Hoe beter communiceren igv terugkaatsballen.

Flanagan

Je aller aller aller grootste vijand is vaak:

Je hoofd.

Omdenken flanagan..
Lees idd mijn tips nog eens, ( mits je je ze nog kunt vinden of in het andere draadje) mocht je mijn mail adres willen mag je het opvragen.
Elledoris top boek!!! Hè.

Vasthouden aan je eigen gelijk

'Oplossingen als zelf er vaker op uit gaan zullen mij vast wel goed doen. De vraag is dan of mensen daardoor meer met elkaar gaan communiceren, ook over gevoelige onderwerpen. Of dat uitgaan voelt als een uitvlucht. Dat herken ik ook.'

Je lijkt vastbesloten om in deze situatie te blijven zitten. Alsof je denkt dat je toegeeft als je meer afstand neemt. Maar zo werkt het niet. Meer communiceren over gevoelige onderwerpen is niet hetzelfde als de oude pijn blijven oprakelen en herkauwen. Die situatie is geweest, en kan nooit meer veranderd worden.

Kom los uit die spiraal, stop met wachten tot je man huilend op zijn knieen zijn excuses maakt en ga weer leven. Voor jezelf. Dan kun je eventuele nieuwe hobbels ook beter aan.

van schoonouders scheiden

Je zou eigenlijk van je schoonouders moeten kunnen scheiden :-)
Wat ik lees is dat er teveel is gebeurd, het is nog te vers voor jou. Hier moet je als hij terug komt over hebben.
Vertel over je verdriet dat je je niet gesteund voelde. Hij zit in een lastige parket, wil misschien ook loyaal blijven aan zijn ouders, maar kan dit niet van jou verwachten. Je schoonouders zullen hun 'fouten' nooit toegeven, dus je moet kijken hoe je hier mee omgaat.

keihard

"Het voelde aan alsof ik een buitenstaander was die apart uitgenodigd moest worden. De inhoud van de mail kwam bij mij niet binnen als een handreiking, eerder verwijtend omdat het niet oké was dat ik volgens haar nog steeds boos op haar was."
Ik lees dit anders. Die aparte uitnodiging was omdat ze wist dat het moeilijk was voor je, maar dat je desondanks welkom bent.
Het is echt aan jou of je het ziet zitten om er straks bij te zitten. En ik denk dat je man ook even niet meer weet hoe hij de dingen die zijn ouders doen moet recht praten. Hij is daar niet verantwoordelijk voor hé. Misschien helpt het zijn point of view te snappen, dan kan je zien dat hij het helemaal niet zo beroerd bedoeld allemaal.
Cursus mindfull gaat echt niet helpen, jullie moeten praten.
Wandelen, ontspannen door lezen/muziek luisteren/filmkijken kan ook. Ik zou die mail naar je man niet zo sturen, dat is zo van: ik ga keihard aan mezelf werken, nu jij nog.

schrijven

Ik zou schrijven: sorry van mijn uitbarsting. Het zat me even hoog. We hebben het er thuis nog wel over. Ik mis je.

Zoiets.
Tenzij je hem niet mist :-)

Op tijd je grenzen voelen

Tgv een herseninfarct én karakter, kan man vrij heftig reageren als zijn irritaties oplopen. We zijn aan een traject beginnen met een aantal gesprekken met ons tweeën en een therapeut en apart daarvan krijgt man cognitieve therapie.

De irritatielevels zijn uitgebeeld als steelpannetjes met melk die opgewarmd worden. Pannetje 1 borrelt, 2 wordt al gevaarlijk, het vuur moet echt uit en 3 kookt over. Zaak is om bij pannetje 1 al in te grijpen, maar dat moet je dan wel herkennen. Zet het vuur lager. Dreigt het toch mis te gaan, zet het vuur uit. Omgezet naar gedrag: probeer rustig te blijven, lukt dat niet zet de situatie dan "uit", dus ga er uit. Is het een irritatie waar de ander niet echt van weet dat het gaande is, dan kun je zonder uitleg iets anders gaan doen. Even iets naar de zolder brengen voor mijn part. Adem in adem uit. Als het nodig is, kun je daarna bespreken wat er mis ging. Is er een oorzaak door een gesprek wat je voert, dan zul je aan moeten geven dat je het gesprek wilt stoppen, niet beëindigen, maar pauzeren. Altijd in de ik-vorm blijven.

Dus als je merkt dat de spanning in jezelf oploopt tijdens een gesprek over je schoonouders, zou je dat eerlijk kunnen aangeven. "Ik voel dat ik de rust niet kan bewaren bij mezelf, als we doorgaan word ik alleen maar bozer." Dan zal je man waarschijnlijk tegensputteren en reageer jij met "ik wil er uiteraard verder over praten, maar nu niet". Voet bij stuk houden. Je moet er vervolgens wel zelf op terugkomen en niet pas de volgende dag en ook niet met verwijten. Denk na over hoe je het vriendelijk kunt brengen.

Ik zeg niet dat ik deze techniek zelf volledig beheers, maar oefening baart kunst. Ik deed het al wel, maar man reageerde daar nog niet positief op. Omdat het nu door een derde en voor hem waarschijnlijk meer deskundige, is uitgelegd, lijkt de bedoeling duidelijk. Jij zou, min of meer om je al in te dekken, op een gewoon moment kunnen vertellen dat je van deze techniek hebt gehoord en dat het je een verstandige manier vindt, mocht het nodig zijn.

stront

Ik kan het wel wat invoelen met die schoonfamilie. Hier ook jarenlang zoveel stront over me heen gehad. Maar mijn man nam het wel voor me op en zei er wat van (niet dat we in het gelijk werden gesteld), soms ook een beetje onhandig waardoor hij m.i. de kwade gedachten voedde. Er is heel veel nooit goed uitgesproken met mijn schoonfamilie omdat alles werd weerlegd.
Nu is mijn schoonmoeder alleen en heb ik alleen maar medelijden, dus kan ik me over alles wel heen zetten. Een soort knop om, automatische piloot. Maar ik blijft altijd wel een soort op mijn hoede, echte liefde wordt het nooit. Maargoed, ze heeft 1 lieve zoon :-)
Natuurlijk kan zo'n cursus geen kwaad. Maar praten met je man en je begrepen voelen (maar hem ook begrip voor hem tonen, er is niet 123 een oplossing) werkt beter denk ik.

relatietherapie

Ik zou juist wel een relatietherapie doen, een buitenstaander kan veel preciezer zien wat jullie kunnen verbeteren in de communicatie.

Ik ben zelf trouwens ook niet zo'n nette melder als ik ergens heen ga. Soms ga ik naar een vriendin die aan de andere kant van het land woont, bijna 2 uur rijden en dan verwacht mijn partner dat ik toch wel even meld dat ik goed aangekomen ben. Oef en iedere keer vergeet ik het, zo stom! Ik kom dan aan, als ik slim ben app ik meteen als ik nog in de auto zit. Want als ik uitstap en bij mijn vriendin naar binnen stap ben ik het glad vergeten. Dus andersom snap ik zo goed als iemand het vergeet. Meestal app ik dan zelf rond het tijdstip van aankomst (voor de zekerheid een kwartiertje later) van, alles goed, ben je er? Geen oordeel, gewoon even weten hoe het is.
Qua communicatie nu met je schoonmoeder, je vindt het vervelend dat je apart gemaild wordt en je voelt je daardoor een buitenstaander, maar ze kan toch niet anders als jij geen WhatsApp hebt? (heb je geen mobiel, of wil je perse niet appen?) want dat zou dan je in ieder geval minder het buitenstaander gevoel geven, als je gewoon mee kunt appen.
Mijn ex was enorm confrontatie mijdend, dus wij hadden ook heel vaak dit soort issues. Hij leerde er ook niet van, door aldoor om de hete brij heen te draaien werden kleine probleempjes vaak veel groter dan ze hoorden te zijn, zo zonde.
Mijn nieuwe partner is daar een stuk handiger in, zodra hij een merkt dat er qua communicatie op de app een misverstand lijkt te ontslaan is hij degene die meteen belt (werkt beter dan doorgaan met appen) hij is wat dat betreft verstandiger dan ik ;-)

Flanagan

Ik heb het gevoel dat het hele gebeuren met je schoonmoeder nog steeds speelt in jouw gevoel en reacties op je man. Er zit zo´n diep gevoel van gekwetstheid en verraad bij jou, lijkt het. Dat kan ook allemaal best terecht zijn, dat kan ik niet beoordelen. Maar het lijkt niet echt geprocessed tussen jou en je man. Kan je over dat onderwerp sec niet eens met een relatietherapeut erbij gaan praten. Nu lijkt het een gevoelsmatige bom onder alle communicatie tussen jullie en van achter naar voor werken, dus bij alleen de communicatie beginnen, helpt blijkbaar niet

En was er een manier geweest die voor jou wel goed had gevoeld vwb het huwelijksfeest. Anders dan volledig spijt betuigen en jou alle leed jou aangedaan met rente terug vergoeden
Jou niet vragen, je wel vragen maar het thuis vieren, je op een andere dag vragen etc... wat had je wel gewild

Zelf niet in de gaten

Wat verwachtingen en communicatie betreft dacht ik dat ik altijd heel duidelijk was. Tot mijn kinderen in de puberteit kwamen en zij mij er meermalen op wezen dat ik duidelijker moest aangeven wat ik wilde Dan zei ik bijvoorbeeld dat de vaatwasser nog uitgeruimd moest worden. Ik bedoelde hiermee eigenlijk dat een van de kinderen dit even moest doen. Maar ik vroeg het niet op die manier. Dus zij vatten dit op als een mededeling. Inderdaad, dat moest nog gebeuren. Sindsdien ben ik me bewuster van de manier waarop ik iets vraag, ook naar man toe.
Overigens is man altijd heel trouw om te melden dat hij is geland als hij naar het buitenland moet. Ik vergeet het nog wel eens en app dan pas uren later dat ik veilig in het hotel ben aangekomen. Allebei goed wat ons betreft.

Flanagan

Je gaat er in je communicatie vaak vanuit dat de ander weet heeft van jouw verwachtingen. Je verwacht dat je man contact opneemt als hij geland is, je verwacht dat hij communiceert dat je bent uitgenodigd via de app die jij niet hebt voor een feest van je schoonouders. Je verwacht dat in de persoonlijke mail van je schoonmoeder een soort excuus staat of een handreiking.
Bedenk dat wat jij verwacht niet op je voorhoofd gedrukt staat en de ander dus nooit kan weten. Daarmee hoef je je dus ook niet meer te vermoeien met wat er mogelijk tussen de regels gezegd of gedaan wordt. Het maakt je leven echt een stuk makkelijker. Dus als je man je niet belt, dan bel je hem zelf en vraag je gewoon; hoe was je vlucht zonder enige bijbedoeling van jouw kant. Nu mail je hem later en geef je aan dat je het zo raar vindt dat ie geen contact heeft gezocht. En dat is dus meteen een verwijt...
Zelfde met je schoonouders. Jij verwacht dat hij het je verteld zou moeten hebben i.p.v. via een persoonlijke mail van schoonmoeder. In plaats van na te denken over hoe je het liever had gehad, zou ik daar überhaupt geen energie in steken in die vraag. Het is je niet gemeld, omdat iedereen het wist behalve jij (tja hebt geen whatsapp). Je krijgt nog wel een persoonlijke mail (dus je schoonmoeder wist wel dat je er niet via de app was uitgenodigd) en jij leest vervolgens heel veel extra's in die mail, terwijl het gewoon bedoeld is als uitnodiging.
Je bent veel te veel bezig met mogelijke bedoelingen van boodschappen. Houd het gewoon bij de boodschap en zoek overal niet teveel achter, meestal zit er namelijk niets achter.
Ik zou in ieder geval veel moeite hebben om met jou te moeten communiceren, omdat ik altijd eerst moet nadenken hoe je het wenst of hoe je verwachting is. En tja die weet ik niet en ik ga er ook niet naar vragen. Dat moet je zelf aangeven, pas dan hou ik er rekening mee..

Flanagan

'Ik wordt geacht te komen alsof we one big happy family zijn. Het zou ook de kinderen een ongemakkelijk gevoel bezorgen.'

Maar dit zijn dus dingen die je goed kunt sturen. Verwachtingenmanagement bij uitstek. Leg de kinderen uit dat jij zo je redenen hebt om niet te gaan. Dat zij uiteraard wel gaan, en vooral plezier rmoeten maken, en een extra groot stuk taart kunnen nemen omdat jouw stuk over blijft. Zorg dat de kinderen voelen dat zij vrij zijn om oma lief te vinden (of zoiets) en er graag heen te gaan.
Leg je man uit dat het voor iedereen fijner is als jij thuis blijft. Voor je gezin omdat ze geen rekening met jou hoeven houden, voor oma omdat er dan minder spanningen zijn en voor jou omdat je daarna genoeg energie hebt om de enthousiaste verhalen aan te horen.

Maar dan vervolgens ook echt afstand nemen, en niet mokken omdat je gezin wel naar het feest gaat en geniet.

Ach Flanagan

Je lijkt veel op je schoonmoedet, denk ik. Het moet gaan op jouw manier, volgens jouw normen, waarden en (onuitgesproken) verwachtingen. En anders ga je mokken.

Als je je aandacht kunt schenken aan de gezellige mensen, is er toch eigenlijk helemaal geen probleem? Dus waarom maak je er dan een probleem van? Wil je van je man meer erkenning voor je zelfopoffering?

Je schuift het af.

Flanagan, je schoonmoeder is niet de baas over jouw leven, dat ben je zelf.
Ook als je haar wensen volgt, maak JIJ de keuze die te volgen. Niet schoonmoeder, niet je man, maar jij.

En je man

Is ern oelepetoet.

"Man heeft op mijn mail gereageerd en vond een cursus een prima idee; ijs wat gesmolten"
Daar komt hij makkelijk weg..Natuurlijk vindt hij het een goed idee als niet jullie of hij maar JIJ op cursus gaat. Dat kost hem geen inzet. En jij haalt eruit dat het ijs gebroken is. Laat je niet zo makkelijk wegzetten hoor, ff de beuk erin.

Verwachtingen, thuis blijven en arrogant

Ik ben het eens met iemand hierboven dat je erg veel verwacht.
Als je je daar eenmaal van bewust wordt en je realiseert dat dat enerzijds jouw verwachtingen zijn (maar het dus niet waar hoeft te zijn) en anderzijds dat anderen niet kunnen gedachtenlezen (en je dus je verwachtingen moet uiten als je wilt dat anderen er rekening mee houden), dan wordt het leven vast een stuk simpeler.

Dus: voortaan duidelijker zijn en je eigen verwachtingen uitspreken.

En verder: niet zoveel invullen voor anderen, waarom ze het doen en waarom niet anders. Je maakt het leven echt ingewikkeld met je eigen gedachten.

Daarnaast over het feest van je schoonouders: zou je als je het zelf kon kiezen (en niet met alle gevoeligheden in de familie rekening zou houden) het liefst thuis blijven?

Zo ja, bespreek het met je man en geef aan dat je graag zou willen dat hij voor jou kiest. Niet in zijn algemeenheid, maar dat hij jou steunt in jouw keuze om thuis te blijven.

Als je schoonmoeder last van haar hart krijgt (werkelijk?) als jij niet komt, dan is het tijd dat zij daaraan gaat werken, want dan heeft ze echt een probleem. Maar dat is niet jouw probleem, en ook niet van je man. Je kunt nl. ook ziek zijn en daarom niet komen. Dus als het het makkelijker maakt voor je man, dan ga je niet mee omdat je 'niet lekker bent'. Leg je man uit dat jij er echt ongelukkig van wordt als je mee moet gaan. Is dat wat hij wil?
Houdt hij wel rekening met jouw wens?

Mijn man heeft ook niet altijd zin om mee te gaan naar sociale dingen. Dus soms gaat hij niet mee. Ik kan me ook alleen vermaken. Beter voor iedereen, dan als hij daar te moe van wordt of zich ongemakkelijk voelt, veel relaxter ergens alleen te zijn dan als hij er geen zin in heeft.

Tot slot: het is me nou niet helemaal duidelijk of je je man nou echt lief vindt en of jullie het samen nou echt fijn hebben. Je beschrijft hem als arrogant en nog wat minder aardige woorden. En ook krijg ik het beeld dat dat al jaren zo is. Woorden die in je beschrijving niet alleen met je schoonmoeder te maken hebben. Zit het nou tussen jullie wel goed? Ik heb een beetje het gevoel alsof jullie ook een moeizame relatie hebben doordat jij sowieso moeite hebt met sommige aspecten van je man.
Is het niet zaak dat ook eens met hem uit te spreken? Want de communicatie verbeteren als je hem sowieso een arrogante kwast vindt? Ik weet het niet.

Sorry Flanagan

Mijn bericht was inderdaad botter geschreven dan ik had bedoeld.

Ik snap dat je je gemanipuleerd voelt. En dat ben je wellicht ook. Maar ik ben het eens met Max dat jij iedereen de schuld geeft en zelf in de slachtofferstand blijft staan. Rekening houden met je gezin is niet hetzelfde als mokkend (!) meegaan naar feesten en vervolgens de sfeer verzieken. Je moet zelf de keuze maken. En de consequenties aanvaarden. Of je gaat mee naar alle familie-happenings en probeert er het beste van te maken (maar dan ook echt, en niet je man en kinderen een rotgevoel bezorgen door het slachtoffer uit te hangen). Of, als je dat echt niet kunt opbrengen (wat natuurlijk goed kan), ga je het gesprek aan met je gezin en ga je niet meer mee. Dan laat je het aan je man over om een smoes te verzinnen, want hij en de kinderen hoeven niet de bui op te vangen voor jouw afwezigheid.

Je kunt het allicht een keer proberen.