praten over de onvrede die hij had en hij had echt beter een onbekende uit kunnen zoeken om mee vreemd te gaan.

De vriendin is ook vreemd gegaan, dat was haar keuze. Als zij daar gevolgen van ondervindt in haar eigen relatie zijn dat haar gevolgen van haar keuze. Jij bent niet verantwoordelijk voor haar relatie.

Je man is ook vreemd gegaan. Het was zijn keuze om dat te doen ipv het gesprek met jou aan te gaan. Ik ben blij voor je dat jullie in ieder geval gaan onderzoeken of het mogelijk is om een doorstart te maken, maar die doorstart heeft geen kans van slagen als hij zich er niet voor in wil zetten.

Jij zult samen met je man verder moeten en daarbij spelen jouw gevoelens ook een rol. Hij vindt het wel fijn als je doet alsof er nooit iets gebeurd is, maar er is iets gebeurd en dat heeft flinke impact op jou. Het is niet ongebruikelijk en ook niet onrealistisch dat je de minnares van je man vriendelijk verzoekt om niet meer bij jullie thuis te komen. Je kunt buitenshuis beleefd doen, maar in je eigen huis moet je je kunnen ontspannen.

Het is erg naar voor jullie kinderen. Door de keuzes van je man en zijn minnares zitten zij nu met een hobby/vriendenkring waar hun moeder niet meer bij wil horen en met allerlei onderhuidse spanningen. Die onderhuidse spanningen zullen ze absoluut merken.

Je bent bang dat jullie hobby/vriendenkring bij een keuze massaal voor haar zullen kiezen en dat jij uit je hele sociale kring gestoten wordt terwijl je man en je kinderen wel kunnen blijven en dan als het ware met haar een 'gezinnetje' vormen.
Allereerst kunnen mensen je verrassen, de meesten zijn vrij conservatief en keuren vreemdgaan niet goed. Ten tweede, als je man daarmee akkoord gaat, zegt dat meer dan genoeg, dan wil hij geen doorstart maar een volgend warm bed.
De kinderen zullen inderdaad in een loyaliteitsconflict komen. Kinderen willen over het algemeen niet kiezen maar loyaal zijn naar beide ouders. Ze zullen het absoluut naar vinden als er in de kring slecht over jou gesproken wordt. Of ze daar consequenties aan zullen willen verbinden kan ik niet zeggen, maar pubers willen nog wel eens wat zwart-wit in hun denken zijn.

Heb je je man al gevraagd hoe hij dit wil gaan oplossen anders dan 'doen alsof er niets aan de hand is'?

Niet houdbaar

Lieve Domi, dit is toch geen houdbare situatie zo? Met haar continu verweven met je gezin zal zij je steeds blijven herinneren aan het vreemdgaan. En voor je man is het wel de kat op het spek binden. Je voelt je mede verantwoordelijk als er dingen gaan gebeuren die voor andere onprettig zijn. Maar dat ben je niet. Je man en je ‘vriendin’, dragen de hele verantwoording. Zij konden dondersgoed weten wat de gevolgen zouden zijn van het vreemdgaan en het uitkomen daarvan. Dat daar nu consequenties aan verbonden zijn, is alleen maar een gevolg. Jij bent daar geen oorzaak in! Ik zou toch je kinderen inlichten over wat er speelt. Daarbij hoef je je man absoluut niet als enige boosdoener af te schilderen maar ze mogen best weten dat hij een fout heeft gemaakt. Kinderen houden van beide ouders en kunnen hem dat echt wel vergeven. Jullie kunnen dan als gezin bespreken hoe met deze situatie om te gaan. Een harde eis lijkt me toch wel dat zij nooit meer een voet in jouw huis zet. En geen woord meer wisselt met jouw man. Hoe je de rest invult, of je kinderen nog contact met haar willen houden, kunnen jullie samen bespreken. In mijn situatie was er ook veel contact tussen de minnares van man en mijn kind. Dit is nu verbroken, en kind is daar wel heel even verdrietig over geweest maar meer omdat zij zich ook door die vrouw bedrogen voelde. Ze voelde zich gebruikt om excuses te creëren om man en minnares samen af te laten spreken. Zo hebben ze haar eens als oppas ingeschakeld zodat zij samen op stap konden gaan!! Het is jammer als er een vriendengroep en of hobby erdoor verpest wordt maar dat is niet jouw schuld. Als zij van elkaar afgebleven waren dan was er nu niets aan de hand geweest. Je man had ook de tegenwoordigheid van geest kunnen hebben om niet met iemand vreemd te gaan die zo dichtbij jullie gezin staat. Als je jezelf dan al een beetje medeverantwoordelijk voelt voor het feit dat hij is vreemdgegaan (wat overigens ook onzin is want dat was ZIJN keuze!! Ongeacht of jij een chagerijnige moeke bent) dan ben je in ieder geval totaal niet verantwoordelijk voor de keuze om dit met je vriendin te doen. Hij had ook een onbekende kunnen zoeken, dan was al deze ellende niet nodig geweest. Jij bent hiervoor niet verantwoordelijk en het is jouw goed recht om te eisen dat er geen contact meer is tussen haar en jouw gezin!

Mening van een 17 jarige

Wat een rot situatie, dat als eerst.

Je vertelde dat je drie kinderen had tussen de 11 en 17, waardoor het me een goed idee leek om te reaggeren als 17 jarige met gescheiden ouders.

Als je je zorgen maakt om je kinderen in deze situatie is dat logisch, maar kinderen voelen de energie en sfeer die er hangt in huis, het is dus voor een korte periode misschien makkelijker om door te gaan, maar kinderen hebben het uiteindelijk (bijna) altijd door.

Als kind wil je ook wat het beste is voor je ouders, ze zouden nooit willen dat jullie voor hen in een relatie blijft, puur omdat je bang bent om het hun moeilijker te maken, want wat lastiger is is dat je ouders niet blij zijn met de relatie die ze hebben.

Mijn mening over de situatie met de vriendin van de club waarmee je vriend is vreemdgegaan is om haar te confronteren. Haar reactie is erg belangrijk voor de keuze die je uiteindelijk moet maken. Zorg ook dat voor je dit gesprek begint, je duidelijk hebt wat je wil zeggen en vragen, zo verloopt het gesprek wat 'rustiger en vloeiender'.

Ik zou zelf stoppen met de relatie, het vertrouwen is namelijk zo goed als weg. Als iemand 1 keer vreemd gaat is dit al verschrikkelijk maar kan je iemand nog zeker vergeven, 2 keer is nog erger maar is nog door de vingers te zien, maar hoevaak het bij jou is gebeurd is gewoon verschrikkelijk, het lijkt wel alsof hij geen schaamte kent.

Het werd al in een eerdere reactie gezegd, maar je moet je nergens voor schamen, als er iemand is die dat moet is het je vriend en de vriendin van de club.

Ik zou ook, als je de vriendschap verbreekt, niet stoppen met naar de club gaan, ook al zul je haar tegen kunnen komen. Het is jouw leven, en die moet je niet gaan aanpassen voor anderen die je niet vertrouwd. Het is een ding geworden, ook voor je kinderen, en dat is verschrikkelijk om te stoppen.

Ik hoop dat je een keuze kan maken die voor jou het beste is.