U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hel, deel 4 - vervolg Help zit muurvast
Dit was mijn oorspronkelijke bericht in juni 2016:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man een tijdje apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om (tot augustus 2016). Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn. (in september 2016 uiteindelijk gevraagd te vertrekken)
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Nou Sally
Dat kun je wel zeggen, ja. Maar waar ik altijd dacht dat ik een ziedende furie zou worden in dit soort B-film scenario's, komt het maar niet. De woede. Het komt maar niet. Alleen verdriet en verslagenheid. Ongeloof.
Gek toch eigenlijk.
Them apples
“Life will break you. Nobody can protect you from that, and living alone won't either, for solitude will also break you with its yearning. You have to love. You have to feel. It is the reason you are here on earth. You are here to risk your heart. You are here to be swallowed up. And when it happens that you are broken, or betrayed, or left, or hurt, or death brushes near, let yourself sit by an apple tree and listen to the apples falling all around you in heaps, wasting their sweetness. Tell yourself you tasted as many as you could.”
― Louise Erdrich, The Painted Drum
Mooi, mooi, mooi
dankjewel Ms. Simone, stil van
inzicht, en rust
Lieve allemaal, ik merk dat ik vaak even check of hier nog iets is gepost. Jullie zijn een enorm belangrijke lifeline geworden! Maar het is rustig.
Voor mij geldt dat ook. Voor even, want de rust is meestal van korte duur. Ik heb deze week fijn bezoek gehad van mijn schoonvader, die niet in NL woont. Belangrijke vertrouweling van moederzielman en voor mij iemand met een realistische blik en een groot hart.
We hebben bijgepraat en al pratend bleek schoonvader niet op de hoogte van de crisis van een-na-oudste, zijn ziekenhuisopname, zijn depressie. En zo was er meer dat hij niet wist. Wonderlijk toch. Man zwijgt, zelfs tegen de mensen het dichtst bij hem.
Al pratend kwam bij mij weer wat meer inzicht. Man is in het diepe gesprongen, heeft geen idee gehad van wat hij aanrichtte, en heeft nu ook geen benul van wat er allemaal gebeurt. Ik veronderstel vaak een vooropgezet plan, maar nee, niets van dat alles. Kinderlijk naïef bijna. Waarom dan die drijfveer? Sterk is bij mij het gevoel dat moederzielman zoekt naar een mate van zelfstandigheid, 'vrijheid', bevrijding. Ik kan dat plaatsen. En kan dat ook loslaten. Zijn zoektocht, zijn gevolgen. Voel bijna medelijden. Bijna, hoor 
Vorige week was pittig, na de confrontatie met man over de kinderen die bij mij wilden blijven. Na de boosheid kwam zijn toenadering weer. De bekende golfbeweging. Ik heb er niet zoveel mee gedaan. Ik ben er zo moe van, aantrekken - afstoten - aantrekken - afstoten. Hij lijkt het zelf niet te merken, maar voor mij is het inmiddels voorspelbaar.
Met mij gaat het nu weer wat beter. Voel me steeds rustiger en stabieler. Moe, heel erg moe, doorleefd ook, maar stabiel.
Wanneer stopt dit?
Op het moment
Dat jij besluit dat het genoeg is.
Zodra je stopt met begrijpen, zoeken naar antwoorden en inzichten die er een jaar geleden ook al waren.
Zodra jij de knopen doorhakt en je hem met een enorme ruk van je losscheurt.
Zodra je hem laat gaan.
Zodra je begint met luisteren, ook naar je schoonvader en er letterlijk iets mee doet.
Dan dooft het uit, dan kun je verder, dan ben je vrij en je kinderen bevrijd ( en klaar om herstel in te zetten, zelfs in contact.) En kan ook nog steeds alles in " een ooit" weer goedkomen of beter worden.
zie je hoe je gegroeid bent?
Ik weet nog hoe je je liet verleiden door de tranen aan de keukentafel (om het maar even kort en bondig samen te vatten). Kom op zeg, je bent toch geen jojo? Dat realiseer je je nu ook en daarmee maak je het jezelf al een stuk makkelijker.
En wanneer het stopt? Het is al begonnen met stoppen, maar het heeft tijd nodig. Het gaat met horten, stoten, succesdagen en terugvallen.
Tja die schoonvader is ook een mooi nummer
Hoe komt het dat je denkt dat zijn vader een belangrijke vertrouwenspersoon is voor zijn zoon? Vergeet niet dat schoonvader zijn gezin net zo hard heeft laten vallen en schoonvader de pijn van zijn zoon negeerde.
Ik vind het is echt niet zo vreemd dat as-ex hem niet verteld heeft over de crisis van nr 2, daar dit eigenlijk een herbeleving is van de emoties die je as-ex meemaakte ten tijde dat zijn vader hem de rug toekeerde. ( Zo bekijk ik het.)
Maar de schoonvader kan wel een rol spelen in het verwerken van oud verdriet. Wel wat laat en niet met als doel jullie gezin te herstellen. Maar meer om rust te bereiken in het hoofd en het leven van je as-ex, al was het maar voor jullie kinderen.
Flanagan
Waarom ik dat denk, is omdat ik dat in de afgelopen 20 jaar heb ervaren. De relatie tussen vader en zoon een nieuwe, diepere vorm heeft gekregen. Maar het verleden is nooit echt opgehelderd, laat staan echt verwerkt, dus je hebt zeker een punt. En man lijdt niet graag gezichtsverlies tov zijn vader. Dat het met een van zijn kinderen zo slecht ging/gaat, ontkent hij liever.
Idioot eigenlijk. Het 1e wat schoonvader tegen me zei toen ik hem vorig jaar voor het eerst zag na de breuk was: 'dit heeft alles met vroeger te maken'. En toch bereiken ze elkaar juist daar niet in.
Het stoppen is begonnen
Ja, mooi, Sally. Zo voelt het ook. Maar oei, doet pijn hoor. Rouw, verdriet, en ongeloof vooral. Ongeloof dat iemand die ik zo gelukkig heb gezien (echt gelukkig!) dit andere pad heeft gekozen. Iedere keer komt dat ongeloof weer in volle hevigheid. Het klópt gewoon totaal niet.
Spijt
@Moederziel, je hebt schoonvader best hoog zitten. Zo komt het bij mij over. Hij gaf ook eerder aan dat je zijn zoon helemaal moest loslaten. Dat kwam best hard en ongevoelig over bij mij. Ik begrijp wel dat hij dat zegt uit levensbehoud op basis van eigen ervaring, op basis van eigen handelswijze.
Maar hoe kan je man nu met zijn vader delen dat nr 2 er zo moeite mee heeft. Hoe kan hij van zijn vader verwachten dat die zijn zorgen begrijpt als zijn vader hem vroeger ongevoelig in de kou heeft laten staan. Ik zie het zodoende niet als gezichtsverlies naar zijn vader maar als een onderwerp dat hij niet MET hem kan delen, open halen van oude wonden met degene die je dat zelf ook heeft aangedaan.
Heeft zijn vader wel eens sorry tegen hem gezegd? Uit de info over je schoonvader, lijkt mij deze man niet iemand die snel zijn fout erkent. Beetje gevaarlijk om zo kort door de bocht te vliegen. Maar je weet zelf of het kontact tussen vader en zoon 'schoon' is of dat de zoon smacht naar een 'spijt me' van zijn vader,..
Het lijkt mij belangrijk omdat hij zo ook leert hoe naar zijn eigen kinderen niet dezelfde fout te maken en hoe praten misverstanden verkleint.
Hmmmm, nee niet zo
Jazeker, er is sorry gezegd, spijt uitgesproken, pijn gedeeld en een nieuwe band opgebouwd. Een hechte band zelfs, met ruimte voor ieder. Nee, Flanagan, het is zeker geen gevoelsarme man. De redenen dat vader kind destijds in de kou liet staan, zijn te complex om hier te bespreken, maar het was geen kille gevoelsarme daad. Dat de gevolgen voor het jongetje van toen niettemin desastreus waren, is weer een ander verhaal. Dat is misschien met het zo'n 10 jaar later herstellen van die vader-zoon-band juist wel te veel over het hoofd gezien.
Man deelt op dit moment helemaal niets van zijn gevoelswereld. Met niemand. Dat valt echt op. Dat kan uit onvermogen zijn, uit schaamte, uit koppigheid, uit whatever.
gezichtsverlies
Uit alles wat je schrijft Moederziel komt bij mij een beeld binnen van een man die -niet- met tegenslag kan omgaan. Gewoon -niet-. Zolang de zon schijnt straalt hij.
Maar de zon schijnt natuurlijk niet altijd. Je as-ex is zo niét geschikt voor invoorentegenspoed...
Jij zult ook je rol hebben gehad in het sprookje dat in duigen viel. Maar daar kom je wel achter. Gewoon, vanzelf, daar hoef je niet voor te gaan graven, lezen, analyseren. De inzichten komen vanzelf, als je verder bent, los bent. Ik ben het wel eens met Tops: je komt los op het moment dat je los wil gaan laten. (en niet eerder)
maar moederziel
"Man deelt op dit moment helemaal niets van zijn gevoelswereld. Met niemand"
Dat weet je toch helemaal niet? Hij deelt het alleen niet met jou en mogelijk ook niet met mensen waar jij ook mee omgaat. Dat is op zich niet ongebruikelijk bij een scheiding...
Het verschuift
Floor, dankjewel, het zou goed kunnen wat je zegt, al hebben we ook verschillende flinke periodes van (gezamenlijke) tegenspoed gehad, waar man een belangrijke en betrouwbare steun in was. Ik denk dat er vooral sprake is van uitputting. Het werd te veel aan het einde, de balast te zwaar en ik kon om verschillende redenen op dat moment niet 'mee-tillen'. Je hebt crisis die inzet na een schok (overlijden, ontslag etc) en crisis die inzet door uitputting.
Die uitputting voel ik overigens ook. Zo sterk, dat mijn grootste verdriet van dit moment niet zit in het moeten loslaten (sterker nog: ik sta steeds verder op afstand), maar in de last die op mijn schouders ligt. De zorg en opvoeding van de kinderen (w.v. 3 pubers) die het ook zwaar hebben, de zorg voor huis, tuin, werk, dieren, de grote schulden. Ik bezwijk er onder. Het is te veel en ik heb er nooit voor gekozen om dit alleen te doen. Leuke gedachte dan om man los te laten, maar het resultaat is dat er nóg meer op mijn bord ligt.
Ik heb er zo meer dan genoeg van. Er zijn momenten dat ik het gevoel heb dat ik stik in de hoeveelheid. Het is te veel. Echt te veel. Pfffff.... ik ben op, mensen
Jippox
Ik denk dat omdat hij dat tegen me zegt. Misschien liegt hij, who knows. Maar een extreem gesloten iemand die in zijn leven nooit meer dan 3 dezelfde vertrouwelingen had, zal er nu niet opeens een handvol nieuwe bij hebben, denk ik.
Hulp
Volgens mij is het je al eerder aangeboden Moederziel maar ik wil het toch nog een keer herhalen. Als je wil is er vast iemand van het forum die je kan helpen.
In het verleden heb ik wonderbaarlijke dingen zien gebeuren en ook zelf mogen ervaren. Het was nog niet eens de tastbare zaken die ik kreeg maar gewoon het idee dat iemand zoiets voor je doet, dat het wildvreemden kan schelen hoe het met je gaat, dat heeft me zo'n boost gegeven.
Als je ergens hulp bij nodig hebt, geef het dan aan. Je kunt het altijd via mij laten lopen als je dat liever hebt.
Mocht je zelf of een van je kinderen er even tussenuit willen, ik heb een logeerkamer ter beschikking :)
Maar weer eens een knuffel
om je sterkte te wensen met alles. Ik kan me zo voorstellen dat je op bent... Ik schreef al eerder, kunnen wij hier met zijn allen misschien in praktisch opzicht wat voor je betekenen?
Ik kan alleen maar zeggen dat ik veel bewondering voor je heb, maar ja, daar heb je zo weinig aan als je op je tandvlees loopt. Is schoonvader praktisch in te schakelen nu hij er toch is? Weet niet hoe zijn relatie met de kinderen is, maar wellicht kan hij daar iets in betekenen?
Knuffel van mij.
Haha Alison, great minds...
Precies, hier (redelijk aan de kust) is ook een logeerbed vrij hoor, nu ik zelf niet meer hoef te slapen . We hebben nog geen plannen voor de meivakantie, wil wel graag nog weg, maar er past er nog wel eentje op de achterbank. We hebben wel een hond, dat is wel belangrijk te weten voor allergische en/of bange kinderen. Of misschien wil jij zelf lekker een paar dagen elders bivakkeren. Kan man een paar dagen voor het thuisfront zorgen. Je kunt gewoon lekker je eigen gang gaan, voor eten wordt gezorgd, met OV is vanuit mijn huis heel veel te zien en te doen, zo midden in de randstad.
Wat Alison zegt
Ik herinner me tijdens mijn scheiding ook hoe dood- en doodmoe ik was. Andere omstandigheden (eindeloos wachten op een woning), maar ik kón niet meer. Ik was erg dankbaar toen ik af en toe even een paar dagen kon "onderduiken", even wég.
Ik heb geen logeerbed, wel een royale kamer waar makkelijk een luchtbed in past. Je kunt altijd (in overleg) een paar daagjes langs komen. Je hoeft niet sociaal te doen, als je het nodig hebt trek je je gewoon helemaal terug, praten mag maar is geen must, ik zorg voor je natjes en droogjes. Mijn gegevens kun je bij het beheer krijgen ;-)
omgangsregeling
Ik denk dat je voorlopig even keihard aan die afgesproken omgangsregeling moet gaan vasthouden. En de kinderloze weekenden echt gaat gebruiken voor jezelf. Om bij te tanken. Dat zou ik je ex en je kinderen ook zo vertellen, dat je die tijd echt heel hard nodig hebt en dat het zo dus gaat gebeuren.
oh lieverd
Uiteraard ben je ook hier welkom, of je/deel vd kinderen.
Maar het lijkt me niet verkeerd dat je uitgeput raakt. Je wil ook zoveel doen! En allemaal in je eentje. Dat red je niet, ga dit met hem delen.
Lieverds
Wat zijn jullie een ontzettende lieverds. Ik heb net toch een potje zitten huilen, hier... Het lijkt wel of die rollende sneeuwbal niet meer te stoppen is. Misschien ook beter, laat er maar uit komen. Liefdevolle aandacht van anderen is al genoeg. Dank, dank zoveel dank.
Ik begin in de Meivakantie aan een nieuwe opdracht, kan dus niet makkelijk weg, maar heb wel wat uitjes gereserveerd. Ik wil het liefst thuis cocoonen met de kinderen erbij, ons nestje warm en gezellig en vertrouwd. Dat geeft me de meeste moed nu. Ik zal zeker voor mezelf kiezen, en mijn eigen tijd ook voor mezelf reserveren. Beloofd. En ik heb ook hier in mijn woonplaats lieve mensen om me heen die me helpen. Maar dan moet ik het wel vragen, en da's best lastig
Jullie zijn echt lief x
cocoon niet teveel
Moederziel, dat meen ik hoor.
Blijf niet (steeds) hangen in je verdriet en kiezen voor vertrouwd en veilig. (en dus verdriet hebben)
Ja, het was enorm verdrietig.
En ja, het is nog steeds verdrietig. Maar het is niet oke om nu nog steeds *alleen maar* verdrietig te zijn. Dat is geen gegeven maar een keuze.
Doorleven, iets nieuws opbouwen, dat hoeft niet ten koste te gaan van je verdriet. Daar blijft nog steeds plek voor.
Maar durf het verdriet ook los te laten. Durf de kinderen als steun en houvast los te laten.
Laat hen zien dat er leven is na een scheiding, hoe pijnlijk die scheiding ook was/is. Laat de kinderen zien dat er een leven is voor jou alleen Moederziel.
Misschien durven ze jou dan ook los te laten en zelfs een (hernieuwde) relatie op te bouwen met hun vader.
Zeker, Floor
Ik heb het eerder gezegd: er zijn meer dan genoeg plannen, uitjes, mensen over de vloer. Het leven gaat gewoon door, en er gebeuren gelukkig ook een hele hoop leuke dingen 
Komend weekeinde ook een paar gezellige zaken op het programma.
Cocoonen is bij ons vooral echt de gezelligheid opzoeken, lekker eten, tutten met elkaar, kletsen en lol maken. Soms logeert er op iedere kinderkamer een vriend(in) in het weekeinde. Heerlijk.
En we relaxen, want iedereen, ook de pubers, is vooral heeeeel erg mooooooooeeeeee.
Jullie lezen hier vooral mijn verdriet. Hier kan ik het uiten. Ik sta IRL bekend als een ijzersterke dame, maar hier kan ik klein en broos zijn. Maar dat vertekent misschien ook een beetje. Ik ben niet zo'n tranendal-type, eigenlijk.
En de kinderen loslaten.... dat wil ik nu niet. Niet vanwege mezelf, maar omdat juist deze week weer van verschillende kanten signalen komen dat de kinderen erg worstelen. Dat pakken we op, de kinderen en ik. Samen, zodat ze sterker worden, gezien worden, en verder kunnen, sterker. Zeg maar dat wat ik hier van jullie ontvang, geef ik mijn kinderen ;-)
Stapje voor stapje gaan we verder. Gaat misschien niet snel, maar het gaat wel een kant op. Onze kant!
knuffel voor moeder(ziel)
Lieve moederziel,
ik heb niet het hele topic doorgespit, maar sinds je mij zo liefdevol toesprak in mijn topic ben ik je wel gaan volgen. En ik wilde je even een hart onder de riem steken! Ik kan niets zeggen wat je troost biedt denk ik. Ik kan je wel een knuffel geven. En zeggen dat je het goed doet! Volgens mij voel je heel goed aan wat je wilt en wat goed is voor je kinderen. Ben je supersterk!! en wil je hier vooral af en toe even lekker je verhaal kwijt! En dat moet je ook lekker blijven doen denk ik! Ik begrijp dat je vertrouwen een enorme deuk heeft opgelopen. In de ander, maar ook in jezelf en in je eigen gevoel. Maar hou vol. Je lijkt me, als ik je zo lees, een ontzettend sterke vrouw!!! Er straalt veel kracht uit je woorden, hoe kwetsbaar soms ook. Blijf dicht bij jezelf. Je bent, naar wat ik van je zie, een prachtig mens! -sorry voor wie dat wat zweverig over vind komen, maar ik voel dat echt zo-
Nou. Genoeg voor nu. Sterkte lieve moeder(ziel)
Knuffel, Fay