Hoe houd je mantelzorg leuk?

De dochters

Durven waarschijnlijk ook niet tegen hem in te gaan?
Gedraagt hij zich ook niet normaal tegen zijn dochters, dan kunnen zij toch zeggen dat zijn het een of ander niet meer doen, zolang hij....enz. Het klinkt alsof hij daar prima zou kunnen wonen zonder hun hulp.

Ik vind mijn schoonvader een onprettige hork en dit is wel mijn schrikbeeld, dat mijn man ook eens gevraagd gaat worden iets te doen. Tot nu toe is schoonzus af en toe de pineut met rijden, maar die zit best onder de plak cq is nog niet helemaal los van haar ouders. Ik zou dus weigeren, denk ik nu, maar ja, ik zou ook niet willen dat mijn man eraan onderdoor zou gaan.

Precies

Wat 40er zegt, in en in verwend. ( haha )

Klagen steen aan been maar zorg komt, het eten komt, zijn kamer word gepoetst, er zijn mensen waar ik kom waar de koffie nog voor gezet word, en ja iedere dag.
Letterlijk álle zorg voor geregeld is en nog gigantisch veel klagen.

Diva gedrag is mijn stopwoord daarvoor.

Schoondochter, zit er misschien ook een stukje acceptatie bij jullie, dat jullie hem niet kunnen veranderen, het toch nooit goed doen en daar dus een weg in moeten gaan vinden?
Dat meneer gewoon zo is, waar jullie niet op gehoopt had.

Want er zijn ook hele lieve en die nooit klagen, en dankbaar zijn. Maar wat zuur dat hij daar niet bij hoort... acceptatie dus..

Zelfstandigheid

Je zou eens (een van) je schoonzussen kunnen laten praten met een casemanager of maatschappelijk werker van het zorgcentrum waar je schoonvader bij woont. Het is mooi van ze dat ze hun vader willen ontzorgen, maar tegenwoordig gaan we er in de ouderenzorg vanuit dat de mensen zelf doen wat ze (nog) zelf kunnen. Omdat je anders heel snel in een neerwaartse spiraal terecht komt, geestelijk en fysiek. Dat lijkt me niet waar jullie heen willen.
Verder eens met wat hierboven gezegd wordt, externe hulp inschakelen waar dat kan en nodig is, zodat jullie bezoeken aan hem voor zover mogelijk alleen maar ‘gezellig’ hoeven zijn. Dan zijn er vast nog genoeg klussen en klusjes te doen voor de afleiding.

Maar naar mijn idee begint het allemaal met een gesprek met je schoonzussen waarin jullie samen heel helder aangeven dat jullie niet meer gaan doen dan je nu al doet. Punt. Niet tegen elkaar op gaan bieden over wat de een al wel doet en de ander niet, maar benadrukken en steeds herhalen dat jullie je handen al meer dan vol hebben aan de situatie thuis, en dat je voor je eigen gezin kiest.
Verder zou je man eens op zijn werk een gesprek aan kunnen vragen met een vertrouwenspersoon of arbodienst. Eens informeren naar hoe hij het aan moet pakken om de druk op het werk wat te verlagen, of aan te geven dat zijn baas hierin niet meehelpt. Als het goed is kan dat anoniem, maar dat ligt wel een beetje aan het bedrijf en aan hoe groot het is.

Heel veel sterkte, jullie worden echt gemangeld zo te lezen ☹️

Bestaat dat nog?

Ik weet niet of het nog bestaat: maatschappelijk werk in een verzorgingshuis. Of wellicht is er een zorgcoördinator of zoiets.
Dan zou je man kunnen voorstellen dat straks, als alle rompslomp van het huis leeghalen (wat zwaar is, fysiek en emotioneel) achter de rug is er een gesprek komt met de zorgcoördinator van het huis, waarin jullie (alleen de kinderen) gaan afstemmen wat ieder gaat doen. wonen in het verzorgingshuis is een nieuwe fase. De angst dat vader zich weer verwaarloost is begrijpelijk, maar het is de vraag hoe dat in de nieuwe situatie wordt ondervangen: wie doet wat.
Dan kan ook besproken worden in hoeverre zelfredzaamheid bevordert moet en kan worden.
Het gaat dan niet zozeer om de vraag wat elk kind vindt dat een ander moet doen, maar vooral om de vraag hoe je binnen de nieuwe leefsituatie van vader de zorg optimaal maakt. En dan is het uitgangspunt: ieder doet wat hij/zij kan.
De appende zus is erg vervelend. Misschien kan je man haar een appje terugsturen met het verzoek of zij dan op dat moment bij ju thuis komt om de was te doen, of iets anders wat jij niet kunt. De last van een zorgenkind en een zieke vrouw kan door anderen ook ervaren worden als 'nooit beschikbaar' 'ik heb ook wel eens wat' 'maar dan kan je toch nog wel....' . Vaak hebben mensen geen beeld van wat het concreet in het dagelijkse leven betekent.
Mensen die alles krijgen en toch klagen zijn vervelend. Mensen die alle zorg naar zich toetrekken en op basis daarvan vervolgens menen dat zij het betere kind zijn en de ander kunnen gaan vertellen wat die moet doen, die zijn ook heel vervelend.
Het eerste probleem ligt toch in de onderlinge communicatie, waarbij je man kan kiezen of hij gewoon zijn grenzen aangeeft (ik doe de financiën. punt) of dat hij zijn zussen meeneemt in alle beslommeringen die hem ook boven het hoofd hangen (werk, zieke vrouw, zorgenkind), met als risico dat zij zich daarmee gaan bemoeien en je man vertellen hoe hij dat anders aan moet pakken.
Anderzijds: stel je voor dat je op vakantie kunt als er goede opvang is voor je zorgenkind, dan zou het ook fijn zijn als je kind (of kinderen) bij een van de zussen kan logeren, al is het maar een weekendje.
Je kunt zelf zien of er iets is wat je in huis meer of anders kunt doen om je man daar zoveel mogelijk te ontlasten. Je kunt het ook met je oudste bespreken. Hij heeft nu een heel lange periode vrij en je kunt best open zijn over de zorglasten die er zijn en samen bekijken wat hij kan doen om het ook voor je man een beetje lichter te maken.

Tsjor

Boodschappen doén

kost veel tijd waarbij niemand bij de vader is. Niet handig dus. Zeg dat jullie even niks méér kunnen doen maar wel het bezorgen vd boodschappen willen regelen, en als dat teveel is, betalen.

Natuurlijk niet

Je laat je toch geen klusje opdringen door de zussen. Of een rekening.

Tsjor

Gesprek

Overigens zou het gesprek ook heel goed en zelfs beter met vader erbij gevoerd kunnen worden. Maar dan wel met een zorgcoördinator of maatschappelijk werkende erbij als gespreksleider. Anders gaan alle onderhuidse sociale interacties ermee op de loop.
Wat wil vader? Laat het hem maar uitspreken.

Tsjor

Overleg

We moeten inderdaad even heel goed om tafel met zijn allen. Wellicht ook zonder de schoon kinderen omdat het toch niet onze vader is. Al ben ik 32 jaar in de familie ik blijf de koude kant en kan altijd al weinig goed doen (helaas ook bij mijn schoonzussen).
Wel net een goed gesprek met mijn man gehad. Ook met tips van jullie. Dank!
We gaan er zo op uit en lekker van het mooie weer genieten (als het komt anders is het met regen ook prima)

Laat de verantwoording voor iemands leven

Daar waar hij hoort. Bij die persoon zelf.

En ja, dit klinkt heel hard. Ik zal het ook toelichten.

Toen mijn schoonmoeder ziek werd (alvleesklier kanker) kwam ook hier de zorgroutine op gang. Ik ging 1 x in de week, vervolgens 2x in de week en dat werd al snel meer, totdat ik tijdens het stervensproces er 24/7 was.

Vanaf het begin heb ik aangegeven dat ik er kwam voor de zorg rondom mijn schoonmoeder en dat ik voor het eten zorgde. Huishouding, was, boodschappen deed ik niet.

En ja, dat was moeilijk om aan te geven, het zorgde alleen wel voor helderheid. Mijn schoonvader wist precies wat hij van mij kon verwachten.

De reden waarom ik hier heel duidelijk is was, was het volgende: Des te meer ik zou overnemen tijdens het hele ziekte en stervensproces, des te afhankelijker zou ik mijn schoonvader maken van mijn zorg.

En dan kom je vroeg of laat in de situatie terecht dat datgene wat je eerst vrijwillig en met veel plezier doet, eindigt in een verplichting die je met tegenzin doen. Komt ook bij, het was voor mij onmogelijk om een eigen gezin draaiende te houden met man en kinderen om dan ook nog een huishouding op 150 km afstand te bestieren.

En nee, mijn schoonvader was er ook niet blij mee. Dat ik geen boodschappen deed, dat ik de was niet wilde doen, en dat ik niet schoonmaakte. Regelmatig stond hij te mopperen in de keuken dat dat vrouwenwerk was, en dat hij dat niet kon. Dan kreeg ik een vette knipoog van mijn schoonmoeder en leerde ik hem hoe hij de vaatwasser en de wasmachine moest gebruiken.

Na het overlijden van mijn schoonmoeder pakte hij zijn leven weliswaar met tegenzin weer op, en ging hij door met de dingen die ik hem aangeleerd had.(wassen, vaatwasser inruimen, boodschappen, en eten koken)

Een half jaar later had hij zijn leven redelijk op de rit. Eten koken kon hij nog steeds niet goed, maar hij redde zich 3 dagen in de week. De andere 4 dagen at hij bij de buurvrouw die ook de was voor hem deed (zij was ook weduwvrouw) en deed hij de tuin voor haar en deden ze samen boodschappen.

Ook zijn financiën deed hij zelf, en als er vragen waren dan deden we dat samen. (Mijn schoonmoeder deed dat altijd)

En ondanks dat hij tijdens het ziekteproces niet blij met mij was, was onze band daarna optimaal en vonden we het leuk om elkaar te zien, zonder dat er sprake was van een (ongezonde) afhankelijkheid.

Ik ben er ook nog altijd van overtuigd dat die manier van handelen er voor gezorgd heeft dat ik later in staat was om de zorg voor hem volledig op me te nemen, nadat hij door een val hersenletsel opliep en niet meer voor zichzelf kon zorgen. (Mijn schoonvader woont nu al weer meer dan 6 jaar bij ons in, en 24/7 zorg en toezicht)

Mochten jullie dus het gesprek aangaan met de familie hou dat dan ook in je achterhoofd. Wiens leven is het, en wiens verantwoording is dat leven. Ook mensen van 70 zijn nog in staat om te leren.
Wees alert op valkuilen. Datgene wat je eerst met liefde voor iemand doet, kan later een enorme verantwoording worden. Plus, “alledaagse dingen” overnemen kan er ook voor zorgen dat je mensen in een afhankelijkheidsrelatie duwt, met alle gevolgen van dien.

Heel veel succes met het gesprek.

Met respect

'Mijn schoonvader woont nu al weer meer dan 6 jaar bij ons in, en 24/7 zorg en toezicht' Met respect, dat je dat kunt doen.

tsjor

Tjsor #36

Dat kan ook alleen maar omdat ik altijd heel duidelijk mijn grenzen heb aangegeven.

Ik kan me dan ook levendig voorstellen dat als ik in de periode dat mijn schoonmoeder op sterven lag de verantwoording voor zijn leven “af had gepakt” ik dat nu niet had kunnen doen.

Want dan had ik in de 7 jaar voor zijn val waardoor hij bij ons in huis kwam, zoveel irritatie opgebouwd dat dit nu niet meer haalbaar was. Nu hebben we de tijd en de gelegenheid gehad om een band op te bouwen zonder de invloed van mijn schoonmoeder, en wisten we elkaar te waarderen om de persoon die we beiden zijn.

Als ik nu naar mijn ouders kijk en mijn vader in deze situatie voorstel, dan zou ik hem nooit in huis halen. Dan zou ik vol goede bedoelingen een situatie creëeren die voor niemand goed zou zijn. Niet voor mij, niet voor mijn gezin, en niet voor hem. Daarvoor zit er teveel oud zeer.

Respect

Dergelijke respectvolle band kan je op diverse manieren opbouwen. Als je vader je niet als een kind beziet maar als een hulpverlener, als je je niet opstelt als een kind van.. maar als een hulpvelener.
Het contact met mijn vader was goed omdat hij, door de dementie, dacht dat ik als een van de verzorgers in het huis werkzaam was. Ik zat daar niet mee, prettig contact vond ik belangrijker.