Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit

niets

Je kunt niet zoveel zolang hij Truus heeft. Of je moet bereid zijn om hem te delen.

Ik dek echt dat je man weg moet. Het is nu mooi weer, hij kan vast ergens kamperen. Dat mee ik echt. Bovendien is het verhaal van geen geld natuurlijk enorme b... Stel, jullie gaan scheiden. Blijven jullie dan voor altijd bij elkaar omdat er geen oplossing is wat het wonen betreft? Dat is natuurlijk niet de oplossing.
Dus: je man meer werken als het moet, dan ergens iets tijdelijks huren en inderdaad de kinderen week op week af. Of in ieder geval een deel van de week. Dat zijn de harde gevolgens van het feit dat hij niet meer van je houdt. Nu heeft hij werkelijk het beste van beide werelden.
Sini

2 scenario's

Misschien is het handig als je het voor jezelf gaat opschrijven in 2 scenario's. Wat moet er gebeuren als jullie uit elkaar gaan en wat moet er gebeuren willen jullie samen verder kunnen.
en dan vooral de praktische zaken op een rijtje zetten.
Emotioneel zal het nogal wat vraagtekens oproepen maar goed die kun je ook als vraag noteren.
Je kunt ook nog optel en aftrekrijtjes maken.
Wat is het voordeel als hij blijft en wat is het nadeel. Ook zonder een definitieve oplossing.
Soms krijg je daar dan vanzelf een beeld bij welke kant je op wil.

Dan is de oplossing er toch al?

De ene week trekt hij zich terug naar zijn eigen ruimte, de andere week zit jij er. Als er geen mogelijkheid is om te koken, dan komen er ingevroren maaltijden en een magnetron.

Dat betekend dat hij niet welkom is in de week dat jij met de kinderen hebt. De andere week ben jij er alleen in geval van nood. Verder moet hij het alleen zien te rooien. Natuurlijk staat het de kinderen vrij om naar papa of mama te gaan.

depressief

my 2 cents (voor wat t waard is)
Is er wel geld voor een psycholoog? Je man klinkt behoorlijk depressief. Verder, ik zou hem dringend vragen te stoppen met Truus. Zij is kennelijk toch ook niet zijn grote liefde en het breekt jou enorm op. Als hem dat niets interesseert -wat zoiets voor jou is- tsja, dan is niet alleen de liefde voor jou weg, maar ook het respect.
Ik proef een beetje dat hij jou de schuld geeft dat je zijn 'nood' niet hebt opgemerkt. Ik vind niet dat jou zoiets te verwijten valt. Hij is kennelijk dan ook niet duidelijk genoeg geweest. Bovendien is zijn geluk niet jouw verantwoordelijkheid.

En de huisarts?

Misschien kan die je man doorverwijzen naar maatschappelijk werk bijvoorbeeld?
Hij moet praten, zijn hart luchten? Speelt er meer? Zorgen, werk, financieël?
Jij kan dat ook niet allemaal invullen, lijkt me logisch.

Oooo, dat is zoooo 2014:-)

Ik dacht dat het "uit de mode" was, op zoek naar jezelf? Doodmoe werd ik ervan; de sabattical years, naar Afrika vrijwilligerswerk doen, emigreren naar Griekenland en olijven plukken, een paar jaar op zoek naar jezelf met uitkering en de abrupte scheidingen met directe een nieuwe vlam, eventueel van internet uit een ver land en jonger.

Na 20 jaar huwelijk wordt het allemaal wat gewoon, de dagelijkse sleur, het opvoeden....

Hij is op zoek, dan moet hij snel zoeken wat hij kwijt is of kwijt dreigt te raken:-)
Met wat galgenhumor wordt het leven wat dragelijker, hou je taai.

aaah

En nu is het de schuld van de psych dat hij het niet op tafel legt omdat hij/zij niet doorvraagt?! Hij legt het wel bij een ander op het bordje he? Waarom komt hij er niet gewoon zelf mee op de proppen? Of gaat op zoek een andere psych.

Ook zoiets

Hier een vergelijkbaar verhaal. Ook een Truus maar dan al jaren en een man met een depressie. Ik heb gezorgd, vergeven en alles geslikt. Jarenlang. En uiteindelijk heeft hij voor Truus gekozen. Nu ben ik behalve verdrietig ook nog gigantisch boos op mezelf dat ik me al die jaren zo heb laten bedriegen en heb laten gebruiken.
Met de wetenschap van nu zou ik hem meteen het huis uitschoppen.
Bij ons waren trouwens ook 1000 en 1 bezwaren maar toen het eenmaal klapte en hij dus definitief voor de Truus had gekozen losten die zich allemaal op. Op een heel vervelende manier, ik ben alles kwijt maar nu begrijp ik niet meer waarom het idee het huis te verliezen me tegenhield om hem er uit te schoppen. Uiteindelijk gebeurde het toch.
Achteraf kijk je de koe in z'n kont maar nu zou ik er heel snel een punt achter zetten.

schulden

Je schrijft dat er schulden zijn.

Voorheen niet, maar wel de laatste 1,5 jaar?

Ik weet niet hoe groot die schulden zijn.

En kan het zijn dat er meer schulden zijn, dan jij weet? Het zal niet de eerste keer zijn dat iemand zich vreemd (anders dan voorheen) gaat gedragen en het allemaal niet meer weet door financiële problemen.

Misschien iets om op door te vragen bij hem? En aan te geven dat jullie daar samen wel uitkomen.

Moeilijk, iemand die weinig praat en jou de schuld geeft waar het de afgelopen periode niet goed ging.

Voor wat het waard is: als je paniek voelt, probeer goed in en uit te ademen.

Bedenk dat er meer mensen in een vergelijkbare situatie als jij hebben gezeten of erger, en die zijn het ook doorgekomen.

Life sucks and then You die - het leven zit vol kleinere en grotere tegenslagen, maar je kunt het aan. Echt!

En zorg zo goed mogelijk voor jezelf in deze zware tijd, troost jezelf, het is gewoon waardeloos, maar je doet je best, maakt er het beste van met alles wat je kunt. Meer dan dat kun je niet doen. Dus adem in, adem uit, je kunt niet meer dan je doet en je komt hier doorheen.

Dikke knuffel xxx

Wil je gewoon even een aai over je bol geven

Want ik heb nog nergens gelezen dat jij ergens terecht kunt met je verhaal, je boosheid en verdriet. Dus om te beginnen even een dikke knuffel. En ik hoop dat je wel mensen om je heen hebt bij wie terecht kunt en die je onvoorwaardelijk steunen.

Ik heb niet echt raad voor je, ik worstel nu al 9 maanden in een soortgelijke situatie, maar dan (denk ik) zonder de Truus. Na bijna 28 jaar samen bleek hij al jaren te twijfelen en eigenlijk wa szijn conclusie dat zijn gevoel voor mij weg was en dat hij niet dacht dat dat ooit terug zou komen. En het leek hem het beste als we masr direct (tijdelijk) uit elklasr zouden gaan om erover na te denken. Nou, mooi dat ik me niet uit mijn huis liet zetten, en hij vertrok toch ook maar niet, dus dat waren rare en nare tijden....

Op dit moment heeft man een opdracht in een andere stad, waar hij doordeweeks (van zondagavond tot donderdagavond) verblijft. Op vrijdag werkt hij vanuit huis en in het weekend is hij dus gewoon thuis, bij zijn gezin. Dat verloopt verrassend harmonieus. Twee maanden terug heeft hij gezegd dat hij definitief wil scheiden. Dat was rond de tijd dat hij die opdracht ver weg kreeg. En sinds die tijd woont hij dus de halve week elders. Dat geeft ons beiden rust en afstand. Zodat we allebei na kunnen denken en we elkaar niet in de weg zitten. En inmiddels twijfelt hij aan zijn besluit. Dat zegt hij niet met zoveel woorden, maar laat hij wel merken in zijn gedrag. En laatst vroeg hij of ik denk dat het goed kan komen tussen ons.

Ik sta er nog steeds hetzelfde in als in het begin. Ik denk niet dat het hem alleen zit in mij of in onze relatie en wat daar in zijn ogen aan ontbrak of scheef in zat. Zeker, de relatie was niet gelijkwaardig en er zaten echt dingen fout, en ik had ook verbeterpunten zeg maar. Maar ik denk dat het probleem toch meer in hemzelf zit, alleen ziet hij dat niet, of wil dat niet zien. Wat ik daarin tekenend vond is dat hij na een gesprek met een therapeut aangaf dat hij het zo'n gek gesprek vond omdat de therapeut het alleen maar over zijn jeugd en de relatie met zijn ouders wilde hebben. Hij begreep niet wat dat met hem of ons te maken had. Terwijl hij mij er regelmatig op wijst dat trekken van mij zo herkenbaar van mijn ouders komen, en dat bepaald gedrag van mij zo duidelijk gerelateerd is aan mijn jeugd en opvoeding. Maar dat hij zelf ook het product is van zijn ouders en zijn opvoeding, datbziet hij dus niet.

Ik heb besloten dat ik (voorlopig) niet degene wil zijn die de stekker eruit trekt. Hij heeft aangegeven niet gelukkig te zijn en zelfs te willen scheiden, dus het praktisch regelen mag hij dan ook lekker zelf doen. En dat doet hij dus nog niet. Ik wacht rustig af. Maar zit intussen niet stil! Ik werk hard aan mezelf. Ben uit de depressie gekropen waar ik in was beland, ben stukken zelfbewuster en zelfstandiger geworden. Ik zoek mijn eigen vertier en de band met de kinderen is enorm verbeterd doordat ik mijn manier van communiceren met ze heb veranderd. Ik ga binnenkort met ze op vakantie (man wilde toch samen gaan, daar ben ik niet op ingegaan). Kortom, ik ben mezelf aan het ontdekken en ik ben blij met wie ik aan het worden ben.

Ik hoop intens dat man op een dag 'wakker wordt' en zich realiseert wat hij weg wil gooien. En dat hij dan bereid is ook aan zichzelf te werken en niet alleen naar mij te kijken. Maar als hij dat niet doet weet ik dat ik het ook alleen kan. Maar het is niet wat ik wil. Want ik hou ondanks alles nog steeds van hem en ik vind het vreselijk voor de kinderen als we uit elkaar zouden gaan. Hij dringt dan gewoon aan ons op dat we elkaar dan nog maar de helft van de tijd zien. En daar kan ik zo vreselijk kwaad over worden! Hij is ruimschoots volwassen, heeft een gezin en verantwoordelijkheden, maar die doen er allemaal niet toe, want meneer voelt zich niet gelukkig. Dat hij door zijn besluit 3 andere mensen ongelukkig maakt, mensen van wie hij zegt te houden, dat doet er dan blijkbaar niet toe, onbegrijpelijk! Maar, zoals gezegd, ik last het besluit aan hem. Ik dring niets op, ga gewoon mijn eigenj gang als hij hier is, en ik hoor het wel als hij eruit is. Totdat ik misschien op een dag vind dat het klaar is. Maar zover ben ik nog niet. Ik hou het zo nog wel even vol.
Maar ik begrijp dus helemaal dat je nog van hem houdt en dat je hem niet voor de keus wilt stellen of hem het huis uit zetten. Ik kan je dus alleen maar heel veel geduld, wijsheid en sterkte wensen.

Gelijkwaardig?

"Het familiehuis is ons heilig, want de veilige haven. Maar als ik in m'n wanhoop roep dat het zo niet langer kan, is dat het eerste waar hij mee dreigt: dan verkopen we nu het huis. Hij wéét dat ik dat als laatste wil en werpt zo een drempel op."

Hoezo gelijkwaardige relatie?

Er is volgens mij niks gelijkwaardig en sinds Truus er is, is zelfs de suggestie weg.
Mannen en bijvrouwen. Het is een bekend verschijnsel. Ze willen ze alle twee Hij gaat niet kiezen.
Je zult zelf moeten kiezen wat je wil.

De oplossing van Paddington vind ik een mooie. Ieder om de week in het studio-appartement.
Heb jij een baan? Zo niet, dan wordt het tijd voor zakgeld. Je zult moeten gaan sparen voor een zelfstandig bestaan.

Dat familiehuis kun je heilig vinden, maar het is misschien wel een molensteen. Of juist en bron van inkomsten (kunnen er nog meer studio-appartement in?)
De oudste kinderen vliegen binnen vijf jaar uit. Over tien jaar staat de laatste lichting op de nominatie om te vertrekken.

Deel je toekomst in in klusters van vijf jaar.
Bepaal welke lijnen jij zelf en zonder je man kunt uitzetten om jouw leven samen met dat van je kinderen vorm te geven. Wees helder over dat wat van jou en je man samen is: Niets gaat de deur uit zonder jouw handtekening. Gelijkwaardigheid moet je opeisen.

Dat bedoel ik

"Jij moet niks doen, zei hij toen. Want alles is in beweging. Zo'n verlammend gevoel. Hoe kan ik niks doen??"

Dat is gewoon niet eerlijk. Als jij niet beweegt en niks onderneemt kan alles op zijn termen en in zijn tempo. Dat vraagt van jou om jezelf helemaal opzij te zetten in het belang van zijn 'proces' wat de uitkomst daar ook van mogen wezen.

Je doet jezelf te kort. En hem trouwens.
Je bent geen bakvis meer.

Zet je eigen lijnen uit. Geef je eigen leven vorm. Leef het.
Je houdt van hem dus is hij welkom het met jou te leven.
Hij kan aanhaken.

Afhankelijke positie

Ja, daar zitten we zeker in. Onze mannen gijzelen ons in deze situatie. Ik wil deze hele situatie niet, maar ik ben niet bij machte er echt iets aan te doen, behalve dan zelf het initiatief voor de scheiding nemen. En dat wil ik niet. Dus ja, hoewel ik op alle andere vlakken juist veel onafhankelijker ben geworden, en nog onafhankelijker wil worden, blijf ik dus afhankeljjk van wat hij besluit. Pas daarna kan ik weer invloed uitoefenen, op welk van beide processen het dan ook wordt (scheiden of werken aan de relatie). Heel naar gevoel. Echt heel naar.

Mijn manier om daarmee om te gaan is dus vooral veel energie te stoppen in mijzelf, in mijn eigen groei en ontwikkeling, het (weer) opbouwen van mijn sociale netwerk, leren het in mijn eentje naar mijn zin te hebben.

Maar het heeft me wel een ruim half jaar gekost om hier te komen, om deze rust en kalmte en sterkte in mezelf te vinden. Ik heb sinds een pasr weken een coach (NLP), daarvoor een therapeut. Want in mijn eentje lukte het niet. Overigens was dat de therapeut waar ik man mee naartoe heb gesleept. Dat besef had ik toen direct wel, dat ik niet zomaar zonder slag of stoot mijn huwelijk op zou geven. Leuk en aardig dat hij al jaren twijfelde en dus jaren de tijd had genomen om naar deze beslissing toe te werken, mij kwam hij echt heel rauw op dak vallen. En dat moet ik man nageven, hij ging inderdaad mee en heeft mij inderdaad de tijd gegeven om het te verwerken. En dus om aan mezelf te werken, het was al snel duidelijk dat hij niet bereid was in de relatie te investeren, hoewel de sessies bij de therapeut ons wel ongelooflijk hebben geholpen in onze communicatie.

Op dit moment praten we trouwens niet over ons of over emoties. Alleen over praktische zaken en de kinderen. Man heeft een paar weken geleden voorgesteld het proces on hold te zetten tot aan de vakantie, zodat de kinderen zich kunnen focussen op school (staan er slecht voor op dit moment). Dat zorgt natuurlijk voor relatieve rust. Ik kan alleen maar zeggen dat tijd in ons voordeel lijkt te werken. Als een van ons beiden 9 maanden terug weg was gegaan denk ik dat we nu al wel gescheiden zouden zijn. Du wees geduldig, maar niet ten koste van alles natuurlijk.

Ik zou de kinderen op hun niveau trouwens wel vertellen wat er speelt. Ze voelen hoe dan ook de spanning. En zorg dat Truus verdwijnt. Als hij zelf al zegt dat het sowieso geen toekomst heeft moet hij er gewoon mee stoppen. Eerst helder krijgen wat hij met jullie huwelijk wil. Met Truus erbij krijgt hij dat voor zichzelf ook niet duidelijk, nog los van de onnodige pijn die hij bij jou veroorzaakt. Dat is gewoon erger dan respectloos. Het lijkt erop dat hij haar wil gebruiken als breekijzer, zodat jij uiteindelijk hem de deur uit zet. Dat doe je als man gewoon niet. Punt.