U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hoe beter communiceren igv terugkaatsballen.
Vroeguh lagen man en ik meer op één lijn dan tegenwoordig. En persoonlijke groei draagt bij aan het feit dat je je harder maakt voor onderwerpen waarop je niet op één lijn zit.
Op zich geen punt, juist goed.
Alleen bespeur ik te snel een ‘ ja maar, jij’-niveau. Eentje waar we ons beiden schuldig aan maken, terwijl ik van te voren mijzelf nog zo toespreek daar voor te waken.
Hoe kan je in 1:1 besprekingen van lastige onderwerpen voorkomen dat er toch oude koeien uit de sloot gehaald gaan worden en terugkaatsballen voorbij vliegen.
Behalve tips als relatietherapie, hoor ik graag tips om te voorkomen dat een gesprek die verwijtende richting in slaat.
Vb:man is op vliegreis en geeft geen bericht dat hij goed is aangekomen. Ik wacht nog een dag en mail dan of hij reeds op plaats van bestemming is. Ipv een ‘sorry’, lees ik dat hij het druk heeft en ik hem ook kon mailen als ik zo bezorgd was. Ik word dan moe van die terugkaatsballen.
Onze relatie is juist aan het herstellen, ik wil dat graag zo houden.
Ik besef dat dit een item is dat in zoveel relaties wel eens speelt. Vandaar een algemene benadering van het voorkomen van verwijten gedurende het communiceren.
humor en verwachtingen
Ik begrijp dat er meer aan de hand is dan alleen communicatie, klopt dat? Dat er een voorgeschiedenis is die het vertrouwen heeft geschaad? Dat maakt het lastig lijkt me. Maar even uitgaande van een ‘gewone’ relatie, heb ik gemerkt dat een beetje humor wonderen doet en dat verwachtingen killing zijn (helaas pas na mn scheiding volledig tot me door gedrongen 🙁).
In je voorbeeld van man op reis zit bij jou een verwachting, namelijk dat híj je appt. Maar jíj bent degene die iets wil horen. Persoonlijk word ik helemaal kriegel als ik mensen moet laten weten dat ik goed ben aangekomen. Wat zou er zijn gebeurd als je m direct had geappt “heb je een goede reis gehad? Nog wat stewardesjes in de billen geknepen? Ik ga zo slapen, dag liefie”. Nou is deze grap waarschijnlijk niet een goeie in jouw geval, maar je snapt vast wel wat ik bedoel.
Mijn ex en ik hebben ooit een cursus communicatie gedaan. Dat heeft niet veel verschil gemaakt, behalve dat we beide hadden onthouden dat we nooit “nooit” of “altijd” moesten zeggen, daarmee zit een ander direct op de kast. En wij gebruikten het daarom juist met overdreven nadruk als we duidelijk wilden maken dat we iets meenden.
Ik-boodschappen kunnen goed zijn, maar om die goed te formuleren vind ik nog best lastig. Zijn ze iets te vaag, dan worden ze niet gehoord. Zijn ze te stellig, dan laten ze geen ruimte voor de ander.
Wat wel altijd goed werkt is een vraag stellen en eindigen met “klopt dat.” Bijvoorbeeld: ik heb de indruk dat je geen zin hebt om te praten, klopt dat? In de vraag spreek je dan een gedachte uit.
Hoop dat je er wat aan hebt!
Elledoris
Klopt van de voorgeschiedenis. Ik probeer factoren altijd van elkaar te scheiden; als de communicatie betert, speelt de voorgeschiedenis geen rol meer.
Net als een lucht met wolken; opgestapelde wolken laten geen zonlicht door maar schaapjeswolken wel. Van elkaar scheiden van factoren maken die factoren nog behandelbaar.
Ik werkte al meer vanuit een vragende modus. Misschien was ik vaak te vaag zodat ik mij ging irriteren aan gebrek van reacties. Zoals ik mij ook ging irriteren aan gebrek van rekening houden met thuisfront. Als situatie andersom was, had hij ook geen genoegen genomen met een bijdehante ‘ waarom belde jij mij dan niet?.
Zijn manier van reageren is om zichzelf een houding te geven. Dergelijke situaties wil ik omzeilen, want dergelijke reacties zijn als dooddoeners in een gesprek.
Mensen die dan reageren met ‘gezeur’ willen eigenlijk niet herinnerd worden aan hun nalatigheid. Alleen, wie deel maakt uit een gezin of een relatie, heeft ook rekening te houden met anderen.
Vroeger hield mijn vader geen rekening met de mening van mijn moeder. Zo hield ook de vader van mijn man helemaal geen rekening met zijn vrouw, dat was een superegoïst. Ik wil voor zijn dat onze relatie die kant op gaat. Vandaar eerst die hobbel communicatie aanpakken. De rest gaat vanzelf. Mag ik hopen.
Verwachtingen
Als ik van huis ben, ben ik van huis, maar vergeet ik thuis niet. Dus als ik iets leuks zie, dan stuur ik soms een foto of filmpje om dat met man te delen. Hij voelt die behoefte omgekeerd minder. Ik moet daar echt opdracht toe geven. "Maak je wat foto's?" En met wat geluk doet hij dat dan.
Ik vind het als ik ga vliegen ook vanzelfsprekend om te melden dat ik bijna de lucht in ga en geland ben. Ook al verongelukt een vliegtuig verhoudingsgewijs minder vaak dan ander verkeer als auto's, het blijft toch een ander fenomeen, dus waarom de thuisblijvers dan niet even geruststellen? Ik vind het niet raar of overdreven om dat ook van de ander te verwachten.
Je zou als je man thuis is, rustig kunnen uitleggen dat jij behoefte hebt aan die geruststelling. Hij hoeft geen literair kunstwerk terug te sturen, maar "ben veilig aangekomen" volstaat. Je maakt mij niet wijs dat daar geen momentje voor vrijgemaakt kon worden. De kunst is om dat met tact duidelijk te maken. Dat is ook niet altijd míjn sterkste kant, maar ik blijf mijn best doen.
Je zou als hij thuis is, kunnen aangeven dat je niet per se meer over het voorval hoeft te herkauwen, maar dat je wel graag wilt duidelijk maken dat jij behoefte hebt aan geruststelling en jij het daarom erg zou waarderen als hij een vólgende keer wél meldt dat hij heelhuids is aangekomen. Dan is het wel zaak om dat in een afspraak vast te leggen. Dus: "ik snap dat je daar meer aan je hoofd hebt, toch zou ik willen afspreken dat je voortaan zélf even meldt dat je er bent. Wil je dat met mij afspreken?" (Vergeet bij dat dan tóch, dan vind ik dat jij hem "mag" appen met het vriendelijke verzoek daarop te reageren.)
Zo kun je op meer situaties reageren. "Hoewel ik begrijp/snap... dat... " en dan "denk ik daar anders over", of "voelt dat voor mij zus en zo".
Ik heb een uitspraak geleerd over het woord "maar": alles wat je zegt voor maar, is niet waar. Dus als je dit zou zeggen "ik snap dit of dat, maar..." is je onuitgesproken boodschap " ik snap dat niet".
Flanagan
En wat als je je verwachting daarin eens bij gaat stellen?
Ik denk oprecht uit goedheid hè dat je misschien wel teveel op je mans huid zit. Te graag zijn bevestiging wil, in iets wat je niet volledig gaat krijgen, doelend op openheid en wederzijdse waardering zoals je het noemt.
Hij staat ondanks hij zegt van niet, toch tussen jullie in. Ik herken veel uit je tekst. Em waarschijnlijk ligt daar jou key ook wel, het accepteren van.
Soh wat dat hun neutraal terrein gekozen hebben omwille van jou. Fijn toch. Geef eens wat minder om wat andere van je vinden ( hun )
Waarom vind je dat zo erg?
Ik kreeg een tijd geleden je advies meer boven mijn schoonpa te gaan staan van je.
Nu geef ik hem terug aan jou 
Heel erg goed dat je jezelf zo hebt laten verwennen, ik zeg vaker doen. Gebruik je wel eens Zelfcompassie meditaties?
Wat ik toch wel lees is dat je je focus zo op hen/ gezin gedrild hebt en dat het misschien eens tijd word daarin wat meer " los te laten"
Nouwja dat is altijd zo gemakkelijk gezegd, maar dat benoem ik even zo om het gemakkelijk te verwoorden.
Hadden we soms maar een controle, alt, delete knop. En waren we maar wat meer met ons zelf bezig, Inplaats van altijd de ander. De ander. De ander....
Verdergaan
Naar hoe je de afgelopen jaren best hardnekkig ( en vast terecht) bent blijven wroeten in wat er speelde, lees ik er ook wel uit hoe vast je er in bijt hoe hij had horen te reageren.
Maar zelfs na de crisis kan het hem blijkbaar niet boeien.
Jij had afstand gedaan van de 3e persoon maar die afstand is ook maar beperkt. Je man zit er tussen maar heeft blijkbaar niet de vaardigheden in zich om het te stoppen van wat er speelt.
Dat wordt een strijd die alleen verliezers kent.
Jullie kunnen beiden niet loslaten. Dan zoek je het toch niet in pleisters plakken als er eigenlijk een operatie nodig is? Je kunt voor jezelf wel op zoek gaan naar eenvoudige non-oplossingen, maar in je eentje win je de strijd niet.
Meer meenemen
Flanagan, ik herken het wel hoor. Ook wij blijven werken aan onze relatie en communicatie blijft bij tijden een tricky ding.
Je wilt niet het gevoel hebben dat je je de hele tijd aan moet passen. En je kent elkaar al zo lang dat er patronen insluipen.
Eet kink op de kabel helpt dan al helemaal niet mee.
Bij ons gaat het vaak lastig als we denken dat de ander wel snapt waar een vraag of opmerking vandaan komt. Ook na dertig jaar zijn wij nog steeds verschillende mensen en kunnen we niet in de huid of het hoofd van de ander kruipen, dat weten we natuurlijk wel, maar daar handelen we niet altijd naar.
Ook ik maak me wel eens zorgen als mijn man niet belt als hij op reis is. En die zorgen zijn erger als ik bijvoorbeeld net iets gelezen heb over een groot verkeersongeluk, ofzo. Ik wacht vaak ook een poosje met appen of bellen. En na een poosje vraag ik ook... al geland? Mijn man weet niet waardoor ik dat vraag en ook niet dat ik voor mijn gevoel al lang wacht op een bericht. Vaak is dat het begin van onze miscommunicatie.
Op goede dagen realiseer ik me dit, en dan loopt het gesprek heel anders.
Het patroon is ons nu helder, nu het handelen er naar nog.
Misschien speelt bij jullie iets vergelijkbaars?
Mmhh
Waarom gaan velen er toch vanuit dat het vanzelfsprekend is iets te laten horen na bijv vliegen?
Zeker, het is een kleine moeite maar toch... Als het voelt als een verplichting gaat het mij enorm irriteren.
Mijn schoonmoeder wil ook zo graag dat we laten weten als we ergens aankomen.
Ik begrijp daar niks van. Wat is het verschil met gewoon dagelijks reizen?
Mijn partner (man) is ook wel van het meteen berichten geloof ik. (voor zover het me opvalt...)
Zelf reis ik (helaas) niet zonder hem maar ik heb daar helemaal niets mee, met berichten over veilige aankomst oid.
Het lijkt me vooral een ritueel, gewoonte, traditie en/of bezwering. Niets mis mee, maar ook niets mis mee als je er niets mee hebt!!
Verwachtingen
'Maar ik vond het zo ongeïnteresseerd overkomen als ik niet naar hem vroeg, alsof het mij niet boeide. Bang voor wat hij daar van zou denken'
En die gedachte werkte blijkbaar twee kanten op. Want toen hij niet uit zichzelf een berichtje stuurde, zag je dat ook als gebrek aan interesse. Misschien zou je voor jezelf eens kunnen formuleren welk gedrag volgens jou hoort bij een goede relatie. Voor sommige mensen is dat elke week een bos bloemen, terwijl anderen daar niets mee hebben. De een wil elke dag 'ik houd van je' horen, de ander ziet een vrijwillig aanbod om thee te zetten als bewijs van liefde.
Goede kans dat jouw man hele andere dingen koppelt aan die goede relatie dan jij. Pas als je dat helder hebt, kun je samen overleggen over wat je van de ander nodig hebt om je geborgen of gexien te voelen.
Niet gelukt
Flanagan "Klopt van de voorgeschiedenis. Ik probeer factoren altijd van elkaar te scheiden; "
Ik denk dat dat niet gelukt is.
Je ongerustheid is overdreven, tenzij je hem niet vertrouwt (zit hij wel daar, zit hij wel daar alleen, denkt hij nog wel aan mij)
Ik denk dat je teveel geruststelling nodig hebt.
Ik denk dat hij zich gecontroleerd/aangevallen voelt.
zoals jij
Ik denk dat het lastige is dat jij verwacht dat je man reageert zoals jij zou reageren. Maar hij is dus iemand anders.
Die verwachting moet je zien los te laten. Je zou hem meer moeten vertrouwen en laten (en tegelijkertijd je gehoord en gezien voelen). (misschien goed dat hij even weg is )
Ik kan me ook vinden in M Lavell's theorie.
Keren
Man is regelmatig één of meer weken op reis. Ik heb nooit het gevoel gehad dat hij mij bedroog. Half december had hij zonder overleg een reis samen laten vallen met een verjaardag, volgens zeggen om mij te ontzien. Ik had gezegd dat je zoiets hoort te overleggen.
Toen eind december de sfeer in huis in teken stond van meer rekening houden met elkaar, iets wat ik juist zo fijn vind, gaf mij dit het gevoel het verleden achter mij te kunnen laten. Want ik zou niets liever willen.
Als dan begin januari blijkt dat er achter mij, dingen zijn geregeld die mij treffen, voelt dat als gekonkel. Een smet over de blijdschap eind december.
Tijdens ons telefoongesprek waren we al snel allebei niet op ons best. Het lukte mij ook niet meer om weg te blijven van jij-bakken.
Als een gesprek de richting ingaat van jij-bakken, hoe kan je dat dan keren?
Zelfbeheersing
"Als een gesprek de richting ingaat van jij-bakken, hoe kan je dat dan keren?" Zelfbeheersing. Desnoods je excuses aanbieden: ik schoot in de motie, sorry, dat had ik niet moeten zeggen. Je kunt zelf (bewust, vaak met moeite) toch de goede gesprekstechnieken aanhouden.
Verantwoording niet nodig
Flanagan, je hoeft je naar ons niet te verantwoorden hoor.
Je moet wel stoppen met jezelf voor de gek houden.
Je vertrouwt hem niet, zoveel is duidelijk.
Constateer dat en besluit daar zelf iets aan te doen.
niet meer over de telefoon
Lastige gesprekken dus beter niet meer over de telefoon en wachten tot hij weer terug is zodat jullie elkaar recht in de ogen kunnen kijken.
Hoe moeilijk ook. Het is wel heel erg op je tong bijten als je moet wachten tot jij er weer is. Maar over de telefoon dit soort gesprekken voeren tussen partners valt echt niet aan te bevelen.
Ik snap dat het moeilijk anders kon, maar kom er later als hij thuis is op terug. Door de telefoon hoort hij alleen jouw verwijten en ziet hij niet wat het met je doet.
Reactie
Bedankt voor de inlevende reacties. Het zijn er zoveel dat het mij niet lukt op elke post te reageren. (Ik werd wakker met knallende hoofdpijn.)
Wandelingen zijn fijn. Eens wandelden we om iets uit te spreken. De dijk bleek ook een route waar vele mensen een frisse neus halen zodat het gesprek regelmatig onderbroken werd met een ‘goedemiddag’.
Ik merkt dat 1:1 gesprekken ook inhoudt dat de lichaamstaal gaat meespelen; de blik in de ogen drukt op verloop. Nu kunnen sms’jes of brieven ook verkeerd begrepen worden.
Ik merk dat ik in telefoongesprekken mij sterker kan uitdrukken en mij niet zo laat beïnvloeden. Alleen heeft man geen hoge dunk van uitpraten via de telefoon.
In totaal genomen, zal ik opletten het woord ‘maar’ niet al te snel te gebruiken. Dat geldt ook voor altijd en nooit.
Ik realiseer dat het niet eenvoudig om de touwtjes als centrale spil in gezin, iets wat jaren prima werkte, neer te leggen. Ik had niet gedacht dat dat neerleggen nodig was . In mijn ogen draait een gezin het best als communicatie plaats vindt. Ik denk dat man dat best ook zo ziet. Ook hij is moe dan die onzekerheid.
Eind december zat hij op funda te kijken naar een huis in rustige Drente; lekker ver weg van stress.
—-
Toen ik de mail van zijn moeder las, viel mij aan die ‘ mijn naam is haas-houding’ op. Man zei dat ik het ook positief kon lezen. Ik zei dat ze hem dan ook positief had kunnen schrijven, zonder het aanhalen van mijn wens niet bij hen over de vloer te willen komen. Afijn , ook dat is niet terug te draaien.
Vandaag maar even de boel laten bezinken.
Jij-bakken stoppen
Dat is nog een hele toer 😊. Je zou kunnen proberen om STOP toe te passen.
Stop-principe
- Stoom afblazen. Laat de ander even uitrazen.
- Tot de orde roepen. Roep de ander tot orde.
- Opnieuw beginnen. Begin het gesprek opnieuw.
- Passen bij herhaling. Valt de ander toch in herhaling, stop dan direct met het gesprek: “Ik heb u net gezegd dat ik zo niet aangesproken wens te worden.” of “Ik hoor u nu weer … zeggen, dat betekent dat ik het gesprek nu stop.”
Dit is een erg zakelijke uiteenzetting, wat je kunt omzetten naar bijvoorbeeld:
- Laat je man zijn zegje doen en tel ondertussen tot 10.
- Zeg dan "ik voel me heel onplezierig ( of iets anders met ik ervoor) door wat je zegt, kun je dat begrijpen?
- het is kennelijk niet goed overgekomen hoe ik het bedoel, misschien kan ik het duidelijker uitleggen, vind je dat goed?
- en als je dan merkt dat jullie in hetzelfde kringetje blijven ronddraaien zeg je nadrukkelijk zijn naam, om hem te onderbreken, zonodig nog een keer en dan "ik vind het verstandig om nu niet verder te gaan, ik vind het nu vooral belangrijk om te weten dat het goed gaat
met je en had niet de bedoeling om dit zo op te blazen. We kunnen er beter over praten als je weer thuis bent. Ben je dat met mij eens?"
Mensen verschillen
Wat de een als warm en betrokken ziet ,kan op de ander als claimend en beklemmend overkomen. Dat verplicht melden dat ie veilig geland is bijvoorbeeld. Ook partners kunnen daar in verschillen. Als dat verschil groot is, is dat voor beide partijen lastig. Het komt op mij over of je een set normen en waarden in je hoofd hebt ( "Ik had gezegd dat je zoiets HOORT te overleggen") waaraan een ideale relatie zou moeten voldoen. En dan moet daar nog eens eindeloos volgens over doorgepalaverd worden met geijkte gesprekstechieken want " In mijn ogen draait een gezin het best als communicatie plaats vindt" Ik denk dat veel behoefte hebben aan bevestiging en wroeten in gevoelens averechts werken bij een partner die daar niet warm voor loopt.
Kenfan
Precies dat. Waaraan ik zou toevoegen dat ik op dit terrein meer van het flanagan type ben. Maar als je partner dat niet is zul je dat moeten accepteren.
Vreugde lichtheid en onbaatzuchtigheid
Die heb ik uit de Kracht van het nu. Als je dingen niet doet met vreugde lichtheid en onbaatzuchtigheid, dan handel je vanuit verleden of toekomst. (en dus met verwachting of oordeel). Als ik stekelig ben en wil reageren helpt het me af en toe om te kijken hoe ik mijn antwoord kan formuleren zodat ik die drie dingen erbij kan voelen. Lukt soms, en dan is dat een hele opluchting.
Maar jij
Kunt je man zijn rol in de situatie met die 3e partij niet vergeven.
En zelf kun je ook geen kant op met je gevoel en hoe je er in staat. Al die jaren zit je in dezelfde valkuil en als oplossing stel je dan een vraag die de kern niet omvat.
Er zit bij jullie ook zonder de 3e partij wat mis en beide zijn jullie behept met koppigheid/hoe het hoort/en lukt het hebben van een telefoongesprek beter dan in real life.
Want het is natuurlijk simpel: als je merkt dat er door wie ook wordt gejij-bakt: dan stop je het gesprek tot je afgekoeld bent.
Oke, 3e en laatste keer : ga leren communiceren en vraag om hulp. Anders steven je uiteindelijk op een nare keuze af.
Overwegingen
Kenfan:’Wat de een als warm en betrokken ziet ,kan op de ander als claimend en beklemmend overkomen. Dat verplicht melden dat ie veilig geland is bijvoorbeeld. Ook partners kunnen daar in verschillen.’
Tot voorheen belde man altijd even. Ik denk ook niet dat hij het als beklemmend ervaarde want hij wilt ook altijd dat een gezinslid even belt om te laten weten dat diegene goed is aangekomen. Deze week geen belletje. Het viel zo vlak na de dag dat ik minder enthousiast reageerde op de uitnodiging van zijn moeder daar hij al van die uitnodiging op de hoogte was maar dit voor zich had gehouden.
Thanks: ‘Er zit bij jullie ook zonder de 3e partij wat mis en beide zijn jullie behept met koppigheid/hoe het hoort/en lukt het hebben van een telefoongesprek beter dan in real life.’
Ik weet niet wat er mis is bij ons. Het ging altijd prettig en we hadden het als gezin goed. Het ging scheef toen de loyaliteit naar moeder de boventoon ging voeren.
Na een opleving in december, wilde ik 2020 die geschiedenis achter mij laten.
Vergeving of niet, ik wilde het niet meenemen dus er een streep onder kunnen zetten.
Ik had aangegeven mee te gaan terwijl ik de gang van zaken wel raar vond.
——-
Mijn intentie in dit draadje is ook het jaar 2020 niet ingaan als verlenging van de voorgaande jaren. Dit kan ik niet alleen. Ik kan wel mijn aannames minder snel uiten. Een balans vinden in vragen maar ook langs me heen laten gaan, zonder langs elkaar heen gaan leven.
Oplossingen als zelf er vaker op uit gaan zullen mij vast wel goed doen. De vraag is dan of mensen daardoor meer met elkaar gaan communiceren, ook over gevoelige onderwerpen. Of dat uitgaan voelt als een uitvlucht. Dat herken ik ook.
Zo ging ik paar jaar geleden wekelijks bij mijn vader in verpleeghuis langs. Man dacht dat ik mijn vaders desinteresse had vergeven, anders ga je niet wekelijks bij hem langs. Ik legde uit dat die bezoeken uit bescherming van een kwetsbaar persoon plaats vond en tegelijk voor mij als een uitvlucht dienden om even weg te zijn van een gespannen sfeer. Man zag het anders; hij baalde van mijn aandacht voor mijn vader terwijl ik niet bij zijn moeder langs ging voor een kopje thee: alsof ik hem wel kon vergeven maar haar niet. Het was een foute conclusie.
Het is mis gegaan nadat ik haar ben gaan wantrouwen omdat ze mensen tegen mij opzette. Man geloofde mij niet terwijl het achteraf toch waar bleek te zijn. Daarom heb ik mijn man eertijds gevraagd open en eerlijk in onze relatie te staan. Hij vond en vindt dat hij dat doet. Ik heb een wat andere vorm van open en eerlijkheid in gedachte. In het communiceren zullen we daar dus een middenweg in moeten vinden.
Ik heb vertrouwen dat we daar wel uit komen, ook wat mijn gereserveerdheid naar zijn moeder betreft. Als die middenweg maar gevonden wordt.
Een paar handvatten zijn wel aan mij besteed, om die middenweg te vinden.
Ondertussen al twee dagen stil. Over twee dagen in ieder geval contact vanwege de verjaardag. Dit voelt zo stressvol aan.
Wel opvallend dat de gesprekken aan tafel een stuk gezelliger verlopen. Ik weet niet goed wat ik daarvan moet vinden.
—-
Kon ik die nare jaren maar met één druk op toets deleten. Had ik toendertijd maar nooit die telefoon opgenomen zodat ik die ouders op een andere manier ben gaan zien. Dan hadden we deze verwijdering niet hoeven beleven.
Ik geloof niet dat met de basis van onze gevoelens voor elkaar tussen man en mij iets mis is. De nare tijd lijkt als een naargeestige film, al is dit niet het juiste woord want een film is een fantasie. Toch zie ik het zo omdat wij die ellende niet opgestart hebben; we zijn er in meegetrokken
Sorry , weer wat lang van stof.
Elledoris
Ik zal er aan denken.
Ik weet het niet Flanagan
Maar, zonder te willen oordelen, valt mij op dat jullie wel wat van elkaar eisen/verlangen.
Kan jouw man van jou vragen dat je zijn moeder hetzelfde behandelt als je je vader behandeld hebt? Als het al vergelijkbaar zou zijn: gaat hij daar dan over?
En aan de andere kant: kun jij van man verwachten dat hij stelling neemt mbt tot een mail van je schoonmoeder waarin zij haar overwegingen mededeelt? Is hij daar verantwoordelijk voor, cq deelgenoot in?
Nogmaals: zonder oordeel. Ik vraag me namelijk af of jullie daar wel hetzelfde in staan. Of dat jullie allebei vooral iets van de ander verwachten?
En concreet als antwoord op jouw vraag: je kunt het jij-bakken stoppen door er zelf niet in mee te gaan.
Je kunt eigenlijk ook alleen jezelf veranderen, en niet de ander.
Ginny,
Met Kerst hebben wij hen niet gezien/ bezocht omdat man wist dat ik daar geen zin in had. Zo gingen we ieder onze eigen ouder(s) een bezoek brengen.
Er is een whatsapp verstuurd waarin wij uitgenodigd waren. Ik heb geen whatsapp dus ik wist hier niets van.
Zijn moeder heeft rond die dagen aan mijn man gevraagd of ze mij persoonlijk een uitnodiging kon sturen. Hij gaf aan dat ze dat kon doen. Ik denk niet dat hij de mail van te voren gelezen heeft. Is hij deelgenoot? Ik denk dat hij het haar beter had kunnen afraden; dat hij het zelf met mij ging bespreken gezien de verstandhouding.
Toen ik de mail las, merkte ik op waarom ze mij die stuurt als er al via de groepsacties een uitnodiging aan ons, als gezin, verstuurd is. Het voelde aan alsof ik een buitenstaander was die apart uitgenodigd moest worden. De inhoud van de mail kwam bij mij niet binnen als een handreiking, eerder verwijtend omdat het niet oké was dat ik volgens haar nog steeds boos op haar was.
Ik denk dat man baalde het verkeerd ingeschat te hebben. Tuurlijk was hij opgelucht dat ik aangaf mee te gaan. Maar hij vroeg ook bits of ik naar haar terug mailde. Ik was idd typen, maar eerder om mijn ingehouden gevoel van manipulatie een plekje te geven. Ik heb het niet verstuurd. Maar de sfeer was weer omgeslagen.
Maar het is waar; ik doe er verstandig aan niet mee te gaan aan de jij-bakken.
Normaal zit ik helemaal niet zo bovenop mensen. Maar die hele strijd beïnvloed mijn geduld. Misschien biedt een cursus mindfullness soelaas. Baat het niet, schaadt het niet.
Jee wat doe je moeilijk
Dus dit noem jij 'iets regelen achter mijn rug om'?
Als ik jouw man was zou ik daar ook erg kregelig van worden.
Je man had anders kunnen reageren maar dat heeft hij nu eenmaal niet gedaan. Ik vind zijn reactie heel gewoon, want hij gaat daar toch helemaal ook niet over. Jouw gevoel erover snap ik ook wel, maar je kunt hem achteraf niet verwijten niet dat gedaan te hebben dat jij graag gezien had.
Hij vindt je wrs mans genoeg dit zelf met zijn moeder te regelen.
En dat ben je ook. Het staat je volkomen vrij de uitnodiging vriendelijk (of onvriendelijk) af te slaan.
Punt is dat jij je in de steek gelaten voelde een hele tijd geleden. Dat moet je uitpraten met hem. De tijd heelt dat niet vanzelf en acties die hij nu doet kunnen dat niet verzachten.