Hoe kom ik hieruit? Twijfel over relatie na affaire

Andrieke

Wat ik vooral lees is dat je ook heel erg boos bent op jezelf. Ik denk dat daar jou sleutel ligt. In het jezelf gaan vergeven, dat je het niet wist.
Onwetend was.

Daarna kun je pas neutraal naar je man gaan kijken, tenminste zo heb ik het ervaren.

Ik voelde me zo lang een domme doos. Maar nu niet meer, ik heb geaccepteerd dat het mij is overkomen. En daarom kan ik nu anders naar mezelf kijken. Niet meer de domme miss maar de miss die met heel veel liefde naar zichzelf kijkt en mijn gezin. Vandaar ook dat ik het blijkbaar nog kan.
Mijn man opZich is een bijzonder exemplaar. Maar dat deel weet ik al en daar hoef ik niet meer mee bezig te zijn.
Jij zit vooral nog met vragen lees ik. Het hoe en waarom?
Waarom deel je deze gevoelens niet met hem?
Pak de koe bij de hoorns en uit je pijn.

Je weet dat hij het gedaan heeft, het was het domste wat hij ooit kon doen, dus wat kun je boven vertrouwen en geloof nog meer kwijt raken? Niet veel toch?
Dan kun je maar het beste op een rustig moment gaan zitten en uitleggen waarom je geen intimiteit meer met hem wil.
Eergisteren was er bij ons een fijn moment en man wil idd alleen maar op mij " duiken " nadat ik even een verdrietig moment had. Hij wil dus eigenlijk verdriet en pijn bij mij weg halen maar vooral ook bij zichzelf.

Maar tja, hè dat heb ik ook maar geleerd en nog steeds lerende, want wat je ook zegt we hebben het fijn, we praten meer, waardoor ik ook vraag aan hem of hij zich dan niet afgewezen voelt maar dat is het dan niet. Het is het goed willen maken. Echt op zijn manier.

Geen idee of je man er ook zo mee om gaat maar even een andere visie.
Wellicht vond hij haar niet eens lekkerder en mooier Andrieke. Maar een vlucht van zichzelf.
Kun je gaan oefenen er zo naar te gaan kijken?
Of wil je er niet meer over praten met hem?
En weten je hoofd en je hart dat het klaar is.
Dat mag ook, maar echt waar uit jezelf anders vreet het je op en dat zou zo zonde zijn. Want ook jij mag er zijn. Zet je eigen voorop, je liefde, geluk en je pijn. Wellicht ga je er dan toch anders naar kijken. Maar dat is mijn innerlijke visie en levensles. Xxx

Andrieke

Eens met Miss. Hij heeft het zelf opgebiecht, hij heeft voor JOU gekozen, niet voor haar. Hij houdt van jou. Dat neemt niet weg dat hij je vreselijk belazerd heeft. Maar hij wil het goed maken, en kiest daar een weg voor waarvan hij dénkt dat het werkt, hij ziet niet dat het juist contraproductief is, en hij weet oprecht niet wat hij wel kan doen om het goed te maken. Dat kan ook niet. Het is gebeurd, hij heeft jou verraden en belogen en bedrogen. Dat valt niet goed te maken. Jouw vertrouwen in hem is kapot. Dat is wel te repareren, grotendeels dan, maar dat kost heel veel tijd en energie van zijn kant. Maar ook van jou. Accepteren en vergeven is ook hard werken, en kost ook veel tijd.

" Dan zit hij te zeuren over de was. En dan denk ik: wat ben je toch een vervelend mannetje. Wees blij dat ik überhaupt nog bij je ben. Totaal niet eerlijk.... i know.... Ik zeg dat ook niet tegen hem hoor." Waarom niet? Nee, je moet niet iedere keer dat je een negatieve gedachte over hem hebt dat met hem delen. Maar het is wel belangrijk dat hij weet dat jij er nog dagelijks mee bezig bent. En dat hij weet wat voor jou triggers zijn. Wat pijnlijke momenten zijn. En het is belangrijk dat jij hem vertelt wat hij wél kan doen. En realiseer je dat hij het er ook heel moeilijk mee heeft dat hij jou zoveel pijn heeft gedaan. Voor ons was het heel erg helend dat we elkaar konden troosten. Toen wij in therapie gingen samen ontdekte man langzaamaan dat de redenen waarom hij bij mij weg wilde en waarom hij vreemdging heel anders waren dan hij zelf dacht. Wat Miss ook schreef, hij was eigenlijk niet gelukkig met zichzelf. Het lag niet aan mij. En als ik niet vol had gehouden, als ik niet zoveel geduld had gehad met mezelf en met hem, dan was hij zijn gezin kwijt geraakt en daarmee zijn probleem niet opgelost maar wel zichzelf, mij en de kinderen veel verdriet gedaan. Dat vindt hij tot op de dag van vandaag vreselijk moeilijk. Het is heel erg fijn dat we elkaars pijn kunnen bespreken en dat we elkaar vast kunnen houden op moeilijke momenten.

Ik vond intiem zijn in eerste instantie ook heel moeilijk. Zag altijd beelden van hun samen. Intiem zijn kan alleen op jouw tempo. Vertel dat aan je man. Leg hem uit dat elk initiatief en elke toespeling van zijn kant alleen maar averechts werkt. En zeg dat hij dat dus gewoon niet moet doen. Jij laat wel weten wanneer jij er weer aan toe bent. Kan hij dat accepteren?

Het is echt tijd voor een goed gesprek. En lees dat boek, Houd me vast. Ik denk echt dat je er wat aan kunt hebben. Ik zou toch de huisarts bellen en vragen of hij/zij een therapeut of coach kent waar je (online?) bij terecht kunt.

En tenslotte: stel, je besluit nu toch te scheiden. Is dan je boosheid opgelost? Denk je dat je de scheiding op een goede manier kunt regelen? Kun je zakelijk blijven, niet emotioneel worden? Het belang van de kinderen in het oog houden? Gun jij je kinderen je man als vader, of gun je je man de kinderen niet? Vragen om goed over na te denken en mee te nemen in je beslissing. Maar zoals ik al eerder zei, je hoeft niet nu te beslissen. Er staat geen termijn voor herstellen van bedrog.

Oh ja

En Blijven is GEEN goedkeuring geven!!!!

Je bent aan het kijken hoe je eventueel wel verder kunt na dit verdriet. Dat is geen goedkeuring. Want zo lees ik het, klopt dat? Dat je dat gevoel hebt?
Ik heb altijd alles met de mantel der liefde bedenkt. Dat zeiden ze toen zo mooi op het forum. En ik weet zeker dat ik dat gedaan heb. Maar nu doe ik dat niet meer.
Ik pak hem direct bij me als kind op bed ligt.
Waarom hij zo sprak over die collega of waarom hij stil is en vooruitzich staart?
Een hele tijd boeide het mij geen donder, maar dan blijf je hangen in de pijn en draaide dat cirkeltje rond wat jij ook voelt.

Vind je je zelf zwak dat je blijft?

Dat soort gedachtes heb ik lang gehad, en vaak geuit op het topic doorgaan na ontrouw. Ook de boosheid op man. Tot walging toe (!) Precies zoals je post.

Maar nu voel ik dat niet meer, omdat ik kijk naar hem als een man met heel veel tekort komingen, maar hebben we die alle niet?
De een meer, de ander wat minder.
Doordat we nu bijna iedere dag een stuk wandelen en ik dus ja zelfs nu nog ( ook ) twee jaar later af en toe aan hem vraag waarom was dat toen zo. Krijg ik weer antwoorden en gaan die geen leven meer lijden in mijn hoofd ( dat nacht piekeren wat je zegt) en natuurlijk geloof ik er niet alles van. Maar je weet je eigen waarheid en het lucht vooral op.
Ben jij eigenlijk wel eens flink kwaad op hem geworden ? Of ben je meteen op modus verbijstering gegaan?
Allemaal vragen die met het verwerken te maken hebben.
Zoals pennenstreek ook benoemd, probeer die emoties eens te gaan ontdekken. Of je nu blijft of gaat maar in beide situaties. Zo krijg je zicht op wat je wil....

En ik ben niet van het team blijven hoor, maar nogmaals praten helpt echt. En wat een ruzie heb ik gemaakt. Wist niet eens dat Ik dat in me had. Maar dat heeft me gigantische opluchting gegeven. En nu is dat klaar. Dan kun je het achter je laten en weet hij dat ik woest op hem was. Dat mocht hij zien en voor een goeie

Verslaafd aan Liefde

Klopt het dat je nog heel jong was toen jullie bij elkaar kwamen? Ik denk echt dat je bij jezelf moet beginnen. Ik heb geen ervaring met een ontrouwe man (zover ik weet) maar wel twijfel twijfel twijfel. Ondertussen dus gescheiden maar dat lost echt niet alles op want er blijkt ook een groot stuk in mijn eigen onbewuste gedrag, handelen en denken te zitten. Het boek Verslaafd aan liefde door Jan Geurtz heeft me hier heel veel over duidegemaakt. Ik wou dat ik dat had gelezen voordat ik ging scheiden. Ik hoop echt dat je eerst meer zelfvertrouwen of -inzicht krijgt voordat je een knoop doorhakt. Werken aan jezelf betekent overigens niet dat de ander 'onschuldig' is, maar geeft wel rust om dingen beter in perspectief te kunnen zien.

Elle Doris (ot)

Je noemt vaak 'Verslaafd aan liefde' en dat kan ik begrijpen want het is best een goed boek. Maar wat ik dan zo lastig vind is dat toen bekend werd dat de boeddhistische leraar van Geurtz vrouwen in die beweging had misbruikt hij daar geen afstand van heeft genomen. Sterker nog, hij heeft hem verdedigd door een heel wollig verhaal te houden over dat de slachtoffers (ook mannelijke maar dan door hele nare machtspelletjes) daar zelf wel in te leren hadden. Ik heb sindsdien het boek niet meer ter hand genomen.
Je kan zeggen 'de theorie blijft staan'. Ja maar wordt het dan niet erg abstract?

nou sorry....

Ik geef je weinig kans op herstel met deze man. Hij toont absoluut geen berouw, eerder irritatie dat je nu nog steeeeeeeeds geen seks met hem wil, getuige je verhaal

:': trek je wat spannends aan en dan... of hij wil samen douchen... ligt ineens bovenop me op de bank... Hij is volgens mij nu zo beledigd van alle afwijzingen dat hij me niet even een kus geeft als hij thuis komt. Heel afstandelijk soms. En dan ineens weer seksvoorstellen. Alsof ik dat nu ineens wil? '

Hij durft zelfs van je te vragen dat JIJ wat spannends aan moet trekken.... Laat hem zelf eens eerst even heul heul heul hard zijn best gaan doen zeg! En hij is i.p.v. geduldig en berouwvol en begripsvol opdringerig!!! Het maakt mij plaatsvervangend woest.

Mari

Dat misbruik is vaker ter sprake gekomen. Maar dat vind ik echt een ander verhaal. Ik ben geen boeddhist en wil niemand een bepaalde stroming op krijgen. De theorie heeft mjj heel veel duidelijk gemaakt, daar gaat het inderdaad om.

Volstrekt OT, maar ...

Eén waarschuwing is hier misschien wel op zijn plaats: over gewetensbezwaren kan men - in principe - eindeloos soebatten. Zie bijvoorbeeld:

Rode krullenbol

Ander geluid

Voorop gesteld je man heeft je (jou,niet je kinderen ) een ongelooflijk schunnige streek geleverd. Het zou volkomen legitiem zijn als je daar niet overheen zou kunnen stappen en een streep onder de relatie zou zetten. Eerlijk gezegd weet ik niet of ik in jouw geval nog iemand zou kunnen vertrouwen. Financiele en huisvestingsproblemen hoeven geen belemmering te zijn, want je had al bijna een huis gekocht. Dat is al een hele luxe uitgangspositie. Je kinderen komen materieel in elk geval niets tekort en ze zouden de enigen niet zijn met gescheiden ouders. De vraag rest dan wat voel jij nog voor je man dat je toch besloot van dat huis af te zien en te blijven?

Jouw vraag is hoe je hier uitkomt. Die kan ik niet voor je beantwoorden. Maar in elk geval niet door te verwachten dat hij levenslang een boetekleed aantrekt en door seks als een gunst te zien die je hem (?)als straf onthoudt. Al zul je na zo'n lange tijd best een drempel over moeten. Een pikante outfit van Christine Le Duc of tachtig tinten grijs onder de douche naspelen gaat 'm niet worden,.Twee jaar is niet te lang, maar heel veel langer moet het niet gaan duren als je met deze man verder wilt. Hij heeft je enorm belazerd, maar hij heeft voor jou ook iemand opgegeven van wij hield. Inplaats van je te fixeren op zijn misstap is het misschien goed ook eens te bedenken dat mensen nu eenmaal feilbaar zijn en dat van de eerste zoen tot de Gouden Bruiloft een hele lange tijd is. Vergeten zul je het nooit, maar zelf actief proberen te vergeven is een keuze - als je dat wilt.

actief vergeven

Kenfan: "Vergeten zul je het nooit, maar zelf actief proberen te vergeven is een keuze - als je dat wilt." Ik begrijp wat je bedoelt en wellicht heeft ts dat al heel erg geprobeerd.
Ikzelf heb zo'n vier jaar geprobeerd mijzelf te dwingen tot vergeving. En eigenlijk lukte dat ook wel. Maar iemand vergeven is niet hetzelfde als je vertrouwen in die ander terug hebben. En dat lukte niet.
Nou had ik ook wel een speciaal 'geval' (persoonlijkheidsstoornis en een seksverslaving hebbend). Dus ik kan me voorstellen als die zaken geen rol spelen dat het anders loopt.
Ik kan me echter ook voorstellen dat iets zo diep getroffen is geraakt dat je iemand niet meer durft te vertrouwen: dat je iets hebt van 'ja dag, ik ga mijn hart niet nog een keer voor je open stellen om weer opnieuw gekwetst te raken'.
Dat zijn gevoelens die je heel lastig met wilskracht kunt ombuigen. De opstelling van de ander speelt er een grote rol in. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het verhaal van Pennestreek.
En het feit dat ts nu nog last heeft van gevoelens van afkeer zegt voor mij nog helemaal niet dat zij niet geprobeerd zou hebben die ander te vergeven.

Mari

Je begrijpt niet helemaal wat ik zeggen wil. Misschien dat die zalvende term "vergeven" wat ongelukkig omdat daar een waardeoordeel uit lijkt te spreken, maar ik wist zo gauw geen andere. Ik vind zeker niet TO haar schuinsmarcheerder zou moeten vergeven.

Net zoals je na een miskraam nooit meer onbevangen zwanger zult zijn, zal het vertrouwen in je relatie zich ook nooit meer voor de volle 100% herstellen. Het wordt niet meer zoals het was. En na verloop van tijd blijkt of dat een litteken is of een grote open gapende wond. Mij lijkt het schadelijk voor alle gezinsleden om dan nog jarenlang door te modderen. Als je een partner twee jaar afwijst, dan drijf je hem haar haast in de armen van een ander. Vind ik dan, maar ik ben zelf ook een liefhebber. Dan lijkt het me beter de conclusie te trekken dat je echt niet meer samen verder kunt

Kenfan

Oh ik wilde eigenlijk zeggen dat vergeven niet op wilskracht gaat. Voor de rest ben ik het me je eens: op een gegeven moment voel je dat het ook niet meer gaat komen en moet je daar eerlijk in zijn naar jezelf en de ander toe.

Keuzes maken

Hi Andrieke!

Het bed ritueel heb ik sowieso gedaan, en alsnog voelt het niet meer als “ons” bed, slaapkamer, vertrouwde plekje. Ik krijg steeds al de flashbacks terug, zoals net zat ik in de auto en reden we terug naar huis en opeens dacht ik aan hoe het zou zijn gegaan en dat het sowieso vaker is voortgekomen dat ze kwam wanneer ik weg was. Ik las dat jij juist niet door hem aangeraakt wilt worden en geen intieme momenten met hem wilt hebben. Bij mij is het juist omgekeerd, wanneer hij me geen aandacht geeft word ik kokend van binnen en denk ik eraan dat hij liever een andere vrouw wilt hebben en mij niet meer ziet staan. Het idee dat hij geen seks met mij wilde maar wel met haar geeft zo’n naar kwetsend gevoel. Ik maak mezelf iedere dag mooi, elke keer mooie lingerie setjes aan trekken, ik probeer joggingpakken en huiskleding te vermijden zelfs tijdens deze corona tijd.
Het boek dat jij mij voorschreef heb ik niet gelezen maar ik denk dat ik toch al wel weer dat eruit komt dat ik moet gaan scheiden.
Hoe denk je er zelf over als je de uitkomst eigenlijk al weet? Je houd vast super veel van hem en je zou hem vast nooit zoiets aandoen wat hij jou heeft geflikt. Ik denk dat de kinderen er wel bovenop komen als jullie gaan scheiden, wanneer je maar goede regels en afspraken kan maken met de vader van de kinderen is het al een stuk minder heftig voor de kinderen en voor jullie zelf. Volgens mij zal het je ook heel goed doen om te gaan praten met een psycholoog, zoiets als dit helpt denk ik ook wel heel goed. Wat ik wel heb gemerkt is dat iedereen er heel anders over denkt maar toch heel begrip voor je situatie toont en ook echt met je mee denkt en adviezen geeft. Dat is denk ik wel heel erg fijn voor je.
Het kost allemaal tijd en veel nadenken en uiteindelijk kom je er wel uit, denk je dat je gelukkiger kan zijn zonder hem? Je hoeft nietend te denken aan gelukkiger zijn met een ander maar denk gewoon aan of hij echt iets toevoegt in jou leven. Het is dan wel de vader van je kinderen maar dat betekent nog niet dat hij voor altijd jou man hoeft te zijn.
Ooit heb ik deze quote gelezen en die is me altijd bij gebleven.
“If a person truly loves you, they will never put themselves in a position to lose you.”
Natuurlijk maken mensen fouten, daarvoor zijn we mensen, maar vreemdgaan zie ik als een bewuste keuze en geen fout. Het ligt nu aan jou of je ermee kunt leven of niet. Het lijkt zo simpel maar het voelt als een eindeloze oorlog in je brein. Xx