Hel, deel 4 - vervolg Help zit muurvast

schouderklopje +mijn visie

{{<>}}
sterkte!
Heel vervelend en pijnlijk!

Wel moet ik zeggen dat ik het wat apart vind dat je kinderen zaterdagavond kwamen. Ik had denk ik wel tegen ze gezegd dat dit nu niet de bedoeling is, ze kunnen met die vrienden naar vaders huis (of bij die vrienden of zo).
Het lijkt me wel een lastig parket hoor: je wil natuurlijk koste wat kost hun veilige haven zijn. Je ex heeft wel een klein punt: ze waren zomaar alsnog bij jou. Dat was toch niet de afspraak? Vind ik ook een beetje: huh?
Zo blijft naar hun vader gaan altijd bezoek en ben jij ook 'altijd beschikbaar' waardoor hun vader misschien ook wel makkelijker die rare acties gaat doen. Hij moet gewoon volledig beschikbaar zijn in zijn weekend! Desnoods een kleine afspraak ergens, maar dan: kinderen mee of slechts korte tijd alleen thuis.
Maar van jouw kant zou ik dan ook duidelijker zijn. De kinderen zijn dan dus niet bij jou.

geen niet willen: onmacht

het is bij je as-ex onmacht. Hij weet wel dat het misschien anders moet, maar niet hoe hij dat moet doen.
Jij bent een heel sterke vrouw. Jou lukt het wel, dat is vervelend om te moeten zien want hoe kan hij dat niveau ooit bereiken.
Kromme gedachte, weet jij, weet ik, maar als het zo in je hoofd zit komt het er niet uit zonder hulp. Alleen kan jij die hulp niet geven en niet zijn. Je bent zijn moeder niet.

onduidelijk

en toch....ik zou een aparte afspraak maken met man (ja, desnoods op neutraal terrein, in ieder geval liever niet bij jou thuis), puur over de kinderweekenden. En dan erbij zeggen dat jij denkt dat het voor jullie allemaal het beste is als hun ouders er strakker aan vasthouden, zeker voor in het begin.

Dus dan laat jij ook merken dat jij het misschien niet zo handig aan hebt gepakt voor wat betreft die zaterdagavond.
Je schreef: " jullie zouden hier niet moeten zijn, dit weekeinde zijn jullie bij papa. En als je hier wel wilt zijn, ga je eerst met papa overleggen of dat voor hem ok is. Dat is gebeurd en hij was niet blij maar liet ze wel blijven."
Maar ik zou ze helemaal niet laten overleggen over die dingen. Ook al wil je ze niet graag de deur wijzen (integendeel zelfs), overleggen over of ze toch bij hun moeder mogen zijn, lijkt me gewoon funest in allerlei opzichten.
Ze hoeven dus niet echt naar hun vader. Hun vader zit er ook maar mooi mee, moet hij dan zeggen: 'nou nee, liever niet nee, ga maar onvrijwillig naar mij'? Het is heel pijnlijk voor een vader. Zelfs nu hij zo raar is en afwezig lijkt me dit nou niet bepaald bevorderlijk voor het opbouwen van een nieuwe band (of in stand houden van een restje band). Die vraag moet helemaal niet komen.
Het is ook jammer als ze vooral bij vrienden willen zitten, maar toch heel iets anders dan dat ze vragen of ze naar hun moeder mogen.

Ik zou daarover naar de kinderen heel duidelijk zijn. Hij moet zijn verantwoordelijkheid toch in ieder geval in zo'n weekend nemen, maar op zo'n manier wordt dat wel heel lastig.

Schouderklopje!

Bij deze (zie titel).

Ik vind het lastig om te zeggen dat je de kinderen weer had terug moeten sturen, ik weet niet of dat in dit geval zo goed is. Het is inmiddels (sorry, dit klinkt bot wat ik nu ga zeggen) duidelijk dat moederzielman zijn prioriteiten elders heeft... In ieder geval niet bij de kinderen.
Laat het onmacht zijn, laat het iets anders zijn, maar ondertussen is het feit daar.

De kinderen voelen dat haarfijn aan, dat is hier al eerder duidelijk geworden. Dus komen ze naar jou. En dan ga jij ze weer terugsturen want dat was de afspraak, toch?

Wat moet het ongelooflijk lullig (pardon my french) zijn als jij als kind heen en weer gepingpongd wordt tussen een onwillige ouder, en een ouder wiens weekend het niet is... Wat moet je je dan afgewezen voelen...

En dan nog dit (is slechts mijn mening, waar je niets mee hoeft te doen als je er niets aan hebt): het is dus duidelijk waar zijn prioriteiten niet liggen.

Ik vind zijn venijnige berichtje aan je dan ook volkomen onterecht. Het neigt zelfs naar gaslighting! Misschien was het wel tegen de afspraak, maar kom op zeg, waar haalt hij het lef vandaan jou dat te verwijten terwijl hij al wekenlang zijn prioriteiten overal heeft behalve bij de kinderen en jij de kar moet trekken m.b.t. de omgang met de kinderen! Hij pakt dit "foutje" (het is niet eens een foutje) van jou feilloos aan om jou in een hoek te duwen zodat de aandacht van zijn eigen twijfelachtige rol wordt afgewend, hij wil je hiermee monddood maken! Een smerig psychologisch spelletje! Heeft hij dit gedrag vaker vertoond of is dit nieuw?

Ondertussen regel jij van alles, schrijf je, doe je je stinkende best hem er toch bij te betrekken, stuur je de kinderen naar hem toe ook al zit hij duidelijk niet op ze te wachten...

Misschien wordt het echt eens tijd om een beetje minder je best te doen voor hem. Het houdt toch echt een keertje op, zeker na dat berichtje.

Wij hadden een week om week regeling

met de moeder van stiefdochter. De ene week bij haar, de andere week bij ons. En we hebben ons daar altijd aan gehouden. Ook in de puberteit. Ja, ze stribbelde soms tegen, kwam soms onaangekondigd (wegens ruzie of weet ik wat), maar 'moest' na praten en een kopje thee, altijd weer terug naar moeder.
Niet uit onaardigheid, maar vanwege de duidelijkheid. Voor iedereen. Voor haarzelf, maar ook voor ons als volwassenen en voor de andere kinderen.
En ook omdat ze zo ook leerde de problemen op te lossen daar waar ze lagen... En pas toen het echt, écht helemaal ingesleten was, kwam ze ook wel eens tussendoor langs om spulletjes te halen of zo. Maar het was altijd duidelijk waar ze die week hoorde te zijn.

Mijn stiefdochter heeft (ondanks een behoorlijk turbulente puberteit) nu een goed en regelmatig contact met beide ouders (en met mij )!

Ik denk, moederziel, dat je dit het beste ook met je kinderen zo kunt bespreken: Ze zijn zo weinig bij hun vader geweest, hij was drie weken weg. Dan blijf je daar. Anders wordt het ook nooit vertrouwd bij hem, krijgt hij ook nooit de tijd om zelf zijn relatie met hen weer op en uit te bouwen. Ook voor je jongste lijkt het me niet fijn ineens alleen daar te zijn. Maar goed, dat is nu niet relevant of zo.

Tussendoorbezoekjes lijken me pas handig als de rust is weergekeerd, en er een routine is. Als de scheiding rond is, zeg maar, en ook bij jullie de spanning minder is. Lijkt moeilijk en zo, maar echt (mijn ervaring is toch iets anders dan die ) de rust keert weer! Als je het kunt opbrengen kun je ook samen goed ouders blijven, ook al ben je geen stel meer. Ook samen, bedoel ik echt.

Maar probeer kids en aankomend ex de ruimte te geven (door grenzen te stellen, ook aan je kinderen) om hun eigen relatie weer vorm te geven. Ik snap eigenlijk wel dat je man zo snibbig reageerde, het voelde voor hem waarschijnlijk ook niet leuk dat de kinderen meteen weer weg waren. En als je kinderen dat om een reden doen, laten ze die reden dan ook aan hem vertellen..., met hem delen....

dikke knuffel weer!

Grappig sally

We reageren op het berichtje van man totaal tegenovergesteld.

Ik zie het niet als gaslighting, maar als een uiting van zijn eigen frustratie.
Mensen zijn vooral met zichzelf bezig, reageren vanuit zichzelf en hun eigen gevoelens. Gaslighting zou impliceren dat hij bewust bezig is moederziel gek te maken. Zo lees ik het zelf in ieder geval niet...

Tieners

Je oudste drie kinderen zijn tieners. Het is niet 100% realistisch om te verwachten dat die zich altijd aan afspraken houden.
Is de omgangsregeling ook in overleg met de oudste kinderen gemaakt? Vinden zij dit een goede regeling/ Willen ze mischien meer flexibiliteit?
Het heeft weinig zin om kinderen van 12+ (en zeker 14/15+) een regeling op te leggen.
Als zij graag de flexibiliteit willen om ook tijdens de weekenden bij jou te komen dan is dat iets waar IMHO je man en jij rekening mee moeten houden. Je kan best afspraken maken in overleg met de kinderen maar daar kan best flexibel mee om gegaan worden.
Je man zal ook moeten begrijpen dat afdwingen en opleggen op deze leeftijd weinig zin meer heeft. Hij zal zich dus ook enigszins flexibel op moeten stellen en niet de verantwoordelijkheid voor het op gang houden van de omgangsregeling bij jou leggen.
Hij zal zelf moeten werken aan zijn band met de kinderen en om de nieuwe situatie vorm te geven.
Dat kan hij nu misschien niet maar het is ook niet realistisch van hem om te verwachten dat jij dan die regeling maar gaat afdwingen. Hij zal daar zelf met de kinderen uit moeten komen.

De jongste is een ander verhaal. Daar kan je inderdaad een meer vaste regeling voor afspreken maar dan moet hij zich daar dan ook aanhouden en geen activiteiten plannen tijdens die weekenden waar de jongste niet mee naar toe kan. Hij is namelijk dat weekend verantwoordelijk. De oudste kinderen kunnen zich uiteraard best even zelf vermaken maar voor de jongste geldt dat nog niet.

In elk geval vind ik dat je het prima hebt gedaan onder de omstandigheden. Je man zal echt zelf moeten inzien dat het nu aan hem is om zijn relatie met de kinderen vorm te geven en er voor te zorgen dat de kinderen ook gewoon graag bij hem zijn en dat ze zich daar ook wat thuis gaan voelen.

Mirreke

"We reageren op het berichtje van man totaal tegenovergesteld."

Ik zie het en ik ga je ook niet tegenspreken, hoor, al denk ik er nog steeds totaal tegenovergesteld over. Jij en ik zijn eigenlijk de bekende stuurlui aan wal Moederziel zit ondertussen middenin de woeste zee en zal zelf het beste kunnen zeggen hoe het berichtje is bedoeld

Moederziel

in je berichtje 'sterk' #114 denk ik wel dat je de kern raakt. Ik schreef het al eerder: je ben van je voetstuk gevallen door je ziekte (denk ik), door de financiën (ook al kon jij daar niets aan doen, gebeuren de dingen...) en hij is ook voor zichzelf door de bodem gezakt.

Het slaat misschien helemaal nergens op, maar ik denk ergens heel stiekem toch aan iets autistisch bij je man (ook door bv. hechtingsproblematiek kun je autismeachtige problemen/klachten presenteren, maar het kan ook andersom! Wellicht dat kinderen met autisme ook eerder problemen op dat vlak krijgen, omdat ze minder toegerust zijn om met problemen om te gaan, omdat het leven voor hen ook een grotere chaos is dan voor anderen...). Ook dat wantrouwen, dat vind je vaker terug én bij autisme, én bij mensen die moeite hebben met hechting en met vertrouwen.

Dan zijn dit nu ook weer allemaal veranderingen, je kinderen worden ouder, zelfstandiger, en dus lastiger, jullie separation die niet de oplossing brengt die hij wellicht hoopte, maar juist meer en lastiger problemen.
Nogmaals, ik zie een totaal overspoeld iemand. Jij voelt de pijn omdat je met hem in een leven verwikkeld zit... ik voel vooral medelijden, makkelijk hoor, dat snap ik, vooral ook omdat ik jullie kinderen zo graag een goede relatie met beide ouders gun en ook voor hén zo jammer vindt...
(

Weekenden als struikelblok

Het lijkt mij dat juist de weekenden de struikelblok zijn in het contact. De kinderen doen dan liever iets anders.
Kunnen de weekenden ook vervangen worden door twee avonden of zondagmiddag plus avond en een avond door de week. Dan maar geen slapen. Het heeft een hoog bezoek gehalte, maar dat is beter dan een slecht verloop van de ouderdag. Het gaat er toch om dat de kinderen en hun vader met elkaar spreken en het gezllig hebben. Hoe wil je dit anders doen groeien tot een gezonde relatie?

mwah

Dat er in hun kamer alleen een bed staat en dat is het wel, daar zijn die pubers wel zelf bij natuurlijk. Lijkt mij juist dat een puber niet zit te wachten op iemand anders die zijn/haar kamer inricht. Dat doen ze toch zelf? (of niet, maar dat is dan hun keuze)

Je kunt niet àlles bij je ex neerleggen.

En verder zou ik naar je ex en naar je kinderen duidelijk maken: ruilen kan in overleg, maar schrappen niet. Dus als ze in zijn weekend bij jou willen zijn, dan kan dat alleen als ze die tijd ruilen voor een ander moment dat ze dan bij hun vader zijn. En daar moet iedereen het dan eerst wel mee eens zijn.

Nieuwe dingen moeten ook wennen. Dat gaat niet als je maar uitzonderingen blijft maken.

Lieve moederziel

"De kinderen hebben niet om deze situatie gevraagd. Ik ga de bal dan ook niet bij hen neerleggen. Dat zou kunnen als er sprake is van een open verstandhouding waarin zij zich geliefd en veilig weten, en waarin ze voelen dat heide ouders nog altijd onvoorwaardelijk van ze houden en er voor ze zijn. Die situatie is er niet."

"Je moet niet vergeten dat het afgelopen jaar voor deze kinderen net zo'n schokkende mindf*ck is geweest als voor mij."

"Ik gun kinderen en moederzielman elkaar voor de volle 100%, maar het moet geen pijn doen bij ze. Dat verdienen ze niet."

Moederziel, ik heb enkele zinnen geciteerd uit jouw bovenstaande stukje. In mijn ogen laten deze citaten zien wat ik al langer denk te zien: jij wilt (de) regie. Jij bent degene die blijkbaar 'gaat over' of 'de situatie' (bij/met hun vader?!) veilig genoeg is. Jij bent degene die blijkbaar kan vaststellen dat de liefde van hun vader niet meer onvoorwaardelijk is. Jij bent degene die hun situatie een op een op de jouwe legt en zegt dat die net zo schokkend is geweest voor jou als voor hen. Jij bent degene die stelt dat 'het geen pijn moet doen bij ze'.

Met name dat laatste raakt me vreselijk. Hoe kun je je kinderen hun pijn willen afnemen? Ze hebben recht op die pijn. Ze hebben ouders die er een potje van maken (want dat vind ik een scheiding per definitie) en dat levert pijn op. In mijn ogen moet die er mogen zijn. In mijn ogen wordt die pijn ze niet 'aangedaan' door hun vader (en jij post regelmatig posts met dezelfde strekking en probeert dan te duiden wat man bezielt). Jouw kinderen en hun vader zijn 'tot elkaar veroordeeld'. Als ze niet mishandelt worden, als er een bed en een douche zijn, als ze tijd hebben om met hun vader door te brengen (hoe weinig kwalitatief dat dan ook gebeurt), moeten ze het met elkaar doen. En met deze situatie. Waar ze niet om gevraagd hebben, maar die vele tienduizenden kinderen in Nederland overkomt. En verdienen? Ik weet niet hoe jij daar over denk, maar ik denk dat het leven geen verdienmodel kent. Het leven is een bizarre samenloop van toeval, ellende en geluk en ieder valt haar of zijn deel toe. Jouw kinderen gebeurt het vroeg en abrupt (net als dat voor de mijne gold), maar het is zoals het is. Vanuit daar moeten ze gaan leren te dealen met wat ze tegenkomen. Met wie hun ouders zijn als mensen. Hun vader. Hun moeder. Met wie ze zelf zijn als mensen. En in de eerste periode na een scheiding is dat zoeken, je neus stoten, rebels zijn of juist aangepast, is dat nieuw en anders en verdrietig en gekmakend, maar het IS zo. Dat doet pijn. Die 'moeten' ze hebben. Nemen. En dan getroost worden. Dan kan er gepraat worden. Dan kan er lering getrokken worden voor volgende situaties. Dan kan er afgeleid worden en gerust worden. Geheeld worden. En zo die cirkel nog wel duizend maal door voor ze volwassen zijn. En zijn ze dan beschadigd? Ja. Misschien wel meer dan andere kinderen. En ook veel minder dan andere kinderen. Ze hebben hun eigen beschadigingen, die horen dan bij ze, die wijzen de weg naar goed voor jezelf zorgen. Eigenstandig nadenken over hoe ze met de mensen om zich heen om willen gaan. Waarbij die andere mensen ook hun eigen plek en rol hebben.

Jou vallen de plek en de rol die hun vader nu inneemt ten opzichte van hen vies tegen. Dat kan ik begrijpen. Maar ze dan uit die relatie halen, stellen dat ze er geen pijn van moeten hebben, is volgens mij een beweging die uiteindelijk voor niemand helpend is. Ja, wél als er een toverstafje was waarmee alles ongedaan gemaakt kon worden. Of als het maar nooit gebeurd zou zijn. Maar kijk naar de datum van je eerste post. En dan naar nu. Jullie werkelijkheid duurt al een poos. Haal ze er niet uit. Help ze daar ín. Ze moeten het er mee doen. Met deze werkelijkheid. Met deze ouders die ze hebben. Was het maar anders, zo schreeuw jij het uit. En ja, dat wil ik met je mee. Maar ik denk zelf (ook omdat ik het lang voerde) dat dat een gevecht tegen de bierkaai is. Stop met vechten. Kijk met ze mee. Leer met ze mee. Leef met ze mee. Huil met ze mee. Praat met ze. Laat ze hun pijn hebben, heb daar respect en ontzag voor. Het is nog al wat.

Nu ga ik op 'Versturen' klikken en dat vind ik spannend. Want ik kan me voorstellen dat dit een stukje van me is waarbij jij het kan voelen als aanval. Weet dat dat het niet is. Ik vind niet dat jij het 'fout' doet. Ik vind niet dat wie dan ook het 'fout' doet. Ik vind het intens verdrietig dat jouw mooie gezin in puin ligt. En denk dat het beste dat je kan doen is die puinhoop vaststellen en gaan stilstaan bij wat jij en de kinderen nodig hebben om 'voorbij de puinhoop te gaan'. Eerst overleven, dan doorleven en dan weer 'leven'. Op ieders eigen kompas. Als iets duidelijk wordt uit al jouw stukjes is het dat JIJ een sterk kompas hebt. En dat in de opvoeding van jouw kinderen jou er alles aan gelegen is geweest dat ook zij zo'n sterk eigen kompas konden/kunnen gaan ontwikkelen. Ze moeten eerder de ruwe zee op dan je had gewild. Maar ik denk dat ze al heel goed zijn in hun eigen koers varen. Zeker als jij naast ze vaart.

beschikbaar

De kinderen moeten kunnen zijn waar ze willen... Dat is op zich heel mooi, maar lastig te combineren met een vers opstartende omgangsregeling natuurlijk. Ik denk dat dat stuk pas kan als er enige gewenning is. En dat je dat dus ook prima met elkaar af kunt spreken: "voorlopig houden we ons allemaal strikt aan de omgangsregeling, zodat iedereen aan de nieuwe situatie kan wennen". en dan spreek je over bijv. 2 of 3 maanden een moment af om te evalueren met elkaar (jij, hun vader en alle kinderen samen) en besluit hoe je dan weer verder gaat.

Intussen hoef jij natuurlijk ook echt niet altijd maar beschikbaar te zijn. je mag ook gewoon tegen je kinderen zeggen: nu even niet. Ik heb dit weekend voor mijzelf nodig dus jullie kunnen nu niet hier zijn. Dat kan, want ze zijn immers bij hun andere ouder, dus je laat ze daarmee niet in de steek!

Dingen die je kinderen minder prettig vinden bij hun vader (geen privacy, niet gezellig, alleen maar een kamer met bed etc.) moeten je kinderen leren bespreken met hun vader. Je kunt ze daarbij volgens mij het beste helpen door er zoveel mogelijk tussenuit te stappen. Geef steeds terug dat ze dat met hun vader moeten bespreken.

Ik snap je goede bedoelingen en je zorgen, maar door nu zo beschikbaar te zijn op alle mogelijke vlakken geef je je kinderen wel de boodschap dat ze jou nodig hebben om een goede band met hun vader te houden. En dat is niet zo. Ik denk zelfs integendeel.

Roosje, wát een mooi stuk!

Ik ben het helemaal met je eens. Je beschrijft het mooi en liefdevol...

Ja, ik blijf het roepen. Ze je kinderen in hun kracht, moederziel... Klinkt als een kreet, maar wat ik bedoel is denk ik hetzelfde als wat Roosje schrijft in haar laatste bericht.

Geef hen niet de boodschap mee dat ze slachtoffer zijn, maar dat zij zelf invloed hebben, dat zij met hun vader dit aan kunnen gaan: alleen een bed en verder niets? Nou, dan wordt het tijd daar iets aan te gaan doen. Dat hoeft echt niet veel geld te kosten, je kunt ook naar de kringloop bij wijze van spreken. Of samen de kamers gaan verven.

Laat ze praten, en laat hen dan zelf een oplossing zoeken, met jou eventueel als klankbord.

Maar ik snap je reflex!!! Je wilt ze beschermen. Maar door ze hierin als het ware te faciliteren, maak je ze niet weerbaar en krachtig, maar keur je als het ware goed dat ze hun vader gaan ontlopen, omdat hij zo anders is geworden als vroeger, omdat hij niet op hun behoeften inspeelt...

Even puur praktisch: dat kinderen moeten kunnen zijn waar ze willen zijn, dat klinkt heel fijn en verwelkomend, maar is in feite heel erg onhandig en niet praktisch. Want je plant iets met hen of wil bijvoorbeeld ook zelf eens weg. Zoals ik al schreef hebben wij altijd de hand gehouden aan de omgangsregeling, omwille van de duidelijkheid. En ook pubers hebben duidelijkheid nodig, en juist pubers zijn ook heel goed in het uitspelen van de ouders tegen elkaar, binnen een gezin en daarbuiten. Staat het je niet aan, nou dan ga je toch gewoon naar papa, of mama... en dat wilden wij voorkomen... Ook omdat we wilden dat een kind de problemen oplost daar waar ze zijn, of er daar in ieder geval mee leert dealen.

Wat jippox zegt: ruilen in overleg, is wel weer handig..

Sterkte weer hoor, probeer je niet teneer te laten slaan door berichtjes hier, zo zijn ze niet bedoeld!