Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit

geen brief

En als je nou eens naar haar toe ging en met je vier kinderen bij haar op de stoep verschijnt en zegt dat jullie even met haar willen praten over de relatie die ze met jouw man heeft? Zou dat Truus niet meteen van haar verliefdheid af helpen?

moeilijke hoeken

@Sally MacLennane
indd sally
heeft te maken met je eigen eergevoel/geweten/ervaring/zelfrespect/eigen verantwoordelijkheid

ik heb voor mij zelf groepen kandidaten gemaakt
- moeilijke hoek kandidaten: verslaafden, getrouwden, in de echtscheiding zittenden
- half beschikbare kandidaten: emotioneel onbeschikbaren, opporotunisten,
- alleenstaande mannen, beschikbare mannen

valkuil

moederziel denkt dat zij iets moet doen aan de situatie.
dat is haar valkuil en de valkuil van alle mensen die geconfronteerd worden met iets...
had ik maar zus of zo gedaan, was ik maar....., had ik maar niet....

moederziel jij hoeft niets te doen.
RoosjeRaas tipt de kern aan :Zeg gewoon: ik accepteer dat jij vreemdgaat want ik zie hoe moeilijk jij het hebt in het leven en ik wacht tot jij weer niet meer in de war bent en weer met ons 'aloude' concept 'trouw' wilt gaan werken. Dan kunnen we weer samen verder namelijk. In welke vorm je dit doet (uit huis, in huis, om de beurt, juist altijd samen), daar kun je afspraken over maken.

Moedeloos/hoopvol

Waaraan ik nogmaals wil toevoegen: IK kon het niet. Ik wilde het zo niet. En ex-man liet haar niet los. Ons beiden 'hebben' leek voor hem het beste. Hij zag ons ook als 'niets met elkaar te maken hebbend'. Dat kan, maar voor mij zal dat NOOIT opgaan. Ik wil trouw. En bij iemand zijn die alleen bij mij wil zijn. Op het liefdevlak dan hè?! Dus ja.

ik ook

zo zit ik ook in elkaar RoosjeRaas.
jij en ik of niet. Maar niet jij ik en ZIJ. No way

Top van je RoosjeRaas

open relatie is wat anders als dat in overeenstemming is.
maar daar kies ik ook niet voor/nooit gedaan. wil t ook niet weten

aangevallen

kan mij voorstellen dat jij je aangevallen voelt moederziel.

maar dat hoef je niet. ik denk dat iedereen jou begrijpt en jouw proces kan volgen.

het is jouw eigen worsteling waarin jij inzicht probeert te krijgen. je praat vanuit jouw man. maar op die manier verdiep jij je in je eigen proces/bewust/onbewust/gewild/ongewild.

en sommige strekkingen in de draadjes kunnen confronterend zijn en waardoor je je misschien aangevallen voelt

maar persoonlijk verwijt ik jou nergens van. ik zie in jou draadjes wel vooruitgang. dus hoe jij in het proces staat nu, vind ik een compliment waard.

je hebt gelijk

"Nee dus. Daar zit ook niet mijn 'hel', want vreemdgaan is over mijn grens. Het duurde even voordat ik kon doorpakken, maar inmiddels heb ik man gevraagd elders te gaan wonen."

Sorry, je hebt gelijk, ik haalde even iets door elkaar.

Moederziel

Ik bedoelde jou niet letterlijk. Ik heb gezien hoe jij stappen zet. Fysiek en emotioneel én in communicatie met je man. En ik herken wat je schrijft: alles in je schreeuwt om niet verliezen wat je hebt, wat jullie hebben, je gezin zoals dat bestaat (misschien nog wel het meest dát). Maar inmiddels denk ik te weten (na heel veel van die 'hel') dat dat al gebeurd is, dat verlies. Ik geloof gewoon niet meer in 'verwarring', 'MLC', 'oud zeer' als 'verklaring' voor vreemdgaan.

Ik vind dat een man of een vrouw die in verwarring, pijn of wat dan ook is dit SAMEN met zijn/haar huwelijkspartner IN het huwelijk moet aanpakken. Dan kan er eindeloos geduld zijn, veel liefde. Dan gaat het huwelijk niet stuk omdat er geen leugens en bedrog zijn. Als 'verwarring' betekent 'een minnares hebben' wint in mijn ogen de seks met de ander, het nieuwe, en misschien wel heel lang NIET het voor diegene kiezen als levenspartner, maar wél als afleiding, verleiding, genot of wat ook. In ieder geval NIET de oplossing voor verwarring en pijn.

Bovendien, en dat vind ik nog steeds het moeilijkst van alles: een man of vrouw die iemand anders in zijn/haar huwelijk toelaat, laat diegene ook toe in zijn/haar gezin. De kinderen zijn de dupe. Het is nooit zuiver, helder, duidelijk voor kinderen. Ook (zeker?) niet: papa is in de war en hij weet het allemaal niet meer zo goed en daarom is-ie verliefd op Truus, en ja, hij gaat daar ook slapen.

Mijn kinderen worden langzaam aan groter en zij geven mij terug dat ze het bedrog, dat ik altijd geduid heb als 'van mama, niet van jullie' ervaren hebben als bedrog naar het hele gezin. In de zin dat het ophoudt te bestaan zoals het was. Open, duidelijk en eerlijk. Een plek waar iedereen in de war mag zijn, pijn mag hebben, mag delen of stil mag zijn omdat die plek veilig is en een plaats waar je weet dat de anderen van je houden. Tja. Die laatste zinnen, dat zijn mijn eigen woorden dan weer. Niet die van mijn kinderen.

Moederziel,

Uitleg zie #397, (alleen geen rolpatronen inderdaad).

Verder is m.i. een brief niet confronterend genoeg; ze kan hem ongelezen in de prullenbak gooien of er hard om lachen. Ze moet de boosheid en minachtend in je ogen lezen en horen in je stem. Het liefst waar haar kinden getuige van zijn zodat zij realiseren hoe smerig hun moeder bezig is twijl dit haar zelf ook is overkomen zodat ze uit schaamte, kapt.

Ach Flanagan

Haar kinderen kunnen het ook niet helpen. Die zitten waarschijnlijk niet te wachten op een wildvreemde man die zomaar hun leven binnenstapt, en die ervoor zorgt dat hun moeder in een emotionele achtbaan terecht komt, waardoor er voor hun behoeften nauwelijks meer plaats is. Laat hen er nou maar buiten, zij hebben er niets mee te maken en hebben het waarschijnlijk al zwaar genoeg met alle heisa.

nou nou flanagan

Waarom moet dit nu over de rug van die kinderen? Dat gaat mij toch wel wat te ver hoor. En dan? Dan kapt ze uit schaamte en krijg je je man terug vanwege gebrek aan Truus. Da's lekker...

Gut nee

Geen tokkie-acties. Ik denk dat haar kansen bij haar man dan echt verkeken zijn. Zit je ineens in een vechtscheiding.

Gee tokkie-stijl

Ik had geen schreeuwpartijen voor ogen. Maar een koele minachtende verwoording van haar gebrek aan fatsoen.
Getuigen is nodig omdat je anders in je gezicht uitgelachen kan worden. Een buurvrouw is inderdaad effectiever en beter voor de kinderen die er niets aan kunnen doen.

Flanagan

Denk je echt dat dat het effect dat jij voor ogen hebt zal hebben bij Truus? Ik denk dat het in haar ogen een wanhoopsdaad lijkt, en dat ze tegen de buurvrouw slechts zal opmerken dat die ex niet helemaal in orde is omdat die relatie voorbij is.

Zijn probleem

'En man zit ook niet op nóg meer kinderen te wachten, dus dat belooft nog wat.'

Dat is toch helemaal zijn probleem, daar moet jij geen eens aandacht aan willen besteden. En ook die kinderen zijn niet jouw prioriteit hoe sneu het ook voor hun is.

Je man hoeft zijn koffers ook niet te pakken, want jij geeft hem de ruimte om heel rustig aan te doen.

Ik heb destijds gewoon gezegd: "prima dat je weg wilt, maar dan ga je ook uiterlijk morgen. Vervolgens geef je mij nog de gelegenheid om even aan het idee te wennen en dan gaan we het samen de familie wel vertellen." Dat schept wel duidelijkheid en hij heeft nog 3 weken bij zijn broer op de grond in een kamertje geslapen voor hij ergens een kamertje vond.

Was de moeilijkste dag uit mijn leven om het de familie te vertellen maar gaf wel naar hun toe aan dat wij het samen goed wilden afronden.

Vesper Lynd,

Ja, zie #465 en #471.

Als Moederziel het meerdere malen aan haar man gevraagd heeft te stoppen, is een confronatie een andere methode. Op OO is wel eens eerder deze methode als vruchtbaar ervaren. Zo had eens iemand die ander op de werkvloer een bezoekje gebracht, waar die ander niet blij mee was en de relatie beëindigde.

Als de man weet dat zijn gezin de basisplaats is , die hem draaiende houdt, zijn financiën regelt, zijn gesprekken met de psycholoog aanhoort, door zijn familie als zijn echtgenoot gezien wordt etc. etc.
en de kinderen van Truus mogelijk ook zijn bezoeken 'storen' ( sinds de vakantie lijkt hij wat terug te komen van zijn verliefdheid), is een stevige ruzie tussen Truus en hem misschien net dat kwartje dat naar Moederziel kan doen vallen omdat die basis door de jaren veilig is.
Oftewel, als Truus zich negatief uitlaat over Moederlief (terwijl Moederlief vecht voor haar huwelijk), zal de eigenlijk niet goed in zijn vel zittende man zien dat Truus ook niet zo vrijblijvend is. Een confrontatie zal knopen doen doorknippen. Meestal kiest men dan voor zekerheid.

Moederziel

Hallo Moederziel, begrijp ik het nu goed dat jouw man al ongeveer een half jaar 'in deze toestand verkeert'? En jij met hem? En dat de kinderen hier alles van weten? En dat er niets verandert tot nu toe? Dat hij jou niet opzoekt? En dat hij en Truus samen met vakantie zijn geweest? En jullie dan?

Mag ik je wat vertellen? Over gescheiden zijn/leven? In eerste instantie voel je je verloren en verdrietig, maar ook 'bevrijd' en autonoom, en geliefd door in ieder geval jezelf (en in mijn geval lieve vriendinnen en mijn familie). En de rust. Die er dan altijd is zoals jij 'm beschrijft als je man in het buitenland is. En waar jij dus op moet wachten, die afhankelijk is van hoe zíjn leven en werk er uit zien.

Ik zal nooit, nooit iemand richting een scheiding praten. Maar ik wil je wel vertellen hoe ik het ervaren heb. En aan je vragen: wat houdt jou tegen? Misschien komt dit stukje, dat ik je nu ga schrijven, wel weer net zo hard aan als mijn vorige post, omdat het de kinderen betreft.

Ik wil je vertellen dat mijn kinderen, nu we jaren verder zijn, zeggen (en dat ook laatst echt zeiden tegen iemand die in een scheiding lag): het ergst was de onzekere periode, dat het leek of iedereen loog, iedereen ongelukkig was. We wisten niet hoe het zat. Niet hoe het verder ging. Die periode moet zo kort mogelijk zijn. Die was bij ons/jullie te lang.

Ja. Ik had tijd nodig om te aanvaarden dat ons huwelijk stuk was. En nog veel meer tijd om te aanvaarden dat mijn gezin stuk was. Ik heb me kapot gevochten in mijn eentje, vooral verbaal inderdaad. Helpt niets, alleen vechten.

Maar vanaf de dag in ons nieuwe huis (mét het verdriet van 'parttime' de kinderen bij me) konden we helen, rusten, voelen dat we oké waren/zijn en niet meer door de modder ploeteren maar voelen dat het weer mooie bloemenvelden konden worden. Zo'n verschil. Niet alleen voor mij dus, ook, met heel veel tranen, boosheid en onbegrip, voor mijn kinderen geldt dat.

Aanvulling

Terwijl de kinderen, en ik in essentie ook, dit ten diepste niet gewild hadden. Dat blijft staan. En dat blijkt te kunnen bestaan naast weer opnieuw gelukkig zijn of in ieder geval de mooie dingen zien, plezier hebben en tevreden en rustig zijn.

Zo niet verder

Door de post waarin hij aangaf alleen met jou te kunnen praten en nog steeds onder één dak te wonen, zij apart, zodat je hem toch vaak ziet /spreekt, blijft er ruimte voor herstel. Als de therapie nu wel aanslaat en hij haar verlaat, zou je hem dan toch niet terug willen?

Nu, het lijkt mij erg lastig hem zo dichtbij te hebben, zijn auto voor de deur te zien staan etc maar toch op afstand te blijven. Heel onrustig voor je kinderen.
Er zijn nu zoveel particuliere chalets leeg, in belang van de kinderen kan dit toch niet verder zo..

Ps. Er wakker van liggen dat hij jou iets kwalijk zou nemen, ( confrontatie) is het laatste wat je zou moeten tegen houden. Denk maar even aan hoe hij jou behandeld heeft. Je hebt er in ieder geval een goede reden voor i.t.t tot zijn gedrag.