Help, (bijna) ex wil mij uit huis en voert de druk op

Ik begrijp je ergernis wel

De reacties van Tsjor zijn erg nuttig, maar ook erg zakelijk. Ik herken je irritatie daarover, Ms. Simone. Maar die zakelijke kant is wel nodig om ook mee te nemen in je weg.

Waar ik meer moeite mee heb is de suggestie dat jij je kinderen hoogstpersoonlijk zou moeten beschermen tegen nog meer teleurstelling en leed, tegenover een andere ouder die dat niet doet. Die verantwoordelijkheid ligt niet bij jou. Jij kunt alleen jouw deel voor je rekening nemen en als ik je postst lees, ben je daar serieus en betrokken mee bezig. In mijn draadje is ook vaak gesuggereerd dat man alleen afstand nam van mij, terwijl ik juist zo duidelijk zag dat man afstand nam van mij EN de kinderen. In ons geval zijn daar nu weer wat andere bewegingen in gaande, maar ook die volg ik mer argusogen. Ik ben een gewaarschuwd mens inmiddels.

Je man dendert verder en wil jou niet in zijn weg hebben. Er rest je weinig anders dan een vuistdikke muur om je heen te metselen en de zaken zo goed mogelijk te regelen. Probeer je boosheid en emotie te bewaren voor vriendinnen en familie, het raakt hem nu niet en zal jou alleen maar verder frustreren. Je zult geen begrip van hem krijgen. Hij ziet jou nu niet als de vrouw die je bent. Dat kan hij waarschijnlijk ook niet, want dan zou hij ook voor zichzelf moeten verantwoorden waarom hij jou zo behandelt. En die confrontatie wil hij nou juist vermijden.
Hij hanteert een aantal bekende tactieken: blame-shifting, gaslighting, de hele rataplan. Lees hier maar eens: http://www.infidelityhelpgroup.com/2014/09/03/affair-fog/
Ter lering ende vermaak

Je suggereert in je andere draadje dat je man mogelijk een stoornis heeft. Kan zijn, maar ook een man met een stoornis moet zijn verantwoordelijkheden nemen. Nu dendert hij gewoon door om (zoals ik het zie) maar zo min mogelijk pijn te hoeven voelen. Quick clean cut. Feit is dat hij jouw gevoeligheden op dit moment niet erkent. Bescherm jezelf daar tegen en stop met empathie van hem te verwachten. Verwacht niets meer, maar zet op een rij wat jij nodig hebt om verder te gaan met de kinderen. Je kunt het, echt. Je bent al zo ver gekomen.

Ik lees ook terug in je berichten dat je man over je grenzen ging toen hij eenmaal weer terig in huis was. Ik kan me niet helemaal aan de indruk onttrekken dat je hem met dat weer toelaten voor zijn gevoel een carte blanche hebt gegeven.
Je kent mijn verhaal. Pas toen ik een snoeiharde grens trok (en nog steeds trek), leek er iets van bewustwording van mijn positie tot mijn man door te dringen. Wees dus duidelijk en handel er naar.

Verder denk ik dat je kinderen echt niet getraumatiseerd raken van een heftige discussie/ruzie tussen jullie. Ook dit is onderdeel van de moeilijk weg die jullie met zn allen gaan. Hoe oud zijn je kinderen (bij benadering)?

Moederziel

Dank je voor je posting ik heb er veel aan.
Om maar met dat laatste te beginnen, dat mijn kinderen nu hevig getraumatiseerd zouden zijn, valt denk ik ook wel mee. Ik denk dat je daarin gelijk hebt, daarvan heb ik al de eerste signalen binnengekregen. Leuk is het niet geweest, maar zeker dochter (brugklasser) ziet dat je uit boosheid en verdriet (over en weer) elkaar beschuldigd of verwijten maakt.
Ik heb de kinderen evenwel geegd dat ik het vervelend voor ze vond en heb ook, nu ik gekalmeerd ben, aangegeven dat ik ook het onvermogen van hun vader zie.

Bedaren

Heb, toen ik gistermiddag weer voldoende bedaard was, ex gebeld en een bericht achter gelaten. Dat ik het vervelend vond hoe het was gelopen.
Vandaag heeft hij teruggebeld en kort met ons alledrie gesproken. We zijn het eens dat het belangrijk is dat we normaal met elkaar om proberen te gaan.

Emotie

Ik lees heel veel emotie in jouw postings, die begrijp ik ook heel erg goed. Het beste is wel om deze proberen ergens te parkeren, op het moment dat je beslissingen maakt.

Dan jullie kinderen. Stop er alsjeblieft mee om ze er bij te betrekken. Jullie kinderen kunnen niets met de informatie die voor jullie volwassenen belangrijk is. Laat de kinderen gewoon van jullie beide houden, zonder druk, zonder oordeel. Als de vader echt geen interesse heeft in de kinderen, dan komen ze daar vanzelf achter. Laat de kinderen dan ook de ruimte om er zelf achter te komen. Laat de kinderen er ten alle tijde buiten en dring je eigen ideeën over hun vader en Truus niet op.

Gebruik deze enorme energie die je hebt (gevoed door boosheid) om bergen te verzetten. Ga op zoek naar werk in de regio waar je wil wonen. Ga kijken of je daar op een tijdelijke manier al kunt verblijven, bij familie, vrienden of via, via bij iemand. Misschien iemand die alleen woont en het wel gezellig vind om tijdelijk wat mensen in huis te hebben. Zorg voor die mogelijkheid.

Je ex-man heeft zijn nieuwe plaatje al compleet. Er zit nog een smet op en die ben jij. Hij zal er alles aan gaan doen om die smet weg te poetsen. Als het nu al zo hard tegen hard gaat, dan is de kans dat jullie op een redelijke manier met elkaar kunnen overleggen over allerlei zaken erg lastig.

Willen de kinderen ook terug naar waar jullie vandaan kwamen, dan kun je vast de inschrijving op school gaan regelen. Dat er een plaats wordt gereserveerd. Wees gewoon open over de situatie naar de school toe. Houdt er wel rekening mee dat er twee handtekeningen voor nodig zijn. Gaat je ex-man niet akkoord met verhuizing van de kinderen, probeer dat dan direct met de voorlopige voorzieningen te regelen. Zorg dat je daarvoor goede en onderbouwde argumenten voor hebt.

Verder, hoe moeilijk het ook is, probeer de rust te bewaren. Uit die frustratie op een andere manier, sporten of percussie kunnen hierbij goed helpen. Zoek daarbij ook naar manieren om jezelf uit die slachtofferrol te trekken. Dat is namelijk weinig productief en je zit in een situatie waarin jij actie moet gaan ondernemen.

Zorg dat jij je eigen zaken gaat regelen, reken niet meer op je ex-man. Als je recht hebt op een bijdrage, probeer dat dan zwart-op-wit te krijgen. Wees je daarbij heel erg bewust dat op het gebied van familierecht het heel sterk is dat recht hebben en recht krijgen mijlenver uiteen kunnen liggen. Ga er niet vanuit dat het feit dat je het recht hebt er ook voor zorgt dat je het krijgt.

Paddington

Dank je voor je reactie. Ik waardeer het dat mensen hier op het forum met mij meedenken, meevoelen mij helpen reflecteren en mij willen adviseren. Wat betreft de hoog opgelopen emoties, hebben jij en de andere posters natuurlijk helemaal gelijk en tot afgelopen vrijdag heb ik dat inderdaad kunnen reserveren voor familie en vrienden. Helaas heeft er een uitbarsting naar ex plaatsgehad en helaas hebben de kinderen daar veel van meegekregen.

Ook heb ik hier in deze draad een uitbarsting gehad, waarbij ik mijn gedachtes en gevoelens heb laten gaan en er enorm veel heb bij gehaald, waardoor niet alles even helder is voor de lezers. Dat blijkt wel uit veel van de reacties.

Wat betreft het contact tussen de kinderen en hun vader: ik heb ze daar altijd in gestimuleerd en doe dat nog steeds, ook al (b)lijkt dat misschien niet uit deze draad. We moeten maar zien hoe zich dat gaat ontwikkelen als we eenmaal verhuisd zijn (en tot die tijd). Misschien ontwikkelt het zich wel in zeer positieve manier, al vrees ik dat ik toch vooral degene zal zijn die voor alle partijen het initiatief moet nemen. Dat hun vader weinig betrokkenheid toont is niet iets nieuws en hebben de kinderen al zelf ondervonden.

Je hebt het over "Als het nu al hard tegen hard gaat", hieruit en ook uit andere opmerkingen, maak ik op dat jij een paar anderen op dit forum de indruk krijgen dat er nog geen afspraken zijn gemaakt over hoe ex en ik verder gaan na de scheiding. Over vrijwel alles is al overeenstemming bereikt en het convenant, de berekeningen, noem maar op, worden waarschijnlijk deze week ondertekend.

Over toestemming voor de verhuizing naar die andere regio hoef ik me geen zorgen te maken, die was er maanden geleden al. Tot nu toe (de oudste is brugklasser) ben ik altijd degene geweest die inschrijvingen voor scholen (maar ook de oudergesprekken) doktersbezoeken, afspraken in ziekenhuizen of therapiesessies heb geregeld en begeleid, daar heeft hun vader zich nooit echt mee bemoeid, gaat hij nu zeker niet doen en dus al helemaal niet tegenwerken.

De frustratie zit bij ex vooral in het feit dat het allemaal zo lang duurt. Voor hem (en Truus?) al helemaal, omdat hij hier al zeker anderhalf jaar langer mee bezig is dan ik. Tot op zekere hoogte ben ik het ook wel met hem eens, maar ik wilde het niet overhaast op een akkoordje gooien, om er dan maar vanaf te zijn en op een aantal zaken, zoals werk en vakantietijden van mijn advocaat, heb ik geen invloed.

Waar mijn frustratie en zit is denk ik wel duidelijk geworden en ik ben het met je eens dat ik (meer, andere en betere) manieren moet vinden om mijn emoties te channelen.

n.a.v. je reactie bij Moederziel

Ik had net gereageerd op je bij het topic van Moederziel en ga hier even verder.

Ik schreef daar: "Inderdaad, het bestaat. Er zal in het Nederlands vast wel een mooie vertaling voor bestaan, ik noem het emotionele manipulatie/mishandeling maar dat is geen officiële term denk ik.

Je moet verdomd sterk in je schoenen staan om daar tegen te kunnen. Je wéét dat het niet klopt maar je kunt niet goed aangeven wáár het niet klopt, zo geraffineerd gebeurt het. En "de buitenwereld" is ook vaak geneigd het slachtoffer, dat niet zelden emotioneel reageert, niet te geloven.

Ik reageer verder in jouw eigen topic."

Uit jouw reactie maak ik op dat het herkenning bij je oproept. Ik heb die herkenning ook gehad. Nou wil ik je niet van alles gaan aanpraten, dus ik schrijf dit "voor wat het waard is".

Ik heb wat url's gevonden, maar daarbij wordt vaak erg stellig uitgegaan van narcisme. Wees voorzichtig meteen met diagnoses te zwaaien, maar hou er wel rekening mee. Ook vind ik die url's niet altijd objectief overkomen. Vaak spreekt er veel eigen pijn in mee (logisch). Ik had ooit een mooie zakelijke url gevonden, maar kan die niet meer terug vinden. Misschien heb ik de tekst nog ergens liggen, als je er behoefte aan hebt wil ik die wel zoeken.

Het meest herkenbaar is deze: http://www.exitnarcist.nl/slachtoffer-van-gaslighting/#more-3591
en
http://www.exitnarcist.nl/gaslighting-en-narcisme-narcistisch-misbruik-top/

Met, nogmaals, de kanttekening dat het niet mijn bedoeling is te smijten met diagnoses en je van alles aan te praten!

Sally

Wederom bedankt voor je bijdrage, Sally. Ik vind de site van "Het Verdwenen Zelf", waar ik vandaag op stuitte, ook erg goed.
Ook ik zie het gevaar van het elkaar diagnoses aanpraten of elkaar daarin versterken, op sites zoals deze. Maar ik kan me maar moeilijk van een unheimisch gevoel ontdoen.

Achteraf

Diagnoses erop plakken kan helpen om te begrijpen waarom het mis is gegaan. Maar het laat je dan weer in de steek als je wil begrijpen waarom je ooit met iemand in zee bent gegaan; of waarom iemand door een ander opnieuw wordt bemind. als het jezelf even helpt om dingen te begrijpen, dan is het prettig. Maar dat is het dan ook, meer niet. Het zegt eigenlijk niets over de ander.
'Love them from a distance and keep going', hoorde ik iemand zeggen in een tv-programma. Ik vond het wel een mooie uitspraak. Vooral ervoor zorgen dat de 'distance' groot genoeg blijft, dan red je het wel om je te herinneren waarom je ooit van iemand gehouden hebt. En vervolgens verder gaan.

Tsjor

Stoornis

Sinds mijn laatste post zijn nu bijna twee weken verstreken, iwaarin heel veel en tegelijk ook heel weinig is gebeurd. Heel veel in de zin dat ik nog danig van mijn stuk was/ben door wat ik las en hoorde over narcisme, zodanig dat ik er bij vlagen beroerd van ben. Heel weinig omdat het convenant wel een stapje dichterbij is, maar nog niet is getekend.

Die vrijdagavond is ex inderdaad volgens afspraak thuis verschenen om dat weekend met de kinderen door te brengen. Ik wist in eerste instantie niet waar ik goed aan zou doen, maar heb het vooral van de kinderen zelf af laten hangen en ze hadden er wel zin in. Ik had gezegd dat ik zou wachten tot hij thuis was, we even kort zouden praten en dat ik dan zou vertrekken.

Door wat ik had gelezen en mij (ook hier) was aangeraden, had ik voor mezelf al duidelijk wat ik wilde zeggen; dat Ik het vervelend vond HOE het is was gelopen die vrijdag daarvoor, maar dat ik nog steeds sta achter WAT ik heb gezegd. Ex vroeg daarop of dat betekent dat Truus niet welkom is. ik heb gezegd, dat dat inderdaad zo is zolang ik hier woon. Vervolgens wilde hij weten of er nog nieuws was van de advocaat, waarop ik bevestigend kon antwoorden, want ik had net wat in mijn mailbox gekregen. Daarna ben ik weggegaan.

Toen ik zondag aan het eind van de middag terug kwam, liep ex nog in badjas rond, waaruit ik opmaakte, dat hij niet van plan was die dag nog te vertrekken. Ik heb dat genegeerd en na een half uurtje verdween hij met zijn eigen prakkie naar achter. De volgende ochtend, gezeten aan dezelfe tafel met ons ontbijt, gaf hij aan dat hij niet aanwezig zou zijn bij de tussenevaluatie van zoon's therapie, later die dag. Zijn excuus was dat hij geen uitnodiging meer had gekregen(?). Toen ik hem erop wees dat hij er zelf bij had gezeten dat we die afspraak maakten, dat we dat toen gelijk hadden gedaan omdat we als ouders en behandelaars toch bij elkaar waren...

Sindsdien heb ik ex niet meer gezien of gesproken en ik neem aan dat hij vrijdag weer verschijnt voor zijn weekend thuis met de kinderen.

Vorige week heeft hij, als het goed is, het concept convenant en ouderschapsplan gekregen.

Betrokkenheid

Ex heeft overigens niet meer geïnformeerd naar hoe het gesprek met de behandelaar van zoon is verlopen. Ook heeft hij niet meer gevraagd naar het verloop van het gesprek met de juf van zoon over diens welbevinden op school. Dat zal wel zijn geweest omdat hij mij diezelfde dag verraste met zijn Kerstplannen met Truus. Ook over het welbevinden van dochter, waarover ik een paar weken gelden al eengesprek had met haar mentor heeft hij nog niets gevraagd. Hij had het op de avond van die afspraak te druk met de buurtbemiddeling, die hij had ingeschakeld vanwege zijn vechtpartij met de buren.

Ik weet het, ik moet het loslaten.

Anders

Houdt daarbij ook rekening dat hij een heel ander persoon is dan jij bent. Jij gaat ervan uit dat hij net als jij ermee leeft dat de gesprekken zijn geweest. Dat is blijkbaar nu niet het geval, wat niet meteen hoeft in te houden dat het hem niet interesseert. Daarbij komt dat als jij het aan hem verteld het gekleurd is met jouw interpretatie.

Mijn vriend vraagt aan zijn ex ook weinig als het om zijn kinderen gaat. Hij neemt wel regelmatig contact op met school en hulpverleners om van hun een verslag te horen. Dit weet zijn ex niet, krijgt ze ook niets over te horen, waardoor hij ook altijd te horen krijgt niet betrokken te zijn.

Voorbeelden

@Paddington. Ik gaf deze voorbeelden om aan te geven dat ex vooral bezig is met zichzelf. Hij had zelf bij die gesprekken aanwezig kunnen zijn, maar koos ervoor dat niet te doen (of kon het niet aan) en vraagt er vervolgens ook niets over.

Ik zal het je nog sterker vertellen: zoon zit sinds de meivakantie op een andere school. Ex is daar nog nooit geweest, heeft nooit met de juf gesproken, weet haar naam waarschijnlijk niet eens.
Het hele traject van VO-school uitzoeken voor dochter, waar zij het nu gelukkig enorm naar haar zin heeft. Zelfde verhaal. Sprak ik ex in de aanloop van mentorspreekavond aan de telefoon en wilde voorzichtig checken of hij van dat gesprek op de hoogte was (en mogelijk mee wilde) komt hij met een verhaal over dat hij teveel mail kreeg van de school van dochter, dus dat hij die meldingen heeft uitgezet.

Vervolgens gaat het gesprek verder over zijn strijd met de buren, waarvoor hij buurtbemiddeling wilde inschakelen. Met hen heeft hij op de avond van het mentorgesprek een afspraak gepland, dat is zijn prioriteit.

Gedane zaken

Hoe het zo heeft kunnen lopen, stoornis of niet, verdrietig is het wel, pijnlijk confronterend en moeilijk te accepteren. Ben dus toch heel veel bezig met naverteren en kijken of ik met ervaringen en advies van anderen mijn voordeel kan doen.

Ik snap je

maar alles is relatief.

Natuurlijk kan het zijn dat hij echt geen interesse heeft, maar het kan ook anders liggen.

Laatst sprak ik iemand, een volwassen vrouw met gescheiden ouders. Zij had op een gegeven moment een gesprek gehad met haar vader. Zij vond dat hij er nooit was voor haar. Dat hij zich niet interesseerde voor haar. Hij gaf aan dat hij expres een stap terug had gedaan om te zorgen dat er rust was. Hij had zichzelf dus weggecijferd voor de rust van zijn kinderen.

Nu zeg ik niet dat het zo is bij jou en je ex-partner. Het enige dat ik aangeef is dat zijn houding een andere oorzaak kan hebben dan desinteresse. Vul geen dingen in die je niet weet. Misschien is die ruzie met zijn buren wel zo erg dat hij er wakker van ligt en het zijn hele leven beïnvloed.

Kijk voor de lol eens naar een programma als de Rijdende Rechter. Laatst een hele discussie over een paar centimeter grond. Eerst hoor je het ene verhaal. Een buurman die zomaar een schuur een halve meter op de grond van de andere buurman heeft gezet. Daarin kun je meegaan hoe asociaal en brutaal het wel niet is. Als je dan het hele verhaal hoort krijg je ineens een heel ander beeld.

Daarom mijn advies. Denk niet de beweegredenen van vader te kennen. Het kan zomaar iets heel anders zijn. Zorg dat jou stukje is geregeld. Dus dat je hem de informatie blijft geven, hem blijft uitnodigen voor het bijwonen van gesprekken.

Buren

@Paddington. Wat betreft de buren: dat zijn ook (nog) mijn buren en ik heb er nog meer last van gehaddan ex, want de kinderen en ik wonen nog in het huis en zijn daar meer aanwezig dan hij. Sterker nog: ik Ben er zelf aan de deur geweest vanwege overlast.

Waar het op neer komt is dat ex een confrontatie heeft gezocht met hen, wat is uitgelopen op een handgemeen. Vervolgens heeft hij ervoor gekozen om die afspraak met buurtbemiddeling juist op de avond van het mentor gesprek te maken. Het gaat mij erom dat hij keer op keer toont dat zijn prioriteit of aandacht niet bij de kinderen ligt. Ik heb ook gedacht en dat denk ik nog steeds, dat ex het (op een dieper niveau) allemaal niet aankan. Maar dat maakt mijn eenzaamheid hierin niet minder en het blijft nog steeds zeer moeilijk te verteren.

Ik denk ook dat jij het je niet goed kan voorstellen (en da's maar goed ook) en de voorbeelden zijn slechts indicaties voor mij.

Ms. Simone

Voor wat het waard is: ik herken veel in wat je schrijft. En ja, het is een soort onvermogen.

Ik kan het mij

heel goed voorstellen. Als jij zou weten wat er allemaal in mijn leven speelt en heeft gespeeld dan snap je ook beter dat ik heel goed weet waar ik over praat.

Ik lees dat jij allerlei dingen invult voor je partner. Dat begrijp ik, dat is heel menselijk.

'en de voorbeelden zijn slechts indicaties voor mij.' Daarin geef je dus aan dat jij allerlei aannames doet over zijn beweegredenen. Prima als jij dat voor jezelf doet en dat bespreekt met je vriendinnen, maar ga er niet naar handelen. Het blijven aannames, wees je dat bewust.

Heeft hij bijvoorbeeld er echt bewust voor gekozen om die afspraak dan te plannen, of heeft hij gewoon niet aan die mentorafspraak gedacht? Natuurlijk heb jij dan het idee dat hij dat andere gesprek wel kan verzetten, want het gesprek op school is veel belangrijker. Voor jou is dat zo, dat is jouw waarheid (ik zou er hetzelfde over denken). Voor hem heeft dat andere gesprek prioriteit, wat dan ook de reden is. Dat is zijn waarheid. Ligt zijn prioriteit ergens anders, oh vast. Dat betekent niet dat hij geen interesse heeft in de kinderen. Je kunt hem niet veranderen en je zult de situatie dus moeten accepteren. Je zult ook met hem moeten samenwerken, jullie blijven immers samen ouder. Zie hem als een lastige collega waarmee je moet samenwerken.

Helaas kan ik het mij heel goed voorstellen. Ik ben door schade en schande wijzer geworden. Veel dingen zijn niet wat het lijkt en ons brein heeft nu eenmaal de behoefte om gaten in te vullen met ons eigen perceptie.

Ik hoop dat het jou lukt om deze vervelende situatie in goede banen te leiden.

Misschien een voorbeeld

om je te laten zien dat ik weet wat jij doormaakt.

Een tijdje geleden was er mentoravond bij mijn dochter op school. Mijn ex had hiervoor de uitnodiging ontvangen en deze doorgestuurd naar mij. Hij was er dus van op de hoogte.

Op die avond was hij niet aanwezig. Later hoorde ik dat hij die bewuste avond op de school zat van de dochter van zijn vriendin.

Reactie

Het is best voor te stellen dat je man tijdens een pap-dag zo geïrriteerd was op de overlast van de buren omdat hij er zelf veel last van had maar ook zijn kinderen ( en jij) . Zodanig dat hij om de kinderen te behoeden, in actie is gekomen daar hij die avond aanwezig was. Zo voorkwam hij ook dat jij in actie moest komen.
Hij wilde waarschijnlijk dat het eens afgelopen was en heeft zodoende op de eerste de beste aanbod van de buurtbemiddelaar ja gezegd. Op zo'n moment staat je hoofd niet naar een afspraak met de mentor. Op zo'n moment wil je dat het stopt, dat je kinderen zich veilig voelen.
Dat jij al vaker last hebtvan de buren, betekent niet dat hij dat moet/ kan negeren. Juist in deze fase Heeft hij ook een korter lontje.
Het beschermende in een man komt dan sterk naar boven. Jij bent gefocused op schoolse zaken en hij op de veiligheid thuis. (De plek waar hij straks wenst te wonen.)
Dus geen desinteresse maar geval prioriteit.

Exit buren

Paddington en Flanagan. Ik wil het gedoe met de buren maar laten voor wat het is, ik weet wat er gezegd en gedaan is en in welke volgorde. Het maakt ook niet zoveel meer uit, dat is geweest. Natuurlijk realiseer ik me ten volle dat ik heel veel voor ex/vader invul, dat heb ik altijd gedaan en ook meestal in positieve zin (self serving bias).

Waar ik heen wil, maar niet met zoveel woorden durf te zeggen is dat ik heel lang niet heb kunnen/willen zien/voelen wat er met ex aan de hand is en dat ik vrees voor de gevolgen voor de kinderen.

Ik snap het

Ms. Simone, ik snap je gevoel zoals verwoord in je laatste alinea van #71 maar al te goed. Als (ex)partner en moeder voel je dondersgoed wanneer de interesse echt is en wanneer niet. Ik denk dat de realiteit is da je ex totaal niet met jullie bezig is, maar mer zichzelf. Mijn ongevraagd advies aan jou zou zijn om ook niets meer van hem te verwachten, want je raakt alleen maar verder teleurgesteld. Hij is niet meer de familieman, maar gaat voor zichzelf, zijn truus en dat is het dan. Jullie kinderen horen nou bij de 'afdeling-jij' en daar wil hij nu niets mee.
Het is voor jullie kinderen te hopen dat hij zich hierin nog bezint, maar er zijn ook mannen die verdergaan en niet meer omkijken. Niet meer echt omkijken.
Je schrijft over de kerstplannen met truus. Wordt het zwaar? Het is ook een k&*( maand...

Hou je haaks, sterke vrouw

Kerst

In eerste instantie was onze afspraak dat ex in de eerste week van de kerstvakantie, vanaf tweede kerstdag tot oudjaar met de kinderen in (ons) huis zou zijn. Een maand geleden veranderde dat vanuit ex in: Truus komt er die hele week ook bij. Dit zorgde voor de hele kettingreactie die aan herbegin van het draad staat. Vervolgens veranderde dit in het plan om dan een huisje te huren, zodat hij, Truus en de kinderen daar Kerst konden vieren. Dat moet hij dan maar doen had ik gezegd.

Ik moet dat allemaal nog maar zien, maar houd mijn mond tegenover kinderen en ex.

Misschien is dat ook maar het beste, zo

Ja, ik las het terug. Wat ontzettend bikkelhard voor jou. Maar ook voor jullie kinderen.
Je kunt niet verhinderen dat hij een paar dagen met de kinderen weg gaat en iemand meeneemt. Maar het is wel van een ongekende horkerigheid. Ik zou dáár mijn conclusies uit trekken. Huil uit, scheld hem in gedachten de huid vol (heb je alle reden toe), laat hem vallen als een baksteen, maar hou intussenvooral jezelf en je kinderen in de gaten. Wat vinden zij ervan om een paar dagen met een voor hen wildvreemde in een huisje te zitten? Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar misschien keert de wal het schip vanzelf. Omdat zíj afhaken bij hun vader. Kinderen willen niet graag hun toch al parttime vader ook nog eens moeten delen. Zeker niet in deze fase, waarin alles nog rauw en pijnlijk is. Daar heb jij niets aan, maar ze zijn niet gek. De meeste kinderen moeten weinig hebben van een nieuwe partner die op zo'n onnadenkende en gevoelloze manier door hun strot wordt geduwd. En terecht. Het is van een ouder ontzettend egoïstisch en dom om het zo te doen. En onnodig pijnlijk voor jou. Dat verdien je niet.

Verdenkingen

Ik verdenk ex ervan dat dit een poging is geweest mij te manipuleren, dat hij gedacht heeft dat ik wel in zou binden en hem toch zijn zin zou laten doordrukken.
Met de kinderen heeft hij hierover niets overlegd, maar hij heeft ook geen boodschap aan wat zij hiervan vinden of hoe zij zich (hierover) voelen.

De kinderen

De kinderen spreken zich er niet zo over uit. Zoon (10-) zegt wel zin te hebben in vakantie met papa. Realiseert zich denk ik niet dat ik er niet bij zal zijn, of kan zich er niet zo goed een voorstelling van maken.
Dochter (12) heeft eerder tegen mij gezegd dat de band met haar vader niet erg sterk is en nu ook beschadigd. Zij had veel eerder al signalen opgemerkt en het gevoel gehad dat het niet goed zat tussen haar vader en mij. Zij heeft een jaar geleden (of zo) al aan mij gevraagd of haar vader misschien een ander had. Nu weet ze dat haar intuïtie daarover klopte, wat ze zelf "ergens een opluchting" heeft genoemd.