Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit

Niet eens met moeder

Puur vanuit mijn ervaring: dit kan goed komen.

Individuele ervaringen zeggen (dus) niets. Het allerbelangrijkste is (mijns inziens) dat je dicht bij je zelf blijft zoals volgens mij ook Pennestreek heeft gedaan. Het gaat om jou, wat jij voelt. Wij geven hier tips, ideeën en ervaringen die jou weer aan het denken zetten. Soms helpt het (enorm) als je ideeën aangereikt krijgt waarover je zelf 'vast' zit in je denken. Zodat je ineens denkt: hè, mijn redenatie hoeft helemaal niet de enige juiste te zijn.

Mijn suggesties om vooral iets onverwachts te doen hebben daar ook mee te maken. Ook jouw man doet zijn dingen (of juist niet) met een verwachtingspatroon wat er daarna gebeurt of zal gebeuren. Zodra je rigoureus van dat pad afwijkt worden de hersens weer wakker geschud.

Gek idee: schenk vanavond een wijntje in en zeg: man, ik heb erover nagedacht. Je hebt gelijk. Laten we uit elkaar gaan. Laten we afspraken maken om daarover te overleggen zodat we zonder geruzie en financieel zo voordelig mogelijk uit elkaar gaan. We hebben financiële problemen genoeg. En, ik vind het belangrijk dat we ons maximaal inspannen om het zo goed mogelijk voor de kinderen te doen. Dus weet je wat? We zeggen hen nog nix en praten sowieso niet over Truus. Straks worden ze nog boos op je. Dus, kun jij ervoor zorgen dat ik voor het weekeinde een concept convenant van jou heb? Dan kan ik erover nadenken. (en vooral nix zelf doen natuurlijk).

Voor wat het waard is: in mijn situatie zei ik, toen er nog nauwelijks iets van mijn grote paniek was neergedaald: als jij haar morgen ziet, dan hoef je niet meer thuis te komen. En de volgende ochtend bij vertrek: heb je je tandenborstel mee of kom je thuis? Hij was woedend (met hoofdletters) op dat moment, en ook gedurende de dag heeft hij meermalen gebeld en 'gedreigd'. Over hoe unfair ik was. Het enige dat ik steeds heb gezegd: het is jouw keuze. Jij kiest nu of je haar wil zien of dat je thuis komt. Ik had het verder helemaal niet over onze relatie, over de toekomst, over samen de relatie redden. Helemaal niet.
Hij kwam thuis en is nog steeds thuis. Ik heb geen flauw idee wat ik had gedaan als hij niet thuis was gekomen, misschien had ik me wel smekend aan zijn voeten geworpen?

belangrijk inderdaad

'Zodat ik niet steeds met zijn aan/afwezigheid wordt geconfronteerd.'

Dat lijkt me inderdaad erg belangrijk. Steeds weer weten wanneer hij bij haar is, dat is toch killing?

Mijn ervaring

Mijn man werd verliefd op zijn veel jongere collega. Ik ontdekte het, heel cliché, per toeval via zijn telefoon. Hij beweerde dat er alleen maar vriendschap was maar zo voelde het niet. Na korte tijd en nadat bleek dat het contact tussen hem en zijn collega even intensief voortduurde, en na therapie, heb ik hem gedwongen te kiezen en hij koos voor mij en zijn kinderen. Ik was zó opgelucht en vol goede moed dit dal overwinnen, het ging weer goed en we hadden een heerlijke vakantie. Totdat hij enkele maanden later, voor mij volkomen onverwacht, alsnog onze relatie verbrak en mij daar de schuld van gaf, ik was zo veranderd volgens hem. En juist dat heeft mij zo veel pijn gedaan, dat kwam zo hard aan daar kan ik nu nog niet mee overweg.
Ik vraag me wel eens af hoe het gelopen zou zijn als ik hem in die eerste fase meer tijd en meer rust had gegeven, ik denk dat hij dan ook gegaan zou zijn maar dan had ik niet die genadeklap gehad van eerst voor mij kiezen en dan later alsnog gaan. Later bleek dat er natuurlijk toch een relatie was met die collega, die relatie ging uit en nu is er een nieuwe Truus die warempel de liefde van zijn leven blijkt te zijn.
Maar wat is wijsheid? Want hoe lang moet je iemand de tijd geven? En hoe handel je in een situatie waarbij je hele leven op zijn kop staat? Ik wens je veel sterkte.

Stap eruit

Lieve moederziel,

Wat een verhaal toch weer. Ik ben net gescheiden, ook hier was er een Truus in het spel. Wat ik bij jou lees, en ook bij Pennestreek, is dat jullie er alles voor willen doen om het weer goed te laten komen. Bij jullie mannen zie ik dat niet. Zij hebben/hadden een Truus en willen daarbij ook nog even de voordelen van het gezinsleven voortzetten.
Het verhaal 'Ik ben al jaren ongelukkig', 'Ik twijfel al jaren aan onze relatie', etc. zijn echt heel erg cliché. Evenals 'het gevoel is weg'. Natuurlijk is het gevoel weg! Ze zijn verliefd op een ander en dan lijkt je eigen partner een saaie zeur en is je gevoel daarvoor volledig naar de achtergrond verdwenen. Maar er echt over praten vóór er een Truus aan de horizon verschijnt is er niet bij. Een losse opmerking of chagrijnige buien en dan moet jij maar raden dat hij 'ongelukkig' is. En dan kun je ook nog de schuld krijgen, want jij had het niet eens door! Blameshifting, noemt men dat.

Vreemdgaan is echt niet goed te praten. En mijn ervaring, en van alle vrouwen die ik ken; Als het eenmaal 1 keer is gebeurd, zal het weer gebeuren.

Mijn ex-man had 11 jaar geleden zijn eerste 'Truus'. Wat volgde was relatietherapie, ik heel erg mijn best doen en we bleven bij elkaar. Nu was er weer een 'Truus', met dezelfde clichéverhalen als de vorige keer. Dit werd overigens in alle toonaarden ontkend, heb er zelf achter moeten komen. Truus heeft het overigens uitgemaakt, want ze is ook getrouwd en gaat niet scheiden. Maar ik ben er klaar mee. Een man die niet praat en alleen maar twijfelt aan jullie relatie, en dan vlucht in Truusjes, daar heb je niets aan. Neem de stap, chin up, head high, en vraag die scheiding aan. Je zult zien wat een last er van je af zal vallen als je je geen zorgen meer hoeft te maken over de twijfels, de Truusjes, de onzekerheid, etc. Dit soort mannen zijn heel goed in manipuleren, afstoten/aantrekken, jou onzeker maken en jou afhankelijk maken. Trap er niet in en ga je eigen leven leiden. Veel mannen willen de stap niet zetten omdat ze zowel het gezin als Truus willen behouden. Dus verras hem met een afspraak bij bijv. de scheidingsmakelaar of een brief van je advocaat.
Klinkt misschien wat sarcastisch, maar ik heb geen geduld meer met dit soort mannen . En het huis? Verkopen die handel en ergens anders opnieuw beginnen met je kinderen. Ga ik nu ook doen. Gezinshuis staat te koop. Aan 1 kant moeilijk, maar het is ook een nieuw begin.
Zorg dat je je sociale contacten goed onderhoudt en vraag steun waar je maar kunt.
Sterkte dames, stay strong!

Garanties

Zoals gezegd, individuele ervaringen bieden geen garanties voor de toekomst.
En ik geloof niet dat het een 'soort mannen' is. Het heeft volgens mij meer te maken met de (lange) tijd dat je samen bent. Heel cliché, met de sleur waarin je belandt. De dagelijkse rompslomp, kinderen, school, werk, ziekte, zieke ouders, overleden ouders, is een trein die doorgaat en je doet wat je moet doen. En voor je het in de gaten hebt ben je eigenlijk een heel ander iemand geworden. Niet bewust. Maar je treft jezelf aan in een situatie waarvan je denkt: hè, dit zou toch ook anders moeten kunnen? En dan lijkt het alleen op te lossen door een heel rigoureuze verandering. Of iemand anders (Truus) laat je zien dat je ook nog iemand anders bent. Grappig, aantrekkelijk, interessant. En je merkt dat het ook interessant is om iemand op deze manier te bekijken, iemand waarvan je nog niet alles weet die ook nog eens veel belangstelling voor je heeft. Kortom je wordt verliefd. En dat is de wake up. En veel mensen denken vervolgens dat hun partner is zoals hij geworden is. En dat dat nooit zal veranderen. Hoe lang is het geleden dat je echt hebt gevraagd hoe iemand ergens over denkt? Hoe lang is het geleden dat je een politiek onderwerp bediscussieerd hebt met je partner? Dat doe je toch niet meer? Je weet toch hoe hij erover denkt? En daarmee doe je jezelf tekort en plaats je je partner in een patroon. Je partner gaat leven en reageren als van hem wordt verwacht. En dan ben je niet meer jezelf. (dit werkt beide kanten op natuurlijk). Het gaat langzaam en ongemerkt en het is ook niet goed of fout. Het is gewoon zoals het gaat. En je komt er niet allebei precies tegelijkertijd achter wat er gaande is dus de een grijpt (heftig) in en de ander weet niet wat 'm overkomt!
En daarom denk ik dat je terug moet naar jezelf. Wie ben je ook alweer, wie ben je geworden? En vooral: doe iets wat de ander volstrekt niet verwacht (maar wat wel bij je oorspronkelijke zelf past natuurlijk!). Laat jezelf zien. En dan primair omdat dat echt beter is voor jezelf. Als vervolgens partner ontdekt dat hij toch graag bij je wil zijn kun je goed bij jezelf nagaan of jij dat ook nog wel wilt. En zo niet? Dan niet!

Mooi, Els

Els, wat heb je dit mooi omschreven! Dank je wel.

maar ook

belangrijk is de opmerking van Pennestreek dat ik net zo aanvoel: in hoeverre voelt man hetzelfde als moederziel? Man zegt wel geen overhaaste beslissingen te willen maken. Moederziel wil dat ook niet, maar om heel andere redenen lijkt het: het gezin, de warme herinneringen aan mooie tijden. Man denkt volgens mij alleen maar aan financiële risico's.
Waarom zou hij anders Truus aanhouden? Juist het nemen van een minares zet de zaak op de helling, en hij wilde toch alles niet overhaasten??

In een van de 'goede gesprekken' zou ik aankondigen dat dit niet zo langer gaat en als hij Truus niet wil opgeven, jij hem zijn vrijheid gunt om het echt uit te zoeken wat hij nou wil, maar dat dat wel betekent dat hij verhuist. Makkelijk gezegd, weet ik, maar je geeft je kinderen nu ook het voorbeeld mee dat je over je heen moet laat lopen. Je schrijft maar dat je het niet trekt, maar weet hij zelf dat wel? Waarom handel je er niet naar? In een eerdere reactie schreef ik al: Bij Truus blijven is killing voor jou en niet respectvol van hem naar jou toe. Zonder respect geen basis voor een relatie. Pijnlijk maar waar.

Ik heb moeite met het feit dat een Truus een bed klaar heeft. Dat is makkelijk: kiest hij voor vrouw dan is er een bed, kiest hij voor Truus dan is er een bed.
Het beste uit twee werelden en er komt geen moeilijke tijd voor ze aan, want daar hebben ze op de reservebank gewoon nog een vrouw zitten en wordt die het niet dan wel weer een ander.
Leren mannen zich niet uitspreken tijdens hun opvoeding of de eigen opvoeding aan hun kinderen?
Leren vrouwen dat ze zoveel moeten slikken omdat het gezin heilig is en zij weinig te bepalen hebben en geen initiatief kunnen nemen?
De vaas is kapot, maar ze willen liever een gelijmde brokkelige kwetsbare vaas dan een nieuwe (ooit).

Moederziel, je hebt echt een keuze. Jij mag dingen in gang zetten. Zelfs een scheiding hoeft niet het einde te betekenen van jullie relatie; je kunt altijd terug.

Depressie

Een man kan jaren onderweg zijn met een depressie. Als hij dan niet voor jou kiest, maar het in het midden houdt, en jij maar afwacht, wat doet dat met jou?

hmmm

Ik denk dat juist als je nog ooit soort van een toekomst samen wilt, dat je dan nu wèl grenzen moet stellen: Truus eruit (uit zijn leven) of hij eruit. Je kunt hem nu wel alle tijd en ruimte geven, maar stel dat hij na verloop van tijd alsnog voor jou kiest, dan blijft zo'n 'van 2 walletjes' periode lijkt mij wel nog lang na-etteren. Voor jullie allebei. Hij doet je nogal wat aan hiermee, en ergens zullen jullie dat dan weer moeten verwerken.
Dus ik zeg: ruimte geven enz. prima, maar wel zonder tweede relatie ernaast. En anders moet hij zijn ontdekkingstocht toch echt elders voortzetten. Dat is op geen enkele wijze een onredelijke eis. En ook wel een beter voorbeeld voor je kinderen trouwens…

Ben het met de dames eens

Zoals ik al eerder schreef: Truus ernaast is echt geen optie. Ten eerste omdat hij jou daarmee ongelooflijk veel (zeer onnodig en dus extra wreed) pijn doet. Ten tweede omdat dit absoluut GEEN voorbeeld is om aan je kinderen te geven, zo respectloos naar jou toe, dat zou hij zelf niet moeten willen. En ten derde omdat hij zelf op deze manier onmogelijk een goed doordachte beslissing kan nemen.
Dus ik ben bang dat je hem toch voor de keus moet stellen. Hij moet wakker geschud worden en ik denk dat jij dat moet forceren. Maar ik snap helemaal je twijfels daarover.

wauw

Lastig hoor, wat moet jij je vreselijk voelen.
Je vraagt om objectief advies, kan ik je absoluut niet geven, is er volgens mij ook echt niet.
In dit soort zaken kun je niet objectief staan.

Het enige dat je kunt doen, lijkt mij, is proberen zo dicht mogelijk bij je zelf te gaan/blijven staan. Zorgen dat je jezelf niet kwijtraakt.
Ongeacht de uitkomsten moet je uiteindelijk vooral met jezelf door de rest van je leven.
Als je nu jezelf volgt dan kan het haast niet anders dan dat je straks goed/het best op deze periode kunt terugkijken.

(een crisis kan ongelofelijk k#%%$#&%% aanvoelen. Maar heeft altijd een functie. Wel is het aan ons om er 'het goede' mee te doen, het te gebruiken als nieuwe openingen, er positiviteit uit te halen en uiteindelijk de ruimte te creëren voor verandering, maar eerst moet je de crisis aanvaarden)
Sterkte.

Lichamelijk wel in orde?

Als ik lees dat het gedrag van je man zo anders is, het kan een midlife crisis wezen, of een soort overgang. Maar ik ken ook een stel dat uit elkaar is gegaan vanwege een hersenbloeding, het gedrag van man werd ook zo anders, zij stelde: ik heb aan totaal iemand anders trouw beloofd.
Nu was het bekend dat er een hersenbloeding had plaatsgevonden, maar zoiets kan ook minder opvallend gebeuren.

Bedoelde het allebei net anders dan jij het opvat

Ik bedoelde: ziet je man het ook zo, dat het probleem niet in jou of jullie relatie ligt, maar in hemzelf. Mijn man namelijk niet. Aan hem mankeert niets, hij heeft geen issues overgehouden aan zijn jeugd of de scheiding van zijn ouders, hij houdt 'gewoon' niet meer van mij.

En dat slechte voorbeeld, dat ben jij niet, maar dat is je man die het blijkbaar volkomen normaal en gerechtvaardigd vindt om er een Truus op na te houden terwijl hij niet eens doet alsof zij wat voor hem betekent maar waarmee hij jou wel schoffeert en pijn doet. Ik vind dat dus een enorm slecht voorbeeld voor je kinderen, alsof je geen rekening hoeft te houden met de gevoelens van je partner. Ongelooflijk vind ik dat. En ik kan er ook echt geen excuus voor bedenken.

Jou, en mezelf ;-), vind ik wel een goed voorbeeld, omdat je laat zien dat jij een lange relatie en een intact gezin wel de moeite waard vindt om voor te vechten!

Waarschijnlijk een idiote gedachte

Vooropgesteld; ik ken je man niet en geen idee hoe of wat maar zou het wellicht kunnen zijn dat Truus een man is en dat zijn verwarring (en zwijgen erover) verklaard?

Kan het een depressie zijn (bij je man) ?

Zou je man open staan voor een gesprek met een psycholoog om e.e.a. op een rijtje te zetten, hoe hij zich voelt, zover mogelijk los van de relatieperikelen?
Zo te lezen loopt van alles door elkaar. En is Truus het kleinste probleem (voor een buitenstaander).

Wachten

Dat ik desondanks nog geen scheiding wil inzetten, is omdat er nog veel dingen niet kloppen.

Dat begrijp ik. Maar waar precies wacht je op? Op diepere inzichten bij je man? Op het punt dat jij er genoeg van hebt? Op een externe factor (lees Truus) die de boel laat ploffen?
Je wil niet nu stappen ondernemen en dat is een keus. Maar ik denk dat het goed is om voor jezelf helder te hebben waarop en waarom je wacht.