Hel, deel 4 - vervolg Help zit muurvast

regie

maar ook met grote vanzelfsprekendheid de 'regie' (gaan we weer bij mij laat"

Of omgekeerd: hij is verschrikkelijk goed in delegeren en jij een hele goede werknemer.

Ik zou terugdelegeren.
Alle rekeningen een kopie naar hem toe, in fijn aparte enveloppen. Kost wat maar je kunt ze misschien ook bij hem in de brievenbus kieperen.
Bericht dat hij inmiddels volwassen genoeg is zelf zorg te dragen voor het overmaken van zijn huur.
Berichten dat je samen met X zijn opgestapelde dozen een uur voor zijn thuiskomst op de stoep zet bij hem.
Dat je schoon schip wilt maken, lekker aan het opruimen bent en een grote voorjaarsschoonmaak in je huis en leven aan het houden bent.

Dat hij zijn ritjes met Truus zelf mag betalen. Niks geen grote hoop wat dat betreft. Misschien kan Truus het voorschieten, weet ze gelijk wat voor vlees ze in de kuip heeft.

Verder zou ik echt echt echt, zelfs al zou je op een persoonlijk faillissement afstevenen knopen gaan hakken.Duidelijkheid scheppen.
Wat ik ooit eerder zei: stoppen met aanschouwen en starten met puin ruimen, je hebt geen keus. Leegte in je hoofd, in je huis, voor je kinderen rust. Aan de regels houden en hem er aan zijn oren bijslepen. Als hij jouw afbelt voor de kinderen, laat je het hem zelf de kinderen vertellen, al zet je de telefoon op de speaker of laat hem terugbellen als ze er niet zijn. Wees niet de boodschapper.
De kinderen weten al lang hoe de vork in de steel zit.
Maar je moet stoppen hem in bescherming te nemen.
Je hoeft geen kwaad over hem te spreken, zeker niet, maar je moet terug gaan tennissen. Alles wat hij op je bord dropt er meteen vanaf bonjouren. Hij heeft alles nog behoorlijk onder controle en weet het mooi te vertellen.
Hij gedraagt zich als een Judas en daar moet iemand hem (heel grof gezegd) even voor op de kloten geven.

Bizar

Wow, dat hij dit vergelijkbaar als zijn vader aanpakt, zo vader, zo zoon?!
Kan zijn vader hier iets in betekenen, of luistert hij daar (ook) niet naar?

Verder heb ik geen praktische tips voor je helaas, alleen een virtueel schouderklopje kan ik voor je betekenen!
XXX

{{{{moederziel}}}}

Nog maar weer eens. Meisje, wat heb je het zwaar. En wat doe je het goed!

Ben het eens met Tops. Probeer uit jouw automatisme van het wel regelen, het oppakken, het jouw verantwoordelijkheid vinden te komen. Het is zíjn verantwoordelijkheid. Dat kost je veel energie, en die heb je niet nu. Maar je hebt ook de energie niet om het op te lossen of voor hem te doen. Dus denk goed na over hoe je die energie inzet.
Financieel de zaken uit elkaar trekken lijkt me hoog nodig. Pas dan kan je hem inderdaad helemaal zijn eigen boontjes laten doppen. En zijn eigen rekeningen (niet) laten betalen.

Ik hoop van harte dat je een netwerk om je heen hebt waar je op terug kunt vallen, ook met praktische zaken. Pak alle hulp die je krijgen kunt. Misschien kunnen wij daarin wat voor je betekenen? Er zijn eerder OO-hulpacties geweest, zowel materieel als financieel als gewoon praktisch...

trauma

Ik las zojuist dat je vorig jaar een levensbedreigend trauma hebt herbeleefd. En dat zette mij aan het denken. Omdat ik daar ervaring mee heb. Wat bij mij het geval is (hoeft niet bij jou te zijn, maar misschien heb je er iets aan), is dat het trauma mij niet alleen nare herinneringen geeft maar mij als persoon ook heel erg veranderd heeft. Ik reageer anders, denk anders, zie sneller problemen die er misschien niet zijn, en handel daar dus ook naar. Hierdoor gaan sommige zaken in mijn huidige dagelijkse leven heel anders dan voorheen. Je nieuwe 'trauma' of ' moeilijke periode' waarin je nu zit kan dit oude trauma aanwakkeren of in ieder geval reageer je er op met de wetenschap van je oude trauma. Dit kan de reden zijn dat je nog steeds heel veel zaken blijft doen (o.a. de rekeningen van je man betalen en alles voor je kinderen oplossen). Ik weet niet wat je trauma was, maar probeer te kijken of je er iets in herkent. En misschien wordt het dan makkelijker om sommige zaken los te laten. Niet omdat ik het allemaal zo goed weet of alles opgelost is rond mijn trauma. Ook ik betaalde de flat van mijn ex. Terwijl ik er het geld helemaal niet voor had (ik liet andere rekeningen gewoon liggen). Resultaat: schulden.En mijn trauma-klachten zijn helaas weer teruggekomen. Ik probeer daar hulp voor te zoeken, en dat adviseer ik jou ook. Hoe moeilijk dat ook is. Niet dat je me een persoon lijkt die hulp vragen moeilijk zou vinden. Maar vanwege het feit dat de hulpvraag die je neerlegt vaak helemaal niet begrepen wordt waardoor er geen hulp komt. Niet opgeven!
Ik werd laatst ook geraakt door het nieuwsbericht dat mensen die in de schulden zitten vaak zo in de knoop zitten, geestelijk, dat ze niet meer goed kunnen denken. Is dit misschien iets wat bij jou ook speelt?

Wat is dan de toegevoegde waarde van mediation?

Mediation houdt in dat je er samen probeert uit te komen, dat je samen afspraken maakt. In je eentje heb je daar lijkt mij weinig te zoeken. Becijferen is zo'n mediator z'n vak ook niet. Tenminste, die van ons heeft daar geen kaas van gegeten, buiten de vaste rekenschemaatjes over (kinder)alimentatie . Ik denk dat je meer hebt aan een financieel adviseur. Of is het meer omdat deze mediator jullie gegevens al heeft en daarmee aan het rekenen gaat?
Zouden jullie niet in aanmerking komen voor een soort financiële tegemoetkoming? Ik heb er geen verstand van, maar er zijn hier vast mensen die dat wel weten.

Ik reageer nog even op je opmerking over vechten voor stabiliteit voor de kinderen. Ik neem aan dat je dan doelt op stabiliteit in de relatie met hun vader. Misschien moet je dat voor nu loslaten. Nergens voor vechten, alleen zorgen dat jullie zo snel mogelijk echt volledig gescheiden huishoudens gaan voeren (oftewel officieel scheiden). Daar nu je focus op leggen. Want elk gevecht kost energie. En het is maar de vraag of het oplevert wat je wil, of het überhaupt iets positiefs oplevert. Hoewel ik natuurlijk ook vind dat jullie kinderen recht hebben op (goed contact met) hun vader, is het niet iets dat je af kunt dwingen. Een overweging die ik je mee wil geven, ook al snap ik dat het niet een optie is die je wil, en dat het ongetwijfeld ook moeite gaat kosten om dat beeld van een stabiele relatie met hun vader los te laten. Ook voor de kinderen. Maar misschien is stabiliteit nu alleen haalbaar zonder hun vader in het plaatje. Alleen met jou, in jullie huis. En dan na verloop van tijd, als er wat gewenning en rust is ontstaan voor alle partijen, kan het contact tussen vader en kinderen weer worden opgebouwd.

lieve moederziel

Zo te lezen ben je nu een fase verder. Ze kunnen je in geen geval verwijten dat je niet je best hebt gedaan, maar ik denk dat je geen seconde te vroeg beslist hebt om nu door te gaan zetten.

Misschien heb ik het al eens gevraagd, maar ben je in gemeenschap van goederen getrouwd? Indien ja, dan zou ik zo snel mogelijk doorzetten want wat hij nu maakt aan schulden zijn ook voor de helft jouw schulden, tot de scheiding rond is!

Pennestreek heeft ook een punt: volgens mij is mediation iets dat samen moet gebeuren. Ik ben alweer jaren geleden gescheiden, er is sindsdien veel veranderd dus ik kan je geen advies geven. Maar ik leef wel met je mee en steun je virtueel!

we typten tegelijk ;)

"En er speelt nog iets mee hoor, wat misschien minder aardig is. Man kan nu relatief 'makkelijk' doorleven zonder de verantwoordelijkheid van een eigen huishouden, eigen rekeningen, eigen sores. Dat moet stoppen, want zo heeft hij wel de lusten van zijn 'nieuwe' leven, maar niet de lasten. (Hoewel ik zeker niet zeg dat hij nu fluitend door het leven gaat). Hij heeft A gezegd, daar komt B nou eenmaal achteraan. Ik voel er steeds minder voor om alleen maar aan de 'lasten'-kant te zitten."

Ik vind dat niet "minder aardig". Het komt er wel op neer dat hij degene is die de poten onder jullie relatie heeft weggezaagd, er een Truus op na ging houden maar wel verwachtte dat je zijn vuile onderbroeken bleef wassen (bij wijze van spreken). Dat doe je nu niet meer, maar je wordt wel weer telkens erbij gesleurd om zijn sores op te lossen. Groot gelijk dat jij daar nu voor past!

moederziel

Volgens mij heb ik zoiets toen ook nog letterlijk tegen je gezegd, van die onderbroeken (ik bedoelde het half als beeldspraak, maar ondertussen is het wel vaak de praktijk in dit soort dingen).

Je klinkt sterk en resoluut. Je grens heb je nu bereikt, in je eigen tempo. Dat is spijtig, dit heb je nooit gewild. Maar ik denk eerlijk gezegd dat dit onvermijdelijk is. Het duurt al zo lang...

Laat je niet tegenhouden door slepend gedrag van hem. Het heeft al veel te lang geduurd.

he gelukkig en wat t kost

Gelukkig moederziel dat je mbt je trauma de zaak goed voor ogen hebt. Wil het toch gemeld hebben want ik ben er vreselijk door gevallen.
En ik hoop echt dat een mediator voor jullie beide gaat werken. Want zoals je al aangaf, een traject met advocaten gaat heel veel meer kosten. De uitkomst kan wel degelijk anders zijn, hou daar rekening mee! Daar is geen standaard formule voor die je daarop los kunt laten. Maar ik wilde wel nog meegeven dat een beetje echtscheiding je ongeveer 1000 euro per maand kost aan advocaatskosten. Dat zijn dan de normale telefoontjes voor overleg, brieven en juridische stukken die geschreven en ingediend dienen te worden, zittingen en reis en kantoorkosten van een advocaat. Mensen vergissen zich daarin vaak. Of gaan uit van 'maar dat doet die ander wel' of ' dan zul je wel heel lastig zijn geweest'. Niets van dat alles.
Dat je de onderbroeken van je man nog wastte in het begin, daar moet je je niet voor schamen. Schaamte houdt je weg bij wat je moet doen voor JEZELF. De grens die je hebt getrokken toen je daarmee gestopt bent, is een belangrijk punt geweest. En het is goed dat je op dat punt gekomen bent. Hou dat vaker in gedachte. Maak eens vaker de vergelijking met de onderbroeken van je man (cq.rekeningen, boetes, vaderlijke taken, oningerichte kamers van de kinderen)

Misschien zit je niet echt te wachten op mijn bijdragen. Je serveert ze even vlot en vrolijk af, tenminste dat ervaar ik zo. Maar toch wil ik je ze meegeven. Wat je ermee doet moet je zelf weten. Ik ken je niet, verwacht niks van je, je hoeft geen verantwoording af te leggen waarom je iets wel of niet doet.

Mediator

Vind je het niet een beetje zonde van de kosten van een mediator als je a.s. exman dat niet wil?
Je kunt ook een gezamenlijke advocaat regelen als je zelf een convenant maakt.
Je plukt er een van internet en begint het realistisch in te vullen. Wat je a.s. exman nu niet doet en betaald gaat hij straks ook niet doen. Je kunt mogelijk wel uitgaan van alimentatie volgens tabellen oid.
En verder als er een realistisch voorstel ligt kun je dat bij een advocaat brengen samen.
Je kunt ook eerst halen en trekken met mediatie en dan alsnog aparte advocaten moeten nemen. De meter loopt en wat je zelf kunt doen scheelt kosten. Verwacht geen verandering van ex door toedoen van anderen. Daar is hij niet gevoelig voor en dat houdt toch geen stand.

wat doet me dat verdriet Moederziel

En wat vind ik het spijtig dat te horen. Ik wilde niet de indruk wekken dat je verantwoording verschuldigd was, of je uit de tent lokken. Maar dan kan ik ook heel goed begrijpen hoe je er in staat. De ontwrichting van je wereld gebeurt nu weer en je kunt er niets aan doen. Wat moet je je machteloos voelen en onbegrepen. Hoe moeilijk is het om vooral de horizon te zien en niet te verdrinken in alles wat er nu voor je voeten ligt. Ik weet uit ervaring dat als je eenmaal een trauma hebt meegemaakt zoals jij en ik, dat het heel lastig is in allerlei situaties dingen te overzien, beslissingen te nemen, en je 'lijn' vast te houden. Je wil vanalles, behalve dat. Je kunt vanalles, behalve dat.
Laatst vroeg iemand aan mij ' vind je het lastig om beslissingen te nemen?' Dat was confronterend vond ik.....

niet willen beslissen

Voor mij was t probleem juist dat elke beslissing bij voorbaat al fout leek te zijn. En ook niet beslissen was fout. Ik snap nu ook heel goed je eerste titel; je zit muurvast. Die metafoor heb ik ook gebruikt destijds in mijn topic, 3 jaar terug....Want voor je gevoel kun je geen kant uit. Het zorgde ervoor dat ik hier te rade ging wat ik moest doen. Want ik durfde niet op mijn eigen oordeel en beslissing te vertrouwen.

op zee

jullie bootje was niet meer veilig in deze haven, en nu ga je via een veilige maar onbekende route naar een nieuwe veilige haven.

Ik zei het van de week al je bent een sterke vrouw en dat laat je steeds meer zien. Sterk zijn betekend niet dat je niet kunt rouwen of bang zijn. Het betekend dat je doet wat je moet doen en straks als het bootje weer veilig aangemeerd is de tijd durft te nemen om alles op z'n plek te zetten. En misschien meer je weer af en vaart naar een mooier plekje, maar nu telt eerst de veiligheid. Dan vaar je op zeil omdat het leuk is, nu vaar je op de motor omdat het niet anders kan.

Een dikke knuffel vanaf hier.