Hel, deel 4 - vervolg Help zit muurvast

en Phryne

'En uiteindelijk krijg je het weer terug, als ze later groot zijn.' Wat wil je met zo'n opmerking nou bereiken? Heb je alles wel gelezen wat Moederziel al gedaan heeft om het zo goed mogelijk voor haar kinderen te doen en alle shit die ze van haar man te verduren heeft gekregen? Wat helpt zo'n oordelend vingertje haar nou helemaal denk je?

Raad

Niemand is echt goed voorbereid op het moederschap. We lezen dan wat boeken en leren van vallen en opstaan en denken, als ik dat eerder had geweten...
Hetzelfde geldt voor een scheiding, ook daar wordt de persoon in kwestie in het koude water gegooid. Of struikelt het door de valkuilen
Een nahuwelijk is net zo mistig. Misschien heeft moederziel baat bij wat adviezen hoe een redeljk nahuwelijk te creeëren. Wat helpt en wat helpt juist niet..
Moet je vasthouden aan die etenstijd zodat een ander daar rekening mee houdt of ben je dankbaar dat de ander niet zijn poot stijf houdt en roept: het is mijn dag..
Dus hoe kan moederziel zich al voorbereiden op de volgende stap, zodat de stap van scheiding sneller overgaat in de volgende stap, die van nahuwelijk. In haar belang en in het belang van de kinderen en ook een beetje in belang van hun vader.
Is daarvoor de weg naar de therapeut een must, of kunnen ze het zelf als ze maar met dit of dat rekening houden..

En als,

Moederziel, als je die adviezen nog niet wil lezen omdat je hoofd er nog niet naar staat, dan sorry voor de post hierboven.

moederziel

Ik ben het eens met Phryne Fisher. En ik heb in vergelijkbare situatie gezeten - niet dat ik ex terug wilde hebben- maar wel een ex die dingen deed die ik niet goed begreep en waarbij ik - inderdaad bijna roomser dan de paus - hem bleef "verdedigen" tegenover de kinderen. Nu 5 jaar later kan ik alleeen maar zeggen dat dat voor iedereen een win-win situatie is geweest. Moraal van dit verhaal, soms moet je echt ten behoeve van je kinderen heel ver over je eigen schaduw springen. En nee, je krijgt niet gelijk gejuich maar op termijn is het voor iedereen beter.

Meenemen in je overwegingen

@Moederziel, begrijp mij niet verkeerd. Je loopt nu tegen de muur van de pijn door scheiding. Kijk voorbij die muur. Hoe werkt een gezamelijke opvoeding beter. Wat kan ik anders doen.
Ik had het niet over een goed na-huwelijk maar over een opbouwende manier van een prettige sfeer bereiken.
Je kan ermee wachten maar als je nu al gaat zaaien, kan je eerder oogsten.

alkes

Volgens mij beweert Phryne juist dat Moederziel de vader niet verdedigt en juist onderuithaalt..
Maar genoeg van dat.

Ik denk dat er hele nuttige dingen gezegd zijn vooral mbt hoe de kinderen zich toch veilig kunnen voelen bij vader. Als vader zelf die veilige plek kan bieden, als ze bij hem zijn, dan is dat het best. Maar als hij dat niet kan dan geeft Moederziel die. En dat zou inderdaad een escape afspraak kunnen zijn.
En verder zou ik toch helemaal op je gevoel af gaan Moederziel, wat anders kan je doen? Ik zou dus juist nog veeel meer vanuit je gevoel handelen. Of ik bedoel, zo veel mogelijk. Voel! Tenminste mbt je kinderen. Ik denk dat daar de waarheid zit. Als je voelt dat een bepaalde situatie voor de kinderen naar is, zelfs traumatisch zou kunnen zijn, haal ze er dan uit. Ik zou ze niet kunnen dwingen om iets te doen wat ze niet willen, ook al zegt iedereen dat je verstandig moet zijn. Verplaats je, voel je kinderen.

En luister goed naar je kinderen, Luister naar wat ze zeggen. Neem ze serieus. Jij bent hun houvast. Als moederzielman dat ook weer kan zijn dan weten ze dat snel genoeg. Tot die tijd ben jij de enige, hun veiligheid. Laat ze kind zijn, ook in dit proces. Ze moeten geen dingen gaan doen die de volwassenen moeten doen. Laat ze niet denken dat ze kunnen helpen, dat er ook maar iets is wat ze kunnen doen aan deze situatie.

Ik wou nog terugkomen op jouw vraag aan mij maar weet niet meer hoe je die precies geformuleerd had. Ik zoek m even terug.

Dopje

Ik zeg niet dat ze hem bewust onderuit haalt, maar de manier waarop ze reageert (hoe ik denk dat ze reageert, obv hoe ze het opschrijft) is wel in zijn nadeel. In geval van het kind dat niet met vader wil praten en ander kind dat probeert te bemiddelen, kun je het ook af doen met 'laat hem maar even'. Die kinderen hebben geen behoefte aan een psychologische verhandeling over hoe hun vader de weg kwijt is. Ze hebben een moeder nodig die naar ze luistert zonder oordeel over vader. Moeder weet immers helemaal niet wat vader denkt en voelt. De man is zijn weg nog aan het vinden als alleenstaande vader.

bemiddelen

En precies dat bemiddelen moet dat kind niet doen. En daarom is het goed dat Moederziel daartussen komt.
Ik heb niet de indruk dat Moederziel vervolgens een psychologische verhandeling over hun vader afsteekt.

"Ze hebben een moeder nodig die naar ze luistert zonder oordeel over vader. "
Misschien is het wel juist wel goed als ze een oordeel geeft, ik denk dat ze dat helemaal niet doet.

Dopje

Oordelen is nu precies wat je niet moet doen, volgens alle deskundigen. Naar de kinderen toe dan, je mag die man natuurlijk helemaal afbranden in gedachten en in je dagboek.

oordelen

'Deskundigen' hebben het ook wel een mis. Maar misschien iets om over na te denken. Of over te discussiëren: wat vindt het forum?

Ik denk niet dat je op alle slakken zout moet legen maar als een vader een kind de deur uit zet, op straat, om een onbenullige reden dan zal ik als moeder wel tegen dat kind zeggen dat je zo niet met elkaar omgaat. Bijvoorbeeld.

Moederziel, antwoorden voor oude(re) vraag ;-)

"Ik ben toch nieuwsgierig naar jouw ervaring: ik kan goed volgen dat je zegt dat er pas wat besef kwam toen je (ex)man stopte met je te willen overtuigen. Wat gebeurde er vervolgens?"-
Ik kon hem toen pas echt los laten. Ik had hem toch aan een lijntje gehouden. Het doorsnijden, het echt onomkeerbare, was moeilijk. En hem achter de hand hebben was fijn. De keuze was daardoor niet definitief. Voor mij wel maar dat erkennen vereist kracht en zelfkennis, die had ik beide niet. En toen ging hij opeens door met zijn leven en had opeens een ander. En was ik echt niet meer zijn nummer 1. Hij pikte mijn gedrag dus niet meer en liet me los en ging verder met zijn leven.
Toen ben ik zo ver mogelijk weg gegaan (letterlijk) om hem niet meer in de weg te lopen.

"Hoe verliep jouw proces, wat deed jou uiteindelijk weer in de realiteit landen?"-
Ik was letterlijk naar de andere kant van de aarde verhuisd. Maar alle andere mensen waar ik van hield was ik ook kwijt. Die miste ik vreselijk. Dus na een tijd ben ik terug gekomen. In de realiteit landen was dus eigelijk weten dat het echt voorbij was met hem.

" En achteraf gezien: wat hield jou in de roes?" - Dat ik altijd nog terug kon vallen op ex terwijl ik ook mijn nieuwe spannende leven al had. Ik kon doen wat ik wilde en hij was er ook voor mij. Ik had alles, niemand zei nu is het genoeg, ook mijn vrienden niet. Tot ex de deur sloot en me niet meer toeliet.

Zo opschrijvend was ik dus eigenlijk van twee walletjes aan het eten. (wat een uitdrukking) En dat is dus blijkbaar echt geweldig. Je hebt alles wat je wil, ook dat wat niet mag.
En het gekke is ook wel dat ik verstandelijk wel wist dat ik die vreselijk lieve jongen zo enorm kwetste maar dat ik dat zelf helemaal niet voelde. Ik kan mijn gevoel erg uitschakelen, verdringen. En dat deed ik. Zal me wel het best uitgekomen zijn, puur egoïsme.

Ik hoop dat ik je wat inzicht kan geven. lastig om op te schrijven, om in woorden te formuleren. Vooral, besef je ook dat het gevoel zo uitgeschakeld kan worden.. Daar kan jij niks aan doen en de kinderen ook niet en het is misschien een beetje zoals een verslaafde: als hij het zélf wil dan komt hij daar uit. Maar als er geen noodzaak is dan doet hij dat niet.

Moederziel

Je lijf zegt 'stop'. Goed dat je luistert. En wat de therapeut van kind voorstelt, daar zou ik in mee gaan. Dat is niet JOUW therapeut, maar die van kind, toch? Ik neem aan dat die therapeut het belang van kind voor ogen heeft? Laat gebeuren wat gebeurt, kijk wat haar/zijn vader doet met die vraag. Dus niet: kijk wat man doet met die vraag. Hij wordt in zijn hoedanigheid als vader benaderd. Neem ik aan. Sterkte en pas goed op jezelf.

Therapeut

Zie #37, je man hoeft niet met zijn hele ziel en zaligheid op tafel. De mening van een objectief derde persoon kan hem doen inzien hoe te handelen als kind nr X niet aan de telefoon wilt, terwijl kind nr Y door vader gebeld werd.

Niet vragen in het verleden maar werken aan de toekomst.

Het ligt soms te dichtbij als je partner of ex-partner je iets wilt uitleggen, aangeven etc. Vreemd genoeg staat men in het algemeen vaker open voor de adviezen van een ' deskundige'. Waarschijnlijk niet zo zeer omdat die ervoor geleerd heeft maar er objectiever in staat.

Heb vertrouwen in de werkwijze van de therapeut.

Volgens mij

Wordt er bij systeemtherapie juist letterlijk gestalte gegeven aan hoe de boel (het systeem) in elkaar zit. Er worden dus alleen maar dingen duidelijk gemaakt die betrokkenen ervaren en voelen en daar wordt aandacht asn besteedt. Er komt niks nieuws op tafel, wat er al is wordt -in een veilige setting- geadresseerd. Als de kinderen hun vader op afstand voelen staan zullen ze dat in deze therapie gestalte kunnen geven. Ik vind dat je dat juist moet aangaan. Het lijkt mij juist goed, een stuk erkenning voor hun gevoel. Dat gevoel is er namelijk al, systeemtherapie geeft de mogelijkheid er vorm aan te geven.

uiteraard wel doen

Wél bij een echt goede therapeut. Dat zou ik wel echt goed uitzoeken. (veel kaf tussen het koren)
Het gaat ook om inzicht voor een therapeut. Informatie. Wat speelt er. En hoe kan die info ingezet worden tbv hulp kind.
Dat kan dus best zijn dat er (voorlopig) niks opgelost wordt systemisch. Dat jullie nog niet ver genoeg zijn in jullie proces. Dat betekent zeker niet dat er geen waardevolle info boven komt drijven om zoon verder te helpen.
Tegelijkertijd zou ik wel op mijn hoede zijn voor een melding bij vt.
Jullie zitten toch in een soort van vechtscheiding verwikkeld, al lijkt dat aan de buitenkant niet zo door het beschaafde laagje. Dus ook dáárom: een goed, integere therapeut.

Ziet een ander dat ook zo?

@Moederziel, je kan jullie situatie zelf zien als beschaafd en verstandig, met oog voor de kinderen. Maar dat betekent niet meteen dat een ander dat ook vindt. Als een peut van een kind te horen krijgt hoe de vaderdagen verlopen, kan een peut vinden dat vader niet goed voor zijn kinderen zorgt en het zodoende nodig vinden om daar een melding van te maken.

Ik begrijp dat kind in behandeling is bij een psycholoog en nu ook bij een therapeut. Dus twee verschillende personen. Is dat wel handig? Moet een betrokkene alles twee keer uitleggen voor men een goed beeld heeft. Dat betekent twee keer de pijn herbeleven. Kan de begeleiding niet door één behandelaar?

Geen vechtscheiding

Ik zie er ook geen vechtscheiding in, maar wel heel duidelijk de visie van een foute en goede, dader en slachtoffer(s). Ik denk nog steeds dat de man niet eerlijk durft te zijn omdat hij denkt dat hij met zijn 'oh oh wat ben ik in twijfel en waar moet ik met mezelf naartoe' houding meer compassie/medewerking krijgt dan wanneer hij 'gewoon' een andere relatie is begonnen.