Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit

Waarom dan niet gelukkig?

'Het beste uit twee werelden en er komt geen moeilijke tijd voor ze aan, want daar hebben ze op de reservebank gewoon nog een vrouw zitten en wordt die het niet dan wel weer een ander.' soortgelijke beschrijvingen komen een paar keer naar voren als beschrijving van de situatie van man: hij heeft het gemakkelijk, het beste etc. Vraag: waarom is hij dan niet gelukkig? Hij zou dan toch zingend door het huis moeten lopen?
Zou het ook kunnen zijn dat hij twijfelt om grote stappen te nemen in zijn leven, omdat hij zich heel erg bewust is van wat hij zijn vrouw en kinderen aandoet?
Neemt niet weg dat hij het nu iedereen wel erg moeilijk maakt.

Els gaf een mooie beschrijving van een mogelijke situatie. Er is in alle onzekerheid die er nu is niet zo heel veel wat je kunt doen 9tenzij je iets wil forceren), behalve dan dat je weet dat je het hoe dan ook met jezelf moet uithouden. Wat er ook gebeurt, je zult altijd met jezelf moeten leven. en wellicht is dat een eerste stap waar je nu tijd voor kunt nemen.

Een tweede stap zou kunnen zijn dat je een paar dagen ertussenuit gaat, hetzij alleen, hetzij met man. Moet je zelf even inschatten, wat je zelf wil. Hem alleen laten met de kinderen drukt hem met de neus op de feiten: wat als je er alleen voor staat. Maar hem meenemen naar iets wat jij heel leuk, mooi of bijzonder vindt kan ook verhelderend zijn, in positieve of negatieve zin. het levert altijd weer wat op.

Tsjor

Een scheiding valt mee, uiteindelijk

En ik kan het weten, mijn ouders zijn gescheiden en ik heb het overleefd, ik ben gescheiden en ik en mijn ex en kinderen hebben het overleefd. Het is niet leuk nee, en ik doe er niet gemakkelijk over maar aan de andere kant, je maatje zoals je schrijft is al een hele poos je maatje niet meer. Een mens lijdt het meest door het lijden dat het vreest.
Ik heb behoorlijk wat gescheiden vriendinnen, blijkbaar trekt soort soort, en allemaal zijn ze er sterker van geworden. Ik ken geen enkele vrouw die langer dan twee jaar gescheiden is en nog dagelijks verdrietig is. De angst en de pijn vallen (achteraf) mee. Ook de liefde naar je ex toe verdwijnt.
Voor je kinderen moet deze situatie ook niet te lang duren. Vier maanden is lang. Het is onzeker en pijnlijk. Maak het geen jaar.
Sini

Oei, moederziel

Ach. Wat moeilijk. Voor hem en voor jou. Wat goed dat hij hulp wil zoeken (lukt het hem dat ook echt te doen?), ik hoop dat het jou lukt om stevig op je benen te blijven staan. Het zal niet gemakkelijk worden en een 'quick fix' zal er in deze situatie ook niet in zitten. Zelf heb ik (gelukkig) geen ervaring met depressiviteit maar ik kan me voorstellen dat het nuttig kan zijn je al redelijk snel te verdiepen in het omgaan met / steunen van depressieve mensen?
Veel sterkte!

Wat goed van hem dat hij aan de slag wil

Hoe dan ook wordt de komende tijd zwaar. Zowel voor hem als voor jou. Maar wat ontzettend goed dat hij nu toch naar zichzelf kijkt en met zichzelf aan de slag wil. Hopelijk lukt dat ook snel.
En dan is het inderdaad zaak voor jou om zelf zo stabiel mogelijk te zijn. Daarvoor is het heel belangrijk dat jij ook veel aan jezelf denkt. Misschien voor jou ook goed om naar een soort lotgenotengroepje te gaan, of misschien tzt ook gesprekken met een therapeut (of dat die van je man moet/kan zijn, of juist een ander, dat moet je tzt denk ik maar bekijken).
En wat heeft hij gezegd over Truus? Gaat hij daar nu wel een punt achter zetten?
Heel veel sterkte in ieder geval, voor jullie allebei.

nou

Als hij zich leeg voelt van binnen, moet het ook niet zo'n opgave voor hem zijn om te kappen met Truus. Dat mag hij dan best voor jou over hebben. Jij voelt je tenslotte niet leeg van binnen. Dat zou ik hem toch nog wel eventjes laten weten.

Teveel begrip voor man

Ik denk toch dat ik een ietwat andere mening ben toegedaan dan de meeste meeschrijvers hier.
In mijn optiek bestaat er een groep mannen (ook vrouwen uiteraard) die eigenlijk geen geschikt relatiemateriaal zijn. Dit zijn mannen die niet goed over gevoelens en wezenlijke zaken kunnen praten (die gesprekken gaan ze uit de weg, en vluchten in andere dingen, zoals werk, hobby's, andere vrouwen/mannen), maar wel veel aandacht nodig hebben.
Als partner van zo iemand probeer je met man en macht de boel bij elkaar te houden. Je zorgt voor de kinderen, probeert de sfeer goed te houden en zoekt vaak oorzaken van problemen bij jezelf. Je partner sterkt je hier ook in, want die is vaak ook zeer kritisch t.o.v. jou.
Vervolgens gaat partner 1 of meerdere malen vreemd (en of er nou sex bij komt of het juist een emotionele relatie is, maakt niet uit). Jij zoekt de oorzaak in de relatie, in je eigen gedrag, vindt dat je zelf moet veranderen, etc. Dan kun je een 'pick-me-dance' ('kies-mij-dans') gaan uitvoeren, want je wilt hem terug, je wilt je gezin intact houden, etc. Dan kan er een traject volgen van relatietherapie en ga je er weer vol tegenaan.
Wat je je af kunt vragen is of je partner ook zijn best doet. En of hij wel van je houdt. Houdt hij van jou of van de aandacht die hij van je krijgt? En omdat hij misschien minder aandacht kreeg omdat je die aandacht niet continu kunt opbrengen, is hij daarom zijn 'heil' elders gaan zoeken? Wat heeft je partner jou gebracht in jullie relatie? Was hij er voor jou toen je het moeilijk had? Of was je er alleen voor hem toen hij het moeilijk had? Wat ik heel vaak zie (ook bij mezelf gezien) is dat je een soort potentieel in je partner ziet dat er maar niet uit komt. En je denkt dat jij dat potentieel op 1 of andere manier kunt 'opwekken'. Maar dat is niet zo.
Soms moet je onder ogen zien dat je partner, met wie je al jaren samen bent, niet geschikt is voor een relatie. Wat mij echt de schellen van de ogen heeft doen vallen is de website chumplady.com (leave a cheater, gain a life). Met veel humor geschreven en zoveel herkenning.
Groet,
Victoria

Victoria mooi!

"Als partner van zo iemand probeer je met man en macht de boel bij elkaar te houden. Je zorgt voor de kinderen, probeert de sfeer goed te houden en zoekt vaak oorzaken van problemen bij jezelf"

Daar zeg je iets dat zo waar kan zijn. Alles oplossen, overal initiatief voor nemen voor iets dat eigenlijk nooit een echte volwaardige relatie gebleken is. Het kaartenhuis. Dat hechte, mooie lijkt er nooit zo geweest te zijn; wel in je hoofd. Maar je zag het niet, want je had het te druk met alle ballen hooghouden. Dat was je taak, jij hield de vloot varende en hij lag in een bijbootje met een pina colada te kijken wanneer hij er uit kon springen. En dan zegt je omgeving: nou ik vind mensen tegenwoordig zo snel scheiden, je hebt nog niet alles geprobeerd.
Nee, HIJ heeft nog niets geprobeerd. Maarja...hij is zielig en krijgt aan alle kanten hulp en jij mag het uitzoeken.
Zo, dat is er uit. Voor mij en vast voor nog veel meer partners van zulke partners.

Tops en Victoria

Ik ben het met jullie eens. Natuurlijk geldt dat niet voor elke "lastige relatie", maar een man met demonen die beweert leeg te zijn van binnen maar wel energie kan opbrengen voor een Truus... Hoeveel energie wil je daar in steken?

Mooi Victoria

Ik ga hier eens lang en diep over nadenken. Want het is zo moeilijk om te zien wat er nu eigenlijk gebeurt als je middenin zo'n relatie zit. En het is zo verdomd moeilijk om dat ideaalbeeld dat je hebt, en waarvan je denkt dat het waar kan worden als je maar..., los te laten. Dat ideaalbeeld heb ik al 28 jaar, het is lastig om dat los te laten, omdat ik dan eigenlijk toe moet geven dat ik al die jaren getrokken heb aan een dood paard. Pfff...
Hier is het ook nog eens zo dat ik mezelf emotioneel heel afhankelijk heb gemaakt van hem. Dus twee kanten op geen gelijkwaardige relatie.
Ook al is hier dan geen ander in het spel, hij is wel degelijk gevlucht in hobby en sociaal leven zonder mij. Dus het patroon herken ik in dat opzicht wel.

Demonen

Dat je man zijn demonen te lijf wil gaan is mooi. Maar laat hij ze pakken? Hij speelt zelf kat en muis bij de psych waar hij nu is. Hij moet niet wachten tot iemand hem doorheeft, hij moet zelf openheid geven.

Geweldig

GS, dat jij dat al allemaal weet over iemand die je niet kent, met een pscyholoog die je niet kent en waar het eerste gesprek nog moet plaatsvinden. Ken je deze man persoonlijk? Ben je misschien Truus? Of is dit een kladder uit de pot: ze zijn ook allemaal hetzelfde?

Tsjor

Victoria

'Dit zijn mannen die niet goed over gevoelens en wezenlijke zaken kunnen praten (die gesprekken gaan ze uit de weg, en vluchten in andere dingen, zoals werk, hobby's, andere vrouwen/mannen), maar wel veel aandacht nodig hebben.' Het criterium van 'niet goed' is wat onduidelijk, niet goed volgens wie? Maar als je deze beschrijving hanteert voor niet-relatiebekwame mensen, dan denk ik dat er slechts een paar sporadische goedzakken overblijven. Als die al een aardige vriendin vinden.
Ook hier zie ik een grote 'het is allemaal dezelfde pot ellende' staan, waar vrouwen dan het slachtoffer van zijn, tenzij ze voor zichzelf opkomen en hem wegdoen. Retoriek uit de begindagen van de tweede feministische golf.

Tsjor

Moederziel

Van mijn eigen depressieve periode weet ik, dat het ergste was dat er totaal gen emotionele uitwisseling was tussen mezelf en mijn omgeving. Ik zag mijn kind op de grond zitten huilen en ik wist ergens dat het mijn taak was om daar iets mee te doen. Maar elk 'normaal' gevoel van oh jee, wat is er aan de hand, bezorgdheid, liefde etc. allemaal helemaal niets. Dat was heel erg,w ant je bent daardoor je kompas ook kwijt, je weet niet meer of je moet opstaan of blijven zitten, lopen of wegvluchten. Heel soms komen er glimpjes naar voren van iets waarvan je denkt dat dat die gevoelens zouden kunnen zijn, dat het weer terugkomt. Daar klamp je je dan aan vast. aan iets, of iemand. Maar al snel weet je dat ook dat teleurstellend is, dat het nog niet over is.
Zo'n gevoel heeft niets met de ander te maken, het had niets met mijn kind te maken, het heeft ook niets met jou te maken als je man zich zo voelt. ook de glimpjes hebben geen redelijke basis, het is niet omdat iemand dan iets goeds zegt of doet.
Het begon voor mij pas te kantelen toen mijn dochter tegen mij zei: goh, wat fijn mam, dat je vandaag plezier had. Ik had de tv opgeëist om schaatsen te kijken. En dat is achteraf ook het eerste teken dat het beter ging: weer iets voor jezelf opeisen omdat je weet (cognitief) dat je dar plezier in hebt. Voordat dat moment aanbrak was ik al een lange periode verder, met zeer goede begeleiding van een huisarts, medicijnen, en onderzoeken van een psychiater en nog wat geklets van een psycholoog. Wat heeft dat lang geduurd.
Het meeste had ik aan het advies van een arts die o.a. zei: je moet drukte vermijden, slecht nieuws vermijden, doen wat je moet doen (dagelijkse routineklusjes), elke dag een half uur wandelen en genoeg rust nemen.
Waar ik absoluut niet tegen zou hebben gekund is als iemand dan hysterisch was gaan doen over een Hannes, die toen ook door mijn leven liep. Vergeet Hannes, vergeet Truus. Misschien gaat hij wel naar Truus, maar dan is dat omdat hij anders uit deze periode komt dan hij er vooraf inging. Het is dan een andere man geworden.
Ik denk dat je ondertussen inderdaad goed voor jezelf moet zorgen. zorgen dat je niet meegesleept wordt in het gat. Zorgen dat je zelf stabiel op twee benen blijft staan en ook de toekomst aankunt. Zorgen dat de kinderen plezier hebben. Af en toe proberen om hem mee te nemen in plezierige dingen: ik wil graag dat je meegaat als we zondag naar .... gaan. Als hij dat wil, prima. als hij daar nog niet aan toe is, ook goed. Wat jou betreft hoeft er geen discussie te zijn: jij kiest voor de plezierige kantenv an het leven en daar ga je ook voor staan. Ondertussen biedt je hem dat constant aan, zodat hij elk moment in kan stappen. Als het vandaag niet is, dan over drie maanden of zes maanden of een jar. En als hij het laat schieten, dan is dat jammer voor hem. Hopelijk gaa thet dan wel goed met hem.

Tsjor

Titel

Ik keek nog even naar de titel van je eerste bericht: 'Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit.' Gelukkig is het niet jouw hel, je moet je dar in elk geval niet in mee laten slepen, want daar heb je niets aan en de ander ook niet. je man heeft mensen nodig die nog stevig op de kant zitten en hem kunnen helpen om de put uit te komen, op het moment dat hij daartoe in staat is. Hij heeft iet iemand nodig die met hem samen de put in springt.
En wat dat vastzitten betreft: dat is meer omdat je jezelf hebt vastgezet door bepaalde voorwaarden te stellen aan je levensgeluk. Als je dat los kunt laten (levensgeluk laat zich niet afdwingen, er is bijvoorbeeld geen enkele vreugde te halen uit een afgedwongen relatie) dan ben je vrij.

Tsjor

Even ademruimte

Het is niet de eerste man die een vlucht neemt naar vermeende zeer twijfelachtige geestelijke nood, terwijl hij eigenlijk gewoon wat tijd wil hebben en zijn vrouw 'van zijn nek'. Die heb ik al zo vaak gehoord, en dan is hij ineens de zielige die aandacht nodig heeft. Trap er niet in.

als hij

als hij echt zo depressief is heeft hij helemaal geen ruimte voor een Truus en Truus die net uit een kapotte relatie komt vast ook geen behoefte aan hem.

Tops

'als hij echt zo depressief is heeft hij helemaal geen ruimte voor een Truus en Truus die net uit een kapotte relatie komt vast ook geen behoefte aan hem.' Uit eigen ervaring weet ik dat dit niet klopt. Ik noemde het 'glimpjes' van gevoelens die je even de indruk geven dat je wel nog leeft.
Vergis je ook niet in de ongelukkige vrouwen die gelukkiger denken te worden als ze een nog ongelukkigere man kunnen verzorgen.
Dat het een zieke relatie is of zou zijn (geworden, in mijn geval), dat deel ik van harte. Maar iemand die depressief is is ook niet gezond.

Tsjor

Tsjor

Daarom schreef ik: als hij echt ZO depressief is.

Uit eigen ervaring (en met dierbaren) met 4 major depressies binnen 6 jaar en nog steeds antidepressiva slikkend (23 jaar) weet ik dat als je depressief genoeg bent en levenloos, emotie er niet is, het sexuele nog veel eerder dan dat vertrokken is.
Als ik glimpjes had zoals je dat omschrijft, dan was ik blij dat het niet voelde als een berg om bv alleen al naar het toilet te gaan of mezelf aan te kleden, een hap door te slikken zonder nadenken.
Als iemand tijd heeft te vluchten in een buitenechtelijke relatie dan zou ik dat eerder als down/dip of ontevreden beschouwen.

en, ps

ik geloof ook niet dat de evt dip of lichte depressie te maken heeft met de Truus. Wel dat het als excuus zou kunnen worden aangevoerd. Maar dan doe je echte depressieve mensen zwaar te kort.

Feministische golf

Tsjor, het heeft werkelijk niets met feministische golven te maken, klinkt nogal laatdunkend hoe je dat brengt. Jij zegt dat de meeste mannen dan geen relatiemateriaal zijn, maar ik ken genoeg mannen die wel over wezenlijke zaken kunnen praten op z'n tijd en niet vluchten in hun eigen wereld, hun eigen bezigheden en hun vrouw alles laten opknappen (de zorg voor de kinderen, de administratie, de financiën, de vakanties uitzoeken en boeken, het huishouden, alles regelen rondom de scholen en andere bezigheden van de kinderen, etc. En dat alles naast een baan uiteraard. Man heeft alleen een baan en doet verder niets voor het gezin, alleen voor zichzelf).
Helaas had ik een man die voornamelijk met zichzelf bezig was en is, maar dat betekent zeker niet dat ik alle mannen over 1 kam scheer.
Wel zie ik zeker overeenkomsten met de (ex-)mannen van Moederziel, Pennestreek en Tops. Sommige mannen vinden het gewoon heel makkelijk om getrouwd te zijn en alles voor hen te laten regelen, en daarnaast doen ze waar zij zin in hebben. Dat betekent inderdaad vaak niet dat ze ook gelukkig zijn. Ze missen wel degelijk iets, maar zijn niet in staat om te zien dat zijzelf wellicht de oorzaak zijn van hun ongelukkige gevoel. En dan heb ik het niet over een depressie, maar over het niet kunnen en/of willen reflecteren op eigen gedrag/denkwijzen, weinig zelfinzicht en vaak niet nadenken over consequenties van daden en uitspraken. En als bij de partner de koek opraakt, zoeken ze het vaak elders. (Mijn ex kan supercharmant zijn, maar hij kan eigenlijk geen intieme relatie aan.)
En die koek raakt vaak op op het moment dat je je realiseert dat alles om die man draait. En dat er in de relatie nauwelijks ruimte is voor jou, omdat hij alle ruimte heeft ingenomen. Dan ga je je anders opstellen en dat vindt die man dan niet leuk.
Overigens wilde mijn man scheiden, want hij dacht me direct in te kunnen ruilen voor iemand anders. Dat liep echter anders en man ging vreselijk zielig doen. Daar was ik niet meer gevoelig voor, dus nu is de scheiding net een feit. En nu ik terugkijk, zie ik dat IK een relatie onderhield, maar hij niet. Hij vond het wel prima, zo'n 25 jaar lang. En nu weet hij eigenlijk niet zo goed wat hij met zijn leven aan moet. Maar dat is niet meer mijn probleem. En als dat feminisme is van de eerste, tweede of laatste golf maakt me dat echt niets uit. Na al het gezeur van mijn ex-man, al de negativiteit, de kritiek, het aandacht opeisen, is het voor mij een opluchting dat hij weg is. Ik geniet nu van de rust. Natuurlijk mis ik soms ook iemand met wie ik direct iets kan delen, maar eigenlijk weet ik dat hij nauwelijks interesse had voor de zaken die mij bezighielden, dus er is weinig verschil. Best triest.
Ik zie mezelf niet als slachtoffer, ik heb zijn gedrag ook mogelijk gemaakt en veel te lang getolereerd. Maar op een gegeven moment is de maat vol.