Hoe kom ik uit dit patroon?

Hoe je uit dat partroon komt?

Door niet toe te geven aan dat: 'Nog even doorzetten en dan hoef ik niks meer met deze mensen' gevoel.

Je sluit je dan af voor mensen. Je moet je openstellen (nou nee, je moet natuurlijk niks...). Maar als jij je niet openstelt voor andere mensen dan stokt het contact.
En dat betekent niet dat je jezelf geweld aan moet gaan doen en de twee fuifnummer uit de groep evenaren. Dat past namelijk niet bij jou. Maar waarom kies je ervoor om bij je neven en nichten niet ook een rondje te maken? Dat is echt niet zo moeilijk. Je staat bij een groepje, kletst en humt wat mee, houdt dit een tijdje vol, excuseert je en schuift door naar een volgend groepje. Of ben je naast introvert ook verlegen? Dat is namelijk niet altijd hetzelfde.

Eerlijk gezegd krijg ik het idee dat dit zo diep ingebakken zit bij jou, dat hier zonder hulp van buitenaf niet verder mee komt. Hier zijn cursussen voor! Therapie wil ik het niet noemen, want dat klinkt zo zwaar.

En als iemand niet goed reageert op jouw vraag, ligt dat niet alleen aan jou. Een gesprek is altijd tweerichtingsverkeer. Jij bent niet in je eentje verantwoordelijk voor het gaande houden van een gesprek.

En nog iets: meestal heeft de reactie van een ander meer met hen dan met jou te maken. Weet jij veel, misschien heeft zo iemand wel net ruzie gehad, een flinke belastingaanslag gehad, de verkeerde tijd van de maand,... De meeste mensen zijn meer met zichzelf bezig dan met een ander. Zelfs degenen die doorgaans het hoogste woord hebben. Het is dus zelden zo dat je onder een vergrootglas ligt.

populair

Wat je je misschien ook wel moet realiseren, is dat als jij buiten de groep valt, of als je niet benaderd wordt voor een gesprekje als je in een groep bent, dat niet betekent dat mensen je niet sympathiek vinden, of dat ze je oninteressant vinden. En ook dat degenen die schijnbaar populair zijn, zo sympathiek gevonden worden of zoveel vrienden hebben. Ze zijn gewoon makkelijker om mee om te gaan, meer benaderbaar, en daardoor is het voor de ander voor de hand liggender om met de exraverte persoon contact te maken. Dikke kans dat degene die een wat moeizamer gesprekje heeft met jou hetzelfde voelt als jou, 'misschien heeft ze geen zin in mij, misschien vindt ze mij niet interessant, o jee wat moet ik nu zeggen het gesprek valt stil'. Weet je , in wezen is vrijwel iedereen onzeker, of kent onzekere momenten in een groep, alleen de een kan zich schijnbaar wat makkelijker bewegen dan de ander, of heeft de techniek van het 'kletsen' beter door. Probeer jezelf gewoon te accepteren zoals je bent, en neem de dingen niet persoonlijk, iedereen is toch vooral met zichzelf bezig.

Dat ja

Knor

Initatief nemen

Tijdens mijn schoolperiode heb ik geleerd dat initatief nemen mij erg hielp. Dit hoeft niet groot te zijn. Kleine dingen zoals iets herinneren, of alvast een voorstel aandragen. Ik zag hier vooral mogelijkheden als anderen er geen zin in hadden. (Ik ook niet, dus beleef eerst ook afwachtend. Maar toen ik juist de kansen zag liggen kon ik mezelf motiveren om aan de slag te gaan ipv afwachten totdat een ander wat ging bedenken. (Met als gevolg dat ik het werk kreeg wat veel tijd kostte of niemand zin in had.) Ook al waren mijn studiegenoten het dan niet eens met mijn voorstel, ze gingen wel met mij in gesprek om te overleggen wat zij in gedachten hadden. Op deze manier kreeg ik niet zomaar iets toegeworpen en wat ik vooral belangrijk vond is dat ik bij het proces werd betrokken.

In het dagelijks leven ervaar ik dit als onafhankelijkheid. Ik heb bijvoorbeeld een jeugdvriendin die weet hoe onzeker ik kan zijn. Blijkbaar geeft het haar een goed gevoel om onze afspraken regelmatig af te zeggen een dag van te voren. (Terwijl wij deze minstens een week van te voren hadden gemaakt.) Nu hou ik er al rekening mee dat ze af kan zeggen en dat maakt het dat ik minder bang ben dat ze af gaat zeggen. Het doet me nu niet meer zoveel. Ja natuurlijk vind ik het super jammer, maar ik trek het mij niet meer zo persoonlijk aan.

Ook voel ik mij tegenwoordig minder gedwongen om alles te vertellen. Sommige mensen kunnen mij vragen stellen waardoor ik het gevoel krijg dat ik verplicht ben om te beantwoorden. Nu ik mij hiervan bewust ben, probeer ik opzoek te gaan naar woorden. Ik stel mijzelf dan de vraag: "hoe kan ik vriendelijk blijven zonder deze vraag te beantwoorden?" Hiermee worstel ik nog regelmatig maar ik accepteer het van mijzelf als ik hier zo nu en dan fouten mee maak. En wat ik echt niet kwijt wil, vertel ik niet. Hierbij laat ik mij vooral meeslepen door het gevoel. Een voorbeeldje: iemand vraagt aan mij hoe oud ik ben. Dit in combinatie met vorige vragen bv, heb je een partner, hebben jullie kinderen, hoe heten ze, hoe oud zijn ze, in welke groep zitten ze, hoe oud bent u?
Ik voel mij dan vrijsnel overgevraagd en verplicht om te antwoorden. De vragen zijn onschuldig, niks mis mee toch? Door mijn gevoelens hierin serieus te nemen, moet ik op zulke momenten toevallig even naar het toilet of vraag of de ander wat wil drinken of eten. Dan gun ik mezelf even de tijd om een nieuwe draai aan het gesprek te geven. Overigens mensen zijn altijd nieuwsgierig wat jij te vertellen hebt. Probeer nieuwsgierig te zijn naar de ander en interesse te tonen in wat zij hebben beleefd etc. (Sorry nu praat ik ook vooral over mijn eigen ervaringen, maar ik hoop dat ik je er een beetje mee kan helpen.)

Ik wil je ook adviseren dit met je vriend te bespreken. Wellicht kan hij je af en toe wat handvatten geven. Ik hoop dat hij jou hierin wilt steunen.

Tenslotte wees tevreden met wie je bent. Mensen die je het gevoel geven dat je niks waard bent, neem ze niet meer zo serieus en laat ze links liggen als het even kan. Maar blijf wel aardig tegen ze. Alleen doen wat jij nodig vindt.

Patroon

Zoals uit je subject en je postings blijkt gaat het hier om een patroon. Niet een clubje vrienden van je partner waar jij niet gemakkelijk mee door één deur kunt, óf een lastige familie, óf eigenaardige collega's, maar een patroon waarin jij je niet goed voelt in groepen. Klopt dat?

In dat geval gaat het dus niet over de dynamiek in een bepaalde groep of om het gedrag van individuen uit een groep, maar om jou. Om jouw gedrag en jouw gedachtes en gevoelens waardoor jij je niet prettig voelt in groepen. Toch?

Als je uit een patroon wilt is het heel goed om eerst te onderkennen 'ik zit in een patroon, dit gaat over mij'. Ik lees hier veel over het gedrag van de anderen als reden waarom het niet goed gaat, maar dat is dan een beetje gek, toch? Of niet zo constructief? Want als het aan hun specifieke gedrag zou liggen, dan had je het niet in iedere groep. Dus als je echt uit het patroon wilt, zou ik om te beginnen stoppen met hen, maar kijken naar mij.

Ik lees ook veel over introverter zijn. Introvert zijn helpt niet in groepen, maar niet iedereen die introvert is, heeft er de moeite mee die jij hebt. Ik ken ook introverte mensen die (al dan niet stilletjes) wel genieten in groepen of het niet zo leuk vinden, maar dat niet zo erg vinden als jij het vindt. Gewoon meer van 'een groep is niet zo mijn ding''.

Ik lees ook bang en boos. Klopt dat? Bang voor afwijzing, niet alleen letterlijk niet gezien worden, maar ook figuurlijk niet. Boos op het gedrag van mensen die je niet (lijken te) zien. Is dat ook iets wat buiten groepen leeft? In je relatie, met vriendinnen, èèn op èèn met collega's, bij je ouders? Als dat onderdeel van het patroon is, is het goed om daar ook naar te kijken. Mogelijk ben je ook een tijd minder gezien of heb je je minder gezien gevoeld dan je zou willen en dat kan je extra gevoelig maken voor (vermeende) signalen van afwijzing. En er ook voor zorgen dat daar veel aandacht naar gaat. Waarmee je in een situatie komt waarin de afwijzing ook daadwerkelijk komt.

Dat zou als volgt kunnen gaan:
Stel ik heb een nieuwe relatie. Die heeft een vriendengroep. Sommigen kennen elkaar al vrij lang, zijn weekendjes weg geweest, kennen elkaars ex, hebben grapjes die al langer lopen. En ik kom daarbij. En ik vind het best spannend. Dus de eerste keer zeg ik weinig. En ze zitten om me heen te lachen en ik voel me er helemaal niet bij horen. En denk kijk haar eens hard praten, en kijk ze eens de bbq aansteken zonder mij mee te vragen en kijk mijn vriend nou alweer naast Peter staan, het lijkt wel alsof hij mij helemaal vergeten is en ik probeerde net een grapje te maken, maar niemand luisterde. En dat heeft de focus in mijn hoofd. Dát is wat ik zie. Deze keer en de volgende keer. Hoogstwaarschijnlijk ben ik niet blij, ben ik niet ontspannen, word ik stiller. Eigenlijk ben ik in al mijn afgewezen zijn best egocentrisch bezig, want ik richt mij niet op anderen in gedachten, maar op mij. Ik lees álles in betrekking tot mij. Ik ben bang, ik ben verdrietig en ik ben ook boos op de hele situatie, op hen die mij geen onderdeel van de groep maken. Ik zeg iets passief agressiefs. Ik ben uiteindelijk misschien ook niet zo'n leuk gezelschap.

Hoe het ook kan gaan:
Dezelfde eerste keer. Ze zitten om mij heen te lachen. Ik hoor er nog niet bij, maar zit er wel bij en vind het spannend, maar geniet ook van hun plezier. En ik zie die ene meid steeds heel hard lachen. Misschien vind ze het wel spannend, dat heb je soms. O ze gaan de bbq aansteken. Laat mij maar vast het brood snijden. Wat fijn dat mijn vriend het zo nasr zijn zin heeft met Peter. Hij voelt zich echt op zijn gemak, het is een fijne vriendengroep. De vrouw naast me herhaalde net mijn grapje en iedereen moest lachen, we hebben hetzelfde gevoel voor humor. Wat is het een gezellige avond. Ik voel mezelf ontspannen, ik kan gewoon lekker rustig zitten hier. Kijken wat de anderen doen. Dat meisje ziet er aardig uit, en mijn vriend zei dat zo van Griekenland houdt, laat ik haar eens naar haar vakantie vragen. En als iemand er doorheen schreeuwt denk ik 'het is een hechte gezellige groep'. Ik heb een fijne avond.

Nou overdrijf ik wat natuurlijk. Maar het gaat denk ik grotendeels om wat jij er in legt, wat jij denkt. Jij bent wie je bent en als mens prima, wat anderen ook van je vinden. En anderen vinden meestal verrassend weinig van je. De meeste mensen zijn namelijk vooral bezig met wat anderen van hen vinden. Niet alles gaat over jou. Het is allemaal niet zo vreselijk belangrijk wat anderen vinden, laat staan dat je dat af moet lezen ook impliciete signalen. Wat te intrepeteren is als afwijzing is vaak ook heel anders te intrepeteren. Kijk wat wat meer mededogen naar jezelf en naar anderen. Het wordt er zoveel gemakkelijker van. Richt je op wat leuk is, wat goed gaat, waar jij blij mee bent. Schrijf het dagelijks op. Doorbreek het patroon en zoek er hulp bij als dat nodig is.

WoW Sanne, wat een professionele analyse!

waarom

interessante discussie, dit. Fijn om eens een kijkje te hebben in de gedachtengang van een introvert/verlegen persoon. Ik ben zelf een makkelijke prater, maar vermaak me ook niet altijd op feestjes. Sterker nog, ik kan mezelf heel goed bezig houden, maar ik hou wel van gezelschap. Het liefst doe ik iets voor mezelf in het bijzijn van anderen, dus neem ik op een feestje vaak een breiwerkje mee. Als ik even niets te doen heb (geen gesprekspartner) verveel ik me toch niet, en vaak is het breiwerk ook een aanleiding voor een praatje.

Oeps

Ik was nog niet klaar met mijn tekst, verkeerde knopje ingedrukt...

Ik wilde dus nog zeggen, waarom denk je zo? Heb je een tekort aan aandacht, in de zin van dat je eigenlijk stiekem van aandacht houdt maar het in deze groepen niet kunt krijgen? Heb je een negatief zelfbeeld? Ik heb niet van die mooie analyses als Sanne, maar misschien heb je wat aan mijn suggesties.Probeer aandacht te trekken (bijvoorbeeld met een breiwerkje, of neem iets lekkers mee wat je zelf gemaakt hebt, of heel wat anders, ga een razend interessante cursus volgen waardoor je gespreksstof hebt voor het volgende uitje)) in het geval je de groep wel heel leuk vindt, en je bij deze groep wilt blijven horen.

Of zoek ergens anders aandacht, als je het helemaal niet zo leuk vindt met deze vrienden van jouw partner, of jouw familie. Ik vermaak me dus zoals gezegd niet in alle gezelschappen, maar dat is niet erg omdat ik elders wel plezier heb met anderen. Neem dus initiatief om mensen die je wel leuk vindt uit te nodigen (desnoods die je een tijd niet hebt gezien, dan wordt het een reünie) of ga bij een clubje. Als je wel een extraverte kant hebt (je lijkt er wel behoefte aan te hebben), zou je misschien toneel of theatersport kunnen doen, of zangles nemen. Mocht blijken dat in de belangstelling staan je eigenlijk helemaal niet bevalt, dan weet je dat ook weer en kun je jouw ingesleten rol in groepen beter accepteren. Dan past het blijkbaar bij je om een muurbloempje te zijn.

Mijn vriend heeft een introverte maar is verder bepaald niet verlegen. Hij kan zich op een feest eindeloos vermaken door te observeren, als hij niet zoveel heeft met het publiek wat er is. Misschien is dat ook een manier om een positieve draai aan het geheel te geven?

She is always in the kitchen at parties

Op de middelbare school ontdekte ik dat ik nooit het middelpunt van een groepje was. Ik was nooit de populaire persoon, tweede of derde rang zeg maar. Dat deed pijn. Jaren later op mijn werk, was een populaire groep, allemaal collega's van mijn afdeling. Ik wilde daar graag bij horen. Tot ik op maandagochtend ontdekte dat ze met z'n allen op kraambezoek waren geweest bij een collega. En ze hadden mij niet uitgenodigd. Dat deed me heel erg pijn. Ik voelde me afgewezen, en eenzaam. Ik heb toen de conclusie getrokken dat ik niet de persoon was voor 'gezellige groepjes'. Vervolgens heb ik besloten om beste maatjes te worden met mezelf. En van daaruit te leven. Ik begon op het werk praatjes te maken met mensen. 1 op 1. Op gebak trakteren op de afdeling deed ik niet meer. Ik trakteerde het hele bedrijf op minimarsjes etc. Her en der in het bedrijf zette ik de traktatie neer, en deed er een briefje bij. Vervolgens kwamen uit diverse hoeken van het bedrijf mensen mij feliciteren. Verder stuurde ik collega's kaartjes als ze jarig, ziek, waren of iets bijzonders hadden. Binnen twee jaar trakteerde het hele bedrijf op dezelfde manier als ik. En werden er veel kaartjes rondgestuurd. Niemand weet dat ik er mee begonnen ben. Ik ben uit het patroon gestapt. En ik voel me er goed bij.
En de keuken. Op feestjes help ik graag mee in de keuken. Voor je het weet, doe je samen met iemand de afwas, en volgt er een intens gesprek. Zo'n gesprek dat niet in de woonkamer past. Ik hoor bij de groep mensen die niet in een groep passen. En ik vind het een leuke groep ;-)

Zelfkennis

Dat is het ook, wat past er bij je? En als iets niet bij je past, op zoek gaan naar een oplossing die je wel ligt.

Leanne

Het ombuigen naar het ombuigen is logisch. Maar het prettige is dat het een vaardigheid is die je jezelf prima aan kunt leren. Je kunt jezelf beloven dat je iedere keer als je zoiets denkt jezelf vragen gaat stellen. Zet ik mezelf teveel in het middelpunt van iedereen acties? Doe ik alsof deze persoon X is uit mijn verleden? Geef ik deze persoon de macht over mij die X over mij had toen ik een kind was, terwijl ik nu volwassen ben? Zijn er ook andere redenen voor het gedrag van deze persoon dan dat deze mij niet leuk vindt? Vind ik deze persoon eigenlijk wel leuk? Dragen deze negatieve gedachten bij aan mijn geluk?

Het is net piano leren spelen of leren tiepen: oefenen, oefenen, oefenen. En op een dag gaat het bijna als vanzelf.

Leanne,

De essentie van het verhaal was niet de kraamvisite, maar hoe ik mezelf daarna veranderd heb. Toen ik de sterke behoefte om bij die 'leuke' groep te horen naast me neer heb gelegd, ontdekte ik dat mijn nieuwe manier beter bij me paste. 1 op 1 gesprekjes zijn fijner dan groepen. Door mijn andere manier van contact maken/leggen heb ik nu fijne contacten onder mijn collega's. Dus, zoek een manier van contacten leggen die bij jou past. Dan kom je ook beter uit de verf.

Bellefleur

Jouw verhaal kon mijn verhaal zijn! Niet meer krampachtig de groep opzoeken, maar iets dat beter bij mij past, sindsdien ben ik een stuk gelukkiger!

Ach die groep

Je bent een groepsmens of niet. Mensen zijn om verschillende redenen niet geschikt voor groepen.
Teveel behoeften, bijv. In een groep moet je niets verwachten vd ander.
Niet omdat die anderen egoistisch zijn. Maar omdat een dynamiek in een groep heel anders is. Gaat veel sneller. Je hebt geen tijd om ook nog met anderen bezig te zijn. Dan mis je teveel.
In een groep gebeurt gewoon veel. Daar moet je snel en flexibel op in kunnen springen, alles gelijk plaatsen. Sommigen missen daar vaardigheden in.
Ook staan rollen vaak redelijk vast. Anders functioneert een groep niet goed. Groepsbelang staat altijd bovenaan. (gebeurt vanzelf)

Mensen die zichzelf erbij voelen bungelen zien vaak het overzicht niet. Ze zien ook niet dat het gros er gewoon bij bungelt. Dat is altijd zo in groepen. Maar veel mensen vinden het helemaal niet erg 'er bij te bungelen'. Er zijn neestal een paar kartrekkers. Dat zijn meestal vooral gevers ipv nemers. En al helemaal geen vragers.

Nuja, en dan moet een groep ook nog bij je passen. Ik dacht altijd dat ik NIET in groepen paste. Lag er altijd buiten in klassen. En toen kwam ik in een klas waar ik naadloos in paste. En ook nog een hele leuke en zinvolle rol had.