U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Het gevoel dat niemand me ziet
Momenteel zit ik er even behoorlijk doorheen.
Ik heb een eenzame jeugd gehad. Ik werd erg gepest en buitengesloten op school en eigenlijk min of meer buitengesloten uit het gezin waar ik opgroeide. Ik voelde me zo niet thuis tussen mijn ouders en zus.
Sinds een paar jaar heb ik ook het contact met mijn ouders en zus verbroken om deze reden, ik hoorde er toch niet bij.
Ik heb in het verleden heel veel psychologische hulp gehad, maar het gevoel dat ik er niet toe doe blijft erg op de voorgrond.
Het lijkt wel of ik overal een soort pech heb. De club waar ik 20 jaar vrijwilliger ben geweest heeft me heel naar gedumpt (is wel al 10 jaar gelden maar dochter zit nog op die club wat me steeds weer met mijn neus op de feiten drukt). Ik deed jaren erg veel voor hen em ik kreeg als enige (kwam ik bij toeval achter) nooit eens een bedankje of kerstpakketje. Ik snap daar nog steeds niks van.
Ook bij twee werkgevers niet leuk weggegaan (wel op eigen initiatief). Ik werd niet serieus genomen en collega's kregen complimenten voor werk dat ik eigenlijk gedaan had. Ik was ook steeds de enige vrouw op de werkvloer en ik werd gek van de seksistische grappen. Als ik er wat van zei was ik een zeur. Dat brak me op.
Nu ben ik zzp-er omdat ik echt niet meer voor een werkgever wil werken.
Verder heb ik weinig mensen waar ik op kan bouwen om me heen. Ik sta voor hen klaar, stuur kaartjes bij jarig en ziekte en help als het nodig is. Ook toon ik belangstelling en kom langs als er iets van een feestje is. Andersom is dat helaas niet.
Ik lag een keer bijna een week in het ziekenhuis en behalve mijn gezin is er niemand geweest. Ook de tijd erna met herstellen thuis bijna niemand... Ook geen collega of baas (toen werkte ik nog voor een baas), of een kaartje van mijn werk.
Ik deed vorig jaar mee aan een open atelier route en van mijn vrienden is er niemand gekomen. En dan kon je een heel weekend inlopen van 9-18 uur. De meesten wonen in de buurt. Dus "te druk" vind ik dan wel vreemd... Ik heb er heel erg om moeten huilen...
Dat er zo weinig mensen op je verjaardag komen (inmiddels gestopt met vieren).
Dat soort dingen, dit zijn voorbeelden maar ik kan er zo nog 100 bedenken. Ik weet ook dat ik hier niet in zou moeten blijven hangen, maar ja
Reflecterend op de dingen uit het verleden denk ik dat ik teveel gewild en geliefd wil zijn en daardoor geen nee durf te zeggen. Ik heb mezelf eigenlijk vaak als voetveeg laten behandelen en ik vermoed dat het dan toch allemaal aan mezelf ligt. Dit realiseer ik me, en dat vinden mensen gewoon niet aantrekkelijk.
Pas iemand helpen verhuizen en een hele kast in elkaar gezet en ingeruimd. Maar of deze toch even een paar meter verplaatst kon worden. Dus ik weer uitruimen, kast deels demonteren, verplaatsen en inruimen. Dan baal ik zo dat ik geen nee zeg. Uiteindelijk staat die kast weer op een andere plek en heb ik feitelijk niks gedaan die dag. Grrr
Dat soort dingen dus. Ik weet dat ik zou moeten weigeren (dat is al wat) maar het ook durven doen...
Ik twijfel heel erg of ik (weer) naar een psycholoog oid zal gaan. Het kostte me in het verleden altijd erg veel energie en uiteindelijk levert het weinig op.
Ik weet verder ook niet zo goed wat ik met dit bericht wil. Tips misschien? In ieder geval even van me afschrijven....
wegcijferen
Wat een herkenning, wat worstelen we ongezien wat af. En lijkt het of we de enige zijn. Het is mij gelukkig wel redelijk gelukt om in het ‘normale’ leven me beter te voelen. Door beter mijn grenzen te leren zien maar vooral door veel minder verwachtingen te hebben en te accepteren dat ik sommige vaardigheden gewoon niet heb. Ik heb gemerkt dat vriendschappen daardoor gegroeid zijn.
In mijn huwelijk heb ik me heel erg door mijn ex buitengesloten gevoeld, en me op allerlei manieren aangepast om maar erkenning te krijgen - die je dan natuurlijk juist niet krijgt. Maar ik had tenminste nog een gezin, kinderen, waar ik bij hoorde. Dat gezin is nu weggevallen en ik mis het verschrikkelijk en elke keer als ik hoor dat de kinderen bij hun vader zijn geweest, bam, daar is dat gevoel weer. “Ze gaan liever en vaker naar hun vader dan naar mij.... “ Ik ben me er dondersgoed van bewust dat dat gevoel ook iets met mijn gedrag zal doen, dat kinderen dat op hun beurt weer zullen aanvoelen, dat er (onbewuste) verlangens (van mijn kant) zijn en daardoor (onbewuste) gevoelens van verplichtingen bij de kinderen en dat, als ze hun vader echt vaker en liever zien, dat daar mee te maken zal hebben. Het zit zo diep geworteld, het gevoel erbij te willen horen. Ik dacht dat ik erover heen was, maar de scheiding heeft me weer even met de neus op het feit gedrukt. Ik lees me een ongeluk in boeken, De kracht van het nu, Verslaafd aan liefde, en dat helpt me bewust te worden van patronen. Maar het in de praktijk brengen gaat met vallen en opstaan en weer vallen... Ik kan het nog steeds niet gezellig vinden om op zaterdagavond in mijn eentje op de bank te zitten.
Je hoort bij jezelf!
Er kunnen meer mensen bij je horen, het kan verschillend zijn afhankelijk van de levensfase waarin je verkeert en ook wat je behoefte is.
Wat zijn het voor mensen waar je bij zou willen horen? Zijn dat mensen die ook bij je passen? Hoeveel moeite wil je er voor doen? Zouden dat mensen zijn die ook bij jou willen horen? Denk dat het allemaal vragen zijn die je jezelf moet stellen.