Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit

Ik schreef nog terwijl jij al geantwoord had, maar dat zie je dam niet--. Excuses.
Zo zie maar weer. Reageer ik voor het eerst op OO, had ik maar beter mijn mond kunnen houden.

Ik snap er niks van, heb net in vorige post mijn excuses aangeboden aan San, maar de reactie komt niet tevoorschijn. Nogmaals sorry en ik blijf nu maar weg van dit draadje.

Graag gedaan

Ik hoop dat ik je onrust heb weg kunnen nemen en dat die niet wordt gevoed door de paranoia van ienepien.
Ik ben geen Truus en nooit een Truus geweest.
Wellicht kan forumbeheer mijn gebruikelijke nickname aan je geven en kan je daarop zoeken ofzo en dan op die wijze wat meer over mij en mijn leefwereld en de vragen die ik hierbij heb te weten komen. Geen idee of dat mogelijk is.
Ik geef weer hoe ik jouw postings heb gelezen en die zullen zeker gekleurd zijn door de ervaring die ik in mijn omgeving heb meegemaakt. Voor jou en jullie kinderen hoop ik namelijk echt dat man in een Mlc zit en tot bezinning komt. Want in alles lees ik hoe diep jouw liefde voor hem is.

In de situatie die in mijn omgeving speelde was vrouw ook overtuigd dat man in een Mlc was beland want ze herkende hem niet meer en kon er niet mee omgaan dat zijn liefde voor haar niet meer was. Vanuit die stellige overtuiging dat man in een Mlc zat liet ze niet los met alle gevolgen en drama daarna vandien. Man zat namelijk echt niet in een Mlc. Dat wou ik jou besparen.

Sterkte

Ienepien

Ook ik zie je bericht nu pas nadat ik je in mijn vorige posting paranoia heb genoemd . Excuses geaccepteerd hoor

Moederziel

Ik lees ook mee met jouw draadje, al vanaf het begin.

Ik weet niet wie San is en kan dus niet met zekerheid zeggen dat ze niet uit jouw kring komt of anderszins belang heeft.
Maar toen ik haar post las, had ik niet het idee dat ze met of vanuit voorkennis schreef. Ze benoemt een aantal dingen die jij niet verteld hebt, dat is waar. Maar bij haar hele post had ik vooral het idee dat ze goed gelezen heeft, ook tussen de regels door, en dat ze conclusies getrokken heeft die ik als meelezer (die jou ook niet kent) ook trek. Jouw man heeft in zijn hart afscheid genomen van jullie relatie. Jij hoopt, ziet oorzaken en patronen die aan zijn handelen ten grondslag liggen. En ik geloof zo dat je daar gelijk in kunt hebben. Maar hij ziet het niet, wil het niet zien en heeft afscheid genomen. Van jou als zijn vrouw, van jullie als stel. Je hoeft jou en jouw situatie niet irl te kennen om die conclusie te trekken.

Ik vind het afschuwelijk voor je dat het zo loopt. Ik heb bewondering voor jouw liefdevolle houding ten opzichte van hem en jullie gezin. Maar de analyse van San kan ik helemaal volgen als trouwe meelezer.

Sterkte met alles,

Aagje

Volgens mij is man toch al een tijd geleden emotioneel uitgecheckt maar wil wel de sleutel houden. Vervelend genoeg heeft hij daar ook recht op, en nu hij in de wielen wordt gereden slaat hij op tilt. San zegt dus helemaal niet van die rare dingen want dat is hoe het meestal gaat. De trein rijdt (over jouw grenzen) tot je halt roept, maar dan krijg je een botsing.
Ik zou desondanks wel even voet bij stuk houden.

Boos

"En waarom dan die woede toen je aangaf dat hij thuis niet meer welkom was?"
Ben ik nou de enige die dat echt niet raar vind?
Man ligt met zichzelf overhoop- ik denk dat we dat naar alle redelijkheid aan mogen nemen. Heeft een verleden waarin afwijzing een rol speelde. Hij maakt rare sprongen (zacht uitgedrukt) maar had nog steeds de veiligheid van een beschikbare Moederziel. Ook al gaf je de laatste maanden aan dat dit jou verdriet deed, dat je dit niet wilde, het was voor man niet duidelijk genoeg. Hij kon vanuit een veilige basis door met z'n chaos. Door met truus, door met de kinderen en Moederziel als trouwe ziel op de achtergrond- niet iemand om rekening mee te houden. Wel iemand vertrouwd die beschikbaar was.
En nu dringt het pas echt door- het moet anders. Hij wordt gedwarsboomd en in zijn beleving misschien wel (weer) afgewezen. Boosheid is onmacht. Hij is onmachtig en wordt gedwongen nu om wat te doen.

Heel goed Moederziel. Je hebt het punt bereikt dat je grenzen gaat stellen. En je houdt je hoofd erbij.
Ik kan je qua financien ed geen raad geven. Heb destijds wel een vriend ingeschakeld om mee te kijken omdat ik bang was dat man financieel mij misschien ook benadeelde. Was niet zo- maar had gekund. Ik ging (en ga ) niet meer zo uit van het goede van de mens.

Ik dacht trouwens al dat ik wat gemist had toen het hier over scheiden ging. Je grens aangeven hoeft niet te betekenen dat je een scheiding aanvraagt. Alleen dat je aangeeft wat voor jou nu haalbaar is.En dat doe je nu. Knap van je.

Ik hoop van harte dat hier geen bekende meeleest zodat dit je uitlaatklap kan blijven. Het raakt me zoals je schrijft over dat man afgegleden is tot een schim van zichzelf. Deze situatie kent alleen maar verliezers.

Ook ik

Herken alles wat San schrijft. Zonder jou en/of je man te kennen. En helaas, dit komt door ervaring. Herkenbaarheid. Dus het is in die zin invulling, want wellicht niet op jouw situatie van toepassing, maar toch... Er zitten patronen in gedragingen van mensen die op deze manier (niet) handelen. Daarna blijkt dat allemaal niet zo warrig en uit nood te zijn, maar een keuze. Inclusief het laten escaleren door je partner, niet door jezelf.

Het kan starten met ontevredenheid, warrigheid, nood, maar het kan ook heel snel omslaan naar 'wachten tot de ander knopen doorhakt'. In mijn ervaring heel vaak ook omdat het schuldgevoel over het bedriegen en liegen (dat bijna altijd verder blijkt te gaan dan je als goed vertrouwende partner in eerste instantie weet en je kan voorstellen) blijkbaar onverdraaglijk is. Makkelijker is het dan alles 'bij de ander te leggen'.

Als jij de vrouw of man bent die het niet meer volhoudt en knopen doorhakt, vaak vanuit de gedachte van tijdelijkheid en grenzen stellen, pakt je partner dat op als 'jij wil (mij) niet meer'. Dat voelt oneerlijk, en is bijna nooit de hele werkelijkheid, maar een makkelijkere werkelijkheid blijkbaar om mee te leven dan zelf alle stappen die nodig zijn bij het losmaken, alle beslissingen, te zetten en te nemen.

Dit zie ik nu ook bij jouw man, Moederziel, en in zekere zin ook bij de man van Pennenstreek.

Doormodderen gaat tot de partner het niet meer aankan, de beslissing neemt om aan die huidige situatie iets te veranderen door te begrenzen, en dan te horen krijgen dat zij/hij dan de keus gemaakt heeft (om te scheiden, om de partner te verlaten). Het is een raar psychologisch 'spel' dat gespeeld wordt, waarschijnlijk uit angst en onmacht, maar daarom niet minder 'lelijk'. En schokkend als je er als vrouw/man naar kijkt en niets meer herkent van de partner die je had.

Dat 'scenario' leek San te beschrijven, niet vanuit een beschreven werkelijkheid bij Moederziel, maar vanuit het beeld dat heel vaak na verloop van tijd helder opdoemt, als de schade opgenomen kan worden, de rust wat weerkeert.

En dan moet je helen. Pas dan kun je helen. En weer gaan leven vanuit je eigen waarden van liefde en trouw.

Bij mij ook een man die nooit een knoop zou hakken. Heb hem ooit gezegd dat ik bleef vechten tot ik er zelf aan onderdoor zou gaan,...dat zou ik niet laten gebeuren. Hij kon nog wel jaren zo doormodderen. Hij deed immers toch al wat hij wilde.
Ik ben gegaan omdat ik voelde dat het genoeg was. Dat ik wist dat ik beter verdiende dan het uitzicht op een waterval van de verkeerde kant.

Lieve kinderen

Wat een lieve kinderen heb je toch! Ik ben blij voor je dat ze je omarmen.

Pubers

De pubers van mijn vriendin waren in het begin ook boos. Dat ligt gevoelig voor een moeder want je wilt toch dat het contact tussen vader en kind prettig blijft. Nadat de vader ergens anders een stek had en zijn kinderen thuis ontving, trok het wat bij.
Ook dat heeft tijd nodig.

en nu

zul je, vroeger of later, hopelijk het wonderbaarlijk onvoorwaardelijke houden van gaan zien van je kinderen.
Boos zijn op vader maar toch van hem houden, afkeuren wat hij deed, maar het is toch hun vader.
Iemand een enorme eikel vinden zonder dat je die persoon volledig afwijst. (misschien eerstens wel, maar later)
Dat kijkje in hun hart heb ik als heel waardevol en troostend ervaren. Hou je taai he :-)

Ik vind je zo ongelooflijk sterk!

Wow! En inderdaad, wat een lieve kinderen heb je. Misschien ook omdat jij zo open bent over je gevoelens. Dat heb ik veel minder gedaan, dus wel logisch dat mijn kinderen zelden uit zichzelf af en toe een arm om me heen slaan. En het kost me heel veel moeite de laatste tijd om ze in het gareel te houden. Alles gaat met gedoe gepaard. Vaste afspraken die we al jaren hebben over 's avonds douchen, tas inpakken, hond uit laten, kamers opruimen etc moet ik allemaal ineens weer 'bevechten'. Zwaar vermoeiend. Ik merk steeds meer dat mijn energievoorraad echt op is. Komt misschien ook doordat het tussen man en mij nu de goede kant op lijkt te gaan, dat daardoor mijn adrenalinespiegel daalt of zo.

Anyway, fijn dat het erop lijkt dat jouw man nu toch echt stappen onderneemt. En het zou helemaal mooi zijn als dat in harmonie kan. Dat gun ik je zo! En hem ook. Als jij inderdaad goed ziet wat er bij hem gebeurt hoop ik dat hij op tijd met zichzelf aan de slag kan gaan...

Dat snap ik

Maar de situatie ligt anders tussen partners dan tussen ouders/kind.
Dat wil niet zeggen dat het niet onherstelbaar vernield kan worden, ik denk alleen niet dat een scheiding daartoe hoeft te leiden.
Bij een eenzijdige loyaliteit kan dat ook niet, ook niet tussen ouders en kinderen.
Wat ik bedoel is dat met een scheiding kinderen vaak heel goed snappen dat dit van ouders is. Dat zij er in feite buiten staan, ook al ervaren ze de gevolgen.
Ze mogen dat ook, ze hoeven niet los te laten als de verhouding ouder/kind altijd goed is geweest. Een scheiding hoeft daar niet toe te leiden.

Mijn ene kind zei: pap, ik vind je een grote eikel hoe je mamma hebt behandeld, dat siert je van geen kanten, het valt me tegen. Maar ik hou van je, je bent mijn vader en daarin heb je niet gefaald.
Al heeft hij ook als ouder steken laten vallen, ze voelden zich geliefd als kind en die band ging niet kapot.

moederziel,

de situatie van jullie kinderen is echt heel anders dan die van jou en je man vroeger. Ik schreef al eerder dat JIJ nu die cirkel heel duidelijk doorbreekt. En als ik je kinderen een beetje kan inschatten zo vanuit je posts, dan kun jij ze ook heel goed uitleggen waarom je man doet zoals hij nu doet. Niet als excuus, maar echt als uitleg.

Dat dat belangrijk is merk ik nu, nu ik na 46 jaar eindelijk inzicht krijg in mezelf en daardoor ook in mijn eigen ouders. Ik snap mijn moeder nu. Dat maakt niet dat terugdenken aan mijn jeugd nu minder pijnlijk is, maar het maakt het wel makkelijker om met mildheid naar haar te kijken. En ook heel helder dat ik idd indertijd goed heb ingeschat dat haar confronteren met haar acties en wat dat voor mij betekend heeft niet werkt. Het was ook haar onmacht, niet een gebrek aan liefde voor mij. Het zorgt ook dat ik aan mijn kinderen uit kan leggen waarom ik deed hoe ik deed. Dat het zeker geen gebrek aan liefde is voor hen, integendeel, maar echt niet weten hoe het beter kan. En ik ben hard aan het werk om dat te veranderen, dat merken ze ook.

Als jij aan jouw kinderen uit kunt leggen dat, ook al is vader tijdelijk (?) niet beschikbaar voor ze, dat dat niet is omdat hij niet van ze houdt, maar omdat hij zelf in de knoop zit, teveel met zichzelf bezig is. Dat is een wereld van verschil (lijkt mij)!.

leeftijd

ik heb ook die ervaring wel met kinderen wat jonger, door andere redenen en oorzaken. In elk geval: het afwezig zijn, niet in staat te geven of ontvangen.
Herstellen is niet erg, zolang er die poging maar wordt gedaan.
Als je man er qua geven 2 jaar tussenuit piept, kan er best nog herstel optreden. Van wie je houdt die geef je credits.
Dat merk je niet als je er middenin zit, wel als de situatie genormaliseerd is.
Ook als je van elkaar houdt kun je boos zijn, afstand nemen, negeren, iets onbegrijpelijk vinden. Dat is niet erg, zolang er na een tijdje rust weer toenaderingspogingen worden gedaan.
Bij jullie is in het verleden iets blijvends misgegaan. Dat is iets anders dan nu gebeurt.
Dit mag, kan, hoeft geen onherstelbare schade op te leveren.
Het kost alleen tijd.

Ben het met Tops een, zie mijn eerdere reactie

Natuurlijk is het vreselijk voor je kinderen dat hun vader zich nu voor ze afsluit. Maar er is een reden voor, en die is niet (tenminste: dat denk ik niet) dat hij niet van ze houdt, maar hij heeft op dit moment gewoon meer dan genoeg aan zichzelf. En als hij die storm heeft bedwongen, wat dan ook de uitkomst voor jullie als partners mag zijn, ga ik ervan uit dat het contact met de kinderen wel weer komt.
OMDAT jij nu uit kunt leggen wat de achtergrond is. Onmacht, geen onwil. En dat is heel wat anders.

loyaliteit

Dit was wat ik bedoelde met loyaliteitsconflicten. Omdat het zo moeilijk is voor kinderen om de problemen te ervaren, daar toch een mening en gevoel bij te hebben en ook weer onvoorwaardelijk van die ouder te houden. Ouders zijn een voorbeeld- daar ben je veilig, ouders zijn betrouwbaar. Betrouwbaar houdt in dat iemand doet wat je van 'm verwacht. En juist daar worden ze nu mee geconfronteerd; hun vader doet anders dan ze verwachten. Vader neemt afstand. Kiest nu niet voor hun moeder- kwam en ging hoe het hem uitkwam. Hierdoor had moeder verdriet en misten zij hun vader. En dat kwam door hem (kort door de bocht). Dat kan een kind verdrietig, boos, machteloos en verward maken. En toch is dit hun vader- houden ze van 'm. Blijven ze loyaal maar dat botst ook met hun emoties.

Ze hebben geluk dat ze een moeder hebben die hier oog voor heeft en het gesprek open houdt. En een moeder die nu knopen doorhakt zodat ze niet in die onzekere, afwachtende fase hoeven te blijven hangen. Dat er nu ook voor hen duidelijkheid komt. Ik begreep dat je het over 'zijn' dagen hebt. Ik hoop dat na verloop van tijd hij in deze dagen weer een herkenbare vader gaat worden.
Natuurlijk hoeft het niet onherstelbaar te zijn. Na verloop van tijd ontstaat er een nieuw evenwicht en kan er hopelijk aan herstel gewerkt worden- dat is nu nog te vroeg.
Het kan niet anders of deze periode vormt ook je kinderen- ook al doe jij nog zo je best de boel in goede banen te leiden. Ze hadden dit niet mee moeten maken. Maar nu het zo ligt doe jij je best de schade zo klein mogelijk te houden. Het is mooi dat jij hun baken nu kan zijn.
En bewonderingswaardig naast je eigen proces.