Help, (bijna) ex wil mij uit huis en voert de druk op

Theorie

Mijn theorie is nu dat ex wel oppervlakkig interesse in de kinderen toont: kijkt naar de cijfers, gaat ervan uit dat ze goed presteren, op school, met sport, wil dat ze sterk(er) en zelfstandig(er) zijn. Maar met wat hen bezighoudt, hoe zij zich voelen en vooral als zij zich minder goed in hun vel, eenzaam en verdrietig voelen kan hij niks.

Voor hem makkelijker

Dat moeilijke deel, de emoties enzo, laat hij aan jou. Maar was dat niet altijd al zo? Je schreef eerder dat je vermoedt dat je man een stoornis heeft, juist op dit gebied.
Maar stoornis of niet, jullie kinderen hebben óók emotionele ondersteuning nodig. Net als alle kinderen. En zij zullen gaan ontdekken dat ze die wel bij jou, maar niet bij hun vader vinden. Toen jullie nog samen waren, waren het communicerende vaten, maar nu niet meer. Dat zal een harde ontdekking voor ze zijn, maar jij ziet de bui in elk geval al hangen.

Probeer je te concentreren op jezelf, wees goed en lief voor jezelf. Je ex zorgt niet meer voor jou, zit je in de weg, walst over je heen. Laat hem achter je. Scherm zo goed mogelijk je eigen gezin af (en dat lukt je goed!) en laat hem zijn eigen klus klaren.
What goes around, comes around. Hij zal waardevolle zaken verliezen op deze manier, maar dat is niet jouw zorg. Jouw zorg is om staande te blijven in dit geweld. Dat kun je!

Theorie

Ja Moederziel, het was altijd al zo. Ik wilde nog meer schrijven over mijn theorie, maar laat het zo, want ik moet me inderdaad concentreren op mezelf.
Vanavond vertrek ik weer voor een weekend naar mijn ouders, waar ik niet hoef te zorgen, maar verzorgd word;-)

Niet alleen aan jezelf

'Mijn theorie is nu dat ex wel oppervlakkig interesse in de kinderen toont: kijkt naar de cijfers, gaat ervan uit dat ze goed presteren, op school, met sport, wil dat ze sterk(er) en zelfstandig(er) zijn. Maar met wat hen bezighoudt, hoe zij zich voelen en vooral als zij zich minder goed in hun vel, eenzaam en verdrietig voelen kan hij niks.'
Ik geloof dat het Paddington was die je bij herhaling waarschuwde om je niet teveel te verdiepen in je ex. Je ex is voorbij, is je ex. Jij hebt een bepaald beeld van wat een vader zou moeten zijn/doen en dat doet hij niet, zeker na een scheiding zal hij zich niets meer gelegen laten liggen aan zijn ex. Wat hij denkt of voelt, daar heb je eigenlijk helemaal niets mee te maken. Hij hoeft ook neit emer te doen wat ij wil dat hij doet.
Wat betreft de kinderen: het genoegen moet niet zijn dat zij niet graag met hun vader (en Truus) kerst willen vieren, maar dat zij ermee om kunnen gaan en daar ben ij verantwoordelijk voor. Dat hoef je je ex niet in de schoenen te schuiven dat is simpelweg de concentratie die ouderschap van je vraagt.
Nu zul je denken: maar waarom hoeft hij dat dan niet? Op it moment zit jij nog vast aan de kinderen, maar je eet niet hoe hij zich zou ontwikkelen als de zorg voor de kinderen op zijn schouders zou komen te liggen. Hij heeft nu niet de kans of de noodzaak om zelf alles op te lossen, sterker nog, als hij zich ermee wil bemoeien dan komt hij jou tegen en dat is op dit moment een gepasseerd station.
Verspreid je eigen onvrede niet verder, zeker niet over de kinderen heen. Als zij het ergens moeilijk mee hebben, dan help je ze om daarmee om te gaan, in plaats an bevestiging te zien van je eigen onvrede. Zij hebben hun vader niet uitgekozen, dat heb jij gedaan. Dus de gevolgen daaraan, daar ben je ook zelf verantwoordelijk voor. Je kunt hem niet uitpoetsen.
Uit ervaring weet ik dat de manier waarop kinderen naar ouders kijken in de loop van hun leven sterk verandert. zowel vader als moeder. Het kan best zijnd at zij op eeng egeen moment de grenzen ontdekken van hun vader, vader is niet degene die zijn voor ideale vader hadden gehouden. Vader is een gewoon mens, vader is een moeilijk mens, vader is nu gelukkig, of ongelukkig, ze zullen het allemaal wel ontdekken, er vragen bij hebben en ermee om leren gaan. Als je ze maar de kans geeft om dat eerlijk en oprecht, en zonder jouw last te doen.

Tsjor

Tsjor

Ik Ben het inderdaad met je eens dat ik mij (meer) moet concentreren op mezelf, daarom schreef ik dat ook in #79

Daarnaast heb je het over "mijn" beeld van wat een vader zou moeten zijn/doen. Met opvattingen over ouderschap (dus ook vaderschap) werd ik vorige week geconfronteerd toen ik het concept ouderschapsplan zwart op wit voor me had, dat blijkt niet slechts mijn beeld te zijn.

Vervolgens ga je in een moeite verder over ex en dat hij zich na de scheiding niets meer van mij aan hoeft te trekken en niet meer hoeft te doen wat ik wil(?). Moet er bijna om lachen, zo groot is dit misverstand. Vóór de scheiding was dat ook al het geval. En zijn vaderschap of betrokkenheid bij (de opvoeding van) de kinderen, hangen niet af van wat ík al of niet wil, daar heb ik geen enkele invloed op. Daarover spreek ik wél mijn teleurstelling uit, dat deel ik dus hier en bij mijn familie.

Of de kinderen al of niet plezier gaan hebben met Kerst met vader en Truus, dat weet ik niet, dat hoop ik wel en dat heb ik ze ook gezegd. Mijn "dat moet ik allemaal nog maar zien", slaat ook niet op hun eventuele plezier met Kerst maar op het plan van ex om een huisje te gaan huren.

Begrijp niet helemaal waar je "waarom hoeft hij dat dan niet?" op slaat, maar neem, vanwege je vervolg aan, dat je het over de zorg voor de kinderen hebt. Jij hebt de indruk dat hij zich daar mee wil bemoeien en dat hij mij dan "tegen komt". Niets is minder waar: bemoeide hij zich daar maar mee!

Ik "verspreid mijn onvrede ook niet (verder) over de kinderen heen" en wil hun vader ook niet "uitpoetsen". Ik heb vorige maand duidelijk aangegeven wasr mijn grens is overschreden, toen was ik heel boos en verdrietig. De kinderenn mogen ook vrij veel zelf aan hun vader ontdekken, maar niet alles en daar komen we asn bij mijn vrees, die tussen de regels van deze draad te lezen zijn. Ik weet niet wat je bedoelt met mijn "last", maar neem aan dat je mijn vrees bedoelt.

Je verwachtingen

Je verwacht wel een boel, bijvoorbeeld dat hij meegaat naar een gesprek, dat hij daarna geïnteresseerd is in de afloop van het gesprek etc. etc. Als hij mee zou gaan naar zo'n gesprek, dan zou hij jou daar toch tegenkomen? Letterlijk in levende lijve? Maar hij komt jou ook tegen in wat je van hem veerwacht dat hij doet. Niet direkt, maar achteraf in de vorm van de verwijten (hij had moeten vragen naar de afloop van het gesprek).
Daarachter schuilt wellicht een bepaalde visie op om hoe om te gaan met een kind met problemen. Het zou kunnen zijn dat die visies verschillen, zonder dat er ooit onderling over gesproken is. Veel scheidingen hebben te maken met kinderen met problemen en verschil in visie op hoe hiermee om te gaan.
'Daarover spreek ik wél mijn teleurstelling uit, dat deel ik dus hier en bij mijn familie.' Dat is het voordeel van scheiden: dan kun je de teleurstelling al voorbij zijn en de conclusie al getrokken hebben: wat ik verwacht zit er niet in. Het misverstand is dat mensen denken dat ze dat na de scheiding alsnog kunnen regelen via een ouderschapsplan en afspraken, desnoods afgedwongen bij de rechter. Maar het verandert niets: wat er niet in zat vóór de scheiding zit er ook niet in na de scheiding. Die conclusie is de basis van je scheiding. Het enige wat je daarna kunt doen is dat je jezelf na de scheiding die teleurstelling bespaart en je realiseert dat er nu geen gezamenlijke verantwoordelijkheid meer is, maar dat het erop aan komt hoe jij zelf, alleen, als ouder hiermee om gaat. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen aandeel, niet meer voor het aandeel van de andere ouder.
' De kinderenn mogen ook vrij veel zelf aan hun vader ontdekken, maar niet alles en daar komen we asn bij mijn vrees, die tussen de regels van deze draad te lezen zijn. Ik weet niet wat je bedoelt met mijn "last", maar neem aan dat je mijn vrees bedoelt.' Je wil vader niet uitpoetsen, maar dus wel een deel van vader en daarom wil jij gaan over de relatie tussen vader en kinderen. Om je kinderen te beschermen.
Dat is een muizenis in je hoofd die je eruit moet halen, want het maakt dat jij als een kloek bovenop alles wil zitten, zogenaamd om de kinderen te beschermen tegen een deel van vader wat ze volgens jou niet mogen leren kennen. Dit is de werkelijkheid: ondertussen had je dochter van 12 al eerder dan jij gedacht, dat vader wellicht een relatie had. Dat heeft ze zelf geconcludeerd, op basis van allerlei signalen die ze zelf gezien heeft. los van jou. Ze heeft ook bedacht dat ze dat wel even kan vragen aan je, maar verder niet bespreken, ook geen ruzie over gaat maken met vader of iets dergelijks. Ze heeft bedacht dat ze het wel afwacht, of zoiets.
Met andere woorden: kinderen 'weten' of denken op basis van hun wijze van kijken en ervaren ook van alles, waar niemand gelukkig enige controle over heeft. Zo bedenken zijn ook van alles over hun ouders. De ervaringen van kinderen met ouders veranderen: als ze klein zijn is vader een held en moeder lief; in de puberteit is vader een sukkel en moeder een heks; als ze zelf zelfstandig wonen worden kinderen milder, realiseren ze zich dat ze alle fouten die hun ouders (ook moeders!) maken ook zelf kunnen maken, en hopen ze dat ze de goede dingen ook zelf zullen gaan doen.
Je dochter is 12. zij staat aan het begin van het ontdekken wat verliefdheid, seksualiteit, relaties etc zal gaan betekenen voor haar. De ontdekking dat haar vader een vriendin heeft is schokkend, natuurlijk. Het is juist nu hele belangrijk om het gesprek met haar daarover open te houden, want het kan zomaar zijn dat zij dadelijk een keer een vriendje (of vriendin) krijgt, waar ze verliefd op is, en dat dan die verliefdheid over is, of die relatie uitgaat. Ze kan nu van jou de middelen krijgen om te leren hoe je daarmee omgaat. De ander verketteren, geen kontakt meer mee willen hebben, is niet de beste manier, hoewel het voor een meisje van 12, op de grens van kind en puber zijn, wel een logische reactie is. Voor haar toekomst is het beter dat ze leert dat 'wie zonder zonde is de eerste steen mag werpen', oftewel: veroordeel niemand voor dingen die je mogelijk zelf ook zou kunnen doen; dat je teleurgesteld kunt zijn over iets wat eindig blijkt te zijn, maar blij kunt zijn met het goede dat je hebt gekregen; dat je blij kunt zijn met het geluk van een ander, ook al blijkt dat geluk niet bij jou te liggen; dat je verdrietig daarover kunt zijn, maar dat is verdriet dat je zelf kunt dragen etc. etc. Zo'n gesprek hoedt niet direkt over haar vader te gaan, het kan ook als je programma's kijkt als GTST of de verwikkelingen volgt rond presidentskandidaten en prinsen die er een liefdesleven buiten het huwelijk op na blijken te houden. Misschien zijn de liefdesbrieven van Mitterand wel een goed cadeau voor haar, wellicht niet nu, maar later.
Mijn pleidooi is dus niet dat je naar jezelf moet kijken, mijn pleidooi is dat je naar je kinderen kijkt: wat hebben zij nodig om op te groeien, wat is er nodig voor hun toekomst, wetende dat hun leven niet gevuld zal zijn met sprookjes, maar met het echte leven.

Tsjor

tsjor...

Wat een mooi pleidooi...!

Tsjor

Had een heel puntsgewijs antwoord getypt en wilde als slot nog een url toevoegen, was mijn hele stuk verdwenen.
Net als ikzelf ooit bijna:

https://het.verdwenenzelf.nl/

Probeer het een andere keer weer.

Ms. Simone

Wat wil je met de url zeggen? Dat jouw ex-partner voor jou een slechte partner was, was mij al duidelijk geworden. Ik heb ook zo'n geval rondlopen. We zijn nu bijna 5 jaar uit elkaar en ik kan zeggen dat ik mezelf heb hervonden. Zoals mensen in mijn omgeving hebben aangegeven, ik straal nu een bepaalde rust en kracht uit.

Voor jou is het heel belangrijk om aan jezelf te werken, jezelf weer te vinden, maar dat geldt voor jou. Ik zeg niet dat de vrees die jij hebt ongegrond is. Het enige wat wel belangrijk is om je te realiseren is dat het jouw angst is. Niet die van je kinderen. Je kinderen hebben het al moeilijk genoeg, ze jouw angsten erbij geven maakt het alleen maar nog zwaarder. Ze hebben er veel meer aan als jij ze leert opkomen voor zichzelf. Dat zij hun grenzen leren bewaken. Natuurlijk zal dat met vallen en opstaan gaan.

Mijn dochter is nu bijna 15. Is heel lang heel erg bang voor haar vader geweest. Ondanks haar angst heb ik haar altijd gestimuleerd om naar haar vader te gaan. Ik heb haar telefoonnummers uit haar hoofd laten leren, zodat ze altijd uit het huis van haar vader kon weglopen en mij kon bellen om haar op te halen, zelfs als ze haar telefoon niet mee kon nemen. Nu heeft ze haar weg gevonden om met haar vader om te gaan. Dit gaat met ups en downs. Ze geeft zelf aan dat het een verschil is van dag en nacht bij haar beide ouders. Verder merk ik aan haar dat ze steeds meer ontdekt hoe haar vader is. Dat is haar proces.
Vorige keer gaf ze heel duidelijk aan dat ze het erg fijn vindt dat ik haar nooit, op geen enkele manier het gevoel heb gegeven dat zij niet van haar vader mag houden, niet naar hem toe mag of überhaupt moet kiezen tussen ons. Ze is een heerlijke meid die zich niet snel uit het veld laat slaan. Komt heel zelfverzekerd over en staat haar mannetje. Wij kunnen over van alles praten. Ook over de dingen waar ze tegenaan loopt bij haar vader. Ik geef haar advies. Ze weet ook dat ik niet met haar vader over dat soort dingen praat. Voor mij is het namelijk beter om het contact tussen ons heel zakelijk te houden.

Natuurlijk heb ik niet hetzelfde meegemaakt als jij en is mijn pijn niet dezelfde pijn, maar ik begrijp je wel. Ik snap wat jouw angst is. Dat verandert het feit niet dat je de situatie zult moeten accepteren. Hij blijft de vader van je kinderen, je kunt hem niet wegpoetsen, je kunt ook niet een deel van hem wegpoetsen. Wat je wel kunt doen is je kinderen helpen hoe zij met het moeilijke deel van papa kunnen omgaan. Je kunt ze daarin coachen, leren hun grenzen te bewaken. De kinderen hebben hun eigen proces waar ze doorheen gaan. Deze is niet gelijk aan die van jou. Dat laatste is belangrijk om te beseffen.

Paddington

Dank je voor je reactie, hieruit krijg ik het idee dat wij elkaar toch goed begrijpen. Wat je zegt over mijn proces en dat van de kinderen zie ik zelf ook en dat is waarom ik stelde dat ik me op mezelf wil concentreren om, zoals jij, rust en kracht te vinden.

Gelukkig zijn mijn kinderen niet bang voor hun vader en ik ook niet.

Het begon mij pas een paar weken terug duidelijk(er) te worden waar ik in gezeten heb. Die realisatie en de verwerking is inderdaad ook onderdeel van míjn proces, waar ik de kinderen geen deelgenoot van maak, vandaar (o.a.) mijn postings hier.

Dochter heeft gelukkig erg veel inzicht in sociale processen en heeft, naast de gesprekken die wij voeren, gelukkig ook veel aan leeftijdsgenoten, die soms in vergelijkbare situaties zitten.
Voor zoon ligt dit, mede vanwege zijn stoornis(sen), helaas een stuk ingewikkelder, maar ook hij maakt een enorme ontwikkeling door.

Opgelucht

Ik ben trouwens opgelucht dat ex inderdaad voor een midweek een huisje heeft kunnen huren tussen Kerst en oudjaar. Ook is hij vanaf mijn "uitbarsting" weer slechts om het weekend in huis om met de kinderen te zijn en hebben wij elkaar, weliswaar kort, weer rustig tegemoet kunnen treden.