U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hel, deel 4 - vervolg Help zit muurvast
Dit was mijn oorspronkelijke bericht in juni 2016:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man een tijdje apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om (tot augustus 2016). Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn. (in september 2016 uiteindelijk gevraagd te vertrekken)
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Ben je
Ben je vaker zo fel als andere mensen een mening toegedaan zijn die niet de jouwe is? Jouw manier van reageren op wat Floor inhoudelijk stelt, die vind ik dus fel. Ongeacht of je het inhoudelijk eens bent of niet. Ik begrijp het stress beter dat je je soms aangevallen voelt. Als mensen direct zijn en anders denken, reageer je niet mild. Hoeft niet hoor, dit is "van jou", maar het maakt oprecht anders bijdragen dan wat (al) in jouw lijn is en pastlastigwr als je niet een opmerking als "doe en normaal" terug wilt krijgen. Ik zelf heb, na primair verzet, moeten inzien dat er meerdere definities zijn van vechtscheiding. En niet goed kinnen samenwerken en communiceren, en totaal verschillend kijken naar de positie en het welzijn van de kinderen, kan er in mijn ogen NU heel zeker wel een zijn. Ik zit er dan ook nog in. En dat doet meer recht aan het leed van de kinderen dan toen ik nog doodsbang was voor welke definitie van vechtscheiding dan ook. Overigens: wederom in mijn ogen is wat de therapeut (wiens therapeut?) vaststelt, namelijk dat jullie wel wat bozer mogen zijn, geen oproep tot een (echte?) vechtscheiding, maar een oproep om eerlijk en open te zijn en daden en woorden in overeenstemming te laten zijn. Geen zachte heelmeesters te zijn. Niet voor elkaar. Niet voor de kinderen. Kijk eens wat het perspectief van Floor je aan (nieuwe?) ingangen kan bieden om het goede te doen. Niet in beweging met man. Niet in het "oordeel" over zijn huidige vaderschap (wat best behoorlijk beroerd kan zijn en daar moeten de kinderen hoe dan ook mee dealen WANT DAT IS AAN DE GANG (al een poos), maar vanuit jouw hart, ziel, waarden en liefde. En dan mijn advies nog: geef de therapeuten van je kinderen alle vertrouwen als je ze daar heen laat gaan (en laat ze anders niet gaan), zodat ze ook echt steunpilaren kinnen zijn en niet iedere actie eerst door jou "beoordeeld" moet worden. Beoordeel het geheel en als dat oké is, geef het dan je vertrouwen zodat de kinderen voelen dat dat goed is. En jij niet meer werkelijk alleen bent in het dragen van deze zware last de enige echt verantwoordelijke ouder/volwassene te zijn.
Moederziel
Ik zie dat ook wel, dat je behoorlijk fel kunt reageren. Vergeet niet, niemand bedoelt het hier verkeerd. Niemand is tegen jou, we proberen juist te reflecteren, als spiegel te fungeren, mee te buigen en soms ook tegenwicht te bieden.
Ik snap dat je kunt schrikken, of dat je reageert vanuit een hele primaire emotie, maar een andere invalshoek kan ook weer een heel ander zicht op de zaak geven. En ook deze/mijn bijdrage is niet afvallend bedoel hoor!
Ik heb goede dingen gehoord over systeemtherapie. Ik weet niet of dat hetzelfde of deels hetzelfde is als familieopstellingen, maar bij familieopstellingen hoeft niet perse de persoon zelf de plek in te nemen die hij/zij in het systeem inneemt.
Ik begrijp dat dus ook een ander de plek van je man zou kunnen innemen. Wellicht het overwegen waard, als jij plus peut van mening zijn dat manlief zelf betrekken bij de behandeling juist schade zou kunnen toebrengen aan jullie kind.
Ik snap dat ook wel, want als je man zou meewerken doet hij dat niet omdat hij voor zichzelf inzichten wil verwerven, maar voor zijn kind. Het kan dan goed zijn dat hij zich blijft verschuilen achter hetgeen waar hij zich nu ahcter verschuilt, en dat hij naar jullie toe niet eerlijk meedoet...
Ik ken iemand die werkt met familieopstellingen, met verbluffende resultaten.
Blijf ook waakzaam, want die meldplicht (is die nou er al door?) zit mij ook niet lekker. In principe moeten therapeuten verplicht melding doen van situaties waar kinderen bij betrokken zijn, als zij van mening zijn dat er daarbij iets mis gaat...
Doordraven
Ja, ik reageer fel, omdat het niet is hoe het is. Ik heb dat hier al vaker gemerkt: conclusies die soms te kort door de bocht gaan maar opeens als waarheid hun intrede doen. En in dit geval drukt me dat een defensieve hoek in waar ik inderdaad heel erg fel van word. Omdat het zo ontzettend onterecht is. Zo niet zoals het is. Ik word fel omdat de stelling van Floor mij veroordeelt. Voor een vechtscheiding heb je er nl 2 nodig. Zo onterecht. Dan bijt ik van me af.
De mensen om ons heen zeggen niet dat we boos MOETEN zijn, maar dat het best MAG, dat het niet gek zou zijn. Maar dat het ook bijzonder is om te zien hoe het bij ons gaat. Maar ook ingewikkeld.
Nu zijn er opeens ook 'therapeuten voor de kinderen', en 'beoordeling' van mij. maar waar heb ik dat geschreven? Ik voerde een gesprek op uitnodiging van de psych. Deze psycholoog van kind 2 opperde een bijtraject door een praktijkgenoot, vanuit het idee dat er misschien iets voor allemaal hersteld kan worden van de gehechtheid die er was. Maar wil graag weten wat ik er van vind. Omdat psych ziet dat er nog veel zorg naar elkaar is. Een post later zit ik opeens in een 'vechtscheiding met een beschaafd laagje'. Dat kwetst mij zeer.
Nee jongens, dit gaat er niet in bij mij. En ik ga me ook niet wagen aan definities of wat dan ook. Ik vraag zelf vaak om reacties, maar ik vind dit echt te ver gaan.
Toen ik op @Floor reageerde wist ik al dat dit zou gebeuren. Ook de kritiek op mijn felle reactie die inderdaad vers van de lever was. Recht uit het hart. Maar echt, laten we het hier bij de feiten houden. Nog even en iemand verwijt me hier dat ik de kinderen opzet tegen hun vader.
Meldplicht
En echt, ook voor Veilig Thuis is er niets bij ons te halen. Op basis waarvan zou een therapeut iets over ons moeten melden? ik heb via werk regelmatig met VT te maken, maar zie hier het verband niet.
Oké
Je herkent niets van wat wij schrijven nu. We gaan met jouw verhaal op de loop? Ik zal blijven lezen om te zien wat voor jou helpend is.
Pennenstreek, van jouw kant is het stil. Ik denk ook vaak aan jou!
Je weigert systeemtherapie en de therapeut ziet eigenlijk geen andere opties. Gebrek aan opties leidt tot zorgmelding.
Je kind zegt iets ongelukkigs, niet zo bedoeld, maar wel zo opgepakt.
Je hebt alles op de rails maar het duurt nogal voor er resultaat is en dan haakt er iemand af.
Een kind valt uit op school en er is niet meteen een oplossing.
Anything goes, dat maakt het juist zo kwetsbaar. Jij denkt dat jij de regie hebt. Dat heb je ook op grond van de wgbo, maar de jeugdwet en de melding 'kindermishandeling' gaat daar gewoon overheen.
Misschien win je het wel bij de rechter, maar daar gaat een hoop stress overheen.
Eigenlijk wil men bij elk gezin met problemen een gezinsmanager om de zaak te 'stroomlijnen'. Dat maakt het voor de instelling ook makkelijker om jou te laten doen wat zij bedenken.
AnneJ
Verdrietig om te lezen dat je er zo naar kijkt.
Maar eh.... waar precies mishandel ik mijn kind? Of kinderen?
Ik deel je pessimistische blik niet.
Ja RoosjeRaas
Ik ben ook nieuwsgierig naar Pennestreek
Meldnormen
Er is geen meldplicht en voor zover ik het kan vinden ook geen registratieplicht bij VT, maar wel wordt de meldcode aangescherpt met door de beroepsgroep zelf geformuleerde normen wanneer een melding VT dient te gebeuren.
"De staatssecretaris zal binnenkort met een Algemene Maatregel van Bestuur (AMvB) komen die bepaalt dat er voor professionals in de zorg een afwegingskader om te melden moet worden ontwikkeld. Het hier bedoelde ‘afwegingskader’ is hetzelfde als de meldnorm waarover de Artsencoalitie spreekt. Deze moet per januari 2018 in werking treden. Van Rijn zegt hierover: “Laat de professional inschatten wanneer er gemeld zal moeten worden. Het gaat niet om een meldplicht, maar om een plicht om een code op te stellen voor de sector.” Ook conform het voorstel van de Artsencoalitie zal de positie van Veilig Thuis in de aanpak van kindermishandeling worden versterkt."
Mishandeling Moederziel
Verschil van inzicht over je kind, en de benodigde behandeling, tussen jou en de behandelaar kan leiden tot een zorgmelding. Die kreet 'kindermishandeling' zet relatieve buitenstaanders op het verkeerde been.
Moederziel, voor de duidelijkheid
AnneJ denktvolgens mij helemaal niet dat er concrete punten zijn waarop jij jouw kinderen mishandelt! Ze probeert aan te geven hoe anderen met jullie situatie op de loop kunnen gaan. Het is een waarschuwing tegen verkokerd denken van vt- of jeugdzorgmedewerkers.
Zó heb je beroepsmatig en op gelijke voet met VT te maken en zó ben je ineens een gezin dat onder een vergrootglas ligt. Anything goes!
Blijf alert, dat is alles.
Oh ja
Dankjewel Mirreke, voor de geruststelling 
Er is goed contact met de zorgverleners en vooralsnog maak ik me geen zorgen.
Bizar dat we het hierover hebben. Ik heb als kind 5 aar lang serieus huiselijk geweld meegemaakt en nooit een hulpverlener gezien. Maar ja, toen moesten de meldpunten nog uitgevonden worden.
Voor mijn gevoel dwalen we af. Mijn vraag van een paar posts terug was of iemand ervaring heeft met systeemtherapie als gezin.
pas ajb op
Er zijn echt gezinnen voor minder onder de loep gekomen. Waan je niet veilig, die loep wil je nu echt niet.
Ik weet niet precies wat in algemene zin de definitie van vechtscheiding is.
Ik wil je niet kwetsen met die definiëring. In mijn ogen draait een vechtscheiding om situaties die niet soepel lopen, waar niet goed samengewerkt wordt. Jullie worden het maar niet eens, niet eens wb de scheiding. Dat duurt maar en duurt maar. In de tussentijd gebeurt er wel wat, maar wezenlijk schiet het niet zo op. Althans dat is de indruk die ik krijg van je berichtjes. En met mij anderen. Je kunt een overijverige therapeut treffen die zomaar hetzelfde kan vinden en zich geroepen gaat voelen 'je kind te redden'.
Floor
Dankje voor je uitleg, en dat je me nog te woord wilt staan ;-)
ik schrik gewoon van jullie reacties.
Gelukkig denk ik dat man en ik het wel eens zijn, zeker als het gaat om wat onze kinderen nodig hebben. Mijn frustratie zit in zijn onvermogen. En het contrast tussen dat onvermogen en zijn 'oude' zelf.
De psych leek dat goed op waarde te schatten, en ook te zien wat dit met kind doet. Vandaar denk ik ook het voorstel.
Ik voelde bij de psych geen enkel voorbehoud, geen reserve.
Overigens is er bij de ernstige escalatie van kind begin feb al een melding gedaan bij VT. Routine, aldus het zkh. Kind is toen ook gezien door de crisisdienst. Ik heb VT nog niet op de stoep gehad.
jamaar
Routine, tsja. Maar het eerste (?) signaal is dus al binnen. Dat maakt je extra kwetsbaar.
De psych kan ok zijn maar de systeemtherapeut kan er anders over denken.
Het kan heel goed dat jij en man het prima met elkaar eens zijn. Die indruk wek je op mij niet in deze draadjes. Dat kan prima samengaan: je uit hier vooral je frustraties en ondertussen komen jullie toch prima verder. Wees je ervan bewust dat je een andere indruk kunt maken, dat kan ook tijdens therapie gebeuren.
Probeer ook de indruk te wekken dat ook jij openstaat voor verandering. Op mij maak je hier de indruk heel erg een tweedeling te maken: man is fout (bezig) en jij (altijd) goed. Dat zien therapeuten doorgaans niet graag.
Bovendien kun je ook vt op je dak krijgen als alleen man teveel als beschadigend wordt gezien.
http://www.stichtingkog.info/posts/ga-niet-zitten-babbelen-963/
Toch maar vast wat advies: ga met VT niet zitten babbelen. Het zijn je vrienden niet. Houd het vooral klein en optimistisch, ja er is een scheiding ophanden maar er zijn gesprekken je komt er samen uit, ja 2e kind heeft een crisis maar krijgt hulp. En begin vooral niet over een slechte jeugd. Ze kunnen je namelijk niet helpen maar wel juridische maatregelen bezorgen. Waarschuw ook je partner daarvoor.
Er valt even niet zoveel te melden
Dus vandaar stilte. Ik lees wel mee .
Met zoon lijkt het langzaamaan wat beter te gaan. Hij wordt uit zichzelf actief, heeft het weekend heerlijk met mij in de tuin gewerkt en de auto gewassen, gisteren het gras gemaaid en hij overweegt vandaag om zich weer te melden bij zijn vrijwilligerswerk. Het uitlaten van de hond doet hij graag en uit zichzelf (het mooie weer helpt natuurlijk mee) en hij gaat vanaf vanavond ook weer sporten heeft hij zich voorgenomen. Hartstikke fijn! Min of meer bij wijze van grapje zei ik gisteren dat we dan misschien voorzichtig weer wat schoolwerk op kunnen pakken. Hij zakte in als een leeglopend ballonnetje. Dat was dus een foute inschatting en een duidelijk signaal, voorlopig houden we het dus maar bij klusjes in en om het huis (er is gelukkig meer dan genoeg te doen) en bouwen we dat stapje voor stapje uit. Donderdag hebben we het diagnosegesprek en volgende week een volgende afspraak met de systeemtherapeut.
Man en ik vinden het lastig om de verbinding te zoeken/vinden. We zijn zo lang bezig geweest met uit elkaar gaan, al was dat met hele kleine stapjes dat het moeilijk is om dat om te draaien. We hebben ook andere verwachtingen en die matchen niet altijd. Moeilijk om het daarover te hebben zonder in verwijten te vervallen. Maar we willen het allebei wel heel graag.
En we zijn veel met zoon bezig natuurlijk. Daarnaast was het op mijn werk vreselijk druk zodat ik 's avonds echt uitgeput thuis kwam. Dus het wil nog niet echt lukken om tijd voor elkaar te maken en stappen te zetten. Ik wilde een afspraak bij de huisarts maken om het te hebben over wat voor therapie bij ons zou passen, maar die is op vakantie. En om hiervoor nou bij de vervanger aan te kloppen... Wellicht hebben jullie nog suggesties?
Dochter gaat als een speer, dat is wel heel lekker. Vrolijk en opgewekt, stage was een groot succes en nu is ze aan het repeteren voor een musical. Ze doet zang en dans, en ze heeft er zoveel plezier in! Ze is geen nieuwe Simone Kleinsma, maar ze doet het heel leuk en vooral dat ze er zo van geniet is heerlijk om te zien. Binnenkort zijn de uitvoeringen, heb er zin in!
Tot zover ik weer. Terug naar moederziel!
Therapie
Soms is het gewone leven de beste therapie. Je kunt ook dansles overwegen of een vaste avond poolen. Net wat jullie beiden plezierig vinden om samen te doen. Een cursus filosofie of communicatie. Een kookcursus. Samen naar de sauna. Vrijwilligerswerk. Klinkt als kostbare tijd terwijl je het al druk hebt maar therapie en focus op problemen kost ook tijd. En piekeren.
Pennestreek
Er staat mij vaag bij dat ik (jou?) ooit hetzelfde heb geschreven, maar: uit onderzoek is gebleken dat in gevaarlijke of spannende situaties gevoelens van verliefdheid eerder ontstaan.
Dus ik zou je willen aanraden om bv. met je man iets samen te gaan doen waarbij jullie op elkaar moeten bouwen en wat ook spannend is om te doen. Iets fysieks: abseilen of weet ik wat, een weekeindje Ardennen en dan rotswandelen of zo.
Sowieso heerlijk om een frisse wind door je hoofd te laten waaien, even weg van de zorgen, weg van het gepieker. En je vindt elkaar dan weer op een heel andere manier.
Maar goed, ook op het emotionele vlak schijnt er dan weer van alles te ontstaan.
Echt, doe iets leuks samen, even zonder de kinderen, even alleen elkaar.
Ja, samen iets doen zijn we ook van plan
Maar ik geloof niet dat dat afdoende is. Als je al zo lang als wij bezig bent geweest om los te komen van elkaar, en al zo lang niet goed met elkaar communiceert en er al zoveel verwijdering is, is dat niet op te lossen met een weekendje Ardennen. We moeten onze relatie opnieuw uitvinden en vormgeven, we hebben echt wel (professionele) hulp nodig bij het herkennen van oude niet-helpende patronen en communicatievormen. Dat is tenminste 1 ding waar we het over eens zijn . Maar ja, wat dan? We zijn allebei niet thuis in therapieland, dus waar begin je dan met zoeken? En we kennen ook niemand die relatietherapie heeft gedaan en waar dat heeft opgeleverd dat ze weer samen verder konden, alleen maar stellen die het geprobeerd hebben maar waar het al heel snel alsnog mis ging.
En ik vind het ook belangrijk om samen met de kinderen weer wat te doen. Dat heeft ook op een heel laag pitje gestaan de afgelopen tijd. Maar dat staat los van dat we ook samen wat zouden willen ondernemen.
Lieve Pennestreek
Wat fijn om je verhaal te lezen. Er is rust. En ook al is er nog niet meteen een oplossing, de rust kan wel een eerste stap naar een oplossing zijn. En de wil is er, dat is het allerbelangrijkste.
Ik ben het net Mirreke eens, misschien moeten jullie wel even niet in therapie maar iets gedaan waarin je jezelf en elkaar op een andere manier leert kennen. En waarin je veel plezier samen hebt. Dat lijkt me nog wel de belangrijkste voorwaarde ;-)
Mocht je (later) toch therapie overwegen, dan zou ik toch voor EFT gaan. Maar dat hadden jullie misschien al gedaan? Maar al dat gepraat en zware werk in een therapie kan het nu misschien ook juist moeilijker maken.
Jouw 'roundup' bracht me op een idee. We gaan soms erg op de details in hier, en ik vind het oprecht rot om te lezen dat bijv. Floor leest dat ik een duidelijk 'goed'(ikzelf) en 'kwaad' zie (man). Misshien helpt het als ik je in briefvorm samenvat waar ik sta. Ook voor de kijker thuis
Lieve Pennestreek,
Het leven is hier even in rustiger vaarwater. Man is naar Verweggistan voor langere tijd en dat brengt rust. De nodige rust. Er is maar weinig contact tussen man en de kinderen, af en toe een appje, maar iedereen lijkt het voor nu zo wel goed te vinden. 2 van de kinderen laten me weten er tegenop te zien om weer naar man te gaan als hij terug is, die bekentenis geeft opening voor mooie gesprekken waarin ze hun verhaal kunnen doen. Ze missen hem vooral, en ik begrijp dat zo goed. Ik mis hem ook. Over een paar dagen begint het heen en weer gaan van de kinderen weer, dat pendelen wat ze zo vreselijk vinden. En ik merk dat de afstand tussen hen groeit. Ik weet niet hoe hij terug komt van zijn reis, hij lijkt verder weg dan ooit. Letterlijk en figuurlijk. Soms kijk ik terug in de tijd en snap er niets van. Hoe dit toch heeft kunnen gebeuren.
Met mij gaat het intussen steeds beter. Ik voel mijn kracht terug komen, heb een grote nieuwe opdracht binnen waar ik echt energie van krijg en probeer mijn leven opnieuw vorm te geven. De rauwe pijn is wat aan het verzachten. Ik kan man niet redden, niet behoeden voor deze vrije val en nu ik dat van mezelf mag loslaten, geeft dat rust. Ik kan ook nog steeds niet boos zijn, alleen maar ontsteld over het verlies van zoveel moois. Wij waren heel lange tijd erg gelukkig samen en het is afschuwelijk om te zien hoe dat verloren gaat. De communicatie beperkt zich tot mailwisselingen over geld. Vriendelijk, maar betekenisloos. Maar het is wat het is. Ik bescherm mezelf en wil op dit moment de diepte niet (meer) in.
Ik heb wel nog steeds zorgen over man. Ik zie hem afdrijven en alle deurtjes achter zich dichtdoen. Hobby's die hij per direct opzegt, voorheen favoriete bezigheden die hij beëindigt. Ook de kinderen zien het. Hij was altijd een stralend middelpunt en lijkt nu stilletjes door de zijdeur de aftocht te blazen. Ik begrijp het nog steeds niet goed. Kan het leven iemand zo teleurstellen?
Ik sta weer overeind, en de kracht komt beetje bij beetje terug. Maar tegelijk ben ik enorm veel vertrouwen in mensen om me heen verloren en dat voel ik als een gemis. Dat heeft gevolgen, voor vriendschappen, voor wie ik ben. Ik was altijd heel open en onbevangen en dat is weg. Ik mis het. Alsof me iets is afgenomen.
Maar ik neem het man niet kwalijk. Ik denk oprecht dat hij niet weet wat hij doet. Hij houdt koppig vol op zijn ingeslagen weg, maar zal veel meer verliezen dan hij wint. Het verlies van het gezin is het ergst wat je kan gebeuren. En het gebeurt nu, terwijl ik weet dat hij dat niet wilde. Dat vind ik oprecht verdrietig. Voor hem, voor mezelf en voor onze kinderen.
Maar ik ga nu door. Ik wil verder. Samen met 4 prachtkinderen die zo ontzettend moedig, eerlijk en liefhebbend zijn. Wat een liefde!
xxx Moederziel
Mooi Moederziel...
Even heel kort: wat jij beschrijft van je man, herken ik als depressie... afhaken, jezelf niets leuks meer gunnen, stilletjes wegdrijven...
Behoorlijk angstaanjagend wel...!
Heb je contact met andere vrienden, familieleden ed. van hem. Misschien kun je hen vragen of zij hem eens aan zijn lurven willlen proberen mee te slepen naar een arts. Of heeft hij al therapie (even niet meer helder voor me)?
Lieverd, probeer die prachtige onbevangenheid naar mensen die je schreef te hebben (gehad) niet te verliezen. Dat is mooi en bijzonder, hou dat vast!
Lief Mirreke
Ik hoop ook dat door mijn status quo te beschrijven, dit mijn (soms primaire) reacties hier wat nuanceert. Ik wil helemaal niet in gevecht, met niemand en al helemaal niet met de man waarmee ik me nog steeds zo verbonden voel, ik voel alleen maar verlies uiteindelijk. Het is zo treurig vooral.
Man gaat naar een coach, ja. Nog maar net gestart. En natuurlijk hoop ik dat het hem wat brengt - en de kinderen en misschien zelfs mij op den duur dus ook.
Maar de zorg overheerst.
Behoefte aan schouderklopje
Lieve lezers, ik heb echt even behoefte aan een schouderklopje... Heb een vermoeiend en lastig weekeinde achter de rug. Moederzielman is terug in het land, en meteen begon de achtbaan weer. Er is erg weinig contact geweest tijdens zijn afwezigheid (wat ik rot vind omdat er zo nog meer afstand ontstaat, ook tov de kinderen), sinds vrijdagavond waren de kinderen bij hem voor het weekeinde, we volgen al maanden een afgesproken verdeling.
Zaterdag zag ik hem op een plek waar veel andere bekenden waren. Tsjonge, wat een stroeve bedoening was dat, ik voelde me zo ongemakkelijk. Uiteindelijk wel even '1 op 1' bijgepraat, maar vlak, oppervlakkig en vrijblijvend. Over werk, zijn reis, niks dat er echt toe doet. Niet over de kinderen, over hem, over mij. Ik kan er maar niet aan wennen. Kreeg nog wel een kadootje uit verweggistan, via de kinderen. Nice.
Op zaterdagavond ging het mis: 3 van de 4 kinderen komen langs met vrienden bij mij en laat op de avond/nacht hadden de pubers geen zin meer om naar man te gaan. Bracht mij in een lastig parket: ik wil ze de deur niet uitsturen, maar vind het ook niet netjes van ze. Dus werd er gebeld met man en toestemming verkregen om bij mij te overnachten.
Dag erna staat tot mijn verbazing jongste halverwege de dag ook in de keuken. Papa had een andere afspraak en ze kon niet mee. De afspraak was mij bekend, maar niet dat kind niet mee kon. Uiteindelijk dus op 'papa-dag' alle 4 de kinders bij mij. Zonder bericht. Huh? En hij was toch net 3 weken op reis geweest? Wil hij dan geen tijd met ze doorbrengen???
Toch met pijn in mijn buik maar berichtje naar man gestuurd: beter vooraf overleggen, dit is volgens mij niet helemaal de bedoeling van de regeling. Krijg echt een ontzettend venijnige reactie terug: ze waren vannacht toch ook bij jou? Toch ook niet met mij overlegd? Man is boos.
Pfffffff...... Ik heb er lang over gepiekerd gisteren. Ik merk dat dit soort kleine, maar o zo oneerlijke dingen mij uithollen. Man laat zich nergens op aanspreken. De onrechtvaardigheid van het verantwoordelijkheid afschuiven staat me inmiddels zo tegen. Maakt me boos en verdrietig tegelijk. Machteloos. Ik kan het niet goed doen en oh, wat is dat een klotegevoel.
Behoefte dus aan een schouderklopje 
zaterdagavond
hoe vervelend ook maar hier heb jij ook de hand in want je hebt ze niet eerder richting hun vader gestuurd. Leermomentje. Ik neem even aan dat jij niet laat thuis kwam en ze daar onverwacht aantrof.
Als zo'n regeling nog in de kinderschoenen staat zou ik me er wel vrij strikt aan houden ook als ik weet dat dochter het dan minder leuk zou hebben. Het geeft vader ook echt de noodzaak zijn taak op te pakken.
Dat jongste niet meekon is raar, zij is gewoon daar waar ze zou moeten zijn. Daar had hij rekening mee moeten houden bij het maken van de afspraak.
En de reactie van je as-ex is ook logisch want dat overleg van zaterdag is natuurlijk geen overleg want hij kan niets anders dan accepteren dat de kinderen niet bij hem zijn.
Zo, nu tijd voor het schouderklopje: die ontmoetingen buiten de deur blijven zo. Lastig maar wel logisch. Ik kan heel gezellig babbelen met de vrouw van mijn ex, maar met mijn ex lukt dat niet meer. Er is te veel kapot gemaakt, het vertrouwen en de vanzelfsprekendheid is weg.
Daar heb je je goed doorheen geslagen.