Help, (bijna) ex wil mij uit huis en voert de druk op

en Truus haar huis dan?

Waarom gaat ie voorlopig niet in Truus' haar huis zitten eigenlijk? Of laat Truus ook een heel gezin stikken?
Heel veel sterkte in ieder geval en gewoon in huis blijven hoor, zorgen dat jij woonruimte hebt tot je wat anders hebt gevonden.

Duidelijk

Probeer duidelijk te maken wat er is gebeurd, maar merk dat ik er vanalles bijhaal tijdens het typen.

Ik ben gisteravond (uiteindelijk) wel heel duidelijk geweest en ex is ook vertrokken. Hij zal volgend weekend (zonder Truus) hier zijn. Kan hij kijken of hij de brokken van zijn relatie met de kinderen nog kan lijmen. Moeten we tegen die tijd maar zien, waar zij aan toe zijn.

Hij kwam eerst binnen met "het is mijn huis en dit was afgesproken" (dat eisende, hij voelt zich volledig in zijn recht staan) terwijl ik hem had gemaild voorlopig weg te blijven. Ik maakte al aanstalten om boos weg te gaan, de confrontatie uit de weg, want de spanning had zich al een week opgebouwd en ik was bang over wat ik eruit zou gooien. Maar, eenmaal in de auto op de oprit, bedacht ik me dat ik de kinderen had beloofd bij ze te blijven dit weekend en dat die boosheid er dan maar uit moest.

Ik ben weer naar binnen gegaan, waarna we al snel vervielen in het elkaar boos verwijten toeroepen en helaas waren de kinderen ook aanwezig bij het grootste gedeelte van deze woordenwisseling. Iedereen heeft mij zo boos gezien en gehoord, terwijl ik het juist op een kalme, rustige manier had willen uiten, of eigenlijk helemaal niet. Geen enkele waardigheid, zo.

Zijn versie: Hij vindt dat het mijn probleem is dat ik moeite heb met Truus in mijn huis. Als ik er niet ben, heb ik er toch geen last van? Truus maakt nu onderdeel uit van zijn leven en dus ook van dat van de kinderen. Mijn negativiteit over Truus straalt af op de kinderen, want die vonden afgelopen weekend juist heel gezellig. Ik moest niet proberen zijn leven te bepalen nu onze relatie over was en dat via de kinderen spelen. Het was laag bij de gronds van mij dat ik de kinderen had verteld dat hij het al anderhalf jaar geleden had aangelegd met Truus, maar ja hij had een goed excuus, want "mama hield niet meer van mij". Hij vindt dat hij geen rekening hoeft te houden met wat de kinderen hiervan vinden of voelen, hij hoeft geen toestemming van de kinderen.

Ik heb, zoals gezegd, maandenlang mijn mond gehouden, omdat ik de kinderen niet wilde belasten, omdat ik het confronterend vond, omdat mijn grenzen (tot mijn grote schaamte) zo heb laten oprekken, omdat ik heel ver ben meegegaan in zijn "mindf*ck". Omdat ik de kinderen een positief beeld van hun vader gun en ik gefocust was op wat er met de kinderen speelde. Ik had het misschien ook nog volgehouden als hij niet die laatste stunt had geflikt.

Na zijn "biecht" van eind mei en mijn besluit om dan te willen scheiden, heb ik gelukkig wel mijn isolement kunnen doorbreken en veel steun gevonden, vooral bij mijn familie. Ik had uit loyaliteit altijd veel vergoelijkt en verdoezelt naar hen toe over het gedrag van ex, maar toen de beerput eenmaal open was, kwamen ook van die kant de verhalen los.

Terug naar gisteravond: zijn respectloosheid voor mij, die hij ook duidelijk aan de kinderen laat zien.
Hij beweert mijn mail van vorige week vrijdag, waarin ik hem zeg dat ik hoop dat hij kan wachten met de introductie van Truus, pas maandag te hebben gelezen. Ook mijn verdriet, zo duidelijk voor de kinderen dat ze er met mij en met hem over hebben gesproken, heeft hem er niet van weerhouden zijn zin door te drukken.
Zijn tactiek, om bij de kinderen een zielig verhaal op te hangen over zijn eenzaamheid, om dat vervolgens (gisteravond) te verdraaien naar "mama hield niet meer van mij" (maw: hij moest wel vreemdgaan, ik dwong hem ertoe). Mijn daardoor uitgelokte repliek, Dat dit een "klein beetje anders lag", maar dat hij daarover maar beter kon ophouden, anders zou ik echt dingen eruit flappen die hij niet wilde. (Had namelijk niet zo veel te maken met liefde, wat ik hem niet kon/wilde geven). Laten we het erop houden dat hij het nodig vond om te gaan stappen en het met een andere vrouwen aan te leggen, terwijl wij hier ongelukkig zaten te wezen. Dat hij is weggevlucht en ons in de steek heeft gelaten.

Vervolgens werd het nog even over een andere boeg gegooid waarbij Truus de zielepiet was die niet in de steek mocht worden gelaten (met Kerst) en werd zelfs haar invalide moeder erbij te geleept, om dit beeld kracht bij te zetten. Ik Heb het toen uitgeschreeuwd, dat ik met die hele Truus geen reet te maken heb, dat het nog steeds mijn huis is en dat hij nu die Truus heeft gebruikt om mij uit huis te krijgen. Dat ik het, nu we het over Truus' familie hadden, overigens nogal ironisch vond dat Truus het heeft gepresteerd naar ons huis te bellen (toen wij nog niet in scheiding lagen) voor morele steun voor haar zorgen over haar dochter en/of moeder! Terwijl zijn eigen kinderen hier doodongelukkig waren (en nog zijn). Dat hij zich überhaupt niet in de kinderen interesseert, hij alleen aan zichzelf denkt; zijn huis, zijn geld, zijn wensen.

Zo kwamen we terug bij zijn frustratie, datalles zo lang moest duren en hij aan het lijntje wordt gehouden, hij wil verder met zijn leven. De mijne, dat ik dat ook wil, maar dat ik niet zomaar op stel en sprong geschikte woonruimte heb voor mij en de kinderen. Zijn mening nog een keer dat ik dan maar vrijesector of particulier iets zou moeten zoeken (alsof dat zo maar kan en zonder risico is). Mijn verzuchting dat hij dan eerder eerlijk had moeten zijn, dan waren we ook eerder weggeweest.

Waar voor hem ook nogal wat pijn zit, is dat het hem tegenvalt dat ik niet gelijk met hem om de tafel ben gaan zitten om "er samen uit te komen", toen eenmaal duidelijk werd dat we gingen scheiden. Dan had hij zijn bedriegerij voort kunnen zetten en mij een oor aannaaien door mijn haast van hem af te willen zijn. Dat had hem een hoop geld gescheeld.

Maar goed, het eindigde ermee dat, als het dan toch allemaal zo'n probleem was, hij Truus voorlopig niet in huis zou halen en dat hij dan wel een huisje zou huren met Kerst zodat hij, Truus en de kinderen het heel gezellig zouden gaan hebben! Ik heb gezegd dat ze dat vooral moeten doen, hoewel ik me afvraag of de kinderen hier wel zo veel zin in hebben.

Plan

'Hij blikt niet langer tenwillen wachten tot ik een geschikte woonruimte heb gevonden voor mij en de kinderen,' Uit deze opmerking maak ik op, dat de eerste afspraak was, dat jij met de kinderen zou vertrekken en dat hij dan weer in het huis zou kunnen gaan wonen. Inmiddels is de scheiding alweer enkele maanden geleden, alhoewel het blijkbaar nog niet officieel is. 'een geschikte woning vinden' kan in de huidige situatie van de woningmarkt heel erg lang duren. Ondertussen gaan de spanningen alleen maar oplopen.
Wie betaalt nu voor de woning? Is het een koop- of een huurwoning (weet niet welke draadjes je daarover al gehad hebt)?
Met voorlopige voorzieningen zou het ook zomaar de andere kant op kunnen gaan: hij erin, jij eruit.
Ik denk dat het tijd wordt dat je serieus werk ervan maakt om een dan-maar-niet-zo-geschikte woning te vinden of een andere plek waar je onderdak kunt krijgen, al is het maar tijdelijk. Zo ontloop je heel veel spanningen en komt er wellicht wat vaart in je scheiding.

Tsjor

Echt stoppen

Ik vind echt dat jullie moeten stoppen om de kinderen daarbij te betrekken, dit gaat echt te ver.
'Ik heb, zoals gezegd, maandenlang mijn mond gehouden, omdat ik de kinderen niet wilde belasten,' Maar blijkbaar heb je het wel nodig gevonden om de kinderen te vertellen dat het al veel langer aan de gang was.
Familie erbij betrekken en daar negatieve verhalen horen, verzamelen over hem, dat helpt zeker niet mee om later een goede relatie op te bouwen.
Steeds erop terugkomen dat hij vreemd ging, terwijl jij met de kinderen doodongelukkig zaten te zijn, dat helpt ook niet. De keuze om te verhuizen is achteraf gezien een verkeerde keuze geweest, maar die keuze maak je op een bepaald moment, omdat je denkt dat het dan een goede keuze is. je bent zelf ook een handelend persoon, dus jij had zelf kunnen bijdragen aan oplossingen.
Zet alles eens op een rijtje, bekijk eens welke keuzes je gemaakt hebt, welke keuzes waren positief en welke negatief (achteraf allemaal), en welke keuzes ga je nu maken. Wat is daarbij belangrijk. Hoe ga je de vader van je kindren een plek geven in jouw leven (en dat van de kinderen)?

Genoeg vragen dus om mee aan de slag te gaan. Vooruit, niet achteruit.

Tsjor

Tsjor

Ik merk dat ik op jouw postings, ook de vorige, dezelfde reactie heb als op gedrag van ex. Ik zit hier werkelijk met gierende hartkleppen te typen. Zo nijdig ben ik. Dat heeft te maken met een aantal dingen: je hebt een aantal postings niet goed gelezen, of ik ben onduidelijk geweest. Verder kom je met een aantal punten, waarmee (bijna) ex ook komt aanzetten, dus dat zijn de gevoelige punten.

(Bujna) Ex heeft in mei zijn affaire opgebiecht, ik wilde gelijk scheiden en verhuizen, zat binnen een week bij een advocaat en had me ingeschreven voor een woning. De afspraak was dat ex in de koopwoning zou blijven na de scheiding, tot die tijd zouden de kinderen en ik daar wonen. Dit in het belang van rust voor de kinderen, die beiden in een periode van hevig opvlammende pesterijen zaten en waarvan de jongste net een verse diagnose ASS/ADHD had. Dit heeft mede gezorgd voor mijn extra voorzichtigheid met de volgende stap, ik kan mij niet veroorloven ze in naar nog slechtere omstandigheden te verplaatsen.

(En oh, bedankt trouwens dat je me herinnert aan mijn verantwoordelijkheid voor mijn kinderen en de foute inschatting die ik heb gemaakt door ze hierheen te verhuizen en ze hier zo lang tegen hun zin in gevangen te houden, daar moest ik echt op gewezen worden. Je triggert echt mijn sarcasme gun).

Wij zijn nog niet gescheiden en om op een huurwoning te reageren (ik heb op dit moment geen eigen inkomen) moet ik op zijn minst een conceptconvenant hebben. Die heb ik niet, dus heeft reageren op woningen die vrijkomen geen enkele zin. En natuurlijk heb ik ook naar de "dan maar niet zo geschikte woningen gekeken". Ook die zijn niet zo gemakkelijk te bemachtigen als jij en ex schijnen te denken en ook daarbij wordt voorbij gegaan aan het belang van de kinderen.

Ik ben blij dat ik uiteindelijk de stilte heb doorbrokennaar mijn familie en vrienden zo uit het isolement ben gekomen. Natuurlijk zie ik daar mijn eigen aandeel in en ook in mijn, geleidelijk aan steeds groter geworden (financiële) afhankelijkheid van ex.

Ex zag (ziet) er zelf geen kwaad in deze vrouw ons leven binnen te laten, vond het zelfs heel normaal haar vorig jaar hier uit te nodigen. Haar hier vorig weekend plotsklaps te logeren te hebben en mijn gevoel daarover te negeren. Hij staat ook volledig in zijn recht om zijn geluk ergens anders te zoeken als hij die niet bij mij vindt, maar ik sta ook volledig in mijn recht om aan te geven dat ik dat enorm kwetsend en respectloos vind. Dat heb ik nu gedaan (onder druk, want dit wilde ik zo niet doen, zeker niet op deze manier).

Jouw vraag: "wie betaalt er nu voor de woning", geeft mij het gevoel dat, omdat ex de kostwinner is hij (in jouw, maar zeker in zijn ogen) gerechtigd is te doen en laten wat hij wil zonder rekening te houden met de consequenties voor anderen (de kinderen en mijzelf).

Met een voorlopige voorziening zou het helemaal niet "de andere kant op kunnen gaan", want ik heb de volledige zorg over de kinderen (triest als het is, hun geluk is niet zijn prioriteit), hij toont vrijwel geen betrokkenheid bij de opvoeding van de kinderen. Zie hiervoor het draadje "Delen. Scheiden van een man met mogelijke stoornis."
Maar bij een voorlopige voorziening wordt er van het belang van de kinderen uitgegaan.

Sommetje

@Ms Simone, heb je al een een som laten opmaken hoeveel hij moet bijdragen aan kind- en partneralimentatie. Weet je ho jij er financieel voor komt te staan, met zorgtoeslagen, kinderbijslag etc.
Ik zet geen vraagteken want je hoeft er niet op te antwoorden. Ik vraag het omdat het net llijkt of je bijna ex niet stil staat bij het gegeven dat hij straks naast zijn vaste lasten ook nog eens moet betalen voor jullie. Het komr over alsof hij dat negeert zoals hij jullie gevoelens negeert omdat hij alleen met zichzelf bezig is.
Misschien schrijf je hierover in je andere draadje maar ik ben verbaasd over die gemakzuchtige houding.

Ergens ben ik benieuwd of truus wel zo blij is met een gedeelde zorg voor jullie kinderen als je bijna ex er van uit gaat dat zij instemt met een 50:50% co-ouderschapsplan, of zij in staat is om voor jullie kinderen te zorgen zoals hij dat van haar verwacht Misschien holt ze gillend weg. Niet omdat jouw kinderen zo moeilijk zijn, maar omdat ze het moederschap heeft onderschat.
Waarschijnlijk zul je je groen en geel ergeren aan deze vragen want je moet er niet aan denken dat je de zorg met haar moet delen. Een weekje is al erg, laat staan definitief. Maar ergens denk ik dat als truus een week of twee met je ex en jullie kinderen doorbrengt, er een kans bestaat dat die relatie het niet redt. Dat is natuurlijk jouw probleem niet. Maar let op dat je scheidingspapieren jou financieel geen oor aannaaien. Wees niet bang maar wel alert. Laat je informeren, wat als hij geen bijdrage aan jullie wenst te betalen als hij de kinderen toch niet meer wenst te zien of juist vaker om zo de kosten aan jou te verlagen door truus vaker voor zijn kinderen te laten zorgen.

Ik snap Tsjor wel. Ze waarschuwt je om je goed te laten informeren maar ook om naar een woning te kijken zodat je aan je eigen toekomst met de kinderen kan werken zonder intimidatie van je bijna ex. Hoe de vakanties verdelen etc. Hoe voorkomen dat hij je voor het blok zet. Creëer afstand. Eigen pad. Je klinkt nu best besluitloos. Maak een plan in welke stad je wilt wonen en zoek daar een baan, goede school voor je kinderen, iets wat actiever in het eigen pad vinden.

Goede wil

Ik heb ex overigens een paar weken geleden weer bij ons laten intrekken omdat hij de vader van mijn kinderen is en ik het belang ervan inzie als wij goed met elkaar om kunnen gaan. Wij konden elkaar in eerste instantie ook goed ontlopen en hoewel enigszins gespannen en soms ongemakkelijk, leek het soms zelfs alsof er niets was gebeurd. Ik kon weer normaal tegen hem doen, vriendelijk zelfs.

In de daarop volgende weken ging hij zich wel steeds meer vrijheden permitteren, zoals afspraken maken in ons huis met een klusjesman, zonder mij daarover te informeren. Ook heeft hij in een weekend dat hij met de kinderen thuis was de confrontatie gezocht met de buren, wat is uitgelopen op schreeuwen en roepen uiteindelijk een ordinaire handgemeen. Dit is iets wat volgens hem "moest" gebeuren, maar waar hij later nog te vergeefs de buurtbemiddeling bij heeft gehaald.

Dit om aan te geven dat er verschillende zaken speelden die de druk verhoogden, waarmee het Truus incident van vorig weekend de druppel is geweest.

Met een beetje goede wil heeft mijn advocaat komende week het convenant klaar en kan ik tot actie overgaan.

Ms. Simone

Ik begrijp volledig dat je zo op mijn berichtjes reageert. Je zoekt bevestiging dat je ex een ^&)$#-zak is en dat het heel erg voor jou en de kinderen is.
Die bevestiging wil ik je wel geven: je ex is een ^*(^$^*( met zijn Truus en het is heel erg voor de kinderen wat er gebeurt.
Ik ben een stap verder: je hebt nog een leven na de scheiding en het is van groot belang voor jezelf en de kinderen dat je die stap zo goed mogelijk zet. Je huwelijk is voorbij. De woonplek, waarvan je eerder al aangaf dat die verre van ideaal is voor jou en de kinderen gaat weg.
Dat je sarcastisch wordt als ik je herinner aan je eigen verantwoordelijkheid in de beslissingen die er genomen zijn in jullie relatie is geen goed teken. Je kunt toch achteraf beseffen dat het gen goede beslissing was? Wat is daar erg aan? Je hebt het zelf omschreven. Of wil je niet zien dat je zelf enig aandeel hebt gehad in wat voor beslissingen dan ook? Dan voel je jezelf alleen maar slachtoffer, wachtend op iemand die alles weer in orde maakt. Maar daarmee krijg je geen nieuw leven na je scheiding.
In jouw verhaal zet je de kinderen neer als slachtoffer (wat ik best kan begrijpen) en plaats je jezelf achter de kinderen. Jouw stem verkondigt het leed van de kinderen. Maar jij moet als ouder vóór de kinderen gaan staan, alles doen om hun leed te voorkomen en te verzachten. Ook al komt de scheiding eraan. Dat betekent niet dat je tegenover de vader moet gaan staan, of tussen vader en kinderen om op te komen voor de kinderen. Maar dat je je rug keert naar de vader, kijkt naar wat je kinderen nu nodig hebben en wat goed voor hen is (geen zware verhalen over het waarom van de scheiding en hoelang vader al met Truus is). Bijvoorbeeld dat ze zich vrij voelen om tegen jou te vertellen dat ze een gezellig weekend hebben gehad bij vader (en Truus). De pijn die dat bij jou doet houd je voor jezelf, dat is jouw verhaal, niet het verhaal van de kinderen.
Je geeft aan dat er bij een voorlopige voorziening gekeken wordt naar het belang van de kinderen. Heel simpel gezien heb jij geen woning en geen inkomen. Vader heeft dat wel. Je geeft zelf aan hoe belangrijk het is voor de kinderen om stabiliteit te hebben. Waarom zou een rechter niet kunnen concluderen, dat de kinderen met vader in het huis blijven wonen en dat jij andere woongelegenheid moet zoeken op korte termijn, totdat de echtscheiding definitief is?
Je mag best boos op mij worden en hartkloppingen krijgen als ik dit opschrijf. Ik kan er tegen, ik ben niet betrokken. Wel helaas ervaren. En ik maak me zorgen over je situatie, omdat de periode na de scheiding nog heel erg lang is en ik hoop dat je daar zo goed mogelijk aan kunt beginnen. Dat ligt voor een groot deel in je eigen hand. Begin aan je toekomst.

Tsjor

Na volgende week

Ik hoop dat het goed komt als het convenant is getekend en je verder kunt. Je ex heeft blijkbaar bedacht dat het zijn woning was en is zich daar ook naar gaan gedragen.

Tsjor

Flanagan

De voorlopige afspraken waren er al: tussen mei en pakweg een maand geleden waren de kinderen en ik in het huis, ex op zijn logeeradres (bij Truus). Dit is nooit met zoveel woorden gezegd, maar ik vond het wel prima want dat betekende rust hier in huis. Hij kwam eens in de twee weken een weekend hier in huis om met de kinderen te zijn, ik ging dan naar familie.

Naast die twee weekenden per maand zou ex ook De helft van de vakanties de kinderen bij hem hebben. Hiervan viel in de zomervakantie al een week af, zodat ex in het huis kon klussen (achteraf bleek hij die week alleen te hebben besteed aan huisje spelen met Truus).Ik ben toen met de kinderen op vakantie gegaan in een van "zijn" weken. Ook in de herfstvakantie bleek ex ineens niet de helft ervan voor de kinderen te kunnen zorgen, ook daar ben ik ingesprongen.

Naar aanleiding daarvan heb ik ex een verontwaardigde mail gestuurd over zijn in gebreke blijven wat dat betreft en over de vanzelfsprekendheid waarmee hij ervan uitgaat dat ik het dan wel opvang (want dat doe ik natuurlijk ook, ik wil niet dat de kinderen de dupe worden). Hierin heb ik ook gevraagd of hij wel kan en vooral wil voldoen aan de afspraken die hierover zijn gemaakt. Ik verdenk hem ervan dat hij vooral om de zorgkorting heeft ingestemd met de omgangsregeling, de kinderen interesseren hem niet echt.

En ja, er zijn berekeningen gemaakt en zoals gezegd, het valt hem nogal tegen dat ik dit niet aan hem heb toevertrouwd. En ja hij houdt zich alleen met zichzelf bezig.

Goede advocaat

Op basis van je laatste twee reacties hoop ik dat je een goede advocaat hebt, die het welzijn van je kinderen op verantwoorde manier verwoord in het convenant.

Advocaat

Ik heb nav mijn twijfels over de omgangsregeling ook contact opgenomen met mijn advocaat, maar die zegt dat je weinig kunt doen om iets af te dwingen. Ik moet, zoals oa. Tsjor zegt, er vertrouwen in hebben dat mijn kinderen me inseinen als zij zich er niet prettig bij voelen.

Ik heb weldegelijk een plan voor na de scheiding, de kinderen en ik gaan terug verhuizen naar waar we vandaan kwamen. Dit heb ik gelijk gezegd toen we de kinderen over de scheiding vertelden, ook zodat duidelijk zou worden dat het niet meer goed kwam. Als ik daar woon kan ik pas in die regio gaan werken, dat is nu niet haalbaar. Nog afgezien van het feit dat ik nu niet de mentale gesteldheid heb om een sollicitatie procedure te doorlopen.

Natuurlijk vind ik het confronterend dat ik zo me zo slachtofferig gedraag, maar daar heb ik vandaag meer van opgeschreven dan ik me in de afgelopen maanden heb gevoeld. Het is een verwerkingsproces waar ik veel verder in dacht en voelde te zijn, maar waar ik ondanks mezelf werd teruggeworpen.

Ik heb overigens ook heel lang gedacht en dat denk ik overigens nog steeds, dat Truus hier niet de issue is. Ex is in het verleden ook al op zoek geweest naar opwinding buiten onze relatie en heeft bij mij menig balletje opgegooid over alternatieve relatievormen en (zijn) bijzondere voorkeuren. Daarin heeft hij mijn grens ook gezocht en ik ben blij dat ik die grens heb kunnen bewaken. Dit is voor hem zo belangrijk geweest (geworden) dat hij dat dan maar ten koste van ons gezin is gaan opzoeken. Uiteindelijk heeft hij Truus gevonden, die hem daar kennelijk begripsvoller of meegaander in is. Het precieze daarvan wil ik niet weten, maar ik heb fantasie genoeg om te vrezen dat ex in zijn toegenomen grensoverschrijdende gedrag niet aan de risico's of gevolgen voor de kinderen denkt, mochten zij daar (per ongeluk) mee worden geconfronteerd.

Zorg

@Flanagan. Ik las net je post nog een keer door over zorg delen. Het erge is: die zorg delen we nu al niet, laat staan als we gescheiden zijn. Het is erg maar waar.

Voorziening

@Tsjor. Een deel van mijn allergie op jouw reacties is denk ik dat jij, net als ex, mij niet wil geloven als ik iets schrijf. Ik heb gebeld met mijn advocaat over de situatie, zoals die zich deze week voordeed. Ik denk dat ze mij het wel had gezegd als ik het risico zou lopen dat een voorlopige voorziening tegen mij zou werken.
Jij neemt aan dat ik geen huis heb, maar daarin heb jij ongelijk. Totdat ik gescheiden ben, ben ik mede-eigenaar van het huis. En ik genereer nu misschien geen eigen inkomen, maar wij zijn in gemeenschap van goederen getrouwd, dus heb ik weldegelijk rechten op een (gedeelte van) het gezinsinkomen en het, tijdens ons huwelijk opgebouwde "vermogen".

Op straat

En ik ben me er weldegelijk van bewust dat, zodra wij daadwerkelijk gescheiden zijn, ex ons wél gemakkelijker op straat kan zetten. Weinig van waar hij toe in staat blijkt, zou me nog moeten verbazen.

blind vertrouwen op advocaat

Ik zou niet direct aannemen dat een risico er niet is omdat een advocaat het niet noemt in een telefoongesprek.

Kans zal klein zijn, maar het risico is er wel. En rechters zijn ook maar mensen en kunnen net iets anders beslissen als je verwacht.

Daarom moet je altijd een plan B hebben voor het geval dat.

Ik heb onze advocaat (wij hadden samen 1 advocaat) ook op missers van haar kant moeten wijzen. Missers in zijn en mijn voordeel. Ze was de pensioenverevening vergeten bijvoorbeeld.

En Tsjor, ik post hier niet om bevestiging te krijgen over wat wat voor zak mijn ex is en hoe erg zijn egocentrisch en botte gedrag is. Dat weet ik en dat voel ik. Ik post hier om mijn gevoel uiteen te zetten en voor mezelf duidelijk te krijgen hoe ben aanbeland bij afgelopen vrijdagavond. Dat vrijdagavond de eerste keer is geweest dat ik mijn boosheid zo luid en duidelijk heb geuit naar ex. Dat dit nodig bleek om door te dringen bij ex, dat ik niet langer pikte dat hij over mijn gevoelens (en dat van de kinderen) heenwalst.

Taruh

Blind vertrouwen in de advocaat heb ik niet, dat is weer een ander verhaal. Het is echter wel mijn advocaat, niet die van ex en mij samen.
Haar advies naar mij was: eerst proberen door te dringen tot ex. Dat lijkt nu gelukt. Anders zou zij een een brief sturen over een voorlopige voorziening.

Vooruitzichten

De vooruitzichten op een woning zijn gelukkig niet totaal hopeloos. Als ik het papierwerk in orde had gehad, zou ik een voorlopig derde plek hebben gehad voor een, in mijn ogen zeer, geschikte woning.

Scholen

Mijn dochter weet al naar welke school ze gaat als we eenmaal verhuisd zijn, daar gaan ook een aantal van haar vriendinnetjes heen.

Zoon

Voor zoon ligt een geschikte school vinden wat ingewikkelder, maar ook daarop ben ik mij al een aantal maanden geleden begonnen te oriënteren.

Ms. Simone

Ik denk dat ik je verhalen wel goed lees, maar dat ik er net andere lijnen in zie dan je zou willen dat ik zie. Ik schrijf ze op, omdat je alleen verder komt als je ook ziet en snapt hoe de andere kant kan denken. Je eigen gelijk heb je al voor jezelf, maar daarmee ben je er niet.
'Totdat ik gescheiden ben, ben ik mede-eigenaar van het huis.' Maar je woont er nu in feite alleen. Hij is mede-eigenaar van een huis waar hij niet mag wonen, wel de lasten van betaalt, en waarvan al mondeling afgesproken is dat het zijn huis zal zijn na de scheiding.
Sterker nog, je lijkt te denken dan het goed zou zijn als hij die situatie blijft handhaven, (voor jou en de kinderen), totdat jij een ander huis gevonden hebt; en dat zal dan een sociale huurwoning, als je geen inkomen hebt (tenzij hij heel veel alimentatie gaat betalen). Heb je enig idee hoe lang de wachtlijsten zijn voor een sociale huurwoning in de plaats waar je naartoe wil gaan? Denk je dat je tot je ex kunt doordringen dat hij zoveel jaar moet wachten voordat jij het huis uit bent?
Ik zie in je redenering ook een argument om de scheiding vooral tegen te houden en de juridische afwikkeling zo lang mogelijk uit te stellen. Vreemd genoeg bevestigde je advocaat jou daarin: zie tot je ex door te dringen.... en daarna pas voorlopige voorzieningen aanvragen. Wanneer denk je dat het gelukt is om tot je ex door te dringen? Je hebt nu een heel heftige ruzie daarvoor gehad, waar de kinderen alles van meegekregen hebben. Hoeveel van die ruzies wil je nog? Hoe realistisch is het dat je rustig om de tafel kunt gaan zitten met je ex, bespreken dat hij het huis niet in mag, er wel voor moet blijven betalen en dat dat nog wel eens een aantal jaren zou kunnen duren; en dat ex dan braaf zegt: natuurlijk, als dat in het belang van de kinderen is.
Verder zou ik je adviseren, dat je je eigen berichtje nog eens naleest en kijkt waar je de kinderen erbij haalt. Je zegt: hij maakt zijn gezin kapot. Hij maakt de relatie met jou kapot, maar er zijn heel veel mensen die toch een goed 'gezinsleven' op kunnen bouwen na een echtscheiding. Het belang van de kinderen is er niet altijd bij gediend dat ouders bij elkaar blijven, als ouders dat niet meer willen. Het belang van de kinderen is dat de echtscheiding zo goed mogelijk verloopt (dus zonder dat de spanningen gaan oplopen), dat ze met beide ouders contact houden (ook met de vader dus, zorg dat ze niet jouw boosheid over gaan nemen) en dat ze zelf hun eigen leven weer kunnen gaan leven (en niet het levensgeluk van een van de ouders op hun nek hebben). Dat zijn allemaal aspecten waar jij wat aan kunt doen.
Op dit moment lopen de spanningen op, omdat het allemaal lang duurt en er nog geen zicht is op een snelle oplossing. Het convenant, dat er nog moet komen, levert alleen op dat je een huis kunt gaan zoeken, maar daarmee ben je er nog niet.
Sneller zou zijn, dat de kinderen in hun huis blijven wonen, met vader, dat jij alvast naar je toekomstige woonplaats gaat en daar werk zoekt en dan zo snel mogelijk een huis vindt. Wellicht zit er nog overwaarde in je huidige woning, dan krijg je die mee als de scheiding rond is. Voor je kinderen krijg je nog kinderalimentatie, voor de oudste nog 3 jaar; en waarschijnlijk krijg je ook nog partneralimentatie. Met een klein beetje inkomen kun je dan weer voor je kinderen een gezonde gezinssituatie organiseren voor wat betreft jouw deel. Het deel van je aanstaande ex is helaas niet jouw invloedssfeer meer. Je moet dus ook niet gaan zitten wachten tot de kinderen gaan vertellen dat ze het niet leuk hebben, je moet hopen dat de kinderen de vrijheid hebben om te vertellen dat ze het wel leuk hebben gehad bij vader.
Het belang van je kinderen valt niet samen met jouw belang, dat moet je echt uit elkaar gaan halen. Het belang van de kinderen is dat jij functioneert als hun moeder, de ouder die voor hen zorgt, niet alleen voor eten en drinken maar ook voor een dak boven hun hoofd. en dat jij als ouder ervoor zorgt dat de kinderen ook met de andere ouder goed contact houden, ook al zal dat lastig zijn als je verder weg gaat wonen. Dat verder weg gaan wonen is jouw beslissing, de gevolgen daarvan kun je straks niet op rekening van je ex gaan schuiven.

Tsjor

Van het hart

Merk dat nu mijn boosheid geluwd is, ook door hier van me af te schrijven, dat er meer rust komt. Ook op ongefundeerde aannames vanTjsor, of in mijn ogen onjuiste interpretaties kan ik nu rustiger reageren.

"Maar jij moet als ouder vóór de kinderen gaan staan, alles doen om hun leed te voorkomen en te verzachten. Ook al komt de scheiding eraan. Dat betekent niet dat je tegenover de vader moet gaan staan, of tussen vader en kinderen om op te komen voor de kinderen. Maar dat je je rug keert naar de vader, kijkt naar wat je kinderen nu nodig hebben en wat goed voor hen is."

Ik heb er de afgelopen jaren alles aan gedaan om het leed voor mij kinderen te voorkomen en te verzachten, helaas heb ik daar vrijwel altijd alleen voor gestaan omdat hun vader het liet afweten. Ik sta ook niet tegenover hun vader of tussen de kinderen en hun vader. Hun vader is niet bereikbaar, heeft zich, zoals in een andere draad door "Moederziel" verwoord, buiten het gezin geplaatst.

Ik heb en daar werd ik vooral mee geconfronteerd toen ex fysiek uit huis was, heel lang, veel te lang, ondoenlijk lang, geprobeerd te compenseren voor de onbereikbaarheid van ex. Het trieste is dat ik bang ben dat wat er niet in zit, er ook niet uit gaat komen.

Natuurlijk zie ik mijn eigen tekortkomingen, mijn aandeel in vooral de slechte communicatie, maar ook de dynamiek waarin onze relatie was gekomen.

Er was al zo veel positiefs gebeurd sinds mei, waardoor de kinderen, hoewel nog steeds geisoleerd binnen het dorp, veel beter in hun vel kwamen te zitten.

Nog een keer Tsjor

Ja, wij zijn tot echtscheiding mede-eigenaren en ex en ik woonden al weer in hetzelfde huis. Ik denk helemaal niet dat het goed zou zijn dat hij de situatie zou handhaven. Ik wil alleen dat hij rekening houdt met mij zolang ik nog in het huis woon.

Zoals het er nu naar uitziet komt ex volgend weekend weer hier om met de kinderen, ik houd hem dan niet buiten de deur. Ex wilde overigens een termijn hebben, waarop hij ons uit huis wil hebben. Daar wil ik mij niet op vastpinnen, maar ik zie ook we in dat wij dit niet tot in den treure kunnen volhouden.

Al jouw redeneringen over alimentatie, woonruimte en een gezonde gezinssituatie creëren dat weet ik allemaal en daar leven de kinderen en ik ook naar toe.

Ik kan niet terughalen dat ik ergens geschreven heb dat ex zijn gezin kapot maakt of de relatie met mij. Ik schreef zojuist wel, maar onze Posts hebben elkaar gekruist, dat ex zich buiten het gezin heeft geplaatst. Hij heeft mij in onze woordenwisseling van afgelopen vrijdag te verstaan gegeven "wij hebben geen relatie". Dit is hoe hij erin staat.

Tsjor

Zie posting 43.dat gaat geen jaren duren.