Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit

Net zo fout

Truus is, als zij weet dat hij bezet is, net zo fout. Je kunt er allerlei draaien aan geven en mooie woorden voor verzinnen maar het blijft fout en ik zou geen medelijden mee hebben.
Ook niet voor partner. Geen begrip voor een mede- directeur die zo met zijn bedrijf en medewerkers omgaat.

Mijn les uit mijn situatie is dat je niet bij iemand zou moeten willen zijn die niet van je houdt. Je verdient beter. En tot die tijd zou hij zijn zaakjes op orde moeten krijgen. Alleen. Zoals een man die bewondering en respect verdient zou doen. Niet als slappe hap.

Moederziel

Wat mij ook erg zou storen aan dit verhaal is hoe je man omgaat met zijn maîtresse. Blijkbaar weet hij al dat niet verder wil met haar. Toch blijft er heen gaan en wie weet wat voor een mooie praatjes hij daar loopt te vertellen. Je zegt zelf dat hij haar in bescherming wil nemen (wat dus gewoon neerkomt op lafheid maar dat is een ander verhaal) dus hij vertelt haar vast ook niet de hele waarheid. In feite bedriegt hij dus twee vrouwen tegelijk. Nu zou ik in jouw geval ook geen medelijden verder hebben met haar en enige gedachte daaraan verspillen. Maar het zegt wel heel wat over het karakter van je man dat hij op deze manier met mensen omgaat, zowel met jou als met zijn maîtresse.

Jaina

Jij zegt het veel beter dan ik!

fatsoen?

"Ik vind namelijk dat Truus het fatsoen had moeten opbrengen om geen relatie met man te starten, wetende dat hij getrouwd is en dat zijn vrouw en kinderen van niets wisten. Een beetje vrouw vertelt lover dat hij maar terugkomt als hij zijn zaken op orde heeft."

Niet mee eens. Niet in alle gevallen tenminste. Niet zij, maar HIJ heeft een relatie en bedot een ander. Waarom verwacht je dat een volslagen vreemde truus meer fatsoen naar jou toe zou moeten tonen dan je eigen man?

Ander nickje

Fatsoen, respect, waarden en normen, niet mee willen doen aan het bedrog aan een ander, niet medeplichtig zijn aan het verdriet van een gezin. Dat als iemand zich waardeloos gedraagt, dat je dat niet moet voeden. Zelfrespect, wat leef ik mijn kinderen voor?

Dat dus.

150km

Ik wil graag geloven dat het je man maar 70-80 minuten kost om bij haar te zijn. Misschien zelfs maar een uur.
Wat mij wel doet afvragen, is waarom hij in die tijdsduur besluit door te rijden, keer op keer.
Als hij zich realiseert, dat zij geen serieus materiaal is, kan hij onderweg ook keren.
Op die vraag volgt de return-vraag: 'Waarom keert hij terug naar Moederlief terwijl hij gedurende de reis ook had kunnen omkeren.'

Ik ben bang dat de fantasieën en rollenpatronen hierin een rol spelen. Voor Moederlief een aspect die ze niet hoeft toe te lichten, maar wel in haar achterhoofd kan meenemen als dit essentieel is voor herstel. En op welke manier ze dat kan meenemen.

Moederziel

Wat wil je bereiken met die brief? Dat zij het uitmaakt? Die kans lijkt me klein. Ze weet tenslotte dat hij getrouwd is en kinderen heeft en toch kiest ze er voor om hem te blijven zien. Volgens jou eerdere bericht heeft ze zelfs al concrete toekomstplannen (hoewel jouw man die verder volgens jou niet deelt). Ze zal dus waarschijnlijk niet tot inkeer komen en het uitmaken. Hoogstens zal ze die brief gebruiken om haar positie te versterken of daar althans een poging toe doen. Je man zal er ongetwijfeld door haar mee geconfronteerd worden. Hoe zou je man hier op reageren? Zou hij hierdoor misschien getriggerd worden in het nemen van een beslissing? Wil je dat wel?

Ik weet niet of het een goed of slecht idee is. Je staat volkomen in je recht om die brief te sturen. Maar de reacties van de anderen zijn lastig voorspelbaar. Dus ik zou nadenken over wat je hoopt dat je met deze brief kan bereiken voordat ik die beslissing zou nemen. Je kan natuurlijk sowieso de brief schrijven en dan kan je alsnog beslissen of je de brief gaat versturen.

Ander nickje

"Niet zij, maar HIJ heeft een relatie en bedot een ander. Waarom verwacht je dat een volslagen vreemde truus meer fatsoen naar jou toe zou moeten tonen dan je eigen man?"

Precies: fatsoen. Je blijft met je poten van andermans partner af, tenzij die ander nadrukkelijk persoonlijk toestemming heeft gegeven. Iets met grenzen, fatsoen en rekening houden met elkaar. Ouderwetse dingen waar nog steeds niks mis mee is.

ZOnder te spreken voor andere kan ik wel aangeven wat er omgaat in mijn gedachte op de rit van/haar Truus.

Mijn ervaring is dat op de rit naar Truus een dubbel gevoel geeft. Enerzijds blijheid anderzijds schuldgevoel. Naarmate de relatie langer duurt neemt het schuldgevoel en afkeer tijdens de rit toe. Zeker door dit dubbele gevoel waarin geen keuze gemaakt kan worden blijf je toch de koers naar Truus houden. Eenmaal bij Truus aangekomen bedenk je 'waar ben ik mee bezig' maar toch gaat de deur open. Ook tijdens het bezoek blijven dubbele gedachtes meespelen.
Verslaving? Wellicht.

Op de weg naar 'huis' overheerst bij mij althans, toch weer vorm van blijdschap. En het klinkt heel raar, maar soms een gevoel van ... gelukkig is dit weer voorbij. Terug naar huis.

Een buitenstaander zal dit met gefronste wenkbrauwen lezen. Ik heb in al mijn keren dat ik naar Truus ben gegaan nooit een blij gevoel gehad. Als ik naar huis reed overheerste het opgeluchte gevoel.

Of dit voor de man van moederziel ook zo werkt is kan ik niet zo zeggen.

Truus

Ik ken meerdere Trusen en daar zat weinig boosaardigs bij. Het waren gewoon verliefde vrouwen die in hun hoofd al een toekomst opbouwden met meneer, en het heus wel rot vinden voor zijn vrouw - maar niet meer dan dat. En echt wel dat die mannen blij naar hun Truus gingen, maar zodra ze weer terug gingen met gemengde gevoelens.

van wiens kant moet het gebaar komen?

ik heb de laatste 42 post niet kunnen lezen maar vanaf de brief aan Truus willen schrijven....

Uh...wat wil je ermee bereiken?

moederziel, je bent aan het spartelen, een brief sturen is een wanhoopsactie. je zoekt een schuldige, je hoopt daarmee dat truus breekt met man en dat man terug komt naar jou. dan kun je verder met je leven. dan is er geen truus meer en dus ook geen bedreiging meer volgens jou.
je hebt nog steeds moeite met het accepteren van de "breuk". je bent nog steeds aan het ontkennen dat er een breuk is ontstaan
zolang je de breuk niet accepteert ga je allerlei pogingen wagen om man terug te krijgen.
hoe ver wil je gaan en hoe lang wil je op je knieën gaan

heb je liever:
dat je man uit zich zelf bij jou blijft, uit zich zelf voor jou kiest, beseft hoeveel hij van jou houdt en voor jou kiest
of
dat jij iedereen die hem van jou "afpikt" bant/afhoudt/afschrikt/bestookt....

van wiens kant moet het gebaar komen tot herstel?
dat je de brief wilt schrijven is begrijpelijk en logisch...hoort bij het rouwproces

het is aan jou of je wel/niet de brief stuurt.

Vesper Lynd

Het zullen ook echt geen stereotype bitches zijn. En vreemdgaande mannen zijn echt niet allemaal alleen maar klootzakken. Maar er is een fatsoensgrens. En reken maar dat ik als alleenstaande vrouw ook wel eens avances heb gehad van mannen die nog bezet waren, inclusief "mijn vrouw begrijpt me niet". Ik had ook makkelijk een Truus kunnen worden. En misschien begreep zijn vrouw hem ook echt niet, maar dan nóg ga je niet vreemd zolang de boel niet afgehandeld is. Dan ga je aan de slag. Therapie, praten, scheiden, ermee leren leven, praten over een open relatie, whatever. Kom daarna maar terug, nu niet.

Er zaten echt leuke mannen bij! Maar die zaten nog "in een echtscheiding" of "ik ga binnenkort de scheiding aanvragen". Ook een bekende: "Mijn vrouw vindt het goed." Ja, hoor, mag ik haar even bellen om het uit haar eigen mond te horen?

Yeah right.

Ik ben geen heilige, maar heb wel mijn trots en mijn grenzen. Huwelijkstrouw/relatietrouw is daar één van. Zelfs als je huwelijk slecht is en je scheidingsplannen hebt. Waar misschien je partner nog geen enkel idee van heeft. Zeker omdat ik o.a. uit dit forum heb geleerd wat het kan aanrichten bij de ander. Ik wil daar geen rol in spelen als Truus. Dus word ik ook geen Truus. Ik wil namelijk mensen geen pijn doen, ook niet indirect.

Een open relatie waar beide partners achter staan is natuurlijk een heel ander verhaal, maar daar gaat het hier niet over.

Ik keur het niet goed, maar vind het vooral een zaak tussen echtelieden. Het levert Truus een hoop gedoe op wat je liever niet hebt, maar daar is ze zelf bij. Verliefdheid kan nogal hard aankomen, denk ik.

idealisten

het zijn idealisten die denken dat liefde(sex uiterlijk leeftijd avontuur...) overwint. het zijn mensen die ergens nog onverantwoordelijk gedrag vertonen.
mensen die graag willen geloven dat hun liefde sterker is dan die van de ander en dat "vreemdganger" zal blijven een blijvertje is.

die vrouwen lijden ook in die situatie.alleen genieten ze nog volop van de spanning en mooie momenten en uurtje...na verloop van tijd zullen die vrouwen beseffen dat man weg is voor het rapport van zijn kind of dat hij aan het ziekebed staat. of dat hij een weekend niet beschikbaar is.

sommige vrouwen houden dit jaren vol, anderen stoppen met de buitenechtelijke relatie.

cruciaal hierin is of iemand NEE kan zeggen tegen een relatie die ehtisch niet klopt/hoort/onverantwoord/onacceptabel/ is

En ook

De bedrogen vrouw is hier al heel lang op de hoogte van Truus en heeft het soort van gedoogd. Dan is het geen echt vreemdgaan meer. Eerder een soort niemandsland waar beide vrouwen niet te hard aan de man willen trekken uit angst hem te verliezen. Met man in een comfortabele positie (want ik geloof niet zo in zijn hartzeer - dat hoort bij het tijdrekken).

Sally MacLennane

dat is precies wat ik bedoel Sally MacLennane..e hebt t goed verwoord

je hebt altijd de keus als vrouw: wil je een truus worden of wil je een nieuwe vaste partner worden op een fatsoenlijke manier

-ik stap in een relatie met een bezette man ongeacht....
- ik houd het aanbod af...kom maar terug als je gescheiden bent

verliefdheid

Zelfs tegen verliefdheid valt te vechten. Dat is niet leuk. Dat is verdrietig. Hoewel mijn verliefdheid snel over was toen een meneer met wie ik net een mooie relatie had gekregen een nietswetende partner bleek te hebben, waar ik bij toeval achter kwam. Als ik het wel meteen had geweten was ik zelfs met deze knight in shining armour (want het was verder een ontzettend leuke vent) niets begonnen, ook al vlogen de vlindertjes nog zo hard door mijn buik.

En vreemdgaan is vreemdgaan, ook als de partner het gedoogd uit angst voor hem verliezen. Vreemdgaan is namelijk een ander hebben (eenmalig of langere tijd) zonder dat de partner het er mee eens is.

Of dat verstandig is, daarover ben ik het met jou eens. En deze man komt, no pun intended, in een gespreid bedje, aan de ene kant een vrouw die zijn vuile onderbroeken wast, aan de andere kant een vrouw die hem niet lastig valt met het dopje van de tandenborstel.

precies, moedeloos

Zelfs als je alleen nog maar aan die man kunt denken is het mogelijk om nee te zeggen.

Been there. Niet leuk, maar er is prima overheen te komen. Maar misschien ben ik wel te nuchter om me zo mee te laten slepen door verliefdheid als ik daarvoor andermans man moet inpikken.

Ja, dit

"De bedrogen vrouw is hier al heel lang op de hoogte van Truus en heeft het soort van gedoogd. Dan is het geen echt vreemdgaan meer. Eerder een soort niemandsland waar beide vrouwen niet te hard aan de man willen trekken uit angst hem te verliezen. Met man in een comfortabele positie (want ik geloof niet zo in zijn hartzeer - dat hoort bij het tijdrekken)."

Zo is dat. Ik mis in dat rijtje 'heenrijden en weer terugrijden' dan ook als belangrijke motivatie seks. Het zal best hoor, schuldgevoel en blijdschap en weet ik het wat, maar als na verloop van tijd het enthousiasme om 'heen te rijden' minder wordt, kan het ook zijn dat het spannende fysieke er een beetje af gaat.

En hé. Nu gaan we het hebben over de minnaressen. Terwijl de mannen 'in de war' zijn. Kom nu toch. Je hebt maar met één een huwelijk, en je kiest er voor bij die bedriegende man te blijven, omdat je worstelingen ziet, het niet meer weten, verwarring, pijn uit het verleden.

Dat mag je allemaal doen hoor (en dat klinkt al gek, ik hoef geen 'instemming' te geven voor wat dan ook natuurlijk ), ik vind dat mooi en liefdevol, en voor mijzelf bleek het onmogelijk, dat ook. Maar DOE dat dan ook. Ga niet lopen trekken en duwen en helpen en hard werken. Zeg gewoon: ik accepteer dat jij vreemdgaat want ik zie hoe moeilijk jij het hebt in het leven en ik wacht tot jij weer niet meer in de war bent en weer met ons 'aloude' concept 'trouw' wilt gaan werken. Dan kunnen we weer samen verder namelijk. In welke vorm je dit doet (uit huis, in huis, om de beurt, juist altijd samen), daar kun je afspraken over maken.

Maar ik vind persoonlijk dat je niet kunt zeggen dat je begrip hebt voor de zoektocht van je man en dan vervolgens de consequenties van die zoektocht (weinig verantwoordelijkheid aanvaarden, vreemdgaan) niet aanvaarden.

Die minnares doet er toch niet toe? Die is toch slechts een uiting van die verwarring, in deze optiek? Ik geloof dat niet hoor, maar zoals ik zeg: ik vind het op twee benen hinken als je vindt dat hij moet kiezen (en haar niet mag 'hebben') terwijl je tegelijkertijd vindt dat je hem zijn gevecht met zichzelf moet laten uitvechten.