Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit

Tsjor

"Overigens: sloten vervangen zonder dat je gescheiden bent mag niet. Je man woont daar nog en heeft dus recht op toegang tot de woning. Je zult dan eerst bij de rechter voorlopige voorzieningen moeten aanvragen. "

Dat ligt er maar aan hoor:
https://www.jurofoon.nl/blog/blogpost/woonrecht-is-een-mythe

Tops

Je link gaat alleen over situaties, waarin mensen met elkaar in een huis wonen, zonder dat er juridisch gezien iets vastgelegd is met betrekking tot de onderlinge relatie en/of het wonen. Als je geen poten het gemaakt om op te staan toen het goed ging, dan heb je ook geen poot om op te staan als het mis gaat. Dat is bij moederziel niet de situatie.

Tsjor

Had alleen haar naam op de hypotheekakte gestaan dan had zij de sloten mogen veranderen. In dit geval, waarbij zij beiden mede-eigenaar zijn kan dat niet.

Er moet dan geen samenlevingskontrakt of huwelijk of iets dergelijks zijn. Je kunt erop gokken: niets regelen, zodat je je partner kunt buitensluiten. Maar als je partner eerder is word je zelf buitengesloten. Vrouw met kinderen (uiteraard) op straat omdat partner de sloten heeft veranderd.

Tsjor

Maar mensen

Volgens mij wil moederziel geen strijd, niet tegenover elkaar komen te staan... maar er liefst samen, en anders op een voor alle partijen zo nette mogelijke manier, uit zien te komen...
Dat heeft vaak niet eens te maken met bewuste keuzes, maar met hoe jij en je partner zelf zijn en in het leven staan.

Wat je graag wilt is hem de ruimte gunnen om allereerst door te draaien (het Truus-deel, zeg maar), in te gaan zien dat hij gekke sprongen maakt omdat HIJ en probleem heeft, het probleem onder ogen te zien en het (hopelijk uiteindeiljk binnen het gezin) aan te gaan pakken. Maar probeer er dan inderdaad zelf niet aan onderdoor te gaan, en probeer ook de kinderen erin op te vangen. Ondertussen wil je hem niet een kant op duwen door harde uitspraken, ultimatums oid.

Ik begrijp heel goed dat je het op deze manier probeert... het is nu zaak om het zo in te richten dat het leefbaar blijft voor je...
Misschien loopt het uiteindelijk allemaal heel anders maar dat zie je dan wel weer. Ik zou wel zorgen voor een goed netwerk voor mezelf. En ik zou zoeken naar en goede manier om het aan de kinderen uit te leggen, en het voor ook zo leefbaar mogelijk te houden.

Mirreke - leefbaar

precies, moederziel moet het voor zichzelf en haar kinderen leefbaar houden. Ik kan natuurlijk niet voor haar spreken, ook al zit ik in een klein beetje vergelijkbare situatie, maar ik denk dat een man/vader die zonder rekening te houden met wie dan ook maar in- en uitvliegt niet bijdraagt aan een leefbare situatie. Vandaar mijn advies om hem te vragen dan maar helemaal weg te gaan - blijven wilde hij tenslotte niet. En Truus opgeven al helemaal niet.

Moederziel, ik hoop dat je kunt voelen wat voor jou op dit moment het beste is. Ik heb daar zelf nog steeds heel veel moeite mee en zwabber honderd keer per dag van links naar rechts en daar zit vaak maar een seconde tussen. Heel vermoeiend. Wist ik maar wat ik wilde. Ja, dat weet ik natuurlijk wel, terug naar hoe het was, maar dat kan niet meer. En als man de waarheid spreekt heeft hoe het was alleen maar in mijn eigen hoofd en hart bestaan.
Dus ik doe het enige dat ik kan doen: mijn eigen leven zo prettig mogelijk inrichten, aangeven wat ik echt niet (meer) kan en wil en op die manier overeind proberen te blijven. Dag voor dag leven en niet teveel nadenken over de toekomst. Maar ik vind dat vreselijk moeilijk. Ik probeer dat dmv meditatie/mindfulness te leren, maar het wil nog niet zo lukken. Ik sta er nog steeds mee op en ik ga ermee naar bed. Het is zo ingrijpend in je leven...

ondertussen

Misschien ligt het aan mij hoor. Ik kan t ff niet volgen.

Moederziel lijdt. Ze is haar stabiliteit/houvast kwijt. Sommige schrijfsters zitten langer (ongeveer) in het zelfde traject.
Maar de man wordt gevrijwaard. De man krijgt alle ruimte/vrijheid/om zn gang te blijven gaan. Ondertussen heeft hij plezier/komt ie aan zn trekken bij Truus en de ander partner zit op hete kolen.

Het gaat toch om het fundament/basis in de relatie? en dat is VERTROUWEN!!
Het vertrouwen is geschaad en daar hebben vrouwen nog begrip voor.

- De mannen hebben het vertrouwen van de vrouwen geschaad en zij krijgen nog begrip van hun vrouwen er boven op.
_ De vertrouwen van de vrouwen in hun mannen is geschaad en zij geven nog begrip aan de mannen die hun vertrouwen hebben geschaad

De kwalijke daad van de boef/junk/geweldpleger/ wordt nog eens beschermt door de slachtoffer/vrouw

ik heb begrip dat ervoor dat iemand niet alle schepen achter zich wil verbranden/ dat financiele zaken spelen/dat er praktische zaken zijn die problemen geven/ dat je kinderen niet hun vader wilt ontnemen.

Maar wat voor voorbeeld krijgen de kinderen in zo`n situatie? Ook begrip geven - tolereren - toestaan - wachten - lijden -
de geschiedenis herhaalt zich dan ook bij de kinderen dat wil je toch ook niet als ouder?

Eenvoudig

Dit is jouw interpretatie: 'Ondertussen heeft hij plezier/komt ie aan zn trekken bij Truus.' En daarom praat jij over de man als een misdadiger. Nuanceer je eigen beeld iets: uit het hele verhaal blijkt dat het plezier en de trekken niet zo rooskleurig zijn als jij denkt; en het is te simpel om iemand te zien als een misdadiger die gestraft moet worden. Er zijn ook wel eens vrouwen die een jeugdliefde tegenkomen, verliefd worden op een collega of anderszins in tweestrijd terecht komen.
Mocht er toch een grens komen aan het geduld van Moederziel, dan denk ik dat het belangrijk is dat de aanstaande ex-partner niet (door anderen) gedemoniseerd wordt. Zo krijg je opgefokte vechtscheidingen. Er is een relatie, er wordt/werd veel in geïnvesteerd, de relatie staat onder druk en het is de vraag hoeveel druk de relatie aankan. Die druk is niet iemands schuld, bijna nooit. Ook 'vreemd gaan' is bijna nooit een eenzijdig verhaal, meestal gaat daaraan een verkeerde ontwikkeling in de relatie vooraf, waarbij geen sprake is van schuld, maar van 'ontwikkeling' en 'groei', alleen kom je op een geven moment erachter dat die ontwikkeling en groei niet naar elkaar toe is geweest, maar juist uit elkaar. Of dat zo is, wanneer dat zo is en of dat maatregelen vraagt, dat weten alleen degenen die in die relatie zitten.

Tsjor

T gaat om verantwoordelijkheid en niet om schuld

T gaat niet om schuld maar om verantwoordelijkheid.

Ik geef niemand de schuld. Maar je hebt wel als partner een verantwoordelijkheid binnen de relatie.
DAT als iets niet naar wens gaat dat t je t tijdig benoemt. En niet iets mededeelt aan de andere partner wanneer je er al midden in.
En als je t tijdig informeert wil nog niet zeggen dat de relatie gered is.

T gaat om fatsoen, respect voor je relatie, respect voor je partner, verantwoordelijkheid, open en eerlijkheid to elkaar, vertrouwen. Die zet je op spel door toch in mij ogen egoïstisch gedrag.

Verliefdheid komt niet zomaar ineens aanwaaien. Je wordt langzamerhand verliefd . Vooraf is er sprake van iets (te) leuk vinden in de ander. En Dat is t moment/ zou t moment moeten zijn , dat je de andere partner zou moeten informeren wat er speelt.

En vaak gebeurt dat niet, lees ik hier, maar pas in latere stadium.

moedeloos/hoopvol

Lekker dan, kan moederziel nog een trap na krijgen van je. Omdat ze niet meteen haar man bij het grofvuil zet? Omdat ze hoop houdt? Omdat ze niet meteen de stekker eruit wil trekken? Omdat zij er wel alles aan wil doen om haar huwelijk te redden?
En wie wint daar iets mee? Zij zeker niet. De kinderen ook niet. En haar man ook niet.

Ik praat zeker niet goed wat er gebeurt. Ook in mijn eigen geval niet. Maar ik begrijp wel hoe het bij ons heeft kunnen gebeuren. Ik zie dat man ook worstelt. Dat hij het heel moeilijk heeft met voor zichzelf helder krijgen wat er aan de hand is, en met bepalen wat hij wil. En daarbij voelt hij zich vreselijk schuldig. Vooral naar de kinderen, maar ook naar mij. Dat neemt niet weg dat ik woedend ben, en intens verdrietig, over wat hij me allemaal heeft aangedaan en afgenomen. Mijn vertrouwen in hem maar ook in mijzelf, in mijn beoordelingsvermogen is weg, en zoals ik het nu voel komt dat ook nooit meer helemaal goed. Dat is verschrikkelijk. Maar het is niet zo zwart-wit dat de 'schuld' alleen bij man ligt. Zoals Tsjor al schreef is het voor een groot deel hoe onze relatie is gegroeid, aangevuld met dingen uit onze jeugd. Dat ik met het verwerken en dealen met mijn eigen verleden al heel lang bezig ben, en hij (nog) niet ziet dat zijn verleden ook een rol speelt, doet niet zo heel erg ter zake. Het is een combinatie van factoren, een samenspel. En het zou mooi zijn als we daar ook samen weer uit kunnen komen, weer naar elkaar toe kunnen groeien. Maar het is zeker niet zo dat ik alleen naar hem kan wijzen als oorzaak van alle problemen.

En zo is het met moederziel ook. Zij ziet dat haar man worstelt, dit allemaal ook niet wil, maar niet weet hoe hij het dan wel aan zou moeten pakken, niet in staat is dingen te veranderen. Wat er wel anders is aan haar situatie is dat haar man weet dat hij haar veel pijn doet met Truus en dat hij desondanks Truus niet loslaat. Dat is wel heel cru. En omdat ik denk dat dat haar en de kinderen kapot maakt, raad ik haar aan om hem te vragen te vertrekken. Maar ik raad haar zeker niet aan nu een scheiding in gang te zetten. Scheiden kan altijd nog (is lang mijn mantra richting man geweest). Ze moet nu alleen zorgen dat zijzelf en haar kinderen overeind blijven terwijl haar man gaat uitzoeken hoe hij verder wil.

Wat als

Dit stel jij: 'DAT als iets niet naar wens gaat dat t je t tijdig benoemt. En niet iets mededeelt aan de andere partner wanneer je er al midden in.' Wat als iemand zich niet aan jouw regels houdt, maar andere regels heeft. Of als iemand naar zijn/haar idee wel degelijk aangegeven heeft dat er iets niet goed zat, maar dat jij dat niet zo gehoord hebt?

Tsjor

Of, zoals in mijn geval

man me juist geen pijn wilde doen. En hoopte dat als hij maar genoeg zijn best deed om het gevoel te negeren het wel zou verdwijnen? Ik weet het, struisvogelen werkt meestal niet, maar ik snap wel dat hij zo dacht en deed. Ook omdat ik hem en zijn geschiedenis ken (al 28 jaar bij elkaar...). Nee, blij ben ik er niet mee, het had allemaal heel anders kunnen lopen, misschien zelfs wel moeten lopen. Maar zo is het nu eenmaal niet gegaan, en dat kan ik hem heel kwalijk nemen, maar daar koopt niemand meer iets voor.

Ook hier laat je, net als in je eigen draadje, naar mijn idee zien dat je zaken maar van 1 kant kunt bekijken, namelijk de jouwe. En dat je er slecht mee om kunt gaan als dingen niet gaan zoals jij ze wil en als mensen zich niet gedragen zoals jij dat wil.

Je kunt een ander niet veranderen, alleen jezelf, en de manier waarop je met dingen omgaat. Dat heb ik het afgelopen jaar geleerd van verschillende mensen hier. En het is heel waar. Dus mijn raad aan moederziel probeer ik ook zelf op te volgen. Zorg ervoor dat je zelf overeind kunt blijven. Zorg dat je plezier in het leven houdt/terug krijgt. Zorg fysiek goed voor jezelf. En zorg voor je kinderen. En laat man zijn eigen boontjes doppen. Ik wilde bijna schrijven: laat man los. Maar dat is niet wat ik wil zeggen. Laat hem niet los, maar kies nu voor jezelf, geef aan wat je wel wil, wel aankan, en wat je niet wil, niet aankan. En dan komt hij hopelijk na verloop van tijd er zelf achter waar hij mee bezig is. Dat inzicht kan moederziel niet bij hem forceren.

#214/#215/#216

Ik ken jullie niet en jullie kennen mij niet. T zou fijn zijn als ik niet van alles naar mijn hoofd krijg geslingerd als je iets niet begrijpt /nog niet kan begrijpen.

Het is niet mijn bedoeling iemand te verwijten dat voorop gesteld.

Ik reageer op datgene wat iemand zegt/vertelt . En ik heb t niet over t eind resultaat. Ik heb t over de fase waarin iets iemand overkomt/meemaakt/ervaart beleeft. En over ieders verantwoordelijkheid binnen die relatie in die fase

Kwalificaties

Moedeloos, in je omschrijving zitten al heel veel kwalificaties, maar het duidelijkst zit dat in de term 'egoïstisch gedrag'. Zo is dat in jouw ogen dus blijkbaar, want zo heb je het opgeschreven. Dat is een negatieve kwalificatie. Wat Pennestreek en ik proberen aan te geven is, dat er andere kwalificaties mogelijk zijn, die wellicht iets meer begrip voor de andere kant opleveren, waardoor zowel het voortzetten van het huwelijks als een respectvolle echtscheiding mogelijk wordt.

Tsjor

ach..

Dit draadje is pas een week of 6 oud en TS heeft recht op alle gevoelens die in deze achtbaan heel logisch tevoorschijn komen.

Je kunt geen mantra op iemand loslaten wat ze moet doen omdat het voor jou gewerkt heeft. Het mag wel, maar na 6 weken kan iemand dat nog niet overnemen en is dat natuurlijk ook niet verplicht.

Ik heb al mijn gevoel toegelaten en 3 jaar na dato vind ik het nog steeds een eikel maar kunnen we wel door 1 deur, staan als een blok achter en rond de kinderen. Kwam vanzelf, geen relatie is hetzelfde, geen mens is hetzelfde.
Je hoeft dus niet te rouwen volgens de regels en ervaringen(van anderen). Je mag gewoon verwerken volgens je eigen gevoel en verder alles aan tips met je meenemen waar je wat aan hebt. En de rest...dát laat je los, want zoveel mensen zoveel meningen en het is verwarrend soms en overweldigend wat al die meningen met je kunnen doen. Dat heb ik hier zelf ook ervaren.
En pislink zijn op je man en een Truus die zit te graven in een andere relatie mag. Niet iedere vrouw accepteert zoveel.

Moederlief, Pennestreek 214, 216

Hoe je het omschrijft over schuldgevoel en de ander geen pijn willen doen is heel treffend.
Iemand die een relatie verbreekt heeft, over het algemeen dan, een schuldgevoel. De invloed van dat schuldgevoel bepaalt mede hoe je gaat lopen zwalken. Wat jij ook omschrijft dat je 100x van mening veranderd en zelf binnen elke seconden is iets wat ik ook herken. Ook je man zal hier denk ik last van hebben.

Mede daardoor is het maken van een keuze moeilijk. Heeft ook te maken met hoe gevoelig je man ook is. Als ik lees dat hij jou geen pijn wil doen dan denk ik dat het een gevoelig type is. Daardoor is het maken van een definitieve keuze zo moeilijk.

En ik vermoed dat dit voor de man van moederlief ook zo werkt. Hij voelt zich in zijn huidige relatie niet op zijn plek, zoekt vluchtweg, maar vindt het bij Truus ook niet. En ik herken dat gevoel wel. Iets diep van binnen houdt je bezig met het maken van een keuze. Zoals jij ook omschrijft, iets vanuit zijn jeugd, zijn voor mij ook herkenbaar.

Nu kan ik alleen voor mezelf praten. Maar ik denk dat de weg die jullie gekozen hebben uiteindelijk de man zal doen inzien waar het probleem bij hem zit. En Truus (in geval van moederlief) zal hierbij slechts een middel zijn geweest die hem heeft wakker geschud.

Verder heb ik respect voor jullie voor de manier waarop jullie nog voor de relatie en je man gaan. Mijn vrouw doet hetzelfde en ik moet zeggen dat het wel een gevoel geeft dat er een wil is om voor de relatie dan te gaan.Dit geeft uiteindelijk een gevoel dat er 'thuis' ook nog iemand op je wacht.
Het geeft vanuit de man een soort van berusting dat hij eerst zijn eigen problemen kan oplossen.

Verantwoordelijkheid

Het kan natuurlijk prima dat dit huwelijk op allerlei fronten mis en dat beide partners hier schuld aan dragen. Maar het vreemdgaan van de man is toch echt alleen zijn eigen schuld. Daar draagt Moederziel op geen enkele wijze schuld aan. En wat dat betreft vind ik de schuldvraag & de verantwoordelijkheid nemen wel belangrijk. De man is hier degene die vreemdgaat. Niet eenmalig maar telkens weer. Hij houdt er een minnares op na die hij regelmatig bezoekt. Hij heeft niet eens het fatsoen om zijn maîtresse te verbergen voor zijn vrouw. Hij gaat open vreemd. Dat getuigt van weinig respect voor je vrouw en voor je huwelijk.
Welke problemen er verder ook zijn in het huwelijk en welk aandeel Moederziel daarin heeft is verder een andere vraag.
Zijn keuze om telkens weer vreemd te gaan, om naar zijn maîtresse te blijven gaan, om daar geen afstand van te nemen is alleen zijn eigen verantwoordelijkheid en dus zijn schuld.
Persoonlijk vind ik erkennen van schuld wel degelijk een belangrijk onderdeel van dit proces. Zolang die man geen verantwoordelijkheid neemt hiervoor zie ik het dan ook somber in.

Overigens denk ik wel dat als Moederziel hem perse wil houden ze daar een kans op maakt. Als ze niet te veel zeurt over Truus is de kans redelijk groot dat hij uiteindelijk voor Moederziel kiest. Veel mannen kiezen uiteindelijk voor hun vrouw (al dan niet om financiële en andere praktische redenen) en niet voor hun maîtresse. Mannen die jarenlang zijn vreemdgegaan, vaak met dezelfde vrouw, maar die uiteindelijk toch echt kiezen voor hun echtgenote. Dus als Moederziel nu wat afstand neemt en het hem niet te moeilijk maakt is de kans er wel degelijk dat hij uiteindelijk bij haar blijft en niet voor de maîtresse kiest. Het is natuurlijk de vraag of Moederziel dat wil maar dat is een heel andere kwestie en dat kan alleen zij beantwoorden.

het_mannetje, bedankt voor je verhaal, want ik begrijp daardoor iets wat ik eerder niet begreep, namelijk waar je dit schrijft: 'Dit geeft uiteindelijk een gevoel dat er 'thuis' ook nog iemand op je wacht.
Het geeft vanuit de man een soort van berusting dat hij eerst zijn eigen problemen kan oplossen..'. daar gaan twee stromen langs elkaar heen: de wachtende vrouw denkt: waarom praat hij niet, waarom kunnen we niet samen de schouders onder de problemen zetten; en de man is blij met de ruimte die er is (terwijl zij thuis wacht) waardoor hij zelf zijn problemen kan oplossen. Als vrouw zijnde zou ik je willen adviseren: kijk naar die wachtende vrouw, want dat is geen zoutpilaar, maar een levens mens die graag met je wil communiceren en samen met jou wil werken aan de problemen en vragen die er zijn. Omgekeerd denk ik dat jij aan de vrouwen adviseert om ruimte te maken en rust te bewaren, zoals je nu in feite ook doet.
Helder, waarvoor dank.

Tsjor

Tsjor

Je schrijft: Als vrouw zijnde zou ik je willen adviseren: kijk naar die wachtende vrouw, want dat is geen zoutpilaar, maar een levens mens die graag met je wil communiceren en samen met jou wil werken aan de problemen en vragen die er zijn.

Ik zou daaraan willen toevoegen: het zal waarschijnlijk al erg helpen, als je aan je vrouw aangeeft wat je voelt, ervaart, waar je mee zit, twijfels en dat je als je ruimte/tijd wilt, dat aangeeft.
Dus niet alleen maar DOEN wat jij wilt, maar je vrouw serieus nemen en aan haar in elk geval duidelijk maken (vertellen), waarom je doet zoals je doet (al is het maar uitspreken dat je twijfelt en tijd nodig hebt). En haar laten merken dat je je bewust bent van de pijn die je haar doet (maar dat je dat op dit moment kennelijk even niet anders kunt doen).

Ik heb er geen ervaring mee, maar kan me voorstellen, dat als bedrogen vrouw, bovenstaande al zou helpen.

Ik zal wel een halve man zijn maar die behoefte van bedrogen vrouwen om alle (onsmakelijke) details van de andere relatie van hun partner te horen is voor mij een raadsel. En daar dan over te praten en te blijven praten. De moed zinkt me in de schoenen als ik daaraan denk.

Niet te persoonlijk

praktisch

Jij bekijkt het zoals je bent of geworden bent door je ervaring.
Niet iedereen heeft dat moeten doen en we zijn niet allemaal hetzelfde.
Jij stapt er misschien overheen, de kop in het zand, vergevingsgezind, praktisch ingesteld, in de doofpot stoppen, sommige dingen moeten kunnen, het onderliggende probleem op de voorgrond zetten of op wat voor manier dan ook.
Voor mij persoonlijk bv is het einde oefening. Zo kan het ook en alles er tussenin is ook prima afhankelijk van om wat voor type mens het gaat.
Je kunt alleen van een gevoelsmens geen rationeel mens maken en omgekeerd.