U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hoe omgaan met vriendin na sex met mijn partner? (Lang)
Gisteren ben ik er achter gekomen dat mijn partner (20 jaar samen, 3 kids van 17-16-11) wéér is vreemdgegaan. Na de geboorte van de eerste hebben we dat al eens meegemaakt, een paar jaar later nog eens, en nu, nadat ik jaren heb gedacht dat alles goed ging (of: tamelijk effectief mijn zesde zintuig onklaar had gemaakt, dat kan natuurlijk ook) kom ik bij toeval weer achter drie seksuele escapades, twee jaar geleden en een van recentere datum.
Hij had veel moeite met opbiechten, ik moest het uit hem trekken, hij had graag precies willen weten hoeveel ik wist, dus ik verdenk hem er eerlijk gezegd ook nog steeds van dat dit niet alles is, maar dat hij het niet kon ontkennen omdat ik (helaas) van twee van de drie beeldmateriaal heb gezien en de derde was zo obvious dat hij die maar heeft opgebiecht na enig doorvragen.
Nog afgezien van alle kwaadheid en verdriet, mijn eerste aanvechting om het nu écht uit te maken (maar de kinderen dan?), de wens om dood te willen om niet alle ellende die gaat komen opnieuw te moeten meemaken, de scháámte en opnieuw de vraag of ik nu een enorme sukkel ben als ik hem weer vergeef, of dat dat juist een kracht is, speelt er een hele prangende kwestie.
Een van de dames waarmee mijn partner sex heeft gehad (picture vrouw, blond, twintig jaar jonger dan hij) is een goede vriendin van me geworden, eigenlijk pas nadat dit zich (kennelijk/hopelijk kortstondig) heeft afgespeeld. Zij ziet mij als een soort tweede moeder, heeft op allerlei manieren haar hart bij me uitgestort, vraagt vaak mijn advies. Heeft me verteld over het goede sexleven met haar vriend (die ze toen ook al had), vertelt me regelmatig hoe geweldig geslaagd ze ons gezin vindt en heeft me uitgebreid verteld over de abortus die ze gehad moet hebben rond de tijd dat zij en mijn partner sex hadden (was ze soms onzeker van wie ze zwanger was?). Met deze vrouw zijn we ook nog allemaal als gezin verbonden en ook met haar ouders en broer en zijn vrouw. Het is een goede vriendenclub, wij gaan bij de ouders op vakantie, doen samen vrijwilligerswerk. Daarbij is ze een vraagbaak, rolmodel en vertrouwenspersoon voor alle drie mijn dochters, vooral voor de pubermeiden die natuurlijk hun hart liever uitstorten bij een dertig jarige vriendin die ze aanbidden dan bij hun vijftigjarige ouwe moeder. Ik heb overigens een hele goede band met mijn dochters, maar ik begrijp de speciale rol van deze vriendin heel goed.
Het is dan ook geen moment in me opgekomen om haar te wantrouwen. Toen ik vorig jaar mijn partner ten huwelijk vroeg, zat ze in het complot, was zij enthousiaste supporter en heb ik haar zelfs als getuige gevraagd. Dat huwelijk heeft overigens nog niet plaatsgevonden, en gaat denk ik ook niet meer gebeuren, want zelf als onze relatie ooit nog “goed” komt lijkt me trouw aan elkaar beloven een nogal cynisch grapje in onze situatie.
Deze vrouw zie ik wekelijks, ze komt bij ons eten, het clubje waar ze voor werkt daar komen we wekelijks en we zijn totaal met elkaar verbonden.
Toen ik gisteren aan mijn partner opsomde wat hij met zijn beslissing om vreemd te gaan allemaal kapot heeft gemaakt en op het spel heeft gezet, zei ik ook dat ik dus geen contact meer met haar kan hebben. Ik wil haar binnenkort confronteren met dat ik het weet, en de vriendschap opzeggen. Ik kan hier toch niet gewoon mee doorgaan alsof er niks gebeurd is?
Mijn partner vindt overigens van wel (!).
Ik voel me enorm in een hoek gedrukt. Als ik haar confronteer, kan ik niet meer naar de club, waar mijn kinderen ook vrijwilligerswerk doen, waar mijn man en ik helpen met van alles en jaarlijks een grote donatie aan doen en waar al onze vrienden zitten. Als ik daar niet meer kom zal dat veel vragen oproepen, bij mijn kinderen, onze vrienden, haar ouders. Vragen die maken dat mijn kinderen ook ooit iets zullen horen, vragen die maken dat mijn partner ruzie krijgt met haar partner, met haar ouders. We zijn alweer voor de vakantie uitgenodigd volgend jaar, dat zal ook zeker niet doorgaan dan, terwijl haar ouders er niks mee te maken hebben. Maar die zullen niet iemand willen ontvangen die vreemd is gegaan met hun dochter...
Kortom, als ik haar confronteer met wat ik weet én daar consequenties aan verbind, dan maak ik een hele mooie structuur kapot die in jaren gegroeid is. Niet alleen voor mezelf maar ik trek daar heel veel mensen in mee.
Als ik het niet doe, vreet het aan mijn zelfrespect. En blijf ik achter met het gevoel dat het vreselijk oneerlijk is, dat niemand weet wat zij voor verschrikkelijks heeft gedaan, dat ze ermee weg komt en dat ik met de ellende zit. Mijn kinderen zien alleen maar een sjacherijnige moeder, die niet zo aardig is tegen hun vader, die zich terugtrekt, depressief is en zich in hun ogen aanstelt, en ze zullen nooit weten waarom. Dat voelt allemaal zo oneerlijk.
Kortom. Wat is wijsheid? Aan wie vertel ik wat, of vertel ik inderdaad beter helemaal niks, moet ik gewoon slikken en proberen door te gaan? Ik ben even helemaal de weg kwijt. Durf niemand te vertrouwen en durf het verdere ook met niemand te bespreken. Ik schaam me kapot.
NB ik ben nu relatietherapie aan het uitzoeken. Als het niet is voor een toekomst samen, dan in elk geval misschien om er nog een zo goed mogelijk einde aan te breien. Hij blijft zeggen dat hij van me houdt en met me verder wil...
Anna
Anna #3: "Ik word zo moe van al die dramatische berichten dat "mijn man is vreemdgegaan en daarmee heeft hij alles kapot gemaakt"."
Door te stellen dat je "mijn man is vreemdgegaan en daarmee heeft hij alles kapot gemaakt" een dramatisch bericht vindt waar je zo moe van wordt, ga je volledig voorbij aan wat de bedrogen partner voelt wanneer de waarheid aan het licht komt. Alsof de verbijstering, het verdriet en de boosheid niet terecht zijn. Alsof je je aanstelt als je dat voelt. Je kiest er niet voor dat te voelen omdat dat zo lekker dramatisch is, het overspoelt je.
Het feit dat het vreemdgaan stiekem gebeurt, zegt al genoeg: de vreemdganger weet prima dat hij/zij fout zit.
Als zijn/haar partner het er namelijk wel mee eens zou zijn, noemden we het geen vreemdgaan en hoefde het niet stiekem.
Vreemdgaan maakt het allerbelangrijkste onderdeel van een relatie kapot: het vertrouwen in je partner en het vertrouwen in jezelf (dat laatste is een stuk makkelijker te herstellen dan dat eerste). Daarvoor in de plaats komt wantrouwen, boosheid, verdriet, ruzie. Het zet voor lange tijd, zo niet voor altijd, bepaalde gevoeligheden op scherp. Zo onbevangen als het was, zal het nooit meer zijn, ook niet in een nieuwe relatie met een andere partner.
(Ja ja, ik weet het, zo gaat het heus niet àltijd.)
En er zullen genoeg huwelijken zijn die al grote barsten vertoonden en waar het vreemdgaan een zoveelste symptoom van een "slecht huwelijk". Inmiddels weet ik ook uit ervaring dat vreemdgaan juist de kleine barstjes, die bij iedere relatie horen, ineens héél groot kan maken. En dan maakt het wel degelijk alles stuk.
Dus gaan er dingen kapot bij vreemdgaan? Ja! Of een dergelijke misstap tot een scheiding leidt of tot een verzoening, is een volgende stap en een keuze die ieder voor zich moet maken.
PS 1: Bovenstaande geldt waarschijnlijk ook bij andere stiekeme misstappen. Er zijn zat situaties denkbaar waarbij het vertrouwen beschaamd van de partner wordt. Het zal niet veel uitmaken voor de emoties die je overspoelen als je er achter komt.
PS 2: Goed om te horen dat er bij jouw relatie ruimte is voor een "herdefinitie", voor het te laat is.
Anna
Als je een open relatie wil hebben dan bespreek je dat. Wil je met een andere vrouw of man daten dan maak je dat bespreekbaar. Natuurlijk is nee in dat geval ook een reactie.
Wat er nu gebeurd is dat een man of vrouw vreemd gaat en dit verzwijgt. Jij vindt dat blijkbaar heel normaal want moet kunnen en doe niet zo moeilijk en wees niet zo emotioneel afhankelijk.
Persoonlijk vind ik vreemd gaan helemaal niet kunnen. Ik heb geen problemen met een open relatie maar dan wel na afspraken wat wel toegestaan is, wat niet, met wie, wanneer etc. Gewoon vreemd gaan en dat dan maar moeten accepteren is natuurlijk belachelijk.
Gaat een partner niet akkoord met een bijvrouw of bijman dan zal je eerst moeten besluiten of je uit elkaar wilt gaan of niet. Eerder ga je niet met een andere relatie beginnen.
Precies vlinder
Zo sta ik ook in een relatie.
Een week voor wij trouwde( vorig jaar) gaf ik aan bij man, mocht je ooit iemand tegen komen op je pad waar je een klik mee hebt maak het bespreekbaar. Ik ben enorm open. Besprak altijd mijn gevoelens en gedachtes. Maar als het 1 richtingsverkeer blijkt te zijn dat je met je rug tegen de muur van wanhoop, verdriet en boosheid.
Nu maanden later, blijkt mijn man me al 15 jaren te bedriegen. ( ja dat lees je goed)
Anna, begrijp je dat het dus blijkbaar helemaal niet zo kan zijn zoals jij beschrijft. Jij vind het misschien geen probleem om dag in dag uit voor gelogen te worden met die mooie theorie van je. Maar zo werkt het dus in het echte leven niet bij iedereen.
Jij vertrouwt erop dat jou man dingen deelt met je. Je zelf het ouderschap en seksuele relatie kan opsplitsen. Dat is een fijne en mooie gedachte maar dan moet man die ook met je delen.
En dat deed de mijne dus niet.
Domi67, hoe gaat het met je?
Wat een afschuwelijke situatie ben je in beland...
Je jaren je vertrouwen opgebouwd hebt en nu dit.
Ik voel met je mee, helaas weet ik precies wat je door maakt. ( behalve een vriendin waar het mee gebeurd is al hoewel ik die ook nog wel ooit om de hoek zie komen, heb daar zo mijn twijfels bij)
In het draadje verder na ontrouw ( deel 4) kun je veel herkenning lezen.
Ik lees dit topic met open mond. Vreselijk. Alles komt bij mij naar boven.. en ik ben ook pas een half jaar verder.
Bij je man is het waarschijnlijk de spanning. Net als bij die van mij. ( liepen in een afkick kliniek)
Compleet Anders dan eenmalig vreemdgaan.
Heb je al met hem gepraat?
De vriendschap word nooit meer zoals het was met die trut. Jij bent hier niet de gene die dat mag gaan doen, dat mag je man gaan doen. En je bent niet schuldig aan deze situatie. Onthoud dat. Hij had gewoon open moeten zijn.
Ik wil je nog zoveel meer zeggen, heb enorm met je te doen. Weet helaas precies wat je doormaakt, maar over jaren horen dat hij het nog eens doet. Doet bij mij de deur regelrecht dicht.
Vertrouw op jezelf en je intuïtie. Doe waar jij je goed bij voelt. Xxx
Moederziel.
Emotionele elasticiteit is zeker nodig, extra als er kinderen bij betrokken zijn.
Het accepteren en zelf weer gelukkig zijn helpt daarbij natuurlijk. Zit je nog vol wrok en pijn, dan lukt dat niet.
Ja, ik zie het wel om mij heen. In het begin voelt dat als wegcijferen voor de kinderen van je gevoelens, maar op den duur voelt het misschien zelfs weer vertrouwelijk tussen de vriendinnen.
ja wat Vlinder zegt
vind ik ook; of je hebt een open relatie, bent er eerlijk in geweest dat je dat wilt zodat de partner kan kiezen of hij of zij dat ook wilt. Of je bent monogaam
Niet eeuwige trouw beloven of doen of de ander de enige is en dan evengoed de kluit bedonderen. Dat maakt het drama niet de reactie van de bedrogene
Gewoon eerlijk zijn, niks moeilijks aan.
Domi
pff wat een verhaal. Ik zou eerst eens met die vriendin gaan praten, haar verhaal aanhoren en je eigen gevoelens laten zien.
Vwb man: wat wil je nog met hem?
Pennestreek
Jij blijft steeds adviseren om kinderen te vertellen over de vreemdganger. Ik vind dat een slecht idee. Het staat mij vrij daar dan op te reageren.
Je realiseert je wel dat jouw situatie "man gaat vanuit niets vreemd of wil vanuit niets scheiden zonder dat er iets mis was in de relatie" wel een bijzondere is. In de meeste relaties spelen er wel degelijk meer dingen. Ik heb te vaak gezien dat een ouder de boosdoener was en de andere ouder de zielige. Jij geeft aan dat jouw kinderen nog steeds evenveel van hun vader hielden na zijn schuldbekentenis. Maar ook dat is de uitzondering. In veel gevallen keren kinderen zich in eerste instantie tegen de ene ouder af en kiezen partij voor de zielige ouder.
Daarom blijft mijn pliedooi: betrek de kinderen er niet bij. Of laat in ieder geval weten dat je allebei problemen hebt. Dan kun je met je partner nog wel uitvechten dat hij de enige schuldige is.
moederziel
jij tegen Pennestreek "niks toch dat je je moet verdedigen".
Omdat Pennestreek iedere andere mening als aanval ziet, verdedigt zij zich. Als bedoeling van dit forum is, dat we hier allemaal "ach en o" "en o jee je hebt helemaal gelijk" moeten zeggen dan hoor ik het graag
Alkes
Ik vind het vaak bewonderenswaardig hoe Pennestreek haar eigen verhaal genuanceerd kan vertellen, opbouwend en inlevend is naar anderen en ook eerlijk durft te zijn. Ik vind juist helemaal niet dat zij een andere mening als aanval ziet. Daarmee steekt ze met kop en schouders boven veel andere dwingende posters hier uit. Zij heeft echt een verhaal te vertellen, oprecht en open.
En nee, ik ken haar niet IRL
Bijzonder
‘Je realiseert je wel dat jouw situatie "man gaat vanuit niets vreemd of wil vanuit niets scheiden zonder dat er iets mis was in de relatie" wel een bijzondere is.‘
Nee man. Ik zie niet anders onder alle veertigers om me heen
Overdrijven is ook een vak Alkes
Ik voel me niet aangevallen door afwijkende meningen, ik voel me aangevallen door jouw behoorlijk negatieve en veroordelende reacties op mijn mening. Lees je eigen reactie op het de kinderen vertellen en wees dan eerlijk tegenover jezelf, dat is geen neutraal geformuleerde reactie.
Ik vind het in sommige gevallen, in ieder geval die waar voor de kinderen de relatiecrisis uit de lucht komt vallen, en waar de kinderen pubers zijn die echt meer begrijpen dan je als ouder denkt, juist verstandiger om wel te vertellen wat er aan de hand is, zodat ze enigszins begrijpen wat er gebeurt. Als gisteren alles nog koek en ei was en vandaag hun ouders, zonder verdere uitleg, uit elkaar gaan, hoe moeten de kinderen daar dan nog chocola van maken? En hoe serieus denk je dat die kinderen zich genomen voelen door hun ouders, als ze over de reden voor het uit elkaar vallen van hun wereld in het ongewisse worden gelaten?
Ik vind dat daarom dus kinderen, tot op zekere hoogte, zeker mogen horen wat er gaande is. En dat heeft niets met de schuld geven, slechte partner versus zielige partner of vinger wijzen te maken, of met wraak, maar gewoon met ze laten begrijpen wat er in hun wereld gaande is.
En voor je er weer op aanslaat, ik weet heus wel dat hun wereld niet instort als hun ouders gaan scheiden, maar het is wel degelijk een ingrijpende en emotionele gebeurtenis. Net doen alsof het allemaal de normaalste zaak ter wereld is, is hun gevoel ontkennen of op zijn minst bagatelliseren.
Misschien kunnen anderen wel zo op stel en sprong schakelen en zichzelf volkomen beheersen en fantastisch toneel spelen, ik kon dat niet. Ik was compleet in shock en was ook daarom niet in staat tot het door jou voorgestelde scenario van samen vertellen dat we samen besloten hadden te gaan scheiden, dat kon ik niet en ik vind (in onze situatie) dat dat ook niet nodig was. En weet je, mijn man deelde mijn mening, zoals ik al schreef.
Wil40
Ik zou er dolgraag in geloven, op den duur zelfs weer vertrouwelijkheid tussen de vriendinnen’, maar ik ben er te cynisch voor denk ik.
Wat bijzonder als dat gebeurt. Of dat dan voor die betrokken kinderen een zegen is, weet ik niet zo goed.
Ik begreep vroeger heel goed waarom mijn moeder en haar voorheen bff elkaars bloed wel konden drinken. Ik snapte dat als kind heel goed. Alle begrip. Geen centje pijn van gehad dat mijn moeder van vlees en bloed was.
Nou Moederziel
Ik vind dat je de waarheid (rond verhaal van Pennestreek) wel enigzins geweld aan doet. Logisch, want zij heeft 'jouw' verhaal.
Maar helemaal eerlijk is dat natuurlijk niet.
Ik vind de huidige versie van verhaal van Pennestreek niet echt oprecht matchen met verhaal dat ze toen deed hier. Voor mijn gevoel was ze toen ook echter en oprechter, zo kwam eea iig over. Ze was toen ook kritisch tav haar eigen aandeel. Dat hoor ik helaas al een hele poos niet meer terug.
(en sorry Pennestreek, maar zoals ik je nu hoor, daar zou ik als partner van je ook niet eerlijk en oprecht bij durven zijn. Je bent zo uitgesproken, normerend en alleen vanuit jezelf redenerend. Pas op dat je je partner niet weer, op de achtergrond, aan het kwijtraken bent. Ik weet dat je dit niet wilt horen maar ik zeg het uit oprechte belangstelling en hoop dat je er iets mee kunt)
Eens met Alkes, probeer kinderen erbuiten te laten, voor zover mogelijk.
Ook eens met insteek dat eerst pas op de plaats niet onverstandig kan zijn.
Ik denk dat Flanagan wel gelijk heeft, het zal vanzelf zo lopen.
Liever zouden we ook daadwerkelijk durven relaties en onze ideeën daarover tegen het licht houden, zoals Anna betoogt. Daar zijn we nog niet klaar voor denk ik. (en dat is ook niet zo handig in zo'n acuut emotionele toestand)
Wenda
Het gaat in dit draadje niet om het aandeel dat ik had in het scheeflopen van de relatie. Daar ben ik me zeer van bewust, maar is hier verder niet relevant. Ook niet welk aandeel TS wel heeft of niet heeft. Het gaat over een man die voor de zoveelste keer vreemdgaat, en dat nog wel met een dame die heel erg verweven is met het leven van hem en zijn gezin. En over de mogelijke gevolgen daarvan.
Ik geef aan dat ik dat stuk herken, van die vriendin, en hoe wij ermee om zijn gegaan. En ik schrijf over waarom ik niet vind dat TS de emotionele last van deze nieuwe crisis (ook, alweer) alleen zou moeten dragen. Het is volkomen te begrijpen dat zij op dit moment door een diep dal gaat, en dat zal ook zichtbaar zijn voor de kinderen. Hoe moet ze dat dan verklaren? Moet ze zich groot houden, terwijl haar man mooi weer speelt? Ik vind dat zwaar oneerlijk. Straks zien de kinderen haar nog als ‘veroorzaker’ van een eventuele breuk, door haar gedrag richting haar man. Ik neem tenminste aan dat die relatie wel even onder druk staat.
En in dit geval kan ze toch ook bijna niet anders dan de kinderen enigszins erin betrekken? Omdat het om iemand gaat die zo dicht bij de familie staat? Ik zou als kind me echt verschrikkelijk verraden voelen als ik er ooit achter zou komen dat mijn vader een affaire zou hebben gehad met iemand die ik hoog had zitten, zelfs als rolmodel zou hebben gezien, en weten dat mijn moeder daardoor vreselijk veel pijn had gehad.
Los daarvan, hoe kun je als vader je kinderen zoveel met die vrouw om laten gaan, de situatie zoals die nu is laten ontstaan? Ik kan daar echt niet bij.
Moederziel.
Het kan zeker een zegen zijn als de "moeders" op den duur weer op neutraal, vriendschappelijke voet kunnen staan. Het overleg over vakantie's, feestjes, halen/brengen en speciale dingen zoals diploma uitreikingen en zelfs een huwelijk van je stief(kind) worden een stuk eenvoudiger.
Heeft je moeder zelf geen nieuwe relatie meer gekregen en ging jij veel naar je vader?
Zat jij er als kind, qua gevoel, dan nooit tussen te "schipperen?"
Pennestreek.
"Het is volkomen te begrijpen dat zij op dit moment door een diep dal gaat, en dat zal ook zichtbaar zijn voor de kinderen. Hoe moet ze dat dan verklaren? Moet ze zich groot houden, terwijl haar man mooi weer speelt?"
Tussen groot houden en je kinderen direct alle details vertellen zit een grijs gebied.
Ja, papa en mama hebben samen problemen, maar de kinderen staan daar buiten en beide ouders houden nog evenveel van hun.
"Ik zou als kind me echt verschrikkelijk verraden voelen als ik er ooit achter zou komen dat mijn vader een affaire zou hebben gehad met iemand die ik hoog had zitten, zelfs als rolmodel zou hebben gezien, en weten dat mijn moeder daardoor vreselijk veel pijn had gehad."
Ik niet. Ook niet als ik daar later via via achter zou komen. Ik heb daar niets mee te maken, het was hun relatie, ze blijven gewoon mijn ouders. Daar veranderen eventuele zwarte bladzijdes in hun huwelijk niets aan. Een goede, lieve vader is dat en blijft dat voor mij.
"Los daarvan, hoe kun je als vader je kinderen zoveel met die vrouw om laten gaan, de situatie zoals die nu is laten ontstaan? Ik kan daar echt niet bij."
"Die vrouw" is een lieve, leuke vriendin, al jaren. Ook voor de kinderen.
Is ze nu, door de kortstondige relatie met vader, een slechte vrouw? Niet meer leuk en lief?
Theoretische discussie
We gaan wel erg OT
@Wil40: mijn moeder trof een hele fijne 2e man, gelukkig. Ik zag mijn vader al die jaren erg weinig, mede door de bizarre situatie dat de beste vriendin van mijn moeder daar opeens de afwas stond te doen. Ik was een puber en vond het behoorlijk gestoord allemaal. Wat het natuurlijk ook is, als je er goed over nadenkt. Ik was niet boos op ze, ik vond ze vooral getikt. Haar vooral, want uit de verhalen van mijn moeder die zij als een van de weinigen kende, kon ze weten dat mijn vader geen partner was die je zou wensen. Te veel drank en te losse handen.
Ze heeft nog weleens bij me uitgehuild dat hij 'zo moeilijk' was. Ik ben na 5 minuten opgestaan en naar huis gegaan. Donder op, je wist waar je aan begon.
@Wenda, nee hoor, ik verdraai de feiten niet. Ik vind het knap als mensen vanuit een oprecht gevoel reageren, en dat lees ik bij Pennestreek. En nee, zij heeft niet 'mijn' verhaal. We zijn een stukje gelijk op gegaan, maar al snel niet meer. Gelukkig voor Pennestreek 
Domi
Hoe gaat het nu met je?
Kom op Moederziel
Je imponeert hier als een zeer intelligente vrouw, nu houd je je erg vd domme.
Je snapt toch wel wat ik bedoel met dat jij en Pennestreek een verhaal delen?
Dat het feitelijk anders liep is niet bepaald een geheim, jullie beider verhalen zijn hier op oo zeer bekend.
Precies ook wat je zelf ook wel benoemt: ik denk dat je een oprecht gevoel herkent bij haar. En precies dat zit me dwars, ik lees alleen maar over dat gevoel steeds. En mijn idee is juist dat ze haar hele verhaal nu draait rondom dat gevoel. (gekwetstheid)
Wat voor haar geldt geldt ook voor jou: die gekwetstheid is zo ontzettend invoelbaar. (sterker nog, ik ken het gevoel ook;) en met ons vele mensen)
Waarom niet gewoon die gekwetstheid zien (en benoemen) voor wat het is? Waarom al die rationalisaties er omheen, het mooi praten, het modder gooien?
Kinderen vertellen beetje OT
Ik ken de situatie van twee kanten. Als het kind van een vreemdgaande vader. Waar niets verteld werd. Maar spanning thuis om te snijden was. Als 20er ben ik erachter gekomen waarom. Ik had het graag op mijn niveau als puber geweten dat mijn ouders issues hadden. Want die spanning in huis. Het niet praten. Een moeder die niet bereikbaar was. Daar heb ik lang last van gehad. Sterker nog: nu ik zelf in een situatie zit waarbij mijn man vreemdging (1 affaire, niet te vergelijken met mijn ouders overigens. Mijn vader had aan de lopende band buiten de deur contacten) ga ik (mede door therapie) herkennen wat die opvoeding met mij gedaan heeft. En dat is niet mis helaas.
Wij hebben onze kinderen (leeftijd prepuber, jonge puber en puber) gezameljjk verteld dat we uit elkaar aan het groeien waren. En dat we aan onze realatie gaan werken. Omdat papa en mama er verdriet van hebben dat dit zo loopt. En dat willen veranderen. Weer tijd voor elkaar willen maken. Dat is ook de waarheid. Maar dat we allebei enorm veel van hen houden. En dat we hulp gezocht hebben om samen weer goed te leren praten. Maar dat dat tijd nodig heeft en dat er binnen het gezin dingen kunnen veranderen hoe we met elkaar omgaan.
Onze oudste die veel aanvoelt had wel door dat er ergens iets scheef zat: haar hebben we op haar niveau verteld wat man heeft gedaan en dat dit mij extra verdriet doet. Overigens in overleg met therapeut. Dat luchtte haar erg op. En ik ben op dit moment ook blij dat we dat gedaan hebben. Is het de juiste manier. Geen idee. Voor nu lijkt ons dat wel zo te zijn.
Wenda
Ik snap je verwijt niet zo goed. Ik zou mijn ‘gekwetstheid’ rationaliseren en mooipraten?
Sorry, you lost me.
Ik probeer op dit forum vaak posters te helpen met waar ik zo afgrijselijk mee worstelde. Dat heeft mij indertijd ontzettend gesteund en dat beteken ik ook graag voor iemand anders. Ik zie dat bij Pennestreek ook. Uit die ‘gekwetstheid’ zoals jij het noemt is ook emotionele, gevoeld kracht te halen. Soms is dat hier hard nodig tussen alle cleane zakelijke reacties in. Ik lees zo vaak dat iemand zn gevoel maar even moet parkeren. Bullshit, wat mij betreft. Waarom zou dat moeten?
Lezers kunnen ermee doen wat ze willen. Modder gooien lees ik niet terug.
Blijkbaar ben ik anders dan jij. Prima toch?
Wil40 en Wenda
Zie de reactie van Hoe dan. Dat is hoe wij het ook hebben aangepakt. Doorlopend. Open en eerlijk naar de kinderen, tot op zekere hoogte. Waar zeg ik dat wij àlle details met de kinderen hebben gedeeld? Ik leg juist steeds de nadruk op dat je rekening houdt met de kinderen, wat betreft leeftijd en hoe het kind zelf in elkaar zit. En wat zijn dat dan trouwens, alle details? Ik weet ze niet, en ik wil ze ook niet weten. Dat is ook totaal niet relevant.
Wil, vind jij echt dat je als (ouder) kind niks te maken hebt met het gevoelsleven van je ouders? Ben ik het niet mee eens. Je merkt als kind namelijk dat er dingen spelen, en ik denk dat je kinderen dan beter kunt vertellen wat. Daardoor neem je ze serieus als onderdeel van het gezin, en je neemt als het goed is onrust weg. Want wel weten dat er iets is, maar niet wat, geeft een onveilig gevoel.
Je hoeft als kind niet per se te weten met wie een ouder een relatie heeft, natuurlijk is dat niet altijd relevant. Maar in het geval van TS, en van mij, betreft het een bekende. Iemand met wie je veel contact hebt, ook de kinderen.
En volgens mij lees je niet goed. Eerst was er de affaire, en nu is het een goede vriendin. Ik kan daar echt niet bij hoe je dat kunt laten ontstaan. Blijkbaar kunnen de echtgenoot en de vriendin ergens een luikje dichtdoen in hun hoofd en hart, maar ik zou dat dus echt niet kunnen. Samen zo'n geheim, en dan zulke verweven levens, laat ik het erop houden dat ik het bijzonder vind.
Kun jij me uitleggen hoe jij nu denkt dat TS zich op zou moeten stellen? Ik krijg de indruk dat jij vindt dat ze alles voor zoete koek moet slikken en vooral niet zo moeilijk moet doen. Zo leg je naar mijn idee alle pijn en ellende die de een veroorzaakt op het bord van de ander.
Wenda, ja, ik ben gekwetst. Dat benoem ik ook. Hoe praat ik dat mooi? Wat zijn de rationalisaties? Naar wie gooi ik met modder? Ik snap echt niet wat je me nu verwijt en waarom. Ik vertel open over hoe ik me voel(de). Dat is toch het enige waarover ik kan schrijven? Ik weet niet hoe anderen zich voelen, en ik heb geen oordeel (uiteraard) over hoe anderen zich zouden moeten voelen. En verder schrijf ik over hoe man en ik zaken hebben aangepakt, en dat dat voor ons wat heeft opgeleverd. In de hoop dat mensen als TS daar wat aan hebben.
Moederziel
Ik ben zelf ooit erg gekwetst.
Dat basisgevoel is blijven hangen. Heeft natuurlijk ook z'n functie en is een goede overlevingsstrategie. (zeker voor je ego)
Maar boeien, ik heb met die persoon nooit meer te maken en er is verder niemand bij betrokken. (kinderen)
(Toch zou het, puur voor mezelf, eens goed kunnen zijn als ik mijn gekwetstheid eens anders ging bezien)
In jouw situatie heeft 'vasthangen in gekwetstheid' toch echt wel consequenties. De persoon waardoor jij je zo enorm door gekwetst blijft voelen (een keuze) is wel de vader van je kinderen. Enz.
Pennestreek heeft, zoals ik al zei, nu een hele nieuwe waarheid gebouwd. Op het fundament 'gekwetstheid'.
Dat moet ze uiteraard zelf weten.
Maar ik zou haar meer gunnen. Dit lijkt me op den duur geen goed uitgangspunt voor echte duurzame verbinding.
Pennestreek, gekruist
Je klinkt gewoon steeds heel boos. Naar je partner en zijn toenmalige nieuwe vriendin.
Lijkt me niet volledig eerlijk. (ook niet naar jezelf toe)
Dat modder gooien doet Moederziel explicieter, die laat geen spaan heel van ex.
Pennestreek
Ik ben zelf gescheiden. Je hoeft mij niet te vertellen dat het voor de kinderen een bijzonder ingrijpende gebeurtenis was. Wat wij koste wat kost wilden voorkomen is dat de kinderen voor een van de twee ouders partij zouden kiezen. Wij hebben het verhaal daarom gezamenlijk aan onze kinderen verteld. Zonder details. En ja, ik heb toen en ook in de periode erna geregeld heel hard op mijn tong moeten bijten om bepaalde dingen niet te zeggen. Overigens zag ik een jaar na de scheiding mijn aandeel in het mislukken van ons huwelijk een stuk beter dan vlak na de scheiding. Het verhaal naar de kinderen zou sowieso een half verhaal zijn geweest.
Ik heb in mijn omgeving te vaak meegemaakt dat een van de ouders als schuldige werd aangewezen (bewust of onbewust). Dat doet iets met kinderen, die zich dan genoodzaakt zullen voelen te kiezen voor de zielige partij.
Vandaar dat ik er niet voor ben om de kinderen details te vertellen. Ik vind ook dat ik dat advies mag meegeven in draadjes als deze waar anderen juist vinden dat de kinderen het wel moeten weten.