Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit

Openingspost

Hoi Moederziel,

Ik volg je draadje zo af en toe. Ik las je laatste posting en dacht: hoe is het ook alweer begonnen, met welke vraag zat je toen je dit draadje opende? En eigenlijk zie ik niet zoveel verschil tussen post 1 en post 803. Bijna drie maanden zijn er nu voorbij en concreet is er niets veranderd.
Sorry als ik hard tegen je ben, ik denk dat je het nodig hebt. Je schrijft in een van je laatste posts:

"Word er toch iedere keer bloednerveus van om echt m'n grens te stellen. Bang dat hij glashard in mijn gezicht gooit dat hij gewoon van me af wil zijn. Bang om hem echt helemaal te verliezen. Bloedend hart."

Je bent hem al kwijt. De man die je kende, die je dacht te kennen, is er niet meer. Dat heeft hij je nu toch al genoeg duidelijk gemaakt. Als er nog iets tussen jullie zal ontstaan, dan zal dat iets nieuws zijn. Je schrijft ook:

"Ik heb gevraagd of hij zsm ergens anders wil gaan wonen. Dat is nu ruim een maand geleden. Nog niets concreets gezien/gehoord. Kan zijn vanwege de verre reizen, maar dan nog. Geen idee of hij iets aan het regelen is."

Ik denk dat je hem veel te veel ruimte geeft. Je hebt geen idee of hij iets aan het regelen is. Je laat het allemaal maar van hem afhangen. Je zit nog in de angst modus, Wanneer komt die boosheid naar boven? Jij denkt dat als je je boosheid toont, dat alles echt verloren zal zijn. Het is zelfs zo erg dat je je boosheid niet eens voelt. Ik zou je wel door elkaar willen schudden. Een ferme grens stellen, tot hier en niet verder, klaart de lucht. Natuurlijk niet meteen, maar het helpt een proces in gang te zetten. Een proces waarbij JIJ bepaalt wat er met jouw leven gebeurt. Een leven waarin je kunt laten zien aan je kinderen hoe je met respect met elkaar omgaat. Je man is duidelijk helemaal de weg kwijt. En het helpt niet om hem steeds maar weer te vinden en dan weer angstig af te wachten. Laat hem lekker zelf zijn weg gaan zoeken.

Nogmaals, ik wil je niet kwetsen, maar potverdorie, neem actie!

Iets wat me opviel uit je openingspost: "Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn."

Hier voelde je nog woede. Ga daar weer naar op zoek. Het zal je kracht geven.

Liefs en sterkte.

Stellen

Niet vragen. Een vraag impliceert dat je ook 'nee' kunt antwoorden.

Ik zou duidelijker stellen, in liefde nog steeds, maar toch. Geef een datum, een ultimatum. En zeg dat je anders al zijn spullen naar (vrienden/kennissen, van mijn part Truus???) toebrengt, of ze buiten zet. (Even denken hoe je dat ultimatum kracht wilt bijzetten...)

Leg hem uit dat hij nu aan het parasiteren is op jullie. Dat je zijn verhaal wel begrijpt, maar niet de manier waarop hij het nu laat ontwikkelen.

Zeg hem wat je hier zegt: je zegt eigenlijk best mooie dingen over je man, over wat hem nu overkomt qua emoties en ontwikkeling, psyche. Ik bedoel, het is liefdevol en begripvol, hoe erg het momenteel dan ook voor jou en de kinderen is. Het is niet negatief of zwart. Sommige postings kun je vrijwel integraal aan schrijven.

Laat merken dat je begrip hebt voor zijn worsteling, maar dat je het, ondanks dat je het wilde proberen, niet uithoudt op deze manier. Dat jij nu moet kiezen voor jezelf en de kinderen. Echt: je moet dit duidelijk maken...

Nu een eigen plek om je eigen emoties te laten groeien, de ontwikkeling in gang te zitten. En dan, ja, loop je de kans dat hij naar Truus gaat. Maar ik denk dat je die moet nemen. Zelfs als dat zo is, hoeft hij nog steeds niet bij haar te blijven...

Lieve Moederziel, als jij het niet voor jezelf kunt, maak je dan sterk voor je kinderen. Dit is denk ik voor hen veel te onduidelijk en onoverzichtelijk. Bovendien voelen zij ook jouw pijn...

Tenzij jijzelf hier een modus in vindt, móét de thuissituatie wijzigen...

Overigens vind ik drie maanden

niet perse heel lang of zo. Dit zijn levenskwesties, daar gaat tijd overheen. Je kunt pas handelen als het vanuit je tenen komt, en dat moment moet groeien.

Als je niet zelf heel sterk achter je eigen beslissingen staat, kun je ze niet volhouden of gaan ze aan je vreten. Daarom ook mijn 'advies': zet pas stappen of geef pas een ultimatum als jij er ook echt zelf aan toe bent. Je zult merken, dan komt het ook aan. Het feit dat je man nu niets of nauwelijk iets onderneemt, is omdat jij het gevoelsmatig ook tegenhoudt. Dat voelt hij weer.

En zo houden jullie elkaar momenteel vast in deze dans van emoties...

praktisch

Ik voelde boosheid vanwege je posting dat je man via jullie dochter jou een knuffel geeft. Dit is de 2de keer dat je een heel klein beetje laat zien hoe de kinderen hierin betrokken zijn.
Wat betekent dit voor haar?Zij is het doorgeefluik- wat doet dit met een kind?Welke verantwoordelijkheid krijgt dit meisje in haar schoenen geschoven? Hij lijkt wel niet goed wijs om het via jullie dochter uit te spreken. Daar werd ik pissig om. Bescherm je kinderen Moederziel. Dit is niet goed voor ze. Echt niet.

Die schop onder je kont kun je gebruiken schrijf je. Het zal idd pas echt werken als jij eraan toe bent. Even kreeg ik de indruk dat je zover was, van de week leek de angst het weer over te nemen.
Ik herken het zo- boos zijn kun je niet oproepen. Dat komt vanzelf. Nu overheerst de angst weer- even maar. Dat hindert je. Bij mij duurde het ook maanden eer ik echt boos werd.Werd hier ook gezegd dat ik boos moest zijn- Ik durfde ook niet. Doodsbang dat ik het zou verpesten. Maar het komt wel, Moederziel. Je ziet inmiddels wel dat 't anders moet- weet alleen nog niet hoe. Kan die psych of een vriendin je niet helpen om je grenzen stellen praktisch te maken?
Ik kan wel voorbeelden bedenken; Datum stellen, z'n spullen inpakken, z'n bed afhalen, z'n was niet meer doen, niet meer beschikbaar zijn voor z'n verhalen. Het stopt nu , omdat hij jouw grens overgaat. Jij wil zijn gedrag niet meer. Het is echt respectloos dat hij naast zich neerlegt wat jij zegt en wil.

Bedenk praktische oplossingen waar je op terug kunt vallen. Dat kan je houvast geven.
Jammer dat 't zo moet.
Als je 't voor jezelf nog niet op kunt brengen denk dan aan je kinderen. Dat drijft je zeg je. Laat je kinderen niet de dupe zijn van jou angst.

kinderen

Ja, dat lees ik ook; dat je kinderen je drijfveer zijn. Het is zeker niet m'n bedoeling om je te kwetsen. En ik heb bewondering voor je dat het thuis zo goed loopt. Dat ondanks alle narigheid de kinderen het goed doen op school en het lekker loopt met ze.
Ik zeg niet dat je man bewust je dochter gebruikt als doorgeefluik. Je man lijkt een hoop onbewust te doen. Dat is juist 't punt.
Dat wil niet zeggen dat het minder bezwaarlijk is voor een kind.
Natuurlijk missen ze hem als vader. Het is zo jammer dat ze zien dat hij als echtgenoot er zo'n potje van maakt. En het kan haast niet anders of problemen met loyaliteit gaan ontstaan in jullie gezin. (als ze er al niet zijn).

Hij is nu veel weg; naar werk of truus. Hij huppelt af en toe wat langs. Ook naar de kinderen toe heeft hij verantwoordelijkheid om hun relatie te onderhouden. Het is veel voor 'm. En dit vrijblijvende gedoe helpt hem niet.
En jou en de kinderen ook niet. Verlatingsangst brengt je niks verder. maar het is er wel. Mogelijk ook uit jouw rugzak. Zo wordt je geconfronteerd met zoveel facetten van het leven. Het is ook veel en moeilijk. En je bent op de goede weg. Nu je doel voor ogen houden: zelfbehoud, hem niet afwijzen enkel zijn gedrag.

Maar goed; wederom- aan de zijlijn is het makkelijk praten.Van afstand is t altijd eenvoudiger te overzien dan dat je er in zit.
Dikke knuffel!

Loyaliteitsproblemen kinderen

Dat hoeft niet! Gelukkig hoeft dat niet!
Zeker vanaf een bepaalde leeftijd zijn kinderen heel goed in staat te onderscheiden wat er gaande is en dat ook gescheiden (om in stijl te blijven) te houden.
Te zien waar en hoe het fout ging, waar of aan wie dat lag en toch onvoorwaardelijk te blijven houden van beide ouders.
Ik heb dat hier mogen zien en ervaren hoe scherp ze zagen wat de oorzaak was, dat ze dat de persoon kwalijk nemen maar heel goed snappen dat dit niets met hun band als vader/kind te maken had.
Hun liefde ging onverminderd voort.

Niet altijd zo

Kinderen en ook tieners zien lang niet altijd wie de schuldige is bij n scheiding. Was dat maar waar. Mijn kinderen geven mij de schuld van het huiselijk geweld. Of eigenlijk: ze geloven niet dat het gebeurt is. Moederziel mag blij zijn dat haar kinderen het wel goed zien. Ik hoop ook dat ze dat blijven zien.

De vragenlijst

Misschien helpt het als je begint met het opschrijven van welke vraag die jou passeert.

Zo zou ik wel willen weten waarom een man zijn kind een sms stuurt, wat op dat moment door hem heen ging.
Daarop aansluitend of hij bang was jou een mail te sturen en het daarom dan maar liet gaan.
Of hij de vriendin ook een mail stuurde.
En wat hij dan haar schreef.
Etc.
Een lijst zodat jouw vragen ook zijn vragen mogen zijn en hij daarover mag nadenken.

Open vragen met ruimte voor een eerlijk antwoord.

Een vragenlijst zodat jij de vragen niet keer op keer door je hoofd laat tollen en tegelijk een vragenlijst waarmee je man kan stilstaan bij wat hem beweegt.

Het is spijtig maar het is belangrijk dat hij moet afvragen of de band met de vriendin een scheiding waard is.
Nu doe je een aantal aannames en vraag je je af waarom hij niet met jou kan mailen.
Een vragenlijst is voor hem een spiegel voor jullie in gesprek gaan welke toekomst er voor jullie ligt.
Maar dat geldt ook voor jou.

voel mee met je dochter

Ik heb dat als jonge puber ook tegen mijn moeder gezegd: ga nou scheiden dat is beter voor ons allemaal.

Helaas heeft ze daar nog 25 jaar mee gewacht met als resultaat dat mijn ouders nooit meer samen iets willen doen behalve mijn begrafenis regelen (dat hebben ze voor mijn zus wel samen gedaan) maar verjaardagen is of mijn vader of mijn moeder, andere belangrijke gebeurtenissen of of. Dat wil je als kind niet zelfs niet als je 45 bent.

Ik ben blij dat mijn ex de durf had om gewoon de stekker er uit te trekken voor we in zo'n situatie zouden zijn beland.

Neem de boodschap van je dochter serieus.

Ik heb het al eerder gezegd, als het de bedoeling is dat jullie samen blijven kan dat ook weer na een scheiding.

Het zal zowiezo nooit meer worden als het was. Want "als je doet wat je deed, krijg je wat je had"

Open zijn tegen je kinderen

Ik merk dat ik dat heel erg lastig vind. Want zadelen we ze dan niet onnodig op met onze problemen? Ik denk dat ik doorschiet hoor, dat vooropgesteld. Ik heb me in dit hele jaar pas 2 keer niet in kunnen houden in hun aanwezigheid, maar het voelt gewoon niet goed omdat ze zich dan verplicht voelen mij te troosten, terwijl ik vind dat ik er juist voor hen moet zijn. Ze merken heus wel dat er wat aan de hand is, in grote lijnen weten ze ook wel wat (man heeft ze gelukkig zelf ingelicht over de situatie en naar hen toe ook de 'schuld' op zich genomen - niet geheel terecht want zoals jij ook al zegt, er is geen schuldige en geen slachtoffer, dingen zijn bij ons nu eenmaal zo gelopen, we hebben allebei fouten gemaakt), maar details hoeven ze echt niet te weten.
Wel vertel ik ze regelmatig over dat wij ook maar zoekende zijn, dat er geen 'waarheid' is, dat gevoelens helaas nooit zwart-wit maar 100.000 grijstinten zijn en dat het dus heel lastig is om te weten waar we goed aan doen. Maar dat we hoe dan ook van ze houden, allebei, en dat we ons best doen om de situatie voor hen zo gewoon mogelijk te houden. We wijzen er ook op dat het in veel meer gezinnen gewoon is dat een van de ouders een deel van de tijd elders woont (chauffeurs, schippers, mensen die in het buitenland werken).

En nog even over je tijd nemen: dat is op zich heel goed. Je kunt inderdaad pas overtuigd een volgende stap zetten/besluit nemen als je zelf zover bent. Maar ik denk, met de rest, dat de volgende stap echt van jou moet komen. Sterkte maar weer.

Ja, maar hoe dan?

Lieve Moederziel,

Je vraagt: "Je zegt dat boosheid de lucht klaart. Ik merk ook dat duidelijkheid helpt. maar wat meer kan ik doen dan vragen?"

Je hebt al heel wat goede tips en inzichtelijke postings gehad vind ik. Stellen ipv vragen. Dat is een hele goede. Jij zit in de reactieve modus, in de vraagmodus, het overleg. Hierbij ga je uit van zijn handelen en zijn gevoelens, zijn fase in het proces. Jij wil je daarnaar schikken.

Wat kun je meer doen dan vragen? Simpel: zelf gaan handelen. Dus zelf aandacht besteden aan hoe JIJ het wil, de rest van je leven. En dan stappen zetten om dat voor jezelf te creëren. Het is zoo vermoeiend om almaar af te wachten en te moeten reageren. Je hebt te maken met iemand die middenin een groot proces zit. Maar jij ook! Neem jezelf, en je kinderen, als uitgangspunt. Ik denk dat zowel man als jij hier meer aan hebben. Werk aan jezelf, heb je eigenlijk hulp? Een therapeut?

Natuurlijk is het niet zo simpel. En werd hier terecht gezegd dat je pas beslissingen kunt nemen als je ze 100% doorvoeld hebt. Maar ik hoop dat je jezelf wat meer centraal gaat stellen.

Sterkte!

Uitleg

Hij is in het buitenland. Dus als jij gekweld wordt door een vraag, moet je wachten op een antwoord zodat de vraag je bezig houdt. Door op te schrijven vergeet je de vraag niet maar kan je hem wel loslaten. . De vraag staat ergens geparkeerd.

Ik noemde wat voorbeelden van vragen. Vragen waarvan ik zou verwachten dat die jou bezig zouden houden.

De lijst kan lang worden. Vragen over hoe hij die dagen voor het werk beleeft, hoe hij tegen een tijdelijk vetrek aankijkt, of hij jou niet durft te mailen. Praktische vragen en gevoelsvragen.
Als een soort intake-lijst bij een psych.

Het opschrijven heeft een van-je-af-schrijvende functie, maar ook een relativerende werking voor jullie beiden.

Het is een middel om wat objectiever naar de situatie te kijken. Tegelijk biedt het gelegenheid om verdriet los te laten.

Nee joh

geen zwak moment. Je gaat vooruit, in sprongen- sprongetjes. Omdat je niet alles tegelijk handelen kunt. Is ook zelfbescherming. En als 't dan te bedreigend wordt val je even terug, naar veilig gedrag.
Logisch, maar niet altijd handig voor de voortgang van je proces;-)

Het is mooi dat je zo open kunt zijn naar je kinderen en dat dat werkt in jullie gezin. Ik zie dat wij dit anders doen wat betreft onze relatie (geen details). Jij kunt het best inschatten wat ze aan kunnen en wat niet, Het is bezorgdheid van mijn kant; omdat ik in m'n werk zo vaak kinderen zie voor wie dit toch een loodzwaar proces is. (dat ze ook betrokken worden in dingen die nog boven hun pet gaan). Net als voor hun ouders- met dat verschil dat kinderen geen enkele regie hebben. Ik hoop dat je je niet aangevallen voelt; is niet m'n bedoeling.

Ik hoop dat 't je man duidelijk is/wordt dat jij dit niet meer wil. Dat je geen kracht hoeft bij te zetten maar dat hij over gaat tot actie. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Geen therapeut

De vragenlijst is niet zo zeer om jou de taak van therapeut te bezorgen. Het was meer naar aanleiding van post #801, waarin gevraagd werd of je man iets gezegd had of jij.
Je wilt nu stappen zetten terwijl je nog niet weet wat hij denkt en voelt.
Je moet er toch niet aan denken dat je keuze en stappen maakt, wanneer je achteraf hoort dat je het verkeerd hebt ingeschat.

Maak nog geen stappen, wacht eerst tot hij thuis komt.
De vragenlijst is een lijst waarop je kan terug vallen als je tijdens het gesprek vergeet wat je ook alweer had willen weten.
Tegelijk is de vragenlijst een lijst met punten waar je man over kan nadenken en kan realiseren wat hij doet en of dat werkelijk is wat hij wil.

Je stap is heel cruciaal, die maak je niet als je niet als niet alles volledig duidelijk is.
Als je hem nu wegstuurt op basis van onjuiste interpretaties, deel je hem een dreun uit dat hij ook niet meer terug zal komen omdat zelfs jij hem afwijst.
Wees voorzichtig. Wacht eerst het gesprek af.

Alleen

Alleen maar een dikke knuffel nu. Ik denk aan je.

Toch vragen?

"Ik heb per mail zojuist gevraagd of hij echt per de 1e van de volgende maand hier onder dit dak weg is."

Heb je het toch weer gevraagd in plaats van hem te ZEGGEN dat hij echt per 1 okt weg moet zijn?

Kijk uit met vragen. Eerder reageerde hij ook niet daarop. Denk je dat hij nu wel over gaat tot actie?

En bedenk of je hem ook aangeeft dat je voor datum X wilt horen welke spullen hij wanneer ophaalt, zodat je van te voren weet of en wanneer hij wat doet.

Zodat je hem nog even kan waarschuwen als hij voor de deadline niets heeft gedaan - dat je dan zijn spullen ergens dropt (of zo).

Heel veel sterkte in deze zware periode.