Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit

Pennestreek.

Jij weet op dit moment niet of Truus wel of niet in beeld is bij je man?
En evengoed hoop je toch de rest van je leven met hem te delen? Dit is niet één keer vreemdgaan, een slippertje, nee, je man heeft een langdurige buitenechtelijke relatie zoals dat heet.

Als je toch samen oud wordt zal het altijd tussen jullie staan. Het vertrouwen, je gevoel van veiligheid, dat komt niet meer terug. Dit duurt al 9 maanden schrijf je en zelfs nu ben je er niet 100%van overtuigd dat er geen andere vrouw in zijn leven is.

Ik zou het niet kunnen, leven met een man die mij niet op de eerste plaats zet en zo respectloos met mij omgaat.

Pennestreek.

Ik schreef het stuk hierboven en daarna las ik je laatste posting. Maar....je weet zelf toch ook niet of er bij jullie nog een Truus is?
De reactie van mij hoe respectloos ik dat vindt lees ik terug in je bericht aan moederziel.
"Dat doe je als man gewoon niet", precies, dat telt ook voor jou man toch?

Moederziel

Ik heb net alles doorgelezen (in grote lijnen). Ik woon bijna 31 jaar met mijn man onder een dak en heb geduren die 31 jaar pieken en dalen meegemaakt in de relatie. Ik ga niet vertellen onder welke nick ik schreef, maar zo'n dal was de reden dat ik op OO terecht ben gekomen:-). Mijn man is ontzettend trouw. Hij zal nooit met iemand anders in zee gaan als het even minder gaat. Ik denk dat hij zich eerder zorgen maakt of ik daar wel toe in staat ben. Ik heb me wel eens afgevraagd hoe ik zou reageren als man op een dag thuis zou komen en zou vertellen dat hij een Truus heeft. Ik zou dat vreselijk vinden uiteraard. In een jongere fase besloot ik dat ik hem dan het huis uit wilde hebben. Hup, weg, ga maar naar je Truus! Maar dat zie ik nu anders. Eén scheve schaats is het niet waard om alles voor op te geven. Zolang de bereidheid er maar is om die scheve schaats bij het grofvuil te zetten en aan een herstel van de relatie te werken. Jouw man lijkt niet bereid te zijn om zijn scheve schaatsen op te geven voor 'jullie'. Hij zegt als ik het goed begrijp, dat Truus een 'nog te passeren station' is, maar dat hij dat station gaat passeren is eigenlijk al duidelijk. Truus wordt niet zijn nieuwe toekomst. Maar waar gaat zijn trein dan naartoe? Naar Truus 2? En jij braaf in jullie koophuis?

Het is heel vervelend dat jullie zo vastzitten door jullie koophuis, maar zolang dat huis niet te koop wordt gezet gebeurt er niets. Ik zou deze week dus aankondigen dat het huis te koop moet worden gezet. Dat zal toch moeten als jullie uit elkaar gaan. Schrijf je morgen in voor een huurhuis. Vraag aan je werkgever of de mogelijkheid er is om je uren uit te breiden. Zet geld op een aparte rekening, zodat je wat geld hebt als je moet verhuizen. Je kunt voor weinig geld heel wat meubels kopen bij een kringloopwinkel. Maak een afspraak met een mediator om alles eens op een rijtje te zetten vanuit die hoek. Met een beetje mazzel schrikt je man zich te pletter en bedenkt zich dat zijn verwarde geestestoestand hem op een heel verkeerd pad heeft doen belanden. Zo niet, dan ben je voorbereid op een leven apart van elkaar. Heel triest, maar er zijn grenzen. Of hij kiest voor jou, of hij kiest voor een toekomst met welke Truus dan ook. Niet allebei.

Powerplay

Het is powerplay van man. En nu is het aan jou, moederziel, om het heft in handen te nemen. Hij kijkt en duwt en trekt en bombardeert om te kijken hoe ver hij kan gaan. Hij wacht totdat jij de grens trekt. Omdat hij een 'ander leven' wil (hoe oud is hij?) en eigenlijk niet weet hoe hij dat samen met jou voor elkaar kan krijgen. In een oudere draad heb ik het ook al eens gezegd. Doe iets wat hij vooral niet verwacht. Houd je er niet mee bezig wat je denkt dat hij graag van jou wil. Voorbeeld: zegt hij dat het huis verkocht moet worden? Dan zeg je ja. Sterker nog je legt direct de informatie van makelaars op tafel hoe je de verkoop moet aanpakken en wat de kosten zullen zijn. Vertrekt hij naar Truus? Dan zeg je hem dat dit de laatste keer is dat hij gaat. En meteen de laatste keer dat hij in jullie gezamenlijke huis heeft geslapen. Ga op bezoek bij Truus of bel haar op en vertel haar dat hij jouw man is en dat zij moet 'opzouten'. In haar eigen belang, want hij heeft jou verteld dat hij toch niets blijvends met haar wil. Laat (weer) zien wie je bent, hij wil een 'ander leven' maar weet zelf eigenlijk ook niet hoe/wat er anders moet maar hij wil vooral niet dat het zo voorspelbaar is als het de afgelopen jaren is gegaan…
Word weer een zelfstandig persoon, daarmee eis je zijn respect op. Jullie moeten elkaar weer gaan zien en behandelen als individuen in plaats van een product van jullie samenzijn.

Mijn ervaring

Bij mijn man was het ongeveer twee jaar voor onze breuk begonnen. Hier ook een Truus die er tussen sprong.

Mijn ex is 4 weken nadat hij de bom had gedropt (gezegd dat hij met mij niet verder wilde) uit huis vertrokken. Hij ontkende het bestaan van een Truus, maar nog eens 4 weken later kreeg ik te horen dat er een Truus was en wie dat was (een gezamenlijke vriendin)

Nu zijn we ruim 4 jaar verder. Meneer speelt liefdevol gezin met Truus. Ondertussen laat hij mij met de zooi achter. Hij heeft mij maandenlang zonder enige vorm van inkomen laten zitten (uitkering aanvragen kan maanden duren) en mij met onze dochter zonder pardon het huis uit laten zetten. Daarnaast zijn er enorme schulden, ook vanwege een gigantisch bedrag aan restschuld.

Ik ben op de bodem beland en weer opgekrabbeld. Ik ben er sterker uit gekomen. Nog steeds doet het pijn dat iemand met wie ik meer dan 20 jaar lief en leed heb gedeeld, waarmee ik alles wat we hadden samen had opgebouwd, in staat is om een mes in je rug te steken. Mijn mening daarover is dat zo'n persoon echt heel erg in de clinch moet liggen met zichzelf. Noem het een Midlifecrisis, een depressie of wat dan ook. Ik vond zelf een andere omschrijving erg treffend: mijn man is door een Alien ontvoerd die zijn lichaam heeft overgenomen. De man waar ik van gehouden heb is er niet meer, wie weet komt hij ooit nog terug. Voor mij is er geen weg meer terug.

Als ik jouw verhaal zo lees dan herken ik jouw gevoel. Ik denk dat de enige goede weg is die Pennestreek heeft genomen. Werken aan jezelf. Zorg dat hij beseft hoe het leven eruit gaat zien zonder jou. Jij hebt, net als Pennestreek, het voordeel dat je nog contact hebt met je man. Het is wel zo dat jullie beide ruimte nodig hebben. Rust van elkaar, momenten van bezinning. Heb je al nagedacht over mijn idee om de ruimte te gebruiken voor een soort Birdnesting constructie. Misschien is het een idee om dan de weekenden wel als gezin door te brengen.

Wat jij ondertussen wel kunt doen is kijken wat de mogelijkheden zijn. Ben je al ingeschreven voor een woning? Kun jij het financieel aan als jij met de kinderen verhuist naar een huurwoning? Wellicht krijg je dan toeslagen zoals KGB, huurtoeslag en zorgtoeslag.
Meld je bij je huisarts, ga praten bij maatschappelijk werk. Al is alleen maar om praktisch advies te krijgen, waar je terecht kunt enzo.
Ik begrijp dat niets doen je gek maakt, maar dat hoeft ook niet. Je man zal nu zelf moeten gaan kijken wat hij wil. Jij kunt hem daar niet bij helpen, hij ziet jou namelijk op dit moment als een van de oorzaken van zijn ongelukkige gevoel.

Jij kunt de golven niet stoppen, maar je kunt wel leren surfen.

Jij kunt wel wat

Aha, jullie hebben feitelijk al een "tweede woning" gemaakt. Die kun je dan om en om een week gebruiken.

En dan moet jij niet zijn losse eindjes gaan opvangen, laat hem maar ervaren hoe het is als aleenstaande ouder. Dat je soms op je werk Nee zult moeten verkopen om op tijd thuis te zijn. Dat het soms of vaak rennen en vliegen is, maar dat je daarna weer een week relatieve rust hebt (maar waarin je wel werk moet inhalen).

Als ik jou was, zou ik snel informatie inwinnen over hoe een scheiding verloopt, en wat je daarvoor moet regelen. Begin gewoon de zaken voor jezelf op orde te brengen. Schrijf je in bij de woningbouw, open een eigen rekening. Een overzicht van de financiën heb je al. Zet het huis te koop (het is toch niet zomaar weg, je kunt het altijd weer van de markt halen).
Ga met iemand praten om steviger in je schoenen te komen te staan en je gedachten op en rijtje te krijgen.
Zoek een hobby/sport waar je plezier en energie uit kunt halen (heel belangrijk).
Ga niet passief zitten wachten. Dat maakt jou zeker niet aantrekkelijker voor hem.

Wat betreft Truus kun jij wel degelijk wat. Je kunt tegen je man zeggen: ik kan dit niet meer aan. Je maakt mij kapot hiermee. Is dat je dank voor een 20-jarige relatie? Verdien ik dat? Verdienen de kinderen dat? En waarom heb jij eigenlijk een relatie die je vrouw en je kinderen schaadt, terwijl je er niet eens toekomst in ziet? Waar ben jij eigenlijk mee bezig? Als je enig respect voor jezelf en ons hebt, maak je onmiddellijk een einde aan die relatie.
Als je het hard wilt spelen, kun je gewoon zeggen: Ik wil dat je een keuze maakt. Als jij naar Truus gaat, dan kom je er hier niet meer in. Kies maar. En dan je poot stijf houden.

Ik moet zeggen dat Truus me ook een zielig geval lijkt. Ze heeft een lange-afstandsrelatie met een man die haar uiteindelijk niet wil. Lekker zelfbeeld zal ze hebben. Maar dat is niet jouw zorg natuurlijk. Wel iets om in je achterhoofd te houden. Jij staat mijlenver boven haar.

Reactie op Wil40

Wil, ik denk dat er geen Truus is, en ik denk ook echt dat er tussen hen destijds niet echt wat gebeurd is, maar 100 % zekerheid heb ik natuurlijk niet. Dat is wat ik bedoelde met mijn opmerking. Ik weet wel zeker dat er geen langdurige tweede relatie in het spel is. En juist daarom, omdat hij zegt al zo lang te twijfelen, maar toch blijkbaar nooit eerder in de verleiding is gekomen om een affaire te beginnen, denk ik dat het goed kan komen tussen ons. Dat het meer in hem zit dan in mij of onze relatie.
Als er wel een Truus was geweest was het klaar geweest tussen ons. Zoals ik al schreef aan moederziel, in dat geval wordt het spel niet eerlijk gespeeld. Dan kun je als vrouw nooit winnen. Want die ander is altijd spannender, daar zijn geen dagelijkse beslommeringen, die zeurt niet over het dopje van de tandpasta. Dan zou ik hem echt de deur uit zetten. Op het moment dat hij mij opbiechtte gevoelens voor een ander te hebben ben ik echt ontploft (doe ik anders nooit). En heb geëist dat hij alle contact met haar zou verbreken. En ik heb geëist dat hij naar een therapeut ging en vervolgens met mij naar onze relatietherapeut. Als hij daar niet toe bereid was had hij direct kunnen vertrekken. Maar hij deed wat ik vroeg. Ik heb het mailtje gezien waarmee hij het contact met haar verbroken heeft (ja, ook hij heeft op die manier het contact verbroken - dit even nav een ander draadje waarin een minnares op die manier door haar minnaar is afgewezen). En hij heeft zelf onze kinderen over haar verteld. Ze is (was) een vriendin van de familie, dus het zou hen ook opvallen als er appjes of zo van haar binnen zouden komen. Ook van gezamenlijke vrienden hoor ik niets dat zou kunnen wijzen op een andere relatie. Dus ik ga ervan uit dat die er ook niet is. Maar nee, 100 % zeker weet ik dat niet.

Of je laat je betalen

Je kunt het ook zo laten hoor. Jij werkt en moedert, hij woont "alleen" en vadert als hij zin heeft.
Daar zou ik hem wel (maandelijks) een rekening voor sturen.

Geld is ook een manier om eigenwaarde mee op te krikken.

En voor moederziel

'Maar hoe doe jij dat als de angst opeens toeslaat? Als je bang bent dat hij definitief afknapt? Hoe behoud jij je eigenwaarde en je kracht? Ik heb zo vaak het gevoel dat man alleen maar ziet wat er niet is en niet wat er zou kunnen zijn. Zo frustrerend en machteloos. Ik ben zo bang het verkeerde te doen, durf niet meer op m'n kompas te vertrouwen. Ik heb er immers al zo naast gezeten.'

Die momenten heb ik natuurlijk ook nog steeds. Maar ik kan je vertellen dat het minder wordt na verloop van tijd. Omdat uiteindelijk echt alles went, maar ook omdat je zelf sterker wordt.
Toen we vier maanden onderweg waren zat ik volgens mij zo'n beetje op het dieptepunt. Dat was een maand nadat hij me had verteld over zijn verliefdheid. Ik ben een tijdje aan de antidepressiva geweest, en ik had slaappillen om overeind te blijven, want ik slaap sinds die bewuste dag beroerd. Werd in de tussentijd ook nog ontslagen maar vond ondanks de verschrikkelijke situatie thuis binnen een maand een andere (en veel leukere!) baan. Dat was een enorme boost.

Ik denk ook dat man de laatste jaren alleen maar focuste op de negatieve dingen. En dan is het makkelijk om niet te zien wat er wel aan moois is in je relatie en gezin. Dat vond ik vreselijk moeilijk, ik had echt het gevoel van half vol versus half leeg glas. En meestal was dat bij ons andersom, maar hierin dus niet.

Ik heb in het begin ook erg getwijfeld aan hoe ik me moest opstellen. Maar ik had zoals ik al schreef vanaf het begin de overtuiging dat ik niet de 'boosdoener' was in dit verhaal. En dat ik, als ik dan toch alleen verder moest, ervoor moest zorgen dat ik dat ook kón. En daarvoor was het noodzakelijk dat ik aan mezelf ging werken. Min of meer toevallig vielen veel van die zaken samen met dingen waar mijn man over viel. Mijn afhankelijkheid van hem, en dat ik mijn geluk en eigenwaarde van hem liet afhangen. Dat ik op een negatieve manier met de kinderen communiceerde, waardoor het pubergedrag dramatische vormen aannam. Mijn niet kloppende zelfbeeld.

Dat zijn allemaal dingen die niet alleen op onze relatie een negatief effect hadden, maar die er ook voor zouden zorgen dat ik het in mijn eentje erg zwaar zou krijgen. Dus ik ben ervoor gegaan. En met resultaat mag ik wel zeggen! Hij gaf dat ook regelmatig aan, dat hij zag dat ik zo hard werkte en dat het resultaat zichtbaar was, en dat hij daar erg trots op was. Maar daar ging het me niet om. Vroeger wel, deed ik alles met hem in mijn achterhoofd, maar nu niet meer. Ik heb moeten leren mezelf op de eerste plek te zetten. En dat doe ik dus. Ik vaar mijn eigen koers, en soms valt die even samen met die van man (in de weekenden, als hij thuis is). Maar het stukje dat ik alleen ben met de kinderen bevalt ook goed. En dat had ik vroeger niet kunnen denken, vond het altijd vreselijk als hij er niet was (want, afhankelijk van hem).

Ik hoop dat ik je een beetje een hart onder de riem heb kunnen steken. Sorry voor mijn lange epistels, schrijven is voor mij ook een vorm van therapie .

Hmmm

Als er dingen gezegd worden als 'ik hoef Truus niet op te geven, we zijn toch feitelijk uit elkaar' dan is hij heel wat stappen verder in het scheidingsproces dan jij. Hij is in zijn hoofd al gescheiden, woont alleen nog met z'n ex in éen huis.

'Paar dagen geleden heb ik opnieuw emotioneel beroep op hem gedaan om voor ons te vechten. Doodse stilte. Potdichte oester.Met nu dus meerdere afwezige nachten van man als gevolg.'
Je hebt twee mensen nodig om voor een huwelijk te vechten, jij doet dat nu in je eentje en dat gaat niet werken. Als hij niet meer wil en niet te motiveren is om zelfs maar minimaal rekening te houden met jouw gevoelens, dan gaat het hem volgens mij niet worden.

Hij vertrekt niet en hij wil niet bij haar wonen. Lekker dan!
Hij heeft z'n eigen opgang en z'n eigen kamer in jullie huis, komt eens een bord eten halen, wordt verzorgd en kan z'n eigen gang gaan. Hij heeft alles voor elkaar en dat zonder verantwoordelijkheden, noch naar jou, noch naar de kinderen, noch naar Truus.

Is het voor jou een optie om een aantal makelaars uit te nodigen voor een waardebepaling voor het huis? Dan weet je financieel tenminste waar je aan toe bent. Je hebt het huis dan nog niet op de markt gezet, maar dat kan dan wel vrij makkelijk als jullie daar aan toe zijn.
Je inschrijven bij de woningbouw kan ook geen kwaad, verplicht je niet tot het reageren op een huis maar zorgt er wel voor dat je alvast wat maanden inschrijfduur opbouwt.

Weet Truus eigenlijk van je bestaan?

Jeetje

Hij is wel erg horkerig bezig, die man van je. Ik ben bang dat hij een harde wake-up call nodig heeft, en jij bent de enige die hem die kan geven. Door hem eruit te zetten. Of door contact met Truus op te nemen en haar te vragen of zij weet dat hij getrouwd is en een flink aantal kinderen heeft??
Die financieel adviseur is een goed idee. Wellicht kun je ook al een afspraak maken (voor jullie samen) bij een mediator. Die kan goed uitleggen wat er bij een scheiding allemaal komt kijken. En dat een omgangsregeling echt heel ouderwets is, co-ouderschap komt er eigenlijk standaard. En dat betekent dat hij de helft van de tijd helemaal alleen verantwoordelijk is voor alle kinderen. Het klinkt alsof hij daar (nu) geen trek in heeft. Wellicht helpt dat vooruitzicht hem wel zijn prioriteiten helder te krijgen.
En als ook dat niet helpt, tja, het gebeurt vaker bij mannen rond die leeftijd. Dat ze van de een op de andere dag het roer totaal omgooien en een heel andere persoon lijken te worden. Die hun oude leven compleet inruilen voor een nieuw en niet meer omkijken. Ik help je hopen dat dat niet voor jouw man geldt, maar zijn houding wijst er wel op denk ik...

Heel veel sterkte!

Hij heeft de lusten, jij de lasten

En toch vind ik dat je hem zou moeten dwingen zijn leven als alleenstaande vader op te pakken, zéker als hij zegt dat jullie feitelijk al uit elkaar zijn en Truus niet opgeeft. Hij is in zijn hoofd al gescheiden. Hij heeft de lusten en jij de lasten, en jij staat het toe. Dat kan toch niet? Hij moet zijn verantwoordelijkheid naar jou en de kinderen toe oppakken. Allebei 50-50. Huiswerk begeleiden, boodschappen, wassen, koken, emotionele begeleiding, dat kan niet allemaal zomaar even op jouw bordje geschoven worden. Hij is voor de helft verantwoordelijk.

Hij een paar dagen naar Truus? Dan ga jij daarna een paar dagen weg. Even uitrusten van dit gekkenhuis. Wat denkt hij wel niet?!

Definitief zit in je hoofd

Er schrijven hier ervaringsdeskundigen mee, dus 'het klinkt zo gemakkelijk' is, wat meerdere schrijfsters hier betreft (weet ik uit eerdere draadjes) geen stuurlui/wal verhaal. De gedachte die erachter zit is (ook) dat je niet moet vergeten dat als jij nu je poot stijf houdt (of het gaat over Truus zien, het huis uitgaan of over de zorg voor de kinderen) dit niet betekent dat dit voor altijd zo is. Of dat het ook daadwerkelijk zo zal gaan. Ook jij kunt uitspraken of ingezette paden terugdraaien. En 'hij gaat toch niet' is echt een heel slecht argument. Als het moet verander je de sloten. En dat zeg je hem trouwens ook nog vantevoren. Vooralsnog zou ik, in jouw geval, beginnen met Truus bellen. Schrijf (letterlijk) op wat je gaat zeggen, schuif haar niet de schuld in de schoenen (je bent niet met Truus getrouwd) maar laat zij zich maar het lazarus schrikken en je man nog heel veel meer. Mijn belangrijkste reden: het is zo ontzettend goed voor jouw zelfvertrouwen als je dat doet! Je neemt de touwtjes in handen, wie denkt hij (en Truus ook) wel dat ze zijn, dat ze jou zo kunnen 'piepelen'? Hoe de uitkomst ook is. Als hij kwaad wordt en vertrekt: jij hebt elke laatste strohalm aangegrepen om je huwelijk te redden, tot en met het oncharmante bellen van Truus. Zelfs naar je kinderen is dat later een 'prettiger' verhaal dan lijdzaam toezien dat hij pas gaat op het moment dat het hem uitkomt (of als hij het financieel voor zichzelf voor elkaar heeft, is hij daar misschien mee bezig?).

Ziet hij dat ook zo?

'Ik zie ook dat man al aantal stappen verder is. Hij is duidelijk: hij voelt het nu even niet. Maar juist daarin zit de angel: als ik vraag wat hij met 'nu even' bedoelt, zegt hij dat hij niet in de toekomst kan kijken. Dat hij geen overhaaste stappen wil zetten, dat we bij twijfel niet moeten inhalen. En hij geeft aan dat hij sowieso leeg is vanbinnen. Als ik vraag of hij dan nu een beter alternatief heeft, zegt hij nee, natuurlijk niet. Scheiding inzetten doet hij ook niet - maar dat kan ook door de financien komen.
Ik weet donders goed dat dit kruimeltjes bange hoop zijn waarmee ik word afgescheept, maar ieder kruimeltje om ons gezin te redden is er 1. Zo ver ben ik al gezakt. Maar het rommelt ook steeds meer bij mij.

Natuurlijk twijfelt hij om door te pakken. Er zijn zo ontzettend veel goede jaren geweest. Tot het laatst. Het gezin wás hecht, liefdevol. Die eenheid komt nooit meer terug. En de onvrede en onrust zit niet in mij of in ons mooie gezin, maar in hemzelf. Dat neemt hij mee naar iedere nieuwe Truus. Daaronder ligt een bak ellende vanuit zijn jeugd verscholen. Hij vlucht ervoor weg, gaat de strijd niet aan. Zoekt het buiten zichzelf. Bij Truus bijvoorbeeld. Het klinkt hopeloos wanhopig, maar hij is zichzelf nu niet.'

Ik vraag me af of je man het ook zo ziet. Dit klinkt echt als iemand die vreselijk de weg kwijt is. Hij voelt niets, hij is leeg. Klinkt bijna als een depressie. Ik ben natuurlijk geen expert, maar toch... Ik denk dus dat hij behoefte heeft aan begeleiding door een goede therapeut. Hij is al bij iemand schreef je, maar dat gaat blijkbaar niet goed (genoeg). Laat hem iemand anders zoeken. Iemand die wel bij hem past en wel tot hem door kan dringen.
Maar laat hem in vredesnaam stoppen met Truus. Wat biedt dat/zij hem nu? Behalve lust? Het brengt zoveel ellende met zich mee en lost vooral helemaal niets op. Als hij vindt bij twijfel niet inhalen, hij haalt nu wel in, en nog wel rechts ook! Ik zou dat van hem eisen. Ook al voelt hij zelf nu niks, jij voelt op dit moment genoeg voor 2! En ook al voelt hij niks voor jou, voor haar blijkbaar ook niet, dus waarom moet hij jou dan bewust zoveel pijn doen?

Wel co-ouderschap en wel eisen stellen

Jawel, jij wilt ook co-ouderschap. Jij wilt na je huwelijk ook een eigen leven opbouwen. Je bent nu boos en teleurgesteld in hem, logisch, maar door geen co-ouderschap aan te gaan straf je ook (vooral?) jezelf. Daarbij ben ik ervan overtuigd dat kinderen evenveel behoefte hebben aan vader en aan moeder in hun leven. Ze houden van beiden, ze leren van beiden. Vergeet dat nooit.

Het is voor jou een ver-van-je-bedshow, maar ik geef je mijn ervaring: ik geniet van de weken met kinderen, ik geniet ook van de weken zonder kinderen. Want het is zwaar om alles alleen te moeten doen. En het is leuk om in die andere week zelf je tijd te kunnen indelen. Die tijd voor mezelf had ik nodig om weer tot mezelf te komen na de scheiding, uit te rusten, mijn eigen hobbies te vinden en oude weer op te pakken, en tegenwoordig om tijd aan mijn nieuwe partner te besteden.

Verder ben ik het eens met Els: niets is definitief. Het enige waar je zeker van kunt zijn, is dat alles vroeger of later verandert.
Je kunt nu best eisen stellen en toch je huwelijk redden. Eerlijk gezegd denk ik dat je eisen MOET stellen om je huwelijk te kunnen redden. Je moet laten zien wie jij bent, dat je niet zomaar over je heen laat lopen. Laat zien wat hij dreigt weg te gooien!

Niki73

Ik weet dat je gelijk hebt, over dat de kinderen recht hebben op een vader en een moeder, en dat je bij een scheiding DUS gaat co-ouderen. Maar ik vind het zo vreselijk onrechtvaardig dat (in mijn geval en in het geval van moederziel) man eruit stapt, en dat wij dan achterblijven met niet alleen geen man meer, maar ook nog maar de helft van de tijd de kinderen. Onverteerbaar!
Maar goed, dat was even mijn frustratie.

Niki73

'Jawel, jij wilt ook co-ouderschap. Jij wilt na je huwelijk ook een eigen leven opbouwen'

Net of je geen leven kunt opbouwen als je je kinderen bij je hebt.

Convenant

Er zijn formats van een echtscheidingsconvenant op internet. Daar zou je er een alvast van kunnen invullen en aan je ex geven. Zodat hij ook gaat nadenken hoe het dan verder gaat als je gaat scheiden.
Niet om hem tegen te houden maar om op tijd een bepaalde consensus te bereiken zodat je een scheiding zo eenvoudig mogelijk af kunt tikken omdat je het al eens bent. En dat je ook weet waar je het niet over eens bent. Dat kun je voorleggen aan de rechter. Zelfs met een gezamenlijke advocaat.
Het zelf maken van een convenant kan veel geld schelen.

Ervaring

Puur vanuit mijn ervaring: dit komt niet meer goed. Zelfs als je man zich zou bedenken en weer voor jou kiest dan is er zoveel kapot. Dan moet je allebei heel hard aan de slag om dat weer ok te krijgen, als dat al lukt.
Deze situatie kan nog heel lang doorgaan en dit maakt je kapot. Of in ieder geval, dat deed het bij mij.
Daarom nogmaals, schop die vent er uit. Ga naar een advocaat en laat een voorlopige voorziening aanvragen. Dan zoekt hij maar uit hoe hij het allemaal regelt maar dan is hij het huis uit.
Daarna kun jij op je gemak bekijken wat je wil. Dat kun je pas echt als hij weg is en de realiteit wat inzinkt.
Geen enkele stap is niet terug te draaien. Mochten jullie weer bij elkaar komen is die voorlopige voorziening of zelfs een scheidingsaanvraag van tafel maar dan laat je nu in ieder geval zien dat hij niet over je heen kan lopen en kom je voor jezelf op.
Op die manier creëer je rust voor jezelf en je kinderen en ruimte voor jou om na te denken.
Heel veel sterkte.